Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. II W 931/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21 stycznia, 4 lutego i 19 lutego 2020r.

sprawy:

W. M., s. Z. i R. z d. N., ur. (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 28 września 2019r. o godzinie 8.24 w msc. P., pow. (...), woj. (...), prowadząc na drodze publicznej samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 50 km/h poza obszarem zabudowanym

tj. za wykroczenie z art. 92a kw

I.  obwinionego W. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to z mocy art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 400 (czterysta) złotych,

II.  na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt. 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 40 (czterdziestu) złotych.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2019r. po godz. 08.00 obwiniony W. M. kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) w miejscowości P.. Jadąc drogą krajową (...), przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość o 50 km/h. Został wówczas zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w S., sierżanta sztabowego W. B. i starszego posterunkowego M. Z., poruszających się nieoznakowanym radiowozem marki B., dokonujących pomiaru prędkości kierujących przyrządem pomiarowym (...)o numerze fabrycznym 321, posiadającym ważne do 31 lipca 2020r. świadectwo legalizacji wydane przez Dyrektora Okręgowego Urzędu Miar w B.. Pomiar prędkości został wykonany na odcinku 100 m w czasie 2,6 s, nieoznakowany radiowóz poruszał się w odległości około 500 m za kontrolowanym pojazdem, zachowując stałą prędkość, kamera wideorejestratora nie zarejestrowała w tym czasie obecności innych pojazdów. Po zatrzymaniu do kontroli obwiniony nie zgodził się na przyjęcie zaproponowanego mu za przekroczenie prędkości mandatu karnego w kwocie 400 zł, kwestionując wynik pomiaru.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego W. M. na k. 28 i k. 32 w części dotyczącej zatrzymania do kontroli drogowej, zeznania świadków: W. B. na k. 31 – 31v, M. Z. na k.31v, notatka urzędowa na k. 1, nagranie na płycie na k. 5, protokół oględzin nagrania na k. 32, świadectwo legalizacji na k. 37, decyzja zatwierdzająca na k. 38 – 43, instrukcja obsługi na k. 44 - 97).

Obwiniony W. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, wyjaśniając, że jechał z dozwoloną prędkością 90 km/h, został zatrzymany przez poruszający się bardzo szybko radiowóz policyjny. Nadmienił także, iż na okazanym mu nagraniu z wideorejestratora nie ma jego samochodu, widoczna jest jedynie tylna maska bez tablicy rejestracyjnej. (vide wyjaśnienia obwinionego na k. 28). Odnosząc się do oględzin zabezpieczonego nagrania podniósł, że nie odzwierciedla ono prawdy, zostało wykonane z odległości 500 m, na co wskazuje ilość słupków hektometrycznych, dlatego numer rejestracyjny pojazdu nie jest widoczny. Zaznaczył, że ustalona prędkość to prędkość radiowozu, a nie jego samochodu (vide wyjaśnienia obwinionego na k. 32)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższe wyjaśnienia W. M., kwestionującego nie tylko fakt przekroczenia administracyjnie dozwolonej prędkości, lecz sam fakt utrwalenia należącego do niego pojazdu na zabezpieczonym nagraniu z wideorejestratora, nie mogą być uznane za wiarygodne.

Jakkolwiek bowiem rozdzielczość obrazu utrwalonego na nagraniu sporządzonym przy użyciu urządzenia pomiarowego V. 2A istotnie nie pozwala za odczytanie numeru rejestracyjnego pojazdu, uniemożliwiając jego jednoznaczną identyfikację na tej podstawie, zważyć trzeba, iż był to jedyny obiekt w polu widzenia kamery wideorejestratora w czasie dokonywania pomiaru (vide nagranie na k. 5, protokół oględzin nagrania na k. 32), jak wynika nadto zarówno z zeznań obu funkcjonariuszy Policji (vide zeznania W. B. na k. 31 – 31v, M. Z. na k.31v) oraz treści sporządzonej notatki urzędowej (vide k. 1), jak i wyjaśnień samego obwinionego, to W. M. został zatrzymany do kontroli drogowej, polemizując w jej trakcie z wynikiem pomiaru.

Na podzielenie nie zasługują także wyrażone przez obwinionego zastrzeżenia co do prawidłowości zbadania prędkości kierowanego przez niego pojazdu, przedstawiona przez W. B. procedura pomiarowa (vide zeznania świadka na k. 31 – 31v) odpowiada bowiem wytycznym zawartym w załączonej instrukcji obsługi przedmiotowego urządzenia (vide k. 44 – 97), posiadającego ważne świadectwo legalizacji (vide k. 37). Wbrew sugestii W. M., dokonanie pomiaru na odcinku 100 m, jak wskazywał wspomniany wyżej funkcjonariusz, nie może być utożsamiane z odległością dzielącą oba pojazdy, wynoszącą około 500 m, jak wynika z oględzin nagrania na k. 32, nie podważając tym samym wiarygodności W. B., będącego, podobnie jak drugi z policjantów, M. Z., osobą nie mającą uprzedniej styczności z obwinionym, obaj świadkowie zrelacjonowali swoje spostrzeżenia poczynione w trakcie wykonywania rutynowych czynności służbowych, żaden z nich nie miał powodów do zeznawania nieprawdy na niekorzyść zatrzymanego kierowcy, zwłaszcza zaś w kontekście możliwości weryfikacji ich twierdzeń w oparciu o nagranie z wideorejestratora.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem obwinionego, iż przypisana mu prędkość była faktycznie prędkością jadącego za nim radiowozu, stoi temu bowiem na przeszkodzie zasada działania urządzenia (...), uwzględniająca sterowanie prędkościomierza impulsami z przetwornika prędkości pojazdu, ustalana prędkość stanowi iloczyn ogólnej ilości impulsów podzielonej przez ich liczbę na odcinku kalibracji oraz stosunku długości odcinka kalibracji do czasu pomiaru (vide k. 50). Jak wynika z nagrania na k. 5 i protokołu jego oględzin na k. 32, wideorejestrator zmierzył zarówno chwilową prędkość własną (wynoszącą 140,8 km/h), jak i prędkość średnią, wynoszącą 140,1 km/h, obliczoną na podstawie powyższego algorytmu. Brak tym samym podstaw do uznania, iż prędkość nieoznakowanego radiowozu została nieprawidłowo przypisana pojazdowi obwinionego. Podsumowując dotychczasowe rozważania, stwierdzić tym samym należy, iż zachowanie W. M., polegające na kierowaniu pojazdem marki V. z nadmierną prędkością, przekraczającą dopuszczalną administracyjnie wielkość poza terenem zabudowanym o 50 km/h, należało tym samym zakwalifikować jako wykroczenie w art. 92a kw.

Umyślny charakter naruszenia zasad ruchu drogowego, poprzez znaczne przekroczenie dozwolonej prędkości, nakazuje uznanie stopnia winy obwinionego za wyższy niż nieznaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu W. M., Sąd miał na uwadze zarówno lekceważenie obowiązujących przepisów drogowych, jak również dotychczasowy ustabilizowany tryb życia wymienionego, nie karanego za naruszenia porządku prawnego.

W ocenie Sądu, całokształt powyższych okoliczności, zarówno obciążających, jak i łagodzących, pozwala uznać wymierzoną obwinionemu karę grzywny za adekwatną do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przezeń wykroczenia. Stanowiąc realną, acz nie przekraczającą możliwości finansowych obwinionego, prowadzącego działalność gospodarczą z dochodem około 3000 zł miesięcznie, unaocznia nieprawidłowość jego postępowania oraz podkreśla wagę obowiązujących zasad zapewniających bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

W konsekwencji ukarania obwinionego, na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. obciążono obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 zł oraz opłatą stosunkową w kwocie 50 zł.