Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 261/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2019 r., sygn. akt V K 64/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja obrońcy oskarżonego D. K.

Lp.

Zarzut

- obrazy przepisów postępowania tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. skutkujący błędem w ustaleniach faktycznych,

- obrazy prawa materialnego tj. art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s., poprzez ich niezastosowanie,

- rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bezpodstawny jest zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., który został również w zasadniczej części formalnie wadliwie zredagowany.

W omawianym zarzucie wymieniono bowiem art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k., które to przepisy określają zasady ogóle postępowania karnego i w treści zarzutu w żaden sposób nie wskazano w jaki sposób owe zasady procesu karnego zostały przez Sąd meriti naruszone. Skarżący wymienił również jako rzekomo naruszony art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. ale nie wskazał jakie konkretnie dowody zostały przez Sąd Okręgowy dowolnie ocenione oraz jakie okoliczności pominięte. Podkreślić zatem należy, że dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. konieczne jest wskazanie w jego treści jaki konkretnie dowód czy dowody zostały przez Sąd meriti dowolnie ocenione oraz w czym owa dowolność się przejawia. Powyższy zarzut wskazanych elementów jednak nie zawiera, co powoduje, że należy go uznać za formalnie wadliwy i bezskuteczny. Zdaniem Sądu odwoławczego dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym wyjaśnień składanych przez oskarżonego D. K. nie zawiera błędów natury faktycznej, lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i tym samym zasługuje na akceptację ze strony Sądu Apelacyjnego zwłaszcza w sytuacji gdy skarżący nie wykazał w sposób przekonujący żeby w procesie oceny poszczególnych dowodów wystąpiło któreś ze wskazanych wyżej uchybień. W niniejszej sprawie nie doszło również do naruszenia art. 410 k.p.k. gdyż Sąd I instancji poddał analizie i ocenie wszystkie dowody i okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i te dowody które zostały uznane za wiarygodne stały się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Pominięcie zaś przy ustaleniach faktycznych dowodu czy okoliczności które nie zostały obdarzone walorem wiarygodności, nie stanowi obrazy art. 410 k.p.k., gdyż jest oczywiste, że podstawę dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych stanowią jedynie te dowody i okoliczności które Sąd ten uznał za wiarygodne.

Trafne i prawidłowe są również dokonane w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne dotyczące udziału oskarżonego D. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, której działania organizował i koordynował. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że dokonane ustalenia faktyczne w omawianym zakresie maja pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie i wskazanym przez Sąd przy dokonywaniu poszczególnych elementów tych ustaleń.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s. poprzez ich niezastosowanie w zakresie czynów z pkt 2 i 3 wyroku. Stwierdzić należy, że skarżący odwołał się do dwóch wyroków Sądu Najwyższego dotyczących konstrukcji idealnego zbiegu przestępstw z art. 8 k.k.s. ale przedmiotowe orzeczenia nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Nie można bowiem zaakceptować stanowiska skarżącego, że w odniesieniu do zachowań oskarżonego D. K. opisanych w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku zachodzi idealny zbieg określony przepisem art. 8 k.k.s. oraz, że wskazane zachowania tego oskarżonego stanowią jeden czyn popełniony w tym samym miejscu i czasie, będący realizacją jednego zamiaru. Nie można bowiem uznać, że zachowanie D. K. dotyczące zarówno wytwarzania bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych opisanych w pkt 2 wyroku, jak również uchylania się od opodatkowania poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania oraz podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym i podatkiem VAT stanowi tylko jeden czyn zabroniony. Twierdzenia autora omawianej apelacji są w tym zakresie bezpodstawne i nie zasługują na akceptację ze strony Sądu odwoławczego.

Całkowicie chybione i bezpodstawne są również zarzuty z pkt 3 i 4 petitum apelacji dotyczące rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego D. K. jednostkowych oraz łącznych kar pozbawienia wolności i grzywny.

Tego rodzaju zarzut z kategorii ocen jest zdaniem Sądu odwoławczego zasadny tylko wówczas gdy skarżący wykaże w sposób przekonujący, że orzeczone kary noszą cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i że doszło do wymierzenia rażąco surowych kar na skutek naruszenia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., co może nastąpić wówczas gdy Sąd pominie określone okoliczności mające znaczenie dla określenia rodzaju i wymiaru orzeczonych kar lub też nie nada tym okolicznościom właściwego znaczenia. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca bowiem z tej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, która odnosi się do omawianej kwestii wynika w sposób jednoznaczny, że Sąd Okręgowy wymierzając kary oskarżonym w tym D. K. uwzględnił wszystkie istotne okoliczności i nadał im właściwe znaczenie.

Wywody autora apelacji zawarte w treści zarzutów oraz końcowej części tego pisma mają charakter wyłącznie polemiczny. Skarżący nie wykazał bowiem aby Sąd I instancji naruszył dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Nie można także zaakceptować stanowiska skarżącego, że dolegliwość orzeczonych kar przekracza stopień winy D. K., zwłaszcza w porównaniu do wymiaru kar orzeczonych w stosunku do współoskarżonych. Tego rodzaju twierdzenie jest całkowicie gołosłowne i nie znajduje żadnego odzwierciedlenia w realiach faktycznych niniejszej sprawy oraz pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Dotyczy to także wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, którą orzeczono przy zastosowaniu zasady asperacji gdyż suma kar jednostkowych wynosi 4 lata i 2 miesiące a karę łączną orzeczono w wysokości 2 lat i 4 miesięcy.

Nie można zatem uznać, że tak orzeczona kara łączna zarówno pozbawienia wolności jak również kara grzywny nosi cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wniosek

- o zmianę i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z pkt I a/o,

- o zmianę wyroku w pkt 2 i 3

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność postawionych w apelacji zarzutów i trafność orzeczenia Sądu I instancji skutkowały brakiem podstaw do uwzględnienia złożonych wniosków.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. W.

Zarzut

- obrazy przepisów postępowania tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.,

- obrazy prawa materialnego tj. art. 8 § 1, 2 i 3 k.k.s.,

- rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kar łącznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie podniesione w przedmiotowej apelacji zarzuty są całkowicie chybione i bezpodstawne. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wymienionych w pkt 1 omawianej apelacji.

Należy także stwierdzić, że przedmiotowy zarzut został w istotnej części wadliwie zredagowany gdyż nie wskazano w jaki sposób poszczególne przepisy zostały naruszone oraz nie wymienno konkretnie żadnego dowodu, który został oceniony dowodnie z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, jak również nie wymieniono okoliczności, których rzekomo nie dostrzegł Sąd meriti.

W ramach tak zredagowanego zarzutu i jego uzasadnienia stwierdzić zatem należy, że w art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. zawarte są ogólne zasady procesowe, które w żaden sposób w niniejszej sprawie nie zostały naruszone. Ponadto z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych jasno wynika, że przepisy procedury karnej określające ogólne zasady postępowania nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutów zarówno apelacyjnych jak i kasacyjnych. W niniejszej sprawie Sąd meriti nie miał potrzeby sięgania po zasadę in dubio pro reo gdyż dysponował dowodami pozwalającymi na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych i chociażby z tego względu nie doszło do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. gdyż przy ocenie zebranych w sprawie dowodów respektował zasadę swobodnej oceny zawartą w wymienionym przepisie a skarżący nie wykazał aby któryś z dowodów został przez Sąd Okręgowy oceniony dowolnie.

Nie wykazano również naruszenia art. 410 k.p.k. gdyż wszystkie dowody mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy w tym także odnośnie ustaleń faktycznych dotyczących czynu opisanego w pkt 1 wyroku zostały poddane analizie i ocenie i te dowody, które uznano za wiarygodne stały się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych.

Nie można zatem zaakceptować stanowiska autora apelacji, że brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów potwierdzających fakt, że oskarżony R. W. wiedział o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej. Dokonane bowiem ustalenia faktyczne dotyczące zorganizowanej grupy przestępczej i roli poszczególnych jej członków zostały opisane przez Sąd meriti na str. 1 – 6 uzasadnienia wyroku i wskazano również konkretne dowody, które stały się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych w tym zakresie. W ocenie Sądu odwoławczego zasługują one na pełną akceptację, gdyż mają pełne oparcie w materiale dowodowym niniejszej sprawy a skarżący w żaden sposób tych ustaleń nie podważył.

Chybiony i bezpodstawny jest również zarzut obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 8 § 1 , 2 i 3 k.k. Wywody skarżącego zawarte na str. 8 – 10 omawianej apelacji nie są przekonujące i nie podważają dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej zachowania oskarżonego R. W. w ramach czynów opisanych w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku. Nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko autora apelacji, że w przedmiotowej sprawie konieczne jest zastosowanie instytucji idealnego zbiegu przestępstw – idealnego zbiegu czynów karalnych, określnej w art. 8 k.k.s. Powołane w uzasadnieniu apelacji orzeczenia Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Katowicach oraz poglądy doktryny dotyczące omawianej instytucji nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie. Należy także odwołać się do rozważań dotyczących tożsamego zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego D. K..

Zdaniem Sądu odwoławczego bezpodstawny jest także zarzut zawarty w pkt III analizowanej apelacji, postawiony „ z ostrożności procesowej” i dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny oraz kar łącznych. W zakresie tego zarzutu również należy odwołać się do wcześniejszej przedstawionej argumentacji odnoszącej się do tożsamego rodzajowo zarzutu podniesionego przez obrońcę oskarżonego D. K.. Dokonując analizy treści zarzutu z pkt III oraz jego uzasadnienia zawartego na str. 10 – 11 omawianej apelacji należy stwierdzić, że skarżący nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów wykazujących w sposób przekonujący, że orzeczone wobec oskarżonego R. W. kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łączne noszą cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Przy wymiarze tych kar uwzględniono bowiem wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na kształtowanie ich rodzaju i wymiaru oraz w sposób właściwy zastosowano dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Stanowisko skarżącego, że wysokość jednej stawki grzywny powinna wynieść 10 zł nie może zasługiwać na akceptację ze strony Sądu odwoławczego i nie można uznać, że kara łączna grzywny w wymiarze 600 stawek po 60 zł każda jest nierealna do uiszczenia dla oskarżonego.

Bezpodstawne jest również kwestionowanie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności i w żaden sposób nie można uznać, że kara 1 roku i 6 miesięcy przekracza stopień winy oskarżonego jest rażąco niewspółmierna, zbyt surowa i oderwana od dyrektyw sadowego wymiaru kary. Powyższe twierdzenia nie zostały poparte merytoryczną argumentacją i zdaniem Sądu Apelacyjnego są gołosłowne, mając na uwadze zarówno końcową część pisemnych motywów wyroku dotyczącą omawianej kwestii, jak również fakt, że wobec oskarżonego R. W. przy łączeniu kar pozbawienia wolności zastosowanie asperacji zbliżono do absorpcji i orzeczono ją w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy w sytuacji gdy suma kar jednostkowych wynosiła 3 lata i 4 miesiące.

Z powyższych względów również powyższy zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie od popełnienia czynu z pkt I a/o;

- zmianę w zakresie pkt II i III aktu oskarżenia,

- o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność postawionych w apelacji zarzutów i trafność orzeczenia Sądu I instancji skutkowały brakiem podstaw do uwzględnienia złożonych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości w zakresie pkt 1, 2, 3 i 6 wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezpodstawność postawionych zarzutów apelacyjnych oraz niezasadność wniosków końcowych skutkowała utrzymaniem wyroku w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na ich sytuację materialną i wysokość dochodów.

7.  PODPIS

Jerzy Leder

Zbigniew Kapiński Katarzyna Capałowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 1, 2, 3, 6 i 7 wyroku Sądu Okręgowego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana