Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2020r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Maja Snopczyńska

Ławnicy: Maria Potocka, Stanisława Gawlik

Protokolant Agnieszka Ząbkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2020r. w Świdnicy

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Przedszkolu Miejskiemu nr 15 w Ś.

o przywrócenie do pracy

I.  powództwo oddala;

II.  nie obciąża powódki kosztami procesu;

III.  przyznaje ze Skarbu Państwa Sąd Rejonowy w (...) na rzecz adw. E. Z. kwotę 110,70 zł ( 90,00 zł + VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

UZASADNIENIE

Powódka A. K. wniosła pozew przeciwko Przedszkolu Miejskiemu nr 15 w Ś., w którym domagała się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia po niezgodnym z prawem rozwiązaniu umowy o pracę przez pracodawcę w trybie art. 53 § 1 pkt 1b.

Uzasadniając pozew wskazała, że była zatrudniona u strony pozwanej w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Pismem z dnia 12 lipca 2019 roku strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia, jako przyczynę wskazując jej niezdolność do pracy spowodowaną chorobą w okresie od 8 października 2018 roku do 15 lipca 2019 roku (tj. przez okres dłuższy niż łączny okres przebywania na zasiłku chorobowym i świadczeniu rehabilitacyjnym). Powódka podniosła, że rozwiązanie umowy o pracę było niezgodne z przepisami prawa bowiem nastąpiło po zgłoszeniu przez nią chęci powrotu do pracy z końcem obowiązywania zasiłku rehabilitacyjnego oraz z zasadami współżycia społecznego.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.
W uzasadnieniu przyznała, że rozwiązanie stosunku pracy z powódką nastąpiło bez wypowiedzenia w trybie art. 53 § 1 lit. b. Zaprzeczyła jednocześnie by powódka podczas wizyty u pracodawcy w czerwcu 2019 roku zgłaszała chęć powrotu do obowiązków pracowniczych z końcem obowiązywania zasiłku rehabilitacyjnego. Celem tej wizyty było przedłożenie pracodawcy orzeczenia
o lekkim stopniu niepełnosprawności. Strona pozwana wskazała także, że powódka złożyła wniosek o ponowne zatrudnienie na zasadach określonych
w art. 53 § 5 k.p. jednakże pracodawca nie posiadał na tamten moment stanowiska pracy odpowiadającego kwalifikacjom zawodowym wnioskującej oraz jej predyspozycjom zdrowotnym, a stworzenie nowego pozostawało niezgodne z arkuszem organizacyjnym jednostki.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powódka był zatrudniana u strony pozowanej na stanowisku starsza pokojowa początkowo w niepełnym wymiarze czasu pracy natomiast od
1 września 2013 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, a od 8 kwietnia 2019 roku do 5 sierpnia 2019 roku pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

Dowód:

- akta osobowe powódki – w załączeniu;

- pismo strony pozwanej z dnia 7.07.2019 r., k. 47.

W dniu 26 czerwca 2019 roku powódka przedłożyła stronie pozwanej orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ś. z dnia 29 maja 2019 roku zaliczające powódkę do osób o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Dowód:

- orzeczenie o niepełnosprawności (...) w Ś. z dnia 29 maja 2019 roku, k. 43

Pismem z dnia 12 lipca 2019 roku strona pozwana rozwiązała umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia wskazując, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest niezdolność do pracy trwająca dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dni) oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Powódka została także pouczona o sposobie i terminie wniesienia odwołania od tej decyzji. O zamiarze wypowiedzenie umowy o pracę strona pozwana poinformowała Związek Zawodowy (...).

Dowód:

- akta osobowe powódki – w załączeniu;

- zeznania świadka J. W., protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 100-101.

- zeznania J. S. – za stronę pozwaną, protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 105.

Powódka w dniu 6 sierpnia 2019 roku złożyła wniosek
o przywrócenie jej do pracy niezwłocznie po ustaniu przyczyny stanowiącej podstawę rozwiązania umowy o pracę. W odpowiedzi na wniosek strona pozwana wskazała, że nie ma możliwości ponownego zatrudnienia powódki ponieważ nie dysponuje wolnym etatem odpowiadającym jej kwalifikacjom zawodowym oraz predyspozycjom zdrowotnym.

W okresie przebywania powódki na zwolnieniu lekarskim na stanowisko powódki został zatrudniony nowy pracownik, początkowo w ramach stażu, następnie w oparciu o umowę o pracę.

Dowód:

- pismo powódki z dnia 6 sierpnia 2019 roku, k. 70,

- pismo strony pozowanej z dnia 8 sierpnia 2019 roku, k. 71,

- zeznania świadka M. A., protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 101

- zeznania świadka E. R., protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 102

- zeznania świadka K. K., protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 102-103

- zeznania J. S. – za stronę pozwaną, protokół rozprawy z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 105.

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczenia powoda, stanowił przepis art. 56 § 1 zd. pierwsze k.p. zgodnie z którym, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę
o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów
o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, w szczególności J. W., M. A., E. R., Z. S., B. K., powódki A. K. oraz słuchanej za stronę pozwaną J. S., jak również dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd dał wiarę powyższym dowodom w takim zakresie w jakim każdy
z nich stanowił podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Podstawę ustaleń Sądu w zakresie przebiegu zatrudnienia powódki stanowiły również akta osobowe pracownika, których prawdziwość
i autentyczność nie budziła wątpliwości. Nie były one także kwestionowane przez strony postępowania.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie zasadniczo nie był sporny. Rozbieżności w stanowisku stron sprowadzały się do oceny prawnej zaistniałej sytuacji, a mianowicie, czy istniały podstawy prawne do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia.

Rozważając zasadność powództwa przede wszystkim należało ocenić, czy do rozwiązania z powódką umowy o pracę doszło w sposób zgodny z przepisami prawa.

Zgodnie z art. 53§1 pkt 1b kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dnia) oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony
u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową, jak również w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc (art. 53§1 pkt 2 kp). Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 52 § 3 zd. 1 k.p. pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy.

W niniejszej sprawie niesporny był fakt przebywania powódki na zwolnieniu lekarskim oraz łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia, zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego, spór dotyczył przede wszystkim interpretacji przepisów.

Powódka domagała się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach zatrudnienia. W tym celu należało ustalić czy rozwiązanie umowy
o pracę bez wypowiedzenia było uzasadnione. Sąd po dokonaniu analizy materiału dowodowego nie znalazł podstaw do uznania by rozwiązanie umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa. Powódka od 2008 roku pozostawała zatrudniona u strony pozwanej. W okresie od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, na którym pobierała wynagrodzenie oraz zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne zostało przyznane powódce na okres od 8 kwietnia 2019 roku do 5 sierpnia 2019 roku tj. na 4 miesiące. Okres ochronny, po którym pracodawca uzyskiwał możliwość rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia upływał z dniem 8 lipca 2019 r. - po upływie trzeciego miesiąca pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Pracodawca w takiej sytuacji nie ma obowiązku badania czy po upływie okresu przebywania na świadczeniu rehabilitacyjnym powódka powróciłaby do pracy. Taki obowiązek ciążyłby na pracodawcy w sytuacji gdyby powódka miała przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres 3 miesięcy lub krótszy. Istotnym jest, że po upływie 3 miesiąca pobierania świadczenia rehabilitacyjnego powódka nadal była niezdolna do pracy, gdyż to świadczenie zostało przyznane na 4 miesiące. Wypowiedzenie stosunku pracy nastąpiło w dniu 12 lipca 2019 roku, pracodawca spełnił zatem warunki określone przepisami prawa. Nadto należy wskazać, że wypowiedzenie o pracę poprzedzone było opinią reprezentującej powódkę organizacji związkowej.

