Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ł. P. prowadził do końca 2015 roku działalność gospodarczą pod firmą (...). Zajmował się między innymi sprzedażą zbóż i pasz dla zwierząt. W ramach prowadzonej działalności nawiązał współpracę między innymi z (...) Sp. z o.o. w G.-D.. Wywiązywanie się z zapłaty między kontrahentami następowało w formie gotówkowej lub bezgotówkowej – poprzez potrącenia.

Po raz pierwszy (...) Sp. z o.o. sprzedała Ł. P. towar na kwotę 48.951,54 zł, na co została w dniu 20 listopada 2014 roku wystawiona faktura nr (...). Kolejna sprzedaż miała miejsce na kwotę 50.931,96 zł i w dniu 04 grudnia 2014 roku (...) Sp. z o.o. wystawiła fakturę nr (...).

Następnie Ł. P. sprzedał (...) Sp. z o.o. towar na kwoty:

- 51.688,04, na co wystawił w dniu 22 grudnia 2014 roku fakturę (...),

- 49.496,18 zł, na co wystawił w dniu 22 grudnia 2014 roku fakturę (...),

- 48.157,70 zł, na co wystawił w dniu 23 grudnia 2014 roku fakturę (...),

- 51.245,24 zł, na co w dniu 23 grudnia 2014 wystawił fakturę (...).

Wkrótce potem (...) Sp. z o.o. sprzedała Ł. P. towar na kwoty:

- 51.660,00 zł, na co w dniu 23 lutego 2015 roku wystawiono fakturę nr (...),

- 17.121,60 zł, na co w dniu 23 lutego 2015 roku wystawiono fakturę nr (...),

- 53.537,84 zł, na co w dniu 27 lutego 2015 roku wystawiono fakturę (...).

Nadto Ł. P. zakupił jeszcze od (...) Sp. z o.o. towar w postaci śruty sojowej Hi-pro w ilości 25,58 t za kwotę 53.645,10 zł, na co w dniu 16 marca 2015 roku Spółka wystawiła fakturę nr (...). Termin dostawy określono na dzień 10 marca 2015 roku, a termin płatności wyznaczono na dzień 20 marca 2015 roku.

Ł. P. nie wywiązał się w terminie z ciążących na nim zobowiązań wobec (...) Sp. z o.o. W celu zmniejszenia swojego długu dokonał on sprzedaży towaru w/w Spółce w celu umożliwienia jej dokonania potrącenia. (...) Sp. z o.o. kupiła od Ł. P. towar na kwoty:

- 27.790,37, na co wystawił on w dniu 20 kwietnia 2015 roku fakturę (...),

- 28.939,44, na co wystawił on w dniu 22 kwietnia 2015 roku fakturę (...),

- 28.790,49, na co wystawił on w dniu 28 kwietnia 2015 roku fakturę (...),

- 26.598,75, na co wystawił on w dniu 30 kwietnia 2015 roku fakturę (...).

Po dokonaniu przez (...) Sp. z o.o. potrącenia swojej wierzytelności z wierzytelności Ł. P., wierzytelność przysługująca jej od w/w wynosiła 48.723,89 zł. Należność ta wynikała z nierozliczonej w całości faktury nr (...).

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. (00:06:21-00:56:08 na k. 339v-341)

- zeznania świadka T. B. (k. 19, 00:30:41-00:58:55 na k. 162v-163v, 00:05:23-00:39:34 na k. 390v-392v)

- wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 11-16)

- zestawienie dokumentów sprzedaży (...) Sp. z o.o. (k. 176)

- zestawienie dokumentów kupna (...) Sp. z o.o. (k. 177)

- kserokopia faktury nr (...) (k. 5)

- kserokopie faktur nr: 53/vat/2014, 54/vat/2014, 55/vat/2014, 56/vat/2014, 19/vat/2015, 20/vat/2015, 22/vat/2015, 23/vat/2015 (k. 191-198)

Śrutę w ilości 25,58 t zakupioną na od (...) Sp. z o.o. (faktura nr (...)) Ł. P. odsprzedał Biuru Handlowemu (...) Sp. z o.o. za kwotę 53.959,73 zł. Na tej podstawie wystawił dnia 09 marca 2015 roku fakturę nr (...), z terminem płatności wyznaczanym na dzień 23 marca 2015 roku. Biuro Handlowe (...) Sp. z o.o. dokonało kompensaty swojej wierzytelności wobec Ł. P. z wierzytelnością Ł. P. wobec niej. Spowodowało to umorzeniem zobowiązań ciążących na Ł. P.: w całości - wynikającym z faktury VAT (...) (wystawionej w dniu 22 grudnia 2014 roku, z terminem zapłaty wyznaczonym na dzień 19 stycznia 2015 roku) oraz w części - wynikającym z faktury VAT (...) (wystawionej w dniu 31 grudnia 2014, z terminem zapłaty wyznaczonym na dzień 30 stycznia 2015 roku).

Dowód:

- zeznania świadka T. B. (k. 19, 00:30:41-00:58:55 na k. 162v-163v, 00:05:23-00:39:34 na k. 390v-392v)

- zeznania świadka K. K. (1) (k. 53v)

- kserokopie faktury VAT nr (...) (k. 68)

- kserokopia dokumentu WZ nr 345 z dnia 15.03.2017 r. (k. 69)

- kserokopie faktur VAT: (...) i (...) (k. 10, 12 w aktach sprawy GC 187/15)

- zawiadomienie o kompensacie (k. 70)

Ł. P. nie uregulował płatności za towar względem (...) Sp. z o.o. (faktura nr (...) do kwoty 48.723,89 zł). (...) Sp. z o.o w dniu 07 maja 2015 roku wystosowała do niego wezwanie do zapłaty. Ł. P. dnia 25 maja 2015 roku wpłacił na poczet swojego długu kwotę w wysokości 2.000 zł. Następnie w dniu 11 czerwca 2015 roku złożył pisemne oświadczenie o uznaniu długu wynikającego z nieopłaconej faktury nr (...) i zobowiązał się spłacić całą należność do dnia 15 lipca 2015 roku. Początkowo Ł. P. odbierał telefony, a potem unikał kontaktu z wierzycielem.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. (00:06:21-00:56:08 na k. 339v-341)

- zeznania świadka T. B. (k. 19, 00:30:41-00:58:55 na k. 162v-163v, 00:05:23-00:39:34 na k. 390v-392v)

- kserokopia wezwania do zapłaty (k. 11 w aktach sprawy V GNc 1927/15)

- oświadczenie o uznaniu długi (k. 16 w aktach sprawy V GNc 1927/15)

Wobec nieuregulowania należności (...) Sp. z o.o. wystąpiła przeciwko Ł. P. z powództwem o zapłatę. Nakazem zapłaty z dnia 08 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku V Wydział Gospodarczy, w sprawie V GNc 1927/15 nakazał Ł. P. aby zapłacił (...) Sp. z o.o. kwotę 46.723,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 marca 2015 roku do dnia zapłaty. Ł. P. nie uregulował dobrowolnie należności. Sprawa ta została skierowana do postępowania egzekucyjnego, początkowo do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Golubiu-Dobrzyniu J. M. i prowadzona pod sygn. akt Km nr 450/16. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. G. na podstawie w/w nakazu zapłaty prowadził zaś postępowanie zabezpieczające w okresie od 29 września 2015 roku do 29 lipca 2016 roku, które zakończone zostało w trybie art. 825 pkt 1 kpc postanowieniem z dnia 29 lipca 2016 roku (sygn. Km 1065/15). Następnie postępowanie egzekucyjne prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P., który postanowieniem z dnia 09 maja 2017 roku, sygn. akt. Km 2529/16 umorzył je wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Ł. P. do dnia wydania wyroku nie dokonał zapłaty swojego zobowiązania wobec (...) Sp. z o.o.

Dowód:

- zeznania świadka T. B. (k. 19, 00:30:41-00:58:55 na k. 162v-163v, 00:05:23-00:39:34 na k. 390v-392v)

- nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Płocku V Wydział Gospodarczy z dnia 08.09.2015 r., sygn. akt V GNc 1927/15 (k. 27 w aktach sprawy V GNc 1927/15)

- pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. G. z dnia 20.04.2017 r. (k. 206)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 09.05.2017 r., sygn. akt Km 2529/16 (k. 29 w aktach Km 2529/16)

W dniu 10 marca 2015 roku Ł. P. posiadał wymagalne zobowiązania co najmniej wobec czterech podmiotów - Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w S., – wspomnianego już powyżej - (...) Sp. z o.o., M. U., (...).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy z dnia 02 lipca 2014 roku, w sprawie VIII GC 354/14 zasądzono od Ł. P. na rzecz Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w S. kwotę 33.538,95 zł wraz z odsetkami. Należność ta wynikała z niezapłaconych w całości: faktur VAT:

- (...) - na kwotę 21.467,92 zł, wystawionej w dniu 05 grudnia 2013 roku, z terminem płatności do dnia 19 grudnia 2013 roku,

- (...) - na kwotę 21,355,81 zł, wystawionej w dniu 17 grudnia 2013 roku, z terminem płatności do dnia 31 grudnia 2013 roku.

Wyrok ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 09 maja 2017 roku, sygn. akt Km 896/15 umorzył postępowanie w tej sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopie faktur VAT: nr (...) (k. 13, k. 15 w aktach sprawy VIII GC 354/14)

- wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy z dnia 02.07.2014 r., sygn. akt VIII GC 354/14 (k. 50 w aktach sprawy VIII GC 354/14)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 09.05.2017 r., sygn. akt Km 896/15 (k. 268 w aktach Km 896/15)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Suwałkach V Wydział Gospodarczy z dnia 23 października 2015 roku, w sprawie V GC 187/15 zasądzono od Ł. P. na rzecz Biura Handlowego (...) sp. z o.o. w B. kwotę 66.230,28 zł z odsetkami. Należność ta wynikała miedzy innymi z niezapłaconej w całości faktury VAT nr (...) na kwotę 100.317,69 zł, wystawionej w dniu 31 grudnia 2014 roku, z terminem płatności do dnia 30 stycznia 2015 roku. Wyrok ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 07 czerwca 2017 roku, sygn. akt. Km 3/16 umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopia faktury VAT nr (...) (k. 12 aktach sprawy V GC 187/15)

- wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach V Wydział Gospodarczy z dnia 23.10.2015 r., sygn. akt V GC 187/15 (k. 46 w aktach sprawy V GC 187/15)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 07.06.2017 r., sygn. akt Km 3/16 (k. 106 w aktach Km 3/16/)

Nakazem zapłaty z dnia 29 października 2015 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Słupsku VI Wydział Gospodarczy, w sprawie VI GNc 1004/15 nakazał aby Ł. P. zapłacił na rzecz M. U. kwotę 18.754,30 zł wraz z odsetkami. Należność ta wynikała miedzy innymi z niezapłaconej w całości faktury VAT nr (...) na kwotę 23.659,67 zł, wystawionej w dniu 06 listopada 2014 roku, z terminem zapłaty do dnia 06 grudnia 2014 roku. Nakaz ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 roku, sygn. akt. Km 2760/16 umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopia faktury VAT nr (...) (k. 8 w aktach sprawy VI GNc 1004/15)

- nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Słupsku VI Wydział Gospodarczy z dnia 29.10.2015 r., sygn. akt VI GNc 1004/15 (k. 20 w aktach sprawy VI GNc 1004/15)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 30.12.2016 r., sygn. akt Km 2760/16 (k. 22 w aktach Km 2760/16)

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2015 roku, w sprawie V GC 647/15 Sąd Rejonowy w Płocku V Wydział Gospodarczy zasądził od Ł. P. na rzecz (...) kwotę 34.561,78 zł wraz odsetkami. Należność ta wynikała miedzy innymi z niezapłaconej w całości faktury VAT (...) na kwotę 34.561,78 zł, wystawionej w dniu 23 maja 2014 roku, z terminem płatności do dnia 06 czerwca 2014 roku. Wyrok ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 09 maja 2017 roku, sygn. akt. Km 919/16 umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopia faktury VAT (...) (k. 6 w aktach sprawy V GC 647/15)

- wyrok Sądu Rejonowego w Płocku V Wydział Gospodarczy z dnia 30.11.2015 r., sygn. akt. V GC 647/15 (k. 62 w aktach sprawy V GC 647/15)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 09.05.2017 r., sygn. akt Km 919/16 (k. 61 w aktach Km 919/16)

Ł. P. po zaciągnięciu zobowiązania wobec (...) Sp. z o.o., z którego się nie wywiązał, zawarł także inne umowy i nie spłacił wynikających z nich należności.

Nakazem zapłaty z dnia 07 czerwca 2016 roku, w sprawie V GNc 1109/16 Sąd Rejonowy w Płocku V Wydział Gospodarczy nakazał aby Ł. P. zapłacił (...) K. – Sp. j. kwotę 19.391,35 zł wraz z odsetkami. Należność ta wynikała między innymi z niezapłaconej w całości faktury VAT nr (...) na kwotę 29.343,13 zł, wystawionej w dniu 08 kwietnia 2015 roku z terminem zapłaty 15 kwietnia 2017 roku. Nakaz ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2017 roku, sygn. akt. Km 3481/16 umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopia faktury VAT nr (...) (k. 18 w aktach sprawy V GNc 1109/16)

- nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Płocku V Wydział Gospodarczy z dnia 07.06.2016 r., sygn. akt V GNC 1109/16 (k. 31 w aktach sprawy V GNc 1109/16)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 21.04.2017 r., sygn. akt Km 3481/16 (k. 51 w aktach Km 3481/16)

Nakazem zapłaty z dnia 23 listopada 2016 roku, w sprawie VIII GNc 3510/16 Referendarz sądowy w Sadzie Rejonowym w Częstochowie Wydział VIII Gospodarczy orzekł, że Ł. P. powinien zapłacić MECENAT Sp. z o.p. kwotę 424,20 zł wraz z odsetkami. Należność ta wynikała z niezapłaconej w całości faktury VAT (...) na kwotę 392,37 zł, wystawionej w dniu 11 czerwca 2015 roku, z terminem płatności do dnia 18 czerwca 2015 roku. Nakaz ten został zaopatrzony następnie w klauzulę wykonalności. Prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku T. P. postanowieniem z dnia 27 czerwca 2017 roku, sygn. akt. Km 1032/17 umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Dowód:

- kserokopia faktury VAT (...) (k. 19 w aktach sprawy VIII GNc 3510/16)

- nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Częstochowie Wydział VIII Gospodarczy z dnia 23.11.2016 roku, sygn. akt VIII GNc 3510/16 (k. 27 w aktach sprawy VIII GNc 3510/16)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 27.06.2017 r., sygn. akt Km 1032/17 (k. 44 w aktach sprawy Km 1032/17)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku J. K. w sierpniu 2016 roku wszczęła jedno postępowanie egzekucyjne przeciwko Ł. P., w sprawie Km 1001/16. Tytuł wykonawczy stanowi wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2016 roku, sygn. X GC 999/15.

Dowód:

- pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Płocku J. K. z 11.04.2017 r. (k. 202)

Przeciwko Ł. P. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie B. M., w sprawie Km 1090/14 prowadził postępowanie egzekucyjne w oparciu o nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 26 sierpnia 2013 roku, sygn. akt V GNc 1748/13. Postanowieniem z dnia 08 kwietnia 2014 roku postepowanie egzekucyjne w tej sprawie zostało zakończone z uwagi na spłatę zadłużenia.

Dowód:

- zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 11.02.2014 r., sygn. akt Km 1090/14 (k. 152)

- postanowienie Komornika Sądowego z dnia 08.04.2015 roku, sygn. akt Km 1090/14 (k. 151)

Ł. P. na dzień 14 grudnia 2016 roku nie widniał jako dłużnik w Krajowym Rejestrze Długów Biurze (...) SA.

Dowód:

- informacja z Krajowego Rejestru Długów (k. 76-78)

Ł. P. urodził się w (...) roku. Ma wykształcenie średnie. Jest rozwiedziony. Posiada dwoje małoletnich dzieci. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny w wysokości 1500 zł. Obecnie pracuje za granicą – w Wielkiej Brytanii. Otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 1000 funtów na miesiąc. Nie był uprzednio karany

Dowód:

- dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy (00:00:57-00:05:03 na k. 339v)

- dane osobopoznawcze (k. 87)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 449

Ł. P. przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał, że nie kwestionuje tego, że posiada wobec (...) Sp. z o.o. zadłużenie w wysokości ok. 46 000 zł. Podał, że branża, w której pracował jest bardzo trudna. Codziennie ceny się zmieniają, nie zawsze towar dopływa, a kontrakty są podpisane i trzeba się z nich wywiązać. Produkt dostarcza się z punktu ,,A do punktu (...), czasami ten sam towar powraca z punktu (...) do punktu ,,A. W tamtym czasie były problemy z towarem, z ceną. Musiał nie raz sprzedać towar ze stratą. Były obsunięcia z płatnościami. Był to „początek jego końca”. Żeby dużo zarobić, to trzeba było dużymi ilościami obracać. Kupowało się, jak analizy giełdowe mówiły, że są niskie ceny. Ciężko było cenę przewidzieć, często przypominało to hazard. Przez 5 lat prowadził działalność. Z spółką (...) współpracował z półtora roku, może nawet dwa lata. Telefonicznie ustalali cenę, ilość. Były podpisywane kontrakty drogą mailową i odsyłane. Transakcji nie było mało, przebiegały różnie, były chyba czternastodniowe terminy płatności. Było tak, że tym samym towarem można było między sobą obracać, w związku z czym dochodziło do kompensat bardzo często. Kompensata nie była jednak zasadą. Większość faktur została zapłacona przeze niego w terminie. Wyjaśnił, że nie pamięta, jaka konkretnie sytuacja spowodowała, że nie zapłacił za towar. Nie może stwierdzić, czy w momencie zamawiania towaru u pokrzywdzonego posiadał środki finansowe na koncie. Mogła zdarzyć się sytuacje, że nie miał pieniędzy, ale wiedział, że za trzy dni dostanie, pieniądze miał w obrocie. Do czasu, kiedy był w stanie płacić, to płacił. Wskazał, że miał już wtedy problemy z płynnością finansową, jednakże w jego ocenie nie było to przeszkodą do prowadzenia w dalszym ciągu działalności gospodarczej. Przyznał, iż po marcu nie było raczej transakcji za które płacił gotówką. Liczył jednak cały czas, że coś się ruszy i spłaci całe zadłużenie. Po transakcji, która jest przedmiotem postępowania, (...) Sp. z o.o. dostała jeszcze od niego towar. Chyba w maju spotkał się z pokrzywdzonym, podpisał oświadczenie, że spłaci zadłużenie, ale wpłacił tylko 2000 zł, gdyż więcej nie miał. Potem już nic nie wpłacił. Oskarżony podkreślał, iż w trakcie dokonywania transakcji był pewny, że będzie w stanie uregulować płatności (00:06:21-00:56:08 na k. 339v-341).

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że w świetle zgromadzonych dowodów wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości.

Przystępując do oceny wyjaśnień oskarżonego, podkreślenia wymaga, że oskarżony w toku całego postępowania nie kwestionował dokonania zakupu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej od (...) Sp. z o.o. w G.-D. na odroczony termin płatności towaru w postaci śruty sojowej Hi-pro w ilości 25,58 t za kwotę 53.645,10 zł. Fakt ten jest bezsporny i znajduje także potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w niniejszej sprawie, w tym w zeznaniach świadka T. B. oraz dowodach z dokumentów w postaci faktury VAT. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim podniósł, że nie miał zamiaru oszukania pokrzywdzonej Spółki, bowiem są one niespójne i nielogiczne. Oskarżony wyjaśnił, że nie pamięta, jaka konkretnie sytuacja spowodowała, że nie zapłacił za towar. Podkreślił jednak, że w momencie zawierania transakcji był pewny, że wywiąże się z zaciąganego zobowiązania. Z drugiej strony zaś przyznał, że miał problemy z płynnością finansową. W swoich wyjaśnieniach generalnie powołał się na to, że branża, w której działał jest trudna, ceny się codziennie zmieniają, towar nie zawsze dociera, a kontrakty są podpisane i trzeba się z nich wywiązać. Materiał dowodowy w postaci przede wszystkim dokumentów zawartych w aktach komorniczych wskazuje na to, że znajdował się on w złej kondycji finansowej. Nie regulował swoich wymagalnych zobowiązań a mimo to zaciągał kolejne. Jego wyjaśnienia w tym zakresie stanowią w ocenie Sądu wyłącznie linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo.

Sąd generalnie za wiarygodne uznał zeznania świadka T. B. (k. 19, 00:30:41-00:58:55 na k. 162v-163v, 00:05:23-00:39:34 na k. 390v-392v). Pewne odmienności – w zależności od etapu postępowania, na którym zostały złożone, wynikają z upływu czasu. Świadek ten opisał sposób współpracy, który polegał na zawieraniu kontraktów oraz sposób rozliczeń, które następowały często przez potrącenia. Potwierdził, że Ł. P. nabył od (...) Sp. z o.o. na odroczony termin płatności towar w postaci śruty sojowej Hi-pro w ilości 25,58 t za kwotę 53.645,10 zł i że towar ten otrzymał. Istnienie, jak i wysokość zobowiązania wobec (...) Sp. z o.o. znajduje też potwierdzenie w dokumentach: fakturze VAT. Świadek ten zeznał nadto, że po upływie terminu płatności Ł. P. nie uregulował swojego długu w całości. Podał też, że przed transakcją w marcu, były inne transakcje z oskarżonym. Początkowo oskarżony nie unikał kontaktu, obiecując zapłatę. Wskazał, że dokonał on wpłaty w wysokości 2 000 zł. W późniejszym czasie Ł. P. unikał kontaktu. W związku z tym (...) Sp. z o.o. wystąpiła z powództwem o zapłatę. Po otrzymaniu nakazu zapłaty, Spółka skierowała sprawę do komornika w celu prowadzenia przeciwko oskarżonemu postępowania egzekucyjnego, które ostatecznie zakończyło się umorzeniem postępowania z uwagi na jego bezskuteczność. Zeznał też, że nie ma i nie było żadnej zapaści na rynku. Okoliczności wskazane przez tego świadka znalazły potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy. Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka T. B.. Za wiarygodnością jego zeznań przemawia również to, że zawiadomienie o przestępstwie zostało złożone dopiero po wyczerpaniu wszelkich dopuszczalnych prawem możliwości odzyskania swojej należności w drodze postępowania cywilnego i całkowitej bierności oskarżonego. Takie postępowanie wskazuje, że zarząd Spółki nie kierował się chęcią dokuczenia oskarżonemu, a jedynie dążeniem do skłonienia go do naprawienia wyrządzonej szkody.

Zeznania świadka K. K. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PHU (...), w ramach której zajmuje się świadczeniem usług transportowych Sąd ocenił za w pełni wiarygodne. (k. 53v) Jego relacja i załączone przez niego do protokołu kserokopie dokumentów przyczyniły się do ustalenia, dokąd trafił towar zakupiony przez Ł. P. na fakturę nr (...). Mniej istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego miały zeznania świadka Ł. G., który pracuje jako kierowca u K. K. (3). (k. 45). Nie miał on żadnej wiedzy na temat tego, dla go wykonywane były przewozy.

W ocenie Sądu na przymiot wiarygodności zasługują również pozostałe dokumenty załączone do akt sprawy. W związku z faktem, że zostały one sporządzone bądź to przez właściwe organy, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy, bądź też ich treść nie była podważana, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich autentyczności, czy też prawdziwości zawartych w nich twierdzeń. W ustaleniu stanu faktycznego Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów zawartych w aktach spraw komorniczych, których prawdziwości i rzetelności nikt nie podważał w toku procesu. Nie budziły one również zastrzeżeń Sądu.

Ł. P. został oskarżony o to, że w dniu 10.03.2015 roku w G.-D. woj. (...)- (...) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) ul. (...) (...)-(...) P. NIP (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zakupił towar w postaci śruty sojowej Hi-pro luz w ilości 25,58 ton za kwotę 53 645,10 zł wprowadzając w błąd właściciela firmy co do zamiaru uregulowania należności za dostarczony towar czym doprowadził firmę (...) Sp. z o.o. w G.-D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 46 723,89 zł, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

Zgodnie z art. 286 § 1 kk kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

O zamiarze niewywiązania się z zaciąganego zobowiązania świadczyć mogą różne okoliczności obiektywne, istniejące w chwili składania zamówienia przez sprawcę lub w chwili uzyskania określonego świadczenia. Do okoliczności tych możemy zaliczyć brak środków płatniczych powiązany z brakiem jasnych planów działalności na przyszłość (np. odwoływanie się do niesprecyzowanych planów inwestycyjnych), postępowanie sprawcy z uzyskanym towarem (np. szybka sprzedaż poniżej ceny jego zakupu), długotrwałe trudności w regulowaniu bieżących zobowiązań, brak racjonalnego uzasadnienia dla podejmowanych decyzji gospodarczych, a wręcz brak racjonalnego planu prowadzonej działalności, urojone oczekiwania co do poprawy koniunktury gospodarczej, a w szczególności co do poprawy kondycji finansowej własnej firmy, spożytkowanie uzyskanych kredytów, pożyczek, dotacji na inne cele, niż były one przeznaczone (wyr. SA w Krakowie z 19.8.1998 r., II AKa 127/98, KZS 1998, Nr 10, poz. 26; wyr. SA w Katowicach z 28.2.1995 r., AKr 2/95, Prok. i Pr. – wkł. 1995, Nr 9, poz. 22).

Uwagę należy zwrócić na zapatrywanie wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 20 kwietnia 2000 r., II AKa 71/00 (Lex nr 48344), zgodnie z którym "można zgodzić się z założeniem, że kontrahent w transakcji dwustronnej nie ma obowiązku ujawniania sytuacji materialnej swojej firmy, niemniej jednak tylko wówczas nie będzie to miało charakteru wprowadzenia w błąd w rozumieniu przepisu art. 286 § 1 k.k., gdy podmiot taki przy zachowaniu reguł kupieckich, którym druga ze stron umowy ma prawo ufać, będzie miał faktyczną możliwość realizacji przyjętego na siebie umownie zobowiązania w dacie jego powstania, bez świadomego powodowania szkody w majątku wierzyciela. W przeciwnym razie tworzenie fikcji poprzez zatajenie faktycznego standingu firmy jest kreowaniem mylnego wyobrażenia o możliwościach spłaty zadłużenia w umówionym terminie, a nie w ogóle w czasie bliżej nieoznaczonym, prowadzące do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, stanowi przestępstwo oszustwa i jest formą zadłużenia w rozumieniu prawa cywilnego opartego na czynie niedozwolonym". Stanowisko to znajduje swoje potwierdzenie także w innych judykatach (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2012 r., II AKa 239/11, Lex nr 1163821, a także wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2013 r., II AKa 67/13, Lex nr 1313476 oraz z dnia 5 czerwca 2013 r., II AKa 157/13, Lex nr 1331174). Zaciąganie bowiem zobowiązań przez faktycznego bankruta bez informowania kontrahenta o swojej sytuacji wypełnia znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 czerwca 2014 r. sygn. II AKa 197/14).

Niewątpliwie w dniu 10 marca 2015 roku Ł. P. nabył w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą (...) od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.-D. z odroczonym terminem płatności towar w postaci śruty sojowej Hi-pro w ilości 25,58 t za kwotę 53.645,10 zł. Oskarżony nie uiścił w całości należności za otrzymany towar. Bezsprzecznie Ł. P. wprowadził w błąd w/w Spółkę co do możliwości i zamiaru spłaty zaciągniętego zobowiązania. Wskazać należy, że w momencie zawarcia umowy sprzedaży oskarżony nie regulował swoich zobowiązań wobec innych kontrahentów. Ocena sytuacji finansowej Ł. P. w chwili zawierania przez oskarżonego umowy prowadzi zatem do wniosku, że nie mógł on wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania - o czym wiedział. Nie zapłacił on bowiem w całości wymagalnych już wówczas zobowiązań na rzecz:

- Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w S., wynikających z faktur VAT: (...) (na kwotę 21.467,92 zł, wystawionej w dniu 05 grudnia 2013 roku, z terminem płatności do dnia 19 grudnia 2013 roku) i (...) (na kwotę 21,355,81 zł, wystawionej w dniu 17 grudnia 2013 roku, z terminem płatności do dnia 31 grudnia 2013 roku),

- (...) Sp. z o.o., wynikającego z faktury VAT nr (...) (na kwotę 100.317,69 zł, wystawionej w dniu 31 grudnia 2014 roku, z terminem płatności do dnia 30 stycznia 2015 roku),

- M. U., wynikającego z faktury VAT nr (...) (na kwotę 23.659,67 zł, wystawionej w dniu 06 listopada 2014 roku, z terminem zapłaty do dnia 06 grudnia 2014 roku),

- (...), wynikającego z faktury VAT (...) (na kwotę 34.561,78 zł, wystawionej w dniu 23 maja 2014 roku, z terminem płatności do dnia 06 czerwca 2014 roku). Postępowania egzekucyjne prowadzone w celu uzyskania w/w należności zostały zakończone umorzeniem z powodu bezskuteczności egzekucji. Okoliczności te są bezsprzeczne i wynikają z dokumentów zawartych w dołączonych akt cywilnych i komorniczych.

Wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd nie musi wiązać się z użyciem szczególnego podstępu lub być przejawem wyrafinowanego sprytu ze strony sprawcy, wszak dla realizacji tego znamienia wystarczy zapewnienie kontrahenta o zapłacie umówionej ceny w ustalonym terminie, pomimo rzeczywistego braku takiej intencji, bądź niewyjawionego kontrahentowi uzależnienia tegoż od zdarzeń przyszłych i niepewnych (wyr. SA w Warszawie z 2.3.2016 r., II AKa 21/16, Lex Nr 2162884). Postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżony zamawiał towary przy świadomości niemożności zapłaty należnej za nie ceny, bądź w zamiarze uchylanie się od zapłaty w chwili nadejścia jego terminu. Oskarżony podnosił w toku postępowania, że zawierał kolejne kontrakty, które pozwoliłyby na ustabilizowanie jego sytuacji finansowej, a w konsekwencji wywiązanie się z przedmiotowego zobowiązania. W ocenie Sądu uzasadnione jest przekonanie, że powodzenie planu Ł. P. było wysoce wątpliwe, a wręcz mało realne. Jednocześnie zamawiając towary, stosował względem swojego kontrahenta oszukańcze zabiegi, mające na celu przekonanie go o swojej dobrej kondycji finansowej. Oskarżony celowo zataił przed pokrzywdzonym rzeczywiste położenie finansowe, stwarzając pozory własnej wiarygodności.

Okoliczności wskazane powyżej wraz z innymi ustaleniami stanu faktycznego układają się w logiczną całość. Nie ma zatem w ocenie Sądu żadnych wątpliwości, że oskarżony zdawał sobie doskonale sprawę z rzeczywistej kondycji finansowej i że podobnie jak w stosunku do innych podmiotów, wobec których zaprzestał regulować wymagalne zobowiązania, nie opłacił on faktury wystawionej przez (...) Sp. z o.o. W ocenie Sądu kompleksowa ocena okoliczności towarzyszących nabyciu towaru przez oskarżonego, w tym jego sytuacji finansowej, daje podstawę do przyjęcia, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z oszustwem.

(...) Sp. z o.o. współpracowała wcześniej z oskarżonym. (...) Sp. z o.o. miała jednak wiedzę o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonego, to z pewnością nie doszłoby do przedmiotowej transakcji. Nie mniej jednak, dla bytu oszustwa nie ma znaczenia fakt, że pokrzywdzony mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej staranności. Bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonego także nie wyłącza odpowiedzialności karnej za oszustwo (T. Oczkowski, w: SPK, t. 9, s. 135).

Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania zobowiązania (umowy) sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, mając świadomość, że gdyby druga strona umowy znała rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, na jakich została zawarta. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 sierpnia 2013 r., II AKa 122/13, LEX nr 1409405)

Ł. P. niewątpliwie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Liczył, że nabyty towar sprzeda z zyskiem, lub co najmniej dokona spłaty zobowiązania u innego kontrahenta. Wszak, jak wynika ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, oskarżony nabyty towar - zakupioną na od (...) Sp. z o.o. (faktura nr (...)) - odsprzedał Biuru Handlowemu (...) Sp. z o.o. za kwotę 53.959,73 zł – swojemu wierzycielowi. Dzięki temu Biuro Handlowe (...) Sp. z o.o. dokonało kompensaty swojej wierzytelności wobec Ł. P. z wierzytelnością Ł. P. wobec niej. Spowodowało to umorzenie w części długu ciążącego na Ł. P..

Czynności sprawcze realizowane przez sprawcę muszą doprowadzić do skutku w postaci rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem. Rozporządzenie mieniem oznacza każdą dyspozycję majątkową o skutkach rzeczowych lub o skutkach obligacyjnych. Chodzi tu więc o wszelkie czynności, które prowadzą do zmiany stanu majątkowego, a w szczególności prowadzą do zmiany we władaniu mieniem, między dysponentem mienia a sprawcą. W przeciwieństwie jednak do wymuszenia rozbójniczego, przy oszustwie rozporządzenie mieniem musi mieć charakter niekorzystny. Na pewno w grę wchodzą tu sytuacje, w których pokrzywdzony nie otrzymuje oczekiwanego ekwiwalentu swojego świadczenia lub otrzymane świadczenie ma charakter niewspółmierny do świadczenia pokrzywdzonego (np. pokrzywdzony nabywa rzeczy lub prawa o mniejszej niż oczekiwana wartości). (art. 286 KK red. Stefański 2018, wyd. 4/Oczkowski)

Zbycie przez (...) Sp. z o.o. oskarżonemu towaru w postaci śrutu w ilości 25,58 t bezsprzecznie stanowiło niekorzystne rozporządzenie mieniem. Na skutek tego w/w Spółka straciła towar i nie otrzymała za niego zapłaty w całości. Nadto zmuszona była zainwestować w czynności zmierzające do egzekucji należności od oskarżonego. Niewątpliwe, gdyby Spółka wiedziała, że utraci towar, a oskarżony nie zapłaci za niego w całości, nie przystąpiłaby do transakcji objętej fakturą VAT nr (...).

Oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, a przy tym stanowi przestępstwo kierunkowe, znamienne celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca powinien obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim (post. SN z 4.1.2011 r., III KK 181/10, OSNKW 2011, Nr 3, poz. 27; wyr. SN z 14.1.2004 r., IV KK 192/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 9, poz. 5).

Strona podmiotowa wymaga zachowania zamiaru bezpośredniego kierunkowego, a więc działanie sprawcy musi być celowe, zmierzające do uzyskania bezprawnej korzyści majątkowej. O zamiarze niewywiązania się z zaciąganego zobowiązania świadczyć mogą jednak różne okoliczności obiektywne, istniejące w chwili składania zamówienia przez sprawcę lub w chwili uzyskania określonego świadczenia. (Art. 286 KK red. Stefański 2018, wyd. 4/Oczkowski)

Ł. P. działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Wykorzystał błąd, który wywołał u (...) Sp. z o.o., co do tego że otrzyma ona od niego zapłatę za dostarczony towar. Oskarżony w toku postępowania jednak nie przyznał się do winy. Przy ustalaniu zamiaru sprawcy oszustwa, nieprzyznającego się do popełnienia czynu, należy brać pod uwagę okoliczności, na podstawie których można byłoby wyprowadzić wnioski dotyczące realności wypełnienia obietnic złożonych przez sprawcę (zobowiązań) osobie rozporządzającej mieniem, a w szczególności: jego możliwości finansowych (zwłaszcza brak środków płatniczych); skalę zobowiązań; długotrwale trudności w wykonywaniu bieżących zobowiązań (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 lutego 2018 r., II AKa 22/18, LEX nr 2504707). W świetle poczynionych ustaleń na temat kondycji finansowej Ł. P., rozmiaru zaciągniętego zobowiązania przez oskarżonego względem pokrzywdzonej Spółki, tego, w jaki sposób dokonał zadysponowania otrzymanym towarem, zachowania oskarżonego po upływie terminu płatności faktury (późniejsze nieodbieranie telefonu) należy zasadnie przyjąć, że oskarżony nie zamierzał ani nie miał realnych możliwości, by wywiązać się z niego. Ł. P. był stroną umowy sprzedaży, nabył towar i ciążył na nim obowiązek zapłaty. Oskarżony nie posiadał jednak od początku takich środków finansowych. Mógłby zrealizować swoje zobowiązanie tylko przy korzystnym dla siebie zbiegu okoliczności, który nie nastąpił. W ten sposób przerzucił, wbrew woli i wiedzy pokrzywdzonej spółki na nią całe ryzyko finansowe zawartej umowy, doprowadzając ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Należy podkreślić, iż już przed zawarciem umowy z pokrzywdzoną spółką oskarżony nie wywiązywał się z innych wymagalnych zobowiązań wobec innych podmiotów. Niewątpliwie czyn oskarżonego wyczerpał znamiona przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk, działał on w zamiarze oszukania pokrzywdzonej Spółki, w zamiarze bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Oszustwo jest przestępstwem materialnym, na co wskazuje znamię czynnościowe "doprowadza". Dokonanie oszustwa następuje zatem dopiero z chwilą niekorzystnego rozporządzenia mieniem (wyr. SN z 15.11.2002 r., IV KKN 618/99, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 7), które pozostaje w związku przyczynowym z oszukańczymi metodami postępowania sprawcy (wyr. SN z 19.7.2007 r., V KK 384/06, KZS 2008, Nr 1, poz. 28; wyr. SA w Łodzi z 12.8.2014 r., II AKa 142/14, L.).

Między działaniami oskarżonego a podjęciem przez (...) Sp. z o.o. określonych dyspozycji majątkowych (zawarcie umowy sprzedaży i wydanie towaru) zachodził związek przyczynowy. Gdyby pokrzywdzona Spółka nie działała w błędzie i w zaufaniu do deklaracji Ł. P. gotowości wykonania świadczenia wzajemnego w umówionym terminie, na transakcję z oskarżonym z pewnością nie zdecydowałaby się. Wobec powyższego oskarżony bezsprzecznie wyczerpał znamiona przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk.

Sąd oskarżonego Ł. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest występku z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przestępstwo określone w art. 286 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Sąd miał jednak na uwadze treść art. 37a kk, zgodnie z którym, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1 a pkt 1, 2 lub 4 kk.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że w przypadku Ł. P. właściwie jest orzeczenie kary pozbawienia wolność, bowiem kara łagodniejszego rodzaju nie spełni celów przed nią stawianych. Kara grzywny ani kara ograniczenia wolności nie byłyby adekwatne do stopnia winy oskarżonego, jak również stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie kary pozbawienia wolności jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec oskarżonego.

W ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Kierując się wyżej wymienionymi przesłankami przyjęto, że orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. W chwili popełnienia przestępstwa oskarżony był osobą dorosłą. Nie zachodziły przy tym okoliczności wyłączające jego poczytalność lub wskazujące, że nie zdawał sobie sprawy z bezprawności swojego zachowania. Kolejną okolicznością obciążającą oskarżonego jest wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, uwzględniając do jego oceny kryteria z art. 115 § 2 kk, w tym wysokość powstałej szkody (kwota ok. 50 000 zł), z drugiej - związaną z tym motywację (uzyskanie korzyści majątkowej). Czyn Ł. P. godził w pewność obrotu gospodarczego i wzajemne zaufanie jego uczestników.

Za okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uznał uporczywe uchylanie się od płatności. Skazując oskarżonego, jako okoliczność łagodzącą, Sąd miał na uwadze jego dotychczasową niekaralność.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. W ocenie Sądu, wskazany okres próby będzie wystarczający do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie. Dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby, Sąd na podstawie art. 73 § 1 kk oddał go pod dozór kuratora sądowego w okresie próby, a nadto na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej.

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił Ł. P. od opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.