Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 524/17

UZASADNIENIE

wyroku S. R.dla W. M.w W. z dnia 6 lutego 2019 roku

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2016 roku (data wniesienia do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie) powód Bank (...) S.A. zażądał zasądzenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym od pozwanego T. G. łącznej kwoty 7541,69 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 7448,08 zł od 4 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty według stopy procentowej 10% rocznie, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że przysługuje mu względem pozwanego wierzytelność pieniężna wynikająca z zawartej na piśmie umowy o kartę kredytową C. z dnia 7 lipca 2009 roku w wysokości 7541,69 zł. Powód wskazał też, że umowa została skutecznie wypowiedziana z uwagi na brak spłaty zobowiązania zgodnie z harmonogramem spłaty i opóźnienia w płatności rat przekraczające minimum dwie raty zobowiązania, a roszczenie stało się wymagalne z dniem 4 lipca 2016 roku. Powód oświadczył również, że wysokość wierzytelności oraz terminy płatności wynikają z W. z ksiąg bankowych z dnia 4 sierpnia 2016 roku podpisanego przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków powoda, a także opatrzonego pieczęcią banku.

(pozew – k. 1-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym dnia 24 listopada 2016 roku w sprawie pod sygn. VI Nc-e 1394429/16 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód zasądził od pozwanego T. G. na rzecz powoda Bank (...) S.A. kwotę (...),69 w tym kwotę 7448,08 zł z odsetkami umownymi 10% rocznie, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP od dnia 4 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, oraz kwotę 50,76 zł i 42,85 zł, jak również kwotę 1895,95 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

(nakaz – k. 6)

Nakaz ten w całości pozwany zaskarżył sprzeciwem. Pozwany zaprzeczył, aby istniała i powodowi przysługiwała wskazana w pozwie wymagalna wierzytelność, zaprzeczył jakoby powód skutecznie wypowiedział umowę i wezwał go do zapłaty. Pozwany podniósł, że powód nie umożliwił mu polubownego rozwiązania sporu oraz nie poinformował go o stanie zadłużenia. Pozwany wniósł ostatecznie o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 9-10).

Do końca procesu strony podtrzymywały swe wcześniejsze twierdzenia i nie zmieniły swych stanowisk.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2009 roku pozwany złożył u powoda wniosek o wydanie karty kredytowej C.. W dniu 7 lipca 2009 roku strony podpisały umowę o kartę kredytową C.. Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy bank zobowiązał się do wydania klientowi karty uprawniającej do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz w regulaminie. Zgodnie z § 2 umowy, została ona zawarta na 12 miesięcy i ulegała automatycznemu przedłużeniu na kolejne okresy 12 miesięcy, chyba że klient poinformuje bank o zamiarze jej nieprzedłużania na co najmniej 30 dni przed upływem wskazanego powyżej okresu 12 miesięcy lub kolejnego okresu 12 miesięcy na jaki umowa jest zawarta. W myśl postanowienia § 4 ust. 2 umowy, klient zobowiązany był do spłaty co najmniej minimalnej kwoty do zapłaty w wysokości wskazywanej w wyciągu, który nie mógł być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia przez bank wyciągu. Zgodnie z § 7 ust. 1 Bank zastrzegł sobie równocześnie pobieranie opłat i prowizji a także odsetek określonych w załącznikach do regulaminu, zaś zgodnie z § 7 ust. 3 należności banku były potrącane w ten sposób, że bank obciążał rachunek karty. § 15 ust. 2 umowy przewidywał, że bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy w każdym czasie, z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku: (a) niezapłacenia przez klienta w terminie wskazanym w wyciągu, który nie może być krótszy niż 24 dni, pełnych minimalnych kwot do zapłaty przez co najmniej dwa pełne okresy rozliczeniowe, po uprzednim pisemnym wezwaniu do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy; (b) naruszenia przez klienta istotnych postanowień umowy; (c) przekroczenia limitu kredytu przez klienta; (d) utraty przez klienta zdolności kredytowej do spłaty kredytu w wysokości limitu kredytu; (e) zaprzestania prowadzenia przez bank działalności objętej regulaminem i umową.

