Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2018 r. w Gdańsku

sprawy G. G. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość kapitału początkowego i emeryturę

na skutek apelacji G. G. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt VII U 887/17

1.  oddala apelację;

2.  wniosek ubezpieczonej z dnia 1 listopada 2016 r. o wypłatę rekompensaty przekazuje do rozpoznania organowi rentowemu;

3.  zasądza od G. G. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO del. Tomasz Koronowski SSA Michał Bober SSA Iwona Krzeczowska – Lasoń

Sygn. akt III AUa 1874/17

UZASADNIENIE

Ubezpieczona G. G. (1) złożyła odwołania od czterech decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G..

Decyzją z dnia 29 czerwca 2016r., znak (...), pozwany przeliczył ubezpieczonej od dnia 1 maja 2016r. emeryturę wcześniejszą, przyznaną decyzją z dnia 7 stycznia 2009r., przez przyjęcie, że okres od 7 czerwca do 10 października 1994r., dotąd uwzględniany jako nieskładkowy w oparciu o adnotację ze świadectwa pracy, w oparciu o informację pracodawcy z dnia 14 czerwca 2016r. został uznany za składkowy, gdyż był to urlop macierzyński. Ubezpieczona w odwołaniu domagała się korzystniejszego zaliczenia okresu studiów, gdyż w tym czasie urodziła i wychowała dziecko. W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie, wskazując na brak podstaw zmiany obliczenia okresów przyjętych w zaskarżonej decyzji.

Decyzją z dnia 1 września 2016r., znak (...), z dnia 1 września 2016r. pozwany przeliczył ubezpieczonej kapitał początkowy z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2015r., poz. 552; dalej: ustawa zmieniająca). Decyzją z dnia 2 września 2016r., znak (...), pozwany przeliczył ubezpieczonej od dnia 1 maja 2016r. emeryturę z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, uwzględniając kapitał początkowy, ponownie obliczony w przywołanej wyżej decyzji z dnia 1 września 2016r. Ubezpieczona w odwołaniu zakwestionowała obliczenie w decyzji z dnia 1 września 2016r. współczynnika proporcjonalnego, gdyż jej zdaniem powinien on uwzględniać wiek emerytalny 55 lat oraz zmniejszenie w decyzji z dnia 2 września 2016r. podstawy obliczenia emerytury o sumę pobranych emerytur. W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie, wywodząc odnośnie decyzji z dnia 1 września 2016r., że wiek emerytalny kobiet przy obliczaniu współczynnika proporcjonalnego wynosi 60 lat, co wynika z 174 ust. 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (obecnie Dz.U. z 2018r. poz. 1270 ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna) oraz wskazując na art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, stanowiący podstawę kwestionowanego zmniejszenia w decyzji z dnia 2 września 2016r. podstawy obliczenia emerytury.

Ubezpieczona wskazała ponadto w tym samym odwołaniu, że dotyczy ono także decyzji z dnia 7 stycznia 2009r., znak (...). Skarżąca wniosła o wypłacenie kwoty 771,20 zł jako różnicy za 64 miesiące, wynikającej z przyjęcia w tamtej decyzji 311 zamiast 315 miesięcy składkowych i 104 zamiast 103 miesięcy nieskładkowych. W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego odrzucenie, gdyż odwołanie jest spóźnione o ponad 7 lat.

Postanowieniami z dnia 14 i 21 października 2016r. Sąd Okręgowy w Gdańsku połączył sprawy z opisanych odwołań.

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017r., sygn. akt VII U 887/17, Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołania. Sąd ten oparł się na następujących ustaleniach i wnioskach:

Ubezpieczona G. G. (1), ur. (...), w dniu 30 maja 2016r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego, z uwzględnieniem zarobków uzyskiwanych od 1 września 1988r. do 31 października 1988r. w Kombinacie Budowlanym w G..

Ubezpieczona ma od dnia 3 grudnia 2008r. przyznane prawo do emerytury na podstawie przepisu art. 29 ustawy emerytalnej.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 2 września 2016r. pozwany przeliczył ubezpieczonej emeryturę od dnia 01 maja 2016r., ustalając kwotę świadczenia po waloryzacji w wysokości 1.780,72zł. Wysokość emerytury obliczono zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej. Emerytura ta pozostała świadczeniem mniej korzystnym , wobec czego nadal będzie płatna emerytura obliczona w myśl art. 53 ustawy emerytalnej w kwocie 1.947,55 brutto. Uchylono decyzję z dnia 29 czerwca 2016r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 1 września 2016r. pozwany ponownie ustalił ubezpieczonej G. G. (2) kapitał początkowy. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.517,08 zł. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 124,26% Zakład przyjął 17 lat, 4 miesiące i 10 dni okresów składkowych, 3 lata, 2 miesiące i 27 dni okresów nieskładkowych oraz 5 lat 2 miesiące i 9 dni okresu sprawowania opieki nad dzieckiem. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999r. wyniósł 155.767,70 zł

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 stycznia 2009r. pozwany przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia (...)., tj. od osiągniecia wymaganego wieku. Przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 105,86%. Uwzględniono 25 lat i 11 miesięcy okresów składkowych oraz 8 lat 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość emerytury ustalono na 1.502,34 zł brutto.

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 czerwca 2016r. pozwany ustalił wysokość emerytury ubezpieczonej na 1.741,09 zł brutto. Wysokość emerytury obliczono zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej. Emerytura ta pozostała świadczeniem mniej korzystnym, wobec czego nadal będzie płatna emerytura obliczona w myśl art. 53 ustawy emerytalnej w kwocie 1.947,55 brutto. Decyzja ta została uchylona decyzją z dnia 2 września 2016r.

Stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach kapitałowych ubezpieczonej oraz w aktach sprawy W zasadzie stan faktyczny był w sprawie niesporny, a odwołania ubezpieczonej od zaskarżonych decyzji opierały się na interpretacji przepisów prawa.

Zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 664) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, wynoszący co najmniej 15 lat (ust. 1). Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej (ust. 2).

Emerytura ustalana jest na podstawie obowiązujących przepisów, kapitał początkowy jest cyklicznie przeliczany.

Zgodnie z art. 25 ust. 1b. ustawy emerytalnej jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 Karty Nauczyciela, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zgodnie z przepisem art. 174 ust. 8 ustawy emerytalnej wiek kobiet we wzorze do ustalania kapitału początkowego jest stały i wynosi 60 lat.

Mając na względzie specyfikę postępowania w sprawach ubezpieczeń społecznych oraz fakt, iż w przedmiotowej sprawie pomiędzy wnioskodawcą, a organem ubezpieczeń społecznych powstał spór dotyczący obowiązku ubezpieczeń społecznych, Sąd Okręgowy uznał, że przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie winna znaleźć zasada wyrażona w art. 6 kc, zastosowana odpowiednio w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sama zasada skonkretyzowana w art. 6 kc, jest jasna. Ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005r., wydanie 6). Również judykatura stoi na takim stanowisku, czego wyrazem jest wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 20 kwietnia 1982r., I CR 79/82, w którym wyrażono pogląd, iż „Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa”.

Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszej sprawy, Sąd I instancji przyjął, iż skarżąca, zaprzeczając twierdzeniom organu rentowego, winna była w postępowaniu przed Sądem nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń, ale również, nie ograniczając się do polemiki z tymi ustaleniami, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jej stanowiskiem reprezentowanym w odwołaniach od decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczona nie sprostała powyższemu obowiązkowi.

Odnosząc się do przedstawianych przez ubezpieczoną w odwołaniach zastrzeżeń do wydanych decyzji, Sąd I instancji wyjaśnił, że wskazany w art. 174 ust. 8 ustawy emerytalnej wiek kobiet 60 lat jest stały i nie ma podstaw, by w jego miejsce przyjmować faktyczny wiek ubezpieczonej. Potrącenia dokonane przez pozwany organ rentowy w decyzji z dnia 2 września 2016r. dokonane zostały w oparciu o art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Ubezpieczona nie zaprzeczyła, ze potrącenie w świetle brzmienia powyższego przepisu powinno zostać dokonane, gdyż faktycznie pobierała wcześniej emeryturę. Podniosła jedynie, że w jej ocenie przepis, na podstawie którego powyższe zostało dokonane, jest niesprawiedliwy. Sąd Okręgowy, oceniając zgodność decyzji pozwanego organu rentowego z przepisami obowiązującego prawa, nie znalazł podstaw do jej zmiany.

Decyzja z dnia 29 czerwca 2016r. została uchylona decyzją z dnia 2 września 2016r., tak wiec odwołanie ubezpieczonej podlegało oddaleniu.

Sąd I instancji nie znalazł również podstaw do uznania roszczeń ubezpieczonej o rekompensatę z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, gdyż ubezpieczona nie wykazała 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Nadto, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła praw do emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej. Ubezpieczona nabyła prawo do emerytury na podstawie art. 46 w zw. z art. 29 ustawy emerytalnej (decyzja z 7 stycznia 2009r.), tak więc brak jest podstaw do przyznania jej rekompensaty na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc w związku z cytowanymi wyżej przepisami oddalił odwołania.

Ubezpieczona złożyła apelację od opisanego wyroku, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1. brak rozpoznania istoty sprawy, gdyż skarżąca nie została przesłuchana na okoliczność charakteru wykonywanej pracy w sytuacji, w której konsekwentnie podawała, iż w zakwestionowanym przez organ rentowy okresie, tj. przede wszystkim w okresie od 27 lipca 1998r. do 12 kwietnia 2000r. w Zakładach (...), wykonywała pracę w warunkach szczególnych, co też nie było przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie;

2. brak rozpoznania wniosków i twierdzeń zawartych w dokumencie zatytułowanym „odpowiedź na pismo procesowe z dnia 13 marca 2017r.”, w którego treści skarżąca wskazała twierdzenia na okoliczność wykazania, iż wykonywała pracę w warunkach szczególnych w Zakładach (...), ponadto pismo to stanowi w istocie odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tejże daty, która została wydana w wyniku zobowiązania Sądu. Ubezpieczona twierdziła, że nie zrozumiała, iż musi wnieść odwołanie za pośrednictwem organu rentowego, a Sąd I instancji nie przekazał jej pisma do ZUS celem jego rozpoznania, zgodnie z właściwością. Przy tym Sąd Okręgowy nie rozpoznawał tego odwołania, całkowicie je pomijając.

3. brak udzielenia ubezpieczonej stosownych pouczeń procesowych, podczas gdy jest ona osobą, która ma stałe problemy ze zdrowiem psychicznym (por. załączona dokumentacja lekarska); nie ustanowiono też dla skarżącej pełnomocnika z urzędu, podczas gdy zachodziła taka konieczność.

Powołując się na wymienione zarzuty, skarżąca wniosła o przekazanie odwołania z dnia 13 marca 2017r. do rozpoznania przez organ rentowy, zmianę wyroku poprzez ustalenie wysokości kapitału początkowego zgodnie z wnioskiem, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ubezpieczona wniosła ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany na rozprawie odwoławczej nie zgodził się z apelacją. Przypomniano, że odwołanie od decyzji z dnia 7 stycznia 2009r. było spóźnione, odwołanie od decyzji z dnia 29 czerwca 2016r. bezprzedmiotowe, gdyż decyzja ta została uchylona również zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 2 września 2016r., zaś pismo dotyczące odmowy przyznania rekompensaty nie miało charakteru decyzji. Pozwany wniósł ponadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem takich zarzutów pod adresem rozstrzygnięcia Sądu I instancji, które można by uznać za merytorycznie uzasadnione.

Odnośnie stanowiska pozwanego z rozprawy odwoławczej, które dotyczyło złożenia odwołania od decyzji z dnia 7 stycznia 2009r. po terminie oraz tego, że zaskarżona decyzja z dnia 29 czerwca 2016r. została uchylona, należy wskazać, że pozostawało ono bez wpływu na rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego – odnośnie decyzji z dnia 7 stycznia 2009r. z tej przyczyny, że pozwany nie wywiódł swojej apelacji, zaś co do decyzji z dnia 29 czerwca 2016r. dlatego, że w dniu 29 czerwca 2016r. pozwany wydał dwie decyzje – jedną znak (...), od której ubezpieczona nie składała odwołania i która rzeczywiście została uchylona decyzją z dnia 2 września 2016r., oraz drugą – znak (...), która to decyzja została zaskarżona w odwołaniu z dnia 8 sierpnia 2016r., a nie była w żaden sposób wzruszana przez organ rentowy.

Z kolei wywody apelacji w istocie sprowadzają się do twierdzenia, że ubezpieczonej przysługuje prawo do zwiększającej kwotę kapitału początkowego rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, którego to żądania, zdaniem skarżącej, Sąd Okręgowy w istocie nie rozpoznał. Skarżąca twierdziła, że wynikało to z nieudzielenia jej właściwych pouczeń procesowych, względnie z nieustanowienia dla niej pełnomocnika procesowego, chociaż zachodziła taka potrzeba, co z kolei skutkowało niezłożeniem przez ubezpieczoną odwołania od decyzji odmawiającej spornego prawa do rekompensaty. Należy zatem wyjaśnić, że zarzut ten nie mógł skutkować oczekiwaną przez ubezpieczoną zmianą ani uchyleniem zaskarżonego wyroku. Wynika to po pierwsze z zasadniczo wnioskowego charakteru postępowania o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, na co wskazuje art. 116 ust. 1 ustawy emerytalnej, oraz po drugie z niedopuszczalności pomijania etapu administracyjnego tego postępowania, czego wyrazem jest przede wszystkim art. 477 ¹⁰ § 2 kpc. Zgodnie z tym przepisem jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. Taka właśnie sytuacja zaszła w rozpatrywanej sprawie. Postępowanie przed organem rentowym zostało wywołane wnioskiem ubezpieczonej z dnia 30 maja 2016r., w którym skarżąca nie domagała się przyznania prawa do rekompensaty. Żądania rekompensaty nie rozstrzyga też żadna z zaskarżonych decyzji, a przecież to treść decyzji organu rentowego zakreśla ramy postępowania z odwołania od takiej decyzji. Także dokument z dnia 8 marca 2017r. (k.81-82) nie jest decyzją organu rentowego, co wyraźnie wynika z jego treści, w której wskazuje się, że ma to być tylko hipotetyczne obliczenie emerytury z uwzględnieniem rekompensaty. Tym samym pismo procesowe ubezpieczonej z dnia 17 kwietnia 2017r. (k.91-92) nie stanowiło odwołania od tej rzekomej decyzji, oczywiste jest więc, że pismo to nie mogło zostać rozpoznane przez Sąd I instancji w takim właśnie charakterze.

Z powyższego wynika, że zachodziła konieczność przekazania pozwanemu na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 kpc żądania przyznania rekompensaty jako nowego wniosku ubezpieczonej. Żądanie takie skarżąca po raz pierwszy zgłosiła w piśmie procesowym z dnia 1 listopada 2016r. (k.49-51), stąd Sąd Apelacyjny wskazał to właśnie pismo jako podlegające przekazaniu organowi rentowemu (pkt II. wyroku). Trzeba dodać, że w ten sposób tracą znaczenie zarzuty dotyczące nieudzielenia ubezpieczonej stosownych pouczeń oraz nieustanowienia dla niej pełnomocnika z urzędu. O ile bowiem w wyniku rozpoznania przekazanego wniosku ubezpieczonej organ rentowy nie przyzna oczekiwanej przez skarżącą rekompensaty, będzie jej przysługiwała możliwość odwołania się od nowej decyzji organu rentowego, przy czym w zainicjowanym w ten sposób procesie ubezpieczona będzie mogła m.in. wnosić o ustanowienie dla niej pełnomocnika.

