Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2019 r. około godziny 9:00 K. S. kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) jechał z G. do Z.. Przejeżdżając przez miejscowość B. z dopuszczalną prędkością poruszał się drogą z pierwszeństwem przejazdu, którą przecina droga relacji Ł. – K.. Zbliżając się do skrzyżowania zauważył nadjeżdżający drogą podporządkowaną z jego lewej strony samochód osobowy marki S. (...), którego kierowca zatrzymał się na chwilę. Następnie jednak ruszył przekraczając linię warunkowego zatrzymania i wjechał na jezdnię, po której poruszał się K. S.. Po przejechaniu kilku metrów zatrzymał się na środku skrzyżowania, ale przód jego pojazdu przekraczał już oś jezdni i znajdował się na pasie ruchu V. (...). Pokrzywdzony w celu uniknięcia zderzenia odbił w prawą stronę i zjechał z drogi uderzając z elewację posesji nr (...) oraz uszkadzając znak STOP (B-20).

/zeznania K. S. k.14-15 i 62-64/

K. S. o własnych siłach opuścił pojazd. Kierowca S. nie kwestionował swojej winy i chciał, żeby nie wzywać Policji oraz spisać odpowiednie oświadczenia. Pokrzywdzony znajdował się jednak w dużym szoku i zadzwonił do swojego ojca, a następnie do taty swojej dziewczyny, który przybył na miejsce wzywając Policję.

/zeznania K. S. k.14-15 i 62-64/

Na miejsce zdarzenia przyjechał patrol Policji, który przeprowadził czynności z udziałem jego uczestników. Ustalono, że samochodem S. (...) nr rej. (...) kierował W. S., który nie kwestionował tego, że nie ustąpił pierwszeństwa K. S. zmuszając go do zjechania z drogi.

/zeznania Ł. Ł. k. 29-30 i 70-71, zeznania S. O. k. 31-32 i 71-72/

Przy zastosowaniu urządzenia kontrolno – pomiarowego w postaci A. (...) stwierdzono w powietrzu wydychanym przez W. S. następujące zawartości alkoholu: o godz. 09:31 – 0,13 mg/l, zaś o godz. 09:51 – 0,10 mg/l.

/protokół użycia (...) k. 4/

W. S. pomimo odpowiedniego pouczenia nie żądał przeprowadzenia badania krwi.

/zeznania Ł. Ł. k. 29-30 i 70-71, zeznania S. O. k. 31-32 i 71-72/

W. S. w momencie przedmiotowego zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż u W. S. występuje tzw. zespół autobrowaru.

/opinia sądowo – lekarska (...) w Ł. k. 75-80/

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 25 kwietnia 2019 r. sygn. akt II Ko 1135/19 zatrzymano W. S. dokument prawa jazdy z dniem 11 kwietnia 2019 r.

/odpis ww. postanowienia k. 11/

W. S. ma (...) lat; jest żonaty; pracuje jako (...) z wynagrodzeniem w (...); nie posiada nikogo na utrzymaniu; jest właścicielem dwóch samochodów marki T. ((...).) oraz S. (...).).

/ oświadczenie W. S. k. 61/

Obwiniony przyznał się do zarzucanego czynu w zakresie spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zaś w części dotyczącej znajdowania się wówczas w stanie po użyciu alkoholu nie przyznawał się do winy. Twierdził, że od kilku lat nie spożywa alkoholu, a przed zdarzeniem jadł jedynie bułkę z miodem (k. 21-22 i 62).

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, iż obwiniony W. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

W świetle zgromadzonych dowodów, nie ulegało wątpliwości, że W. S. w dniu 11 kwietnia 2019 r. około godziny 09.00 w miejscowości B. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i wyjechał z drogi podporządkowanej nie ustępując pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) K. S., który w celu uniknięcia zderzenia musiał gwałtownie hamować i zjechał na prawe pobocze, uderzył w znak B-20, a następnie w budynek mieszkalny. Wymienione przed chwilą okoliczności były niesporne i znajdowały odbicie we wszystkich dowodach niniejszej sprawy (zeznaniach K. S., R. Ł. i S. O. oraz wyjaśnieniach W. S.), które w tym zakresie polegały na prawdzie.

Rozbieżności w zebranym materiale dowodowym dotyczyły natomiast tego, czy W. S. w czasie przedmiotowego zdarzenia znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

W wymienionej kwestii przedstawione zostały sądowi dwa zasadnicze, a jednocześnie diametralnie przeciwstawne dowody. Z jednej strony były to wyjaśnienia obwinionego, który utrzymywał, że od wielu lat w ogóle nie spożywa alkoholu, zaś pozytywny wynik badania stanu trzeźwości wynika z tzw. zespołu autobrowaru, na który ma cierpieć. Z drugiej natomiast występował protokół badania stanu trzeźwości, w świetle którego W. S. znajdował się w stanie po użyciu alkoholu.

Rozstrzygając zarysowaną powyżej sprzeczność, Sąd doszedł do przekonania, że wyjaśnienia W. S. w zakresie, w którym zaprzeczał on spożywaniu alkoholu przed zdarzeniem drogowym i twierdził, że w jego czasie był trzeźwy są niewiarygodne i stanowią przyjętą przez obwinionego linię obrony. Obwiniony przede wszystkim nie przedstawił bowiem żadnego zaświadczenia jakoby rozpoznano u niego tzw. zespół autobrowaru. Ponadto zaś, tezom które stawia W. S. przeczy opinia sądowo – lekarska (...) w Ł.. Zgodnie z jej treścią obwiniony w chwili czynu znajdował się w stanie po użyciu alkoholu i brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że u W. S. występuje tzw. zespół autobrowaru. Opinia ta zdaniem Sądu jest jasna, zupełna, logiczna oraz nie zawiera sprzeczności i w związku z tym należy przyznać jej moc dowodową.

Sąd nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w sporządzeniu protokołu badania stanu trzeźwości W. S., ani jakichkolwiek podstaw do kwestionowania uzyskanych wyników badania (...). Wymienione urządzenie miało odpowiednie świadectwo wzorcowania, a obwiniony nie skorzystał ze swojego prawa i nie zażądał przeprowadzenia badania krwi. Wszystko to oznacza, że uzyskany podczas pierwszego pomiaru wynik jest jak najbardziej wiarygodny. Postawa natomiast W. S., który przed przyjazdem Policji na miejsce zdarzenia zaczął spożywać bułkę (por. k. 63) jasno wskazuje na to, że miał coś do ukrycia. Nikt przecież normalnie po takim groźnym zdarzeniu drogowym nie zajmuje się jedzeniem, gdyż emocje, które u obu uczestników z pewnością wywołało sprzeciwiają się temu, aby zajmować się w takim momencie konsumpcją.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego
i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd przyjął, że W. S. w dniu 11 kwietnia 2019 r. około godziny 09.00 w miejscowości B., gm. Z., woj. (...), będąc w stanie po użyciu alkoholu (0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i wyjechał z drogi podporządkowanej nie ustępując pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) K. S., zmuszając go do gwałtownego hamowania, który to w celu uniknięcia zderzenia zjechał na prawe pobocze, uderzył w znak B-20, a następnie w budynek mieszkalny, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Opisane powyżej zachowanie obwinionego wypełniało w pierwszej kolejności dyspozycję wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Stosownie bowiem do treści art. 5 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 110) uczestnik ruchu jest zobowiązany stosować się do znaków drogowych, a kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność. W ustalonym stanie faktycznym W. S. zbliżając się drogą podporządkowaną do skrzyżowania, nie zachował natomiast szczególnej ostrożności, nie zastosował się do znaku STOP i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu innemu pojazdowi będącemu w ruchu. Doprowadził zaś w ten sposób do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż pokrzywdzony musiał zjechać z drogi, uderzył w znak, a następnie budynek.

Ponadto, W. S. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Stan po użyciu alkoholu został zdefiniowany treścią art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 z późn. zm.) jako zawartość alkoholu w organizmie wynosząca lub prowadząca do stężenia we krwi od 0,2‰ albo obecność w wydychanym powietrzu od 0,1 mg alkoholu w 1 dm ^{( 3)}. Według badania stanu trzeźwości obwinionego za pomocą urządzenia elektronicznego (...)o godzinie 09.31 zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez obwinionego wynosiła 0,13 mg/l. Wynik ten świadczy o tym, że W. S. w czasie prowadzenia pojazdu mechanicznego po drodze publicznej w ruchu lądowym z pewnością znajdował się w stanie po użyciu alkoholu i tym samym wyczerpał swoim zachowaniem także dyspozycję art. 87 § 1 kw albo 82 § 2 kw.

Zbieg powyższych przepisów posiada charakter rzeczywisty i w związku z tym, że w ustawowej sankcji z art. 86 § 2 kw występuje kara ograniczenia wolności (surowsza kara od grzywny) na zasadzie art. 9 § 1 kw należało zastosować kwalifikację z art. 86 § 2 kw.

Przy wymiarze kary, Sąd wziął pod uwagę jako okoliczności łagodzące częściowe przyznanie się do winy oraz prowadzenie nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia.

W przekonaniu Sądu wymierzona obwinionemu na podstawie art. 86 § 2 kw kara grzywny w wysokości 600 zł odpowiada przede wszystkim stopniowi społecznej szkodliwości czynu W. S. oraz pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do obwinionego, a także czyni zadość potrzebie społecznego oddziaływania. Uwzględniając bowiem:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra tj. bezpieczeństwo w komunikacji,

- okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację sprawcy, a więc bardzo prostą i klarowną sytuację na drodze i brak jakichkolwiek przeciwwskazań do zastosowania się do zasad bezpieczeństwa w ruchu;

- wagę naruszonych obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, czyli: niezachowanie szczególnej ostrożności przy przejeżdżaniu przez skrzyżowanie oraz niezastosowanie do kardynalnego znaku STOP oraz nie ustąpienie pierwszeństwa i spowodowanie dużego zagrożenia w ruchu, gdyż pokrzywdzony musiał ratować się zjechaniem z drogi i uderzeniem w budynek,

Sąd doszedł do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości wykroczenia obwinionego jest wyraźny, a najlepiej odpowiada mu wyżej wymieniona kara grzywny uwzględniająca także warunki majątkowe obwinionego. Orzeczona kara, bardzo wyraźnie przekracza minimalną wysokość grzywny określoną w art. 24 § 1 kw, ale i tak oscyluje w dolnej granicy przewidzianej przez ustawę.

W związku z okolicznościami zdarzenia i wyraźnym naruszeniem reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a wśród nich zasady trzeźwości, na zasadzie art. 87 § 3 kw w zw. z art. 9 § 1 kw Sąd orzekł wobec W. S. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku, zaliczając na jego poczet zgodnie z dyspozycją art. 29 § 4 kw okres zatrzymania prawa jazdy od 11 kwietnia 2019 r.

W oparciu o art. 119 § 1 kpw oraz art. 616 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 118 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 60 zł tytułem opłaty oraz 2221,46 zł z racji zwrotu wydatków. Na zasądzoną kwotę zwrotu wydatków składa się koszt przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych (k. 81 i 83) oraz 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania (por. § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. Nr 118 poz. 1269).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku z 3 czerwca 2020 r.