Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2020 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. w G.

przeciwko Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. w G. kwotę 931,61 zł (dziewięćset trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia18 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt V GC 1710/19

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w G. złożył w Sądzie Rejonowym w Lublin-Zachód w L. pozew, w którym żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 931,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w dniu 14 czerwca 2017 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) należący do poszkodowanych M. S. i A. S.. Poszkodowani zlecili naprawę warsztatowi (...) sp. z o.o. Serwis dokonał reperacji, a następnie wystawił fakturę na kwotę 7.312,66 zł. Powód nabył wierzytelność względem ubezpieczyciela w drodze przelewu. (...) S.A. w W. przeprowadzający bezpośrednią likwidację szkody przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 5.953,10 zł. Pozwem w niniejszej sprawie powód dochodzi od ubezpieczyciela sprawcy szkody kwoty stanowiącej różnicę między kosztem naprawy wynikającym z faktury VAT, a sumą uzyskaną dotąd w drodze (...) oraz udziałem własnym poszkodowanych w wysokości 427.95 zł.

Postanowieniem referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 11 marca 2019 r. przekazano sprawę do Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy. Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2019 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Toruniu – Wydziałowi Gospodarczemu.

Sąd Rejonowy w Toruniu w dniu 6 września 2019 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w całości oraz zasądzając od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu.

Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenia powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że poszkodowani nie dokonali u niego zgłoszenia szkody. Ponadto ubezpieczyciel zakwestionował stawkę za roboczogodzinę w wysokości 170 zł netto, wskazując, że uzasadniona stawka dla spółki (...) powinna wynosić maksymalnie 140,53 zł. W ocenie pozwanego poszkodowani nie zapobiegli zwiększeniu się rozmiarów szkody. Pozwany zanegował też ogólną wartość kosztów wykazanych na fakturze VAT, podnosząc, że koszty te nie obciążyły faktycznie poszkodowanych, bowiem zapłata nastąpiła w formie przelewu wierzytelności.

Powód w piśmie z dnia 5 listopada 2019 r. (data prezentaty) podkreślił, że zastosowana przez niego stawka za roboczogodzinę uwzględnia konieczność odzyskania nakładów poniesionych na budowę, wyposażenie i bieżące utrzymanie serwisu, a jednocześnie nie odbiega od cen stosowanych na lokalnym rynku.

Sąd ustalił, co następuje.

Na skutek kolizji drogowej z dnia 14 czerwca 2017 roku uległ uszkodzeniu pojazd marki R. (...) o numerze rej. (...) stanowiący własność M. S. i A. S.. Sprawca wypadku poruszał się pojazdem, dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna, nadto dowody: kserokopia dowodu rejestracyjnego – k. 43-43v; druk zgłoszenia szkody, zaświadczenie o zdarzeniu drogowym w aktach szkody na płycie CD – k. 71a; zeznania świadka A. S. złożone na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. – k. 82; zeznania świadka M. S. złożone na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. – k. 82v)

Poszkodowana zgłosiła szkodę do swojego ubezpieczyciela (...) S.A. w W. w dniu 16 czerwca 2017 r., celem uzyskania odszkodowania w ramach bezpośredniej likwidacji szkody. Pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. kierowanym do (...) S.A. w W. pozwane towarzystwo ubezpieczeń potwierdziło gwarancję (...) dla powyższej szkody, której nadało numer (...).

(okoliczność bezsporna, nadto dowody: druk zgłoszenia szkody, pismo (...) W. z dnia 19 czerwca 2017 r. w aktach szkody na płycie CD – k. 71a; zeznania świadka M. S. złożone na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. – k. 82v)

Poszkodowana M. S. w dniu 20 czerwca 2017 roku zleciła (...) sp. z o.o. w T. naprawę pojazdu. Strony umowy zlecenia ustaliły, że wysokość wynagrodzenia warsztatu za naprawę będzie stanowić równowartość kwoty wynikającej z faktury VAT wystawionej w oparciu o kalkulację naprawy wykonaną przez warsztat w systemie A., E. lub DAT, z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę w wysokości 170 zł netto za prace blacharsko-lakierniczo-mechaniczne.

(dowody: zlecenie naprawy pojazdu, k. 25; zeznania świadka M. S. złożone na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. – k. 82v)

Warsztat naprawczy sporządził w systemie DAT kalkulację, z której wynikało, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynieść powinien 7.312,66 zł brutto. Zastosowano stawkę w wysokości 170 zł netto za roboczogodzinę. Po dokonaniu naprawy (...) sp. z o.o. w T. wystawił poszkodowanym fakturę VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2017 roku na kwotę 7.312,66 zł brutto.

(dowody: faktura VAT – k. 26; kosztorys (...) sp. z o.o. w T. – k. 27-28)

Poszkodowani M. S. i A. S. w dniu 20 czerwca 2017 r. zawarli z (...) sp. z o.o. w T. umowę o przelew wierzytelności z polisy OC sprawcy, dotyczącą szkody komunikacyjnej w pojeździe R. (...) o nr rej. (...). Na warsztat naprawczy została przelana wierzytelność celem pokrycia całkowitego kosztu naprawy pojazdu.

W dniu 5 kwietnia 2018 roku miedzy (...) sp. z o.o. w T. a (...) sp. z o.o. w G. została zawarta umowa o powierniczy przelew wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy szkody w ww. pojeździe. Warsztat naprawczy przelał na powoda wierzytelność celem wyegzekwowania odszkodowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Jako ubezpieczyciela sprawcy kolizji w obu umowach błędnie wskazano (...) S.A. Aneksami z dnia 2 maja 2018 r. strony powyższych umów sprostowały omyłkę, wskazując jako zakład ubezpieczeń sprawcy zdarzenia Towarzystwo (...) S.A.

(dowody: umowa o przelew wierzytelności z polisy oc sprawcy wraz z aneksem, k. 29-30; umowa o powierniczy przelew wierzytelności, k. 32; zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności, k. 31; aneks z dnia 2 maja 2018 r., k. 33; pełnomocnictwa, k. 40-41)

Pismem z dnia 5 kwietnia 2018 r. powód skierował do (...) S.A. z w W. wezwanie do zapłaty, w którym domagał się zapłaty kwoty 7.312,66 zł tytułem odszkodowania wg poniesionych kosztów naprawy.

(dowody: wezwanie z dnia 21 sierpnia 2018 r. – k. 34)

Dwiema decyzjami z dnia 22 czerwca 2018 r. (...) S.A. w W. przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 1.465,78 zł (po 732,89 zł dla każdego z poszkodowanych).

(dowody: decyzje z dnia 22 czerwca 2018 r. w aktach szkody na płycie CD – k. 71a)

Pismem z dnia 21 sierpnia 2018 r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, w którym domagał się zapłaty kwoty 4.336,11 zł tytułem odszkodowania wg poniesionych kosztów naprawy.

(dowody: wezwanie z dnia 21 sierpnia 2018 r. – k. 42)

Dwiema decyzjami z dnia 22 września 2018 r. (...) S.A. w W. przyznał dopłatę do odszkodowania w łącznej kwocie 4.487,32 zł (po 2.243,66 zł dla każdego z poszkodowanych).

(dowody: decyzje z dnia 22 września 2018 r. w aktach szkody na płycie CD – k. 71a)

Wysokość stawek za prace blacharskie stosowanych przez autoryzowane stacje obsługi marki R. w czerwcu 2017 r. na terenie województwa (...) zawierała się w przedziale od 140 zł do 170 zł netto, natomiast za prace lakiernicze w przedziale od 140 zł do 175 zł netto.

(dowody: opinia biegłego sądowego – k. 86-88)

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny został w całości ustalony w oparciu o przedłożone przez strony postępowania dokumenty oraz zeznania świadków A. S. i M. S., a także opinię biegłego sądowego Ł. W.. Strony nie podważały wiarygodności przedłożonych do sprawy dokumentów, a również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne w całości, ponieważ były one szczere, logiczne i spójne. Korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Sąd w całości przyjął za swoje wnioski biegłego, zawarte w sporządzonej przez niego opinii. Biegły prawidłowo ustalił zakres cen za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych stosowanych w czerwcu 2017 r. na terenie województwa (...) w (...) R.. Zastrzeżenia do opinii zgłosił jedynie pozwany, wskazując, że biegły w swych wyliczeniach uwzględnił stawkę stosowaną przez warsztat, który dokonywał naprawy samochodu uszkodzonego w niniejszej sprawie. Ponadto wskazał, że biegły Ł. W. doszedł do innych ustaleń niż biegły P. L., który opiniował w podobnej sprawie. Zarzuty pozwanego nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd pragnie zwrócić uwagę, że biegły ustalił ceny stosowane na rynku lokalnym przez cztery podmioty, w tym spółkę (...). Wskazać jednak należy, że taką samą stawkę za prace blacharskie (170 zł) i nieco droższą stawkę za prace lakiernicze (175 zł) stosował inny warsztat – (...) B.. Tak więc prawidłowa była konkluzja opinii co do okoliczności, że stawka 170 zł netto mieści się w przedziale stawek rynkowych. Co do rzekomych rozbieżnych ustaleń biegłego W. i biegłego L., który sporządzał opinię na potrzeby innej sprawy, należy zauważyć, że opinia na którą powoływał się pozwany została sporządzona w odmiennym stanie faktycznym. Określono w niej bowiem stawki stosowane w czerwcu 2018 r., a nie w czerwcu 2017 r., a ponadto dotyczyła stawek stosowanych w autoryzowanych stacjach obsługi marki D., a nie R. (fakt, że te same podmioty prowadzą (...) dla dwóch marek, nie oznacza automatycznie stosowania tych samych stawek).

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż w dniu 14 czerwca 2017 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. (...) o nr rej. (...). Kwestią sporną między stronami była sama odpowiedzialność pozwanego za szkodę. Pozwany kwestionował zasadność roszczenia bowiem poszkodowani nie dokonali u niego zgłoszenia szkody, lecz dochodzili odszkodowania od (...) S.A. w ramach bezpośredniej likwidacji szkody. Nadto pozwany negował wysokość odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe, wskazywał w szczególności, że poszkodowani nie ponieśli faktycznie kosztów naprawy określonych w fakturze VAT. Poza tym kwestionował on wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych zastosowaną przez warsztat, wskazując, że jest ona nierynkowa.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do specyfiki szkód rozliczanych w ramach tzw. bezpośredniej likwidacji szkody. Usługa ta jest oferowana przez niektórych ubezpieczycieli w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i polega na tym, że na podstawie umowy zlecenia zawartej z poszkodowanym zakład ubezpieczeń ustala sprawcę określonej szkody komunikacyjnej, rozmiar i wysokość tej szkody i wypłaca świadczenie równe temu, jakie przysługuje poszkodowanemu z polisy OC sprawcy. Bezpośrednia likwidacja szkody opiera się na umowie pomiędzy ubezpieczycielami, na mocy której zgadzają się oni na rozliczanie szkód spowodowanych przez sprawców ubezpieczonych w drugim zakładzie ubezpieczeń. Umowa taka nie ma jednak żadnego wpływu na ustalenie odpowiedzialności za wypadek drogowy. W dalszym ciągu zobowiązanym do naprawienia szkody wobec poszkodowanego pozostaje sprawca kolizji oraz jego ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej. Wskazać zatem należy, iż w próżnię trafiały twierdzenia pozwanego, który sugerował, że wszelkie roszczenia powinny być kierowane do (...) S.A. W szczególności należy zwrócić uwagę, iż pismem z dnia 19 czerwca 2017 r., znajdującym się w aktach szkody, pozwany potwierdził gwarancję w ramach (...), a tym samym przyznał, wbrew twierdzeniom podnoszonym w procesie, że został zawiadomiony o szkodzie.

Przechodząc do dalszych rozważań prawnych, wskazać należy, że wg art. 822 § 1 i 2 k.p.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie, choć przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). Wysokość odszkodowania jest ograniczona kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.) i nie może przekraczać poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Zgodnie zaś z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Nie budzi wątpliwości, że skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Podkreślić też trzeba, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany elementów, które uległy zniszczeniu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, L.). Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy, w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Przy założeniu, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, a co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanych do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia. Między stronami istniał jednak spór co do ekonomicznie uzasadnionej wysokości odszkodowania.

Warto w tym miejscu wskazać, że istnienie sporu między stronami obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W myśl art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Art. 6 k.p.c. reguluje podstawowe reguły dowodowe. Pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne ( tak: Nazaruk P. - Ciszewski J. (red.), Jędrej K., Karaszewski G., Knabe J., Nazaruk P., Ruszkiewicz B., Sikorski G., Stępień-Sporek A. - Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II., LexisNexis 2015). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów ( zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Zdaniem Sądu, powód wykazał, że rzeczywiście poniesione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wynosiły 7.312,66 zł brutto. Na tę okoliczność przedłożył on fakturę VAT wystawioną przez zakład naprawczy, którą sporządzono w oparciu o kalkulację naprawy wykonaną w systemie DAT. Pozwany kwestionował jednak wysokość tych kosztów, twierdząc, że zostały one zawyżone. W tym zakresie to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania, iż ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy były niższe. Wskazać jednak należy, że ubezpieczyciel przejawiał inicjatywę dowodową ukierunkowaną wyłącznie na wykazanie, iż zastosowana przez warsztat naprawczy stawka za roboczogodzinę wykraczała poza zakres stawek rynkowych. Jeśli chodzi o pozostałe składowe kosztów naprawy wykazanych na fakturze VAT, pozwany nie zgłaszał dowodów, które mogłyby służyć ich zanegowaniu, w szczególności nie wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych łącznych kosztów naprawy. W tym stanie rzeczy Sąd dopuścił na wniosek pozwanego dowód z opinii biegłego wyłącznie na okoliczność ustalenia stawek za robociznę stosowanych w czerwcu 2017 r. przez (...) na rynku lokalnym. Jak już wskazano Sąd przyznał opinii walor pełnowartościowego dowodu w sprawie, a z ustaleń biegłego wynikało, że stawka zastosowana przez warsztat mieściła się w zakresie cen rynkowych. Podsumowując, należy wskazać, iż dowody zaoferowane przez pozwanego nie wystarczyły do odparcia twierdzeń powoda co do ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy. Skoro więc kwota wypłacona przez (...) S.A. (łącznie 5.953,10 zł) w ramach bezpośredniej likwidacji szkody okazała się niewystarczająca dla zrekompensowania kosztów reperacji (7.312,66 zł), powód miał prawo domagać się uzupełnienia odszkodowania od pozwanego jako ubezpieczyciela sprawcy kolizji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 931,61 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 lipca 2017 roku do dnia zapłaty – o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

W pkt II sentencji wyroku, Sąd orzekł o oddaleniu powództwa, w zakresie, w jakim powód domagał się zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie już od dnia 14 lipca 2017 roku. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W materiale sprawy brak jest podanej explicite daty zgłoszenia dokonanego przez poszkodowaną. Sąd wskazuje jednak, że data zawiadomienia o szkodzie znajduje swoje odzwierciedlenie w pierwszych 8 cyfrach numeru, jaki nadaje szkodzie (...) S.A. W tym wypadku jest to zatem data 16 czerwca 2017 roku. Skoro więc zgłoszenie szkody miało miejsce w tym dniu, to termin na spełnienie świadczenia upłynął z końcem dnia 17 lipca 2017 roku (16 lipca 2017 r. wypadał w niedzielę). Od dnia 18 lipca 2017 roku pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem swojego świadczenia. W ocenie Sądu bowiem, skoro pozwany i (...) S.A. porozumieli się co do wzajemnej likwidacji szkód, należy uznać, że zawiadomienie o kolizji ubezpieczyciela (...) było wiążące dla pozwanego – tym bardziej, że potwierdził on swoją gwarancję pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. Stąd też Sąd, orzekając o odsetkach na mocy art. 481 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku, przyznał odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 18 lipca 2017 roku.

W punkcie III sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c i w zw. z art. 100 zdanie drugie, które w początkowej części stanowi, że sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę powodową należały: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 270 zł stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. – Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Łącznie koszty procesu po stronie powodowej wyniosły 317 zł i tą kwotę należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu.