Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 164/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Warszawie, wyrok z dnia 18 sierpnia 2017 r., XII K 89/16.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości w odniesieniu do części skazującej

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 1

Zarzut

Naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Niezasadnie obrońca kwestionuje ocenę zeznań A. K..

- A. K. był w owym czasie alkoholikiem bez dochodu (sam oskarżony określał go jako „ ubogiego człowieka”, „ pijaczka”), niemającym żadnego racjonalnie umotywowanego powodu, aby zakładać rachunek, zwłaszcza w okolicach odległej stolicy, gdy sam mieszkał w R.,

- wskazania wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia dyktują wniosek, że A. K. nie prowadziłby tak rozległej działalności przestępczej samodzielnie, gdyby w jej realizacji musiał polegać na niepewnej pomocy oskarżonego w transporcie do odleglej stolicy i jej okolic,

- nie znajduje logicznego uzasadnienia grzecznościowa jazda oskarżonego G. K. i S. M. z A. K. po (...) bankach tylko ”za paliwo” oraz oczekiwanie, aż świadek pozałatwia swoje sprawy, gdyby oskarżony nie znał ich charakteru, nie uznawał za sprawy własne i nie liczył na korzyść z przestępstwa,

- nie mając wiedzy o celu podróży ze świadkiem A. K. do kolejnych banków i świadomości swojej roli w tym procederze, G. K. nie miałby również powodu ukrywać się po zatrzymaniu A. K. przez Policję (okoliczność ukrywania się oskarżony sam przyznał),

- potwierdzając wskazywany przez A. K. fakt, że S. M. przekazywał świadkowi czarną teczkę, a jednocześnie przecząc wiedzy, iż miała ona służyć na schowanie pieniędzy pobieranych z banków, oskarżony popadł w logiczną sprzeczność, jeśli zważyć, że wszyscy trzej poruszali się jednym samochodem i wspólnie odbywali wszystkie te podróże.

Wbrew stanowisku autora apelacji, depozycje A. K. znajdują potwierdzenie w innych dowodach i słusznie zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne w odniesieniu do roli oskarżonego G. K. w przestępczym procederze, skoro:

- A. K. konsekwentnie wyjaśniał, a po tym, jak sam został już skazany, nadal stanowczo zeznawał (choć nie miał już żadnego interesu ochrony własnej osoby, za to groziła mu odpowiedzialność karna za złożenie fałszywych zeznań), że to oskarżony G. K. był inicjatorem założenia przez niego licznych rachunków bankowych, z których miał za zadanie podejmować wpływające kwoty i przekazywać je oskarżonemu, a jego twierdzenia, że w takim właśnie celu oskarżony przyjeżdżał po niego do R. M. swojego ojca i zabierał go do W. oraz do podstołecznych miejscowości, korespondują z faktem bezspornych wspólnych podróży, które potwierdził również oskarżony i S. M.,

- depozycje A. K. pozostają w koherencji z wyjaśnieniami złożonymi przez S. M., który w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że znając z relacji oskarżonego schemat procederu wiedział, iż G. K. nie odbiera paczek osobiście, ale zleca to innym, a gdy liczba odbiorów pieniędzy wzrosła, wspólnie z K. postanowili sprowadzić się do W.,

- relacje A. K. co do zakładania rachunków bankowych potwierdza konkretna dokumentacja bankowa, a nadto jego relacje korespondują z treścią potwierdzeń przelewów,

- dokumenty bankowe, które według A. K. przekazał on oskarżonemu, faktycznie zostały ujawnione podczas przeszukania zajmowanego przez G. K. i S. M. mieszkania przy ul. (...)

- nakreślony przez S. M. na przekazanej J. K. i zabezpieczonej w śledztwie kartce, numer rachunku założonego w dniu 2 października 2014 r. w (...) Oddział (...) przy ul. (...) w W. i nazwisko A. K. oraz tytuł przelewu, na który należy wpłacić pieniądze, jak też fakt wpłaty pieniędzy najpierw przez J. K., a następnie również przez B. K. na konto tej samej osoby, pozostaje w oczywistej koherencji z podawanym przez świadka celem towarzyszenia mu przez S. M. i oskarżonego K., świadcząc ewidentnie, że A. K. nie działał sam, ale wykonywał polecenia swoich kompanów, w tym wedle ich pisemnych dyspozycji,

- w mieszkaniu przy ul. (...) ujawniono dokumenty dotyczące rachunków bankowych R. D. i M. P., które również przeznaczone były do wpłat pieniędzy wyłudzonych od pokrzywdzonych tzw. metodą „na policjanta” (numer rachunku R. D. został podany jako docelowy T. Ł., zaś na konto M. P. pieniądze miała wysłać L. K.), a także ukrytą pod dywanem odznakę policyjną, co koresponduje z zarejestrowaną treścią rozmów S. M. z nieustalonym telefonistą a następnie z oskarżonym K. (zgodnie z rozmową S. M. miał mieć ze sobą „blachę”, zaś oskarżony nakazał mu powrót do domu, gdzie następnie tzw. „blachę” ujawniono),

- ujawniona w mieszkaniu przy ul. (...) kartka z zapisanym adresem oddziału banku przy Al. (...) oraz ujawnione w kieszeni koszuli oskarżonego pieniądze w kwocie 17.600 zł korespondują z miejscem odebrania przez R. D. w dniu 29 października 2014 r. pieniędzy wyłudzonych od H. T. w kwocie 20.000 zł.

2.  Nie można zgodzić się ze skarżącym, jakoby ustalenie, że wspólne wynajęcie mieszkania przy ul. (...) w W. przez oskarżonego i S. M. służyło realizacji przestępczego celu, miało wynikać z obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk.

Ustalenie powyższe znajduje umocowanie w treści dowodów obdarzonych wiarą, wynikając z całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie w ich logicznym powiązaniu, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i życiowego doświadczenia. I tak:

- zarówno oskarżony K., jak i S. M. nie mieli pracy stanowiącej źródło dochodu, który pozwalałby na finansowanie wynajmu mieszkania w centrum stolicy, a w szczególności utrzymywania lokalu – jak wskazuje skarżący – z przeznaczeniem na rozrywkę i spotkania z kolegami z okolic rodzimego R., pomijając nawet całkowitą nieracjonalność przeprowadzania się z R. do stolicy po to, aby przyjmować w niej towarzystwo z R. i pić razem alkohol,

- wyjaśnienia oskarżonego co do okoliczności związanych z wynajmem mieszkania są niekonsekwentne, skoro najpierw twierdził, że pieniądze na ten cel, w kwocie 5.000 zł otrzymał od rodziców, aby na rozprawie zmienić wersję i wskazać, że pieniądze pochodziły z ostatniego przestępstwa, za które został wcześniej skazany,

- mieszkanie przy ul. (...) zostało wynajęte na nazwisko innej osoby (S. Z., brata ciotecznego S. M.), co wskazuje na zamiar ukrywania danych faktycznych najemców, korespondując z ich przestępczymi zamiarami,

- z wyjaśnień S. M. złożonych w postępowaniu przygotowawczym wprost wynika, że wynajem mieszkania podyktowany był wzrostem liczby odbioru paczek z pieniędzmi i płynącą stąd potrzebą przeprowadzenia się do W.,

- fakt przebywania w wynajętym mieszkaniu zarówno R. D., jak i M. P., którzy tak samo, jak S. M. i oskarżony G. K. pochodzili z okolic R., wpisuje się w nakreślony w złożonych w śledztwie depozycjach S. M. oraz w relacjach A. K. schemat działania oskarżonego, który w rodzimej okolicy werbował bezrobotne osoby do współudziału w oszustwach na szkodę zaawansowanych wiekowo pokrzywdzonych tzw. metodą „na policjanta”, w charakterze odbieraczy gotówki i założycieli rachunków, na które wpływały wyłudzone sumy,

- ujawnienie w mieszkaniu kartki z własnoręcznie nakreślonymi przez oskarżonego numerami rachunków bankowych założonych na nazwisko M. P., w tym mającego służyć do wpłaty pieniędzy przez pokrzywdzoną L. K..

Całokształt powyższych okoliczności świadczy o tym, że wynajęty na inną osobę lokal, dogodnie położony w dobrze skomunikowanym centrum miasta, służył jako baza podporządkowana przestępczemu procederowi, gdzie przechowywano związane z nim dokumenty i akcesoria, skąd udawano się na konkretne akcje i gdzie wracano z łupami. Jednocześnie, sytuacja bezrobotnego oskarżonego jednoznacznie wskazuje, iż wynajęcie mieszkania w centrum stolicy po to, aby gościć znajomych ze wsi i pić z nimi alkohol, jak wywodzi obrońca, byłoby sprzeczne nie tylko z zasadami ekonomii (oskarżonego nie byłoby stać na wynajem tego mieszkania, gdyby nie miał nielegalnego źródła dochodu), ale też z elementarnymi regułami logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, co zarzut apelacji czyni oczywiście bezzasadnym.

3.  Niezasadnie obrońca kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wyjaśnień S. M.,

Fakt, że S. M. na rozprawie odmówił składania wyjaśnień, przyznając się do czynów w znacznie ograniczonym zakresie, nie dezawuuje tych jego depozycji z postępowania przygotowawczego, które pozostają w koherencji z innymi dowodami oraz wpisują się w nieodpartą logikę zdarzeń. Sąd Okręgowy poddał treść wyjaśnień S. M. wnikliwej analizie, klarownie motywując powody w jakim zakresie i z jakich powodów daje im wiarę, bądź wiary odmawia, zaś skarżący nie przedstawił żadnego argumentu, który mógłby skutecznie podważyć trafność tej oceny.

Należy przy tym zauważyć, że S. M. każdorazowo w instrumentalny sposób przedstawiał kolejne wersje zdarzeń, przyznając się w istocie do tych czynów, na potwierdzenie których organy ścigania dysponowały nader jaskrawymi dowodami. Natomiast odnośnie udziału w przestępstwie innych osób nie krył braku woli obciążania kompanów, stwierdzając jednoznacznie: „ nie będę mówił na nikogo, niech każdy broni się sam”, a emanacją tego nastawienia było nieobciążanie oskarżonego przed Sądem. Nie zmienia to faktu, że choć S. M. marginalizował rolę G. K., a finalnie nie chciał wyjaśniać, to jednocześnie wcześniej opisane przez niego aspekty aktywności oskarżonego w przestępstwach, po części korespondują z innymi dowodami oraz wskazaniami wiedzy, logiki i życiowego doświadczenia, a tylko w takim zakresie Sąd I instancji uczynił je podstawą rekonstrukcji faktów.

W powyższym kontekście należy odwołać się do treści zarejestrowanych rozmów z udziałem oskarżonego, o czym niżej, oraz niekwestionowanych w środku odwoławczym wniosków opinii z zakresu fonoskopii i badania pisma. Jednocześnie wskazać należy na wyjaśnienia M. P., który wprost wskazał, że S. M. i G. K. mieszkali razem oraz na zeznania A. K., który konsekwentnie opisywał ich wspólne zaangażowanie w realizację oszustw.

4.  Nie można podzielić stanowiska skarżącego, jakoby dowodowe nagrania rozmów telefonicznych nie wskazywały na rolę oskarżonego G. K. w zarzucanych jemu przestępstwach.

Powyższe twierdzenie skarżącego wynikać musi z nie dość wnikliwej lektury przedmiotowego materiału dowodowego, bądź choćby tylko pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których Sąd I instancji dość szczegółowo odniósł się do treści zarejestrowanych rozmów, analizując je w kontekście rzeczywistego czasu rejestracji i czynności sprawczych w zakresie poszczególnych przestępstw zarzucanych G. K..

Jednoznaczny przekaz werbalny, a nie jego interpretacja, pozwalał stwierdzić, że G. K. i S. M. podczas poszczególnych połączeń telefonicznych wprost rozmawiali o bankach i lokalizacji, pod którą ma się udać ten ostatni, a treść ich rozmów wprost obrazuje wpływ oskarżonego K. na kierowanie poczynaniami pokrzywdzonych i pozostawanie w kontakcie z innymi osobami pilotującymi dane akcje przestępcze. Podkreślić trzeba nie tylko koherencję zarejestrowanych treści z konkretnymi zdarzeniami, ale również i to, że właśnie na podstawie wyników podsłuchu operacyjnego podjęto obserwację i zatrzymano oskarżonego G. K. oraz S. M. i R. D., zaś zeznania R. Z. stanowią logiczne dopełnienie wiedzy uzyskanej z nagrań.

Zatem tylko dla przykładu wskazać należy, że w rozmowie z 28 października 2014 r. o godz. 16:43:57 - 16:45 ( (...)) oskarżony instruował R. D., na jaką ulicę ma się udać wobec wątpliwości tamtego, czy chodzi o (...), czy (...) S.A. Warto przy tym podkreślić, że nakazując odbieraczowi poczekać aż telefonicznie powie mu „co jest grane”, oskarżony na zapewnienie D., że usiądzie na przystanku, zareagował: „ a po co na przystanku? K. tam są kurwa idioto, idź do jakiejś restauracji”. Tymczasem samo wskazanie na konieczność unikania kamer, jako rzecz fundamentalną (według oskarżonego tylko idiota tego czyni), klarownie świadczy o świadomości oskarżonego co do nielegalności przedsięwzięcia i wynikających stąd konsekwencji. Podobnie rzecz się ma w przypadku rozmowy zarejestrowanej 27 października 2014 r. od godz. 17:58:15 do 17:58:40 ( (...)), gdy po zdarzeniu z udziałem A. G. (czyn opisany w zarzucie XIV), oskarżony instruując S. M., aby wysiadł z taksówki gdzieś wcześniej, przestrzega: „ nie podjeżdżaj pod chałupę w ogóle”.

Immanentnym w świetle całokształtu ujawnionych okoliczności jest tymczasem, że to świadomość popełniania przestępstw stanowiła powód tak daleko idącej ostrożności, wszak osoba, której zachowanie nie koliduje z prawem, nie ma powodu unikać kamer na miejskim przystanku komunikacyjnym, ani ukrywać docelowego miejsca swojej podróży taksówką.

Klarownie, nie tylko udział, ale i rolę oskarżonego w przestępstwach na szkodę S. T. i H. T., obrazują rozmowy zarejestrowane 29 października 2014 r. Po tym wszak, jak obserwowanemu przez funkcjonariuszy Policji S. M. nie udało się odebrać pieniędzy od S. T. przy ul. (...), oskarżony wyrażając zawód („ no i co tam, chujnia”) i polecając mu powrót do domu, zapowiedział jednocześnie dalsze działania: „ dobra, ja puszczam tam J. w drugie miejsce”, co w skorelowanym czasie ucieleśniło się odebraniem przez R. D. (pseudonim (...) - k. 904) pieniędzy od H. T. w banku przy Al. (...), którego adres był zapisany na kartce znalezionej podczas przeszukania mieszkania przy ul. (...). W tej samej rozmowie oskarżony polecił też S. M., aby „ gdy zadzwonią” podał im numer do (...), bowiem pierwotnie to właśnie M. miał się tam udać. W konsekwencji doszło w tym dniu do rozmowy o godz. 14:12:46 ( (...)), podczas której S. M., wykonując powyższe polecenie, przekazał numer R. D. nieustalonemu telefoniście, dzwoniącemu z numeru zaczynającego się prefiksem właściwym dla Wielkiej Brytanii, a już o godz. 14:33:54 G. K. telefonicznie wyrażał pretensje do R. D., że wyrwał pokrzywdzonej kopertę (co odpowiada zeznaniom pokrzywdzonej), zapewniając, że „ona by oddała ci sama” i przestrzegając go, aby więcej tak nie robił „chyba, że on ci powie rwij, no to będziesz rwał”, „ a nie sam, to nic tam nie rób, ja ci powiedziałem jak to odbywa się” ( (...)).

Zestawienie powyższych bezspornych treści z kontekstem sytuacyjnym wynikającym z zeznań pokrzywdzonych i świadków oraz z dokumentacją bankową, w żadnej mierze nie pozwala uznać wypowiedzi oskarżonego - jak chce skarżący - za „neutralne zdania”. Niepodważalna logika zdarzeń, w które wpisują się zarejestrowane treści rozmów, implikuje wniosek, że oskarżony sprawował kontrolę nad przebiegiem akcji przestępczej, decydując o działaniach innych współsprawców (odbieraczy), pośrednicząc w kontakcie z „telefonistami” i udzielając „odbieraczom” instrukcji.

Treści zarejestrowane w ramach podsłuchów operacyjnych były na tyle klarowne dla organów ścigania, że to na ich podstawie podjęto obserwację i zatrzymano zarówno S. M. i R. D., jak też oskarżonego.

5.  Nie można podzielić stanowiska autora apelacji, jakoby ujawnione podczas przeszukania kartki z zapiskami G. K. oraz dokumentacja bankowa nie mogły świadczyć o czynnym udziale oskarżonego w przypisanych jemu przestępstwach.

O ile same zapiski z numerami kont, na które pokrzywdzeni przelali, bądź mieli przelać pieniądze, samodzielnie nie dowodziłyby udziału oskarżonego w przypisanych jemu przestępstwach, o tyle miejsce ich ujawnienia w zestawieniu z innymi, wszechstronnie przywołanymi przez Sąd Okręgowy, dowodami i wynikającymi z nich okolicznościami, tworzy logiczny układ zdarzeń, stanowiąc uzupełnienie ich treści.

Udział, rolę i zamiar oskarżonego G. K. w przestępstwach Sąd I instancji ustalił na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie w ich wzajemnym powiązaniu, a nie jak proponuje skarżący, wyrwanych z kontekstu dowodów i pojedynczych zdarzeń, oderwanych od reszty, bez osadzenia ich w określonym kontekście sytuacyjnym.

Lp. 2

Zarzut

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzekania przez wadliwe ustalenie, że G. K. dopuści się zarzucanych mu przestępstw, pełnił rolę nadzorczą przy ich popełnianiu, poszukiwał i angażował kolejne osoby do popełniania przestępstw, jak również kontaktował się z osobami dzwoniącymi z Wielkiej Brytanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można podzielić zarzutu skarżącego, jakoby ustalenie przez Sąd I instancji powyższych faktów miało stanowić wynik błędu, skoro wszystkie te ustalenia znajdują umocowanie w treści prawidłowo ujawnionych na rozprawie dowodów, którym Sąd orzekający dał wiarę, logicznie uzasadniając swoje oceny i wnioski.

Rola oskarżonego G. K. w przestępstwach została zrekonstruowana nie tyle w oparciu o wyjaśnienia S. M., co przede wszystkim na podstawie jego własnych wypowiedzi zarejestrowanych w ramach podsłuchu kontrolowanego, gdzie podczas realizacji oszustwa na szkodę A. G. oskarżony popędzał S. M., kierując go na ul. (...) (pokrzywdzony wypłacił pieniądze w znajdującym się tam oddziale banku, które następnie odebrał S. M.), podczas oszustwa na szkodę T. Ł., któremu pracownik banku odmówił wypłaty pieniędzy z rachunku, oskarżony nakazywał M. powrót wobec niepowodzenia akcji, zaś podczas rozmowy z R. D. oskarżony polecił mu założenie rachunku w Banku (...). G. K., pozostając w telefonicznym kontakcie z S. M. podczas przestępczej akcji na szkodę S. T., sprawdzał, czy akcja się udała, a wobec jej niepowodzenia nakazał współlokatorowi wracać do domu, zapowiadając: „puszczam J. w drugie miejsce” oraz polecając mu podanie „im” telefonu R. D., co S. M. uczynił podczas połączenia z „telefonistą” dzwoniącym z brytyjskiego numeru. Oskarżony instruował wreszcie R. D. po tym, jak tamten wysłany przez niego na Aleję (...), wyrwał kopertę z pieniędzmi H. T., że nie wolno tak postępować i przestrzegał, aby więcej tak nie robił „chyba, że on ci powie rwij, no to będziesz rwał”. Oskarżony w tej samej rozmowie powoływał się na własne instrukcje udzielane D. „ja ci powiedziałem jak to odbywa się” ( (...)).

Nie wymaga skomplikowanych zabiegów dedukcyjnych wyprowadzenie, już tylko na podstawie tych fragmentów rozmów, przeprowadzonych w czasie odpowiadającym realizacji poszczególnych przestępstw, takich wniosków co do roli w nich oskarżonego, do jakich doszedł Sąd I instancji. Należy przy tym podnieść, że wynikająca z treści zarejestrowanych rozmów rola oskarżonego, jako koordynatora przestępczych akcji, koresponduje z depozycjami A. K., który również opisywał G. K., jako organizatora i inicjatora założenia przez świadka kolejnych rachunków i odbiorcę wpływających nań środków. Wyjaśnienia S. M., który w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że wiedział od G. K., iż nie odbiera on paczek osobiście, ale zleca to innym, jakkolwiek korespondują z powyższymi dowodami, to dla ustalenia roli oskarżonego w przestępstwach nie mają bynajmniej zasadniczego, a jedynie pomocnicze znaczenie.

W tym stanie rzeczy, słusznie wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do winy, zostały uznane przez Sąd meriti za niewiarygodną linię obrony. Natomiast przyjęcie, że oskarżony czerpał korzyści za swój udział w przestępstwie, otrzymując pieniądze za nadzór nad przebiegiem oszukańczych akcji, nie wynika bynajmniej z domniemywań Sądu I instancji, ale z treści obdarzonych wiarą dowodów i logicznej na ich podstawie dedukcji. Należy w tym kontekście przypomnieć, że według A. K., oskarżony nie tylko obiecał mu zapłatę za przyjmowanie środków na założone rachunki i podejmowanie z nich pieniędzy, a następnie przekazywanie ich oskarżonemu, ale też przekazał świadkowi 1300 zł po skutecznym wyłudzeniu pieniędzy od J. K., co świadczy, że oskarżony mógł nimi zadysponować. Wskazać też należy na wyniki przeszukania mieszkania przy ul. (...), gdzie zabezpieczono pieniądze wyłudzone od H. T. oraz na fakt, że oskarżony wynajmując mieszkanie w centrum W. nie posiadał żadnych legalnych źródeł dochodu.

Immanentnym jest i to, że oskarżony „charytatywnie” nie werbowałby innych osób do udziału w oszustwach i nie uczestniczyłby aktywnie w przestępczych akcjach. Innymi słowy to właśnie wskazania wiedzy, logiki i życiowego doświadczenia dyktują wniosek, że oskarżony wkładał czas i energię w realizację kolejnych oszustw po to, aby skorzystać z ich finansowych efektów, wszak w przeciwnym razie podporządkowanie trybu życia temu zajęciu, łącznie z przeprowadzką do stolicy, pozbawione byłoby jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia. Tymczasem pierwsza powinnością Sądu orzekającego jest korzystanie z reguł zdrowego rozsądku, co wnioskowanie zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku należycie uwzględnia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych jemu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania za niezasadne zarzutów apelacji, jak również wobec niestwierdzenia takich uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, które implikowałyby konieczność zmiany wyroku co do istoty.

Lp. 3

Zarzut

Naruszenie przepisu art. 627 kpk poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 17.100 zł tytułem kosztów procesu i niezastosowanie art. 624 § 1 kpk i nie zwolnienie oskarżonego od kosztów mając na względzie jego sytuację osobistą oraz fakt długotrwałego odbywania kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji nie obraził przepisu art. 627 kpk, skoro obciążając oskarżonego kosztami postępowania w wyroku skazującym wprost zastosował regulację tego przepisu. Jednocześnie brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego, który jest osobą w sile wieku, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie jest obciążony zobowiązaniami alimentacyjnymi, ani dolegliwościami zdrowotnymi, które uniemożliwiałyby mu, bądź przynajmniej ograniczały możliwość zarobkowania. Oskarżony popełnił przestępstwa w celu uzyskania korzyści majątkowych i takie korzyści w ich wyniku uzyskał, wykazując się wyrafinowaną bezwzględnością wobec pokrzywdzonych - starszych osób, pozbawiając ich oszczędności stanowiących zabezpieczenie na wypadek niedostatku lub choroby i podporządkował temu celowi zaangażowanie, które mógł poświęcić uczciwemu zarobkowaniu. Zwolnienie oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i przerzucenie tychże na Skarb Państwa nijak miałoby się do względów słuszności.

Niezależnie od rodzaju i rozmiaru orzeczonej kary, czas jaki upłynął od daty czynów był wystarczający, aby oskarżony zabezpieczył środki na przewidywalne koszty procesu.

Wniosek

o zwolnienie oskarżonego od kosztów procesu w I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu obrazy art. 627 kpk i braku podstaw do zwolnienia oskarżonego z kosztów na podstawie art. 624 § 1 kpk.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w części zaskarżonej, a więc skazującej, utrzymano w mocy, poza orzeczeniem o łącznej karze grzywny, które zmieniono.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec stwierdzenia niezasadności zarzutów apelacji i niestwierdzenia przyczyn odwoławczych podlegających uwzględnieniu z urzędu (poza ukształtowaniem łącznej kary grzywny).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny obniżył orzeczoną oskarżonemu w punkcie 8 (ósmym) łączną karę grzywny do wymiaru 420 (czterystu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy niezasadnie zastosował różne zasady łączenia orzeczonych oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności (asperacja) i kar grzywny (kumulacja), skoro wymierzono je za te same przestępstwa. Mając zatem na uwadze tożsamość takich okoliczności, jak liczba przestępstw, stopień bliskości podmiotowo-przedmiotowej i czasowo-przestrzennej oraz jednakowe cele karne, brak było podstaw do różnicowania reguł wymiaru łącznej kary pozbawienia wolności i łącznej kary grzywny.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w powyższym zakresie, obniżając karę grzywny w wyniku ukształtowania jej na zasadzie asperacji, tak, jak uczynił to Sąd I instancji w przypadku łączenia kar pozbawienia wolności. Zważywszy, że najwyższa z orzeczonych i podlegających łączeniu kara grzywny wynosi 300 stawek, zaś suma kar grzywny wynosi 550 stawek dziennych, Sąd Apelacyjny karę łączną grzywny ustalił na 450 stawek dziennych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Koszty procesu zasądzono od oskarżonego G. K. na rzecz Skarbu Państwa, w tym obliczając opłatę za obie instancje na kwotę 13.200 (trzynastu tysięcy dwustu) złotych, co znajduje umocowanie w treści art. 636 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 6, art. 3 ust. 1 in fine, art., 8 i art., 10 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Z tych samych przyczyn, dla których Sąd Apelacyjny nie podzielił podniesionego w apelacji zarzutu obrazy art. 627 kpk, uznano, że brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty kosztów zainicjowanego przez jego obrońcę postępowania odwoławczego.

7.  PODPISSąd

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości w odniesieniu do części skazującej

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części skazującej

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana