Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

Sędzia Przemysław Palka

Protokolant:

stażysta Katarzyna Bogusz – Trojanowska

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 212/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

I

P. B.

w dniu 07 grudnia 2018 roku na ulicy (...) w S., woj. (...)- (...), naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie dokonał obserwacji rejonu drogi wbrew pionowemu znakowi drogowemu B-2 „zakaz wjazdu” i kontynuował jazdę w wyniku czego lewą stroną samochodu uderzył w nieprawidłowo wykonującą manewr wyjazdu z Targowiska i włączania się do ruchu kierującą rowerem I. H. czym przyczynił się do jej upadku i doznania obrażeń ciała
w postaci złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej naruszających czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 dni,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Kierowanie pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przez P. B. w stanie trzeźwym

2.  Poruszanie się przez oskarżonego z prędkością administracyjnie dopuszczalną

3.  Włączanie się rowerzystki I. H. do ruchu ze strefy zamieszkania w sposób nieprawidłowy przez:

- niezatrzymanie się przez rowerzystkę przed wyjazdem z bramy wyjazdowej z targowiska

- nieustapienie pierwszeństwa kierującemu samochodem V. i będącemu na drodze z pierwszeństwem

4.  Kontakt ciała I. C. z kierowanym przez P. B. pojazdem i doznanie na skutek powyższego przez I. C. obrażeń ciała w postaci złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej

5.  Obrażenia ciała opisane w pkt 3 spowodowały naruszenie czynność narządów ciała trwające dłużej niż 7 dni

- wyjaśnienia P. M. B.

- protokół badania stanu trzeźwości (k. 26)

- Opinie biegłych

- wiarygodna część zeznań I. H.

- zeznania I. Z.

- wyjaśnienia oskarżonego

- zeznania świadka I. H.

- dokumentacja medyczna

- opinia lekarska

- k. 80,150v

- k. 26

- k. 64v, k. 180, k. 189

- k. 33v

k. 39v

- k. 80, k. 150

- k. 34, 150

- k. 43, k. 46

- k. 75

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

I.

P. B.

w dniu 07 grudnia 2018 roku na ulicy (...) w S., woj. (...)- (...), naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie dokonał obserwacji rejonu drogi wbrew pionowemu znakowi drogowemu B-2 „zakaz wjazdu” i kontynuował jazdę w wyniku czego lewą stroną samochodu uderzył w nieprawidłowo wykonującą manewr wyjazdu z Targowiska i włączania się do ruchu kierującą rowerem I. H. czym przyczynił się do jej upadku i doznania obrażeń ciała
w postaci złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej naruszających czynności narządu jej ciała na okres powyżej 7 dni,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  niezachowanie szczególnej ostrożności przez P.M. B.

2.  Niedokonanie przez oskarżonego obserwacji rejonu drogi wbrew poziomemu znakowi drogowemu B-2 „zakaz wjazdu”

- brak dowodu

- brak dowodu

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Ad. 1 z pkt 1.1.

Ad. 2

Ad. 3z pkt 1.1.

Ad. 4 z pkt 1.1.

Ad. 5 z pkt 1.1.

wyjaśnienia oskarżonego

- protokół badania stanu trzeźwości

Opinie biegłych

- wiarygodna część zeznań świadka I. H.

- zeznania świadka I. Z.

- wyjaśnienia oskarżonego

- zeznania świadka I. C.

- dokumentacja medyczna

- zeznania świadka I. C.

- opinia lekarska

- szczera relacja oskarżonego

- dokument sporządzony przez kompetentne osoby w ramach wykonywania czynności służbowych. Nie stwierdzono jego podrabiania lub przerabiania. Nie były kwestionowane przez strony

Opinie biegłych w tym zakresie niesprzeczne. Szacunkowa Prędkość pojazdu ustalona przy wykorzystaniu wiadomości specjalnych w oparciu o ujawnione w toku oględzin ślady (w tym także ich braku). Biegli wskazali z jakich powodów nie można ustalić w sposób jednoznaczny i niepodważalny prędkości z jaką poruszał się oskarżony

- Szczera i wiarygodna część relacji świadka złożona w niedługim czasie (2 tygodnie) po zdarzeniu. Świadek starał się w sposób szczegółowy zrelacjonować przebieg wypadku drogowego. Zeznania świadka w tej części spójne i wewnętrznie niesprzeczne. Korespondują z zeznaniami świadka I. Z.

- zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne. Nie zawierają żadnych sprzeczności. Świadek w trakcie podróży obserwował teren przyległy do bramy wjazdowej na targowisko. Świadek niezainteresowany korzystnym wynikiem rozstrzygnięcia dla oskarżonego bądź pokrzywdzonego, tym samym niemający interesu w tym, by przedstawiać okoliczności zajścia w sposób nieprawdziwy.

- wyjaśnienia oskarżonego nie pozostają w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka I. H. i dokumentacją medyczną

- szczera relacje świadka złożona w fazie swobodnej wypowiedzi. Znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej

- Dokumenty są kompletne, dokładne. Sporządzone zgodnie z wiedzą medyczną przez uprawnione do tego osoby na podstawie ustalonych w chwili badania (opiniowania) danych z przeprowadzonych badań. Źródło dowodowe niezależne. Brak dowodów mogących podważyć autentyczność lub wiarygodność tych dokumentów.

- szczera relacje świadka złożona w fazie swobodnej wypowiedzi. Znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej

- opinia sporządzona została przez osobę posiadającą wiedzę z zakresu medycyny. Opinia jest stanowcza i jednoznaczna w swych wnioskach . Nie była kwestionowana przez strony.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Ad. 1 i 2 z pkt 1.2.

Ad 1 z pkt 1.2.

Ad. 1 z pkt 1.2.

Ad. 4 z pkt 1.2.

Ad. 2 z pkt 1.2.

- niewiarygodna część zeznań świadka I. H.

Pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych

Ustna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych

Opinia biegłego z dziedziny kryminalistyczne badania i rekonstrukcja wypadków drogowych i kolizji w zakresie „niedostrzeżenia” lub „zlekceważenia” przez oskarżonego pisemnego znaku drogowego B-2 „zakaz wjazdu” i kontynuowanie jazdy w bramę wjazdowa na targowisko

Ustna opinia biegłego co do niezastosowania się przez oskarżonego do pionowego znaku B-2 i kontynuowania jazdy

Zeznania niespójne, niekonsekwentne. Świadek nie potrafił powiedzieć, w których zeznaniach: czy tych składanych 2 tygodnie po zdarzeniu czy prawie 9 miesięcy później bardziej pamiętał okoliczności zdarzenia („nic nie powiem na temat, w którym czasie lepiej to pamiętałam” – k. 151v). Zeznania w pewnych fragmentach wykluczające się. Świadek zeznał „w życiu bym się nie spodziewała, ze o tej porze samochód oskarżonego może chcieć wjechać w bramę targowiska”, by chwilę później – „Tego dnia raczej wjeżdżających samochodów na targowisku nie widziałam, ale zdarza się, ze wjeżdżają” (k. 151v). Świadek z niewiadomych powodów zmieniał swoją wersję co do miejsca i czasu rozpoczęcia jazdy rowerem, a więc w zakresie elementu kluczowego dla oceny zaistniałego zdarzenia. Początkowo świadek zeznał, że „wsiadła na rower już na rynku” (k. 33v) , następnie zaś „ja na rower wsiadłam zaraz za bramą” (k. 151v)

Dowód nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Z opinii biegłego wynika, że na podstawie przedłożonego materiału dowodowego nie można jednoznacznie ustalić położeń pojazdów w chwili zaistnienia wypadku, jak również położeń powypadkowych, prędkości kierowanych pojazdów bezpośrednio przed zaistnieniem wypadku, tym samym ustalenia jednoznacznego określenia, który z kierujących i w jakim stopniu przyczynił się do zaistnienia wypadku. Nie dysponując niezależnymi okolicznościami w oparciu o które mógłby dokonać retrospekcyjnej oceny, wnioski biegłego są jedynie następstwem przyjętych przez niego założeń. Nie mogły być one uznane przez Sąd za jedyne i ostateczne

Dowód nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Opinia oparta na przyjętych przez biegłego założeniach - takich że „kierujący samochodem powinien widzieć jadącą rowerem” (k. 213) czy też, że „kierujący samochodem V. nie zachował bezpiecznej odległości od kierującej rowerem” (k. 211v) – istotnych dla ustalenia przebiegu zdarzenia, bez należytego jednak rozważenia okoliczności wynikających z materiału dowodowego. Twierdzenia opinii nieuprawnione. Sąd nie mógł podzielić też wniosków biegłego co do tego, że: kierujący samochodem wjeżdżając w posesję powinien ustąpić pierwszeństwa wszystkim, którzy się tam znajdują” jak i tej, że „To był zwykły chodnik. Na chodniku jest dopuszczalny ruch rowerów”. Biegły za pomocą dowodów nie sfalsyfikował bowiem bezspornych ustaleń w sprawie co do charakteru miejsca na które rowerzystka wjeżdżała i z którego wyjeżdżała (art. 17 ust. 1 i 2 p.r.d.). Biegły u podstaw swojego wniosku nie przedstawił też żadnych dowodów, że chodnik przy wjeździe do bramy na targowisko biegnie wzdłuż drogi, po której ruch pojazdu jest dozwolony z prędkością większą niż 50 km/h (art. 33 ust. 5 pkt 2 p.r.d.).

Biegły na etapie postępowania przygotowawczego nie dysponował pełnym materiałem dowodowym. Wnioski w analizowanym zakresie są następstwem błędnych założeń.

Wniosek niewynikający z zebranego materiału dowodowego. Brak wskazania podstaw wniosku

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

X

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Opierając się na ustalonych okolicznościach Sąd uznał, że chwili podejmowania przez P.M. B. decyzji o wjechaniu w bramę na targowisko oraz w chwili rozpoczęcia manewru wjeżdżania w nią, rowerzystka była poza zasięgiem widoczności oskarżonego. Ustalając powyższe Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach świadka I. Z. a także na wnioskach opinii sporządzonej przez biegłego G. K.. Biegły ten, dokonując analizy usytuowania pojazdów na drodze w momencie zdarzenia i torów ruchu pojazdów, określił prawdopodobny obszar, na którym doszło do potrącenia, prędkość z jaką poruszały się oba pojazdy i wynikającą z tego możliwość zaobserwowania jadącego rowerem przez P.M. B.. W tej części Sąd uwzględnił treść opinii biegłego.

Ustalając okoliczności wypadku Sąd przyjął, że samochód prowadzony przez oskarżonego znajdował się w momencie kontaktu z rowerem na początku wyjazdu z polbruku zaczynającego się od bramy na targowisko i ciągnącym się przez szerokość chodnika biegnącego w poprzek bramy wjazdowej na targowisko. Powyższe potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego i relacja świadka I. Z., która podała, że „ta pani leżała jeszcze przed chodnikiem, który znajduje się na wjeździe do tej bramy (k. 152)

Odnosząc powyższe do zasięgu widoczności jaką miał oskarżony uznać trzeba, że nie miał on możliwości zaobserwowania rowerzystki włączającej się do ruchu i „wyjeżdżającej z bramy rynku po skosie” (k. 39v). Z prawej strony pojazdu oskarżonego znajdowała się przeszkoda (lokal oznaczony nr (...)) całkowicie ograniczająca widoczność początkowego toru jazdy rowerzystki, która w niedługim czasie po zdarzeniu zeznała, że „wsiadła na rower już na rynku i jechała do bramy wyjazdowej na rynku w kierunku ulicy (...)” (k. 33v) i która „wyjeżdżając z bramy nie zatrzymywała się” (k. 33v).

Zdaniem Sądu należało dać w pełni wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w jego stwierdzeniu, że nie widział pokrzywdzonej i nie miał możliwości reakcji. Zachowanie pokrzywdzonej sprawiło, że nie mógł on uniknąć jej potracenia. Co do tego zaś komponentu zaistniałego zdarzenia Sad przyjął, że materiał dowodowy nie wskazuje, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu zbliżając się do wjazdu na targowisko a następnie wjeżdżając przez bramę wjazdową. Oskarżony, jakkolwiek zmieniając kierunek jazdy, zobowiązany był do zachowania szczególnej ostrożności, to jednak, zgodnie z opiniami biegłych, Sąd przyjął, że poruszał się z niewielką prędkością (15-20 km/h), niższą niż administracyjnie dopuszczalna, a zatem z prędkością znamionująca w tej sytuacji drogowej dochowanie szczególnej ostrożności. Oskarżony nie miał jednak, zdaniem Sądu - podzielającego w tym względzie zapatrywanie najwyższej instancji sądowej – obowiązku swoistego profilaktycznego zatrzymania się przed wjazdem do bramy na targowisko, skoro przepisy ruchu drogowego tego nie wymagają (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 lutego 2019 r., IV KK 7/19, Legalis). Inaczej mówiąc, oskarżony nie miał obowiązku zachowania kwalifikowanej szczególnej ostrożności, stopniowanej (zwiększonej) obowiązkiem upewnienia się co do możliwości bezpiecznego wykonania określonego manewru lub jego części. Wymaganie od oskarżonego (jak też od innych kierowców) w każdym przypadku „maksymalnej ostrożności”, skutkujące niechybnie paraliżem w ruchu drogowym” (por. wyrok SN z 19 października 2005 r., IV KK 244/05, Wojsk. Przegl. Prawn. 2006, nr 2, s. 157), prowadziłoby wprost do, zarzuconej już od dawna, obiektywizacji odpowiedzialności jako, że nawet bardzo dobry kierowca – zachowujący szczególną ostrożność (art. 2 pkt 22 p.r.d.) polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu swojego zachowania do warunków sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie – nie byłby w stanie zapewnić maksymalnego bezpieczeństwa ruchu. Sąd wziął pod uwagę, że kierujący pojazdem oskarżony, dokonując skrętu w lewo w bramę wjazdową na targowisko nie zbliżał się do skrzyżowania równorzędnego (art. 25 ust. 1 p.r.d.), nie wykonywał manewru wyprzedzania (art. 24 ust. 1 p.r.d.), nie zbliżał się do przejścia dla pieszych (art. 26 ust. 1 p.r.d.), nie zbliżał się do przejazdu dla rowerzystów ani nie przecinał przejazdu dla rowerów (art. 27 ust. 1 p.r.d.) czy też nie zbliżał się do przejazdu kolejowego (nie przejeżdżał przez przejazd), co wymagałoby od niego – we wszystkich tych przypadkach – wspomnianego upewnienia się co do możliwości bezpiecznego wykonania manewru.