( dowód: wniosek o wydanie karty kredytowej C. – k. 37, umowa o kartę kredytową C. – k. 36)

Podobne zapisy zawierał regulamin kart kredytowych (...) Banku (...) S.A. Zgodnie z § 3 ust. 4 umowa była zawierana na okres 12 miesięcy i była przedłużana automatycznie na okres kolejnych 12 miesięcy, chyba że (a) klient poinformuje bank o zamiarze jej nieprzedłużania na co najmniej 30 dni przed upływem okresu wskazanego w umowie lub kolejnego okresu 12 miesięcy, na jaki umowa jest zawarta; lub (b) bank poinformuje pisemnie klienta, na ostatni podany przez klienta adres do korespondencji, o zamiarze jej nieprzedłużania, na co najmniej 30 dni przed upływem okresu wskazanego w umowie lub kolejnego okresu 12 miesięcy, na jaki umowa jest zawarta. Według tabeli oprocentowania w załączniku nr 3 do regulaminu, oprocentowanie transakcji bezgotówkowych z użyciem karty, jeżeli zadłużenie nie zostało w całości spłacone przed upływem terminu płatności a także oprocentowanie transakcji gotówkowych oraz przelewów z karty określono na poziomie 20 %. Bank, co wynika z załącznika nr 2 do regulaminu, zastrzegał też sobie możliwość pobierania kwoty 25 zł za monit listowny oraz 35 zł za monit telefoniczny.

( dowód: regulamin kart kredytowych (...) Banku (...) S.A. z załącznikiem - k.38-45)

Pozwany korzystał z karty kredytowej C. w okresie od sierpnia 2009 roku do lipca 2016 roku. Pozwany do grudnia 2015 roku dokonywał przy użyciu tej karty różnych operacji, w szczególności czyniąc zakupy opłacane ze środków pozostawionych do jego dyspozycji, systematycznie wpłacał kwoty na rachunek kredytowy, po raz ostatni w dniu 26 października 2015 roku dokonał wpłaty na kwotę 245,00 zł. Po tej wpłacie, zaprzestał już całkowicie regulowania swoich zobowiązań względem powoda.

( dowód: wyciągi za rachunku karty kredytowej k- 62-109, ostatnie transakcje - k. 110).

Powód dostarczał pozwanemu regularnie wyciągi bankowe, na których wskazywano takie informacje finansowe, jak: limit transakcji bezgotówkowych, limit wypłat gotówkowych, saldo zadłużenia, termin płatności, minimalną kwotę do zapłaty wraz z kwotą zaległą z poprzednich okresów. Nadto wyciągi bankowe zawierały szczegółowe zestawienie transakcji a także informacje dotyczące statusu umowy. Powód informował pozwanego o przekroczeniu limitu kredytowego, a w związku z tym możliwość zablokowania karty. W wyciągu z dnia 4 lutego 2016 roku powód poinformował pozwanego o blokadzie karty. Informację powyższą potwierdził w wyciągu z dnia 6 marca 2016 roku. Z kolei w wyciągu z dnia 4 kwietnia 2016 roku znalazła się informacją, że umowa o kartę została wypowiedziana, zaś powód zwrócił się do pozwanego o pilną spłatę całości zadłużenia.

( dowód: wyciągi za rachunku karty kredytowej k- 62-109; wyciąg z rachunku karty kredytowej z informacją o zablokowaniu karty z powodu braku płatności - k. 113, wyciąg z rachunku karty kredytowej z informacją o wypowiedzeniu umowy o kartę – k. 112v.)

Pismem z dnia 6 kwietnia 2016 roku powód wypowiedział pozwanemu T. G. umowę o kartę kredytową C., jednocześnie wzywając pozwanego do zapłaty minimalnych kwot przeterminowanych z poprzednich wyciągów w wysokości 2.278,31 zł.

( dowód: wypowiedzenie umowy o kartę kredytową C. – k. 56).

Na dzień 4 sierpnia 2016 roku pozwany posiadał zadłużenie u powoda na kwotę 7541,69 zł z tytułu niespłaconego kredytu wraz z należnymi odsetkami umownymi ustalonymi w regulaminie karty kredytowej C. w wysokości 10 % rocznie od kwoty 7448,08 zł naliczonymi do 3 sierpnia 2016 roku oraz kwotę z tytułu odsetek umownych ustaloną jako 10 % rocznie od kwoty 7448,08 zł od dnia 4 sierpnia 2016 roku do dnia faktycznej spłaty kredytu.

( dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 4 sierpnia 2016 r. – k. 46)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, które zostały szczegółowo omówione powyżej. Autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości, żadna ze stron tej wiarygodności nie kwestionowała.

Sąd podzielił większość twierdzeń powoda, z których wywodził on zawarcie pomiędzy stronami umowy o kartę kredytową i korzystanie przez pozwanego z tej karty, gdyż zostało to udokumentowane złożonym materiałem dowodowym. Pozwany nie kwestionował złożonych do akt sprawy dokumentów w postaci wniosku o zawarcie umowy o kartę kredytową, samej umowy czy też historii rozrachunków na karcie kredytowej.

Zgodnie z art. 3 kpc, strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. W myśl art. 210 § 2 kpc każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Z kolei zgodnie z treścią art. 230 kpc, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za przyznane przez pozwanego okoliczności, iż strony zawarły umowę karty kredytowej według dokumentów przedłożonych do akt sprawy przez powoda, jak również to, że dołączone rozrachunki były prawdziwe i odzwierciedlały historię korzystania przez pozwanego z karty kredytowej udostępnionej mu przez powoda a także powstanie zadłużenia po stronie pozwanego, jak również jego wysokość.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zasadzie w całości.

Faktem bezspornym, co już zostało wskazane, było to, że pomiędzy stronami zawarta została umowa o kartę kredytową, zgodnie z którą powód udostępnił pozwanemu rzeczony instrument płatniczy i umożliwił korzystanie z limitu kredytowego, z czego zresztą pozwany korzystał. Saldo zadłużenia oraz przeprowadzane na karcie operacje nie były również co do zasady kwestionowane. Wprawdzie pozwany wskazywał, że roszczenie nie zostało udowodnione, tym niemniej nie uzasadnił przekonująco swojego stanowiska. Jedynymi zarzutami ze sprzeciwu były twierdzenia, że zadłużenie nie istnieje w żądanej wysokości, że istnieją wątpliwości czy umowa została wypowiedziana i że powód nie umożliwił pozwanemu polubownego rozwiązania sporu. Następnie pozwany w toku procesu zaniechał (być może z powodu choroby) prezentowania swojego stanowiska, nie odnosząc się w szczególności do dostarczonej mu dokumentacji, złożonej przez bank.

W ocenie Sądu umowa uległa rozwiązaniu w terminie wskazanym przez powoda tj. z dniem 4 lipca 2016 roku, co wynika z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym informacji na wyciągach bankowych. Pozwany zaprzeczył jedynie, by powód skutecznie wypowiedział mu umowę w braku ku temu dostatecznych podstaw. Tym niemniej pozwany, nie złożył żadnych własnych wyjaśnień w tej kwestii. W szczególności nie zaprzeczył temu, by otrzymywał wyciągi bankowe. W ocenie Sądu taka bierna taktyka procesowa polegająca w istocie na zgłaszaniu formalnie zarzutów bez jakiegokolwiek uzasadniania stwarzała konieczność konfrontacji ogólnie podnoszonych zarzutów z konkretnymi twierdzeniami powoda i przedstawianymi przezeń dokumentami.

Przechodząc do kwestii zasadności wypowiedzenia umowy, to powyższe nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Zgodnie z § 15 ust. 2 ppkt a) umowy, bank uprawniony był do jej wypowiedzenia w przypadku nie zapłacenia pełnych minimalnych kwot do zapłaty przez co najmniej dwa pełne okresy rozliczeniowe po uprzednim pisemnym wezwaniu do zapłaty w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Niezależnie od powyższego bank uprawniony był do rozwiązania umowy w przypadku określonym w § 15 ust. 2 ppkt c) tj. w razie przekroczenia limitu kredytu przez klienta.

Jak wynika z załączonych wyciągów limit zadłużenia był przez pozwanego permanentnie przekraczany. W ocenie Sądu były to wystarczające przesłanki uzasadniające wypowiedzenie umowy przez bank.

Wysokość zadłużenia wynikała z całokształtu złożonej przez powoda dokumentacji. Pozostałe obciążenia naliczane przez powoda były w ocenie Sądu zasadne w świetle brzmienia umowy i regulaminu, stąd też Sąd doliczył do kwoty zadłużenia w wysokości 7.448,08 zł następujące należności: odsetki w kwocie 50,76 zł za okres do dnia 13 lipca 2016 roku oraz odsetki w kwocie 42,85 zł za okres od dnia 14 lipca 2016 roku do dnia 3 sierpnia 2016 roku. Łącznie zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7541,69 zł.

Początkowy bieg odsetek Sąd przyjął zgodnie z terminem wskazanym w W. z ksiąg bankowych z dnia 4 sierpnia 2016 roku numer (...), w którym termin płatności został określony na dzień 4 sierpnia 2016 roku. Stąd Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 4 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Wysokość odsetek wynikała z zawartej umowy. Zgodnie z § 20 ust. 4 regulaminu (...) Banku (...) S.A. w przypadku wypowiedzenia lub nieprzedłużenia umowy klient dokonuje spłaty całości Zadłużenia najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. W przypadku, gdy klient nie dokona spłaty we wskazanym terminie, bankowi należą się odsetki umowne liczone od całości zadłużenia za okres do dnia całkowitej spłaty Zadłużenia, w wysokości określonej w Tabeli Oprocentowania w pozycji „Oprocentowanie Transakcji bezgotówkowych z użyciem Karty, jeśli zadłużenie nie zostało w całości spłacone przed upływem terminu płatności, a także oprocentowanie wypłat gotówkowych obowiązującej w dniu następującym po upływie okresu wypowiedzenia Umowy. Oprocentowanie to zostało określone w załączonej do pozwu tabeli na poziomie 10% i ta wysokość nie była przez pozwanego kwestionowania. Sąd zastrzegł, że kwota oprocentowania nie może przekroczyć kwoty odsetek maksymalnych, zgodnie z art. 359 § 2 1 k.c. Wysokość odsetek, której domagał się powód, czyli czterokrotność stopy lombardowej NBP – w świetle aktualnego brzmienia w/w przepisu – nie okazała się uzasadniona i w tej części roszczenia odsetkowego sąd powództwo oddalił.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 1-2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c., stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało pozwanego do ich uiszczenia. Ponadto Sąd wziął także pod uwagę przepis art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, albo, gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Tak też się stało w przedmiotowej sprawie, mianowicie powód uległ jedynie co do nieznacznej części swego żądania, stąd całością kosztów postępowania Sąd obciążył stronę pozwaną.

W niniejszej sprawie strona powodowa poniosła koszty w postaci 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia MS z 3 października 2016 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, a także kwotę ogółem 300 zł uiszczoną tytułem opłaty sądowej. Suma w/w kosztów dała ogółem kwotę 2.117 złotych, którą poniosła strona powodowa na potrzeby dochodzenia swoich praw przed sądem w niniejszym postępowaniu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 3 sentencji.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda (bez pouczenia o zażaleniu) i pozwanemu (z pouczeniem o zażaleniu).