Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 3915/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lipca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił T. D. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca nie udokumentował wymaganego ustawą 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

/decyzja k. 10 akt ZUS/

Wnioskodawca kwestionując zasadność powyższej decyzji w dniu 14 sierpnia 2019 roku złożył odwołanie. Skarżący podniósł, iż ZUS bezzasadnie nie przyznał mu rekompensaty.

/odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż wnioskodawca nie przedłożył dokumentacji od pracodawcy o pracy w warunkach szczególnych do dnia 31 grudnia 2008 roku.

/odpowiedź na odwołanie k. 27-28/

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2020 roku wnioskodawca sprecyzował żądanie wnosząc o zaliczenie mu do pracy w warunkach szczególnych pracy od lata 1978 roku do 1995 roku (końca zatrudnienia), kiedy to świadczył pracę na hamowni.

/e-prot. z 9.06.2020 r.: 00:01:15, 00:01:30 k 61 i skrócony protokół k 58/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. D. urodził się w dniu (...), z zawodu jest monterem silnikowym. Z wnioskiem o rekompensatę wystąpił do organu rentowego w dniu 14 czerwca 2019 roku.

/bezsporne; wniosek k 1-4 akt ZUS/

W okresie od 1 września 1970 r. do 31 marca 1995 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie (...) w Ż. na stanowisku montera.

/zaświadczenie k 5 akt ZUS; świadectwo pracy – akta osobowe k. 38 /

Od dnia 1 września 1970 roku pobierał naukę w (...) Szkole Zawodowej (...) jednocześnie świadczył pracę w (...) w Ż. zawierając umowy o naukę zawodu.

/bezsporne; umowy, zaświadczenia – akta osobowe k. 38/

Z dniem 1 września 1973 roku skarżący został zatrudniony na stanowisku montera silnikowego, na którym to stanowisku pracował do dnia powołania do zasadniczej służby wojskowej

/bezsporne; karta obiegowa k 39, umowy o pracę– akta osobowe k. 38; zeznania

Od dnia 24 października 1974 roku do dnia 4 listopada 1976 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową, po której wrócił do pracy w tym samym zakładzie

/bezsporne; zaświadczenie k 5 akt ZUS; odpis książeczki wojskowej – akta osobowe k. 38/

Po powrocie z wojska wnioskodawca nadal pracował na stanowisku montera silnikowego od dnia 4 listopada 1976 roku. Przeszedł również stosowne przeszkolenia stanowiskowe i bhp na stanowisko pracy montażysty

/karta obiegowa k 35, zaświadczenia k 31-32, umowa o pracę k 41-43 – akta osobowe k. 38/

Praca wnioskodawcy na stanowisku montera silnikowego polegała na montowaniu silników. Pracownicy dostawiali korpus silnika po regeneracji i montowali poszczególne podzespoły w kolejności. Zaczynali od wału korbowego, układu korbowo-tłokowego, później głowicy i pokrywy silnika. To była praca na taśmie, gdzie pracowało 11 osób na akord. Pracownicy się zamieniali i każdy montował którąś, konkretną część. Praca na podzespołach oznaczała, że pracownik dostawał kompletną część i montował ją do korpusu silnika. Pracę na podzespołach skarżący wykonywał na taśmie przy montażu silników.

/zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.06.2020 r.: 00:01:25, 00:12:00 k 61 i skrócony protokół k 58/.

W dniu 2 stycznia 1989 roku T. D. złożył własnoręcznie napisane podanie do dyrekcji zakładu pracy z prośbą o przeniesienie go do D. Kontroli Jakości na stanowisko mechanika gwarancyjnego. Wskazał jednocześnie w podaniu, że „obecnie pracuję na podzespołach”. Na podaniu znalazły się adnotacje o nie popieraniu tego wniosku z uwagi na brak etatu na takim stanowisku.

Pismem z dnia 5 stycznia 1989 roku dyrekcja zakładu wskazała, że w chwili obecnej brak nie ma wolnego etatu mechanika gwarancyjnego.

/podanie k 33, odpowiedź na podanie k 34 – akta osobowe k. 38/

Pracę na podzespołach skarżący wykonywał na taśmie przy montażu silników na stanowisku montera silnikowego.

/zeznania wnioskodawcy e-prot. z 9.06.2020 r.: 00:01:25, 00:12:00 k 61 i skrócony protokół k 58/.

Przez cały okres od momentu zatrudnienia wnioskodawca świadczył pracę na następujących stanowiskach:

- od 1 września 1973 roku - monter silnikowy w wydziale silnikowym,

- od 1 października 1988 roku – monter podzespołów w dziale produkcji,

- od 1 października 1993 roku - montera

/umowy o pracę, aneksy k 41-68 – akta osobowe k. 38/

W dniu 31 marca 1995 roku zostało skarżącemu wystawione świadectwo pracy, w którym wskazano, iż w okresie od 1 września 1970 r. do 31 marca 1995 roku był on zatrudniony w Zakładzie (...) w Ż. na stanowisku montera.

/świadectwo pracy k 69 – akta osobowe k. 38/

Pracownicy zatrudnieni na hamowni mieli wpisane w angaże stanowisko „hamownik” lub „monter hamownik”. Dostali również z zakładu świadectwa pracy w warunkach szczególnych tak jak świadkowie. Mogło się zdarzyć, że ktoś takiego świadectwa nie otrzymał. J. R. (1) i K. M. (świadkowie w sprawie) mieli wskazane w angażach stanowiska hamownik i otrzymali świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

/zeznania świadków J. R. i K.M. e-prot. z 9.06.2020 r.: 00:22:36 - 00:48:32 k 61 i skrócony protokół k 59/.

Wnioskodawca nigdy nie miał angażu na stanowisko „hamownik” lub „monter hamownik”. Nie otrzymał również z zakładu pracy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

/bezsporne; akta osobowe k 38/.

Sąd odmówił wiary zeznaniom powoda i świadków w zakresie w jakim twierdzili, że wnioskodawca świadczył pracę od 1978 roku na stanowisku hamownika. Powyższe twierdzenia są całkowicie sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych skarżącego z zatrudnienia w Zakładzie (...) w Ż.. Należy podkreślić, że w odróżnieniu od obu zeznających świadków, wnioskodawca nigdy nie został przeniesiony na stanowisko hamownika, czy też montera hamownika. Nie miał również wpisane w żaden z dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych takiego stanowiska. Wręcz przeciwnie, dokumenty wskazują jasno na stanowisko montera silnikowego czy w późniejszym okresie (od 1.10.1988r.) montera podzespołów w dziale produkcji. Zeznający świadkowie mieli natomiast takie zapisy w swojej dokumentacji. Jeden z nich za zgodą sądu sprawdził swoje stanowisko w świadectwie pracy i tam również znajdował się wskazany wyżej zapis. Wnioskodawca nie posiadał zapisu dotyczącego stanowiska hamownik również w wydanym mu świadectwie pracy. Poza tym obydwaj świadkowie otrzymali z zakładu pracy świadectwa pracy w warunkach szczególnych ze wskazaniem zatrudnienia na stanowisku montera hamownika. Powód takiego świadectwa pracy nie otrzymał.

Również w kartach wynagrodzeń powoda brak jest zapisów, aby w którymkolwiek okresie pobierał on dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.

Co więcej w aktach osobowych odwołującego znajdują się, na k 33 i 34 tych akt, dwa dokumenty. Jeden, to własnoręcznie przez powoda pisane podanie, z którego wynika, że zwraca się on z prośbą do dyrekcji o przeniesienie go do D. Kontroli Jakości na stanowisko mechanika gwarancyjnego. W tym podaniu skarżący w skazał jednocześnie, że „obecnie pracuję na podzespołach”. Co istotne podanie zostało napisane w dniu 2 stycznia 1989 roku. Sąd szczegółowo dopytał wnioskodawcę co oznacza takie stwierdzenie i uzyskał informację, że praca na podzespołach oznaczała, że pracownik dostawał kompletną część i montował ją do korpusu silnika, czyli pracę na podzespołach skarżący wykonywał na taśmie przy montażu silników będąc zatrudnionym na stanowisku montera silnikowego czy montera podzespołów (co jest w pełni zgodne z jego angażami znajdującymi się w aktach osobowych). Na podaniu znalazły się też adnotacje o nie popieraniu tego wniosku, z uwagi na brak etatu na takim stanowisku. Pismem z dnia 5 stycznia 1989 roku dyrekcja zakładu odpowiedziała na złożone podanie, że w chwili obecnej brak jest wolnego etatu mechanika gwarancyjnego.

Należy zauważyć, że dopiero w angażu z dnia 1 października 1993 roku wskazane jest stanowisko monter, bez podania działu i beż żadnego innego zapisu. Wcześniej zawsze w angażu wskazywano monter silnikowy, a od 1 października 1988 roku monter podzespołów w wydziale produkcyjnym.

Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania za wiarygodne zeznań wnioskodawcy i świadków w zakresie twierdzenia, że odwołujący zajmował stanowisko hamownika od 1978 roku. Powyższe jest sprzeczne z dokumentacją osobowa wnioskodawcy i z jego własnym podaniem z 1989 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, nadesłanych do sprawy niniejszej akt osobowych wnioskodawcy oraz przesłuchania skarżącego i świadków, które w pozostałym zakresie nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (j.t.Dz. U. z 2018 r. poz. 1924 z późn. zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie ma prawa do emerytury określonej:

-

w art. 46 w związku z art. 29, 32 i 33 lub art. 39, art. 50, art. 50a lub art. 50e albo art. 184 ustawy emerytalnej,

-

art. 34 i 48 w związku z art. 49 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. albo:

-

art. 3 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz ustawy Karta Nauczyciela,

-

art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela oraz nie ma prawa do emerytury pomostowej.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczony urodził się po 31 grudnia 1948 r. i nie posiada prawa do emerytury ustalonej na podstawie powołanych powyżej przepisów.

Spór sprowadzał się do ustalenia, czy skarżący spełnia warunek dotyczący posiadania na dzień 1 stycznia 2009 r. co najmniej 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, iż do prac w warunkach szczególnych należy wymieniona w dziale III (zatytułowanym „W hutnictwie i przemyśle metalowym”) pod poz. 81 „Prace w hamowniach przy próbach silników spalinowych”.

Stosownie zaś do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia. Skarżący wnosił, zaś o zaliczenie mu okres od 1978 roku do 31 marca 1995 roku. A zatem spór dotyczył okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w Ż. (późniejsza nazwa Zakłady (...)) od 1978 roku do 31 marca 1995 roku. Wnioskodawca nie był w stanie wskazać konkretnej daty początkowej, kiedy według jego twierdzeń został przeniesiony na stanowisko hamownika, stwierdzając jedynie, że miało to miejsce „gdzieś od lata”. Powyższe nie wynika również z żadnego angażu.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. III AUa 3113/08, opubl. LEX nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 r. sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 r. sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60/.

Jednocześnie w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków /por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, opubl. OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562/.

Wnioskodawca twierdził, że w objętym sporem okresie zatrudnienia wykonywał pracę na hamowni w charakterze hamownika wymienionej w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w dziale III pod poz. 81 „Prace w hamowniach przy próbach silników spalinowych”.

Mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, Sąd Okręgowy na okoliczność prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornych okresach dopuścił dowód z zeznań skarżącego i zgłoszonych przez niego świadków oraz z dokumentacji pracowniczej zawartej w załączonych aktach osobowych /k. 38/.

Wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie (...) w Ż. w okresie od 1 września 1970 r. do 31 marca 1995 roku. Początkowo przez trzy lata pobierał naukę w (...) Szkole Zawodowej (...) i jednocześnie świadczył pracę w (...) w Ż. na podsatwie umowy o naukę zawodu. Z dniem 1 września 1973 roku skarżący został zatrudniony na stanowisku montera silnikowego. Od dnia 24 października 1974 roku do dnia 4 listopada 1976 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową, po której wrócił do pracy w tym samym zakładzie i nadal pracował na stanowisku montera silnikowego.

Praca wnioskodawcy na stanowisku montera silnikowego polegała na montowaniu silników. Pracownicy dostawiali korpus silnika po regeneracji i montowali poszczególne podzespoły w kolejności. Zaczynali od wału korbowego, układu korbowo-tłokowego, później głowicy i pokrywy silnika. To była praca na taśmie, gdzie pracowało 11 osób na akord. Pracownicy się zamieniali i każdy montował którąś, konkretną część. Praca na podzespołach oznaczała, że pracownik dostawał kompletną część i montował ją do korpusu silnika.

Skarżący twierdził, że od lata 1978 roku został przeniesiony na stanowisko hamownika. Powyższe twierdzenia są całkowicie sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych skarżącego z zatrudnienia w Zakładzie (...) w Ż.. Zeznającym świadkom Sąd zaś nie dał wiary z przyczyn wskazanych w ocenie materiału dowodowego. Należy podkreślić, że w odróżnieniu od obu zeznających świadków, wnioskodawca nigdy nie został przeniesiony na stanowisko hamownika, czy też montera hamownika. Nie miał również wpisane w żaden z dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych takiego stanowiska. Wręcz przeciwnie, dokumenty wskazują jasno na stanowisko montera silnikowego czy w późniejszym okresie (od 1.10.1988r.) montera podzespołów w dziale produkcji. Zeznający świadkowie mieli natomiast w swojej dokumentacji zapisy o zatrudnieniu na stanowisku montera hamownika. Trzeba podkreślić, że jeden ze świadków podczas przesłuchania, za zgodą sądu, sprawdził jakie miał wpisane stanowisko w świadectwie pracy i tam również znajdował się zapis „monter hamownik”. Wnioskodawca nie posiadał zapisu dotyczącego stanowiska hamownik w żądnym dokumencie, również w wydanym mu świadectwie pracy. Poza tym obydwaj świadkowie otrzymali z zakładu pracy świadectwa pracy w warunkach szczególnych ze wskazaniem zatrudnienia na stanowisku montera hamownika. Powód takiego świadectwa pracy nie otrzymał. Również w kartach wynagrodzeń powoda brak jest zapisów, aby w którymkolwiek okresie pobierał on dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.

Przede wszystkim zaś należy zwrócić uwagę na znajdujące się w aktach osobowych odwołującego (k 33 i 34 akt osobowych z k 38) dwa dokumenty. Jeden, to własnoręcznie przez powoda pisane podanie, z którego wynika, że zwraca się on z prośbą do dyrekcji o przeniesienie go do D. Kontroli Jakości na stanowisko mechanika gwarancyjnego. W tym podaniu skarżący w skazał jednocześnie, że „obecnie pracuję na podzespołach”. Co istotne podanie zostało napisane w dniu 2 stycznia 1989 roku. Sąd szczegółowo dopytał wnioskodawcę co oznacza takie stwierdzenie i uzyskał informację, że praca na podzespołach oznaczała, że pracownik dostawał kompletną część i montował ją do korpusu silnika, czyli pracę na podzespołach skarżący wykonywał na taśmie przy montażu silników będąc zatrudnionym na stanowisku montera silnikowego czy montera podzespołów (co jest w pełni zgodne z jego angażami znajdującymi się w aktach osobowych). Odwołujący nie był w stanie wyjaśnić tej rozbieżności. Przyznał, że to on pisał okazane podanie, ale nie wie dlaczego znajduje się na nim zapis odnośnie aktualnej pracy na podzespołach, nie umiał tego wytłumaczyć. Jednocześnie zeznał, że pracę na podzespołach wykonywał na taśmie przy montażu silników na stanowisku montera silnikowego.

Pismem z dnia 5 stycznia 1989 roku dyrekcja zakładu odpowiedziała na złożone podanie, że w chwili obecnej brak jest wolnego etatu mechanika gwarancyjnego.

Należy zauważyć, że dopiero w angażu z dnia 1 października 1993 roku wskazane jest stanowisko monter, bez podania działu i beż żadnego innego zapisu. Wcześniej zawsze w angażu wskazywano monter silnikowy, a od 1 października 1988 roku monter podzespołów w wydziale produkcyjnym.

A zatem, jak wynika z dokumentacji, przez cały okres od momentu zatrudnienia wnioskodawca świadczył pracę na następujących stanowiskach:

- od 1 września 1973 roku - monter silnikowy w wydziale silnikowym,

- od 1 października 1988 roku – monter podzespołów w dziale produkcji,

- od 1 października 1993 roku - montera

Wnioskodawca, w odróżnieniu od zeznających świadków, nigdy nie miał angażu na stanowisko „hamownik” lub „monter hamownik”. Nie otrzymał również z zakładu pracy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania za wiarygodne twierdzeń odwołującego odnośnie zatrudnienia na stanowisku hamownika od lata 1978 roku.

Przedstawione powyżej rozważania nie dają podstaw do zmiany skarżonej decyzji. W świetle całokształtu materiału dowodowego wnioskodawca nie udowodnił, że legitymuje się stażem co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a tym samym nie spełnia przesłanek do przyznania spornej rekompensaty.

W konsekwencji na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy odwołanie jako bezzasadne oddalił.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy wraz z pouczeniem, iż ma on prawo wniesienia apelacji od tego wyroku do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Łodzi w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem.