Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – SędziaSA Ksenia Sobolewska - Filcek

Sędziowie:SA Krzysztof Tucharz (spr.)

SA Agata Zając

Protokolant:prot. sąd.Patryk Pałka

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce z siedzibą w W., następcy prawnego (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko W. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 20 marca 2018 r., sygn. akt XXV C 1484/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 404/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 sierpnia 2016 r. skierowanym przeciwko W. M. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, wydanym w postępowaniu nakazowym, żeby pozwany zapłacił powodowi kwotę 383.911,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, począwszy od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz koszty procesu.

Pozwany W. M. nie wdał się w spór.

Wyrokiem zaocznym z dnia 20 marca 2018 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W dniu 7 maja 2008r powód zawarł z (...) S.A. Oddział w Polsce umowę o kredyt hipoteczny w wysokości 190.000 zł na okres 40 lat, indeksowany do waluty CHF. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień sporządzenia umowy 5,1% w stosunku rocznym i podlegał spłacie w 480 ratach miesięcznych.

Od przeterminowanego zadłużenia bank miał prawo pobierać odsetki o charakterze zmiennym, które w dacie sporządzenia umowy wynosiły 18% w stosunku rocznym.

Zasady indeksacji kredytu zostały określone w Regulaminie kredytu hipotecznego, gdzie wskazano, iż:

a)  w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu,

b)  saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczone według kursu stosowanego przy uruchomieniu kredytu,

c)  raty kredytu podlegające spłacie wyrażone są w walucie obcej w dniu wymagalności raty kredytu pobierane są z rachunku bankowego, o którym mowa w ust. 1 według kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku, na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności rat spłaty kredytu,

d)  w przypadku postawienia kredytu w stan wymagalności Bank dokonywał zmiany waluty kredytu na złote według kursu sprzedaży zgodnie z aktualną Tabelą obowiązującą w Banku.

Poza sporem jest okoliczność, że pozwanemu została wypłacona przez Bank kwota 190.000 zł oraz, że powód wypowiedział pozwanemu umowę kredytu, pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r., doręczonym pozwanemu w dniu 23 kwietnia 2015 r., z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia.

W dniu 18 sierpnia 2016 r. powód sporządził wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w którym określił zadłużenie pozwanego w następujący sposób:

a)  kapitał kredytu – 345.886,55 zł

b)  odsetki umowne za okres od 30 sierpnia 2014 r. do 24 maja 2015 r.

c)  odsetki ustawowe za opóźnienie, naliczone od kwoty kapitału za okres od 25 maja 2015 r. do 17 sierpnia 2016 r.

Całość tej należności, była następnie dochodzona niniejszym pozwem. (...) Bank (...) S.A. jest następca prawnym (...) S.A.

Zdaniem Sądu Okręgowego, niestawiennictwo pozwanego na wyznaczone posiedzenie i niewdanie się przez niego w spór pozwala wprawdzie przyjąć pod pewnymi warunkami, za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w dalszych pismach procesowych tej strony ale nie jest to równoznaczne z możliwością uznania, że zgłoszone żądanie jest uzasadnione.

W takiej sytuacji Sąd nie jest zwolniony od zbadania, czy przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne pozawalają uznać istnienie materialnoprawnej podstawy dochodzonego roszczenia.

Ten ostatni aspekt obejmuje możliwość dokonywania przez Sąd z urzędu oceny, czy zawarta przez strony umowa nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych, w rozumieniu art. 385 ¹ k.c., na co zwrócono stronom uwagę, przy czym pozwany nie zareagował na wskazaną mu ewentualność zakwalifikowania określonych postanowień umownych, regulujących zasady indeksacji kwot kredytu do franka szwajcarskiego jako sprzecznych z dobrymi obyczajami i rażąco naruszających interes konsumenta.

Według Sądu I instancji, nie budzi wątpliwości okoliczność, że w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca indywidualne uzgodnienie wskazanych wyżej postanowień umownych, wobec posługiwania się przez bank w relacjach z konsumentami wzorcem umownym, zawierającym klauzule indeksacyjne.

Nie sposób również przyjąć, iż powyższy warunek został spełniony wskutek podjęcia przez pozwanego decyzji o wyborze jednej z kilku rodzajów oferowanych mu przez bank umów kredytowych.

Dokonując analizy treści zawartej przez pozwanego w 2008 r. umowy kredytowej Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż zawarte tam postanowienia dotyczące indeksowania kwoty kredytu określały podstawowe świadczenie stron. Uzasadniając ten pogląd Sąd wskazał, że bez przeprowadzenia przeliczeń wynikających z indeksacji nie doszłoby do ustalenia wysokości kapitału podlegającego spłacie (wyrażonego w walucie obcej) ani też do ustalenia wysokości odsetek, które kredytobiorca zobowiązany był zapłacić bankowi, skoro odsetki te są naliczone od kwoty wyrażonej w walucie obcej, przy czym zarówno zwrot kapitału jak i wysokość odsetek należy traktować jako główne świadczenia stron.

Celem tak skonstruowanej umowy było obniżenie miesięcznego obciążenia kredytobiorcy związanego że spłatą rat poprzez zastosowanie mechanizmu indeksacji. O ile dopuszczalne jest stosowanie w obrocie prawnym podtypu umów kredytowych – denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej to jednak nie ma przeszkód aby moc dokonywać oceny tych postanowień umowy, które doprecyzowują przeliczenie kwot kredytu oraz kwot podlegających spłacie, pod kątem przesłanek zawartych w art. 385 ¹ § 1 k.c. tj. sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażącego naruszenia interesów konsumenta.

Sąd Okręgowy dopatrzył się abuzywności postanowień umownych, regulujących sposób indeksacji, zamieszczonych w § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 „Regulaminu kredytu hipotecznego udzielonego przez (...).

W pierwszym z ww. przypadków znalazł się zapis przewidujący zastosowanie „ kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu” do przeliczenia wypłaconych środków na franki szwajcarskie.

W drugim zaś wskazano, iż będzie miał zastosowanie „kurs sprzedaży, zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec dnia roboczego, poprzedzającego dzień wymagalności” – do ustalenia kwoty w złotych polskich, którą bank pobierał tytułem spłaty rat kredytu. Za niedopuszczalny zabieg Sąd uznał bezzasadne zróżnicowanie wysokości kursu przyjętego przy przeliczaniu kwoty kredytu z PLN na CHF, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty rat kredytu z CHF na PLN. Tak zastosowana konstrukcja sprawia, że w chwili wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta, w wyniku ustalenia kursu sprzedaży jest wyższa już w dacie zawarcia umowy kredytowej niż wysokość udzielonego kredytu (z zastosowanym kursem kupna waluty).

Jako abuzywne należało też ocenić zapisy, w myśl których miały zastosowanie kursy walut, określone w Tabeli kursów walut obcych obowiązujących w Banku.

O niedozwolonym charakterze tych postanowień decyduje okoliczność, że nie zawierają one jednoznacznych i weryfikowanych zasad określenia kursu kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego.

Nie wiadomo, w oparciu o jakie kryteria konstruowana jest tabela kursów.

Sąd nie podzielił argumentacji powoda, że miała miejsce zmiana regulaminu, począwszy od 1 lipca 2013 r. skoro brak jest danych świadczących o doręczeniu pozwanemu treści wzorca umownego a poza tym skuteczność zmiany regulaminu w czasie trwania stosunku prawnego uzależniona jest od tego, czy w umowie klauzula modyfikacyjna została dostatecznie skonkretyzowana i wskazywała okoliczności uprawniające do zmiany wzorca, podczas gdy przedmiotowy Regulamin zawierał tzw. klauzulę blankietową, przyznającą powodowi prawo do zmiany regulaminu bez sformułowania jakichkolwiek kryteriów i przesłanek dopuszczalności takiej zmiany.

Poza tym ewentualna zmiana Regulaminu nie usuwa skutków zastosowania abuzywnych postanowień dotyczącej stosowania dwóch odmiennych kursów walut, dla wypłaty i spłaty kredytu.

Sąd podkreślił też, że w rejestrze klauzul niedozwolonych znalazło się postanowienie przewidujące uprawnienie dla banku do określenia wysokości kursu sprzedaży franka szwajcarskiego w sposób zupełnie dowolny. W takiej sytuacji konsument nie ma możliwości uprzedniej oceny wysokości wymagalnych rat kredytu, gdyż zdany jest wyłącznie na arbitralne decyzje banku.

Skoro zatem przytoczone wyżej postanowienia umowne miały niedozwolony charakter to ta konstatacja prowadzi do wniosku, że treść umowy nie pozwala ustalić sposobu wykonania zobowiązania w rzeczywistości uniemożliwia ona określenie wysokości świadczenia i narusza przewidzianą w art. 353 ¹ k.c. zasadę swobody zawierania umów, co skutkuje nieważnością całego stosunku prawnego.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi również możliwości poszukiwania przepisów o charakterze dyspozytywnym, które mogłyby uzupełnić treść umowy w miejsc niedozwolonych postanowień. W rzeczywistości taki zabieg chroniłby interes przedsiębiorcy (banku) a nie konsumenta (pozwanego).

Dla pozwanego stwierdzenie nieważności umowy kredytu jest rozwiązaniem korzystnym.

Z uwagi na związanie Sądu żądaniem pozwu niemożliwym stało się, uwzględnienie powództwa w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Poza tym brak było danych pozwalających ustalić – jaką kwotę pozwany zapłacił powodowi w okresie pomiędzy zawarciem umowy w 2008 r. a jej wypowiedzeniem w 2015 r. Ubocznie Sąd wskazał, że powód nie przedstawił żadnych twierdzeń odnośnie wysokości odsetek ustalonych zgodnie z łączącą strony umową w celu wykazania, że żądane odsetki ustawowe za opóźnienie są niższe od umownych odsetek, naliczanych od zadłużenia przeterminowanego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił wniesione powództwo.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją powód podnosząc następujące zarzuty:

1.  art. 230 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez:

niezastosowanie go w przedmiotowej sprawie, mimo istnienia ku temu podstawy, przejawiającej się brakiem wypowiedzenia się strony pozwanej co do twierdzeń powoda o faktach wskazanych w pozwie oraz w piśmie procesowym z dnia 18 października 2017 r., a tym samym brakiem uznania za niekwestionowane postanowień i umowy kredytu i Regulaminu, w tym indywidualnego uzgadniania postanowień dotyczących sposobu przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji zloty polski - frank szwajcarski, postanowień dotyczących zmiany regulaminu, czy też podstaw do żądania przez Pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie oraz skutecznej zmiany regulaminu, dokonanej z dniem 1 lipca 2013 r. i otrzymania przez pozwanego informacji o tej zmianie, co obligowało Sąd I Instancji do uznania wyżej wskazanych faktów za niekwestionowane, a tym samym za przyznane, zaś brak zastosowania komentowanego przepisu skutkował nieuzasadnionym oddaleniem powództwa;

1.  art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 65 § 1 i 2 kodeksu cywilnego poprzez:

brak wszechstronnego rozważenia twierdzeń powoda o faktach mających istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy, skutkujące niesłusznym uznaniem roszczeń powoda za nieudowodnione w zakresie przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski, dotyczących zmiany regulaminu i uznawania ich za niewiążące kredytobiorcę niedozwolone postanowienia umowne, czy też braku wykazania podstaw do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie, jak również braku skutecznej zmiany regulaminu, dokonanej z dniem 1 lipca 2013 r. i braku otrzymania przez pozwanego informacji o tej zmianie, podczas gdy pozwany nie zakwestionował żadnych z wyżej wskazanych okoliczności, a powód wskazywał na indywidualnie dokonane przez niego z pozwanym uzgodnienia w kwestii przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski, co znajduje wyraz między innymi w przedłożonych do akt sprawy oświadczeniach kredytobiorcy związanych z ubieganiem się o kredyt w walucie obcej oraz wniosku o kredyt, a czego w ogóle sąd nie wziął pod uwagę przy ustalaniu charakteru umowy, nie ustalając okoliczności jej zawarcia oraz wyraźniej i świadomej zgody pozwanego na sposób ustalenia i przeliczenia kursu waluty, naruszając tym samym art. 65 § 1 i 2 kodeksu cywilnego; jak również pozwany nie zakwestionował dokonanej przez powoda z dniem 1 lipca 2013 r. zmiany regulaminu, w którego treści określono sposób ustalania kursu waluty, ani podstaw do żądania przez powoda jako odsetek od zadłużenia przeterminowanego, jedynie odsetek ustawowych za opóźnienie, podczas gdy zgodnie z § 8 ust. 1 umowy odsetki od zadłużenia przeterminowanego wynosiły aż 16 %, co oznacza, że powód zażądał mniejszych odsetek niż wskazane w umowie, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa;

3. art. 339 § 2 kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego błędną wykładnię i wadliwe zastosowanie nie uwzględniającej treści art. 339 § 1 i art. 217 § 1 i art. 187 § 2 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 130 § 1 kodeksu postępowania cywilnego

poprzez błędne uznanie, że możliwości przyjęcia twierdzeń powoda za prawdziwe nie należy utożsamiać z możliwością przyjęcia, że zgłoszone żądanie jest uzasadnione, albowiem bierność pozwanego nie oznacza, że należy uwzględnić powództwo, a pozwany akceptuje zgłoszone żądanie pozwu, jak również bierność pozwanego nie zwalnia Sądu z weryfikacji, czy przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne uzasadniają żądanie pozwu, a zgłoszone żądanie znajduje swoją materialnoprawną podstawę, podczas gdy:

- art. 339 § 2 kodeksu postępowania cywilnego nakazuje przyjąć za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych, doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa, a Sąd I instancji nie wskazał w tym zakresie na żadne uzasadnione wątpliwości, czy też obejście prawa, a badanie z urzędu bez chociażby minimalnego udziału pozwanego niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 385 ¹ kodeksu cywilnego, który ze swej istoty zakłada, że postanowienia nie były z pozwanym indywidualnie uzgadniane bez podniesienia takiego zarzutu przez pozwanego i jego przesłuchania przy jednoczesnym stwierdzeniu Sądu I instancji, że tylko wyraźnie wyrażona i świadoma wola ze strony konsumenta umożliwia przyjęcie, że wyraził on zgodę na związanie go postanowieniami, którą to wolę pozwany potwierdził podpisując umowę kredytu i oświadczenia jest zbyt daleko idące, albowiem pojęcia „ uzasadnione wątpliwości” nie sposób utożsamiać z „ nieudowodnienia żądania”, co doprowadziło do błędnej wykładni art. 339 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, a Sąd I Instancji w przypadku braków w materiale dowodowym powinien wezwać powoda do zgłoszenia wniosków dowodowych, które uzupełniałyby okoliczności faktyczne;

- prawidłowa wykładnia art. 339 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, powiązana z art. 339 § 1 kodeksu postępowania cywilnego stanowi, że w przypadku spraw odpowiadających dyspozycji art. 339 § 1 kodeksu postępowania cywilnego cały stan faktyczny jest ustalany bez przeprowadzenia dowodów, co jest bezpośrednim wynikiem zaniechań strony pozwanej w toku postępowania, a zatem stan faktyczny, będący podstawą wydania wyroku zaocznego zostaje ustalony przez sąd wyłącznie na podstawie twierdzeń strony powodowej, gdyż to do powoda należy precyzyjne wskazanie podstawy faktycznej, na której opiera się jego roszczenie, zaś do pozwanego wskazanie takich faktów, które zwalniają go z odpowiedzialności, zaś Sąd rozpoznający sprawę nie jest uprawniony do sięgania poza te dwie grupy faktów przy ustalaniu stanu faktycznego na potrzeby rozstrzygnięcia danej sprawy;

- konsekwencją biernej postawy pozwanego winno być przyjęcie za prawdziwe twierdzeń strony powodowej o faktach przytoczonych w pozwie i w treści pisma powoda z dnia 18 października 2017 r., w którym powód ustosunkował się jedynie co do możliwości uznania postanowień umowy kredytu, określających sposób przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski za niewiążące kredytobiorcę niedozwolone postanowienia umowne, zastrzegając sobie prawo zgłoszenia dalszych wniosków dowodowych w przypadku podniesienia przez pozwanego zarzutu w tym przedmiocie, a zatem Sąd I Instancji winien uznać za prawdziwe twierdzenia powoda co do faktów:

• indywidualnego uzgadniania z pozwanym warunków umowy, w tym postanowień, określających sposób przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski, które nie stanowią głównego świadczenia stron oraz zmiany regulaminu, w tym ich niekwestionowania przez pozwanego;

• skutecznej zmiany Regulaminu dokonanej z dniem 1 lipca 2013 r. i otrzymania przez pozwanego informacji o tej zmianie, w tym ich niekwestionowania przez pozwanego,

• podstaw do żądania przez powoda jako odsetek od zadłużenia przeterminowanego, które na dzień zawarcia umowy wynosiły aż 16% w stosunku rocznym, jedynie odsetek ustawowych za opóźnienie, w tym nie kwestionowania przez pozwanego żądania powoda również w tym zakresie,

a zaniechanie przez Sąd I Instancji ustalenia wyżej wskazanych faktów miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowały nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w niniejszej sprawie;

4. art. 385 ¹ § 1-4 k.c. - art. 385 ² kodeksu cywilnego w związku z art. 3 ust. 1, art. 4, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 oraz art. 353 ¹ kodeksu cywilnego w związku z art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, art. 65 § 1 i 2 kodeksu cywilnego oraz 69 ust. 2 i art. 111 ust. 1 pkt 4 oraz art. 5 ust. 2 pkt 7 Prawa bankowego w brzmieniu obowiązującym na dzień zwarcia umowy poprzez:

- błędną wykładnię art. 385 ¹ § 1-4 k.c. - art. 385 ² kodeksu cywilnego w związku art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 poprzez uznanie, że w świetle komentowanych artykułów dozwolona była w niniejszej sprawie kontrola abuzywności postanowień umowy z urzędu pomimo całkowitej bierności pozwanego, bez wskazania wprost powodowi, że Sąd I instancji zamierza uznać postanowienia umowy za abuzywne i bez wezwania powoda mimo jego wniosku do złożenia dalszych wniosków dowodowych, jak również pomimo zaistnienia w sprawie przesłanek negatywnych w postaci:

• indywidualnego uzgadniania przez strony postanowień umowy, dotyczących sposobu przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski i nieuzasadnionego, albowiem nie znajdującego poparcia w materiale dowodowym twierdzenia Sądu I Instancji, że powód nie udowodnił indywidualnego uzgodnienia sposobu przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu i spłacanych rat w relacji złoty polski - frank szwajcarski jak również, że brak indywidualnego uzgodnienia postanowień umowy, dotyczących indeksacji kwoty kredytu wynika z samego charakteru postanowień przyjętych ze stosowanego przez powoda wzorca umownego, a wybór pomiędzy różnego rodzaju umowami oferowanymi przez przedsiębiorcę tj. kredytem w PLN i kredytem indeksowanym do CHF lub EUR nie stanowi indywidualnego uzgodnienia, podczas gdy pozwany składając wniosek o kredyt, samodzielnie wybrał walutę kredytu, jak również złożył w dniu 22 kwietnia 2008 r. oświadczenie, że będąc świadomym ryzyka kursowego rezygnuje z możliwości zaciągnięcia kredytu w złotych i dokonuje wyboru zaciągnięcia kredytu indeksowanego do waluty obcej, znane są mu postanowienia „Regulaminu kredytu hipotecznego udzielonego przez (...) w odniesieniu do kredytów indeksowanych do waluty obcej, został poinformowany, że aktualna wysokość kursów waluty obcej dostępna jest w placówkach Banku, ponosi ryzyko kursowe związane z wahaniem kursów waluty, do której indeksowany jest kredyt, jest świadom, że ryzyko kursowe ma wpływ na wysokość zobowiązania względem Banku, wnikającego z umowy o kredyt oraz na wysokość spłat rat kredytu oraz, że kredyt zostanie wypłacony w złotówkach na zasadach opisanych w regulaminie, jak również, że saldo zadłużenia kredytu wyrażone jest w walucie obcej, raty kredytu wyrażone są w walucie obcej i podlegają spłacie w złotych na zasadach opisanych w ww. regulaminie, a zatem gdyby Sąd I Instancji dokonał wykładni postanowień umowy mając na uwadze złożone przez Pozwanego oświadczenia i okoliczności zawarcia umowy, w tym warunki rynkowe, niższe oprocentowanie tego typu kredytu doszedłby do prawidłowego wniosku, że pozwany wyraził wyraźną i świadomą wolę na związanie go kwestionowanymi postanowieniami umownymi;

• ustalenia przez Sąd, że postanowienie umowne dotyczące indeksacji kredytu tj. przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu złoty polski - frank szwajcarski stanowią świadczenie główne stron czemu Sąd I Instancji dał wyraz w uzasadnieniu wyroku, wskazując, że postanowienia dotyczące indeksacji kredytu określają podstawowe świadczenia w ramach zawartej umowy i charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy (strona 7-8) i z tej przyczyny wykluczona jest możliwość uznania tych postanowień za abuzywne, a mimo to uznaniu za abuzywne § 7 ust. 4 umowy, co stanowi o wewnętrznej sprzeczności wyroku, przy jednoczesnym zaniechaniu ustalenia, że treść § 7 ust. 4 Regulaminu i § 9 ust. 2 regulaminu precyzyjnie wskazuje, jaki kurs i z jakiej chwili należy przyjąć przy wypłacie kredytu/spłacie poszczególnych rat, a powód nie był przy tym postawiony w korzystniejszej sytuacji, ponieważ: kredytobiorca przy wypłacie kredytu/spłacie raty mógł znać już kurs („obowiązujący (...) w momencie wypłaty środków z kredytu, nie niższy niż kurs kupna /na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności spłaty raty kredytu”), nadto kurs wynikał z czynników niezależnych od banku, będących wynikiem zmian zachodzących na rynkach walutowych, a także był precyzyjnym technicznym określeniem, który kurs należy przyjąć w przypadku podjęcia decyzji przez klienta o wypłacie kredytu/spłacaniu kredytu przez zakup waluty w banku powodując, że pozwany mógł go zweryfikować;

a ponadto prawidłowa wykładnia art. 385 ¹ § 1-4 k.c. - art. 385 ² kodeksu cywilnego w związku art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie daje Sądowi uprawnienia do badania abuzywności klauzul z urzędu, przy całkowitej bierności pozwanego, albowiem nie przewiduje tego kodeks postępowania cywilnego i prowadzi to do naruszenia równowagi stron postępowania oraz pozbawia powoda możliwości obrony swoich praw i odparcia zarzutów Sądu, a nie pozwanego, sprowadzających się w istocie do braku udowodnienia roszczenia, mimo braku zakwestionowania go przez pozwanego, o czym powód nie wiedział, co skutkowało nieuzasadnionym uznaniem postanowień umowy za abuzywne oraz stwierdzeniem jej nieważności i oddaleniem powództwa;

- poprzez błędne uznanie, że postanowienia umowy wskazujące sposób przeliczenia kwoty wypłaconego kredytu na franki szwajcarskie w zakresie, w jakim przewidują zastosowanie „kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu” i spłacanych rat zakresie, w jakim przewidują zastosowanie „ kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności” w relacji złoty polski - frank szwajcarski w (§ 7 ust. 4 Regulaminu, § 9 ust. 2 Regulaminu), stanowią niewiążące kredytobiorcę niedozwolone postanowienia umowne z uwagi po pierwsze na nieuzasadnione zróżnicowanie przyjętego kursu waluty dla przeliczeń kwoty PLN na CHF oraz CHF na PLN, co uniemożliwiło pozwanemu swobodne ustalenie kursów i jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i stanowi naruszenie interesów konsumenta, albowiem strony nie umawiały się na prowadzenie przez powoda działalności kantorowej, zaś dla oceny abuzywności klauzul nie miało znaczenia, w jaki sposób powód rzeczywiście ustalał kurs kredytu, do której kredyt był indeksowany; po drugie z uwagi na brak jednoznacznego określenia, albowiem powód nie określił jednoznacznych i weryfikowalnych zasad określenia tego kursu, a Regulamin nie wyjaśnia, w jaki sposób Tabela i nie ma przy tym znaczenia, w jaki sposób powód rzeczywiście ustalał kurs w trakcie wykonywania umowy i jaka była relacja kursu banku do kursu rynkowego, wobec czego pozwany był narażony na nieograniczoną arbitralność decyzji powoda, przy braku możliwości weryfikacji prawidłowości ustalonego kursu, co jest w ocenie Sądu postępowaniem nieuczciwym i sprzecznym z dobrymi obyczajami oraz stanowi rażące naruszenie interesów konsumenta i z tej racji treść umowy i regulaminu nie daje podstaw do wykonania umowy, gdyż jest ona sprzeczna z ustawą, podczas gdy pozwany nie zakwestionował w sprawie żadnych okoliczności, a gdyby zakwestionował przedmiotowe klauzule to nie sposób jest stwierdzić, że stanowią one niedozwolone postanowienia umowne z uwagi na sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, albowiem po pierwsze Sąd I instancji całkowicie pominął fakt, że okresie zawierania umowy kredytu przez pozwanego obowiązywał art. 69 ust. 2 Prawa bankowego, który do wymogów formalnych umowy kredytu nie zaliczał wskazania szczegółowych zasad określania sposobów i terminów ustalania kursów walut, obowiązywał natomiast art. 111 ust. 1 pkt 4 oraz art. 5 ust. 2 pkt 7 ustawy Prawo bankowe stanowiący umocowanie dla banku do określania stosowanych kursów walut oraz obowiązek ich publikowania, jak również, że po drugie kwestionowane postanowienia były indywidualne uzgodnienie z pozwanym oraz ustalały jednoznaczne i weryfikowalne zasady określania kursu walut, albowiem ustalany przez powoda kurs waluty był kursem rzeczywistym, stąd bez oceny w jaki sposób powód rzeczywiście ustalał kursy walut nie jest możliwe stwierdzenie, że w kwestii ustalania kursów walut powód miał nieograniczoną możliwość i rażąco naruszał interesy konsumenta, po trzecie bank dokonywał realnych transakcji walutowych, stąd wynikła różnica w wysokości zastosowanego kursu waluty przy wypłacie kredytu oraz poszczególnych spłatach kredytu, jak również Sąd mimo zastrzeżenia sobie przez powoda możliwości złożenia wniosków dowodowych po zakwestionowaniu przez klauzul przez pozwanego, badając klauzule z urzędu mimo braku ich zakwestionowania przez pozwanego nie wezwał powoda do szczegółowego wyjaśnienia w oparciu o jakie kryteria powód kształtował kursy walut, czy dokonywał rzeczywistych transakcji walutowych, w oparciu o jakie kryteria dokonywał zmiany regulaminu wraz z zobowiązaniem do przedłożenia ostatecznych wniosków dowodowych w tym przedmiocie, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w niniejszej sprawie;

- błędne przyjęcie, że § 23 Regulaminu nie może stanowić podstaw jakichkolwiek wiążących dla konsumenta zmian wzorca umownego, albowiem postanowienie dotyczące zmiany regulaminu stanowi klauzulę blankietową z tej przyczyny nie doszło do zmiany Regulaminu, podczas gdy zmiana Regulaminu z dniem 1 lipca 2013 r. była następstwem zmiany ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, dokonanej nowelą dnia z dnia 29 lipca 2011 r., gdzie dodano pkt 4a w art. 69 ust. 2 Ustawy Prawo bankowe (obowiązujący od 26 sierpnia 2011 r.) zgodnie, z którym „przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu, a zatem nie sposób jest twierdzić, że zmiana ta nie była skuteczna, co skutkowało nieuzasadnionym stwierdzeniem abuzywności klauzul, dotyczących sposobu przeliczenia kursu waluty mimo, że powód wprowadził do łączącego strony stosunku prawnego sposób ustalania kursu waluty, a co w konsekwencji skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w całości;

5. art. 384 § 1 i 2 kodeksu cywilnego w związku z art. art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego poprzez błędne przyjęcie, że powód nie udowodnił doręczenia pozwanemu zmiany Regulaminu, podczas gdy pozwany nie zakwestionował tej okoliczności, a zatem winna ona zostać uznana za przyznaną, a nadto zmiana ta wynikła ze zmiany ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, dokonanej nowelą dnia z dnia 29 lipca 2011 r. poprzez dodanie pkt 4a w art. 69 ust. 2 Ustawy Prawo bankowe (obowiązujący od 26 sierpnia 2011 r.) zgodnie, z którym „ przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu”, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w niniejszej sprawie;

6. art. 328 § 2 w związku z art. 233 § 2 kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego wadliwe zastosowanie, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a polegające na:

- nieprawidłowym ustaleniu faktów, stanowiących podstawę faktyczną rozstrzygnięcia tj. błędne ustalenie, że kredyt miał być indeksowany do waluty obcej – EUR, w § 16 umowy pozwany oświadczył, że w dniu podpisania umowy otrzymał regulamin i aktualną na dzień sporządzenia umowy taryfę oraz, że zmienna stopa procentowa ustalana miała być jako suma stopy referencyjnej (...) oraz stałej marży banku w wysokości 2,3 punktów procentowych, podczas gdy w § 2 ust. 1 umowy wskazano, że kredyt jest indeksowany do waluty obcej CHF, a nie EUR, w § 15, a nie 16 umowy pozwany oświadczył, że w dniu podpisania umowy otrzymał regulamin i aktualną na dzień sporządzenia umowy taryfę, jak również zmienna stopa procentowa ustalana miała być jako suma stopy referencyjnej (...) (CHF), a nie (...) oraz stałej marży banku w wysokości 2,3 punktów procentowych (§ 3 ust. 1 umowy), co wskazuje, iż podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiła zupełnie inna umowa,

- brak wskazania w uzasadnieniu, jakie okoliczności powołane przez powoda budziły uzasadnione wątpliwości, czy też zostały przytoczone w celu obejścia prawa, podczas gdy uzasadnienie powinno zawierać wskazanie przyczyn, dla których Sąd I instancji innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, a więc wskazanie również uzasadnionych wątpliwości Sądu I Instancji, czy też wykazanie, że powołane przez powoda fakty zostały powołane jedynie w celu obejścia prawa;

co oznacza, że wydany w sprawie wyrok nie zawiera wszystkich wymagalnych przez art. 328 § 4 kodeksu postępowania cywilnego obligatoryjnych elementów wyroku i nie poddaje się z tej przyczyny kontroli instancyjnej, tym bardziej, że Sąd I instancji dokonywał oceny abuzywności postanowień umowy kredytu i regulaminu z urzędu, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w niniejszej sprawie;

7. art. 385 ¹ § 1-4 k.c. - art. 385 ² kodeksu cywilnego w związku z art. 3 ust. 1, art. 4, art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13, art. 69 ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe oraz art. 58 § 2 kodeksu cywilnego w związku z art. 353 ¹ kodeksu cywilnego poprzez ich błędną wykładnię, art. 233 § 2 kodeksu postępowania cywilnego poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów oraz art. 65 § 1 i 2 kodeksu cywilnego oraz art. 56 kodeksu cywilnego w związku art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe i art. 232 zd. 2 kodeksu postępowania cywilnego poprzez ich niezastosowanie w sprawie i błędne przyjęcie, że konsekwencją uznania za abuzywne postanowień umowy, dotyczących przeliczenia kursów waluty jest nieważność całej umowy, albowiem treść umowy i regulaminu nie daje podstaw do wykonania umowy, gdyż jest ona sprzeczna z ustawą (art. 353 kodeksu cywilnego w związku z art. 58 § 2 kodeksu cywilnego) a uznanie całej umowy za nieważną nie naraża pozwanego na szczególnie niekorzystne konsekwencje, a to z uwagi na wypowiedzenie umowy przez powoda i postawienie w stan wymagalności całej należności do spłaty, zaś próba zapobieżenia skutkom nieważności umowy zmierzałaby jedynie do ochrony interesów przedsiębiorcy, podczas gdy nawet uznanie kwestionowanych klauzul za abuzywne nie skutkuje nieważnością całej umowy, albowiem art. 385 ¹ § 1 kodeksu cywilnego stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 58 § 2 kodeksu cywilnego, a w miejsce wadliwych klauzul indeksacyjnych zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Sąd I instancji winien zastosować per analogiam art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe w związku z art. 56 kodeksu cywilnego tj. zastosować średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, albowiem uznanie całej umowy za nieważną jest niekorzystne nie tylko dla powoda, ale dla pozwanego, gdyż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na wyprowadzenie przez Sąd I instancji wniosku, jakoby uznanie całej umowy za nieważną nie powoduje negatywnych konsekwencji dla pozwanego, a dla ustalenia tych okoliczności Sąd I instancji winien zobowiązać powoda do przedłożenia dodatkowych dowodów oraz przeprowadzić dowód z opinii biegłego, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa.

Z uwagi na powyższe powód wnosił o:

1.  uchylenie w całości wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego, o zasądzenie których niniejszym wnoszę (art. 386 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego);

względnie o:

2. zmianę zaskarżonego wyroku (art. 386 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego) poprzez:

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 383.911,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlega uwzględnieniu w sposób określony w jej wniosku zasadniczym, aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty okazały się trafne.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd miał prawo badać z urzędu kwestie abuzywności określonych postanowień zawartych w umowie kredytowej (i w stanowiącym jej integralną część Regulaminie) w sytuacji gdy kredytobiorcą był konsument a teza strony powodowej o indywidualnym uzgadnianiu postanowień dotyczących sposobu przeliczania kwoty wypłaconego kredytu i spłaconych rat w relacji złoty polski – frank szwajcarski nie wytrzymywała krytyki.

Wyjaśnienia, jakie odnośnie tej ostatniej kwestii zawarł powód w piśmie procesowym z dnia 18 września 2017 r. (k. 119 – 131 a.s.) nie świadczą bynajmniej o prowadzeniu między poprzednikiem prawnym powodowego banku a pozwanym negocjacji odnośnie regulacji związanych ze stosowaniem kursów walut do wypłaty kredytu w złotych polskich jak też do wymagalnych rat spłaty kredytu.

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, że danie pozwanemu możliwości wyboru odnośnie skorzystania z różnego rodzaju umów kredytowych (walutowych, złotowych) nie stanowi przypadku indywidualnego uzgadniania zapisów umowy.

Tak samo należy potraktować argumenty powoda, przytoczone w cyt. wyżej piśmie, że pozwany zapoznał się z kwestią ryzyka kursowego w razie udzielenia mu kredytu indeksowanego do waluty obcej oraz że był on świadomy wynikającego z tego niebezpieczeństwa, jak i również że znane mu były postanowienia „Regulaminu kredytu hipotecznego udzielonego przez (...) w odniesieniu do kredytów indeksowanych do waluty obcej, czy też że pozwany został poinformowany o możliwości uzyskania informacji o aktualnej wysokości kursów waluty obcej w placówkach banku.

Wszystkie przytoczone wyżej okoliczności nie tylko nie dają podstaw do uznania za przekonujące stanowiska powoda o negocjowaniu przez bank kredytujący z pozwanym, warunków wypłaty kredytu i jego spłaty w ramach umowy o kredyt hipoteczny, indeksowany do waluty obcej – CHF ale wręcz przeciwnie, świadczą o prostym posłużeniu się przez bank gotowym wzorcem umowy (Regulaminem) przy zawieraniu z pozwanym przedmiotowej umowy, na którego treść pozwany nie miał wpływu.

W rezultacie chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd art. 230 k.p.c., poprzez nieuznanie jako przyznanych przez pozwanego faktów wobec niewypowiedzenia się tej strony, co do określonych twierdzeń o nich, pochodzących od powoda, oraz art. 339 § 2 k.p.c. wskutek przyjęcia przez Sąd poglądu, iż przytoczone przez powoda twierdzenie o okolicznościach faktycznych budziły uzasadnione wątpliwości.

Nie sposób natomiast odmówić skarżącemu racji gdy zarzuca on, iż Sąd Okręgowy uniemożliwił powodowi należyte ustosunkowanie się do kwestii abuzywności postanowień umów i wynikających z tego ewentualnych skutków prawnych.

W postanowieniu z dnia 24 sierpnia 2017 r. Sąd ograniczył się do zasygnalizowania powodowi swoich zastrzeżeń co do możliwości naruszenia interesów konsumenta (pozwanego) w zakresie sposobu przeliczania kwoty wypłaconego kredytu i spłaconych rat w relacji złoty polski – frank szwajcarski (k. 115) bez jednoznacznego wskazania, które konkretnie zapisy regulaminu ma tu na myśli i jakie ewentualnie mogą być następstwa uznania pewnych postanowień umowy za abuzywne.

W odpowiedzi na to wezwanie powód odniósł się do kwestii dopuszczalności stosowania w obrocie prawnym umów o kredyt hipoteczny indeksowany do waluty obcej oraz wskazał, że obowiązujące w dzień zawierania umowy kredytu przepisy nie zakazywały posługiwania się kursami walut różniącymi się od kursu NBP i zastrzegł sobie możliwość powoływania nowych twierdzeń i dowodów jeżeli pozwany będzie kwestionował klauzule. O tym, w czym konkretnie Sąd Okręgowy upatrywał abuzywności określonych postanowień przedmiotowej umowy i jakie jego zdaniem rodzi to konsekwencje prawne powód uzyskał wiedzę dopiero z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Taki przebieg zdarzeń oznacza, że powód znalazł się w gorszej sytuacji procesowej niż wówczas gdyby pozwany wdał się w spór co do istoty sprawy i przedstawił konkretne zarzuty wobec których powód mógłby podjąć efektywną obronę swoich praw.

Wprawdzie, jak już była o tym wcześniej mowa, Sąd władny jest kontrolować we własnym zakresie skuteczności zapisów umowy zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem ale powinien umożliwić temu pierwszemu przedstawienie swoich racji co do dopuszczalności stosowania klauzul umownych, które budzą w ocenie Sądu istotne zastrzeżenia, zwłaszcza że nie wchodzi tu w grę abstrakcyjna kontrola postanowień wzorca umownego, lecz klauzul zawartych w danej umowie, gdzie ocena ich zgodności z dobrym obyczajami odbywa się z uwzględnieniem przesłanek określonych w art. 385 ² k.c.

W sytuacji gdy Sąd Okręgowy uznaje, że twierdzenia pozwu budzą wątpliwości i mogą wskazywać na bezzasadność dochodzonego roszczenia należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 14 sierpnia 1972 r. III CR 153/72 publ. OSNCP 1973 nr 5 poz. 60).

W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy ograniczył się do dopuszczenia dowodów z dokumentów wyprowadzając z nich daleko idące wnioski co do bytu umowy kredytowej.

O ile trafny wydaje się być pogląd Sądu Okręgowego, że postanowienia dotyczące kształtowania kursu walut zostały sformułowane w taki sposób, że odsyłają one, w swej treści do obowiązującej w banku tabeli kursowej bez wskazania dyrektyw, jakimi może kierować się bank przy ustalaniu owych kursów, co sprawia, iż kredytobiorca został pozbawiony możliwości kontroli według jakich zasad dojdzie do ustalenia wysokości należnych bankowi rat kredytu i tym samym stawia to konsumenta w nierównoprawnej i wysoce niekorzystnej sytuacji względem przedsiębiorcy, podobnie jak stosowanie dwóch odmiennych kursów walut dla wypłaty i spłaty kredytu, to jednak otwartą pozostaje kwestia, czy przedmiotowa umowa jest dotknięta sankcją bezwzględnej nieważności.

Również co do tego ostatniego zagadnienia powód nie mógł przedstawić swojego stanowiska wraz z ewentualnymi wnioskami dowodowymi na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego.

Poza tym gdyby nawet okazało się, że w rozpoznawanej sprawie rzeczywiście zachodzi przypadek nieważności umowy, to powód powinien mieć możliwość zgłoszenia roszczenia ewentualnego opartego na przepisach o nienależnym świadczeniu i wykazania wysokości przypadającej mu, z tego tytułu, od pozwanego, kwoty.

Co się tyczy zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. to pomijając omówioną już kwestię skutków niezakwestionowania przez pozwanego postanowień umownych (w kontekście art. 385 ¹ § 1 k.c.) należy stwierdzić, iż to czy miała miejsce skuteczna, względem pozwanego, zmiana Regulaminu dokonana w 2013 r. pozostaje bez wpływu na ocenę treści umowy kredytowej, którą należy badać w dacie jej zawarcia.

Ubocznie wypada zauważyć, że powód przy piśmie z dnia 18 września 2017 r. złożył jedynie wzór formularza informującego o wprowadzeniu wskazanych tam zmian do postanowień „Regulaminu kredytu hipotecznego udzielonego przez (...) (k. 200), co bynajmniej nie świadczy o przesłaniu pozwanemu stosownego zawiadomienia, w powyższym przedmiocie.

Jeżeli zaś chodzi o odsetki od zadłużenia przeterminowanego to miały one charakter zmienny a nie stały a szczegółowy sposób ich naliczania odbywał się w oparciu o zasady określone w Regulaminie (§ 8 ust. 1 i 2 umowy) i również w tym przypadku nie sposób przyznać skarżącemu racji gdy kwestionuje pogląd Sądu o niewykazaniu, że odsetki ustawowe za opóźnienie były niższe niż analogiczne odsetki przyjęte w umowie.

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 2 k.p.c. dotyczył dwóch zagadnień tj. błędnego ustalenia, że kredyt był indeksowany do waluty obcej – EUR oraz że Sąd nie wskazał - jakie okoliczności budziły uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W pierwszym przypadku miała miejsce oczywista omyłka (k. 246) zważywszy na treść dalszych ustaleń i rozważań Sądu Okręgowego.

Natomiast odnosząc się do drugiej z ww. okoliczności trzeba stwierdzić, iż Sąd w przekonujący sposób wskazał, w czym konkretnie upatruje wadliwości umowy kredytowej i jaki to ma wpływ na ocenę zasadności roszczenia powoda.

W rezultacie także i ten zarzut nie był uzasadniony.

Tym nie mniej, mając na uwadze wcześniej przytoczone przez Sąd Apelacyjny zastrzeżenia co do sposobu procedowania w niniejszej sprawie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym należało uznać, iż istota sprawy nie została wyjaśniona w dostateczny sposób.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustosunkuje się do zgłoszonych w apelacji powoda szeregu wniosków dowodowych, oraz rozważy obecnie kształtującą się linię orzeczniczą w sprawach dotyczących umów o kredyt indeksowany do waluty obcej, zawierających klauzule o zbliżonym charakterze do tych, które Sąd uznał za abuzywne.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. a o kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z art. 108 § 2 k.p.c.