Pełny tekst orzeczenia

TRANSKRYPCJA UZASADNIENIA

****** poczatektekstu

[Sędzia sprawozdawca 00:00:01.935] Uzasadnienie w sprawie II Ca 939/18. Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2018 roku w sprawie I C 2285/16 Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w S. na rzecz powoda K. P. kwotę 1.000 złotych. W punkcie drugim - oddalił powództwo. W punkcie trzecim - odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego. W punkcie czwartym - przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w S. na rzecz radcy prawnego reprezentującego powoda kwotę 461 złotych 86 groszy tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu i odstąpił od obciążania powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi. U podstaw tak wydanego orzeczenia legły następujące ustalenia faktyczne i prawne, a mianowicie Sąd ustalił, że K. P. odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S., w którym przebywa od 3 grudnia 2014 roku. Nie ulega wątpliwości, że K. P. często zgłaszał się do ambulatorium Zakładu Karnego skarżąc się na dolegliwości skórne, które go swędziały. Z uwagi na to lekarz przepisał mu lek O. w formie maści, który, co wynika z materiału zgromadzonego przez Sąd Rejonowy, został mu dostarczony dopiero po upływie około 2 miesięcy. Skutkiem powyższego, nie ulega wątpliwości, że te zmiany skórne, które u powoda zaistniały skutkowały nasileniem się tych oznak, jak również wywołaniem uczucia swędzenia. Sąd również ustalił, że z materiału dowodowego wynika, że w toku odbywania kary pozbawienia wolności postawa prezentowana przez powoda była postawą naganną. Powód wulgarnie odnosił się do współosadzonych, najprawdopodobniej uczestniczył w dostarczaniu środków odurzających na teren jednostki, która to sytuacja eskalowała negatywne zachowanie wśród niektórych uczestników. Skazany namawiał współosadzonych do pisania ogromnej ilości skarg i przejawiał nieregulaminowe zachowanie wobec funkcjonariuszy Służby Więziennej. W gronie osadzonych miał charakter osoby starającej się dominować i jego negatywna postawa wpływała na eskalację negatywnych zachowań wśród słuchaczy. Sąd również ustalił, że powód był wielokrotnie karany dyscyplinarnie. Powód nie jest lubiany przez współosadzonych i pracowników w Zakładzie Karnym. Analizując podstawę prawną powództwa Sąd wskazał, że jest to artykuł 23 i 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego i uznał tylko w niewielkim stopniu dochodzone roszczenie w wysokości 10.000 złotych za zasadne. Sąd uznał, że nie ulega wątpliwości, że zważywszy na to, że artykuł 115 paragraf 1 kkw wskazuje na to, że skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne Sąd ustalił, że dostarczanie maści O. po upływie prawie 2 miesięcy od daty przepisania jej przez lekarza stanowiło naruszenie dóbr osobistych, skutkiem powyższego przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 1.000 złotych. Natomiast w pozostałym zakresie uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia żeby dobra powoda były naruszane i brak jest podstaw do przyjęcia żeby w tej sytuacji powodowi przysługiwało również jakiekolwiek zadośćuczynienie w tym zakresie, zważywszy również na fakt negatywnego i nagannego zachowywania się przez powoda przez cały okres osadzenia jego w Zakładzie Karnym. Apelację od powyższego orzeczenia wniosły obie strony. Strona powodowa domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i zapłaty od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.000 złotych oraz orzeczenia o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu apelacyjnym. Zarzucając orzeczeniu Sądu Rejonowego naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności artykułu 24 paragraf 1 oraz artykułu 448 Kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że wnioskowana kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do zakresu naruszeń dóbr osobistych jakich powód doznał w Zakładzie Karnym. W uzasadnieniu apelacji te zarzuty zostały rozwinięte. Apelacja pozwanego zarzucała naruszenie artykułu prawa procesowego, to jest artykułu 233 paragraf 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że doszło do naruszenia dóbr osobistych poprzez niewydania powodowi bez zbędnej zwłoki leku o nazwie O.. Skutkiem powyższego, strona wnosiła o zmianę wydanego orzeczenia i oddalenia powództwa oraz orzeczenia o kosztach procesu w uzasadnieniu apelacji uzasadniając prezentowane zarzuty apelacyjne. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Obie apelacje stron okazały się niezasadne, a orzeczenie Sądu Rejonowego ze wszech miar przepraszam prawidłowe. Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne i czyni integralną częścią uzasadnienia ustalenia faktyczne i prawne przeprowadzone przez Sąd Rejonowy. Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia tytułem wstępu warto przypomnieć, że zgodnie z artykułem 417 paragraf 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego albo inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Wymieniona regulacja przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, zdefiniowanym jako niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej i stanowi ogólną podstawę odpowiedzialności władz publicznych za ich władcze działania. Z kolei przepis artykułu 448 Kodeksu cywilnego stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego, Sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Artykuł 24 Kodeksu cywilnego ustanawia domniemanie bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, co powoduje, że na pozwanym spoczywa ciężar wykazania, że jego działania były zgodne z prawem. Warto przy tym wskazać na ugruntowane stanowisko judykatury, iż Sąd nie ma obowiązku zasądzenia i zadośćuczynienia w każdym przypadku naruszenia dóbr osobistych. Dokonując tej oceny Sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych, w tym stopień winy naruszającego te dobra oraz rodzaj naruszonego dobra, między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 kwietnia 2006 roku, sygnatura akt II PK 245/05. Formułowany przez obie strony w apelacjach zarzut naruszenia artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postepowania cywilnego Sąd Odwoławczy uznaje za kompletnie nietrafiony. Dokonana bowiem przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie uchybiała podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, to jest regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, a więc ocena ta nie narusza dyspozycji artykułu 233 paragraf 1 kpc. Warto przy tym zwrócić uwagę na stanowisko judykatury, w tym wyrażone w wyroku Sąd Apelacyjnego w Poznaniu z 9 kwietnia 2008 roku, w sprawie o sygnaturze I ACa 205/08, zgodnie z którym to, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Ocena dowodów należy bowiem zawsze do Sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można wywieść inne wnioski niż przyjęte przez Sąd, nie dochodzi do naruszenia tegoż przepisu. W rozpatrywanej sprawie ponad wszelką wątpliwość ustalono, co wynika z książeczki zdrowia osadzonego, że 27 lipca 2016 roku powód zgłosił się do lekarza dyżurnego w Zakładzie Karnym skarżąc się na dolegliwości skórne, które go swędziały. Lekarz przepisał mu lek O. w formie maści. Wobec braku leku nie został on osadzonemu wydany, lek został zamówiony, w maksymalnym terminie do 2 tygodni winien był on dotrzeć do Zakładu Karnego. Powyższe wynika z zeznań świadków A. [ns 00:08:05.563], R. C. i M. B.. Mimo skarg powoda, lek został mu wydany po upływie 51 dni, a więc prawie po 2 miesiącach od daty jego przypisania, to jest w dniu 15 września 2016 roku. Niespornym jest także, co wynika z wpisów w książeczce zdrowia, że podczas wizyty powoda u lekarza w dniu 21 września 2016 roku stwierdzono u niego wysypkę na nogach i przedramionach zalecając dalsze stosowanie O.. Istotnie, z zeznań świadka B. wynika, że maść O. nie należy do leków ratujących życie, że zmiany chorobowe miały u powoda małe natężenie i chyba nie były bolesne tak, że już powód zrezygnował z wizyty w ambulatorium 10 sierpnia i z wizyty u dermatologa 24 sierpnia 2016 roku. Tym niemniej z materiału dowodowego wynika, że wskutek zaniedbań pozwanego maść O. została zamówiona przez pozwanego dopiero w dniu 6 września 2016 roku i mimo dostarczenia jej w dniu 8 września 2016 roku dopiero w wyniku kolejnej uwzględnionej skargi powoda lek wydano mu 15 września. Rację ma Sąd Rejonowy, że artykuł 115 paragraf 1 kkw, wskazuje że skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne. Niedostarczenie powodowi przez 2 miesiące leków bezsprzecznie przedłużyło proces leczenia, skutkował odczuwaniem dyskomfortu w postaci swędzenia, stanowiło dla niego uciążliwość podczas noszenia ubrań. W świetle powyższego, zasądzenie przez Sąd Rejonowy na rzecz powoda zadośćuczynienia, co do zasady Sąd uznaje za uzasadniony, a jego ustaloną na 1.000 złotych wysokość za adekwatną do zamiaru doznanej przez powoda krzywdy. Powyższe skutkuje w konsekwencji koniecznością przyjęcia, że dokonana przez Sąd ocena materiału dowodowego, bazując przy tym, że Sąd orzekał przy uznaniu własnego przekonania i wszechstronnego jego rozważenia była prawidłowa. Sąd Odwoławczy uznaje zatem, że regulacja wynikająca z artykułu 233 paragraf 1 kpc nie została przez Sąd naruszona. Odnosząc się do zarzutu naruszenia artykułu 22, 24 w związku z artykułem 488 Kodeksu cywilnego Sąd Odwoławczy wskazuje, że ocena w tym zakresie dokonana przez Sąd Rejonowy jest również prawidłowa. A nawet gdyby przyznać, że w wyniku działań funkcjonariuszy doszło do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda, to stopień winny naruszającego nie daje podstaw do przyznania powodowi za tą okoliczność jakiejkolwiek dodatkowego zadośćuczynienia. Skutkiem powyższego, biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, Sąd Odwoławczy oddalił obie apelacje uznając je całkowicie niezasadne na podstawie artykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego. O kosztach pełnomocnika reprezentującego powoda z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, Sąd orzekł na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dziennik Ustaw z 2017 roku, pozycja 1798 na podstawie artykułu 14 paragrafu przepraszam 14 punkt 26 w związku z paragrafem 16 ustęp 1 punkt 1 tegoż Rozporządzenia.

[koniec części 00:11:06.046]