Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

1 kwietnia 2020r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 1 kwietnia 2020r. w P.

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 25 października 2019r.

sygn. I C 5332/18 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od A. S. na rzecz Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

Sygn. akt IV Ca 71/20

UZASADNIENIE

Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł przeciwko A. S. pozew o zapłatę 247,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądanie pozwu, strona powodowa wskazała, iż nabyła dochodzoną wierzytelność od (...) S.A. w W. z tytułu świadczonych przez tę spółkę na rzecz pozwanej usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej.

Sąd Rejonowy w Płocku 6 listopada 2018r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 9340/17, w którym uwzględnił w całości żądanie pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości, podniosła zarzut spełnienia świadczenia, tj. zapłaty dochodzonej należności. Wskazała również, że nie została poinformowana o przelewie wierzytelności.

Sąd Rejonowy w Płocku wyrokiem z 25 października 2019r., wydanym w sprawie I C 5332/18 upr. zasądził od A. S. na rzecz Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. 247,71 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 28 grudnia 2017r. do dnia zapłaty oraz 137 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2015 r. A. S. (poprzednio W.) zawarła z (...) S.A. umowę abonencką o świadczenie na jej rzecz usług telekomunikacyjnych.

W dniu 31 października 2016 r. (...) S.A. wystawił notę obciążeniową nr (...) tytułem kary za rozwiązanie umowy abonenckiej w okresie podstawowym na kwotę 779,75 zł. Termin płatności w/w należności został ustalony na 14 listopada 2016 r.

Na podstawie umowy przelewu z 9 sierpnia 2017 r. Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. nabył od (...) S.A. opisaną wyżej wierzytelność w stosunku do pozwanej.

Powód zawiadomił pozwaną o cesji wierzytelności, jak również wzywał ją do zapłaty należności.

Dokonując oceny prawnej, Sąd I instancji stwierdził, że bezsporne było, iż A. S. (poprzednio W.) łączyła z wierzycielem pierwotnym umowa w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Ponadto Sąd uznał, że nie ma wątpliwości, iż doszło do skutecznego nabycia wierzytelności przez Raport (...) od (...) S.A. Istotne dla rozstrzygnięcia było natomiast ustalenie, czy zarzut spełnienia świadczenia na rzecz wierzyciela pierwotnego, jest uzasadniony.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 509 § 1 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przedmiotem wierzytelności może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie dysponować. Ponadto wierzytelność ta powinna być w sposób dostateczny zindywidualizowana, a więc zarówno strony stosunku, świadczenia oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność.

W przekonaniu Sądu powód wykazał swoją legitymację procesową do występowania w niniejszej sprawie poprzez przedłożenie umowy przelewu wierzytelności jak i załącznika do wskazanej umowy, w którym wierzytelność została indywidualnie oznaczona, poprzez wskazanie danych pozwanej, kwoty zadłużenia oraz dokumentów księgowych, z których należność wynika wraz z datą jej wymagalności. Okoliczności te ostatecznie nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

A. S. nie kwestionowała istnienia zadłużenia, zasadności jego naliczenia, jednak wskazywała, iż spełniła świadczenie.

Zdaniem Sądu Rejonowego pozwana nie wykazała jednak tej okoliczności i przytoczył treść art. 6 k.c., wyjaśniając jak należy te regułę interpretować na gruncie niniejszej sprawy.

Sąd podniósł, że w toku postępowania A. S. powoływała się na okoliczność dokonania przelewów na poczet spłaty należności na rzecz pierwotnego wierzyciela, jednak nie przedstawiła żadnych dowodów na tę okoliczność. Utrzymywała, iż rachunek z którego dokonywała spłaty został zamknięty, wobec czego zwróciła się do Sądu z wnioskiem o zażądanie od (...) Banku (...) S.A. wyciągu z zamkniętego rachunku bankowego, w szczególności złożenia potwierdzeń wykonania przelewów pozwanej na rzecz (...) S.A. w kwotach po 50 zł z 7 marca 2017r., 25 marca 2017 r., 25 kwietnia 2017 r., 26 maja 2017 r., 26 czerwca 2017 r., 26 lipca 2017 r., 28 sierpnia 2017 r., 28 września 2017 r., 26 października 2017 r., 25 listopada 2017 r., 28 grudnia 2017 r., 28 stycznia 2018 r. oraz przelewu na kwotę 20,87 zł z 30 marca 2018 r. Powyższy wniosek dowodowy został przez Sąd uwzględniony. Jednak w odpowiedzi na wezwanie skierowane przez Sąd, bank poinformował, iż nie może udzielić informacji dotyczącej konta o numerze (...), gdyż przedmiotowe zapytanie nie spełnia zapisów ustawy Prawo bankowe (art. 104 do 106b).