Oczywiste jest to, ze dostrzeżenie nieprawidłowo poruszającego się chodnikiem czy też nieprawidłowo włączającego się do ruchu rowerzysty w żaden sposób nie uprawnia do potrącenia go lecz do uczynienia wszystkiego, by grożącej w takiej sytuacji kolizji uniknąć, tym niemniej przyjęcie, że za zachowanie kierowcy pojazdu było w takiej sytuacji nieprawidłowe wymaga udowodnienia, że mógł on dostrzec w odpowiednim czasie tegoż rowerzystę a nadto, że mógł on kolizji z nim uniknąć. W realiach sprawy brak jest wskazujących na to dowodów.

Co zaś się tyczy szczególnej ostrożności (bez owej gradacji), to w analizowanym fragmencie zachowania oskarżonego nie sposób naruszenia jej przypisać oskarżonemu, wjeżdżającemu z prędkością bezpieczną w bramę wjazdową na targowisko, który nie mógł przewidzieć – na zasadzie ograniczonego zaufania (art. 4 p.r.d.) – że zza budynku, znajdującego się w całości na placu targowym, na którym to obowiązuje zakaz poruszania się i postoju pojazdów, za wyjątkiem pojazdów zaopatrzenia sklepów, straganów i innych urządzeń zlokalizowanych na targowisku, wyjedzie rowerzystka „do bramy wyjazdowej” (k. 33v). W sprawie brak dowodów wykazujących, że kierowca mógł i powinien był przewidzieć, że inny uczestnik ruchu (rowerzystka) nie będzie przestrzegać zasad bezpieczeństwa. Możliwość i powinność zaś przewidywania takiego nieprawidłowego zachowania uczestnika ruchu musiałaby wynikać z uświadomionej przez oskarżonego okoliczności lub sytuacji na drodze tudzież pojawienia się jakiegoś sygnału, wskazujących na konkretną możliwość naruszenia zasad ruchu przez inną osobę. Tylko wtedy też, statuowana w art. 4 p.r.d. reguła ograniczonego zaufania, dającą oskarżonemu normatywną podstawę do działania w zaufaniu do innych uczestników ruchu, doznałaby ograniczeń.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził wyjaśnienia oskarżonego, że jako osoba handlująca (dowożąca towar) mógł wjechać na rynek bramą, którą wjeżdżał (k. 80). Z Regulaminu Targowska Miejskiego (...) położonego w S. przy ul. (...), przyjętego uchwałą nr XXVI/218/2013 Rady Miejskiej w S. z 30 sierpnia 2013 r. jak też zeznań świadka K. N. - administratora Targowiska Miejskiego w S., jednocześnie też osoby obcej dla stron, której depozycje Sąd w całości uznał za wiarygodne – niezbicie wynika, że oskarżonego nie dotyczył zakaz wjazdu wynikający ze znaku B-2, gdyż oskarżony objęty był uprawnieniem (objęty wyjątkiem) jako poruszający się pojazdem zaopatrzenia sklepów i straganów znajdujących się na targowisku. W dniu zdarzenia zaś wjeżdżał handlować na targowisku (k. 157v). W ocenie Sądu dla odpowiedzialności oskarżonego irrelewantna pozostawać musi kwestia ewentualnych zaniedbań na płaszczyźnie odnoszącej się do aktów organów jednostek samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej w postaci zatwierdzenia organizacji ruchu na targowisku czy też kwestia dopuszczalności – w świetle rozporządzenia ministrów infrastruktury oraz spraw wewnętrznych i administracji z 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych – umieszczenia wyłączenia, o którym mowa w przywołanej uchwale Rady Miasta, na tabliczce jako integralnej części znaku zakazu.

Z punktu widzenia subiektywizacji odpowiedzialności karnej nie uszło uwadze Sądu, że Regulamin Targowiska wywieszony był (także w okresie zdarzenia) w niedalekiej odległości od bramy wjazdowej, ale przede wszystkim to, że fakt istnienia uprawnienia oskarżonego do wjeżdżania bramą na targowisko znajdował swoje odzwierciedlenie w świadomości oskarżonego od wielu lat (k. 212v).

Biorąc pod uwagę składowe zarzucanego oskarżonemu naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, jak też pozostające w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem zachowanie rowerzystki, Sąd musiał rozważyć czy zachowanie oskarżonego było przyczynieniem się do wypadku – skutkującym możliwością przypisania mu czynu z art. 177 § 1 k.k.

W doktrynie i orzecznictwie właśnie w zakresie odpowiedzialności za wypadki drogowe, coraz częściej aprobowana (jako najbardziej przydatna) jest teoria obiektywnego przypisania, która nie zadowala się wystąpieniem jedynie kazualnego powiązania między danym zachowaniem a skutkiem a sama w sobie zaś podtrzymuje hipotezę o linearności rozwoju prawa karnego. Na gruncie tej koncepcji samo przyczynienie się do powstania skutku nie jest wystarczające do przypisania odpowiedzialności za jego spowodowanie, jako, że - w przeciwieństwie do społecznej szkodliwości czy winy - przypisanie skutku nie poddaje się stopniowaniu.

W świetle tej teorii obiektywne przypisania skutku jest możliwe jedynie wówczas, gdy zachowanie sprawcy zwiększało prawnie nieakceptowane niebezpieczeństwo dla dobra prawnego stanowiącego przedmiot zamachu i zarazem niebezpieczeństwo to zrealizowało się w postaci wystąpienia danego skutku przestępczego. W każdym przypadku ustalenia zatem, że to zarówno pokrzywdzony i potencjalny sprawca swoimi zachowaniami przyczynili się do wystąpienia skutku i naruszyli reguły postępowania z dobrem prawnym konieczne jest zweryfikowanie wzajemnej relacji stopnia tychże naruszeń.

Ustaliwszy, że pokrzywdzona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym pozostające w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem polegające na niezatrzymaniu się przed wyjazdem z bramy wjazdowej (wjazdowej) z targowiska, nierozpoznaniu sytuacji drogowej i nieupewnieniu się co do możliwości bezpiecznego wykonania manewru włączenia się do ruchu, nieustapieniu pierwszeństwa kierującemu samochodem V. będącemu na drodze z pierwszeństwem, Sąd musiał rozważyć czy także oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a jeśli tak, to jaka była wzajemna relacja tych naruszeń a także to, czy zachowanie oskarżonego doprowadziło do istotnego zwiększenia ryzyka już istniejącego. By nie powielać przedstawionej już argumentacji dość powtórzyć, że oskarżony przez zderzeniem z rowerzystką poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną i bezpieczną; nie mógł przekroczenia ze strony współuczestnika ruchu zauważyć ani przewidzieć, dostrzegając przekroczenie zrobił wszystko, co możliwe w danej sytuacji, aby zaistniałemu niebezpieczeństwu przeciwdziałać, nie miał fizycznej możliwości uniknięcia wypadku. W ocenie Sądu oskarżony nie naruszył przy tym obowiązku zachowania – zarzucanej mu – „szczególnej ostrożności”, zarówno jeśli chodzi o podejmowanie takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów są obiektywnie niezbędne dla zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym ale także powstrzymanie się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć, szczególności – także przez nienaruszenie normy płynącej ze znaku pionowego B-2 zakaz wjazdu.

W świetle powyższego Sąd uniewinnił oskarżonego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z treścią art. 632 pkt 2 k.p.k. uniewinnienie oskarżonego obligowało Sąd do przejęcia poniesionych kosztów postępowania na rzecz Skarbu Państwa.

4.  1Podpis