Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

28 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Wojciech Grzebień

Protokolant Karolina Bujko – Rodzińska

po rozpoznaniu w dniach 28.05.2019r., 05.09.2019r. oraz 28.11.2019r.

sprawy przeciwko E. M.

synowi A. i Z. zd. S.

ur. (...) w B.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 19.06.2018r. ok. godz. 9:30 na ul. (...) w J. będąc kierowcą samochodu m-ki T. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaków drogowych: P-20 „koperta” i D-18a „parking – miejsce zastrzeżone” i parkował w/w pojazdem na miejscu parkingowym przeznaczonym dla kierowców – inwalidów

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

2.  w tym samym miejscu i czasie odmówił podania własnych danych stwierdzających tożsamość w postaci imion rodziców, umundurowanemu funkcjonariuszowi Straży Miejskiej, podejmującemu wobec niego interwencję

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 k.w.

I.  uznaje obwinionego E. M. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 kw i art. 65 § 2 kw i za to na podstawie art. 65 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 40 zł.

Sygn. akt II W 1333/18

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny. W dniu 19.06.2018r obwiniony E. M. zaparkował przed godz. 9.30 swój samochód marki T. o nr rej. (...) w J. przy ul. (...) (na wysokości nr 13). Zaparkowanie to zaistniało na oznakowanym (znakiem poziomym i pionowym) miejscu dla inwalidy. Fakt ten zauważyli przejeżdżający tamtędy ok. godz. 9.30 funkcjonariusze Straży Miejskiej w J. – S. P. (1) i S. P. (2).

Dowód:

- zeznania świadków – funkcjonariuszy Straży Miejskiej w Jeleniej G. S.

P. k. 21-22, S. P. (2) k. 26

- notatka urzędowa k. 4

- materiał fotograficzny k. 5 i 5 odwrót.

Po kilku minutach od zauważenia przez S. Miejskich w/w niewłaściwego parkowania przez obwinionego, na miejscu zdarzenia pojawił się obwiniony E. M.. Został przez S. poinformowany o dokonanym naruszeniu prawa. Potwierdził, że to on zaparkował przedmiotową T.. Umundurowani S. Miejscy poprosili go o podanie szczegółowych danych personalnych (w tym imion rodziców i datę urodzenia). Obwiniony odmówił, zasłaniając się przepisami (...). Za popełnienie 2 wykroczeń na E. M. nałożono mandat, którego nie przyjął.

Dowód:

- zeznania świadków S. P. (1) k. 21-22, S. P. (2) k. 26

- notatka urzędowa k. 4

Obwiniony E. M. nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że znak określający miejsce dla inwalidy był niewidoczny, zasłonięty przez drzewo. Podniósł przy tym, że znak poziomy nie był w obowiązkowym kolorze niebieskim, zaś funkcjonariusze Straży Miejskiej nie byli umundurowani i nie miał przy tym pewności, czy ma do czynienia z prawdziwymi S. Miejskimi. Dlatego też nie podał pełnych danych osobowych (przepisy (...)).

Sąd stwierdził co następuje; w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego nie przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W szczególności nie można mieć wątpliwości co do naruszenia przez E. M. przepisów art. 92 § 1 kw. Nie ulega wątpliwości, że nie mając uprawnień do parkowania na miejscu dla niepełnosprawnych, na miejscu takim parkował. Wynika to nie tylko z zeznań świadków S. P. (1) i S. P. (2), którym Sąd w pełni dał wiarę, ale również z materiału zdjęciowego. Z fotografii dołączonej do akt sprawy wynika niezbicie, że E. M., nie posiadając uprawnień ewidentnie zaparkował swój samochód na tzw. Kopercie, miejscu wyznaczonym dla inwalidy. Wynikało to zarówno z oznaczeń poziomych jak i pionowych. Drzewo wbrew twierdzeniom E. M. niczego nie zasłaniało, zaś w chwili zdarzenia w Polsce nie obowiązywały jeszcze „niebieskie” poziome oznaczenia miejsca dla niepełnosprawnego. Bezzasadne są również twierdzenia obwinionego, jakoby funkcjonariusze Straży Miejskiej nie byli w chwili zdarzenia umundurowani. Przeczą temu nie tylko zeznania funkcjonariuszy S. P. (1) i S. P. (2), ale i materiał fotograficzny dołączony do akt sprawy. Tak więc obwiniony nie miał prawa mieć wątpliwości co do tego czy ma do czynienia z prawdziwymi funkcjonariuszami Straży Miejskiej a co za tym idzie nie miał prawa odmówić podania im swoich pełnych danych personalnych. W świetle wszystkich powołanych wyżej okoliczności i dowodów sprawstwo i wina obwinionego E. M. w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Dokonując oceny wiarygodności występujących w sprawie świadków Sąd stwierdził co następuje. Zarówno S. P. (1) jak i świadek (...) sa funkcjonariuszami publicznymi S. Miejskimi. Krytycznego dnia wykonywali oni jedynie swoje rutynowe obowiązki służbowe. Brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności i rzetelności. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał występujące w sprawie dowody z dokumentów publicznych.

Obwiniony E. M. działaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona wykroczeń z art. 92 § 1 kw i art. 65 § 2 kw. bowiem w dniu 19.06.2018r. ok. godz. 9:30 na ul. (...) w J. będąc kierowcą samochodu m-ki T. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaków drogowych: P-20 „koperta” i D-18a „parking – miejsce zastrzeżone” i parkował w/w pojazdem na miejscu parkingowym przeznaczonym dla kierowców – inwalidów oraz w tym samym miejscu i czasie odmówił podania własnych danych stwierdzających tożsamość w postaci imion rodziców, umundurowanemu funkcjonariuszowi Straży Miejskiej, podejmującemu wobec niego interwencję .

Jako okoliczności obciążające dla tego obwinionego Sąd uwzględnił wysoki stopień szkodliwości społecznej obydwu zarzucanych mu czynów, przejawiający się nagminnością tych czynów tak na tutejszym terenie jak i w skali całego kraju.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił niemłody już wiek obwinionego. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, że właściwą karą zasadniczą dla tego obwinionego będzie kara grzywny. Za współmierną, dostosowaną do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej obu czynów Sąd uznał grzywnę w kwocie 400 zł. Kara w takiej właśnie wysokości spełni swoją odpowiednią rolę społeczną. Sąd ustalił, że obwiniony posiada 2 obywatelstwa – niemieckie i polskie. Na podstawie przedłożonego paszportu Sąd ustalił, że obwiniony nazywa się E. M.. Orzeczenie o kosztach Sąd wydał w oparciu o przepis art. 118 § 1 kpow