Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia SO Anna Kuczyńska

Sędzia SO Monika Kuźniar

Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc (spr.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) we W.

przeciwko E. M.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 17 września 2013r.

sygn. akt IC 684/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.097,34 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt siedem złotych, 34/100 groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16.03.2012r. do dnia zapłaty; nie naruszając dalszego rozstrzygnięcia tego punktu; zmienia go także w punkcie III w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 439 zł tytułem kosztów procesu;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 163 zł tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

IV. 

Sygn. akt II Ca 1443/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 października 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. przeciwko E. M. o zapłatę oraz zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygniecie to Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Spółdzielnia Mieszkaniowa im. (...) we W. jest użytkownikiem wieczystym gruntu położonego we W. przy ul. (...) oznaczonego jako działka nr (...) obręb Plac (...), o pow. 479 m ^{( 2)}, KW nr (...). W dniu 8 grudnia 2008 r. Prezydent W. wypowiedział spółdzielni wysokość rocznej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego w/w gruntu, oferując opłatę w wysokości 25857, 39 zł , która obowiązywać będzie od dnia 1 stycznia 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa im. (...) (...) we W. wszczęła drogę odwoławczą od wypowiedzenia opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, jednak z uwagi na nieusunięcie braków formalnych, jej sprawa nie została rozpoznana merytorycznie przez sąd. W latach 2006 – 2008 przeprowadzono remont pokrycia dachów garaży przy ul. (...), znajdujących się na działce nr (...) obręb Plac (...), o pow. 479 m ^{( 2)}, KW nr (...), wymiany rynien i rur spustowych, naprawy placu przed ich wjazdem, wykonanie 6 podjazdów oraz naprawy obróbek blacharskich. Ogólny koszt remontów wyniósł 29 068,67 zł. Spółdzielnia pokryła remonty z posiadanych przez siebie środków. E. M. od dnia 24 lipca 2009 r. jest właścicielką spółdzielczego własnościowego prawa do garażu nr (...) położonego we W. przy ul. (...) należącego do zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) we W.. Powierzchnia garażu wynosi 16 m (2). Leży on na działce nr (...) obręb Plac (...), o pow. 479 m ^{( 2)}, KW nr (...). W okresie od marca 2011 do grudnia 2011 r. E. M. uiszczała na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) we W. opłaty za użytkowanie garażu tzw. opłaty eksploatacyjne w kwocie niższej niż żądana przez spółdzielnię. W dniu 18 listopada 2010 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni im. (...) we W. podjęła uchwalę w sprawie zatwierdzenia stawek eksploatacyjnych za użytkowanie garaży. W dniu 28 listopada 2010 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa im. (...) (...) we W. poinformowała E. M. o treści uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni z dnia 18 listopada 2010 r. ustalającej opłatę eksploatacyjną za garaż ul. (...) , która będzie obowiązywała od dnia 1 marca 2011 r., na która składa się: kwota 12,83 zł za m ^{( 2 )} tytułem stawki eksploatacyjnej i kwota 3 zł za m ^{( 2)} tytułem wpłaty na fundusz remontowy. Spółdzielnia w dniu 1 stycznia 2011 r. poinformowała E. M., iż opłata eksploatacyjna za garaż od dnia 1 stycznia 2011 r. wynosi 58, 25 zł. Następnie pismem z dnia 1 marca 2011 r. E. M. została poinformowana o podwyżce opłaty eksploatacyjnej od dnia 1 marca 2011 r. do kwoty 311,53 zł, a pismem z dnia 23 marca 2011 r. o wymiarze opłaty eksploatacyjnej w kwocie 268,37 zł od dnia 1 marca 2011 r. . Pismem z dnia 25 marca 2011 r. wskazano składniki opłaty eksploatacyjnej oraz ponownie pismem z dnia 2 marca 2012 r. podano do wiadomości, iż miesięczny wymiar opłaty eksploatacyjnej od 1 marca 2011 r. wynosi 268, 37 zł. Spółdzielnia stoi na stanowisku, iż E. M. zalega wobec spółdzielni kwotę 1491,04 zł z tytułu różnicy w należnej i zapłaconej opłacie za okres od marca 2011 r. do grudnia 2011 r. oraz 113 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w zapłacie należności. W dniu 13 lutego 2012 r. Spółdzielnia wzywała E. M. do zapłaty kwoty 1629, 41 zł z tytułu zaległości w opłatach za garaż. Właściciele garaży przy ul. (...) we W., znajdujących się w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) (...) we W. sprzeciwiali się podwyżce opłat za garaże i prowadzili w roku 2011 i 2012 korespondencję ze spółdzielnią w celu wyjaśnienia swych stanowisk i przedstawienia przez spółdzielnię przyczyn podwyżki opłat. Pismem z dnia 16 lutego 2011 r. spółdzielnia uzasadniła dokonane podwyżki na fundusz remontowy i z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu. Aktem wewnętrznym spółdzielni jest jej statut oraz regulamin w sprawie zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł powód.

Zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1604,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 600 zł, a nadto o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 4 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 ¹ w zw. z art. 4 ust. 4 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, że pozwana bezzasadnie została obciążona podwyższoną opłatą na fundusz remontowy garaży przy ul. (...) we W. w kwocie 3 zł netto przypadającą na m ² garażu, albowiem z nieruchomości, na której posadowione są garaże (w tym z wyremontowanych podjazdów) korzystają też „inne osoby”, a zatem nie tylko właściciele i osoby którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do garaży powinni uczestniczyć w kosztach odpisu na fundusz remontowy, w sytuacji gdy prawidłowe zastosowanie ww. przepisów nakazuje obciążyć kosztami związanymi z remontem podjazdów jedynie właścicieli i osoby, którym przysługują spółdzielcze prawa do garaży posadowionych na nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...), albowiem z przepisów tych wynika zasada indywidualizowania opłat eksploatacyjnych w zależności od konkretnego lokalu oznaczająca powiązanie wysokości opłaty z rzeczywistością wysokością wydatków ponoszonych przez spółdzielnię na poszczególny lokal, stąd brak jest prawnej możliwości obciążenia tą opłatą innych osób. Zarzucił też naruszenie przepisu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w myśl tego przepisu koszt remontu zespołu garażowego wykonanego w latach 2006-2008 powinien zostać pokryty w roku następnym, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że koszt remontu powinien zostać pokryty jedynie w sytuacji wystąpienia ujemnego salda na funduszu remontowym spółdzielni. Apelujący wskazał również na naruszenie art. 4 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z § 4 ust. 10.3 regulaminu Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) we W. w sprawie zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że bezzasadne jest obciążenie powódki opłatą z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości na której posadowiony jest jej garaż w kwocie 177,66 zł miesięcznie, w sytuacji gdy prawidłowe zastosowanie tego przepisu wskazuje, że pozwana zobowiązana jest partycypować w kosztach opłat za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości proporcjonalnie do powierzchni użytkowej jej garażu, a zatem skoro miesięczna oplata z tytułu użytkowania wieczystego w spornym okresie wynosiła 2.154,78 zł (roczna opłata w kwocie 25.857,39 zł podzielona na 12 miesięcy), zaś udział pozwanej w związanym z jej garażem prawie użytkowania wieczystego wynosi 8,.24 % (skoro 194,7 m ² to 100%) to przypadająca na powódkę miesięczna opłata wynosi 177,76 zł. Apelujący zarzucił również naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że to na stronie powodowej spoczywa obowiązek dowodowy w zakresie wykazania do jakiej kwoty pozwana w okresie od marca do grudnia 2011 r. regulowała opłaty związane z eksploatacja należącego do niej garażu, w sytuacji gdy strona powodowa wykazała zasadność i wysokość całej miesięcznej opłaty przypadającej na pozwaną w okresie od marca do grudnia 2011 r. (przy czym w pozwie żądała za poszczególne miesięczne opłaty w niższej wysokości), a zatem ciężar dowodowy w zakresie regulowania przez pozwaną części należności za każdy miesiąc spoczywał na pozwanej. Nadto zarzuciła naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 4 ust. 8 zd. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 200 r. o spółdzielniach mieszkaniowych poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie wykazała zasadności wchodzącej w skład należnej od pozwanej opłaty związanej z utrzymaniem garażu tzw. opłaty eksploatacyjnej w kwocie 1,10 zł netto/m ², w sytuacji gdy ww. przepis obarcza Spółdzielnię jedynie obowiązkiem wykazania zasadności zmiany wysokości opłat, zaś ten składnik opłaty (obejmujący wywóz nieczystości, energię elektryczną, sprzątanie terenu i narzut kosztów ogólnych) nie uległ zmianie od marca 2011 r., a jego wysokość jest taka sama od wielu lat. Ewentualnie niezależnie od podniesionego wyżej zarzutu naruszenia prawa materialnego w razie przyjęcia, że dla ustalenia wysokości opłaty na fundusz remontowy ma znaczenie ustalenie, czy z wyremontowanych podjazdów korzystają tez inne osoby – zarzucił naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że to na stronie powodowej spoczywa obowiązek dowodowy w zakresie wykazania, że z nieruchomości, na której posadowione są garaże nie korzystają inne osoby, w sytuacji, gdy zgodnie z dyspozycją ww. przepisu obowiązek udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a zatem skoro pozwana podniosła, że nieruchomości tej korzystają inne osoby, winna była to udowodnić, tym bardziej, że nie sposób wymagać do strony powodowej dowodzenia faktów negatywnych.

W odpowiedzi na apelację, pozwana wniosła o jej odrzucenia, a ewentualnie o jej oddalenie w całości. Nadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja zasługiwała na częściowe uzasadnienie. Brak było podstaw do jej odrzucenia o co wnioskowała pozwana, albowiem pomimo zawartej w apelacji omyłki w zakresie daty wyroku, nie ulega wątpliwości, iż intencją powoda było zaskarżenie wyroku zapadłego w sprawie o sygn. I C 684/12 w dniu 17 września 2013 r. Wskazana omyłka była przy tym spowodowana doręczeniem powodowi błędnego odpisu wyroku.

Sąd Odwoławczy mając obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny. Sąd I instancji w przeważającym zakresie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd II instancji przyjął za własne. Wskazać jednak należy, że z części zgromadzonych w sprawie dowodów wyciągnął nieuprawnione wnioski, czym naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego istota sporu sprowadzała się do oceny, czy pozwana była zobowiązana do uiszczenia kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokalu użytkowego oraz nieruchomości wspólnej w wyższej wysokości. Konieczna była zarówno ocena zasadności partycypowania pozwanej w kosztach remontu zakończonego przed dniem nabycia prawa do lokalu oraz obciążenia jej zwiększoną opłatą z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości. Ustalenia wymagało również, czy w spornym okresie doszło do zmiany stawek opłat eksploatacyjnych, jak również, czy sposób dochodzenia poszczególnych opłat był na tyle precyzyjny, że umożliwiał zweryfikowanie dokonanych wyliczeń pod względem arytmetycznym.

Sąd Odwoławczy podzielił zarzuty apelacji dotyczące opłat z tytułu użytkowania wieczystego, podatków i kosztów eksploatacyjnych. Nie podzielił natomiast stanowiska powoda w kwestii obciążenia pozwanej podwyższoną opłatą na fundusz remontowy. W tym zakresie, Sąd Odwoławczy uznał, iż niedopuszczalne jest zobowiązanie pozwanej do partycypowania w kosztach remontu lokali poniesionych w okresie, gdy pozwana nie posiadała praw do garażu, ani z niego faktycznie nie korzystała. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, iż remont pokrycia dachów garaży, rynien i rur spustowych, podjazdów i placu przy ul. (...) (KW nr (...)) przeprowadzono w latach 2006-2008, zaś pozwana spółdzielcze własnościowe prawo do garażu nabyła w okresie późniejszym, bo dopiero w dniu 24 lipca 2009 r. Takiej wykładni sprzeciwia się treść art. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. W myśl ust. 1 ¹ ww. przepisu osoby - tak jak pozwana - niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni. Przepis ust. 4 stanowi zaś, że właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Stosownie zaś do art. 6 ust. 3 ww. ustawy spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych. Odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali. W ocenie Sądu Odwoławczego czym innym jest jednak przewidziany obowiązek bieżącego świadczenia na fundusz remontowy, a czym innym ponoszenie kosztów wygenerowanych w latach ubiegłych nawet, gdy ich rozliczenie nastąpiło w okresie późniejszym. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 kwietnia 2013 r. (I CSK 448/12). Wskazał w nim, iż art. 4 ust. 4 u.s.m. reguluje aktualne obowiązki osób będących właścicielami lokali bez względu na datę nabycia prawa własności.

W przedmiocie opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko apelującego. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można dokonać ustaleń pozwalających na wyliczenie o ile wzrosła wysokość kosztów obciążających pozwaną. W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie może ulegać wątpliwości, iż pozwana była zobowiązana do uczestniczenia w opłatach z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, na której posadowiony jest jej garaż i to w sposób proporcjonalny do powierzchni użytkowej garażu. Bezsporne pozostaje również, iż decyzją z dnia 8 grudnia 2008 r. została wypowiedziana dotychczas obowiązująca wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu położonego we W. przy ul. (...), KW nr (...) w kwocie 241,76 zł i ustalona nowa wysokość wynosząca 25 857,39 zł. Sąd Odwoławczy jednocześnie zauważa, iż z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu, orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. utraciło moc, a zatem ustalona nim opłata nie obowiązuje (art. 80 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami; akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia o sygn. I C 106/11). Znając natomiast powierzchnię wszystkich garaży (194 m ²) oraz powierzchnie należącego do pozwanej lokalu użytkowego (16 m ²) można było wyliczyć udział w jakim pozwana winna uczestniczyć w przedmiotowych kosztach, który wyniósł 8,24%. Takie dane pozwalały zaś na ustalenie wysokości miesięcznej opłaty za użytkowanie wieczyste w kwocie 177,55 zł (2130,65 zł rocznie). W tym zakresie, Sąd Odwoławczy w całości zaakceptował stanowisko apelującego, dokonując jedynie weryfikacji poprawności wyliczenia dochodzonej kwoty 177,66 zł na kwotę 177,55 zł.

Sąd Odwoławczy przychylił się również do stanowiska powoda, iż brak było podstaw do kwestionowania wysokości opłat eksploatacyjnych oraz opłaty z tytułu podatku od nieruchomości, w szczególności, że z okoliczności sprawy nie wynika, aby wysokość dochodzonych z tego tytułu opłat uległa w danym okresie zmianie. Zauważyć należy, iż również pozwana wzrost kosztów wiąże jedynie ze zmianą stawki opłaty za użytkowanie wieczyste oraz zmianą stawki na fundusz remontowy (k. 65).

Przechodząc do weryfikacji wysokości dochodzonego w sprawie roszczenia w pierwszej kolejności należało ustalić wysokość miesięcznego świadczenia do zapłaty którego zobowiązana była pozwana. Na przyjętą przez Sąd Odwoławczy sumę 229 zł opłat miesięcznych składa się:

- kwota 21,65 zł tytułem opłaty eksploatacyjnej za garaż w dotychczasowej wysokości 1,10 zł netto /m ²;

- kwota 9,92 zł tytułem podatku od nieruchomości w dotychczasowej wysokości 0,62 zł netto /m ²;

- kwota 19,88 zł tytułem opłat na fundusz remontowy w dotychczasowej wysokości 1,01 zł netto /m ² (w tym zakresie Sąd Odwoławczy podwyżkę do kwoty 3 zł netto /m ² uznał za bezzasadną);

- kwota 177,55 zł z tytułu opłat na użytkowanie wieczyste nieruchomości.

Następnie, Sąd Odwoławczy ustalił w jakiej wysokości pozwana dokonywała miesięcznych wpłat. Było to możliwe poprzez odjęcie od kwoty stanowiącej łączny wymiar ustalonej przez powoda opłaty, kwot dochodzonych pozwem, a więc poprzez odjęcie od kwoty 268,37 zł następujących kwot: za miesiąc marzec 2011 r. - kwoty 145,71 zł, kwiecień 2011 - kwoty 118,37 zł, maj 2011 r. - kwoty 148,37 zł, czerwiec 2011 r. - kwoty 138,37 zł; lipiec 2011 r. - kwoty 138,37 zł; sierpień 2011 r. - kwoty 138,37 zł; wrzesień 2011 r. - kwoty 138,37 zł; październik 2011 r. - kwoty 138,37 zł; listopad 2011 r. - 118,37 zł; grudzień 2011 r. - 268,37 zł. Wynikiem takiej czynności było ustalenie wysokości dokonywanych przez pozwaną wpłat kolejno w kwotach: 122,66 zł (za marzec), 150 zł (za kwiecień), 120 zł (za maj), po 130zł (od czerwca do października) i kwocie 150 zł (za listopad). Pozwana - a na niej w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu - nie wykazała, aby dokonywała wpłat w wysokości wyższej niż przyjął to powód. Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) oraz relewantny art. 232 k.p.c. nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa. Granice procesu cywilnego zakreśla bowiem nie tylko strona powodowa poddając pod osąd określone fakty, z których wywodzi skutki prawne, ale także przeciwnik procesowy, zwalczając zaistnienie tych okoliczności lub przedstawiając zdarzenia niwelujące konsekwencje udowodnionych przez powoda faktów.

Ostatecznie, mając już ustaloną wysokość miesięcznej opłaty na kwotę 229 zł oraz wysokość dokonywanych przez pozwaną w okresie od marca do grudnia 2011 r. wpłat, Sąd Odwoławczy wyliczył należność pozostałą do zapłaty. Wyniosła ona łącznie 1097,34 zł. Powyższe wskazuje, iż dla częściowego uwzględniani żądania pozwu nie było konieczne - co zarzucił powodowi Sąd Rejonowy - wskazanie sposobu zarachowania poszczególnych wpłat na poszczególne elementy składające się na miesięczny wymiar opłaty.

Sąd Odwoławczy nie zasądził natomiast kwoty 113 zł dochodzonej tytułem skapitalizowanych odsetek, albowiem powód nie wskazał sposobu ich wyliczenia, okresu oraz kwot od których zostały naliczone, co uniemożliwiło weryfikacje żądania zapłaty w tym zakresie. Orzeczenie o odsetkach od kwoty 1.097,34 zł ma zaś uzasadnienie w treści art. 481 k.c. Zostały one zasądzone od dnia wniesienia pozwu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie I sentencji, oddalając apelację w pozostałym zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. (punkt II). Orzeczenie o kosztach postępowania zostało oparte na przepisie art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 647 zł, w tym 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana poniosła zaś koszty w kwocie 617 zł. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, stronom należy się zwrot poniesionych kosztów w takim samym stopni, w jakim wygrały sprawę. Z kwoty 1.605 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu, została zasądzona kwota 1097,34 zł, a więc żądanie powoda zostało uwzględnione w 68 %.

W postępowaniu apelacyjnym powód poniósł zaś koszty w wysokości 381 zł, a pozwana w wysokości 300 zł. Z poniesionych przez powoda kosztów należna była mu do zwrotu kwota 259 zł, zaś pozwanej - kwota 96 zł. Ostatecznie po dokonaniu wzajemnych potrąceń zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 163 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.