Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 462/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sąd. Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. w Gdańsku

sprawy R. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania R. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 8 lutego 2013 r. nr (...)

oddala odwołanie

/na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VIII U 462/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił przeliczenia emerytury przysługującej ubezpieczonemu R. C.. Organ rentowy wskazał, iż do wyliczenia wysokości emerytury przyjęto najkorzystniejszy wariant, tj. emeryturę mieszaną z warunków szczególnych, co oznacza, że 55 % emerytury obliczono wg starych zasad – z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat od 1974 roku do 2001 roku, a przyjęty wskaźnik podstawy wymiaru wynosi 99,21 %, natomiast 45 % emerytury obliczono wg nowych zasad, tzn. podstawę obliczenia świadczenia stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Organ rentowy podał, iż do wyliczenia emerytury przyjął wynagrodzenia z kart zarobkowych przedłożonych łącznie z pismem z dnia 3 kwietnia 2012 roku.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony R. C. domagał się przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem za lata 1972 – 1992 wynagrodzeń zawartych w świadectwach pracy. Ubezpieczony podniósł, iż w świadectwach pracy wskazana jest stawka za godzinę pracy oraz dodatki do wynagrodzenia. Ubezpieczony nie zgodził się z przyjętym przez organ rentowy najniższym wynagrodzeniem za okresy, za które nie przedstawił dowodów.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia ustalony z lat 1972 – 1993 wynosi 93,01% i jest niższy od przyjętego w decyzji z 29 października 2012 roku.

W piśmie procesowym z dnia 29 kwietnia 2013 roku ubezpieczony sprecyzował swoje stanowisko w sprawie w ten sposób, iż wniósł o przeliczenie emerytury z 10 lat, ewentualnie z 20 lat ubezpieczenia z okresu od 1966 roku do 1991 roku (k. 14).

Na rozprawie w dniu 24 października 2013 roku ubezpieczony doprecyzował, iż domaga się uwzględnienia zarobków uzyskiwanych w s. S. C. w M., w (...) oraz w cukierni (k. 27 – 27 verte).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Ubezpieczony R. C. w okresie od 1 kwietnia 1970 roku do 4 sierpnia 1970 roku był zatrudniony w M. (...) w M. przy Państwowym Ośrodku (...) w M..

W okresie od 5 grudnia 1970 roku do 2 grudnia 1972 roku ubezpieczony był zatrudniony w Stoczni im. (...) w G..

Brak jest dokumentów potwierdzających wynagrodzenia za powyższe okresy zatrudnienia ubezpieczonego.

Świadectwa pracy z 20 listopada 1970 roku oraz z 8 grudnia 1972 roku nie zawierają adnotacji o wynagrodzeniu.

Dowód: kserokopie świadectw pracy – k. 4, 5 akt ubezpieczeniowych.

W okresie od 5 stycznia 1974 roku do 31 sierpnia 1977 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) M. Z. P. w M..

Za rok 1974 ubezpieczony osiągnął wynagrodzenie w kwocie 47.948 zł, za 1975 w kwocie 48.778 zł, za 1976 w kwocie 59.401 zł, za 1977 w kwocie 44.386 zł.

Dowód: kserokopia świadectwa pracy – k. 6 akt ubezpieczeniowych, kartoteki zarobkowe – k. 18 – 20 akt ubezpieczeniowych.

W okresie od 16 września 1977 roku do 10 czerwca 1978 roku ubezpieczony był zatrudniony w S. i. K. P. w G..

Pracodawca w dniu 23 maja 2003 roku wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, w którym potwierdził, iż ubezpieczony w 1978 roku osiągnął wynagrodzenie w kwocie 16.605 zł.

Dowód: zaświadczenie – k. 14 akt ubezpieczeniowych.

W okresie od 28 czerwca 1978 roku do 30 kwietnia 1991 roku ubezpieczony był zatrudniony w P. P. –. U. „. w G..

W ramach powyższego zatrudnienia ubezpieczony w okresach od 18 października 1984 roku do 31 grudnia 1984 roku oraz od 1 stycznia 1985 roku do 31 marca 1985 roku wykonywał pracę w (...) Biuro Usługi (...).

Pracodawca w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 18 marca 2003 roku potwierdził wysokość wynagrodzeń ubezpieczonego za lata 1978 – 1991.

Dowód: kserokopie świadectw pracy – k. 8, 9, 10 akt ubezpieczeniowych, zaświadczenia – k. 15, 16 akt ubezpieczeniowych.

W okresie od 1 maja 1991 roku do 31 maja 1994 roku ubezpieczony pracował w P. P. –. U. „. Sp. z o.o. w G..

W okresie od 5 czerwca 1991 roku do 29 października 1993 roku ubezpieczony był zatrudniony w (...) S.A. w G., na budowie eksportowej.

Brak jest dokumentów potwierdzających wynagrodzenia za powyższe okresy zatrudnienia ubezpieczonego.

Świadectwo pracy z dnia 2 listopada 1993 roku zawiera adnotację, iż ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie wg umowy na budowie eksportowej.

Dowód: kserokopia świadectw pracy – k. 11, 12 akt ubezpieczeniowych.

W okresie od 1 czerwca 1994 roku do 31 marca 2002 roku ubezpieczony był zatrudniony w C. Z. B. w G..

Pracodawca w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 19 listopada 2002 roku potwierdził wysokość wynagrodzeń ubezpieczonego za lata 1994 – 2002.

Dowód: świadectwo pracy – k. 4 akt ubezpieczeniowych plik II, zaświadczenie – k. 17 akt ubezpieczeniowych.

W okresach od 23 sierpnia 2004 roku do 30 czerwca 2010 roku oraz od 5 lipca 2010 roku do 4 września 2010 roku ubezpieczony był zatrudniony w P. –. C. K. W. w G..

Organ rentowy potwierdził wysokość otrzymanych przez ubezpieczonego wynagrodzeń w poświadczeniu dla celów świadczeń emerytalno – rentowych z 16 października 2012 roku.

Dowód: świadectwa pracy – k. 6, 7 akt ubezpieczeniowych plik II, poświadczenie – k. 218 akt ubezpieczeniowych.

W dniu 26 września 2011 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 14 listopada 2011 roku organ rentowy odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Wskutek odwołania od powyższej decyzji Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 7 września 2012 roku, w sprawie prowadzonej pod sygn. akt VIII U 35/12, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach począwszy od dnia 26 października 2011 roku.

Decyzją z dnia 29 października 2012 roku organ rentowy, wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 7 września 2012 roku, przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach począwszy od dnia 26 października 2011 roku.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, zgodnie z art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1974 roku do 2001 roku, tj. z lat 1974 – 1978, 1980 - 1985, 1988 - 1993, 1999 – 2001, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 99,21%.

Organ rentowy wskazał, iż za okresy od 5 grudnia 1970 roku do 26 września 1972 roku, od 3 października 1972 roku do 10 listopada 1972 roku, od 12 listopada 1972 roku do 30 listopada 1972 roku, od 2 grudnia 1972 roku do 2 grudnia 1972 roku, od 16 września 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku, od 1 stycznia 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku, od 1 stycznia 1991 roku do 30 kwietnia 1991 roku, od 18 października 1984 roku do 31 marca 1985 roku oraz od 1 maja 1991 roku do 3 czerwca 1991 roku, w związku z brakiem dokumentów stwierdzających wysokość dochodu ubezpieczonego, przyjął najniższe wynagrodzenie obowiązujące w tym okresie.

W dniu 19 grudnia 2012 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o przeliczenie świadczenia z uwzględnieniem zarobków z lat 1979 – 2002.

Ubezpieczony nie złożył wraz z wnioskiem o przeliczenie świadczenia jakichkolwiek dodatkowych dokumentów.

Decyzją z dnia 8 lutego 2013 roku organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury.

Niesporne.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, w tym w aktach ubezpieczeniowych, których prawdziwość nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego A. C. nie zasługuje na uwzględnienie i jako takie należało je oddalić.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl ust. 2 art. 111 ustawy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

W myśl art. 15 w/w ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 116 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. 194 tej ustawy oraz § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Należy również zwrócić uwagę na to, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych w postępowaniu sądowym, zgodnie z treścią art. 473 k.p.c., nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i przesłuchania stron. W postępowaniu przed sądem, także wówczas, gdy przedmiotem sporu jest podstawa wymiaru świadczeń ubezpieczeniowych, fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, a do sądu należy ocena ich wiarygodności (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997r., sygn. akt III AUa 105/97, Apel-W-wa, 1997/2/7, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku III AUr 294/93, PS-wkł. 1994/3/6).

Zgodnie z powołanym przepisem art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, na ubezpieczonym ciążył obowiązek przedłożenia dowodów uzasadniających wysokość należnego świadczenia. Samo zaświadczenie potwierdzające okres zatrudnienia nie jest dla tej okoliczności wystarczające, ponieważ dla ustalenia wysokości emerytury, poprzez ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, konieczne jest ustalenie m.in. wysokości dochodów osiąganych z tytułu świadczenia pracy.

Zgodnie również z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą ciężaru dowodu obowiązek udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), stąd też to na odwołującym się ciąży obowiązek przedstawienia dowodów dla wykazania spornych okoliczności. Muszą to być jednak środki dowodowe, które pozwolą na wiarygodne ustalenie okoliczności faktycznych.

W niniejszej sprawie ubezpieczony domagał się przeliczenia podstawy wymiaru emerytury oraz nie zgodził się z przyjęciem przez organ rentowy kwot minimalnych wynagrodzeń pracowników obowiązujących w okresach, za które nie wykazał dochodu.

Należy zauważyć, że ubezpieczony, poza dokumentami przedłożonymi do akt, nie dysponuje ani zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, ani wpisami wynagrodzeń w legitymacji ubezpieczeniowej oraz jakąkolwiek dokumentacją płacową. Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 roku ubezpieczony oświadczył, iż wszystkie dokumenty jakie posiadał złożył do akt (k. 58).

Wobec powyższego, organ rentowy zasadnie przyjął wynagrodzenie minimalne za sporne okresy. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Aby potwierdzić wysokość zatrudnienia w powyższym okresie, należało przedłożyć dokumenty wymienione w § 21 ww. rozporządzenia. W odniesieniu do podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej w postaci wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów jak wpisy w książeczce ubezpieczeniowej, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie wysokości takiego wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych. Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (tak trafnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 1998r., sygn. akt II UKN 440/97, opubl. w OSNP 1998/22/667).

Zdaniem Sądu bowiem, w sytuacji, gdy niewątpliwe jest, że w okresie, za który ubezpieczony nie jest w stanie przedłożyć dokumentacji osiąganego wynagrodzenia, a był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy i pracodawcą było przedsiębiorstwo, spółdzielnia czy urząd państwowy, to wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w takim okresie nie była niższa aniżeli obowiązujące wówczas najniższe wynagrodzenie dla pracowników państwowych zakładów pracy. Wiadomym jest bowiem, iż zatrudnienie przez takiego pracodawcę było określone przez przepisy, w tym określające wynagrodzenie pracowników. Pewnym jest w takim przypadku nie tylko wypłata wynagrodzenia w wysokości nie niższej aniżeli najniższej dopuszczalnej wysokości, ale także opłacanie od tak ustalonego wynagrodzenia należnych składek na ubezpieczenie społeczne. Pogląd taki, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, wyraził także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 maja 2003r. w sprawie III UZP 2/03 opubl. w OSNP 2003/14/338. Sąd ten orzekł, iż przy ponownym ustalaniu wysokości emerytury do podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, uwzględnia się również rok lub lata kalendarzowe, w których nie można wskazać podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie wobec nieudowodnienia wysokości osiąganego wynagrodzenia za pracę, o ile ustalony wskaźnik podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego (art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz. U. Nr 162 poz. 1118 ze zm.). W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał nadto, iż przesądzenie tego, czy w przypadku nieudowodnienia przez ubiegającego się o ponowne ustalenie podstawy wymiaru świadczenia wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych w danym roku (wysokości wynagrodzenia) przyjmować, iż podstawa ta wynosi 0 (zero) czy, że podstawa ta wynosi kwotę najniższego wynagrodzenia dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy w danym roku, zależy od okoliczności faktycznych danej sprawy. W sytuacji zaś, gdy niewątpliwie udowodniony okres ubezpieczenia w danym roku, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, miał miejsce w dawnym uspołecznionym zakładzie pracy, zaś wymiar zatrudnienia był pełny (cały etat), nie wydaje się wykluczone przyjęcie jako podstawy wymiaru składek kwoty najniższego wynagrodzenia dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy w danym roku czy w latach. Formułując to stanowisko, Sąd Najwyższy zasadnie miał na względzie powszechnie znane trudności w dokumentowaniu nie tylko wysokości wynagrodzenia, ale nawet samego zatrudnienia w latach odległych od daty wniosku, związane z brakiem dokumentów (te podlegały bowiem niszczeniu po upływie określonego czasu), czy wręcz likwidacją zakładów pracy. Wszystko to, według Sądu Najwyższego, nie upoważnia do jednoznacznego i stanowczego przesądzenia - z pominięciem okoliczności konkretnej sprawy - iż podstawa wymiaru składek w przypadku nieudowodnienia wysokości wynagrodzenia zawsze będzie zerowa, jest to bowiem uzależnione od wyników ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie.

W pełni zgadzając się z powyższym, stwierdzić należy, iż okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozwalają na przyjęcie za podstawę wymiaru składek ubezpieczonego w spornych okresach, za które brak konkretnych danych co do wysokości wypłaconego wynagrodzenia, w kwocie najniższego wynagrodzenia dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy w tamtych latach. Wskazać bowiem należy, iż poza sporem pozostawało, iż w okresach tych ubezpieczony był zatrudniony na umowę o pracę, w państwowym zakładzie oraz w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd zważył, iż organ rentowy dokonał prawidłowego i najbardziej korzystnego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony podnosił, iż jego zarobki wynosiły ok. 20.000 zł miesięcznie, pracował w nadgodzinach, w dni wolne, święta, pobierał dodatki z tytułu rozłąki, funkcyjne, w walucie niemieckiej, węgierskiej (k. 56). Jednakże ubezpieczony nie przedłożył żadnego dowodu na potwierdzenie powyższych okoliczności. Tym samym Sąd uznał twierdzenia ubezpieczonego za gołosłowne, nie mające oparcia w żadnym dokumencie. Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości, bowiem nie zachodził w sprawie wypadek wymagający wiadomości specjalnych (art. 278 k.p.c.). Analiza dokumentów przedłożonych przez ubezpieczonego do akt sprawy, których kserokopie uprzednio złożone były do akt ubezpieczeniowych, nie wymagała wiadomości specjalnych z zakresu księgowości. Sąd, na mocy art. 217 § 3 k.p.c., pominął wnioski zgłoszone przez ubezpieczonego w pismach z 3 grudnia 2013 roku, 27 listopada 2013 roku i 21 stycznia 2014 roku jako powoływane jedynie dla zwłoki.

Mając powyższe na względzie, uznać należało, iż zaskarżona przez ubezpieczonego w niniejszym postępowaniu decyzja ZUS jest prawidłowa. Zatem Sąd, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami, orzekł jak w wyroku.

SSO Elżbieta Trybulec - Czernek