Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 36/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Gregajtys

Sędziowie: SA Zbigniew Kapiński

SO (del.) Anna Kalbarczyk (spr.)

Protokolant: Adriana Hyjek

przy udziale prokuratora Wojciecha Bigaj oraz oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w W.

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2020 roku

sprawy E. W. (1), ur. (...) w M., córki S. i M. z domu O.

oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 lipca 2018 roku, sygn. akt XVIII K 94/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że łagodzi orzeczoną karę do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  utrzymuje w mocy wyrok w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od E. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze;

4.  zasądza od oskarżonej E. W. (1) na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1680 zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 36/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt XVIII K 94/17, wydany w sprawie E. W. (1)

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

E. W. (1)

Dokument zatytułowany „Umowa o pracę” datowany na dzień 20 września 2011 roku oraz tożsamy dokument poświadczony za zgodność z oryginałem zostały w całości wydrukowane na drukarce atramentowej, nie zawierają pierwopisów podpisów stron umowy, jak również bezpośrednich odbitek tuszowych pieczątek firmowych (...) SA oraz pieczątek imiennych D. H.. Podstawę do wydrukowania obu dokumentów było to samo cyfrowe źródło. Dokumenty te nie są dokumentami skopiowanymi przy użyciu kserokopiarki. Dokumenty stanowią kompilację innych zeskanowanych wcześniej dokumentów lub ich części.

opinia biegłego (k. 2120–2143)

zeznania D. H. (k. 1459–1466)

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Opinia biegłego prof. dr hab. T. T. z dnia 17 lipca 2019 roku

(k. 2120–2143)

Opinia biegłego jest pełna, jasna i nie zachodzi w niej jakakolwiek sprzeczność. Nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Opinia prof. T. T. w sposób bezsporny wykazała, że dokument zatytułowany „Umowa o pracę” w dwóch egzemplarzach nie jest oryginałem umowy, a dokumentem wydrukowanym na kolorowej drukarce atramentowej.

Ze względu na istniejące dzisiejsze możliwości wytwarzania (podrabiania i przerabiania) dokumentów przy pomocy techniki komputerowej, które przy odpowiedniej obróbce cyfrowej nie pozostawiają śladów biegły nie mógł jednoznacznie wypowiedzieć się co do sposobu wytworzenia cyfrowego źródła, które później stanowiło podstawę do wydrukowania umowy w dwóch egzemplarzach. Jak wskazał biegły metody takie mogą polegać na kompilacji poszczególnych części dokumentu w jedną całość, przykładowo przy pomocy techniki cyfrowej możliwe jest wprowadzenie do jednego dokumentu autentycznego podpisu, odbitki pieczątki z innego dokumentu i następnie wykonanie wydruku tak złożonego dokumentu.

Wskazówką zastosowania takiej metody w przedmiotowym dokumencie jest sposób odwzorowania pieczątek firmowych (...) S.A. na stronach 2 i 5 w górnej części obu egzemplarzy dokumentów. Odwzorowania te wskazują, że polegały one na „obcięciu” szczytów liter w górnym wierszu zawierającej nawę firmy. Same odwzorowania pieczątek jako całości położone są poniżej krawędzi karty w obu egzemplarzach „Umowy…”.

Można przyjąć to „obcięcie” jako wynik skanowania albo zawartości całej strony z innego dokumentu, albo samej pieczątki „wyciętej” z innego dokumentu i wklejonej cyfrowo do wirtualnego dokumentu stanowiącego „Umowę…”, a następnie wydrukowania tak utworzonej strony.

O ile biegły we wnioskach końcowych nie wskazał sposobu kompilacji dokumentu, o tyle dowód ten w powiązaniu z zeznaniami świadka D. H. jednoznacznie wskazuje, że dokument powstał poprzez wklejenie pieczątki wraz z podpisem wyżej wymienionego świadka.

D. H., której podpis widnieje na tych dokumentach jasno stwierdziła, że umowy takiej treści nie podpisywała. Podała również, że podpis widniejący na ostatniej strony dokumentu znajdującego się na k. 373 jest podobny do jej podpisu, nie wykluczając jego autentyczności. Dodała również, że sam podpis w jego graficznej formie najprawdopodobniej został przez nią złożony, lecz mógł zostać naniesiony na dokument w formie kolorowego skanu.

Treść obu dowodów we wzajemnym powiązaniu bezwątpliwie wskazuje na to, że w miejscu przeznaczonym w umowie na podpis ze strony spółki (...) doszło do kompilacji fragmentów innego dokumentu. Nie można jedynie ustalić, jaki sposób kompilacji został zastosowany.

zeznania D. H. (k. 1459–1466)

Zeznania świadka D. H. słusznie zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji jako wiarygodne, gdyż były spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd Apelacyjny w całości podziela ocenę Sądu pierwszej instancji, bez konieczności powielania przedstawionych w uzasadnieniu argumentów.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

Punkt 1. 1 apelacji adw. A. M.

Punkt Ia apelacji adw. M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Zarzuty obu obrońców tożsamo wskazujące na naruszenie art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art.193 k.p.k. są niezasadne, a argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu środków odwoławczym nie zasługuje na uwzględnienie.

2.  Rację ma Sąd pierwszej instancji, że okolicznością najważniejszą i warunkującą odpowiedzialność karną oskarżonej jest ustalenie istnienia lub nieistnienia umowy o pracę datowanej 20 września 2011 roku, umowy, której oryginał nigdy nie został odnaleziony. W tym celu należało ustalić, jaki charakter mają dokumenty dołączone do akt postępowania, które znajdowały się w aktach osobowych oskarżonej.

3.  W pierwszej kolejności obaj obrońcy zakwestionowali zasadność oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu porównywania pisma ręcznego na okoliczność zbadania podpisów znajdujących się pod „Umową o pracę” (dalej umowa). Natomiast obrońca oskarżonej adw. A. M. dodatkowo stwierdziła, że Sąd nie wydał rozstrzygnięcia, co do wniosku o powołanie biegłego z zakresu badania dokumentów.

4.  Odnosząc się do argumentacji adw. A. M. wskazać należy, że postanowienie z dnia 10 lipca 2020 roku odnosiło się do punktu 4 wniosku obrońcy z urzędu oskarżonej zawartego w piśmie z dnia 09 czerwca 2017 roku. O ile występujący z wnioskiem obrońca wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów, o tyle jako okoliczność wymagającą zbadania wskazał konieczność ustalenia, czy podpisy na kwestionowanej umowie o pracę zostały nakreślone przez D. H. i E. W. (1), czy ewentualnie przez inne nieustalone osoby. Postanowienie Sądu z dnia 10 lipca 2017 roku odnosiło się zatem wprost i w całości do wniosku obrońcy. Z wniosku dowodowego z dnia 09 czerwca 2017 roku nie wynika, by obrońca wnosił także o zbadanie autentyczności dokumentu, nie tylko podpisów, a tak sugeruje obrońca adw. M.. Nieużycie w postanowieniu Sądu określenia specjalizacji biegłego również „z zakresu badania dokumentów” nie stanowi żadnego uchybienia, a już z pewnością mającego wpływ na treść wyroku. Wniosek dowodowy strony został rozpoznany w całości.

5.  Nie są zasadne omawiane zarzuty braku zbadania autentyczności podpisów na kwestionowanym dokumencie, w sytuacji gdy oskarżona nie miała postawionego zarzutu podrobienia umowy, tylko posłużenia się podrobioną umową. Natomiast to, że znajdujący się w aktach sprawy egzemplarze umowy nie są oryginałami, ani kopiami zostało bezspornie udowodnione między innymi, dopuszczoną z urzędu przez Sąd Apelacyjny, opinią biegłego z zakresu badania dokumentów prof. dr hab. T. T..

6.  To, że podpis D. H. w formie graficznej jest jej podpisem nie oznacza, że został przez nią złożony na umowie. Ustalenia sądu w tym przedmiocie są prawidłowe.

7.  Argumentacja oskarżonej skupiająca się, między innymi, na twierdzeniu, że oryginalność umowy o pracę wynika z tego, iż nikt jej nie kwestionował, ani nie poddawał w wątpliwość nie zasługuje na uwzględnienie. Oryginalność dokumentu jest kategorią obiektywną i niezależną od subiektywnych opinii osób, które umowę taką widziały.

8.  Wyjaśnienia prawidłowo oceniono jako niewiarygodne, gdyż twierdzenia oskarżonej nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, nie tylko w zeznaniach świadka D. H., czy opinii biegłego. Świadek J. S. (1) zeznała, że oskarżona poinformowała ją o odnalezieniu jednego egzemplarza swojej umowy o pracę w trakcie porządkowania pokoju D. H. po jej odejściu z (...). Oskarżona powiedziała również świadkowi, że zrobiła xero tej umowy, poprosiła o poświadczenie za zgodność z oryginałem i schowanie do akt osobowych. Właściwe są ustalenia sądu, że przekazanie J. S. (1) takiej informacji wraz z prośbą o potwierdzenie umowy za zgodność z oryginałem miało na celu uwiarygodnienie dalszego zatrudnienia E. W. (1) na zajmowanym stanowisku, pomimo upływu okresu na jaki została zawarta poprzednia umowa o pracę. Nie sposób inaczej logicznie wytłumaczyć, że podpisana umowa w oryginale nie została umieszczona przez oskarżoną w jej aktach osobowych, niezwłocznie po jej rzekomym podpisaniu na parkingu. Dokument poświadczony za zgodność z oryginałem przez J. S. (1), wbrew twierdzeniom oskarżonej nie jest kopią dokumentu powstałą przy użyciu kserokopiarki, tylko kolejnym wydrukiem powstałym na drukarce atramentowej.

9.  Mając powyższe na względzie omawiane zarzuty obrońców są niezasadne, a ustalenia sądu o posłużeniu się podrobioną umową przez oskarżoną prawidłowe.

Lp.

Zarzut

II.

Punkt 1. 2 i 13 apelacji adw. A. M.

Punkt Ib apelacji adw. M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Całkowicie zasadnie sąd uznał, że dowód z opinii biegłego informatyka jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności wymienionych w tezie dowodowej zawartej w piśmie z dnia 9 czerwca 2017 roku, co więcej wnioskowanego dowodu nie da się w całości przeprowadzić.

2.  Jak wynika z pisma z dnia 24 czerwca 2016 roku, co obrońcy skrzętnie pomijają, wszelka treść z tamtego okresu z komputera służbowego, którym posługiwała się oskarżona E. W. (1) podczas świadczenia pracy dla (...) została usunięta (k. 338). Co więcej komputer świadka D. H. został zutylizowany i nie istnieje. Zatem nie było możliwe przeprowadzenie wnioskowanego dowodu na jednych z istotniejszych komputerów.

3.  Poza powyższym ustalenie, na którym z komputerów firmowych powstał tenże dokument nie ma znaczenia dla zakresu odpowiedzialności oskarżonej. Jak już było wskazane powyżej przedmiotem tego postępowania nie jest ustalenie kto umowę podrobił, a udowodnienie że oskarżona posłużyła się podrobionym dokumentem.

4.  W sposób bezsprzeczny udowodniono, że świadek D. H. nie złożyła odpisu na umowie w okolicznościach przedstawionych przez oskarżoną, tj na parkingu firmowym, co wynika wprost z jej zeznań, a umowa nie jest oryginalna, co wynika z opinii biegłego i stanowi kompilację dokumentów.

5.  Dopuszczanie dowodu z opinii informatyka na okoliczność wykazania na którym komputerze powstał ten dokument, wobec braku materiału źródłowego w postaci kluczowych komputerów, bądź ich zawartości nie jest przydatne do stwierdzenia wnioskowanej okoliczności.

6.  Co do natomiast zasadności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego informatyka na okoliczność, czy wiadomości e-mail przedłożone podczas przesłuchania przez świadek E. P. (k. 553) były sporządzone zgodnie z firmowym wzorem stwierdzić należy, że taki dowód nie jest przydatny do stwierdzenia danej okoliczności. Biegły z zakresu informatyki nie może stwierdzić bowiem, czy treść korespondencji w postaci częściowego wydruku jest zgodna z przyjętym wzorem używanym w firmie, gdyż taki wzór wynika z praktyki w firmie. Dowodem na taką okoliczność są zeznania pracowników pracujących w (...).

7.  Na tę okoliczność zeznawał świadek Ł. M., informatyk pracujący w (...), którego zeznania nie zostały skutecznie zanegowane przez obrońcę. Stwierdzenie, że świadek ten jako pracownik firmy jest „żywo zainteresowany korzystnym rozstrzygnięciem sprawy dla pokrzywdzonej” jest niczym nieopartym, gołosłownym twierdzeniem. Adwokat A. M. nie udowodniła, ani nawet nie uprawdopodobniła, że świadek złożył w tym zakresie fałszywe zeznania.

8.  Natomiast świadek E. P. nie potrafiła sprecyzować, w jaki sposób weszła w posiadanie przekazanych przez nią podczas przesłuchania wydruków e-mali, a zarówno D. H., jak i J. S. (2) – rzekomo korespondujące ze sobą – zgodnie nie potwierdziły autentyczności tych wiadomości. D. H. zaprzeczyła, aby kiedykolwiek otrzymała taką korespondencję mailową, a J. S. (1) zaprzeczyła, aby prowadziła tej treści korespondencję z D. H..

Lp.

Zarzut

III.

Punkt 1. 3–9 apelacji adw. A. M.

Punkt Ic, f apelacji adw. M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Wszystkie powyższe zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 170 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.p.k. są całkowicie bezpodstawne.

2.  Postawienie ich, w sytuacji niewykazania, jaki wpływ mogły mieć zarzucane uchybienia na treść wyroku czyni je bezzasadnymi. Samo wielokrotne powielanie, że tym samym „poczyniono błędne ustalenia co do sprawstwa oskarżonej” (adw. A. M.), nie spełnia obowiązku wykazania wpływu uchybienia na treść orzeczenia.

3.  Namnożenie zarzutów w apelacji, w szczególności adw. A. M., w zasadzie jest przedstawieniem własnej interpretacji obrońców co do konieczności przeprowadzenia szeregu dowodów, które w całości nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie i zmierzały do odsunięcia w czasie orzeczenia.

4.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że przeprowadzenie konfrontacji świadków E. P. i A. Ż., czy też dołączenie protokołów ich przesłuchań z innego postępowania nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Po pierwsze Sąd karny prowadzi własne ustalenia faktyczne w oparciu o materiał dowodowy zebrany przez prokuratora, przedłożony przez strony postępowania, bądź też dowody przeprowadzone z urzędu. Po drugie Sąd rozpoznający sprawę przeprowadza dowody bezpośrednio, a protokoły rozprawy w innej sprawie stanowią w tym kontekście jedynie dowód przeprowadzenia określonych czynności. Nie ma konieczności zwracania się o protokoły przesłuchania świadków w innej sprawie, w sytuacji bezpośredniego przesłuchania tych samych świadków i w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej, gdzie wszystkie strony miały możliwość zadawania pytań.

5.  Przepis art. 172 k.p.k. nie nakłada na Sąd obowiązku przeprowadzenia konfrontacji świadków w każdym wypadku sprzeczności w ich zeznaniach, lecz tylko w sytuacji, gdy może to się przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Obrońcy w żaden sposób nie wykazali, by okoliczność taka zachodziła w tej sprawie. Rację ma Sąd pierwszej instancji, że konfrontacja pomiędzy świadkami E. P. i A. Ż. celu takiego by nie spełniła i zmierzałaby w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. Konfrontacja nie służy bowiem ocenie zeznań złożonych przez świadków. Ocena taka dokonywana jest przez Sąd rozpoznający sprawę po przeprowadzeniu wszystkich dowodów.

6.  Zwrócenie się do innego Sądu o nadesłanie całości akt sprawy, w tym przypadku z powództwa D. H. przeciwko spółce (...), a więc sprawy o całkowicie innym charakterze nie ma żadnego znaczenia dla postępowania, w którym osobą oskarżoną jest E. W. (1). Obrońca w żaden sposób nie wykazała, by „z zeznań zawartych we wnioskowanych aktach wynikało, że oskarżona nie dopuściła się zarzucanego czynu”. Co więcej obrońca nawet nie potrafiła sformułować, jakie konkretnie dowody o tym świadczą, co czyni ten zarzut bezzasadnym w stopniu oczywistym.

7.  Okoliczności wskazane we wniosku dowodowym oddalonym w dniu 5 czerwca 2018 roku przez Sąd (k. 1736), a odnoszące się rozpowszechniania nieprawdziwych informacji na temat oskarżonej nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Świadek M. H. została przysłuchana przez Sąd Okręgowy w dniu 4 grudnia 2017 roku, odpowiadała na pytania wszystkich stron, w tym obrońcy oskarżonej. Przedmiotowe postępowanie nie ma celu ustalenia kto i kiedy wypowiadała się negatywnie, czy też pozytywnie o oskarżonej, ale czy dopuściła się ona przestępstwa.

8.  Całkowicie bezzasadnym jest również zarzut oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka mężczyzny o nazwisku K.. O osobie tej zeznawała świadek M. H. w następujący sposób „Po odejściu Pani H. został zwolniony jeden pan o nazwisku K., a imienia nie pamiętam. Nie pamiętam jaką miał funkcję (…) Nie znam powodów zwolnienia Pana K. (k. 1468–1470). Jaki rzekomy wpływ na treść wyroku miało być nieprzesłuchanie tego świadka nawet trudno się domyślić, a obrońca w żaden sposób tego nie formułuje. To, że świadek „mógł mieć istotne informacje” na temat okoliczności zawarcia kwestionowanej umowy z uwagi na bezpośrednią podległość służbową D. H. jest dywagacją.

9.  Podobnie należy ocenić zarzuty zawarte w punktach 8 i 9. Zwracanie się o wnioskowane dokumenty celem udowodnienia prawdopodobieństwa niezauważenia przez osoby zatrudnione w spółce podstaw zatrudnienia oskarżonej nie jest przedmiotem tego postępowania.

10.  Rację ma również Sąd, że przedmiotem postępowania nie jest stwierdzenie, jakie nieprawidłowości istniały w spółce (...), a zwracanie się o wyniki kontroli tam przeprowadzonych niczego wnieść nie może w zakresie odpowiedzialności oskarżonej.

11.  Również wniosek dowodowy o zwrócenie się do banku i zbadanie konta spółki w okresie od września 2011 roku do października 2013 roku, logowań do konta, osób uprawnionych do konta, czy IP komputerów, które logowały się do systemu wykracza poza zakres przedmiotowego postępowania i nie związku ze sprawą przeciwko oskarżonej. Przedmiotem postępowania nie jest bowiem polityka finansowa (...) w wyżej wymienionym okresie. Natomiast sąd meriti zwrócił się o nadesłanie informacji, kto zlecił przelewy na rzecz E. W. (1) zwalniając w tym zakresie bank z tajemnicy bankowej i odpowiedź została udzielona, o czym nie wspomina obrońca. Zeznania świadka R. A. „Niestety E. W. mogła sobie sama wypłacić te bonusy” to twierdzenia przypuszczające, nie tak kategoryczne, jak stwierdza obrońca w uzasadnieniu zarzutu.

12.  Sąd nie pominął okoliczności, kto wykonał przelew na rzecz E. W. (1), czyniąc zarzut obrońcy gołosłownym. Ustalono jednoznacznie, że „Jednocześnie jak wynika z pisma D. Bank ( k-1500), przelew dwóch kwot 228.301,40 zł i 7.262,57 zł w dniu 3 października 2013 r. były autoryzowane przez E. P. i E. F.. Z zeznań E. F. świadka nie wynika natomiast, by to on osobiście wykonał przelew.

13.  Obrońca adwokat M. D. podaje, niewynikające z akt sprawy, informacje odnośnie delegowania E. W. (1) do wykonania tych przelewów. Faktem jest natomiast, że E. F. wskazał, że sam zatwierdzał wypłatę odszkodowania dla oskarżonej. Nie jest natomiast prawdą jakoby Sąd pierwszej instancji podał, że E. F. delegował do zatwierdzenia tegoż przelewu E. W. (1). Jak wynika z uzasadnienia owa delegacja nie dotyczyła opisywanego przez obrońcę przelewów, a odnosiła się do innego okresu czasu „Ustalono, iż jesienią 2012 r. ( k-1323) w związku z częstymi pobytami E. F. poza biurem, dyrektor generalny delegował na E. W. (1) prawo drugiego zatwierdzenia przelewu, co oznaczało, iż o płatnościach decydowało 2 pracowników HR, bez udziału dyrektora generalnego.”

Lp.

Zarzut

IV.

Punkt 1. 10, 11, 12 apelacji adw. A. M.

Punkt Id, e apelacji adw. M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Tytułem wstępu wskazać należy, że przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k. sprowadzających się do dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę nie można ograniczać jedynie do zaprezentowania własnego, arbitralnego stanowiska ukierunkowanego jedynie na dowody korzystne dla oskarżonej.

2.  Stan określony przez ustawodawcę jako „nie dające się usunąć wątpliwości” (art. 5 § 2 k.p.k.) powstaje w następstwie oceny dowodów. Dopiero wówczas można stwierdzić, czy wątpliwości, jeśli takowe w ogóle występowały, były poważne i istotne, a nie jedynie spekulacyjne oraz czy i jakie miały one znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności prawnej osoby oskarżonej. W sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od uznania wiarygodności tej lub innej grupy dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia powinny być w takiej sytuacji podnoszone i rozstrzygane na płaszczyźnie zachowania lub przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

3.  Obaj obrońcy oskarżonej E. W. (1) ograniczyli się w apelacji do przedstawienia wyłącznie własnej oceny materiału dowodowego, prezentując subiektywne spojrzenie na poszczególne dowody, w zasadzie obdarzając wiarygodnością wyjaśnienia oskarżonej, czy też zeznania tych świadków, którzy jej wersję wspierali. Taki zabieg nie mógł być skuteczny, w sytuacji gdy stan faktyczny ustalany w oparciu o korelację wszystkich dowodów, a nie wybiórcze ich potraktowanie.

4.  Ani obrońca adw. A. M. ani obrońca adw. M. D. w żaden sposób nie wykazali, na czym polegać miała dowolność zeznań świadków wymienionych w zarzutach. Uzasadnienia apelacji to polemika z ustaleniami sadu, prezentująca własną wersję zdarzeń opartą na wyjaśnianiach oskarżonej, bez połączenia z innymi dowodami. Co więcej obrońcy kwestionując ocenę zeznań świadków zeznających na korzyść oskarżonej w żaden sposób nie wykazują, że odmienne zeznania innych osób, w tym w szczególności D. H. są niewiarygodne.

5.  Sąd pierwszej instancji oceniając zeznania świadka P. Z. (1), w sposób całkowicie zgodny z art. 7 k.p.k., uznał je za niewiarygodne, nie tylko z tego powodu, że D. H. zaprzeczyła, by taka sytuacja miała miejsce. Trafnie podniesiono, że P. Z. (1) to znajomy oskarżonej, a umiejscowienie przez nią rzekomego podpisania umowy na parkingu przed siedzibą firmy służyło tylko temu, aby móc powołać naocznego świadka uwiarygodniającego taką sytuację. Sąd meriti słusznie ocenił, że sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego byłoby uznanie, by tak ważną umowę podpisano niejako w biegu, przy samochodzie. Zupełnie „przypadkowo” właśnie w tym czasie pojawił się znajomy oskarżonej, który miał widzieć podpisanie umowy. Co więcej oskarżona przekazała mu tę umowę do przeczytania argumentując, że z uwagi na słaby wzrok nie mogła sama tego uczynić. W tamtym czasie oskarżona pracowała w spółce (...) w dziale HR i księgowości, tym samym codziennie miała styczność z dokumentami. Brak możliwości ich przeczytania z uwagi na wadę wzroku, uniemożliwiałby jej wykonywanie pracy. Stwierdzenia na czym polega praca na komputerze i obecna telepraca oskarżonej w żaden sposób nie zmieniają prawidłowości ustaleń. Rację ma bowiem sąd, że z uwagi na zajmowane stanowisko oskarżona musiała mieć możliwość czytania pism. Pracująca z oskarżoną w jednym pokoju świadek J. S. (1) nie zauważyła, aby E. W. (1) miała jakiekolwiek problemy z odczytywaniem dokumentów. Dokumentacja medyczna oskarżona świadcząca o problemach ze wzrokiem pochodzi z 2014 r. i 2013 roku. Przedłożone zaświadczenia lekarskie nie uprawdopodabniają podawanych przez oskarżoną okoliczności, że nie była w stanie przeczytać swojej własnej, jakże ważnej umowy o pracę i musiał to wykonać za nią świadek P. Z. (2). Przyjęcie za wiarygodne takiego przebiegu zdarzeń, wbrew konsekwentnym zeznaniom świadka D. H., przeczyłoby nie tylko zasadom doświadczenia życiowego, ale i logice.

6.  Również ocena zeznań świadka A. A. (1) została dokonana w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. Sąd pierwszej instancji nie wypowiadał się w zakresie odpowiedzialności świadka za składanie fałszywych zeznań, aczkolwiek prawidłowo uznał, że zeznania te nie odpowiadają prawdzie. Obrońca uznając, że świadek ten jest wiarygodny nie podnosi argumentów mogącą podważyć ocenę Sądu pierwszej instancji. A. A. (1), podobnie zresztą jak P. Z. (2), przypadkowo stał się świadkiem niecodziennego wydarzenia związanego ze sprawą oskarżonej E. W. (1). Świadek ten w dniu przesłuchiwania D. H. przez Sąd w Szczecinie przybył tam, w zasadzie nie wiadomo z jakiego powodu. Na korytarzu całkiem przypadkowo usłyszał i zainteresował się rozmową telefoniczną D. H., która miała oświadczyć, że będzie składać fałszywe zeznania w sprawie dotyczącej „E. i firmy (...)”. Nie wiedział wówczas o kogo chodzi. To stwierdzenie tak „oburzyło” świadka, że nie poinformował nikogo z pracowników, tylko zwierzył się po wyjściu z sądu przypadkowo spotkanemu koledze, który jak się okazało pracował kiedyś w (...) i znając D. H. podał mu jej personalia.

7.  To nagromadzenie wyjątkowych przypadków doprowadziło do udania się świadka A., na prośbę oskarżonej E. W. (1), do notariusza i podpisanie przy nim, przygotowanego wcześniej, nie wiadomo przez kogo, oświadczenia o przebiegu zdarzeń w sądzie. Oświadczenie to zostało podpisane u notariusza 4 maja 2017 roku, czyli kilka dni po wpłynięciu do sądu aktu oskarżenia w sprawie E. W. (1). Spisując oświadczenie świadek pamiętał nie tylko przebieg samego zdarzenia, ale także wiele mało istotnych szczegółów np. na temat pogody. Natomiast zeznając przed sądem we wrześniu 2017 roku, co istotne, po upływie krótkiego czasu pamięć świadka uległa znaczącemu osłabieniu, gdyż pytany o inne szczegóły stwierdził, że z uwagi na chorobę może mieć problemy z zapamiętywaniem i przypominaniem pewnych rzeczy. Rację ma Sąd pierwszej instancji, że taki przebieg zdarzeń jest całkowicie niewiarygodny. Nagromadzenie „przypadków” jest nierealne, a wymaganie od Sądu przyjęcia prawdziwości zdarzeń jest nie tylko nielogiczne, ale także przeczyłoby zasadom zwykłej inteligencji.

8.  A. W., to kolejna znajoma oskarżonej, przy czym świadek ta miała rzekomo widzieć oryginał umowy o pracę z września 2011 r. Pomimo znacznego upływu czasu, bo po ponad 5 latach, od momentu pobieżnego przejrzenia tego dokumentu świadek wykazała się na rozprawie zaskakująco dobrą pamięcią. A. W. pomimo tego, że nie czytała umowy szczegółowo pamiętała wysokość wynagrodzenia, pakiet medyczny oraz podpisy pod umową, które spowodowały brak wątpliwości co do oryginalności dokumentu. Nawet jeżeli A. W. widziała jakiś dokument zatytułowany umowa o pracę brak jest jakiegokolwiek dowodu, że był to dokument w oryginale. Znajdujące się dokumenty w aktach sprawy też były podpisane, a bezwątpliwie ustalono, że nie są to dokumenty oryginalne, a w całości wydruk komputerowy na kolorowej drukarce atramentowej.

9.  Sąd pierwszej instancji, mając na uwadze cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, prawidłowo stwierdził, że postępowanie oskarżonej skupiające się na okazywaniu umowy każdemu i w każdej sytuacji, było postępowaniem, obliczonym na pozyskanie świadków na przyszłość. Cieszenie się z podpisania umowy o pracę nie musi wiązać się bowiem z jej pokazywaniem i referowaniem zapisów znajomym. Wszystkie te działania wskazują na celowość działania oskarżonej, która chciała uwiarygodnić nieistniejącą umowę o pracę.

10.  Kwestia, czy oskarżona złożyła kilka, czy jedno zawiadomienie o popełnienia przestępstwa przez świadków S. i Ż. nie ma żadnego wpływu na treść wyroku.

11.  Rzekome przekazanie Państwowej Inspekcji Pracy oryginału umowy również prawidłowo została zanalizowane przez Sąd, a argumentacja obrońcy adw. M. to dalsza polemika bez racjonalnego uzasadnienia. PIP wskazała, że nie jest w posiadaniu oryginału umowy o pracę. Nie sposób nawet snuć domysłów, jakie mogłyby być powody konfiskaty oryginału takiego dokumentu, jakim jest umowa o pracę, przez PIP. Śmierć pracownika PIP dokonującego kontroli w (...) i niemożność potwierdzenia faktu niezwracania się o oryginał kontroli nie zmienia ogólnych zasad przeprowadzania takich czynności. PIP nie ma podstaw prawnych do zatrzymywania z akt osobowym pracowników oryginałów umowy o pracę. Odpowiedź z dnia 31 maja 2016 roku udzielona przez PIP w zupełności wyczerpywała kwestię posiadania przez ten organ oryginału umowy o pracę. Natomiast z odpowiedzi skierowanej przez PIP do innego Sądu nie wynika nic sprzecznego z odpowiedzią udzieloną do tej sprawy.

12.  Ocena zeznań świadka E. P. również jest wszechstronna, zgodna z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Obrońcy ponownie, za wyjątkiem prostego zanegowania oceny Sądu, nie podają żadnych argumentów mogących tę ocenę podważyć. Stwierdzenie „nie można zgodzić się z dyskredytacją zeznań świadka”, czy też przedstawienie jednozdaniowego skrótu jej zeznań nie może być uznane za skuteczne wykazanie, na czym polegała dowolność w ocenie tego dowodu.

13.  Kwestie związane z prawidłowością działania zarządu spółki (...) pozostają bez znaczenia dla oceny penalizowanego zachowania oskarżonej. Sąd, jak już było wspomniane, nie zajmował się kwestią zarzutów o braku nadzoru i zachowania właściwych procedur w (...), a oszustwem jakiego dopuściła się oskarżona wykorzystując procedury obowiązujące w spółce.

Lp.

Zarzut

V.

Punkt II apelacji adw. M. D. – naruszenia prawa materialnego art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Już na wstępie rozważań dokonywanych w płaszczyźnie wskazanego zarzutu zauważyć należy, iż sposób jego sformułowania przez obrońcę może rodzić pewne wątpliwości w zakresie prawidłowości określenia rodzaju przyczyny odwoławczej. Jak wynika z wieloletniego i ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych zarzut obrazy prawa materialnego można postawić tylko i wyłącznie wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli ustalenia faktyczne, na podstawie których Sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu nie są prawidłowe, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych. Innymi słowy – przesłanka ta musi mieć charakter samoistny i polegać na wadliwym zastosowaniu prawa materialnego w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

2.  W rozpoznawanej sprawie, podstawą wywiedzionego środka zaskarżenia przez obrońcę było, poprzez zarzuty naruszenia prawa procesowego, zakwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd. Tym samym, kontestowanie oceny prawnej przestępnego zachowania oskarżonej nie powinno zostać ujęte jako obraza prawa materialnego.

3.  Sąd pierwszej instancji w sposób bezwątpliwy wykazał, że oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Ogólnikowe stwierdzenie „wydedukowania” zamiaru z okoliczności sprawy nie znajdują potwierdzenia w uzasadnieniu sądu. Zamiar ten ustalono na podstawie dowodów, które uznano za wiarygodne. Truizmem jest twierdzenie, że Sąd nie może oprzeć orzeczenia na dowodach, które zostały zdyskredytowane jako niewiarygodne. Oskarżona, wbrew jej twierdzeniom, nie otrzymała świadczeń objętych aktem oskarżenia na podstawie umowy o pracę, gdyż bezsprzecznie ustalono, że taka nie istniała.

4.  Wszystkie działania oskarżonej były podjęte umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. E. W. (1) celowo posłużyła się sfałszowaną umową, jako autentyczną, aby uzyskać określony skutek. Było to działanie wcześniej przygotowane, zaplanowane, nie nosiło cech zachowania impulsywnego, lecz przeciwnie było podjęte z premedytacją.

5.  Pokrzywdzona spółka dokonała rozporządzenia mieniem pod wpływem błędu wynikającego z posłużenia się przez oskarżoną podrobioną umową o pracę, o czym była mowa powyżej.

Lp.

Zarzut

VI.

Punkt II apelacji adw. A. M.

Punkt II apelacji adw. M. D.

– rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

W świetle przedstawionej argumentacji przez obrońców zarzuty rażącej niewspółmierności kary nie były trafne.

Z uwagi na zmianę stanu faktycznego, co do karalności oskarżonej kara uległ złagodzona o czym będzie mowa poniżej.

Wniosek

-

o uchylenie i uniewinnienie obrońcy oskarżonej adw. A. M.

-

o uchylenie wyroku w całości obrońcy oskarżonej adw. M. D.

-

o zmianę i uniewinnienie obrońcy oskarżonej adw. M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek pierwszy o uchylenie wyroku w całości zawarty w apelacji adw. M. D. jest całkowicie niezrozumiały w świetle treści art. 437 § 2 k.p.k. W zakresie wniosków – prawidłowo o zmianę wyroku i uniewinnienie – brak podstaw do takiego rozstrzygnięcia w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i niezasadności zarzutów apelacyjnych.

Wniosek

o wymierzenie łagodniejszej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na obecną niekaralność oskarżonej kara pozbawienia wolności uległa złagodzeniu. Brak było natomiast podstaw do warunkowego zawieszenia oskarżonej wykonania kary pozbawienia wolności. Pomimo niekaralności oskarżonej Sąd Apelacyjny nie skorzystał z tej możliwości. Oskarżona będąc pracownikiem spółki (...) wykorzystała z premedytacją zajmowane stanowisko, działała na szkodę pracodawcy, następnie przerzucając odpowiedzialność na firmę, kreując się na ofiarą spisku. Rację ma Sąd pierwszej instancji, że osoba oskarżona ma pełne prawo nie przyznawać się do popełnienia zarzucanego czynu, podejmować czynną obronę, natomiast działania oskarżonej wykraczały znacząco poza przysługujące jej uprawnienia. Udowodniony sposób działania oskarżonej, premedytacja, zaplanowanie przestępstwa i determinacja w dążeniu do osiągnięcia celu poprzez wytworzenie przeświadczenia o świadczeniu pracy na podstawie umowy dowodzi wysokiego zdemoralizowaniu E. W. (1). Dodatkowo obrona, którą podjęła poprzez atakowanie innych osób, wnoszenie bezpodstawnych oskarżeń wobec osób zeznających dla niej niekorzystnie, powołanie dwóch osób jako świadków, które złożyły fałszywe zeznania nie może być premiowana środkiem probacji w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. Słusznie wskazał Sąd meriti, że takie orzeczenie przekonałoby oskarżoną o bezkarności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt 1 w zakresie winy i punkty 2, 3, 4, 5.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wobec niezasadności zarzutów wniesionych apelacji i braku bezwzględnych przyczyn odwoławczych podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 1 wyroku w zakresie kary – złagodzono karę pozbawienia wolności do 1 roku.

Zwięźle o powodach zmiany.

W dniu wydawania wyroku przez Sąd odwoławczy oskarżona E. W. (1) była osobą niekaraną. Wyrok w sprawie II K 791/09 Sądu Rejonowego w Sochaczewie, uwzględniony przez Sąd pierwszej instancji i uznany za okoliczność obciążającą, uległ bowiem zatarciu. W związku z powyższym z uwagi na dotychczasową niekaralność oskarżonej kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą słuszną i sprawiedliwą spełniającą wszystkie dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. Oskarżona dopuściła się przypisanego przestępstwa wykorzystując zajmowane stanowisko i zaufanie, jakim darzył ją pracodawca. Osoba wykonująca takie obowiązki powinna się charakteryzować określonym poziomem praworządności i moralności. Po popełnieniu przestępstwa E. W. (1) podjęła szereg działań mających uchronić ją od odpowiedzialności karnej. Nie bez znaczenia również dla wymiaru kary miała korzyść, jaką odniosła z popełnienia czynu. Wszystkie te okoliczności, w tym motywację i sposób zachowania się E. W. (1), jej właściwości i warunki osobiste, zachowanie się po jego popełnieniu wskazują na zasadność wymierzenia jej kary 1 roku pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

1.

4.

Koszty zwrotu pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w postępowaniu odwoławczym, uwzględniając liczbę terminów, na których pełnomocnik był obecny.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

E. W. (1)

4.

Art. 626 k.p.k.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys

Zbigniew Kapiński Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. M. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana