Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 216/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2020 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

Sędziowie Barbara Bojakowska

Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2020 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 11 marca 2020 roku, sygn. akt I C 977/18

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje adwokatowi R. Z. 73,80 ( siedemdziesiąt trzy 80/100 ) złote brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, które wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Sygn. akt I Ca 216/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 marca 2020 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie o sygn. akt I C 977/18 z powództwa K. K. przeciwko Skarbowi Państwa- Zakładowi Karnemu w S. oddalił powództwo w całości, nie obciążył powoda kosztami procesu i przyznał oraz nakazał wypłacić radcy prawnemu R. Z. ze środków Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Sieradzu kwotę 147,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

Powód K. K. w okresie od marca 2018 roku do czerwca 2018 roku przebywał jako osadzony w celi nr (...) pawilony(...) oddziału (...) Zakładu Karnego w S.. Przedmiotowa cela miała powierzchnie 15,6 m2. Powód przebywał w wymienionej celi wspólnie z czterema osadzonymi. Zarówno powód, jak również żaden z pozostałych osadzonych nie otrzymał decyzji o osadzeniu w warunkach przeludnienia. Cela wyposażona była w odbiornik radiowy który jednakże ulegał częstym awariom. Powód wraz z pozostałymi osadzonymi codziennie mógł skorzystać z godzinnych spacerów. Raz w tygodniu osadzeni mogli korzystać przez okres 2 godzin z świetlicy na której znajdował się telewizor oraz stół do tenisa. Osadzeni mogli codziennie skorzystać z aparatu telefonicznego, posiadali także dostęp do biblioteki oraz do prasy dystrybuowanej przez pozwaną. W Zakładzie Karnym w S. powód był odwiedzany przez A. Ś. oraz małoletniego syna D. K.. Widzenia odbywały się w wyznaczonej do tego celu sali odwiedzin. Pomieszczenie to wyposażone było m.in. w kącik z zabawkami oraz meblami dla dzieci. Pomieszczenie w którym odbywały się widzenia nie było wyposażone w osobne miejsce w który możliwe było wykonanie czynności higienicznych w stosunku do małoletnich dzieci takich jak zmiana pieluch. Toaleta dla osób odwiedzających znajdowała się w poczekalni oraz w biurze przepustek. Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda na terminie rozprawy w dniu 26 lutego 2020 roku, bowiem nagrania rozmów nie dotyczyły bezpośrednio okoliczności będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Pozostałe wnioski dowodowe Sądu uznał za spóźnione.

Powództwo, w ocenie Sądu I instancji podlegało oddaleniu w całości.

Powód w toku powyższego postępowania nie wykazał, aby fakty takie miały miejsce, a to na nim zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodów określony w art. 6 k.c. obowiązek ten spoczywał. Powód w sposób całkowicie dowolny nie poparty żadnymi dowodami twierdził, że był osadzony w przeludnionych celach. K. K. nie otrzymał decyzji o odbywaniu kary w warunkach przeludnienia w trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w S.. Decyzji takiej nie otrzymał także żaden z osadzonych. Powód stan osadzenia w warunkach przeludnienia opiera na matematycznym pomniejszeniu powierzchni celi o powierzchnię zajmowaną przez wyposażenie celi i podzielenie przez ilość osadzonych. Lansowany sposób ustalenia stanu osadzenia w warunkach przeludnienia nie ma żadnej podstawy prawnej. Zarówno literalne brzmienie art. 110 § 2 k.k.w., jak i ugruntowana wykładnia tego przepisu nie legitymizuje do pomniejszania powierzchni celi o ilość miejsca zajmowanego przez meble. Oczywiste jest, że takie przedmioty służą do użytku i wykorzystania powierzchni celi zgodnie z jej mieszkalnym przeznaczeniem. Potwierdzeniem powyższego twierdzenia może być również zestawienie powierzchni użytkowej celi z powierzchnią użytkową pomieszczenia z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego, która to definicja rzutuje na wykładnię powierzchni celi. Skoro bowiem w warunkach wolnościowych powierzchnię pomieszczenia oblicza się wraz z wyposażeniem wnętrza, to nie ma żadnych przeciwwskazań, aby ten sam model zastosować w warunkach penitencjarnych. Brak jest podstaw do uznania, że korzystniejsza interpretacja powinna przysługiwać więźniowi względem osób przebywających na wolności, które porządku prawnego przestrzegają, choćby poprzez uprzywilejowane liczenia powierzchni użytkowej. Brak jest również podstaw do uznania zasadności roszczenia powoda, co do korzystania ze zniszczonej i zagrzybionej łaźni. Podobnie nieskuteczny uznać należy zarzut powoda pozbawienia kontaktu z małoletnim synem D.. Wskazać bowiem wymaga, iż pozwany umieścił małoletniego syna powoda na liście osób uprawnionych do odwiedzin bezpośrednio po złożeniu przez powoda takiego wniosku. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że przez znaczny okres czasu powód nie był odwiedzany przez syna. Nie zostało bowiem wykazane, że przyczyną takiego stanu rzeczy była odmowa umieszczenia małoletniego syna na liście osób uprawnionych do widzeń. Podobnie nieskuteczny należy uznać zarzut niewłaściwych warunków panujących w pomieszczeniu przeznaczonym do odwiedzin. Zauważyć bowiem wymaga, że z pomieszczenia tego korzysta znaczna ilość osób i brak jest możliwości częstej wymiany sprzętów w jaki pomieszczenie jest wyposażone. Pomieszczenie widzeń poddawane było okresowej kontroli sanitarnej, która nie wykazała żadnych nieprawidłowości. Sąd I instancji nie dał wiary twierdzeniom powoda o pozbawieniu powoda możliwości korzystania z radia oraz telewizji. Świadek J. C. zeznał, że w okresie osadzenia z powodem zapewniona była możliwość korzystania ze świetlicy w której (zgodnie z twierdzeniem powoda) znajdował się telewizor. Nie znalazły również potwierdzenia w zeznaniach w/wym. świadka twierdzenia powoda o wymontowaniu z celi odbiornika radiowego. Świadek zeznał jedynie, że byłby problemy techniczne z radiem, a nie jego fizyczny brak. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż świadek K. Ś. wskazywał, na częste przypadki celowego uszkadzania przez osadzonych odbiorników radiowych. Pozwana podejmuje jednakże na bieżąco czynności naprawce po otrzymaniu zgłoszenia nieprawidłowego działania urządzenia. Sąd Rejonowy w Sieradzu nie dał również wiary powodowi w zakresie w jakim dotyczyły one nieprawidłowego działania aparatów telefonicznych znajdujących się w zakładzie karnym. Wskazać wymaga, iż świadek J. C. zeznał, że „można było korzystać z aparatów telefonicznych codziennie, a telefony działały”. Powyższe pozostaje zatem w sprzeczności z twierdzeniami powoda co do złego stanu technicznego aparatów telefonicznych. W zakresie zarzutu powoda co do braku dostępu do prasy wskazać należy, iż pozwana wykazała, że w miarę posiadanych możliwości zaopatrywała osadzonych w prasę. Zasadą było przekazywanie prasy pomiędzy celami co mogło się wiązać z zatorami. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż powód podobnie, jak i inni osadzeni mógł prenumerować czasopisma, czego jednakże nie czynił. Powód mógł również korzystać z oferty biblioteki działającej na terenie zakładu karnego. Sąd I instancji dał wiarę twierdzeniom powoda o ograniczonej możliwości kontaktu z wychowawcą. Na takie ograniczenia wskazywał również świadek J. C.. Zauważenia jednakże wymaga, iż powód nie wykazał, że ograniczenia te w sposób istotny naruszały prawa powoda. Odnosząc powyższe do warunków odbywania kary przez powoda Sąd I instancji, mając na uwadze materiał dowodowy zebrany w sprawie uznał, że całokształt warunków bytowych panujących w Zakładzie Karnym w S. nie pozwala na przyjęcie, że warunki te naruszały godność osobistą powoda. Pomimo, że warunki te nie były idealne, to nie można przyjąć, by były one nieludzkie. Podkreślenia wymaga, iż nawet gdyby doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda na skutek złych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, to nie uzasadniałoby to jeszcze zasądzenie żądanego zadośćuczynienia. Warunki te nie wynikały z chęci represjonowania skazanych, a jedynie z sytuacji gospodarczej i finansowej państwa. Nie można również z pola widzenia tracić okoliczności, że powód został zmuszony do pobytu z zakładzie karnym na skutek własnych, bezprawnych działań, a pobyt ten ma charakter kary. Dopuszczając się popełnienia przestępstwa (wielokrotnego popełnienia czynów zabronionych w tym w warunkach recydywy) powód mógł i powinien liczyć się z koniecznością poniesienia kary pozbawienia wolności, w tym dolegliwości z nią związanych. Nie sposób również przypisać pozwanemu zamiaru złego traktowania powoda. Wręcz przeciwnie pozwana podejmuje działania zmierzające do stałego podnoszenia warunków odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby poprzez m.in remonty cel czy doprowadzenie bieżącej ciepłej wody. Z uwagi, iż nie doszło do bezprawnego naruszenia dóbr powoda brak jest podstaw do rozważania tak zasadności, jak i wysokości dochodzonego zadośćuczynienia. Uwzględniając, zatem wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego należało powództwo w całości oddalić. O kosztach sądowych Sąd I instancji orzekł kierując się zasadą słuszności wyrażoną w art. 102 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik powoda, który zaskarżył orzeczenie części, tj. w zakresie pkt 1, w jakim Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił powództwo, który zarzucił rozstrzygnięciu:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, z przesłuchania powoda, przejawiającą się w przyjęciu, że:

- osadzeni posiadali codzienny dostęp do prasy dystrybuowanej przez Zakład Karny, kiedy w rzeczywistości prasa nie była dostarczana do celi i powód nie mógł z niej korzystać, a nie posiadał funduszy na jej zakup we własnym zakresiea co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci przyjęcia, iż działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwanego nie było niezgodne z prawem,

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, z przesłuchania powoda, przejawiającą się w niedaniu wiary jego zeznaniom i przyjęciu, że:

- nie było nieprawidłowości w zakresie działania aparatów telefonicznych znajdujących się w zakładzie karnym, kiedy w rzeczywistości połączenia telefoniczne były przerywane i występowały zakłócenia ,

- cela, w której przebywał osadzony K. K. wyposażona była w odbiornik radiowy ulegający jednak częstym awariom, kiedy w rzeczywistości z przesłuchania powoda wynika, że przez cały okres jego przebywania w celi nie było ono naprawione ,

- w okresie osadzenia zapewniona była możliwość korzystania ze świetlicy, w której znajdował się telewizor, kiedy w rzeczywistości K. K. nie korzystał ze świetlicy, z uwagi na to, że przebywał w celi, którą mógł opuszczać jedynie na wyjście na spacer i do łaźni, a co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci przyjęcia, iż działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwanego nie było niezgodne z prawem,

2. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. oraz art. 3 i art. 8 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, które skutkowało oddaleniem powództwa, podczas, gdy krzywda, którą poniósł powód w wyniku naruszenia jego dóbr osobistych winny skutkować zasądzeniem zadośćuczynienia w kwocie zgodnej z żądaniem pozwu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj. w zakresie, w jakim Sąd I instancji oddalił powództwo w całości, poprzez jego uwzględnienie w całości, a tym samym zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w S. na rzecz powoda kwoty 25.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie jego dóbr osobistych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu, według norm prawem przepisanych albowiem koszty te nie zostały zapłacone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez stronę powodową podlegała oddaleniu wobec niezasadności zarzutów w niej wywiedzionych. Sąd drugiej instancji przyjął za własne poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne stwierdzając, że znajdują umocowanie w prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, jak również podzielił w całej rozciągłości wnioski Sądu pierwszej instancji, jako wywiedzione z tych ustaleń w sposób logiczny, przy prawidłowym uwzględnieniu porządku prawnego oraz zasad doświadczenia życiowego.

Pełnomocnik powoda w swej apelacji podniósł zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i prawa procesowego. Przypomnieć w tym miejscu należy, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie, zarzutów naruszenia prawa procesowego, zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97 - OSNC 1997/8/112).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, to za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Powołany przepis dotyczy oceny dowodów przez Sąd i stanowi, że ten ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie wskazano, iż jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo, że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Jednocześnie przyjęto, że prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył Sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185). Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. może być zatem skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Skarżącemu w jego środku odwoławczym nie udało się skutecznie podważyć oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd i instancji. Analiza zaś apelacji wskazuje na to, że w istocie skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów w postaci przede wszystkim zeznań powoda oraz słuchanych w sprawie świadków. W przekonaniu Sądu Odwoławczego Sąd I instancji w pełni zasadnie odmówił waloru wiarygodności relacji powoda, albowiem dowód ten nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym źródle dowodowym. Twierdzenia K. K. jakoby w pozwanej jednostce penitencjarnej miało dochodzić do naruszenia jego dóbr osobistych poprzez przetrzymywanie powoda w przeludnionej celi, uniemożliwianie powodowi dostępu do prasy, radia i telewizora, utrudnianie widzeń z członkami rodziny znalazły jedynie częściowo potwierdzenie w zeznaniach A. K. będącej konkubiną powoda, przy czym relacjonując świadek wyraźnie zaznaczyła, iż o wskazanych przez siebie uchybieniach wiedzę posiada od K. K.. Nadto co szczególnie istotne dla oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zeznania powoda stoją w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków K. Ś. i A. N., którym Sąd dał w pełni wiarę. Wskazani świadkowie, będący funkcjonariuszami Służby Więziennej, zaprzeczyli twierdzeniom powoda i wyjątkowo spójnie oraz zgodnie podali, że w okresie kiedy K. K. przebywał w Zakładzie Karnym w S. w jednostce tej nie występowało przeludnienie w celach, że zarówno wszystkie cele jak i pokoje odwiedzin były wyposażone w niezbędny sprzęt kwaterunkowy, odwiedzający mieli i mają dostęp do łazienek oraz toalet zaś osadzeni mają zapewniony dostęp zarówno do prasy, do radia, jak i telewizji. Nadto więźniowie przebywający w Zakładzie Karnym w S. mogą korzystać ze świetlicy, a także z aparatów telefonicznych znajdujących się na korytarzach oraz komunikatora internetowego skype, zaś sam powód w czasie jego osadzenia we wskazanej jednostce był odwiedzany przez członków swojej najbliższej rodziny, w tym przez syna D. K.. Nadto świadkowie podali, że osadzeni mają zapewnioną codzienną zawodową opiekę lekarską i pielęgniarską. Więzienna służba zdrowia realizuje świadczenia medyczne w każdym zakresie. Czas oczekiwania na wizytę u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej wynosi tydzień, zaś u lekarza specjalisty dwa tygodnie. Świadczenia medyczne są realizowane w ramach więziennej służby zdrowia, a jeśli nie ma takiej możliwości to wówczas w placówce zewnętrznej. Dodali również, iż gdyby powód zgłaszał potrzebę kontaktu z psychologiem niewątpliwie taka pomoc zostałby mu udzielona. W świetle powyższych dowodów nie sposób uznać, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia treści art. 233 § 1 k.p.c. w sposób wskazany w środku odwoławczym. Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a także jeśli nie pominął w swojej analizie żadnego istotnego dowodu, to taka analiza dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § k.p.c. , choćby apelujący dowiódł, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym , możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd a quo. Nie jest więc wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. Nie jest również wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. wyrok S.N. z dnia 27 września 2002 r. , II CKN 817/00, , wyrok S.N. z dnia 29 września 2005 r. , II PK 28/05, Legalis ).

Chybiony okazał się również podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia norm prawa materialnego, to jest art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. oraz art. 3 i art. 8 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, które skutkowało oddaleniem powództwa, podczas, gdy krzywda, którą poniósł powód w wyniku naruszenia jego dóbr osobistych winny skutkować zasądzeniem zadośćuczynienia w kwocie zgodnej z żądaniem pozwu. Ocenę warunków bytowych i sanitarnych Sąd I instancji dokonał w kontekście obowiązujących norm prawnych, które regulują funkcjonowanie zakładów karnych, a które to normy zdaniem wskazanego Sądu oraz Sądu Odwoławczego nie zostały tutaj przekroczone. Oceniając materiał dowodowy zaproponowany przez stronę powodową stwierdzić należy, iż powód w sprawie niniejszej nie zaoferował jakiegokolwiek dowodu, który potwierdzałby jego zarzuty zawarte w pozwie, a które odnosiłyby się do okresu odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S.. Powód winien był bowiem wykazać w jakich swoich odczuciach, ewentualnie konkretnie przewidzianych dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem sprawcy i na czym polegało naruszenie jego sfery przeżyć, nie każdy bowiem przypadek osadzenia w celi o obniżonym standardzie, stanowi naruszenie dobra osobistego skazanego. Zatem nawet gdyby przyjąć, iż powód przebywał w pewnym okresie w celi o złych warunkach bytowych, to zdaniem Sądu nie jest to wystarczające do uznania, iż doszło do naruszenia jego godności czy prawa do prywatności. Zatem nie może on domagać się skutecznej ochrony w oparciu o art. 24 k.c. w związku z art. 448 k.c. i żądania zadośćuczynienia. Powód poza bardzo ogólnikowymi twierdzeniami na temat stopnia naruszenia jego dóbr osobistych przez pozwany zakład nie powołał ani konkretnych okoliczności ani konkretnych dowodów na fakty mogące stanowić przesłankę do szczegółowych ustaleń w przedmiocie skutków umieszczenia go w celach o obniżonym standardzie, konkretnego wpływu tegoż osadzenia na jego psychikę, samopoczucie, osobowość. Przeprowadzone w sprawie dowody nie dostarczyły danych pozwalających dookreślić czy powód faktycznie był osadzony w takich warunkach i czy w związku z tym rzeczywiście przeżywał stres, cierpienia, napięcie głębsze i bardziej dolegliwe, niż związane z samym faktem izolacji od środowiska zewnętrznego i odbywaniem kary. Wobec powyższego uzasadnionym jest stwierdzenie, że powód ani nie powołał się, ani nie wykazał, iż jego dobra osobiste zostały naruszone działaniami, które można by uznać ze indywidualnie skierowaną przeciwko niemu represję ze strony pozwanego zakładu karnego. Powód w pozwie opisał sytuacje, które w takim samym stopniu dotyczyły innych osadzonych. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że o naruszeniu dobra osobistego w postaci uchybienia godności osadzonego w zakładzie karnym nie można mówić w przypadku pewnych uciążliwości lub niedogodności związanych z samym pobytem w takim zakładzie, polegających np. na niższym od oczekiwanego standardzie celi lub urządzeń sanitarnych, dla wielu bowiem ludzi nieodbywających kary pozbawienia wolności warunki mieszkaniowe bywają często równie trudne. Godność skazanego przebywającego w zakładzie karnym nie jest naruszona, jeżeli odpowiada uznanym normom poszanowania człowieczeństwa ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2010 r., IV CSK 449/10, niepubl.).

Wobec bezskuteczności zarzutów Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. wniesioną apelację strony powodowej oddalił. Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Sieradzu radcy prawnemu R. Z. kwotę 73,80 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w oparciu o treść §14 ust. 1 pkt 26 w związku z § 16ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. – w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu – Dz. U. z 2019 r. poz. 68.