Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Kz 428/20

PR 1 Ds. 770.2020

POSTANOWIENIE

Dnia 1 lipca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: del. Sędzia SR Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Lerka

przy udziale prokuratora Katarzyny Klimczak

na posiedzeniu

w sprawie N. C.

podejrzanej o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

na skutek zażalenia prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 9 maja 2020 roku

w przedmiocie odmowy zastosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 1 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2011 roku – Prawo
o ustroju sądów powszechnych

postanawia

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zawiadomić Prokuratora Rejonowego Łódź-Śródmieście o przewidywanej konieczności rozważenia złożenia wniosku w trybie art. 29 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 roku – o ochronie zdrowia psychicznego.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z dnia 9 maja 2020 roku (sygn. akt IV1Kp 168/20) odmówił zastosowania wobec podejrzanej N. C. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Zażalenie na postanowienie wniósł prokurator, zarzucając błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania tymczasowego aresztowania, w szczególności kwestionując dobrowolność odstąpienia przez podejrzaną od dokonania czynu.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zastosowanie wobec podejrzanej tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Zasadnie przyjęto, że – na obecnym etapie gromadzenia materiału dowodowego – istnieje wysokie prawdopodobieństwo dopuszczenia się przez podejrzaną czynu z art. 190 § 1 k.k., nie zaś wypełniającego dyspozycję
art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. Nie przesądzając słuszności konstatacji Sądu a quo o potrzebie zastosowania w realiach sprawy konstrukcji z art. 15 § 1 k.k. (tzw. czynny żal), zwrócić wypada uwagę na sferę wolicjonalną zamiaru podejrzanej. N. C. wyartykułowała wszak jednorazowo żądanie wydania pieniędzy („ chcę pieniądze” k. 7). Po wezwaniu przez pokrzywdzonego do zachowania zgodnego z prawem podejrzana usiadła na krzesełku i żądała wezwania policji („ powiedziała, że mam wezwać policję. Potem już nie mówiła, że chce pieniądze, powtarzała za to wielokrotnie że mam wezwać policję” k. 7). W dalszej części rozmowy z pokrzywdzonym podejrzana ujawniła swoją rzeczywistą motywację. Według wersji D. F. nie była agresywna, po prostu chciała żeby przyjechał patrol i ją zabrał. (…) powtarzała, że nie ma gdzie mieszkać, nie ma co jeść i dlatego chce iść do więzienia”( k. 7). Jak nadto podała sama podejrzana: „ Nie przyznaję się do tego czynu. Mieszkam wszędzie i nigdzie. Ja to zrobiłam, by mieć dom nad głową” k. 41).

Tym samym istnieje wątpliwość, czy podejrzana działała z zamiarem zaboru mienia. Jej zachowanie miało spowodować wszak wyłącznie przyjazd patrolu policji i osadzenie w jednostce penitencjarnej, gdzie – według swojego przewidywania – uzyskałaby niezbędną pomoc.

Umyślne popełnienie czynu, czyli zamiar sprawcy jest rekonstruowany na podstawie jego faktycznego zachowania, z którego powinna jednoznacznie wynikać wola realizacji zdarzenia opisanego znamionami strony przedmiotowej danego typu czynu ( M. Królikowski, R. Zawłocki, Prawo karne, Warszawa 2015, s. 188). Warunek ten nie został spełniony w realiach sprawy w zakresie czynu z art. 280 § 2 k.k. Zachowanie podejrzanej należy rozpatrywać w kategoriach „wołania o pomoc”.

Jednocześnie Sąd był obowiązany jako organ ochrony prawnej do sformułowania sui generis wystąpienia sygnalizacyjnego z punktu 2. sentencji.

Podejrzana uprzednio była leczona psychiatrycznie z powodu swoistych zaburzeń osobowości (ostatnia hospitalizacja z lutego 2020 roku). Według relacji męża „ wiosną ubiegłego roku z N. zaczęło się dziać coś złego (…) miała próbę samobójczą (…) jest niestabilna raz pisze, że dzieci kocha i stara się im zapewnić byt innym razem pisze, że ich nie chce” k. 19).

Dotychczasowe zachowanie podejrzanej może wskazywać, że jej nieprzyjęcie do szpitala psychiatrycznego spowoduje pogorszenie stanu zdrowia psychicznego (art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego ). Przywołać wypada w szczególności zeznania policjanta, według których podejrzana „ dodała, że faktycznie nie chce nikogo zranić, ale jeśli będzie musiała to tak zrobi aby trafić do więzienia” (k. 130dw.).

Prokurator jest przy tym legitymowany do wszczęcia postępowania
w przedmiocie hospitalizacji przed właściwym Sądem opiekuńczym ( postanowienie SN z dnia 5 września 2008 roku, III CSK 178/08, OSNC 2009, nr 9, poz. 129).