Sąd dokonując analizy zebranego materiału dowodowego nie uwzględnił zarzutu powódki jakoby powódka informowała pracodawcę przed upływem okresu pobierania zasiłku rehabilitacyjnego, w czerwcu 2019 roku o chęci powrotu do pracy i podjęcia obowiązków pracowniczych. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu powódka nie sprostała temu obowiązkowi. Powódka nie przedstawiła żadnych dokumentów, z których wynikałby fakt pisemnego zawiadomienia o powrocie do pracy po upływie okresu pobierania zasiłku rehabilitacyjnego. Również z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie wynika by powódka osobiście zgłaszała ten fakt dyrektorowi placówki lub innemu pracownikowi odpowiedzialnemu za zatrudnienie. J. W. zeznał, że z ustnej relacji powódki wie, że ta zgłaszała chęć powrotu do pracy dyrektorce placówki, podobnie Z. S., która zeznała, że powódka mówiła, że była u pani dyrektor, natomiast świadkowi E. R. powódka przekazała, że zgłosiła chęć powrotu do pracy księgowej B. K.. Także świadek M. K. – syn powódki - nie potrafił wskazać z kim powódka rozmawiała i w jakim przedmiocie. W ocenie Sądu dowody te są dowodami ze słyszenia, wiedza o tym wynika jedynie z relacji przekazanych im przez powódkę, nie stanowią zatem wiarygodnego dowodu, tym bardziej, że różnym osobom powódka przekazywała odmienne informacje. Pozostali świadkowie przesłuchani w sprawie również nie mogli jednoznacznie potwierdzić by powódka zgłaszała chęć powrotu do pracy, a jeśli tak to nie potrafili jednoznacznie wskazać komu i kiedy. Świadek B. K. podała, że powódka w czerwcu 2019 roku rzeczywiście była w pracy celem złożenia orzeczenia o niepełnosprawności, nie przekazywała jednak informacji o zamiarze powrotu do pracy, nie pamiętała także czy doszło do rozmowy powódki z dyrektorką placówki. Zeznająca w charakterze osoby reprezentującej stronę pozwaną J. S. przeczyła natomiast by miała miejsce rozmowa z powódką, podczas której powódka poinformowałaby ją o zamiarze powrotu do pracy. Powódka nie sprostała zatem ciężarowi dowodowemu i nie udowodniła w sposób obiektywny i nie budzący wątpliwości by poinformowała pracodawcę o zamiarze powrotu do pracy po zakończeniu leczenia. Zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie, w szczególności wobec faktu, że powódka była niezdolna do pracy po upływie 3 miesięcy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

Na marginesie jedynie podkreślić należy, że na stanowisko powódki został zatrudniony już inny pracownik, potwierdziły to zarówno zeznania słuchanej za stronę pozwanej dyrektor przedszkola – J. S. jak i świadków M. A., E. R., K. K., jak i zeznania samej powódki.

W ocenie Sądu pracodawca miał prawo do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia, co skutkowało oddalaniem powództwa.

O kosztach postępowania Sad orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c., zgodnie
z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Mając na uwadze sytuację materialna powódki, która była podstawą przyznania powódce przez Sąd Okręgowy w (...)pełnomocnika z urzędu - Sąd uznając, że zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu.

Pełnomocnik reprezentujący powódkę z urzędu wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg. norm. Zgodnie z § 15 pkt.1 ppkt.1 rozporządzenia ministra Sprawiedliwości z 22 X 2015r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2015/1801) opłata maksymalna w sprawach z zakresu prawa pracy o nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku pracy wynosi 90 zł, zaś zgodnie §4 ust. 3 opłatę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Art. 97 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wskazuje, że w toku postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy o roszczenia pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. W niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że powódka jest osobą ustawowo zwolnioną od ponoszenia kosztów postępowania, zaś sprawa została zakończona wyrokiem oddalającym powództwo, brak jest podstaw do obciążenia kosztami wynagrodzenia pełnomocnika działającego z urzędu którejkolwiek ze stron (zgodnie z zasadą wyrażona w art. 98 kpc). Tym samym koszty wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu pobytu ponosi Skarb Państwa.

W związku z powyższym na podstawie powołanych przepisów przyznano od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w (...) kwotę 110,70 zł (90,00 zł + VAT) na rzecz adwokata E. Z. tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powódce z urzędu.