Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 167/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 28 marca 2020 r. w Warszawie

sprawy B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania B. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 22 listopada 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2018 r. B. P. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z 22 listopada 2017 r.
znak: (...) odmawiającej jej renty socjalnej. Odwołująca wniosła o zmianę decyzji i przyznanie jej prawa do ww. świadczenia, jednocześnie zarzucając jej oparcie się
na niezgodnym z faktami orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z 21 listopada 2017 r.
W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona nie zgodziła się z oceną postawioną w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS, wedle której stwierdzona u niej dysfunkcja narusza sprawność organizmu w stopniu jedynie umiarkowanym. Wskazała, że cierpi na schorzenia w postaci dyskopatii i skoliozy kręgosłupa, zwyrodnienia stawów kolanowych obu kończyn, depresję, nerwicę natręctw oraz migreny, a także niedoczynność tarczycy. Schorzenia te, zdaniem odwołującej, nie powodują naruszenia sprawności organizmu na stopniu tylko umiarkowanym, lecz wskazują na utratę zdolności do pracy. Zgodnie natomiast
z orzecznictwem, nie ma przeszkód do ustalenia całkowitej niezdolności do pracy mimo zachowania zdolności do wykonywania prac, które może wykonywać osoba o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, zatrudniona w zakładzie pracy chronionej. Odwołująca wymieniła również dolegliwości związane z rozpoznanymi u niej schorzeniami, które sprawiają, że podjęcie przez nią pracy bez przystosowania miejsca prac do jej potrzeb związanych z dysfunkcją organizmu jest niemożliwe. Zaznaczyła również, że Komisja Lekarska ZUS stwierdziła przewlekły charakter naruszenia sprawności organizmu oraz niecelowość przekwalifikowania zawodowego, w związku z czym brak jest możliwości odzyskania do pracy (odwołanie k. 3-32 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z 1 lutego 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
(...)Oddział w W.
wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. Ustosunkowując się do argumentacji przedstawionej w odwołaniu organ rentowy wyjaśnił,
że w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem ubezpieczonej z 6 września 2017 r. została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia
21 listopada 2017 r. stwierdziła, że nie jest całkowicie niezdolna do pracy. W związku
z powyższym, z uwagi na treść art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej, organ rentowy skarżoną decyzją odmówił jej prawa do roszczonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie k. 33 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. P., urodzona w dniu (...), posiada wykształcenie wyższe.
Z dniem 1 października 2014 r. odwołująca uzyskała absolutorium i status absolwenta Wydziału (...), gdzie odbyła 3-letnie studia
na kierunku filologia, specjalność filologia nowogrecka. Posiada również doświadczenie
w zawodzie pilotki wycieczek i tłumaczki, prowadziła również sklep (zaświadczenie
z (...) k. 6 a.r.)
.

W dniu 6 września 2017 r. B. P. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o rentę socjalną (wniosek z załącznikami
k. 1-6 a.r.)
.

W toku postępowania zainicjowanego powyższym wnioskiem odwołująca była kierowana na badania przeprowadzone przez lekarza orzecznika ZUS, a następnie Komisję Lekarską ZUS. Orzeczeniem z dnia 12 października 2017 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Przy ocenie niezdolności do pracy lekarz orzecznik uwzględnił wiek, wykształcenie i doświadczenie zawodowe odwołującej, a także schorzenia w postaci dolegliwości bólowych LS z okresowym promieniowaniem do obu kończyn dolnych, operacja stawu klanowego prawego w 2008 roku, leczenie w (...) z powodu depresji, nerwicy i migreny oraz stwierdzoną u niej niedoczynność tarczycy. W ocenie lekarza orzecznika aktualne zaawansowanie schorzeń nie narusza sprawności organizmu w stopniu dającym podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności
do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 7 a.r.). Orzeczeniem z dnia 21 listopada
2017 r. Komisja Lekarska ZUS podzieliła powyższe stanowisk co do braku całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu orzeczenia Komisja stwierdziła, że stwierdzona
u odwołującej dysfunkcja narusza sprawność organizmu w stopniu umiarkowanym. Naruszenie sprawności ma charakter przewlekły, lecz nie powoduje utraty zdolności
do jakiejkolwiek pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 8 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 22 listopada 2017 r. znak: (...)odmówił B. P. prawa do renty socjalnej z uwagi na niestwierdzenie u niej całkowitej niezdolności do pracy (decyzja ZUS z 22.11.2017 r. k. 9 a.r.).

Sąd Okręgowy ustalił, że odwołująca choruje na następujące schorzenia:

-

choroba H. przebiegająca z niedoczynnością tarczycy w trakcie leczenia substytucyjnego,

-

skolioza piersiowo-lędźwiowa,

-

stan po artroskopii kolana prawego w 2008 roku,

-

zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane, myśli i czynności natrętne mieszane.

Odwołująca leczy się psychiatrycznie ambulatoryjnie od 3 lat z powodu obniżenia nastroju, lęku, niepokoju, myśli i czynności natrętnych, a także pojawiających się okresowo myśli samobójczych. Po raz pierwszy zgłosiła się do (...)
we wrześniu 2011 roku ze skargami na obniżenie nastroju, apatię, anhedonię, natrętne myśli
i czynności, lek, myśli samobójcze. Mimo zlecenia leków przeciwdepresyjnych odwołująca ich nie przyjmował, nie kontynuowała również wizyt. Leczenie w PZP odwołująca wznowiła w listopadzie 2015 roku. Wówczas stwierdzono nieznaczne obniżenie nastroju, utrzymujące się od około 10 lat objawy natręctw dotyczące czystości i myśli samobójcze bez tendencji
do realizacji, również od wielu lat. Odwołująca przyjmowała legi (S., 50 mg dziennie, M.), korzystała ze spotkań z psychologiem. W czerwcu 2016 r. odnotowano poprawę samopoczucia, choć rozpoznano zaburzenia depresyjne, lękowe jak poprzednio.
W lipcu 2016 roku odwołująca została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze wskazaniem przyczyny 02-P. Obecnie odwołująca kontynuuje leczenie w PZP, przyjmuje leki (S., A., M.), korzysta ze spotkań z psychologiem. Nie wymagała intensyfikacji ani modyfikacji farmakoterapii poza włączeniem M.
z uwagi na relacjonowanie zaburzeń funkcji poznawczych i zaburzeniami pamięci.
Przejawia mierne nasilenie lęku i objawów natręctw, cechuje ją nastrój zbliżony
do wyrównanego, a zaburzenia funkcji poznawczych są wtórne do zaburzeń emocjonalnych. Ze względu na stan psychiczny odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy
(opinie biegłej sądowej z zakresu psychiatrii – główna k. 84-86 a.s., uzupełniająca k. 143 a.s.; dokumentacja medyczna: akta rentowe – tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej;
akta sprawy – k. 6-24 a.s., k. 29-32 a.s.)
.

Niedoczynność tarczycy spowodowaną chorobą H. stwierdzono u odwołującej w 2007 roku podczas badań diagnostycznych. Stosowano leczenie farmakologiczne
– odwołująca przyjmowała E. (100 µg na dobę), w wyniku czego uzyskiwano poziom (...) w normie. W 2016 roku zmniejszono dawkę ww. leku do 100 µg przez 5 dni
w tygodniu. Z uwagi na przekroczenie normy (...) wywołane zmianą dawki powrócono
do dawkowania poprzedniego, aktualnie przyjmuje 100 µg na dobę. Z przyczyn endokrynologicznych odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy, przy czym z uwagi na charakter schorzenia konieczne jest leczenie pod kontrolą poziomu (...) (opinie biegłej sądowej z zakresu endokrynologii – główna k. 47-48 a.s., uzupełniająca k. 125 a.s.; dokumentacja medyczna: akta rentowe – tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej;
akta sprawy – k. 6-24 a.s., k. 29-32 a.s.)
.

Odwołująca od wielu lat zgłasza również dolegliwości bólowe kręgosłupa oraz bóle kolan. W czasach młodzieńczych (8 klasa szkoły podstawowej) stwierdzono u niej skoliozę piersiowo-lędźwiową I stopnia, odwołująca korzystała z leczenia w poradni rehabilitacyjnej. Ponadto w 2008 roku odwołująca przebyła operację kolana prawego – artroskopię.
Od 2009 roku odwołująca wykonywała badania MR i RTG kręgosłupa. W wyniku badania MR kręgosłupa z 2009 r. stwierdzono u odwołującej spłyconą lordozę w odcinka L/S/
i wypukliny na poziomie L4/L5/S1. W badaniach RTG kręgosłupa w odcinku L/S, przeprowadzonych w latach 2009-2011, stwierdzano widoczne skrzywienie poniżej 5 o bez zmian wtórnych, prawidłowo zachowana wysokość trzonów i przestrzeni międzytrzonowych. W kolejnym badaniu RTG, przeprowadzonym w maju 2016 roku, stwierdzono niewielką prawostronną skoliozę lędźwiową ze spłyceniem lordozy i niewielkimi przesunięciem L5/S1 do tyłu do ¼ szerokości oraz wyraźne obniżenie krążka L5/S1. Powyższe schorzenia nie powodują u odwołującej niezdolności do pracy w stopniu całkowitym ani z przyczyn ortopedycznych, ani neurologicznych. Występujące u odwołującej zmiany w obrębie kręgosłupa są niewielkie i mają charakter skoliotyczny. Nie ograniczają ruchomości kręgosłupa i nie powodują jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu. Nie występuje również dysfunkcja ruchowa w zakresie prawego kolana, mimo przebytej artroskopii. U odwołującej nie stwierdzono również cech ogniskowego uszkodzenia (...), niedowładów, istotnych objawów ubytkowych ani objawów korzeniowych, zespołu piramidowego, objawów patologicznych (opinie biegłych sądowych: z zakresu ortopedii – główna k. 52-54 a.s., uzupełniająca k. 112 a.s.; z zakresu neurologii – główna k. 70-71 a.s., uzupełniająca
k. 170 a.s.; dokumentacja medyczna: akta rentowe – tom dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej; akta sprawy – k. 6-24 a.s., k. 29-32 a.s.)
.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów, w tym zwłaszcza dokumentacji medycznej odwołującej znajdujących się w aktach sprawy
i w aktach rentowych. Tak zebrany materiał dowodowy nie był kwestionowany przez stron postępowania, a Sąd uznał go za treściowo spójny, nie budzący wątpliwości i ostatecznie
– za wiarygodny.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na dowodach z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, endokrynologii i psychiatrii. W ocenie Sądu każda z opinii została sporządzona w sposób rzetelny i fachowy, na podstawie udostępnionej w sprawie dokumentacji medycznej odwołującej oraz z uwzględnieniem badań na jej osobie.
Sposób przedstawienia przez biegłych historii rozpoznanych u odwołującej schorzeń oraz przebiegu ich leczenia cechowała dostateczna szczegółowość i jednoznaczność. Nie budziły również wątpliwości wnioski biegłych co do oceny wpływu stwierdzonych u odwołującej schorzeń na stopień sprawności jej organizmu.

Sąd miał przy tym na względzie podnoszone wobec każdej z opinii zarzuty odwołującej (k. 109 a.s.). Formułując zarzuty wobec opinii odwołująca wskazywała iż w jej ocenie były sporządzone nierzetelnie. Tym kontekście wskazywała, że przeprowadzone przez biegłych badania były robione pobieżnie, biegli nie zadawali jej pytań, w jednym z przypadków nie wiedziała też kto w właściwie przeprowadzał opinię, a ponadto opisywała również własne odczucia związane ze stwierdzonymi u niej schorzeniami. Z uwagi na powyższe Sąd dopuścił dowody z opinii uzupełniających, w których biegli ustosunkowali się do podnoszonych przez odwołującą zastrzeżeń i zarzutów, podtrzymując dotychczasowe wnioski co do oceny stanu jej zdrowia. Również opinie uzupełniające spotkały się z zarzutami ze strony odwołującej, jednakże w tym zakresie ich treść miała charakter polemiczny i nie odnosiła się do dokonanych przez biegłych merytorycznych ocen jej stanu zdrowia. W tych okolicznościach Sąd ostatecznie uznał sporządzone przez biegłych opinie za wiarygodne. Podnoszone przez odwołującą zastrzeżenia miały wymiar subiektywnego niezadowolenia z ich treści i jako takie nie mogły stanowić podstawy skutecznego zakwestionowania formułowanych przez biegłych wniosków co do oceny jej stanu zdrowia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie
z art. 148 1 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie rozprawy w niniejszej sprawie nie było konieczne, gdyż z okoliczności prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie wynika żadna okoliczność uzasadniająca jej przeprowadzenie, w szczególności o podjęcie takiej czynności sądowej odwołujący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wnosił w myśl art. 148 1 § 3 k.p.c. Postępowanie zostało przeprowadzone w oparciu
o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS (...) Oddziału w W. dotyczących odwołującej oraz opinii biegłych sądowych.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa odwołującej do renty socjalnej. Warunki przyznania osobie prawa do renty socjalnej zostały precyzyjnie określone w stosownych regulacjach z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1455 – dalej także jako „u.r.s.”). Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)  przed ukończeniem 18 roku życia,

2)  w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

3)  w trakcie kształcenia w szkole doktorskiej, studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje renta socjalna stała,
jeżeli całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały lub renta socjalna okresowa,
jeżeli niezdolność do pracy ma charakter okresowy.

Istota sporu koncentrowała się na kwestii posiadania przez odwołującą zdolności
do pracy. Na podstawie skarżonej decyzji, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, organ rentowy stwierdził, że B. P. nie jest całkowicie niezdolna do pracy,
a więc nie spełnia przesłanki koniecznej do uzyskania prawa do renty socjalnej. Stanowisko to zostało zakwestionowane przez odwołującą, w ocenie której jej stan zdrowia przemawia
za uznaniem jej za całkowicie niezdolną do pracy.

Całkowita niezdolność do pracy jest główną przesłanką przyznania ubezpieczonemu renty socjalnej. Okoliczność ta – na etapie postępowania przed organem rentowym – podlega ustaleniu przez organy orzecznicze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z uwzględnieniem stosownych kryteriów określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz. U. 2020 r. poz. 53 – dalej również jako „ustawa emerytalna”). Ustawa o rencie socjalnej zawiera stosowne odesłania ustawowe w tym zakresie – zgodnie z art. 5 ust. 1 u.r.s. ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej „lekarzem orzecznikiem”, na zasadach
i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
, natomiast zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 u.r.s.
w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednie przepisy wspomnianej wyżej ustawy emerytalnej.

Wspomniane wyżej odesłanie obejmuje między innymi art. 12 ustawy emerytalnej zawierający definicję niezdolności do pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu niezdolną
do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba,
która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy; natomiast osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Niezdolność do pracy jest zatem kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego,
biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Przesłanka niezdolności
do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, który przedmiotem jest prawo
do świadczenia w związku z istnieniem niezdolności do pracy, przeprowadzenie postępowania dowodowego najczęściej wymaga dokonania przez sąd ustaleń w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonego. Ze względu na specjalistyczny charakter towarzyszącej temu zagadnieniu wiedzy, wymaganej przy ocenie rodzaju schorzeń i stopnia ich zaawansowania decydujących o zdolności danej osoby do pracy, sąd zobligowany jest oprzeć się na opinii biegłych i nie może dokonywać ustaleń we wskazanym powyżej zakresie wbrew wnioskom wynikającym z prawidłowo sporządzonych i uzasadnionych opinii biegłych sądowych
(zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 marca 2017 r., III AUa 476/16)
.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o dowody z dokumentów medycznych odwołującej oraz opinii biegłych sądowych z zakresu endokrynologii, ortopedii, neurologii oraz psychiatrii celem weryfikacji stanowiska organów orzeczniczych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych co do braku u odwołującej niezdolności do pracy w stopniu całkowitym. Skutkiem tak przeprowadzonego postępowania było ustalenie, że B. P. nie jest całkowicie niezdolna do pracy, a tym samym nie spełnia kluczowego warunku koniecznego do przyznania jej prawa do renty socjalnej.

Sąd zważył, że żaden z biegłych nie stwierdził u odwołującej niezdolności do pracy
w zakresie swojej specjalności. Biegła z zakresu endokrynologii wskazała, że rozpoznana
u odwołującej niedoczynność tarczycy w przebiegu choroby H., leczona substytucyjnie, nie powoduje nawet częściowej niezdolności do pracy, ponieważ upośledzenie funkcji ustroju w tej jednostce chorobowej jest minimalne, przy czym zwróciła uwagę
na konieczność stałego leczenia w celu kontroli poziomu (...). Biegły ortopeda w swoje opinii zaznaczył, że wykonane u odwołującej badania obrazowe uwidaczniają zmiany
w obrębie kręgosłupa, jednakże są to niewielkie zmiany skoliotyczne, nie powodujące jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu. Biegły zwrócił uwagę na prawidłowość i pełny zakres ruchów zarówno w obrębie kręgosłupa, jak i obu kolan (prawego po artroskopii, lewego po sygnalizowanym przez odwołującą urazie). Obraz neurologiczny przedstawiony przez biegłą sądową dr B. A. nie ujawnił jakichkolwiek cech schorzeń w zakresie tej specjalności medycznej – nie stwierdzono cech ogniskowego uszkodzenia (...), niedowładów, obecności objawów ubytkowych ani korzeniowych, objawów zespołu piramidowego i patologicznych. Z kolei biegła psychiatra stwierdziła u odwołującej mierne nasilenie lęku i objawów natręctw, jednocześnie oceniając jej stan psychiczny jako wyrównany.

W tych okolicznościach Sąd stwierdził, że nie zachodziły podstawy do uznania odwołującej za osobę całkowicie niezdolną do pracy. Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika bowiem, że odwołująca nie przejawia stanu zdrowia który prowadziłyby do takich wniosków. Bezspornie odwołująca z uwagi na niektóre ze stwierdzonych u niej schorzeń (H., schorzenia psychiatryczne) wymaga systematycznego leczenia, jednakże aktualny stopień tych schorzeń nie sprowadza na nią niezdolności do pracy w stopniu choćby częściowym. Powyższy wniosek wynika w sposób jednoznaczny z dokonanej przez biegłych analizy stanu zdrowia odwołującej i został sformułowany w oparciu o udostępnioną na rzecz niniejszej sprawy dokumentację medyczną. Biegli podkreślali, że każde ze stwierdzonych u odwołującej schorzeń – oceniane z perspektywy prezentowanej przez nich specjalności medycznej –
ma charakter stabilny i wyrównany. Odwołująca korzysta z usług poradni medycznych, zażywa leki, a żadne z rozpoznanych u niej schorzeń nie ma istotnego wpływu na pogorszenie sprawności organizmu w stopniu, który uzasadniałby uznanie odwołującej za niezdolną
do pracy.

Odwołująca kwestionowała opinie biegłych, zgłaszając w toku postępowania zastrzeżenia co do ich treści, jednakże Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania tych zarzutów za zasadne. Sąd miał na względzie, że odwołująca wnosiła o uzupełnienie opinii przez biegłych. Biegli przedstawili w sprawie także opinie uzupełniające, na tle których wyjaśnili podnoszone przez nią wątpliwości i podtrzymali swoje stanowiska w sprawie
co do oceny jej stanu zdrowia w kontekście jego zdolności do pracy. Zważyć należy,
że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r.,
I CKN 44/96, niepubl.)
. Subiektywne odczucie strony co do jej stanu zdrowia nie może skutkować wzruszeniem wniosków poczynionych przez biegłych z zakresu medycyny, którzy są specjalistami w swoich dziedzinach i którzy ponadto wydali opinię w oparciu o całokształt udostępnionej w toku postępowania dokumentacji medycznej oraz badanie przedmiotowe wnioskodawcy oraz w sposób przekonywujący uzasadnili swoje stanowisko (zob. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97)
.

W tych okolicznościach Sąd uznał stanowisko organu rentowego wyrażone w skarżonej decyzji w zakresie braku występowania po stronie odwołującej całkowitej niezdolności
do pracy za prawidłowe. Tym samym odwołująca nie spełnia podstawowej przesłanki określonej w art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej, zasadnie więc ZUS skarżoną decyzją odmówił jej prawa do tego świadczenia.

Z tych też względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie B. P.
jako niezasadne na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c., o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

K.S.