Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 419/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2020r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Ewa Gregajtys

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

SO (del.) – Izabela Szumniak (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Duda

przy udziale Prokuratora Szymona Brzozowskiego i oskarżyciela posiłkowego Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2020r. sprawy

E. P. córki Z. i H. z domu P. urodzonej (...) w W. oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i innych

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie

z dnia 25 września 2019r. sygn. akt V K 73/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

1.  w podstawie skazania art. 12 k.k. uzupełnia o § 1;

2.  na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną E. P. do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych), tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej;

IV.  zwalnia oskarżoną E. P. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 419/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, sygn.akt V K 73/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. Zaliczono do materiału dowodowego dokumenty wskazane w apelacji obrońcy.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut 1 obrońcy oskarżonej E. P.

Obraza przepisów prawa materialnego art. 286 § 1 k.k. i art. 46 § 1 k.k.i art. 115 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Sąd I instancji prawidłowo uznał, że oskarżona E. P. swoim zachowaniem wyczerpała wszystkie znamiona przepisu art.286 § 1 k.k. Miała pełną świadomość składania nierzetelnych dokumentów, które stanęły u podstaw przyznania jej dofinansowania do zatrudnienia niepełnosprawnych pracowników. Dość powiedzieć, że przez pierwsze ponad pół roku nie miała żadnych problemów aby ponoszone koszty pracy pracownika określić na rzeczywistym poziomie. Dopiero po okresie ponad półrocznej działalności składane przez nią dokumenty wykazują nieprawidłowości skutkujące wypłatą nienależnego dofinansowania. Jednocześnie, wbrew argumentacji obrońcy nie pozostawało to w żadnej korelacji ze zmianą przepisów, która co do zasady pozostawała irrelewantna dla wniosków składanych przez oskarżoną, co wykazał w swoim uzasadnieniu Sąd I instancji. Co istotne podmiot ubiegający się o dofinansowanie z PFRON składał wnioski o wypłatę takiego dofinansowania co miesiąc do 25 dnia kolejnego miesiąca za poprzedni miesiąc. Tym samym w momencie składania wniosków oskarżona miała pełną wiedzę, że fundacja nie poniosła kosztów nieopłaconego ubezpieczenia społecznego, a także czy dany pracownik w okresie objętym dofinansowaniem przebywał na urlopie macierzyńskim lub zwolnieniu lekarskim. Słusznie Sąd I instancji dokonując oceny zamiaru towarzyszącemu oskarżonej wskazał na takie okoliczności jak wiązanie przez oskarżoną wypłat dla pracowników z dofinansowaniem z PFRON, wypłatę wynagrodzenia w gotówce, czy występowanie o dopłatę dla pracownika, który w ogóle nie uzyskał żadnego dochodu, bądź przebywającego właśnie na urlopie macierzyńskim. Sąd podkreślił przy tym, że próby przerzucenia odpowiedzialności na braki informacyjne, kłopoty w komunikacji z urzędami czy liczne zmiany przepisów skazane były na niepowodzenie z uwagi na to, ze art. 2 pkt 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej definiujący KOSZTY PŁACY w toku całego zarzutu stawianego oskarżonej nie uległ zmianie. Przez cały okres zarzutu stawianego oskarżonej obowiązywał również 90 % limit dofinansowania.

Reasumując prawidłowo uznał Sąd Okręgowy, że przedkładając nierzetelne dokumenty oskarżona wprowadziła w błąd pracowników PFRON co do zasadności przekazania dofinansowania, które przy znajomości rzeczywistego stanu rzeczy nie zostałoby wypłacone, bądź też wypłacone byłoby w niższej wysokości. Oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym korzyścią taką jest zarówno korzyść uzyskana dla siebie jak i dla innej osoby, co jest oczywiste na gruncie przepisu art. 115 § 4 k.k. Jednocześnie wbrew zarzutowi z pkt. 2b apelacji opis czynu zawiera informacje, którzy pracownicy, w związku z działaniami oskarżonej uzyskali dotacje będące skutkiem doprowadzenia PFRON do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem;

2.  Nie doszło do obrazy przepisu art. 115 § 2 k.k. , który określa kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd nie kwestionuje szczytnych celów działalności fundacji, której prezesem jest oskarżona. Niemniej jednak, bez względu na to jak bardzo godziwe były wypłaty uzyskane dla pracowników Fundacji to nie można tracić z pola widzenia, że były one skutkiem pokrzywdzenia oskarżyciela posiłkowego, który dofinansowanie takie wypłaca na ściśle określonych w ustawie warunkach i tylko wtedy gdy warunki te są spełnione można mówić o świadczeniu godziwym i zgodnym z prawem. Wymienione w przepisie art. 115 § 2 kwantyfikatory były natomiast brane pod uwagę przez Sąd Okręgowy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej, który nie pozostał bez wpływu na wymiar orzeczonej kary, wymierzonej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

3.  Błędny jest zarzut niewłaściwego zastosowania art. 46 § 1 k.k. w zakresie orzeczonego obowiązku naprawienia szkody. Określona przepisem art. 415 § 1 k.p.k. klauzula antykumulacyjna nie pozwala na zasądzenie odszkodowania jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Odnosząc to uregulowanie do realiów przedmiotowej sprawy w pierwszym rzędzie podkreślić należy, że w zakresie nienależnie pobranych kwot dotacji została wydana wyłącznie decyzja (później zresztą uchylona o zwrocie nienależnie pobranego dofinansowania przez PFRON w trybie administracyjnych, gdzie jako zobowiązana do zapłaty wskazana była Fundacja (...). Tymczasem roszczenie o którym mowa w art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. jakkolwiek nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę, to kierując się dyrektywami wykładni językowej przyjąć należy, że chodzi tu o postać prawa podmiotowego funkcjonującego w obrębie szeroko rozumianego prawa cywilnego (tak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 maja 2012 r . IV KK 411/2011, LEX 1212387). Na takie rozumienie pojęcia roszczenie wskazał również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2017 r., (I KZP 15/16; OSNKW 2017/3/14, KZS 2017/3/19, LEX nr 2188619, Prok.i Pr.-wkł. 2017/3/12, Biul.SN 2017/3/17, M. Prawn. 2017/4/171) Ponadto należy zauważyć, że nowelizacja art. 46 k.k. jednoznacznie przesądziła o cywilnoprawnym charakterze tej instytucji, skoro stanowi on, że orzekając o obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynieniu stosuje się przepisy prawa cywilnego. Uznając zatem, że roszczenie wskazane w 415 § 1 zd. 2 k.p.k. jest postrzegane wyłącznie w zakresie cywilistycznym, to konsekwencją tego musi być niemożność uznania rozstrzygnięć innych niż sądowe oraz innych niż sądowe postępowań za przeszkodę do orzeczenia naprawienia obowiązku szkody na podstawie art. 46 k.k. Dodatkowo w przedmiotowej sprawie nie występuje tożsamość podmiotu zobowiązanego decyzją PFRON, którym jest Fundacja (...) a osobą oskarżonej. Tymczasem, co do zasady jest to konieczne dla możliwości zastosowania klauzuli antykumulacyjnej. Nie ma zatem normatywnej przeszkody w równoległym prowadzeniu 2 postępowań dotyczących roszczeń wynikłych z tego samego zdarzenia faktycznego, ale pomiędzy różnymi stronami. Taki sposób wykładni klauzuli z 415 zapewnia właściwy stopień ochrony uzasadnionych interesów pokrzywdzonego, który ma prawo do dochodzenia roszczenia w postępowaniu karnym na podstawie odpowiedzialności deliktowej.

Wniosek

1.  O uchylenie wyroku w całości

2.  O ustalenie, iż uzyskaną korzyść majątkową Fundacja przeznaczyła w całości na wynagrodzenia dla zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych;

3.  Wskazanie wysokości szkody w kwocie 427.942, 85 zł.

4.  Zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonej z art. 297 § 1 k.k.

5.  Na podstawie art. 67 § 1 k.k. warunkowe umorzenie; postępowania na okres próby wynoszący dwa lata;

6.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. nałożenie na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody w części, w której zwrotu nie dokona Fundacja (...), zobowiązana do zwrotu na podstawie decyzji PFRON w wysokości ustalonej w tej decyzji

7.  Ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Ad 1 i 7 Wniosek o uchylenie wyroku sformułowany został przez obrońcę zarówno jako wniosek główny (pkt. 1) jak i ewentualny (pkt. 7). Z treści apelacji Sąd odwoławczy domniema, że intencją obrońcy było złożenie go wyłącznie jako wniosku ewentualnego, o którego uwzględnienie obrońca wnosi w przypadku nieuwzględnienia wniosków z pkt. 2 do 6 apelacji. Wniosek jest niezasadny albowiem od dnia 1 lipca 2015 r., w przypadku spraw wniesionych do sądu po 30 czerwca 2015 r., uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – jak to wynika z art. 437 § 2 k.p.k. – może nastąpić jedynie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k., lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Żaden z tych przypadków w przedmiotowej sprawie nie zachodzi uchylenie wyroku nie było zatem możliwe również z przyczyn formalnych;

2.  Ad 2 – 6. Wnioski są niezasadne gdyż w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd meriti w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny dotyczący oskarżonej, dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, szkodę do naprawienia, której zobowiązał oskarżoną określił we właściwej wysokości i orzekł karę, która nie nosi cech rażącej surowości a zatem brak jest podstaw do zmiany wyroku w omawianym zakresie i tym samym do uwzględnienia wniosków zawartych w przedmiotowej apelacji. Postępowanie administracyjne i wydawane w jego toku decyzje dotyczyły Fundacji (...) i pozostają bez wpływu na odpowiedzialność odszkodowawczą oskarżonej (co szeroko omówiono w części dotyczącej zarzutów wywiedzionych przez obrońcę);

Lp.

Zarzut

Obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia:

1.  Art. 193 § 1 k.p.k., 194 pkt 2 k.p.k .i 7 k.p.k. w zakresie opinii wydanej przez biegłego sądowego z zakresu finansów i rachunkowości (...);

2.  Art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 115 § 4 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nie doszło również do obrazy art. 193 § 1, 194 pkt. 2 k.p.k.i 7 k.p.k. w zakresie podnoszonego braku kwalifikacji biegłego. W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że opinie sporządzone przez biegłego są jasne, pełne i nie zawierają sprzeczności. W zakresie stopnia niepełnosprawności, wbrew postawionemu zarzutowi biegły nie dokonywał własnego kwalifikowania lecz bazował na uzyskanej w tym zakresie dokumentacji. Biegły M. W. dysponował odpowiednią wiedzą i wpisany był na listę biegłych sądowych SO w Warszawie. Bez znaczenia pozostaje fakt, że w dacie sporządzania opinii uzupełniającej nie był już biegłym sądowym skoro wobec zaistnienia okoliczności z art. 201 k.p.k. konieczne było zasięgnięcie opinii biegłego, który wydawał już opinię w sprawie. Uchybienie w postaci nieodebrania przyrzeczenia od biegłego, który nie był już biegłym wpisanym na listę pozostało bez wpływu na treść orzeczenia. Kwestionowanie kwalifikacji biegłego W. związane jest w ocenie sądu odwoławczego wyłącznie z brakiem akceptacji dla wniosków sporządzonej przez niego opinii i jako takie nie może podważyć zapadłego rozstrzygnięcia;

2.  Nie doszło do obrazy art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 115 § 4 k.p.k. Sąd I instancji w kwestionowanym rozstrzygnięciu dokładnie określił przypisany oskarżonej czyn oraz jego kwalifikację prawną. Bez znaczenia pozostaje, co wskazywał Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części uzasadnienia na jakie cele i potrzeby przeznaczyła oskarżona mienie, którym niekorzystnie rozporządził PFRON. Oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym korzyścią taką jest zarówno korzyść uzyskana dla siebie jak i dla innej osoby.

Wniosek

1.  O uchylenie wyroku w całości

2.  O ustalenie, iż uzyskaną korzyść majątkową Fundacja przeznaczyła w całości na wynagrodzenia dla zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych;

3.  Wskazanie wysokości szkody w kwocie 427.942, 85 zł.

4.  Zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonej z art. 297 § 1 k.k.

5.  Na podstawie art. 67 § 1 k.k. warunkowe umorzenie; postępowania na okres próby wynoszący dwa lata;

6.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. nałożenie na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody w części, w której zwrotu nie dokona Fundacja (...), zobowiązana do zwrotu na podstawie decyzji PFRON w wysokości ustalonej w tej decyzji

7.  Ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Ad 1 i 7 Wniosek o uchylenie wyroku sformułowany został przez obrońcę zarówno jako wniosek główny (pkt. 1) jak i ewentualny (pkt. 7). Z treści apelacji Sąd odwoławczy domniema, że intencją obrońcy było złożenie go wyłącznie jako wniosku ewentualnego, o którego uwzględnienie obrońca wnosi w przypadku nieuwzględnienia wniosków z pkt. 2 do 6 apelacji. Wniosek jest niezasadny albowiem od dnia 1 lipca 2015 r., w przypadku spraw wniesionych do sądu po 30 czerwca 2015 r., uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – jak to wynika z art. 437 § 2 k.p.k. – może nastąpić jedynie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k., lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Żaden z tych przypadków w przedmiotowej sprawie nie zachodzi uchylenie wyroku nie było zatem możliwe również z przyczyn formalnych;

2.  Ad 2 – 6. Wnioski są niezasadne gdyż w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd meriti w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny dotyczący oskarżonej, dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, szkodę do naprawienia, której zobowiązał oskarżoną określił we właściwej wysokości i orzekł karę, która nie nosi cech rażącej surowości a zatem brak jest podstaw do zmiany wyroku w omawianym zakresie i tym samym do uwzględnienia wniosków zawartych w przedmiotowej apelacji. Postępowanie administracyjne i wydawane w jego toku decyzje dotyczyły Fundacji (...) i pozostają bez wpływu na odpowiedzialność odszkodowawczą oskarżonej (co szeroko omówiono w części dotyczącej zarzutów wywiedzionych przez obrońcę);

Lp.

Zarzuty prokuratora:

Obraza prawa materialnego:

1.  Art. 12 § 1 k.k. w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej, poprzez błędne przyjęcie przy zastosowaniu ustawy obowiązującej w chwili orzekania, iż kwalifikacja prawna opisująca działanie oskarżonej w ramach czynu ciągłego określona jest poprzez art. 12 k.k. zamiast art. 12 § 1 k.k.;

2.  Art., 72 § 1 k.k., poprzez jego niesłuszne niezastosowanie

☒ oba wnioski zasadne

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustawą z dnia 4 października 2018 r. Zmiana ustawy – Kodeks wykroczeń oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018.2077) od dnia 15 listopada 2018 r. zmieniono treść art. 12 k.k. w efekcie, której norma określająca czyn ciągły określona w poprzednim stanie prawnym w art.. 12 k.k. została zawarta w art. 12 § 1 k.k. Ponadto ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. Zmiana ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw od dnia 1 lipca 2015 r. zgodnie ze zmienioną treścią art. 72 § 1 k.k. zawieszając wykonanie kary, w przypadku jeżeli nie orzeka środka karnego sąd obligatoryjnie zobowiązuje skazanego do realizacji obowiązków probacyjnych wskazanych w punktach 1 – 8 art. 72 § 1 k.k. Wobec zaniechania Sądu I Instancji zarzut naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego był trafny.

Wniosek

1.  O zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisującej działanie w ramach czynu ciągłego poprzez wskazanie art. 12 § 1 k.k. w miejsce art. 12 k.k., a także taką zmianę w podstawie skazania

2.  Orzeczenie wobec oskarżonej E. P. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązania do informowania sądu o przebiegu okresu próby

☒ ad. 2 zasadny

☒ ad. 1 częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad 1 Wniosek o zmianę w podstawie skazania art. 12 k.k. na art. 12 § 1 jest w pełni zasadny albowiem zachodziła konieczność skorygowania kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonej wobec wskazanej wyżej zmiany przepisów. Korekta owa nie była konieczna w zakresie opisu czynu przypisanego gdzie wskazano, że oskarżona działała „czynem ciągłym”, co jest w pełni prawidłowe i nie wymagało zmian;

Ad 2 wobec wskazanej zmiany przepisów i obligatoryjnego obowiązku orzeczenia jednego z obowiązków probacyjnych wskazanych w art. 72 § 1 pkt 1 k.k. wniosek o zmianę w tym zakresie jest zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU - brak

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianą w wyniku apelacji prokuratora zaskarżony wyrok w pozostałej części został utrzymany w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd meriti w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny dotyczący oskarżonej i dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.  W podstawie skazania art. 12 k.k. uzupełniono o § 1

2.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązano oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu okresu próby

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana nastąpiła w uwzględnieniu apelacji prokuratora, o czym wyżej

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Zasądzono od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1200 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zwolniono ją od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys

Izabela Szumniak Anna Zdziarska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana


1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwalifikacja oraz brak rozstrzygnięcia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana