Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z wniosku J. Ł. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. o zasiłek chorobowy w związku z odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 8 kwietnia 2019 r. oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

J. Ł. był zatrudniony w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) i z tego tytułu podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu.

W okresie od dnia 17 października 2017 roku do dnia 16 kwietnia 2018 roku ubezpieczony był niezdolny do pracy z powodu choroby i pobierał z tego tytułu zasiłek chorobowy.

Na podstawie decyzji z dnia 16 kwietnia 2018 roku, 30 lipca 2018 roku oraz 11 grudnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał J. Ł. świadczenie rehabilitacyjne, na łączny nieprzerwany okres od dnia 17 kwietnia 2018 roku do dnia 10 lutego 2019 roku.

W dniu 11 lutego 2019 roku J. Ł. uzyskał orzeczenie lekarza medycyny pracy stwierdzające, że jest zdolny do wykonywania pracy na stanowisku kierownika działu techniczno-produkcyjnego.

Od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 29 marca 2019 roku J. Ł. był niezdolny do pracy.

J. Ł. nie odzyskał zdolności do pracy w okresie po 10 lutego 2019 roku. W okresie do dnia 10 lutego 2019 roku był niezdolny do pracy z powodu tej samej choroby co w okresie od dnia 1 marca 2019 roku Wynika to ze zjawiska nakładania się dwóch schorzeń. Problemy ze zdrowiem J. Ł., będące przyczyną niezdolności do pracy, dotyczą dolegliwości wynikających ze schorzeń neurologiczno-ortopedycznych (choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym) oraz nadciśnienia tętniczego (schorzenie przewlekłe). Każda z tych chorób powodowała niezdolność do pracy, przy czym w zależności od ich nasilenia, jako przyczyna zwolnienia lekarskiego wskazywana była jedna (nadciśnienie tętnicze, kod I10) lub druga (zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa kod M47). Przyczyna zwolnień była ta sama (pomimo wskazywania konkretnych innych kodów). Schorzenia ubezpieczonego miały charakter przewlekły, o czym świadczy długość okresów niezdolności do pracy i brak leczenia przyczynowego. W okresie między 11 lutego a 28 lutego J. Ł. odbywał wizyty lekarskie, na których stwierdzano podobne dolegliwości o zbliżonym nasileniu, jak w okresach wcześniejszych i późniejszych.

Stan faktyczny w sprawie oparto na niekwestionowanych przez strony i nie budzących wątpliwości Sądu dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego oraz dokumentacji medycznej, o którą Sąd wystąpił w toku postępowania. Zważywszy na przedmiot rozpoznania Sądu dotyczący zdolności do pracy, najistotniejsza, z punktu widzenia ustaleń faktycznych, była opinia biegłego lekarza specjalisty w dziedzinie kardiologii i chorób wewnętrznych.

Opinia biegłego jest spójna, logiczna i odpowiada zakreślonej tezie dowodowej. Została wyczerpująco i, co najważniejsze, przekonująco uzupełniona przez biegłego ustnie w toku rozprawy. Biegły w sposób jasny i stanowczy odpowiedział na postawione mu pytania, wskazując szczegółowo podstawy dokonanych przez siebie ustaleń. Opierał się zarówno na przeprowadzonych badaniach przedmiotowych i podmiotowych, jak i na analizie dokumentacji medycznej, która miała charakter kompletny.

Wobec powyższego oraz nie zgłoszenia przez strony postępowania innych wniosków dowodowych Sąd uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał ,że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2016.372 j.t.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni (art. 8 ustawy zasiłkowej). Zgodnie z art. 9 ust 1 i 2 ustawy, do okresu, o którym mowa wyżej, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Po myśli art. 18 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej, ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy przysługuje świadczenie rehabilitacyjne. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

W konstrukcji ustawy zasiłkowej okres zasiłkowy związany jest z nieprzerwaną niezdolnością do pracy z powodu określonej choroby. Za nieprzerwaną uważa się niezdolność do pracy spowodowaną tą samą chorobą, jeżeli przerwy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności nie były dłuższe niż 60 dni. Wystąpienie innej choroby po co najmniej jednodniowym okresie zdolności do pracy otwiera nowy okres zasiłkowy. Okres zasiłkowy zaczyna również bieg od początku, jeżeli niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby wystąpiła po przerwie (oznaczającej stan zdolności do pracy) dłuższej niż 60 dni. Nowy okres zasiłkowy nie rozpoczyna biegu, jeżeli okresy niezdolności do pracy następują bezpośrednio po sobie, bez żadnego dnia przerwy, choćby były spowodowane różnymi chorobami.

Jak podkreślił Sąd I instancji , w orzecznictwie Sądu Najwyższego sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby służy do oddzielenia stanów przemijających od ustabilizowanych, jeżeli bowiem ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu, to uzasadnione jest przypuszczenie, że wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru czasowego (przemijającego) . Ponadto, jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012 r. I BU 14/11 użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa pojęcia "ta sama choroba", nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.

W ocenie Sądu Rejonowego jak wynika z dokonanych ustaleń faktycznych, schorzenia, na które cierpi J. Ł., mają charakter przewlekły i występują jednocześnie, choć z różnym nasileniem. Zarówno zespół bólowy kręgosłupa, jak i nadciśnienie tętnicze powodują stan niezdolności do pracy, który ma charakter długotrwały. Ich współwystępowanie przekłada się na ocenę, że niezdolność do pracy ubezpieczonego w okresie od dnia 1 marca 2019 roku była spowodowana tą samą chorobą, co niezdolność do pracy w okresie do dnia 10 lutego 2019 roku. Co więcej, zgromadzona dokumentacja medyczna zinterpretowana przez biegłego lekarza specjalistę w dziedzinie kardiologii i chorób wewnętrznych, dowodzi, że J. Ł. nie odzyskał zdolności do pracy po 10 lutego 2019 roku. Skoro uprzednio wyczerpał okres zasiłkowy, a następnie nieprzerwanie pobierał świadczenie rehabilitacyjne, zaś po tym okresie nie odzyskał zdolności do pracy, nie może nabyć prawa do zasiłku chorobowego. Nie rozpoczął bowiem biegu nowy okres zasiłkowy. Wobec tego należy ocenić, że decyzja organu rentowego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 29 marca 2019 roku była zasadna.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego odwołanie podlegało oddaleniu, stosownie do dyspozycji art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od w/w wyroku złożył wnioskodawca i zaskarżył wyrok w całości. Wskazał w uzasadnieniu, że jego niezdolność do pracy w okresie od 1 marca 2019 r. do 29 marca 2019 r. nie miała nic wspólnego z niezdolnością do pracy w okresie od 17 kwietnia 2018 r. do 18 lutego 2019 r. Wskazał, że przyczyną niezdolności do pracy od 1 marca 2019 r. do 29 marca 2019 r. było wysokie ciśnienie tętnicze zagrażające życiu. Natomiast w okresie od 17 kwietnia 2018 r. do 10 lutego 2019 r. przyczyną były problemy z chodzeniem (ostre bóle kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego oraz bóle nóg – miażdżyca tętnic).

Dodał, że od 11 lutego 2019 r. odzyskał zdolność do pracy - szczegółowe badania zostały przeprowadzone przez lekarza z zakresu medycyny pracy. Dlatego też wskazał, że nie zgadza się z opinią biegłego sądowego, który w opinii podał, że ubezpieczony od dnia 11 lutego 2019 r. nie był zdolny do pracy i 1 marca 2019 r. nie leczył się na inną jednostkę chorobową niż we wcześniejszym okresie tj. od 17 kwietnia 2018 r. do 18 lutego 2019 r.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany czy uchylenia.

W myśl art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655).

Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarogodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie. Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa (por. T. Ereciński. Jacek Gudowski. Maria Jędrzejewska - "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz", Część I, Wyd. LexisNexis).

Zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Według wyroku SN z dnia 11 lipca 1969 r., I CR 140/69 (OSNP 1970, nr 5, poz. 85), zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i wyjaśnienie przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału sprawy/ podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973/. Opinia biegłego podlega ocenie – zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków./tak SN w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98 (OSNC 2001, nr 4, poz. 64). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego czy zamiast nich wprowadzać własnych stwierdzeń (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, OSP 1991, z. 11–12, poz. 300).

W postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach, np. o rentę, jest dowód z opinii biegłego. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym /tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r. III AUa 258/17 LEX nr 2390603, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 sierpnia 2017 r. III AUa 777/16, LEX nr 2369724/.

Strona winna wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Samo zaś twierdzenie strony o dokonaniu przez Sąd błędnej bądź niewłaściwej oceny dowodów, ponieważ niekorzystnej z jej punktu widzenia, nie może prowadzić do skutecznego zakwestionowania wywiedzionych przez Sąd wniosków w oparciu o prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne. Dowód z opinii biegłego jest dopuszczalny jedynie w razie konieczności posiadania wiadomości specjalnych. Dowód z opinii biegłego, podobnie jak każdy inny środek dowodowy musi być wiarygodny, rzeczowy, poprawny merytorycznie, wyczerpujący, logicznie uzasadniony, a przez to przekonujący przede wszystkim dla Sądu, jako bezstronnego arbitra, a nie dla którejkolwiek ze stron. Jednocześnie Sąd powinien zapewnić stronom możliwość wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości co do treści i wniosków przeprowadzonych - dopuszczonych dowodów. Dlatego granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2017 r. VI ACa 406/16 ,LEX nr 2363662/

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz orzecznictwo, w ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa.

Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i dokonał ich prawidłowej oceny. Zastosowane kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń co do ich prawidłowości.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się więc ostać. Apelujący zaledwie przeciwstawia ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją wybiórczą analizę zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił w treści ustaleń, że wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim w poszczególnych okresach i na świadczeniu rehabilitacyjnym i określił jednostki chorobowe wraz z symbolami literowymi.

Sąd powołał biegłego, którego opinia w niniejszym postępowaniu była niezbędna w celu weryfikacji decyzji ZUS. Z opinii biegłego wynika, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy zawartym w apelacji, że po dniu 10 lutego 2019 r. ubezpieczony nie odzyskał zdolności do pracy. W okresie do 10 lutego 2019 r. był niezdolny do pracy z powodu tej samej choroby co w okresie od 1 marca 2019 r. Wynika to ze zjawiska nakładania się dwóch schorzeń. Problemy zdrowotne wnioskodawcy, będące przyczyną niezdolności do pracy, dotyczą dolegliwości wynikających ze schorzeń neurologiczno – ortopedycznych (choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym) oraz nadciśnienia tętniczego (schorzenie przewlekłe). Biegły wskazał, że każda z tych chorób powodowała niezdolność do pracy, przy czym w zależności od ich nasilenia jako przyczyna zwolnienia lekarskiego wskazywane było nadciśnienie tętnicze (kod I10) lub zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa (kod M47). Biegły jednoznacznie wskazał, że schorzenia ubezpieczonego mają charakter przewlekły, o czym świadczy długość okresów niezdolności do pracy i brak leczenia przyczynowego. Schorzenia nakładają się na siebie. Biegły dodał, że nadciśnienie tętnicze jest rejestrowane przez cały czas i w jego ocenie pomiędzy 10 lutego 2019 r. a 1 marca 2019 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy z powodu obu schorzeń na które się leczył (pomimo wskazywania konkretnych innych kodów (...) 10 – rozpoznań chorobowych). Przy tego rodzaju schorzeniach mało prawdopodobne jest odzyskanie zdolności do pracy na krótki okres. Nadto biegły podkreślił, że z dokumentacji medycznej ubezpieczonego wynika, że w toku wizyty lekarskiej z dnia 1 marca 2018 r. wymieniono zarówno chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa oraz nadciśnienie tętnicze.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, że Sąd Rejonowy nie miał żadnych zastrzeżeń co do wniosków końcowych opinii biegłego, ponieważ wydana opinia wyjaśniła istotne okoliczności w sposób wyczerpujący, była rzetelna i sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w oparciu o dokumentację lekarską, wywiad i szczegółowe badanie wnioskodawcy.

Należy przypomnieć, za Sądem Rejonowym, że nowy okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub gdy przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą choroba przekroczy 60 dni. Natomiast ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy”, oznacza ustanie niezdolności w znaczeniu medycznym. Z prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że „poprzednia niezdolność do pracy” nie ustała.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca korzystał ze zwolnień lekarskich nieprzerwanie od 17 października 2017 r. do 16 kwietnia 2018 r., a od 17 kwietnia 2018 r. do 10 lutego 2019 r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym (182 dni okresu zasiłkowego upłynęło 16 kwietnia 2018 r.) A następnie od 1 marca 2019 r. był ponownie niezdolny do pracy.

Sąd Rejonowy słusznie podkreślił także, że wnioski wypływające z opinii biegłego potwierdza historia choroby wnioskodawcy, z której wynika, że ubezpieczony cierpi na schorzenia neurologiczno – ortopedyczne (choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym) oraz na nadciśnienie tętnicze (choroba przewlekła), które to powodują niezdolność ubezpieczonego, która ma charakter długotrwały. Ich współwystępowanie przekłada się na to, że niezdolność do pracy ubezpieczonego w okresie od dnia 1 marca 2019 r. była spowodowana tą samą chorobą co niezdolność do pracy w okresie do dnia 10 lutego 2019 r. Nadto słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, że z opinii biegłego jasno wynika, że wnioskodawca po 10 lutego 2019 r. nie odzyskał zdolności do pracy, gdyż przy tego rodzaju schorzeniach mało prawdopodobne jest odzyskanie zdolności do pracy na krótki okres.

A zatem prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, że skoro ubezpieczony uprzednio wyczerpał okres zasiłkowy, a następnie pobierał świadczenie rehabilitacyjne i po tym okresie nie odzyskał zdolności do pracy nie może nabyć prawa do zasiłku chorobowego.

Reasumując, należy podkreślić, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym dowodu z opinii biegłego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako niezasadną.

Przewodniczący:Sędziowie:

K.K.W.