Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: III K 330/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Kaszyca

Protokolant: Anna Pietrzyk

przy udziale Prokuratora nie stawił się

po rozpoznaniu w dniach: 22 stycznia, 28 lutego, 24 marca, 28 kwietnia, 28 maja 2020 r.

sprawy:

I. A. R. (I. A. R.) - syna A. R. M. (ojciec) i N. (matka), ur. (...) w S. ((...)),

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od lutego 2012 roku do września 2012 roku we W. i innych miejscowościach D. oraz U., S. oraz P., działając z góry podjętym zamiarem, w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. M. i w skład której wchodzili U. Ł., J. F., S. R. i inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na organizowaniu wbrew obowiązującym przepisom prawa, nielegalnego przekraczania granicy R. przez obywateli P. i I., a następnie w zamian za uzyskane od nielegalnych cudzoziemców korzyści majątkowe w kwocie łącznej nie mniejszej niż 157.310 złotych umożliwianie i ułatwianie im pobytu w P., poprzez zapewnianie lokali mieszkalnych na terenie W. i L., dostarczanie żywności, oraz udzielanie pomocy w składaniu wniosków w trybie ustawy o abolicji w (...) Urzędzie Wojewódzkim we W. oraz w toku prowadzonego postępowania administracyjnego poprzez zapewnienie im transportu z L. do W.;

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w okresie od lutego 2012 roku do lipca 2012 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z R. M., U. Ł., J. F., S. R. i innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zorganizował wbrew przepisom, nielegalne przekraczania granicy R. przez obywateli P. i I. w osobach: M. H. (1) oraz innych nieustalonych osób, a następnie w zamian za uzyskane korzyści majątkowe w kwocie nie mniejszej niż 12.411 złotych umożliwił i ułatwił im pobyt na terenie P., poprzez zapewnienie im mieszkań na terenie W. i L., w których przebywali, dostarczenie żywność oraz udzielanie pomocy w złożeniu wniosków w trybie ustawy z dnia 28 lipca 2011 roku o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium (...) oraz o zmianie ustawy o udzieleniu cudzoziemcom o ochrony na terytorium (...) i ustawy o cudzoziemcach w (...) Urzędzie Wojewódzkim we W. poprzez transportowanie cudzoziemców z L. do W. samochodem marki F. (...), przy czym przestępstwa tego dokonał działając w zorganizowanej grupie przestępczej, czyniąc sobie z niego stałe źródło dochodów;

tj. o czyn z art. 264 § 3 k.k. i art. 264a § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 kk. w zw. z art. 65 §1 k.k.

III.  w dniu 1 września 2012 roku w L., działając z bezpośrednim zamiarem spowodowania uszczerbku na zdrowiu, używając narzędzia w postaci noża z metalowym ostrzem, zaatakował obywatela I. S. K., czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany przedramienia lewego, które nie naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu, przy czym nieumyślnie swoim zachowaniem spowodował, iż powstałe obrażenia naraziły S. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, czym działał na szkodę S. K.,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. i art. 160 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

********

oskarżonego I. A. R. (I. A. R.) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I. części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

I.  oskarżonego I. A. R. (I. A. R.) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II. części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 264 § 3 k.k. i art. 264a § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 kk. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 84 (osiemdziesiąt cztery) stawki grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę po 100 (sto) złotych;

II.  oskarżonego I. A. R. (I. A. R.) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III. części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 157 § 2 k.k. i art. 160 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone powyżej kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu I. A. R. (I. A. R.) karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu I. A. R. (I. A. R.) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie w ten sposób, iż na poczet orzeczonej grzywny zalicza okres od 29 lutego 2016 r. do 11 kwietnia 2016 r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm dziennym stawkom, a okresy od 12 kwietnia 2016 r. do 28 kwietnia 2016 r. oraz od 29 kwietnia 2019 r. g. 15:35 r. do 10 czerwca 2020 r. zalicza na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności, uznając, iż obie kary zostały wykonane w całości;

V.  na podstawie art. 624 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, obciążając nimi Skarb Państwa, w tym odstępuje od wymierzenia opłaty.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 330/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.2.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.3.

I. A.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

I. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w pkt. I. części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

Wskazać należy, iż grupa przestępcza składać się musi z co najmniej trzech osób i cechować się powinna pewnym zorganizowaniem, a także powinna posiadać założony cel polegający na wielokrotnym popełnianiu przestępstw. Przez wymagane ustawą "zorganizowanie" grupy rozumie się, że grupa taka funkcjonuje zgodnie z pewnymi ustalonymi regułami i posiada wewnętrzną strukturę, zatem poszczególni jej
członkowie pełnią określone funkcje bądź role. Członkowie grupy mogą przy tym
dokonywać ich w różnych układach personalnych. Łączyć ich musi wspólna chęć
popełniania przestępstw, jak i gotowość ich popełniania na rzecz grupy. „ Branie udziału” polega na przynależności do grupy, akceptowaniu zasad, które nią rządzą, wykonywaniu poleceń osób stojących w hierarchii grupy odpowiednio wyżej.
Koniecznym jest także aktywne okazywanie swojej przynależności przez
uczestniczenie w życiu grupy przestępczej. Pamiętać należy, że przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym i sama przynależność do grupy mającej na celu popełnianie przestępstw, wyczerpuje jej znamiona.

Wprawdzie oskarżony nie przyznawał się początkowo do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej - zrobił to dopiero na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku, tak z treści tych wyjaśnień, zeznań świadków - pozostałych uczestników grupy
przestępczej, prawomocnie za to skazanych tj. J. F., S.
R., U. Ł., W. Ł.; obywateli P. i I. -
M. H. (1), A. S., R. S., S. S.
i S. K., a także zgromadzonej dokumentacji wyłaniał się pełen obraz przestępczej działalności grupy trudniącej się organizowaniem w zamian za korzyści majątkowe nielegalnego przekraczania granicy przez cudzoziemców, a następnie
ułatwianie im pobytu w P., w tym udzielanie pomocy w składaniu wniosków w trybie ustawy o abolicji do (...) Urzędu Wojewódzkiego, a także
zapewnienie zakwaterowania i wyżywienia na terenie L.

Założycielem grupy, jej kierownikiem i głównym beneficjentem przestępczego
procederu był dotychczas nieujęty R. M.. To on był bezpośrednim
organizatorem nielegalnego przerzutu obywateli I. i P. do P., a także przyjmował od nielegalnie sprowadzonych cudzoziemców opisane w zarzutach korzyści majątkowe w zamian za zobowiązanie do zalegalizowania ich pobytu,
powołując się przy tym na wpływy w (...) Urzędzie Wojewódzkim we
W.. Poprzez powyższe działania doprowadził ich tym samym do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 157.310 zł. Organizował im także przy pomocy innych osób z grupy miejsce zamieszkania i wyżywienie na terenie
L..

Rolą oskarżonego w grupie - oprócz przewożenia wspólnie m.in. z M. R. (1) cudzoziemców na terytorium (...) do której to kwestii Sąd odniósł się szerzej przy opisie podstawy prawnej dla czynu z pkt. II. części dyspozytywnej wyroku - miało być
zastraszanie nielegalnie przewiezionych obywateli I. i P. aby ci płacili
M. R. (1) - co wynikało z zeznań m.in. S. K..

O tym, iż oskarżony czerpał z przestępczego procederu korzyści majątkowe świadczyły m.in zeznania S. R., który był naocznym świadkiem
przekazywania przez M. R. (1) oskarżonemu pieniędzy. Nie można było
jednakże abstrahować także od treści zeznań J. F., która wskazywała, iż oskarżony był jedynie "pionkiem" w całej sprawie i wykonywał jedynie polecenia
spokrewnionego z nim M. R. (1) - założyciela i kierującego grupą. Brak było w sprawie jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, iż oskarżony I. A. R. był w ramach grupy osobą w jakikolwiek sposób podejmującą decyzje dotyczące przestępczego procederu. Nie był on także jego głównym beneficjentem finansowym.

W ocenie Sądu jednak nie mogło być wątpliwości, iż oskarżony miał świadomość co do przestępczego charakteru czynności, w których brał udział. Jak wynikało z treści wyjaśnień oskarżonego i zgromadzonej dokumentacji on sam również ubiegał się o legalizację swojego pobytu na terytorium (...). Z całą zatem pewnością uczestnicząc w grupie miał świadomość, iż organizowanie przekraczania granicy i pobytu na
terytorium (...) obywatelom I. i P. ma charakter bezprawny.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II.

I. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w pkt. II. części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. i art. 264a § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Odpowiada za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. ten, kto organizuje innym osobom przekraczanie wbrew przepisom granicy (...).

(...) innym osobom przekraczania wbrew przepisom granicy
R. nie musi sprowadzać się wyłącznie do starań o zapewnienie samego fizycznego przekroczenia tej granicy wbrew przepisom. Może bowiem polegać również na staraniach o zapewnienie miejsc przechowania dla osób nielegalnie
przekraczających granice R. lub środków przewozu tychże osób do określonych miejsc. ( vide: wyrok SN z dnia 25.01.2005 r., WK 23/04, OSNKW 2005/02, poz. 21)

Natomiast odpowiedzialność za przestępstwo z art. 264a § 1 k.k. jest warunkowana na umożliwieniu lub ułatwieniu innej osobie pobytu na terytorium (...) wbrew
przepisom, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Oba przestępstwa mają charakter powszechny i formalny. Mogą być popełnione
jedynie umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Z uznanych za wiarygodne treści zeznań M. H. (2) wynikało
jednoznacznie, iż w nielegalnym przywiezieniu świadka z terenu G.,
M. R. (1) pomagał oskarżony. Świadek opisał również okoliczności
związane z udziałem oskarżonego wspólnie z M. R. (1) w nielegalnym
przewozie około 17 cudzoziemców do P..

Świadek wskazywał także, iż pieniądze w kwocie 3000 euro (równowartość kwoty
opisanej w zarzucie) zapłacił bezpośrednio M. R. (2), któremu też
następnie płacił miesięcznie kwotę 1600 zł za możliwość mieszkania w lokalu przy ul. (...) w L..

Wskazać w tym miejscu należy, iż korzyścią jest każda korzyść bezprawna, jeżeli tylko jej osiągnięcie było celem działania sprawcy przestępstwa. Przez korzyść majątkową należy rozumieć zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów majątkowych, czyli każde przysporzenie majątku albo uniknięcie strat lub zmniejszenie obciążeń
majątku, ale także takie, które jest bezprawne, niegodziwe, nienależne, które nie
przysługuje sprawcy lub innej osobie. Nie ma znaczenia, czy i jaką korzyść odniósł oskarżony osobiście, a jaką przejęły inne podmioty, gdyż stosownie do brzmienia art. 115 § 4 k.k. korzyść majątkowa z przestępstwa może być przeznaczona dla
kogokolwiek.

Świadek H. wskazywał także, iż wszelkie czynności związane z organizacją jego pobytu w P. a także wnioskami podejmowanymi w celu zalegalizowania jego
pobytu podejmowane były przez M. R. (1), jego żonę U. Ł., teściową J. F. i S. R..

Mając na uwadze powyższe nie było wątpliwości co do wypełnienia przez oskarżonego znamion przepisu art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 264a § 1 k.k.

Stosownie do treści art. 12 k.k., dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich
odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania
wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

W przedmiotowej sprawie bez wątpienia zachodzą przesłanki do zastosowania
kwalifikacji z art. 12 k.k., gdyż na działania oskarżonego podejmowane w ramach zorganizowanej grup przestępczości związane były z organizowaniem najpierw
nielegalnego przekroczenia granicy terytorium (...), umożliwienie im codziennej
egzystencji na terenie W. i L., wreszcie udzielanie pomocy w legalizacji ich pobytu, które to działania stanowiły część tego samego zamiaru.

Kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu uzupełniał przepis art. 65 k.k.,
albowiem zostały one popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, przy uczynieniu z przestępstwa stałego źródła dochodu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III.

I. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w pkt. III. części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i art. 160 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Świadczyły o tym dowody w postaci wyjaśnień przyznającego się do popełnienia
przedmiotowego czynu oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego S. K.,
zeznań świadków S. S., A. Ć., J. F. i S.
R. a także opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej i zapisu
monitoringu.

Przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. dopuszcza się ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój trwających nie dłużej niż 7 dni. Stosownie zaś do treści art. 160 § 1 i 3 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto nieumyślnie powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k.

W ocenie Sądu słuszna była zaproponowana w a/o kwalifikacja czynu z art. 160 § 1 k.k. łącznie z art. 160 § 3 k.k. Dla przyjęcia bowiem, iż oskarżony działał umyślnie w zakresie czynu z art. 160 § 1 k.k., w sposób niebudzący wątpliwości należałoby
wykazać, iż miał zamiar jego popełnienia, to jest chciał go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził (art. 9 § 1 k.k.) W realiach niniejszej sprawy należałoby wykazać zatem, iż oskarżony chciał spowodować lub godził się z narażeniem pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Ustalony stan faktyczny w sprawie do takiego
wnioskowania w ocenie Sądu nie uprawnia.

Umyślność charakteryzowała działanie oskarżonego jedynie w przypadku czynu z art. 157 § 2 k.k. W ocenie Sądu bowiem w przypadku osób dorosłych i poczytalnych - a takim jest oskarżony, powszechnie znane są konsekwencje jakie wywołać może
zaatakowanie i skaleczenie nożem w rękę innego człowieka. Z pola widzenia nie może jednak znikać motywacja jaka przyświecała oskarżonemu. Zgodnie bowiem z treścią zeznań S. K. działanie oskarżonego było konsekwencją tego, iż świadek domagał się zwrotu pieniędzy od M. R.. Intencją oskarżonego z całą
pewnością nie było zatem wywołanie skutków z art. 160 § 1 k.k., a co najwyżej
nastraszenie pokrzywdzonego, które doprowadziło do wystąpienia u niego obrażenia w postaci rany przedramienia lewego.

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

I. A.

I., II., III.

I., II., III.

Oskarżony w zakresie wszystkich przypisanych przestępstw działał umyślnie, w zamiarze
bezpośrednim (w przypadku czynu przypisanego w pkt. III
części dyspozytywnej wyroku umyślność jak opisano w pkt. 3.1. formularza odnosiła się
jedynie do skutku z art. 157 § 2 k.k.)

Swoim zachowaniem godził on w powszechnie chronione dobra prawne w tym:

- porządek publiczny,
bezpieczeństwo państwa i
obywateli (czyn z pkt. I.);

- porządek prawny w zakresie
reglamentacji prawa
przekraczania granicy
państwowej (...) a także porządku w zakresie organizacji pobytu na terenie (...) (czyn z pkt. II);

- zdrowie człowieka (czyn z pkt III.)

W chwili popełnienia
przypisanych czynów oskarżony nie miał zniesionej ani w
znacznym stopniu ograniczonej ani ograniczonej poczytalności i w pełni zdawał sobie sprawę z bezprawności przedsiębranych działań.

W ocenie Sądu wymierzone w
graniach ustawowego zagrożenia kary jednostkowe pozbawienia wolności czynią zadość
społecznemu poczuciu
sprawiedliwości, a także spełniają swoje zadania w zakresie
prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w
społeczeństwie postawy
poszanowania prawa,
wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k.
Wymierzone kary nie
przekraczają stopnia winy i
społecznej szkodliwości
przypisanych przestępstw.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie, jako okoliczności obciążające:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości (wszystkie z 3
przypisanych czynów);

- działanie w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej (czyny z pkt I. i II.)

Jako okoliczności łagodzące:

- przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu
czynów;

- uprzednią niekaralność (k. 1122-1123) i ustabilizowany tryb życia, przejawiający się w tym, iż od momentu popełnienia
przypisanych mu czynów (2012 r.) do daty wyrokowania
oskarżony nie wszedł w konflikt z prawem;

- jego rolę w zarzucanym
procederze, która choć nie była marginalna, nie
charakteryzowała się jakąkolwiek decyzyjnością czy czerpaniem z niej bezpośrednio korzyści
majątkowych od przerzucanych nielegalnie na terytorium (...)
cudzoziemców (czyny z pkt. I i II.);

Powyższe kryteria jakimi kierował się Sąd przy wymiarze kar
pozbawienia wolności są również aktualne co do grzywny
wymierzonej w pkt. II części
dyspozytywnej wyroku,
wymierzonej z uwagi na
popełnienie przez oskarżonego przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Nadto wysokość stawki dziennej grzywny znajdowała swoje
uzasadnienie w warunkach
osobistych, rodzinnych, sytuacji majątkowej i możliwościach
zarobkowych oskarżonego.

I. A.

IV.

I., II. i III.

Sąd wymierzając karę łączną
pozbawienia wolności zastosował zasadę asperacji, mając na
uwadze w szczególności związek przedmiotowy popełnionych
przestępstw w zakresie czynów z pkt I. i II. części dyspozytywnej wyroku, bacząc również na to, by wymierzona kara odpowiadała celom zapobiegawczym i
wychowawczym kary.

Mając na uwadze orzeczone kary jednostkowe, Sąd był władny
wymierzyć oskarżonemu karę łączną od 4 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, wymierzona kara łączna w wymiarze 1 roku i 2
miesięcy pozbawienia wolności jest właściwą reakcją na
popełnione przez oskarżonego przestępstwa.

Przy wybieraniu zasady łączenia kar Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do pełnej kumulacji. Kumulacja kar stanowi
dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne. Z
drugiej zaś strony nie zachodziły przesłanki do pełnej absorpcji kary. Orzeczenie kary łącznej w wysokości odpowiadającej
najwyższej z podlegających
łączeniu kar, prowadziłoby do stanu bezkarności za pozostałe czyny. Fakt ten spowodowałby u oskarżonego jak i w odczuciu
społecznym przekonanie o
nieponoszeniu konsekwencji
karnej czynu.

Ponadto należy podkreślić, iż
wymierzenie kar jednostkowych jak i łącznej pozbawienia
wolności w wymiarze
wnioskowanym przez
Prokuraturę byłyby nadmiernie surowe, jak też niezrozumiałe. Należy podkreślić, iż od
popełnienia czynów minął już dość znaczny okres czasu, a także Sąd wydając przedmiotowy wyrok miał na względzie wewnętrzną spójność orzeczeń sądowych, a także sprawiedliwość. Mając
bowiem na uwadze, iż wobec
skazanych wcześniej osób
związanych z oskarżonym
procederem wydano wyroki z
warunkowym zawieszeniem
wykonania kary, a wymierzenie kar w proponowanej przez
Prokuraturę wysokości
pozostawałyby w rażącej
dysproporcji wobec osób, których udział w procederze był podobny. Ponadto nie sposób potraktować jako okoliczności obciążających wobec oskarżonego, jak chciałby Prokurator, faktu, iż cudzoziemcy mieli być oszukiwani, czy też źle się nimi zajmowano w P.. Oskarżonemu nie postawiono
bowiem zarzutu oszustwa, a m.in., iż „umożliwił i ułatwił im
pobyt na terenie P., poprzez zapewnienie im mieszkań na
terenie W. i L., w których przebywali, dostarczenie żywności oraz udzielanie pomocy w złożeniu wniosków o
zalegalizowaniu pobytu”. Skoro zarzut taki okazał się zasadny i udowodniony, to nie sposób teraz przyjmować, iż oskarżony tego nie robił, czy też wywiązywał się z tego w sposób nienależyty i
traktować tego jako okoliczności obciążającej. Jako takiej
okoliczności nie sposób także traktować faktu, iż oskarżony wcześniej nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu
czynów, albowiem takie jest jego prawo i wyjaśnienia swe może kształtować w sposób dowolny.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

I. A.

V.

I, II i III

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres
zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie na poczet orzeczonej grzywny i kary łącznej pozbawienia wolności.

Uznając, iż wskutek
przedmiotowych zaliczeń obie kary zostały wykonane w całości, Sąd miał na względzie, iż łączny okres podlegający zaliczeniu oskarżonemu na poczet
orzeczonych kar wynosił 467 dni w tym:

- 59 dni zatrzymania we
Włoszech (od 29.02.2016 r. do 28.04.2016 r.);

- 408 dni zatrzymania i t.a. we F. i P. (od 29.04.2019 r. do 10.06.2020 r.)

Skoro zatem 467 dni to 1 rok (365 dni) oraz 3 miesiące i 12 dni (102 dni) to po zaliczeniu na poczet orzeczonej kary grzywny 42 dni (84 stawki dzienne grzywny), do zaliczenia na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia
wolności pozostaje okres 1 roku i 2 miesięcy.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VIII.

rozstrzygnięcie o kosztach znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 624 k.p.k.

7.  Podpis