Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny

Przewodniczący SSR Karol Dryjański

Protokolant Przewodniczący osobiście

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2018 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko P. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Koninie na rzecz adw. R. M. prowadzącego kancelarię w K. kwotę 2.952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi.

SSR Karol Dryjański

Sygn. akt I C 96/18

UZASADNIENIE

A. K. wniósł o zasądzenie od P. S. kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany fałszywie oskarżył go o pobicie z użyciem broni palnej. Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) wydanym w sprawie II K 22/13 powód został uniewinniony od zarzucanego mu czynu. Zdaniem powoda pozwany naruszył jego dobra osobiste takie jak w szczególności dobre imię, godność, cześć i zdrowie psychiczne. Ponadto zdaniem powoda długotrwałe postępowanie karne ograniczało jego swobodę, gdyż musiał stawiać się na wezwanie prokuratora i sądu, było nadto źródłem stresu.

Pozwany P. S. wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

P. S. był w 2002 r. pracownikiem ochrony w firmie (...). Wykonywał pracę między innymi w pubie (...) na osiedlu (...) w K.. Jednocześnie pozwany należał do nieformalnej grupy „placków”, która na terenie K. rywalizowała z grupą „(...)”, na czele której stał A. K..

W dniu 17.03.2002 r. po północy grupa młodych ludzi wszczęła awanturę w pubie (...). Prowadząca pub A. P. wezwała P. S. na interwencję. Pozwany około godziny 2.00 pojechał sam do pubu. P. S. widząc na miejscu osoby z antagonistycznej grupy i przeczuwając że może zostać pobity przeskoczył ladę baru i próbował się za nim schronić. Osoby atakujące pozwanego zatarasowały mu drogę ucieczki stając przy wejściu za bar.

Jedna z atakujących osób przyłożyła do głowy pozwanego przedmiot przypominający broń w postaci pistoletu i nacisnęła spust, po czym nastąpił głuchy trzask. Z broni wydobył się dym. Następnie atakujący wykonał ruch przy pistolecie, po czym nastąpił ponowny głuchy trzask. Czapka którą pozwany miał wówczas na głowie zaczęła się tlić i w konsekwencji zostały wypalone w niej otwory.

Atakujący uderzali pozwanego pięściami po głowie i tułowiu, a w pewnym momencie zaczęli rzucać w niego butelkami z alkoholem wziętym z baru i popielniczkami z lady. Niektóre butelki rozbiły się o pozwanego, w tym o jego głowę. Po chwili napastnicy uciekli z pubu.

Właścicielka pubu wezwała karetkę pogotowia i Policję. Pozwany powiedział jej, aby się nie wtrącała i nie mówiła za dużo Policji, gdyż on ma dziecko i się o nie boi.

P. S. został odwieziony do szpitala w K., który opuścił następnego dnia na własne żądanie. U pozwanego stwierdzono ranę tłuczoną głowy oraz ranę ciętą palca II lewej ręki, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni.

Pozwany nie zgłosił Policji, że został pobity, gdyż w wyżej wymienionych zwalczających się grupach obowiązywała reguła, że członkowie tych grup nie szukali pomocy w organach ścigania, w związku z czym nie składali zawiadomień o przestępstwach, a wzajemne animozje rozwiązywali tylko w ramach aktów zemsty.

W wyniku zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, rany ciętej palca II ręki prawej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni. W czasie zdarzenia pozwany był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W zeznaniach złożonych w Prokuraturze Okręgowej w O. w dniu 28.10.2010 r., w sprawie V Ds. 36/10, P. S. zeznał, że w czasie zdarzenia osoba o pseudonimie (...) strzeliła w jego stronę pistoletem gazowym. Jako napastników pozwany wskazał wówczas osoby o pseudonimach (...) (R. K.), (...) (M. P. (1)), (...) (P. B.), (...) (D. M.) i (...) (K. G.).

Podczas przesłuchania w dniu 14.10.2011 r. P. S. zeznał, że w czasie zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. na jego miejscu był obecny również A. J. (obecnie K.), pseudonim (...) i że to on w czasie zdarzenia przystawił pozwanemu pistolet do głowy. Fakt, iż wcześniej nie zeznał o udziale powoda w zdarzeniu pozwany tłumaczył tym, ze bał się powoda, którego określił jako osobę nieobliczalną.

Fakt posługiwania się przez powoda w czasie zdarzenia bronią palną został w toku postępowania karnego potwierdzony przez M. T., Ł. S., D. M. oraz przez świadka in cognito.

W dniu 16.01.2012 r. A. K. został zatrzymany.

Tego samego dnia powodowi przedstawiono zarzut, że w dniu 12.03.2002 r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. używającym niebezpiecznego narzędzia w postaci kastetu połączonego z nożem, wziął udział w pobiciu P. S., czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym używał wobec pokrzywdzonego broni palnej w postaci pistoletu nieustalonej marki w ten sposób, iż po uprzednim przyłożeniu pistoletu do głowy pokrzywdzonego oddał z niego dwa strzały z amunicji hukowej, to jest o czyn z art. 159 kk.

Tego samego dnia po 10 godzinach powód został zwolniony. W postępowaniu przygotowawczym V Ds. 32/12 wobec powoda nie stosowano środków zapobiegawczych.

W dniu 29.06.2012 r. uzupełniono postanowienie o przedstawieniu powodowi zarzutów w ten sposób, że zarzucono mu, że w dniu 12.03.2002 r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. używającym niebezpiecznego narzędzia w postaci kastetu połączonego z nożem, wziął udział w pobiciu P. S., czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym używał wobec pokrzywdzonego posiadanej bez zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu nieustalonej marki w ten sposób, iż po uprzednim przyłożeniu pistoletu do głowy pokrzywdzonego oddał z niego dwa strzały z amunicji hukowej, to jest o czyn z art. 159 kk i z art. 263 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

A. K. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Od 11.10.2012 r. powód był reprezentowany w postępowaniu karnym przez adwokata R. M..

A. K. został oskarżony o to, że w dniu 12.03.2002 r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. używającym niebezpiecznego narzędzia w postaci kastetu połączonego z nożem, wziął udział w pobiciu P. S., czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym używał wobec pokrzywdzonego posiadanej bez zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu nieustalonej marki w ten sposób, iż po uprzednim przyłożeniu pistoletu do głowy pokrzywdzonego oddał z niego dwa strzały z amunicji hukowej, to jest o czyn z art. 159 kk i z art. 263 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W styczniu 2013 r. powód pracował w firmie (...) jako kierowca – zaopatrzeniowiec, gdzie zarobki wynosiły około 1.000 zł miesięcznie. Wśród sąsiadów nie stwierdzono wówczas negatywnych opinii na temat powoda.

W grudniu 2015 r. powód utrzymywał się z prac dorywczych. Zarabiał około 500 zł miesięcznie, ponadto otrzymywał zasiłek z MOPS w wysokości około 600 zł. Wśród sąsiadów nie było opinii negatywnych o powodzie.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 19.09.2016 r., sygn. akt II K 22/13, A. K. został uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 159 kk w zw. z art. 263 § 2 kkw zw. z art. 11 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 10.02.2017 r., sygn. akt II Ka 320/16, Sąd Okręgowy w (...) utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w (...) między innymi w zakresie dotyczącym A. K..

Z kart karnych powoda sporządzonych w czasie trwania postępowania karnego wynika, że A. K. był skazany:

1)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 25.09.1995 r., sygn. akt II K 783/95, za przestępstwo z art. 265 § 2 kk na karę 360 zł grzywny,

2)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 26.11.1996 r., sygn. akt II K 930/96, za przestępstwo z art. 212 § 1 kk na karę 700 zł grzywny,

3)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 28.01.1998 r., sygn. akt II K 53/98, za przestępstwo z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 10 § 3 kk na karę 700 zł grzywny,

4)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 14.04.2000 r., sygn. akt II K 212/98, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

5)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 23.01.2001 r., sygn. akt II K 42/00, za przestępstwo z art. 190 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

6)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 29.03.2002 r., sygn. akt II K 762/00, za przestępstwo z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 – letni okres próby oraz 80 stawek grzywny po 10 zł; postanowieniem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 13.12.2004 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary,

7)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 05.11.2002 r., sygn. akt II K 305/01, za przestępstwa z art. 263 § 2 kk, art. 48 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 276 kk na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

8)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 04.02.2004 r., sygn. akt II K 63/04, za przestępstwo z art. 224 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

9)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 17.03.2009 r., sygn. akt II K 418/05, za przestępstwo z art. 226 § 1 kk i z art. 222 § 1 kk na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności,

10)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 05.06.2008 r., sygn. akt II K 591/04, za przestępstwa z art. 263 § 2 kk i z art. 190 § 1 kk na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności,

11)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 02.09.2010 r., sygn. akt II K 183/10, za przestępstwo z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 263 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności,

12)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)z dnia 16.03.2011 r., sygn. akt II K 97/11, za przestępstwo z art. 242 § 3 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 – letni okres próby,

13)  wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 22.03.2012 r., sygn. akt VII K 922/11, za przestępstwo z art. 270 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 – letni okres próby oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł.

Wyrokiem łącznym z dnia 29.07.2005 r., sygn. akt II K 603/04, Sąd Rejonowy w (...) połączył kary orzeczone wyrokami opisanymi wyżej w punktach 5 – 7 i wymierzył powodowi karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym z dnia 09.06.2009 r., sygn. akt II K 108/09, Sąd Rejonowy w (...) połączył kary orzeczone wyrokami opisanymi wyżej w punktach 10 i 11 i wymierzył powodowi karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym z dnia 06.03.2012 r., sygn. akt II K 1129/11, Sąd Rejonowy w (...)połączył kary orzeczone wyrokami opisanymi wyżej w punktach 10, 11 i 13 i wymierzył powodowi karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 4 – letni okres próby.

Od 2009 r. powód nie był pozbawiony wolności. Od tego czasu nie podjął zatrudnienia.

Powód w latach 2000 – 2006 leczył się psychiatrycznie. W trakcie badania w związku z wydaniem opinii w postępowaniu przygotowawczym z dnia 14.12.2012 r. powód oświadczył, że czuje się dość dobrze, nie zgłaszał dolegliwości. Oświadczył, ze nie uważa się za osobę chorą psychicznie i uzależnioną, nie sądzi aby potrzebował leczenia. Stwierdzono zdolność powoda do uczestniczenia w czynnościach procesowych.

Powód nie ma zawodu wyuczonego. Ukończył 5 klas szkoły podstawowej.

dowód: zeznania A. K. k. 53 – 54, P. S. k. 54 – 55, protokół przesłuchania k. 9 – 11, 13 – 17, 23 – 25, 37 – 39, 42 – 44, 53 – 54, 61 – 64, 66 – 67, 68 – 69, 72 – 73, 74 – 77, 78 – 80, 101 – 102, 124 – 125, 219 – 220, 227 – 229, 230 – 231, 234 – 235, 261 – 263, 303 – 305, 366 – 368, 458, 458 – 461, 461 – 462, 463, 462 – 463, 486, 486 – 487, 487 – 488, 507 – 508, 558, 560, 561, 593 – 595, 634, 635, 642 – 643, 695 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, opinia k. 33 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, Pismo (...) w K. k. 51 – 52 akt II K 22/13 w zw. z k. 55,pisma (...)w K. k. 65, 83 – 91, 92, 105 – 123 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, opinia biegłego k. 97 – 100 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, protokół przeszukania k. 135 – 137, 142 – 143, 144 – 157 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, protokół oględzin k. 159 – 160, 186 – 188 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, upoważnienie do obrony k. 275 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, historia choroby k. 276 – 280, opinia sądowo – psychiatryczna k. 299 – 302 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, akt oskarżenia k. 327 – 331 akt II K 22/13 w zw. z k.55, wywiad środowiskowy k. 340, 589 akt II K 22/13 w zw. z k. 55, karta karna k. 352 – 355, 577 – 579, 756 - 758 akt II K 22/13 w zw. z k. 55

W latach 2014 – 2015 powód był na dwóch wizytach u psychologa.

dowód: zeznania M. P. (2) k. 69 - 70

Powód ma 43 lata.

A. K. utrzymuje się ze świadczeń z opieki społecznej w wysokości około 650 zł miesięcznie.

Powód utrzymuje się wyłącznie z prac dorywczych.

A. K. ma troje dzieci.

Powód ma zadłużenie alimentacyjne wynoszące 20.000 zł.

A. K. pozostaje w nieformalnym związku z M. P. (2), z którą ma dziecko w wieku 4 lat. Ich związek trwa od 7 lat. M. P. (2) jest cywilnym pracownikiem policji. Gdy o jej związku z powodem dowiedzieli się jej przełożeni zapowiedzieli jej odebranie poświadczeń bezpieczeństwa i zwolnienie z pracy. Powierzono jej stanowisko z daleka od wydziału kryminalnego. M. P. (2) otwierała wówczas listy i wysyłała faksy. Straciła premie motywacyjne i nagrody świąteczne, co stanowiło kwotę 1.500 zł rocznie. Związek M. P. (2)z powodem był przyczyną, dla której wyśmiewano się z niej w miejscowości z której pochodzi.

Relacje powoda z osobami przebywającymi w jego otoczeniu są pozytywne.

dowód: zeznania A. K. k. 53 – 54, M. P. (2) k. 69 - 70

P. S. ma 39 lat.

Pozwany ma dwoje dzieci, na które przeznacza co miesiąc 1.000 zł.

P. S. pracuje i zarabia 3.000 zł brutto miesięcznie.

Pozwany płaci za wynajem mieszkania 1.100 zł oraz ponosi opłaty w kwocie około 300 zł.

dowód: zeznania P. S. k. 54 – 55

Sąd w znacznym stopniu dał wiarę zeznaniom P. S., były bowiem spójne i logiczne, a pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Wyjątek stanowią zeznania P. S. co do przebiegu zdarzenia z dnia 17.03.2002 r., które okazały się trudne do jednoznacznego zweryfikowania. Znalazły one potwierdzenie w złożonych w postępowaniu karnym zeznaniach D. M., M. T., Ł. S., a także w zeznaniach świadka incognito. Pamiętać przy tym należy, że zgodnie z art. 11 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. A. K. został w sprawie II K 22/13 prawomocnie uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 159 kk w zw. z art. 263 § 2 kkw zw. z art. 11 § 2 kk. Należy jednak zarazem zwrócić uwagę, że zeznania pozwanego w opisywanym zakresie były odmienne od jego pierwszych zeznań złożonych w postępowaniu karnym, w których jako sprawcę wskazywał inną osobę niż powód. Zeznania złożone w postępowaniu karnym przez niektóre z wymienionych wyżej osób szły w ślad za zmieniającymi się zeznaniami pozwanego, z kolei świadek incognito sprawcę posługującego się przedmiotem przypominającym pistolet określił niższą od osoby posługującej się nożem połączonym z kastetem. Używający w czasie zdarzenia noża R. K. jest wyższy od A. K.. Złożone w postępowaniu karnym przez D. M. zeznania były z kolei ogólne. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że okolicznością bezsporną był fakt, że w czasie zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. pozwany istotnie został zaatakowany przedmiotem przypominającym pistolet. Co więcej w ocenie relacji dotyczących przebiegu zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. należy zachować ostrożność wynikającą z faktu, że przebieg tego zdarzenia był przedmiotem postępowania karnego dopiero od 2012 r., a zawarte w aktach II K 22/13 relacje dotyczące tego zdarzenia były składane po upływie co najmniej 9 lat, przy czym dotyczyły zdarzenia o charakterze dynamicznym, które było przez jego uczestników traktowane bardzo emocjonalnie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom M. P. (2) w części, w której wynikało z nich, że w wyniku sprawy II K 22/13 znacznie pogorszył się stan nerwowy powoda. Zeznania M. P. (2) w tym zakresie budziły wątpliwości w świetle dokumentów zgromadzonych w aktach II K 22/13, co więcej były niespójne z inną częścią zeznań świadka, z których wynikało, że od czasu wszczęcia postępowania w sprawie II K 22/13 powód był jedynie na dwóch wizytach u psychologa. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania M. P. (2) za wiarygodne, w tej części nie były bowiem zasadniczo sprzeczne z pozostały materiałem dowodowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. K. w części, w której wynikało z nich, że w czasie przedmiotowego postępowania karnego nie mógł wyjeżdżać za granicę. Jak wynika z akt II K 22/13 w trakcie tego postępowania karnego wobec powoda nie zastosowano żadnych środków zapobiegawczych. Sąd nie dał również wiary zeznaniom powoda w części, w której wynikało z nich, że przedmiotowe postępowanie karne uniemożliwiło mu pracę zarobkową w Niemczech, ta część zeznań powoda nie znalazła bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie dał również wiary zeznaniom powoda w części, w której wynikało z nich, że w czasie, w którym doszło do zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. nie był w posiadaniu żadnej broni. Ta część zeznań powoda budzi wątpliwości nie tylko w świetle zeznań pozwanego, lecz również w świetle zeznań złożonych w postępowaniu karnym przez D. M., M. T., Ł. S. i świadka incognito. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania A. K. za wiarygodne, w tej części nie były bowiem zasadniczo sprzeczne z zeznaniami pozostałych osób przesłuchiwanych w sprawie, a pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności w tej części.

W przypadku powołanych wyżej dokumentów znajdujących się w aktach sprawy II K 22/13 stwierdzić należy, że strony nie powołały w niniejszym postępowaniu dowodów w celu zakwestionowania prawdziwości lub autentyczności tych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 23 kc dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, część, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24 § 1 kc).

W ocenie sądu powód nie wykazał zasadności swojego żądania.

W szczególności powód nie wykazał, jakoby wskutek obciążających go zeznań złożonych przez pozwanego w toku przedmiotowego postępowania karnego, poniósł negatywne następstwa rzutujące w istotny sposób na jego życie.

Fakt, iż pozwany zeznał, że powód wziął udział w ataku na pozwanego w trakcie którego powód miał użyć wobec pozwanego broni palnej doprowadził do wszczęcia przeciwko powodowi postępowania przygotowawczego, a następnie do skierowania przeciwko powodowi aktu oskarżenia do sądu. Nie sposób jednak pominąć, że to postępowanie karne było już czternastym takim postępowaniem toczącym się przeciwko powodowi w Polsce (jedno postępowanie karne toczyło się przeciwko powodowi w Niemczech), a powód był w przeszłości karany między innymi za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz porządkowi publicznemu, do których należy przestępstwo zarzucone mu w sprawie II K 22/13. Postępowanie karne toczące się przeciwko powodowi między innymi z powodu zeznań pozwanego mogło nieść za sobą dla powoda niepewność o jego wynik, nie sposób jednak uznać za prawdopodobne, że powód, który był wielokrotnie oskarżony w innych sprawach i wielokrotnie skazany (w sprawie II K 22/13 twierdził, że w przeszłości był pozbawiony wolności łącznie przez 7,5 roku, z czego 3,5 roku w Niemczech oraz że obciął człowiekowi rękę i nogę za to, że nie chciał mu oddać zarobionych pieniędzy) mógł przeżywać to postępowanie karne szczególnie dotkliwie. Pamiętać przy tym należy, że w trakcie postępowania II K 22/13 powód korzystał z pomocy obrońcy, był zatem świadomy jak przebiega postępowanie karne i jaka jest w nim jego sytuacja.

Jak uprzednio wspomniano przedmiotowe postępowanie karne było czternastym postępowaniem karnym toczącym się przeciwko powodowi. Kryminalna przeszłość A. K. była w czasie przedmiotowego postępowania karnego niemal powszechnie znana w K.. Świadczą o tym w oczywisty sposób zeznania świadków przesłuchiwanych w przedmiotowym postępowaniu karnym. Przedstawienie w tych okolicznościach powodowi zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 159 kk w zw. z art. 263 § 2 kkw zw. z art. 11 § 2 kk nie mogło w istotny sposób pogorszyć postrzegania powoda w jego otoczeniu. Dodać należy, że w dwóch wywiadach środowiskowych przeprowadzonych na temat powoda w toku przedmiotowego postępowania karnego nie odnotowano w jego otoczeniu negatywnych opinii o nim. Z kolei z zeznań M. P. (2) wynikało, że odkąd zna powoda, to jest od 2011 r., powód ma bardzo dobre relacje z osobami w jego otoczeniu.

Wyniki postępowania dowodowego nie dały również podstaw do uznania, że przedmiotowe postępowanie karne wpłynęło w jakikolwiek sposób na stan zdrowia psychicznego powoda. A. K. leczył się psychiatrycznie, jednak systematyczne leczenie miało miejsce w latach 2000 – 2006. Z zeznań M. P. (2) wynikało, że w czasie trwania postępowania w sprawie II K 22/13 powód był jedynie na dwóch wizytach u psychologa. Brak przy tym dowodów świadczących o tym, że w ich wyniku stwierdzono u powoda jakiekolwiek negatywne następstwa związane z przedmiotowym postępowaniem karnym. Dodać należy, że w grudniu 2012 r. w trakcie badania związanego z przedmiotowym postępowaniem karnym powód oświadczył, że czuje się dość dobrze, nie zgłaszał dolegliwości. Oświadczył, ze nie uważa się za osobę chorą psychicznie i uzależnioną i nie sądzi aby potrzebował leczenia.

Zeznania pozwanego złożone w przedmiotowym postępowaniu karnym nie wpłynęły również w ocenie sądu na problemy powoda ze znalezieniem pracy. Jak uprzednio wspomniano powód był wielokrotnie karany, a jego kryminalna przeszłość jest znana, stąd nie sposób uznać za prawdopodobne, iż zeznania pozwanego złożone w przedmiotowym postępowaniu karnym istotnie wpłynęły na opinię o powodzie u potencjalnych pracodawców. Nie sposób przy tym pominąć zgłoszonej przez powoda w toku sprawy II K 22/13 okoliczności, że powód ukończył jedynie 5 klas szkoły podstawowej. A. K. nie ma zawodu wyuczonego i nie podjął w ostatnich latach działań zmierzających do uzyskania odpowiednich w tym celu kwalifikacji. Dodać przy tym należy, że w wywiadach środowiskowych przeprowadzanych w trakcie przedmiotowego postępowania karnego odnotowywano, że powód w styczniu 2013 r. pracował w firmie (...) jako kierowca – zaopatrzeniowiec, a w grudniu 2015 r. powód utrzymywał się z prac dorywczych. Twierdzenia powoda jakoby wskutek zeznań pozwanego nie mógł podjąć pracy w Niemczech budzą wątpliwości, możliwość podjęcia przez powoda takiej pracy nie została potwierdzona w pozostałym materiale dowodowym. Należy przy tym powtórzyć, że powód w trakcie przedmiotowego postępowania karnego oświadczył, że w Niemczech odbył 3,5 roku pozbawienia wolności.

Zeznania pozwanego złożone w przedmiotowym postępowaniu karnym nie pociągnęły przy tym za sobą istotnego ograniczenia swobody powoda. A. K. na etapie postępowania przygotowawczego został zatrzymany, ale pozbawienie go wolności trwało jedynie 10 godzin. W toku dalszego postępowania przygotowawczego i sądowego wobec powoda nie stosowano środków zapobiegawczych.

Nie sposób przy tym pominąć faktu, że w trakcie przedmiotowego postępowania karnego pozwany nie był jedyną osobą, z której zeznań wynikało, że powód w trakcie zdarzenia z dnia 17.03.2002 r. posługiwał się bronią palną. Zeznania takie złożyły oprócz pozwanego jeszcze cztery osoby.

Twierdzenia powoda o tym, że zeznania pozwanego złożone w przedmiotowym postępowaniu karnym naruszyły jego dobra osobiste budzą wątpliwości również z uwagi na fakt, że kwota żądana przez powoda w niniejszym postępowaniu pokrywa się z deklarowaną przez powoda wysokością jego długu alimentacyjnego.

Ewentualny wpływ postawy pozwanego w przedmiotowym postępowaniu karnym na sytuację w pracy i w miejscu zamieszkania partnerki powoda M. P. (2) mógłby być rozpatrywany jako podstawa jej roszczeń przeciwko pozwanemu, nie zaś roszczeń powoda.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Postanowieniem z dnia 05.04.2018 r. sąd zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości i ustanowił dla niego pełnomocnika z urzędu, którym został wyznaczony adw. R. M..

Pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Koszty te objęły opłatę w wysokości 2.400 zł (§8 pkt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu) powiększoną o 23% podatkuVAT (§ 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia). Łącznie koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi wyniosły zatem 2.952 zł.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

SSR Karol Dryjański