Art. 104 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (Dz. U. nr 140, poz. 939 ze zm.) nakłada na bank obowiązek zachowania w tajemnicy wszystkich informacji dotyczących czynności bankowej, uzyskanych w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji umowy, na podstawie której bank tę czynność wykonuje. Ustawa przewiduje jedynie enumeratywnie wskazane przypadki, w których podmioty trzecie (w tym sąd) mogą uzyskać przedmiotowe dane. W ocenie Sądu Rejonowego, sytuacja będąca przedmiotem niniejszej sprawy, nie podlegała żadnemu ze wskazanych przypadków.

Sąd I instancji ocenił, że to w gestii pozwanej pozostawała możliwość uzyskania informacji (i potwierdzenia), że wpłaciła określone środki, w określonej dacie i na określony rachunek, celem spłaty należności z tytułu noty obciążeniowej za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Rachunek, z którego - jak wskazuje pozwana - dokonywała wpłat, należał do (...) spółki z o.o. z siedzibą w P.. Z informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców (KRS) wskazanej spółki wynika, że A. S. jest jej wspólnikiem. Tak więc to ona, jako osoba uprawniona, winna zwrócić się do banku o udzielenie informacji w powyższym zakresie (tj. historii operacji). Pozwana takich informacji w toku procesu nie przedstawiła.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy zasądził od A. S. kwotę 247,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. od 28 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Apelację od wyroku złożyła A. S., zaskarżając go w całości i zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na stwierdzeniu, że pozwana nie spełniła świadczenia na rzecz (...) S.A. poprzez wpłatę kwoty 670,78 zł na rachunek bankowy numer (...), należący do (...) S.A., przy czym przelew został dokonany z rachunku (...) spółki z o.o. Zdaniem apelującej, Sąd powinien był wymusić podanie informacji nt. przelewu, ponieważ tego rodzaju dane nie są objęte tajemnicą bankową. Ponieważ Sąd tego nie uczynił, pozwana wniosła o przeprowadzenie w postępowaniu odwoławczym dowodu z zaświadczenia (...) Banku (...) S.A. z 5 grudnia 2019r.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, A. S. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W piśmie procesowym z 19 lutego 2020r. Raport (...) wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania za II instancję.

Odnosząc się do zaświadczenia (...) Banku (...) S.A. powód wskazał, że wpłaty, które zostały w nim opisane dotyczą umowy prowadzonej i rozliczanej dla konta o numerze (...), podczas gdy roszczenie objęte pozwem dotyczy konta o numerze (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Domagając się oddalenia powództwa pozwana twierdziła, że spełniła świadczenie objęte pozwem na rzecz pierwotnego wierzyciela, tj. (...) S.A. Nie ma wątpliwości, że w takiej sytuacji procesowej, to A. S. miała obowiązek wykazać tę okoliczność. Pierwsza próba, podjęta w postępowaniu przed Sądem I instancji, o tyle zakończyła się niepowodzeniem, że (...) Bank (...) S.A. odmówił udzielenia informacji, powołując się na tajemnicę bankową. Pozwana nie pogodziła się z takim wynikiem postępowania i załączyła do apelacji zaświadczenie (...) Banku (...) S.A., z którego wynika, że z rachunku (...) spółki z o.o. w P. na rachunek (...) S.A. w okresie od 7 marca 2017r. do 30 marca 2018r. wpłynęła łącznie kwota 670,78 zł. Opis transakcji dokonywanej co miesiąc przez spółkę w żadnym miejscu nie wskazuje na numer identyfikacyjny konta klienta (...), o którym mowa w uzasadnieniu pozwu. Natomiast wpłata dokonana 27 marca 2017r. wskazuje na wierzytelność powiązaną z kontem (...), co przekonuje o tym, że świadczenie dochodzone pozwem nie zostało jednak spełnione, a w każdym razie dokument przedstawiony na tym etapie, nie potwierdza tezy stawianej przez pozwaną.

Biorąc pod uwagę treść art. 6 kc, również w po przeprowadzeniu dowodu z dokumentu w postaci zaświadczenia (...) Banku S.A., Sąd Okręgowy podziela ocenę prawną Sądu Rejonowego, który uznał, iż świadczenie nie zostało spełnione.

Z tych względów, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach procesu w postepowaniu apelacyjnym Sąd orzekł zgodnie z art. 98 kpc. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda została ustalona na mocy § 10 ust. pkt. 1) w zw. z § 2 pkt. 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.