Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 36/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 9 października 2019r. , sygnatura III K 62/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

O. S.

karalność oskarżonego

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

656-657

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument urzędowy, którego autentyczność i wiarygodność nie budzą wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja obrońcy , w zakresie czyni z pkt. I oskarżenia:

obraza art. 7 kpk poprzez uznanie za wiarygodne zeznań A. H. (1) w zakresie w jakim zeznała ona, że sprawca ugodzenia jej nożem był oskarżony

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący uzasadniając podniesiony zarzut, formułuje wątpliwości co do rozpoznania oskarżonego przez pokrzywdzoną A. H. (1). Stwierdzić jednak należy, że wskazanie oskarżonego przez pokrzywdzoną (z grona okazywanych jej, przypadkowych całkiem osób) nie budzi wątpliwości, choć trzeba mieć na uwadze, że nie było ono dokonane z całkowitą pewnością przez świadka. A. H. (1) wskazała podczas okazania oskarżonego, iż "wydaje jej się" że to sprawca napaści na nią. I w takim zakresie uwzględniać należy wynik okazania pokrzywdzonej oskarżonego. W niniejszej sprawie nie jest to jednak jedyna okoliczność wskazująca na oskarżonego jako sprawcę czynu z pkt. I, co właściwie dostrzega i uwzględnia Sąd Okręgowy. Skarżący zaś te pozostałe elementy uwzględniane przez Sąd całkowicie pomija, skupiając się na kwestionowaniu wyniku okazania oskarżonego. Owo rozpoznanie (choć nie kategoryczne) należy połączyć z zaobserwowanym przez pokrzywdzoną pomarańczowym przedmiotem, jaki trzymał w ręce napastnik, z miejscem i czasem zdarzenia, z podobnym sposobem działania - wszystko w odniesieniu do zdarzenia, w którym pokrzywdzony został R. M. (1). Miejsce zaatakowania A. H. (1) znajdowało się też w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego, w domu oskarżonego znaleziono m. in. noże z pomarańczową rękojeścią, jakie mogły być użyte w napaści na pokrzywdzoną, a innych incydentów poza objętymi zarzutami stawianymi oskarżonemu w tamtym czasie i miejscu nie odnotowano.

O ile więc każda z powyższych okoliczności samoistnie nie byłaby wystarczająca do stwierdzenia sprawstwa oskarżonego, to jednak ich jednoczesne zaistnienie w ramach jednego zdarzenia uzasadnia wniosek, jaki w oparciu o posiadane dowody wyciągnął Sąd Okręgowy, iż sprawcą napaści na A. H. (1) jest oskarżony, a nie inna osoba.

Nie znajdował przy tym w sprawie zastosowania art. 5 § 2 kpk, skoro uwzględnione przez Sąd I instancji okoliczności i dowody wskazują na sprawstwo oskarżonego, a nie pozwalają jednocześnie w sposób zgodny z art. 7 kpk przyjąć sprawstwa innej osoby. tylko bowiem wówczas znajdowałby zastosowanie wskazany przepis, wskazujący regułę rozstrzygania wobec dwóch równoważnie prawdopodobnych wersji zdarzenia. Takowe nie zaistniały, bowiem wszystkie okoliczności sprawy, uwzględniane słusznie przez Sąd Okręgowy prowadziły do przyjęcia tylko jednej wersji zajścia - tej w której oskarżony jest sprawca napaści na A. H. (1).

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu z pkt. I oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut nie wykazał błędu w przyjęciu przez Sąd I instancji sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt. I oskarżenia. Nie było zatem podstaw do zmiany wyroku w tej części lub jego uchylenia.

3.2.

apelacja obrońcy , w zakresie czyni z pkt. II oskarżenia:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , który miał wpływ na jego treść, w szczególności:

- błędne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności że działał z zamiarem zabójstwa.

- w przypadku ustalenia, że oskarżony dopuścił się czynu - naruszenie prawa materialnego tj. art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk poprzez dokonanie błędnej subsumpcji i przyjęcie, ze oskarżony dopuścił się przestępstwa usiłowania zabójstwa, podczas gdy jedynie dopuszczalne do przyjęcia w sprawie są kwalifikacje prawne z art. 157 § 1 kk, ewentualnie z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności wskazać należy, że choć oskarżony nie przyznawał się w toku postępowania do napaści na R. M. (1), to jednak stanowisko wyrażone w apelacji przez skarżącego nie kwestionuje ustalenia o sprawstwie oskarżonego w tym zakresie. Sąd Apelacyjny ocenia jako całkowicie prawidłowe ustalenie, że to oskarżony zadał R. M. (1) trzy uderzenia w plecy i okolicę lewego barku, pozostawiające w tych miejscach rany kłute i skutkujące obrażeniami opisanymi w opinii ZMS. Racje ma przy tym skarżący wskazując, że używane przez Sąd I instancji określenie o zadawaniu uderzeń w lewą część klatki piersiowej jest niewłaściwe, gdyż sugeruje zadanie uderzeń pokrzywdzonemu od przodu. Jednakże przedstawiony w ramach ustalonego stanu faktycznego opis działania oskarżonego (str. 2 uzasadnienia) wraz z opisem odniesionych przezeń obrażeń (str. 3 uzasadnienia) nie pozostawiają wątpliwości co do prawidłowości ostatecznie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych.

Rację ma skarżący podnosząc, że wykazanie oskarżonemu zamiaru z jakim działa, wymaga szerokiej analizy przesłanek przedmiotowych , jak i podmiotowych. Takiej zaś zabrakło w wywodach Sądu I instancji, a co więcej okoliczności sprawy nie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego.

Analizując sposób działania oskarżonego w pierwszej kolejności należy rozważyć kwestię użytego do popełnienia czynu narzędzia. Sąd I instancji kwestie tę pomija, zaś obrońca słusznie zwraca uwagę, że spośród noży z pomarańczową rączką zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego, obrażenia odniesione przez pokrzywdzonego mogły być spowodowane w zasadzie przy użyciu jednego z dwóch najmniejszych, a przy uwzględnieniu dyrektywy z art. 5 § 2 kpk należy przyjąć , że przedmiotem tym był nóż o długości ostrza 10 cm, najmniejszy z całego zestawu. Oskarżony zatem , mając do wyboru narzędzia pozwalające mu skuteczniej realizować ewentualny zamiar zabójstwa, poprzestał na wyborze noża, mniej przydatnego do realizacji takiego akurat zamiaru. takiego noża użył przy tym wobec osoby ubranej w kurtkę, a więc w okolicznościach w których niebezpieczeństwo wynikające z zadania ciosu takim nożem było umniejszane odzieżą, jaką pokrzywdzony miał na sobie. Oskarżony miał zaś pełną świadomość jakie narzędzia używa i w jakich warunkach, przez to na ile skuteczne będą jego działania.

Rację ma skarżący w tym kontekście wskazując, że uderzenia zadawane pokrzywdzonemu nie były kierowane w newralgiczne dla funkcji życiowych narządy ciała pokrzywdzonego, lecz w miejsca, takie jak plecy czy bark. Oskarżony uczynił to mając w zasadzie nieograniczoną swobodę miejsca, w które chce zadać ciosy, gdyż atakował pokrzywdzonego z zaskoczenia i od tyły. Zadane w tych warunkach ciosy nie spowodowały obrażeń poważniejszych niż naruszenie czynności ciała pokrzywdzonego jakim jest klatka piersiowa na okres trwający dłużej niż 7 dni.

Słusznie skarżący zwraca uwagę, że oskarżony nie sygnalizował w żaden sposób zamiaru zabicia pokrzywdzonego. Nie werbalizował tego, a po zadaniu ciosów odwrócił się i zaczął uciekać, nie interesując się położeniem pokrzywdzonego. Ten z resztą sam atak odebrał jako jedynie uderzenie w plecy oraz bark i dopiero po przyjściu do domu zorientował się, że został zraniony. Nie ustalono w toku postępowania żadnych innych okoliczności wskazujących, że oskarżony nosił się z zamiarem zabójstwa człowieka. Przedmiot użyty do popełnienia czynu także nie był specjalnie w tym celu posiadany.

Nawet okoliczność, że przed atakiem na R. M. (1) oskarżony ugodził nożem A. H. (1) wskazuje jedynie na pewna eskalację agresji w postepowaniu oskarżonego, jednak nie świadczy jeszcze, że osiągnęła ona stopień motywujący oskarżonego do zabójstwa drugiego pokrzywdzonego.

Rację ma zatem skarżący, że samo użycie przez sprawcę noża (o cechach wskazanych wyżej) i zadanie nim trzech ciosów, powodujących obrażenia jak w opisie czynu nie może przesądzać o przyjęciu, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym dokonania zabójstwa pokrzywdzonego R. M. (1). Stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie nie było trafne, pomijało bowiem wskazane okoliczności sprawy, rzutujące na odtworzenie zamiaru z jakim oskarżony działał. Przypisanie w tej sytuacji oskarżonemu działania z zamiarem ewentualnym zabójstwa było zbyt daleko idące i nieuprawnione.

Formułując zarzut poczynienia błędnych ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia zamiaru z jakim oskarżony działał, skarżący podnosi jednocześnie zarzut obrazy prawa materialnego. Jednak ten ostatni zarzut może być formułowany tylko odnośnie niekwestionowanych ustaleń faktycznych, gdyż tylko one czynią podstawę do dokonania subsumpcji prawa materialnego. Skoro zaś jak wskazano wyżej Sąd I instancji poczynił błędne ustalenia co do zamiaru z jakim oskarżony działał, to z tego tytułu przypisanie oskarżonemu usiłowania zabójstwa było błędne, nie zaś z powodu błędnej subsumpcji. Konieczność poczynienia odmiennych ustaleń co do zamiaru z jakim działa oskarżony generowało wtórnie potrzebę zakwalifikowania poprawnie ustalonego czynu. Nie mogła to być kwalifikacja z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk, nie dlatego, że usiłowanie zabójstwa wyczerpuje znamiona innego przepisu, lecz dlatego że błędne jest ustalenie o usiłowaniu zabójstwa przez oskarżonego. Gdyby zaś poprawne było takie ustalenie Sądu i instancji , to i właściwą dla niego byłaby przyjęta kwalifikacja prawna. Jednak w świetle poczynionych wyżej rozważań, stwierdzenie błędu w ustaleniach faktycznych czyniło bezprzedmiotowym zarzut przyjęcia błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. Uwagi jakie skarżący na tej płaszczyźnie czynił mogły co najwyżej być uwzględniane przy rozważaniu kwalifikacji prawnej czynu ostatecznie przypisanego oskarżonemu - co jednak zostanie przedstawione w dalszej części uzasadnienia.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu czynu i kwalifikacji prawnej na art. 157 § 1 kk, ewentualnie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary w wysokości odpowiadającej dolnemu ustawowemu zagrożeniu zwiększonemu o 1 rok pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podzielenie zarzutu co do błędu w zakresie ustaleń faktycznych, skutkowało koniecznością poczynienia nowych ustaleń w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony i stosownie do tego na nowo zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu. Uwzględniane zaś przy wymiarze kary okoliczności nie dawały podstaw do zmiarkowania orzekanej kary na poziomie postulowanym przez skarżącego.

3.3.

apelacja prokuratora :

rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stwierdzenie zasadności apelacji obrońcy w zakresie dotyczącym ustalenia zamiaru z jakim oskarżony działał popełniając czyn opisany w pkt II oskarżenia, skutkowało zmianą kwalifikacji prawnej tego czynu na łagodniejszą i wymierzeniem za tak przypisany czyn nowej kary. w rezultacie zarzut podniesiony przez prokuratora stał się bezprzedmiotowy, gdyż odnosił się do rozstrzygnięcia, które zostały skutecznie zakwestionowane.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez podwyższenie kary orzeczonej za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk do 13 lat pozbawienia wolności oraz podwyższenie kary łącznej pozbawienia wolności do 15 lat

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu powodowała brak podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego sformułowanego przez prokuratora.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

poprawność przyjętej kwalifikacji prawnej czynu z pkt 1 oskarżenia w zakresie zakwalifikowania tego czynu jako występku o charakterze chuligańskim

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku nie zawierał wszystkich znamion pozwalających na przypisanie oskarżonemu działania o charakterze chuligańskim. do takich, stosowanie do art. 115 § 21 kk należy m. in. działanie publicznie sprawcy. Sąd I instancji nie ustalił by oskarżony działał publicznie (brak takiego ustalenia w opisie czynu przypisanego). Co prawda w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd ten wskazuje na działanie oskarżonego w miejscu publicznym (ulica, gdzie została zaatakowana pokrzywdzona niewątpliwie takim jest), jednak działanie w miejscu publicznym nie jest tożsame z działaniem publicznym, gdyż w tym ostatnim zawarty jest szczególny ładunek negatywny towarzyszący postępowaniu sprawcy, który wobec osób mających nieograniczony dostęp do miejsca jego działania prezentuje postawę wyrażająca lekceważenie porządku prawnego. Samo wiec ustalenie że sprawca działał w miejscu publicznym nie jest wystarczające do przyjęcia publiczności jego działania (vide m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.01.2015r. sygn. II AKa 207/14, Lex 1796984). Brak ustaleń poczynionych także w uzasadnieniu wyroku co do publiczności działania oskarżonego skutkował błędnym przyjęciem kwalifikacji czynu z pkt I z art 57a § 1 kk i koniecznością zmiany wyroku w tym zakresie na podstawie art. 455 kpk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

częściowo rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie czynu z pkt 1 oskarżenia,

rozstrzygnięcia o orzeczonych zadośćuczynieniach na rzecz pokrzywdzonych,

zaliczenie okresu zatrzymania w sprawie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nieskuteczność zarzutu podniesionego przez obrońcę odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1 części dyspozytywnej powodowała utrzymania tego rozstrzygnięcia w mocy, poza zmianą dokonana z urzędu w zakresie kwalifikacji prawnej tego czynu. Poza dokonanymi zmianami wyroku w skutek uwzględnienia zarzutu podniesionego przez obrońcę, Sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do zmiany rozstrzygnięć w zakresie orzeczonego środka kompensacyjnego, zaliczenia okresu pozbawienia wolności w niniejszej sprawie czy wydatków postępowania pierwszoinstancyjnego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

czyn przypisany oskarżonemu w pkt 1 części dyspozytywnej:

ustalenie w zakresie kwalifikacji prawnej tego czynu oraz wymierzonej za ten czyn kary

Zwięźle o powodach zmiany

Z urzędu Sąd Apelacyjny poprawił błędna kwalifikacje tego czynu, eliminując z niej wskazanie art. 57a § 1 kk, gdyż poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktycznie nie wykazały by oskarżony wypełnił wszystkie znamiona występku o charakterze chuligańskim. W opisie czynu przypisanego oskarżonemu, ani w ustaleniach faktycznych na jakich rozstrzygnięcie oparto, nie wykazano by oskarżony działał publicznie, co jest konieczne do zakwalifikowania przestępstwa jako występku o charakterze chuligańskim. Jednocześnie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1. części dyspozytywnej wyeliminowano elementy, które były zbędne z uwagi na nieprzypisanie oskarżonemu działania o charakterze chuligańskim. Jak zaś wynika z treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku okoliczność, że oskarżony dopuścił się tego czynu działając w warunkach chuligańskich miała wpływ na wymiar orzeczonej za ten czyn kary. wobec wyeliminowania takiego znamienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa, należało uwzględnić to i przy wymiarze kary. Stąd Sąd Apelacyjny obniżył wysokość kary orzeczonej za ten czyn do 1 roku i 8 miesięcy.

0.0.15.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

czyn zarzucony oskarżonemu w pkt II części wstępnej :

ustalenie w zakresie sprawstwa i kwalifikacji prawnej tego czynu oraz wymierzonej za ten czyn kary

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny ustalił, że oskarżony nie działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego R. M. (1). Z poczynionych ustaleń faktycznych możliwe jest natomiast przypisanie oskarżonemu zamiaru spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. O takim zamiarze (bezpośrednim) towarzyszący działaniu oskarżonego świadczy fakt posługiwania siew trakcie zdarzenia nożem, który nawet gdy ma otrze o długości 10 cm, użyty do zadania trzech ciosów w plecy i bark może spowodować tego rodzaju obrażenia. Ciosy zadane przez oskarżonego były przy tym na tyle silne, że zostały odebrane przez pokrzywdzonego jako uderzenia pięścią. Jednocześnie działanie oskarżonego spowodowało opisany w wyroku skutek, w postaci obrażeń o jakich mowa w art. 157 § 1 kk, co nakazywało zakwalifikować działanie oskarżonego jako wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk oraz przestępstwa z art. 157 § 1 kk pozostających ze sobą w zbiegu kumulatywnym z art. 11 § 2 kk.

Za tak przypisane przestępstwo Sąd, stosownie do art. 11 § 3 kk na podstawie przepisu przewidującego surowsze zagrożenie karą, wymierzył oskarżonemu karę biorąc pod uwagę okoliczności dostrzeżone przez Sad I instancji. W kontekście zaś ustalonego na nowo sprawstwa oskarżonego mieć trzeba było na uwadze, ze spośród okoliczności które dawałyby podstawę do przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 156 § 1 kk, zamiar oskarżonego był skierowany przeciwko dobrom najważniejszym jak życie i zdrowie pokrzywdzonego. Działanie obejmowało do tego zadanie trzech ciosów nożem. Okoliczności te, wraz z uprzednią karalnością oskarżonego, nakazywały orzeczenie kary w wymiarze znacznie odbiegającym od dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Zwrócić należy uwagę, że postępowanie oskarżonego generujące jego odpowiedzialność karną cechowało używanie przemocy (wobec osób lub rzeczy), a w niniejszym postępowaniu oskarżony odpowiada za czyny poważne, świadczące o postępującej demoralizacji. Stąd kara wymierzona przez Sąd Apelacyjny została ukształtowana na poziomie 6 lat pozbawienia wolności.

0.0.15.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

rozstrzygnięcie w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wysokości jednej z kar orzeczonych przez Sąd I instancji skutkowała koniecznością ukształtowania na nowo kary łącznej pozbawienia wolności. Wobec oskarżonego orzeczono karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 157 § 1 kk oraz karę 6 lat pozbawienia wolności za drugi z (nowo) przypisanych mu czynów. Żaden ze skarżących nie kwestionował zasady, wedle której Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku kształtował wymiar kary łącznej. W związku z tym, Sad Apelacyjny kierując się taką samą zasadą ukształtował wymiar kary łącznej pozbawienia wolności na poziomie 6 lat i 6 miesięcy. Nie było bowiem podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji kar z uwagi na wielość osób pokrzywdzonych.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Koszty nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym zostały ustalone na podstawie § 17 ust 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

pkt IV

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk , zaś opłatę ustalono na podstawie art. 2 ust1 pkt 6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO del. Maciej Kawałko SSA Andrzej Olszewski SSA Piotr Brodniak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku - rozstrzygnięcia o winie w zakresie I i II czynu zarzucanego oskarżonemu

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze wymierzonej za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana