Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 828/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Piotr Jędrzejewski

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2019 r. w G.

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko TUZ Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

I.  Zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. P. kwotę 5.500 zł (pięć tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 października 2017 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz A. P. kwotę 2.785 zł (dwa tysiące siedemset osiemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1.409,26 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięć złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem kosztów procesu tymczasowo pokrytych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 828/19

UZASADNIENIE

(Powódka) A. P. wniosła pozew przeciwko TUZ Towarzystwo (...) z siedzibą w W. (pozwanemu) o zapłatę kwoty 5.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienie 19 października 2017 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu uległa, a którego sprawca w zakresie odpowiedzialności cywilnej ubezpieczony był u pozwanego.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, ze w jego ocenie wysokość roszczenia zadanego przez powódkę jest zawyżona i dotychczasowo wypłacona kwota 500 zł jest wystarczająca.

USTALENIA FAKTYCZNE

1.  W dniu 15 lutego 2016 roku w K. ok. godz. 10.30 kierujacy samochodem marki S. (...) o nr rej (...) doprowadził do zderzenia z pojazdem T. (...) o nr rej. (...), którym kierowała powódka jadąca z dziećmi. Pojazd sprawcy posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

2.  Pismem z dnia 15 września 2017 r. powód wezwał pozwanego do wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 15.000 zł zadośćuczynienia. Pismem z dnia 18 października 2017 r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 500 zł.

(okoliczności bezsporne nadto pisma k. 36-37, 40-41)

Po zdarzeniu powódkę z dziećmi zabrał pogotowie do szpitala w K.. Na wskutek wypadku powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego I stopnia. Uraz miał charakter zgięciowo przyprostny i miał elementy urazu biczowego. Powódka była leczona przez około 6 miesięcy. Stosowano leki, zabiegi rehabilitacyjne. W pierwszym okresie po wypadku utrzymywało się bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa C.

(dowód : opinie biegłych k. 89-90v)

3.  Objawy bólowe kręgosłupa i głowy zaczęły się u powódki, kiedy opadły emocje po zdarzeniu wieczorem tego dnia. Powódka udała się do szpitala a po zrobieniu prześwietlenia kręgosłupa zalecono jej przez okres 10 dni noszenia kołnierza ortopedycznego, nosiła go ok. 2 tygodni. Miała duże zawroty głowy, które uniemożliwiały jej funkcjonowanie. Trwały one przez 2 miesiące. Towarzyszyły im wymioty. W tym czasie nie mogła zajmować się dziećmi, nie mogła nic dźwigać ani nosić. W wyniku stresu związanego ze zdarzeniem straciła pokarm. Obawiała się wrócić do kierowania pojazdem, dopiero rozmowy z koleżanką psycholog pomogły przełamać jej ten lęk.

Dowód : zeznania powódki k. 70-71, zeznania świadka M. P. k. 67)

OCENA DOWODÓW

6  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadka oraz powódki a nadto opinii biegłych.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej tych dowodów. Opinia biegłego również w sposób jednoznaczny określała obrażenia jakich doznał powód i nie była kwestionowana przez strony.

ROZWAŻANIA PRAWNE

4.  Okoliczności dotyczące faktu zaistnienia wypadku z dnia 15 lutego 2016 roku, jego przyczyny oraz osoba sprawcy nie były sporne między stronami. W szczególności strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności wobec powódki, a jedynie wysokość dochodzonych przez nią kwot.

5.  Podstawę żądania powoda stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. (uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Uszkodzenie ciała w rozumieniu uregulowań art. 444 § 1 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, które może dotyczyć zarówno samej powłoki cielesnej, jak i narządów wewnętrznych. Naprawienie szkody niemajątkowej tzw. krzywdy może polegać na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej. Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienie psychiczne, moralne (ujemne uczucia przezywane w związku z cierpieniami fizycznymi w następstwie uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie ma stanowić formę rekompensaty z tytułu szkody niemajątkowej.

6.  Należy także wskazać, że różnica między stosowaniem art. 444 § 1 i 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. przy stwierdzeniu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia polega na tym, że szkoda materialna z pierwszego przepisu w zasadzie musi znaleźć pełne pokrycie, gdy tymczasem zasądzenie zadośćuczynienia, a zwłaszcza jego wysokości uzależnione są od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności zaś zarówno od trwałości i skutków wypadku lub okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, jak i od rodzaju i stopnia winy sprawcy szkody i odczucia jej przez poszkodowanego (wyrok SN z 30 listopada 1999 r., I CKN 1145/99, niepubl.).

7.  Dla ustalenia, że doznana krzywda jest następstwem zdarzeń, o których stanowi art. 445 k.c. i przypisania podmiotowi odpowiedzialności, istotne jest ustalenie związku przyczynowego określonego w art. 361 k.c., przepis ten bowiem dotyczy zarówno szkód majątkowych jak i niemajątkowych. Krzywda powinna być normalnym następstwem czynu sprawcy (por. wyrok SN z 7 lutego 2006 r., I PK 272/05, LEX nr 281244).

8.  Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pod uwagę należy zatem wziąć stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień, a także wywołane doznaną szkodą poczucie bezradności. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok SN z dnia 09-11-2007, V CSK 245/07).

9.  Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a zatem ma rekompensować krzywdę odczuwalną w chwili obecnej, jak i przez następne lata.

10.  Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie "sumy odpowiedniej" choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK 349/07, opubl. Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/28, Biul.PK 2008/4/).

16.  Podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 1 § 1 k.c. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 1 § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Zakres tego odszkodowania określają przepisy art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

17.  Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż niesporna jest odpowiedzialność pozwanego, skoro sprawca wypadku poruszał się samochodem posiadającym ubezpieczenie OC pozwanego.

18.  W niniejszej sprawie powód w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała, w związku z czym mógł dochodzić roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia. W takiej sytuacji roszczenia może kierować do osoby odpowiedzialnej za zdarzenie, w wyniku którego doszło do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia lub do ubezpieczyciela tej osoby, przy czym powód skierował swoje roszczenie jedynie do ubezpieczyciela osoby odpowiedzialnej za powstałą szkodę.

19.  W ocenie Sądu żądanie powoda dotyczące zadośćuczynienia było uzasadnione w całości czyli co do kwoty 5.500 zł.

20.  Kwota przyznawana z tytułu zadośćuczynienia winna obejmować naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych związanych z zaistnieniem wypadku. Na wskutek wypadku powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego I stopnia. Uraz miał charakter zgięciowo przyprostny i miał elementy urazu biczowego. Powódka była leczona przez około 6 miesięcy. Stosowano leki, zabiegi rehabilitacyjne. W pierwszym okresie po wypadku utrzymywało się bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa C. Po zdarzeniu powódka przez miesiąc z powodu dolegliwości bólowych miała ograniczone możliwości wykonywania normalnych czynności domowych i zajmowania się dziećmi Była wyłączony z obowiązków domowych, w szczególności od opieki dziećmi. Na wskutek stresu utraciła tez pokarm, wobec czego nie mogła karmić swojego dziecka. Do dzisiaj odczuwa dolegliwości bólowe przy zmianie pogody.

21.  Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd uznał, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia, które zrekompensuje krzywdę powoda jest kwota 6.000 zł. Wobec wypłacenia przez pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwoty 500 zł, Sąd zasądził żądana kwotę 5.500 zł na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. z zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

22.  O odsetkach sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasadzając je od 19 października 2017 roku. Termin zapłaty zadośćuczynienia przez ubezpieczyciela określa art. 817 §1 k.c. stanowiący, iż ubezpieczyciel powinien spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zgłoszenia szkody. Ubezpieczyciel negatywnie rozpatrzył zgłoszenie w piśmie datowanym na 18 października 2017 r. więc co najmniej od tej daty pozostaje w opóźnieniu.

23.  O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą proces. Sąd zasądził od pozwanego kwotę 2.785zł w skład, których wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w stawce minimalnej 1.800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i opłata od pozwu 275 zł oraz zaliczka na biegłego uiszczona przez powódkę w kwocie 700 zł.

24.  Należne wynagrodzenie za sporządzoną opinię biegłych sądowych wraz z wydatkami stanowiło łączną kwotę 2.109,26 zł. Kwota 700zł pokryta była z zaliczki wpłaconej przez powódkę, natomiast pozostała kwotą w wysokości 1.409,26 zł przyznano biegłym tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa, stąd też Sąd nakazał pozwanemu uiścić w/w tytułem brakujących kosztów sądowych w pkt III wyroku.