Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2020 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. w W.

przeciwko E. L.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powoda (...) Banku S.A. w W. kwotę 44.690,87 zł (czterdzieści cztery tysiące sześćset dziewięćdziesiąt 87/100) wraz z odsetkami umownymi od kwoty 42.265,13 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, lecz nie większymi niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 18.10.2018 r. do dnia zapłaty, a także z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.409,44 zł od dnia 23.10.2018 r. do dnia zapłaty,

II.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.377,65 zł (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt siedem 65/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anna Kurzynowska – Drzażdżewska

Sygn. akt I C 1534/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej E. L. kwoty 44.690,87 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Roszczenie swoje wywiódł z umowy o kredyt gotówkowy, zawartej z pozwaną dnia 12.11.2015 r., wskazując, że pozwana nie wywiązała się z warunków w niej określonych. Argumentował, że próby polubownego rozwiązania sporu z pozwaną nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia.

Kurator nieznanej z miejsca pobytu pozwanej E. L. wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując tak zasadę odpowiedzialności pozwanej wobec powoda, jak i wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia. Podniósł przy tym, że konstrukcja umowy pożyczki sprzeczna jest z zasadą swobody umów, albowiem przenosi na rzecz pożyczkobiorcy kwoty, których w rzeczywistości tenże nie otrzymuje. Wskazał przy tym na wątpliwości w zakresie obciążenia pozwanej kosztami składki ubezpieczeniowej, kosztami zbyt wysokiej prowizji a także zbyt wysokimi odsetkami od kapitału. Zdaniem kuratora, powód nie wykazał skutecznego zawarcia umowy pożyczki z pozwaną, a także jej wypowiedzenia i wysokości ewentualnego zadłużenia pozwanej. Z ostrożności kurator wniósł także o rozłożenie pozwanej zasądzonej kwoty na dogodne raty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12.11.2015 r. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z pozwaną E. L. umowę konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) na kwotę 39.544,17 zł. W związku z umową, pozwaną zobowiązano do zapłaty kwoty: 8.865,39 zł tytułem prowizji bankowej za udzielenie kredytu płatnej jednorazowo, 8.057,91 zł tytułem składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz poważnego zachorowania, a także 19.236,48 zł tytułem odsetek od kapitału kredytu. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę wynosiła 75.703,95 zł.

Raty kredytu w równej wysokości 878,73 zł zgodnie z umową miały być płatne do 22 dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 22.12.2015 r., przy czym wysokość pierwszej raty kredytu, która miała być ratą wyrównawczą, została ustalona na kwotę do 1.011,90 zł.

Wraz z zawartą umową pożyczki pozwana przystąpiła do umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz poważnego zachorowania.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej – k. 16-18v)

Pozwana nie wywiązywała się z zawartej umowy pożyczki. W dniu 1.06.2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia, wynikającego z zawartej umowy o kredyt gotówkowy wraz z informacją o możliwości restrukturyzacji kredytu. W dniu 2.07.2018 r. powód wypowiedział pozwanej w/w umowę pożyczki z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Pomimo prób polubownego załatwienia sprawy nie doszło do uregulowania zadłużenia.

(dowód: wezwanie do zapłaty- k. 20,

oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy- k. 22)

Wobec braku spłaty wszystkich zobowiązań kredytowych określonych zawartą z pozwaną umową powód w dniu 17.10.2018 r. wystawił wyciąg z ksiąg banku, zgodnie z którym wymagalne zadłużenie pozwanej wynosiło 44.690,87 zł, na które składało się: 42.265,13 zł tytułem kapitału, 1.744,69 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału, kwota 664,75 zł tytułem odsetek za opóźnienie, a także kwota 16,30 zł tytułem opłat i innych prowizji.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku- k. 15)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową. Kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej nie kwestionował bowiem treści owych dokumentów, w związku z tym Sąd uznał, że mogą one stanowić ostoję dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Rozstrzygając pierwsze ze zdiagnozowanych kwestii spornych jaką jest to, czy pozwana skutecznie zawarła umowę pożyczki z powodem a także, czy wywiązała się z zawartej z powodem umowy pożyczki, Sąd dostrzegł oczywiście samą umowę pożyczki, z której wynika kwota udzielonej pozwanej pożyczki oraz warunki jej spłaty. Wiarygodność tego dokumentu nie była kwestionowana przez kuratora pozwanej. Pod dokumentem umowy kredytu złożony jest podpis pozwanej, którego autentyczności nie kwestionował. Kurator pozwanej nie przeczył nadto, by pozwana posiadała konto w powodowym banku. Niewątpliwie zatem doszło do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy stronami. Z twierdzeń powoda wynika, że pozwana nie wywiązała się z zawartej umowy. W tym zakresie powód zaprezentował wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika wysokość dochodzonego roszczenia. Wskazać w tym kontekście należy, że ów wyciąg, stwierdzający, że pozwana zobowiązana jest do zapłaty z tytułu zawartej umowy pożyczki gotówkowej kwoty 44.690,87 zł jest jedynie jednostronnym oświadczeniem, które ponadto nie korzysta z przewidzianej w art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe mocy prawnej dokumentów urzędowych. Stosownie bowiem do art. 95 ust. 1a tej ustawy moc prawna dokumentów urzędowych, jakimi są między innymi wyciągi z ksiąg bankowych podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Wyciąg z ksiąg bankowych z 17.10.2018 r. należy zatem traktować jako oświadczenie strony równoważne twierdzeniu strony, co najwyżej uprawdopodabniające (nie udowadniające) okoliczność istnienia zobowiązania w danej wysokości. Kurator dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej nie wykazał jednak przy tym twierdzeń przeciwnych w sposób pozwalający na ich jakąkolwiek weryfikację, a w szczególności nie dowiódł, że pozwana dokonywała jakichkolwiek wpłat na rzecz powoda. W ocenie Sądu, to na pozwanej w tym zakresie spoczywał ciężar wykazania w jakiej wysokości spłaty zostały dokonane, bowiem to ona wywodzi z tej okoliczności skutki prawne. Na pozwanej również ciążył obowiązek wykazania, kiedy wpłacała raty na rzecz powoda i w jakiej wysokości. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że kurator nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w toku procesu podnosił jedynie niczym niepoparte gołosłowne twierdzenia i nie zaprezentował żadnego dowodu mającego podważyć stanowisko powodowego banku. Sąd dał zatem wiarę twierdzeniom powoda i uznał, że pozwana nie wywiązała się z warunków spłaty kredytu, a powództwo co do zasady i co do wysokości zasługuje na podzielenie. W ocenie Sądu również brak było podstaw do przypisania umowie pożyczki sprzeczności z zasadą swobody umów. Zdaniem Sądu umowa pożyczki zawarta z pozwaną, sformułowana jest zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, jasno i precyzyjnie określa, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Dotyczy to zarówno prowizji jak i kosztów ubezpieczenia pożyczki, przewidzianych w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, które również, zdaniem Sądu nie są wygórowane. Wreszcie, w ocenie Sądu nie polegają na prawdzie zarzuty kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej dotyczące nieskutecznego doręczenia przez bank korespondencji pozwanej, a w konsekwencji braku skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki. Pozwana bowiem zgodnie z zawartą umową pożyczki miała obowiązek informowania banku niezwłocznie o zmianie adresu (§ 11 umowy pożyczki), czego nie uczyniła. To z kolei nie może skutkować zwolnieniem pozwanej z odpowiedzialności za spłatę zobowiązań kredytowych.

W konkluzji Sąd, zważając, że powód wykazał roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości, na podstawie art. 720 § 1 k.c. orzekł jak w pkt I sentencji postanowienia.

Podstawową zasadą rozstrzygania o kosztach procesu, jest zasada odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd w realiach tej sprawy, nie miał wątpliwości co do tego, że pozwana dała (...) Bank S.A. w W. powód do wystąpienia z pozwem i jest stroną przegrywającą proces. Na zasądzoną kwotą składały się kwota 2234 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 143,65 zł tytułem zwrotu wydatków, a także kwota 1000 zł tytułem wynagrodzenia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji. Niewykorzystana zaliczka uiszczona przez powoda zostanie powodowi zwrócona w trybie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2019.785 ze zm.).