Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Elżbieta Kala

sędzia Jacek Wojtycki

sędzia Marcin Winczewski

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2020 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 października 2019 roku, sygn. akt VIII GC 3443/18

I . zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w pkt 1 (pierwszym) w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddala;

b)  w pkt 3 (trzecim) w ten sposób, że nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 78 zł (siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem nieuiszczonych wydatków,

c)  w pkt 4 (czwartym) w ten sposób, że zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 728,81 zł (siedemset dwadzieścia osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 548,92 zł (pięćset czterdzieści osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Jacek Wojtycki Elżbieta Kala Marcin Winczewski

Sygn. akt VIII Ga 604/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 października 2019 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie sygn. akt VIII GC 3443/18 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.475,95 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 15 lutego 2018 roku do dnia do dnia zapłaty. Zasądził także od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.771 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 83 zł tytułem nieuiszczonych wydatków. W pkt 2 natomiast nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 20,02 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy ustalił, iż samochód marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został w dniu 10 grudnia 2017 roku uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego u pozwanego. Pozwany uznał szkodę jako całkowitą. Sąd ustalił, że poszkodowany otrzymał od pozwanego propozycję najmu pojazdu zastępczego z wypożyczalni współpracującej z pozwanym, ale z niej nie skorzystał. W okresie od dnia 14 grudnia 2017 r. do dnia 10 stycznia 2018 r. poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Dobowy koszt najmu ustalono na kwotę 195 zł netto. W dniu 31 grudnia 2017 r. powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 4077,40 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego przez okres 17 dni. Następnie w dniu 10 stycznia 2018 r. powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2398,50 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego przez okres kolejnych 10 dni. W dniu 10 stycznia 2018 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność – roszczenie o odszkodowanie z tytułu kosztów najmu auta zastępczego w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Na mocy decyzji z dnia 26 stycznia 2018 r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w wysokości 3000 zł uznając za zasadny okres najmu wynoszący 25 dni oraz dokonując weryfikacji stawki dobowej do kwoty 120 zł. Sąd ustalił, iż zasadny był cały okres 27 dni najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zważył, iż poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę w zakresie refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, bowiem pozwany uznał roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 3000 zł. Między stronami pozostawał sporny okres najmu oraz jego dobowa stawka. Biegły sądowy S. G. ustalił, że zasadny był cały okres 27 dni najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Nadto biegły ustalił, że dobowe stawki najmu pojazdu autosegmentu D, jak pojazd najęty, w badanym okresie na czas 25 – 28 dni wynosiły od około 148 zł do około 300 zł. W oparciu o te ustalenia Sąd zważył, iż zasadny był cały okres najem pojazdu zastępczego oraz dobowa stawka najmu do wysokości 239,85 zł.

Sąd Rejonowy zaznaczył przy tym, że jakkolwiek znana jest mu treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III CZP 20/17), jednakże uznał, że w niniejszej sprawie powód wykazał, iż zasadna była odmowa poszkodowanego odnośnie propozycji zorganizowania najmu pojazdu przez pozwanego. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że powód wykazał, iż propozycja pozwanego zawierała udział własny w przypadku szkody wyrządzonej pojazdem zastępczym.

Pozwany apelacją zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 października 2019 roku, w sprawie sygn. akt VIII GC 3443/18, w części co do pkt 1, 3 i 4. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

1.  art. 436 w zw. z art. 415 k.c. oraz art. 822 k.c., 361 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że zasądzona kwota pozostaje w związku z normalnymi następstwami zdarzenia objętego odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanego Towarzystwa;

2.  art. 354 § 1 k.c. przez jego niezastosowanie i zignorowanie obowiązków poszkodowanego wierzyciela wobec pozwanego dłużnika;

3.  art. 826 k.c. przez zwolnienie poszkodowanego z obowiązku minimalizacji szkody;

II.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miały wpływ na wynika sprawy, a mianowicie art. 233 k.p.c. – poprzez naruszenie wyrażonej w nim zasady swobodnej oceny dowodów, doprowadzając tym samym do wydania orzeczenia w sposób dowolny i niekonsekwentny, oderwany od zasad logiki i doświadczenia życiowego, skoro Sąd pominął:

- znaczenie faktów, że poszkodowany – mimo propozycji pozwanego Towarzystwa – wynajął pojazd zastępczy za wygórowaną stawkę;

- w sprawie nie zostały zaoferowane dowody świadczące o niemożności organizacji najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego potrzebom poszkodowanego przez ubezpieczyciela.

W związku z powyższymi zarzutami pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, w części co do pkt 1, 3 i 4 oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że poszkodowany mimo otrzymania propozycji ze strony pozwanego ubezpieczyciela wynajął pojazd zastępczy od powódki za dobową stawkę 239,85 zł. Koszty te, w ocenie pozwanego, zostały poniesione wbrew zasadzie minimalizacji szkody i jako takie nie pozostają z nią w normalnym związku przyczynowym, a pozwane Towarzystwo nie ponosi za nie odpowiedzialności. Pozwany wskazał, że mając na względzie okoliczności sprawy poszkodowany rażąco naruszył nakaz współpracy wierzyciela z dłużnikiem, a także zasadę minimalizacji szkody. Ponadto pozwany zaznaczył, iż poszkodowany korzystał z samochodu wyższej klasy niż zastępowany.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska powód wskazał, że Sąd I instancji prawidłowo uznał okres najmu pojazdu zastępczego 27 dni za uzasadniony, opierając się na opinii biegłego sądowego. W ocenie powoda poszkodowany ma co do zasady wolność w wyborze podmiotu, od którego wynajmie pojazd zastępczy. Ubezpieczyciel nie może pozbawić go możliwości podjęcia swobodnej decyzji w tym zakresie. Powód wskazał, iż pozwany nie wykazał, aby poszkodowany uzyskał informację o konkretnych warunkach najmu pojazdu zastępczego. Powód podkreśla ponadto, że poszkodowany nie był zobowiązany wobec pozwanego, w szczególności nie był zobowiązany do wynajęcia pojazdu zastępczego u podmiotu wskazanego przez pozwanego, gdyż nigdy nie łączyła ich umowa ubezpieczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługiwała w części na uwzględnienie.

W orzecznictwie wskazuje się, iż w sytuacji, gdy sąd II instancji orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu przed sądem I instancji nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, gdyż wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83). Sąd II instancji zaznacza jednak, że wnioski jakie wyprowadził Sąd I instancji z przeprowadzonych dowodów są częściowo błędne, dlatego zarzuty apelacji częściowo okazały się słuszne.

Na wstępie Sąd Okręgowy pragnie wskazać, że między stronami sporny był okres najmu pojazdu zastępczego i stawka dobowa najmu.

Należy więc wskazać, że oceny czy poniesienie określonych kosztów, związanych z najmem pojazdu zastępczego, mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać zawsze na podstawie konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, a także uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28). Sąd Najwyższy już w tezie cyt. orzeczenia wyraźnie zastrzegł, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje "celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego". Rozwijając tę myśl w uzasadnieniu, wyjaśnił, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być kompensowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). W związku z tym zaznaczył też, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, „niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika”. Podkreślił wreszcie, że nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, gdyż mogłoby to prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych.

Niewątpliwie, zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c.). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych, np. w sytuacji, kiedy zostanie wykazane, że poszkodowany, znając podmiot wynajmujący pojazdy po cenach niższych, wynajął pojazd zastępczy tam, gdzie wynajmowano je drożej.

Inaczej należałoby bowiem oceniać zachowanie się strony powodowej w sytuacji, gdyby pozwany zakład ubezpieczeń zaoferował poszkodowanemu, w ramach likwidacji szkody, najem samochodu we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów. To bowiem właśnie w odpowiedzi na przyjmowaną w orzecznictwie dowolność wyboru oferty od firm wynajmujących samochody, zakłady ubezpieczeń od pewnego czasu również wprowadziły do swej oferty możliwość zorganizowania wynajęcia pojazdów zastępczych. Gdyby więc ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanemu skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany zdecydował się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – podlegałyby refundacji tylko wtedy, gdy to poszkodowany wykazał, stosownie do art. 6 k.c., szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione” (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018, nr 6, poz. 56).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy uznał, iż powód wykazał, że odmowa skorzystania z propozycji zorganizowania najmu przez pozwanego była uzasadniona, gdyż w propozycji tej pozwany zastrzegł udział własny w przypadku szkody wyrządzonej pojazdem zastępczym. W ocenie Sądu Rejonowego okoliczność ta została potwierdzona zeznaniami i oświadczeniem świadka A. B.. Tyle tylko, że zarówno treść zeznań świadka jak i jego oświadczenia z dn. 14.12.2017 r. stoją w sprzeczności z dowodami zgromadzonymi w aktach szkodowych.

Wynika z nich, że w przedmiotowej sprawie w dniu 13 grudnia 2017 roku pozwany zaoferował poszkodowanemu możliwość skorzystania z pojazdu zastępczego od wypożyczalni współpracujących z pozwanym w tym zakresie. W informacjach przekazanych poszkodowanemu znajdowały się nazwy wypożyczalni wraz z ich danymi kontaktowymi. Fakt przekazania informacji o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego od firm współpracujących z pozwany wynika także z rozmowy telefonicznej przedstawiciela pozwanego z poszkodowanym znajdującej się w aktach szkody na płycie CD (k. 55 akt, plik dźwiękowy o nazwie 2018-04-19_2017-12-13,_10.50-1). Pozwany zamieścił w przekazanej informacji także adnotację o tym, że na wierzycielu ciąży obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów, a skorzystanie z innej wypożyczalni niż te proponowane przez pozwanego może wiązać się z koniecznością weryfikacji roszczenia oraz uznania celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwany poinformował poszkodowanego, że klasa wynajętego pojazdu powinna być zbliżona do klasy uszkodzonego pojazdu (w każdym razie nie wyższa), a stawka za dobę wynajmu powinna mieścić się w granicach ok. 120 zł brutto.

Należy w tym miejscu wskazać, iż poszkodowany w oświadczeniu z dnia 14 grudnia 2017 roku potwierdza, że otrzymał propozycję wynajmu pojazdu zastępczego od pozwanego i jednocześnie zaznaczył, że odmówił skorzystania z niej z powodu udziału własnego przy uszkodzeniu. Sąd Okręgowy pragnie wskazać, iż z rozmów poszkodowanego z przedstawicielami pozwanego, ani z innych dowodów przedstawionych w sprawie nie wynika, aby pozwany informował poszkodowanego o udziale własnym w ewentualnej szkodzie wynajmowanego pojazdu. Co prawda, w rozmowie telefonicznej z 14 grudnia 2017 roku poszkodowany mówi o ofercie najmu pojazdu zastępczego, z której wynikałaby zasada udziału własnego w ewentualnej szkodzie, jednak dotyczy to firmy niewspółpracującej z pozwanym, tj. (...), która jak wynika ze słów poszkodowanego z własnej inicjatywy skontaktowała się z nim w sprawie najmu pojazdu zastępczego. W rozmowie z poszkodowanym, przedstawicielka pozwanego jednoznacznie informuje go, że pozwany nie współpracuje z firmą wskazaną przez poszkodowanego. Fakt ten wynika z rozmowy przedstawicielki pozwanego z poszkodowanym znajdującej się w aktach szkody na płycie CD (k. 55 akt, plik dźwiękowy o nazwie 2018-04-19_2017-12-14,_09.16-1).

Na marginesie Sąd zaznacza że okoliczność udziału własnego w ewentualnej szkodzie wynajmowanego pojazdu nie może stanowić podstawy do uznania, że wyższe koszty wynajmu pojazdu zastępczego były celowe i ekonomicznie uzasadnione i że za ich poniesieniem przemawiały szczególne racje. Zresztą poszkodowany nie wykazał nawet, że rezygnacja z propozycji pozwanego motywowana jest jakimś ważnymi względami.

Ponadto sam poszkodowany w zeznaniach na rozprawie z dnia 3 kwietnia 2019 roku potwierdził zaproponowaną mu przez pozwanego ofertę najmu zastępczego oraz to, że ją odrzucił. Wskazał przede wszystkim, że pojazd zastępczy (T. (...)) był pojazdem wyższej klasy od uszkodzonego samochodu (C. (...)). Warto zaznaczyć w tym miejscu, iż pojazd poszkodowanego był pojazdem starym, wyprodukowanym w 1998 roku. Poszkodowany zeznał także: „Po analizie stwierdziłem, że korzystniejsze jest dla mnie skorzystanie z firmy (...)”. Bez wątpliwości należy stwierdzić, iż odrzucenie przez poszkodowanego propozycji pozwanego w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego od współpracujących z nim wypożyczalni nie było ani celowe, ani ekonomicznie uzasadnione, ani nie przemawiały za tym szczególne racje. Sąd Okręgowy podkreśla, że w sytuacji wynajmu pojazdu zastępczego w stawce wyższej niż oferowane w wypożyczalniach współpracujących z pozwanym, to na poszkodowanym spoczywa ciężar udowodnienia szczególnych racji, które przemawiały za takim działaniem. Nie wykazał on także niemożności skorzystania z ofert proponowanych przez pozwanego.

Sąd I instancji błędnie więc przyjął, że w świetle ustaleń biegłego sądowego zasadna była dobowa stawka najmu w kwocie 239,85 zł mieszcząca się w zakresie cen występujących na rynku lokalnym. Przywołanego przez Sąd orzeczenia Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, sygn. akt III CZP 32/03 nie można odnosić stricte to przedmiotowej sprawy. Z tezy tego wyroku wynika, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Podkreślić przy tym należy, iż czym innym są koszty naprawy pojazdu, a czym innym są koszty wynajmu pojazdu zastępczego. Bez znaczenia pozostawał fakt, że cena wynajętego przez poszkodowanego pojazdu mieściła się w granicach cen rynkowych wskazanych przez biegłego sądowego, gdyż jednocześnie przekraczała ona niemal dwukrotnie cenę za wynajem pojazdu zastępczego wskazaną przez pozwanego.

W świetle powyższych okoliczności zasadne było uznanie dobowej stawki za wynajem pojazdu zastępczego w kwocie 120 zł.

Odnośnie kwestii okresu wynajmu pojazdu zastępczego Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, iż zasadny był cały okres, tj. od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia 10 stycznia 2018 roku. W przypadku szkody całkowitej uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego przypada także po wypłacie odszkodowania. Jest to czas, m.in. na zagospodarowanie pozostałości, czy kupno nowego pojazdu. Mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie pozwany dokonał wypłaty odszkodowania w dniu 8 stycznia 2018 roku za uzasadnione należy uznać korzystanie przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego do dnia 10 stycznia 2018 roku. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że skoro przyznanie odszkodowania miało miejsce w dniu 5 stycznia 2018 roku to nawet przyjmując hipotetycznie, że wypłata odszkodowania nastąpiła tego samego dnia to od tego momentu poszkodowany mógł podjąć decyzję co do zakupu nowego samochodu, bądź też ewentualnej naprawy pojazdu uszkodzonego. Do tego trzeba dodać termin co najmniej 7 dni na nabycie innego pojazdu. Zasadny byłby zatem okres najmu pojazdu zastępczego do co najmniej 12 stycznia 2018 roku.

Wobec powyższych okoliczności Sąd Okręgowy, ma podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w pkt 1, 3 i 4.

W pkt 1 Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 240 zł oddalając powództwo w pozostałej części. Mnożąc bowiem zasadną stawkę za dobowy wynajem pojazdu zastępczego (120 zł) przez ilość dni, przez które uprawniony mógł z tego pojazdu korzystać (27 dni) otrzymamy kwotę 3.240 zł. Sąd uwzględnił jednak wypłacone już przez pozwanego odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego w kwocie 3.000 zł. W związku z tym różnica między przysługującym powodowi, a już wypłaconym odszkodowaniem to 240 zł i taką kwotę na rzecz powoda Sąd zasądził.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od w/w odszkodowania Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. oraz mając na uwadze treść art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 15 lutego 2018 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., w zw. z art. 100 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zasadę stosunkowego rozdzielania kosztów. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Ustalono, że powód wygrał sprawę w 7%, natomiast pozwany w 93%.

Koszty jakie poniósł powód w postępowaniu przed Sądem I instancji to kwota 1770,98 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 174 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 3 zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), kwota 679,98 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Natomiast koszty jakie poniósł pozwany w postępowaniu przed Sądem I instancji to kwota 917 zł, na którą złożyły kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Stosując zasadę stosunkowego rozdzielania kosztów różnica między należnymi wygrywającemu sprawę kosztami wyniosła 728,81 zł [(917 zł x 93 % ) – (1770,98 zł x 7%)], która należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego.

Sąd zastosował także zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów zmieniając pkt 3 wyroku dotyczący kosztów poniesionych przez Skarb Państwa tytułem zwrotu kosztów podróży świadka. Koszty te wynosiły 83 zł z czego powód jest zobowiązany zwrócić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 78 zł.

Koszty jakie poniósł powód w postępowaniu przed Sądem II instancji to kwota 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie. Koszty poniesione na tym etapie postępowania przez pozwanego to kwota 624 zł, na którą składają się 174 zł tytułem opłaty od apelacji oraz 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Stosując zasadę stosunkowego rozdzielania kosztów różnica między należnymi wygrywającemu sprawę kosztami wyniosła 548,92 zł [(624 zł x 93 % ) – (450 zł x 7%)]. Taką też kwotę sad zasądził od powoda na rzecz pozwanego tytułem zwrotu należnych mu kosztów poniesionych w postępowaniu apelacyjnym.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Elżbieta Kala Jacek Wojtycki Marcin Winczewski