Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Koelner

Protokolant: Bernadeta Piskorek

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa: A. P. (1)

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. P. (1) kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty;

II.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 2531,52 zł tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powódka była zwolniona.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2012 r. powódka A. P. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zwolnienie jej z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 7 marca 2007 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego odniosła obrażenia. Sprawca zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Wskazała, iż po wypadku przewieziona została do Wojewódzkiego Szpitala (...) w K., gdzie była hospitalizowana do 16 marca 2007 r. Stwierdzono u niej ogólne obtłuczenia ciała, złamie kompresyjne kręgu TH 12 oraz skręcenie kręgosłupa szyjnego. Doznane urazy wymagały dalszej rehabilitacji oraz leczenia. Podniosła, iż (...) Zespół (...) o Niepełnosprawności, orzeczeniem z dnia 29 listopada 2007 r., stwierdził u niej lekki stopień niepełnosprawności, będący wynikiem wypadku. Podała, iż strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego ustaliła, iż w wyniku wypadku u powódki powstał uszczerbek na zdrowiu w wysokości 20 %, jednakże wypłaciła jej zadośćuczynienie jedynie w kwocie 20.000 zł. Wskazała, iż próby ugodowego załatwienia sprawy nie powiodły się.

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2012 r. powódka została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu przyznała, iż ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku, jednakże wskazała, iż wypłaciła już powódce kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia i jej zdaniem kwota ta jest wystarczająca i wypełnia funkcję jaka jest przypisana zadośćuczynieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 7 marca 2007 r. około godziny 7.15 na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) w miejscowości K. B., gmina K. B. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i wjechał w prawy bok samochodu marki D. (...), którego pasażerką była powódka A. P. (1).

Pojazd prowadzony przez sprawcę wypadku – M. W. był w chwili kolizji ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej – w (...) S.A. w W. za numerem polisy (...).

Dowód:

-

notatka urzędowa z dnia 07.03.2007 r. k. 11-12.

Po wypadku powódka przewieziona została do Wojewódzkiego Szpitala (...) w K.. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono u niej potłuczenie ogólne, głównie w okolicy grzbietu, złamanie kompresyjne kręgu Th 12 oraz skręcenie kręgosłupa szyjnego. W szpitalu przebywała do dnia 16 marca 2007 r. Zalecono jej dalsze leczenie w poradni lekarza rodzinnego, kontrolę w Poradni (...) i Traumatologii Dziecięcej za 4 dni, oszczędzający tryb życia, noszenie kołnierza S., gorsetu J., stosowanie środków przeciwbólowych oraz zwolnienie z lekcji WF przez 3 miesiące.

Dowód:

-

Karta informacyjna k. 15.

Powódka chodziła w gorsecie usztywniającym przez pół roku. Była ograniczona ruchowo, we wszystkich codziennych czynnościach potrzebowała pomocy drugiej osoby. Powódka skarżyła się na bóle kręgosłupa, w związku z czym zmuszona była zażywać środki przeciwbólowe. Miała kłopoty ze snem, męczyły ją koszmary. Powódka korzystała z porad lekarzy specjalistów chirurga i neurologa oraz uczęszczała na zabiegi rehabilitacyjne. W okresie od 1 sierpnia 2008 r. do 24 sierpnia 2008 r. powódka przebywała w Szpitalu (...) w O.. Po wypadku powódka uczęszczała także do psychologa.

Dowód:

-

Skierowanie do szpitala k. 18;

-

Informacja o wyniku badań psychologicznych k. 16;

-

Karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 19;

-

Zaświadczenie z dnia 28 sierpnia 2008 r.;

-

Zaświadczenie z dnia 2 kwietnia 2008 r. k. 22;

-

Zeznania świadka A. P. (2) k. 115-116;

-

Akta szkody, a w nich zaświadczenie z dnia 6 czerwca 2007 r.

Na skutek wypadku powódka doznała urazu głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa oraz urazu odcinka piersiowo – lędźwiowego kręgosłupa ze złamaniem kompresyjnym kręgu (...) – z zespołem bólowym piersiowo – lędźwiowym typu thoraco-lumbalgii

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki spowodowany wypadkiem z tego tytułu wynosi 8 %, w tym z tytułu stanu po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z niewielkim zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii – 3 % oraz z tytułu stanu po urazie odcinka piersiowo – lędźwiowego kręgosłupa ze złamaniem kompresyjnym kręgu Th 12 z przewlekłym zespołem bólowym piersiowo – lędźwiowym typu thoraco-lumbalgii – 5 %.

Doznane urazy skutkują do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej oraz dolegliwościami bólowymi kręgosłupa piersiowo – lędźwiowego. Dolegliwości te nasilają się przy dłuższej jeździe samochodem, przy zmianach pogodowych. W przyszłości wskazane będzie przede wszystkim leczenie usprawniające. Przebyte urazy powodują, że sprawność ruchowa badanej jest ograniczona, co praktycznie uniemożliwia jej uprawianie sportów wyczynowych.

Dowód:

-

Opinia sądowo-lekarska k. 178-180.

Powódka obecnie ma 22 lata, w chwili wypadku miała 17. Przed wypadkiem powódka prowadziła aktywny tryb życia. Należała do drużyny siatkarskiej, jeździła na snowboardzie, dostała się też do drużyny akrobatycznej, jednakże z uwagi na doznane obrażenia nie mogła brać udziału w zajęciach. Kilka lat przed wypadkiem powódka zaczęła grać na gitarze, po wypadku nie mogła utrzymać gitary. Obecnie doznane urazy utrudniają jej grę, gdyż ciężko jej trzymać gitarę w pozycji stojącej. Po wypadku musiała zrezygnować z grania w siatkówkę oraz jazdy na snowboardzie. Nie może uprawiać sportów wyczynowych, uczęszcza jedynie na basen. Do chwili obecnej odczuwa lęk przed jazdą samochodem, posiada prawo jazdy, jednakże nie prowadzi samochodu, boi się również jeździć na rowerze.

Dowód:

-

Zeznania świadka A. P. (2) k. 115-116;

-

Przesłuchanie powódki k. 116-117.

(...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności stwierdził u powódki lekki stopień niepełnosprawności.

Dowód:

-

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 20.

W dniu 14 czerwca 2007 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody powstałej na skutek wypadku.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich druk zgłoszenia szkody.

Pismami z dnia 10 lipca 2007 r. strona pozwana poinformowała powódkę, iż przyznane jej zostało odszkodowanie w kwocie 1.000 zł oraz zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 10 lipca 2007 r. k. 23;

-

Akta szkody, a w nich pismo z dnia 10 lipca 2007 r.

W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, lekarz orzecznik strony pozwanej stwierdził u powódki 9% trwały uszczerbek na zdrowiu, następnie 11% oraz ostatecznie 20 %.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich orzeczenia lekarskie.

Pismem z dnia 17 września 2007 r. powódka wystąpiła do strony pozwanej z żądaniem zapłaty kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

-

Pismo z dnia 17 września 2007 r. k. 24-30.

Pismem z dnia 15 listopada 2007 r. strona pozwana poinformowała powódkę, iż zostało jej przyznane zadośćuczynienie uzupełniające w kwocie 15.000 zł oraz odszkodowanie w kwocie 1.017,34 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 15 listopada 2007 r. k. 31.

Pismem z dnia 22 września 2008 r. powódka wystąpiła do strony pozwanej z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia uzupełniającego w kwocie 8.000 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 22 września 2008 r. k. 32-34.

Pismem z dnia 7 lipca 2009 r. strona pozwana zaproponowała powódce ugodę na mocy, której wypłaciłaby jej kwotę 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia, co wyczerpałoby jej wszelkie roszczenia zarówno obecne jak i przyszłe.

Dowód:

-

Pismo z dnia 7 lipca 2009 r. k. 35.

Pismem z dnia 21 września 2009 r. powódka poinformowała stronę pozwaną, iż jest zainteresowana zawarciem ugody, jednakże zażądała przyznania zadośćuczynienia w kwocie 37.000 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 21 września 2009 r. k. 36.

Pismem z dnia 11 października 2010 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 20.000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

Dowód:

-

Pismo z dnia 11 października 2010 r. k. 37-38.

Sąd zważył co następuje

Powództwo okazało się zasadne, w związku z czym zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powódka A. P. (1) uległa w dniu 7 marca 2007 r. wypadkowi komunikacyjnemu wskutek niezachowania reguł ostrożności przez innego uczestnika ruchu drogowego. Bezsporny pozostawał również fakt, iż pojazd kierowany przez sprawcę zdarzenia objęty był ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.. Strona pozwana w toku postępowania nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady. Również fakt poniesienia przez powódkę szkody nie budził wątpliwości i jako taki nie był przez stronę pozwaną podnoszony. Ponadto jednoznacznie wynikał on ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego.

Przedmiotem sporu była zatem wysokość niemajątkowej szkody na osobie, jaką poniosła powódka na skutek wypadku, a co za tym idzie - wysokość należnego powódce z tego tytułu zadośćuczynienia. Strona pozwana podała, iż powódce dokonano wypłaty kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, podnosząc, że jest ona adekwatna do trwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała powódka i jaki ustalili lekarze orzecznicy, a także cierpień i bólu, spowodowanych zdarzeniem.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadniał zasądzenie na rzecz powódki dalszej kwoty 20.000 zł tytułem uzupełnienia wypłaconego już wcześniej zadośćuczynienia.

Odpowiedzialność strony pozwanej znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003, nr 124, poz. 1152) oraz przepisach kodeksu cywilnego. Art. 9 cytowanej ustawy stanowi, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w art. 9, będące następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 9a ustawy). Z kolei z treści przepisu art. 822 § 1 k.c., wynika, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony; jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Z kolei art. 824 § 1 k.c. stanowi, iż suma ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela, zaś suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z kolei w myśl przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis ten zawiera szczególną regulację dotyczącą naprawienia szkody na osobie, obejmującej elementy majątkowe tej szkody.

Ustawodawca nie uregulował w tym przepisie w sposób samoistny i odrębny przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, co oznacza, iż została ona poddana ogólnym regułom odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.). Warunkiem skutecznego domagania się naprawienia szkody na osobie, oprócz samego faktu jej wyrządzenia, jest związek przyczynowy pomiędzy określonym faktem, z którym norma prawna wiąże obowiązek odszkodowawczy a szkodą, pojmowaną w omawianym przypadku jako uszczerbek majątkowy.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 445 k.c., w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznana krzywdę. Zadośćuczynienie za krzywdę jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest rekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej z określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia, pozostającej w związku z odpowiedzialnością odszkodowawczą z reżimu deliktowego ( por. Kodeks cywilny, Komentarz pod red. E. Gniewka, tom I).

Strona pozwana podnosiła, iż powódce wypłacono już kwotę 20.000 zł, która, w jej ocenie, była odpowiednia do stopnia doznanych obrażeń. W ocenie Sądu ustalenia poczynione przez stronę pozwaną w tym zakresie nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. Ze zgromadzonego bowiem w toku procesu materiału dowodowego wynikało, iż obrażenia doznane przez powódkę, w ocenie biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii oraz neurochirurgii, stanowią 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu, określonego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2002, nr 234, poz. 1974).

Sąd podziela poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie i nie znajduje oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Stwierdzony uszczerbek na zdrowiu może być jednak stosowany pomocniczo przy ocenie stopnia naruszenia sprawności organizmu. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia składają się okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa i inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok SA w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienie fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest zatem funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie ( por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08).

Sąd dokonując ustaleń w zakresie rozmiarów krzywdy doznanej przez powódkę oparł ustalenia stanu faktycznego na opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii i ortopedii oraz neurochirurgii, a także na zeznaniach świadka A. P. (2) oraz przesłuchaniu samej powódki, które wiarygodnie korespondują z opinią biegłych sądowych i pozostałymi dowodami z dokumentów dołączonymi do pozwu. Ponadto Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy tryb życia powódki.

Jak wynikało ze sporządzonych przez biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii oraz neurochirurgii opinii, skutkiem wypadku, jakiemu uległa powódka był uraz głowy, uraz odcinka szyjnego kręgosłupa oraz uraz odcinka piersiowo – lędźwiowego kręgosłupa ze złamaniem kompresyjnym kręgu (...) – z zespołem bólowym piersiowo – lędźwiowym typu thoraco-lumbalgii Biegli wskazali, że urazy skutkują do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej oraz dolegliwościami bólowymi kręgosłupa piersiowo – lędźwiowego. Dolegliwości te nasilają się przy dłuższej jeździe samochodem, przy zmianach pogodowych. W przyszłości wskazane będzie przede wszystkim leczenie usprawniające. Przebyte urazy powodują, że sprawność ruchowa badanej jest ograniczona, co praktycznie uniemożliwia jej uprawianie sportów wyczynowych.

Ponadto, w celu oceny zgłoszonego roszczenia, Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy tryb życia powódki, jej wiek oraz przede wszystkim okres w jej życiu, w którym zdarzenie powodujące szkodę wystąpiło.

Nie bez znaczenia dla oceny sytuacji pozostawał fakt, że powódka zmuszona była zrezygnować do końca roku szkolnego z zajęć wychowania fizycznego oraz w ogóle z uprawniania sportu. Wypadek bardzo niekorzystnie wpłynął również na jej plany życiowe. Jak zeznała świadek, powódka musiała zrezygnować z uczestnictwa w drużynie akrobatycznej. Powódka jest osobą młodą, a jak to wynikało z jej przesłuchania oraz zeznań świadka, przed wypadkiem prowadziła aktywny tryb życia. Konieczność dostosowania się zatem do zaleceń lekarskich oraz spowodowane tym ograniczenia niewątpliwie nie wpływały korzystnie na jej kondycje psychiczną. Nadto, co istotne, powódka skutki wypadku odczuwa do dnia dzisiejszego. Jak zeznała świadek, nadal skarży się ona na bóle kręgosłupa, zwłaszcza po dłuższym utrzymywaniu ciała w pozycji siedzącej, co zdarza jej się dosyć się często. Powódka bowiem jest studentką, co wiąże się koniecznością uczęszczania na zajęcia oraz przygotowywania się do zajęć. Jak podała, po całym dniu zajęć odczuwa tak silny ból kręgosłupa, że aż musi się położyć. Mając zaś na uwadze wiek powódki, jak również przeciętną długość życia człowieka, dolegliwości bólowe mogą być odczuwane przez nią jeszcze stosunkowo długo. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż w związku z wypadkiem powódka nie uczęszczała przez dłuższy czas do szkoły, co wiązało się z zaległościami w nauce i bez wątpienia powodowało dodatkowy stres. Tym bardziej, iż w momencie wypadku powódka kończyła gimnazjum i od września miała kontynuować naukę w liceum.

Mając zatem na uwadze powyższe, po wnikliwym rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy uznać należało, iż na krzywdę powódki wpływ miało nie tylko uczucie dyskomfortu fizycznego w postaci odczuwanych dolegliwości bólowych, ale przede wszystkim dolegliwości w sferze psychiki, których przyczyną była konieczność rezygnacji ze znacznej części planów tak istotnych w danym, konkretnym etapie życia powódki.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 817 § 1 k.c. stanowi z kolei, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej w dniu 17 czerwca 2007 r., zatem obowiązek wypłaty zadośćuczynienia aktualizował się najdalej w dniu 17 lipca 2007 r. Mając jednakże na uwadze dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c. Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 24 kwietnia 2009 r.

W oparciu o powyższe okoliczności i powołane przepisy, należało zatem orzec jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu, zawarte w punkcie II wyroku, znajduje podstawę w art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Mając na uwadze, iż powódka zwolniona była w całości z kosztów sądowych, a wygrała sprawę w całości Sąd nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.531,52 zł. Na kwotę tę składają się opłata od pozwu w kwocie 1.000 zł oraz wynagrodzenie biegłych w kwocie 1.531,52 zł.