Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2020 r. w Szczytnie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 252/20 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 14 lipca 2020 r.

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie na swoją rzecz od K. M. kwoty 5.186,49 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. 15 stycznia 2020 roku, do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód wskazał, że pozwany w dniu 17 czerwca 2019 roku zawarł z nim umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwany zobowiązał się „m.in. do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda”. W związku z nienależytym wykonaniem umowy, powstałe zadłużenie zostało postawione z dniem 23 grudnia 2019 roku w stan pełnej wymagalności. Pozwany został wezwany pismem z dnia 27 grudnia 2019 roku do spłaty zadłużenia. Na potrzeby powództwa powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku.

Postanowieniem z dnia 05 lutego 2020 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Szczytnie, jako sądowi ogólnie właściwemu w sprawie.

Strona pozwana, choć odpis pozwu i wezwanie do złożenia odpowiedzi na pozew zostały jej skutecznie doręczone, nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. W przypadku wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Orzekanie na podstawie powyższego przepisu oznacza możliwość uznania twierdzeń powoda za prawdziwe, choćby nie przedłożył żadnych dowodów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Jednakże Sąd każdorazowo ma obowiązek ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a przepis art. 339 § 2 k.p.c. nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, sygn. akt I CKU 85/98).

Co prawda pozwany był zobowiązany do złożenia odpowiedzi na pozew, jednakże w niniejszym postępowaniu twierdzenia pozwu nie pozwalają ustalić istotnych faktów w sprawie. Nie zostały też uzupełnione jakimikolwiek dowodami.

W takim układzie procesowym poprzestanie na podzieleniu twierdzeń o faktach zawartych w pismach procesowych powoda nie było możliwe. Powód nad wyraz lakonicznie odniósł się do treści umowy, jaka miała go łączyć z pozwanym, jak również do okoliczności związanych z domniemanym zaprzestaniem jej realizowania. W treści pozwu podano jedynie, że pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki, bez przytoczenia jakichkolwiek postanowień tej umowy, które wskazywałyby na to, że pozwany zobowiązał się do zapłaty oznaczonej kwoty pieniędzy, płatnej w określonym terminie.

W tych okolicznościach konieczne stało się przeprowadzenie postępowania dowodowego, w oparciu o zawnioskowany przez powoda materiał dowodowy. Powód nie zaoferował jednak inicjatywy dowodowej choćby w minimalnym zakresie.

W przedmiotowym postępowaniu powód nie udowodnił, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanego. Nie wykazał bowiem istnienia przedmiotowej wierzytelności. W kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. Powód nie wykazał essentialia negotii stosunku zobowiązaniowego, jaki miał łączyć strony.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 126 § 1 ¹ k.p.c. wymogiem formalnym pisma procesowego jest dołączenie do niego załączników wymienionych w tym piśmie. Jakkolwiek w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym znajduje się „lista dowodów”, nie stanowi ona wymienienia załączników. Te bowiem w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie mogą być składane.

Nawet gdyby uznać, że przedmiotowa lista stanowi „wymienienie załączników w rozumieniu art. 126 § 1 ¹ k.p.c. to zgodnie z treścią art. 130 § 1 k.p.c. pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych. Przepis ten jest zastrzeżony i ograniczony wyłącznie do takich braków, które faktycznie uniemożliwiają nadanie sprawie biegu. Nieprzedłożenie przez stronę dowodów na poparcie swoich twierdzeń nie jest jednak brakiem tego rodzaju, a jedynie niedopełnieniem przez stronę wynikającego z art. 232 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. obowiązku wykazania swych twierdzeń w procesie. Orzekając w postępowaniu cywilnym Sąd nie jest zobowiązany do wzywania stron do wykazywania podnoszonych twierdzeń o faktach.

Należy przy tym podkreślić, iż strona powodowa była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, którego obowiązkiem wynikającym z powyższych przepisów było dołożenie należytej staranności w udowodnieniu istnienia roszczenia. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie sprostał.

Strony stosownie do art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zdanie drugie tego przepisu stanowi, że Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, działając w tym zakresie z urzędu. Sąd nie ma obowiązku poszukiwania na podstawie art. 248 k.p.c. dokumentów wskazanych przez stronę, w sytuacji, gdy z jej twierdzeń nie wynika, aby znajdowały się w posiadaniu innej osoby.

Zgodnie zaś z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Skoro powód z faktu zawarcia określonej umowy wywodził skutek prawny w postaci obowiązku zapłaty przez pozwanego kwoty dochodzonej pozwem, na nim spoczywał ciężar udowodnienia tej okoliczności.

Mając na uwadze, że powód nie przedstawił dowodów istnienia dochodzonej przez niego wierzytelności, powództwo podlegało oddaleniu w całości.