Odnośnie decyzji, które zostały wskazane jako zaskarżone w wyroku Sądu Okręgowego, ubezpieczona nie podnosi w apelacji w istocie żadnych takich merytorycznych zarzutów, które odnosiłyby się do zakresu orzekania wyznaczonego rozstrzygnięciami tych decyzji. Należy stąd wnosić, że skarżąca ostatecznie nie kwestionuje, iż po pierwsze przeliczenie emerytury wcześniejszej decyzją z dnia 29 czerwca 2016r., znak (...), prawidłowo zostało dokonane od dnia 1 maja 2016r., tj. od początku miesiąca, w którym złożono wniosek o takie przeliczenie, gdyż organ rentowy dopiero w związku z tym wnioskiem uzyskał w czerwcu 2016r. informację (k.39 pliku ENP), że okres od 7 czerwca do 10 października 1994r. to okres składkowy, a nie – jak wskazano w świadectwie pracy (k.19 pliku E) – okres nieskładkowy. W tej kwestii trzeba przywołać art. 133 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż: 1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3; 2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego. W niniejszej sprawie błąd w decyzji z dnia 7 stycznia 2009r., znak (...), został wywołany przez pracodawcę, a nie prze organ rentowy, zatem brak było podstaw do żądania przez skarżącą wyrównania emerytury wcześniejszej za 64 miesiące przed majem 2016r. Warto przy tym zwrócić uwagę na to, że w odwołaniu z dnia 14 września 2016r. skarżąca nie kwestionuje już wymiaru przyjętych przez organ rentowy w decyzji z dnia 29 czerwca 2016r. (...) okresów składkowych (315 miesięcy) i nieskładkowych (103 miesiące).

Po drugie – w odniesieniu do decyzji z dnia 1 września 2016r., znak (...) – nie ma wątpliwości, że przy obliczaniu współczynnika proporcjonalnego na potrzeby ustalenia wysokości kapitału początkowego przyjmuje się, że wiek emerytalny wynosi dla kobiety 60 lat, co jednoznacznie wynika z trafnie przywołanego przez Sąd I instancji art. 174 ust. 8 ustawy emerytalnej.

Po trzecie – co do decyzji z dnia 2 września 2016r., znak (...) – art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej stanowi jasną podstawę do kwestionowanego w odwołaniu zmniejszenia podstawy obliczenia emerytury o sumę dotąd pobranych emerytur, przy czym dodatkowo należy zauważyć, że przepis ten wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2013r., a więc przed ukończeniem przez skarżącą w dniu (...) powszechnego wieku emerytalnego (por. decyzja z dnia 9 maja 2014r., znak (...), k.28-29 pliku ENP), tym samym musiał zostać zastosowany do obliczenia emerytury przyznanej z tego tytułu.

Z uwagi na powyższe zaskarżony wyrok, mimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu, co skutkowało oddaleniem apelacji na podstawie przepisów przywołanych wyżej i art. 385 kpc (pkt I. wyroku).

O kosztach procesu w instancji odwoławczej Sąd Apelacyjny orzekł (pkt III. wyroku) na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 99 kpc i art. 108 § 1 kpc, zasadzając od odwołującej na rzecz pozwanego organu rentowego kwotę 240 zł, tj. jedną stawkę minimalną wynagrodzenia radcy prawnego, określoną w § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu z daty złożenia apelacji tj. Dz.U. z 2015r. poz. 1804 i z 2016r. poz. 1667). Sąd przyjął, że kwota 240 zł jest adekwatna po pierwsze do nakładu pracy pełnomocnika pozwanego, który w postępowaniu odwoławczym ograniczył się do zajęcia stanowiska na rozprawie, oraz po drugie do istoty apelacji, która sprowadzała się do jednego spornego zagadnienia, czyli tego, czy ubezpieczonej przysługuje rekompensata zwiększająca kapitał początkowy, a w konsekwencji emeryturę.

SSO del. Tomasz Koronowski SSA Michał Bober SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń