Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca – Sędzia Katarzyna Mirek - Kwaśnicka

Sędziowie: Renata Wanecka

J. Ś.

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Płocku

sprawy z powództwa J. O.

przeciwko J. C., A. R., (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Mławie

z 30 maja 2019 r. sygn. akt 1761/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda J. O. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  przyznaje adwokatowi D. K. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mławie kwotę 600 (sześćset) zł powiększoną o podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Ca 104/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 30 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Mławie oddalił powództwo J. O. przeciwko J. C., A. R. i (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę (punkt 1), przyznał adwokatowi D. K. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mławie kwotę 1200 zł powiększoną o podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu (punkt 2), odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu na rzecz pozwanej A. R. i (...) S.A. z siedzibą w W. (punkt 3).

Powyższe orzeczenie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie II Wydział Karny z dnia 26 listopada 2012 roku w sprawie II K 774/12 wobec J. O. została orzeczona kara grzywny w kwocie 1500 zł oraz koszty sądowe w kwocie 460 zł.

Pismem z dnia 8 stycznia 2013 r. powód złożył wniosek o umorzenie kwoty 960 zł orzeczonej tytułem grzywny i kosztów sądowych, zaś w pozostałym zakresie wniósł o rozłożenie zasądzonej wyrokiem należności na raty.

Postanowieniem z dnia 8 lutego 2013 r. Sąd Rejonowy w Mławie odmówił umorzenia kosztów sądowych i rozłożył spłatę należności sądowych w łącznej kwocie 1860 zł na 10 rat.

Postanowieniem z dnia 17 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Mławie odwołał wobec powoda rozłożenie należności na raty wobec niewywiązywania się z terminowego uiszczania rat.

W dniu 24 lipca 2013 r. J. O. złożył zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie z dnia z dnia 17 lipca 2013 r.

Postanowieniem z dnia 25 września 2013 r. Sąd Okręgowy w Płocku - V Wydział Karny Odwoławczy w sprawie V Kzw 587/13 zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 17 lipca 2013 r. utrzymał w mocy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że zachowanie J. O. należy ocenić jako świadome uchylanie się od wykonywania nałożonego przez Sąd Rejonowy obowiązku uiszczania rozłożonych na raty należności sądowych.

Pismem z dnia 4 października 2013 r. J. O. ponownie złożył wniosek o rozłożenie na raty należności sądowych, następnie wniósł o przyznanie adwokata z urzędu.

Postanowieniem z dnia 16 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Mławie odmówił J. O. umorzenia i rozłożenia na raty należności sądowych.

Pismem z dnia 15 listopada 2013 r. powód został powiadomiony, że Sąd wyznaczył obrońcę z urzędu w osobie adw. J. C..

Postanowieniem z dnia 5 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Mławie odmówił J. O. umorzenia grzywny i kosztów sądowych.

Odpis postanowienia został doręczony pozwanemu J. C. w dniu 10 marca 2014 r., zaś powodowi J. O. w dniu 18 marca 2014 r.

Pozwany J. C. udał się do sądu sprawdzić, co się dzieje w sprawie w której został ustanowiony obrońcą z urzędu. Zapoznał się z postanowieniem Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 25 września 2013r., w którym nie uwzględniono wniosku powoda o rozłożenie grzywny na raty z uwagi na uchylanie się przez powoda od uiszczenia grzywny. J. C. nie wdział żadnych szans o umorzenie grzywny, dlatego odstąpił od złożenia środka zaskarżenia. Pozwany J. C. nie skontaktował się z powodem, celem uzgodnienia z nim odstąpienia od zaskarżenia postanowienia, co było przyczyną udzielenia mu upomnienia dziekańskiego.

Pismem datowanym na dzień 4 kwietnia 2014 r. adresowanym do pozwanego J. C. powód zażądał wniesienia zażalenia na postanowienie odmawiające mu umorzenia grzywny i kosztów sądowych.

Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. pozwany J. C. poinformował powoda, że minął okres na złożenie ewentualnego zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 5 marca 2014 r. J. C. poinformował powoda, że nie był poinformowany o posiedzeniu mającym miejsce w dniu 5 marca 2014 r.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2014 r. powód zażądał wyznaczenia nowego adwokata z urzędu.

Zarządzeniem z dnia 23 kwietnia 2014 r. powodowi został wyznaczony obrońca z urzędu w osobie adw. A. R. w miejsce obrońcy adw. J. O..

Pismem z dnia 3 lipca 2014 r. powód J. O. wniósł o umorzenie w całości grzywny i kosztów sądowych,

Postanowieniem z dnia 16 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Mławie odmówił J. O. umorzenia grzywny i kosztów sądowych.

Pismem z dnia 28 lipca 2014 r. wysłanym drogą elektroniczną pozwana A. R. przesłała powodowi kopię postanowienia Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 16 lipca 2014 r. w przedmiocie umorzenia kary grzywny. Pozwana pouczyła powoda, że może zaskarżyć postanowienie w terminie 7 dni od dnia 28 lipca 2014 r. czyli do dnia 4 sierpnia 2014 r. w formie zażalenia, które składa się za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Mławie do Sądu Okręgowego w Płocku. Pozwana A. R. przesłała także wezwanie do uiszczenia do dnia 4 sierpnia 2014 r. kwoty 30 zł tytułem opłaty od wniosku o ponowne rozłożenie grzywny na raty wraz z pouczeniem o skutkach nieuiszczenia opłaty w terminie. W odpowiedzi powód J. O. zwrócił się do A. R. o napisanie zażalenia oraz uiszczenie kwoty 30 zł i następnie obciążenie kosztami Sądu Rejonowego w Mławie. Pozwana A. R. pismem z dnia 31 lipca 2014 roku odpisała powodowi, że nie napisze zażalenia, gdyż od 28 lipca 2014 r. przebywa na urlopie i nie ma fizycznej możliwości jego sporządzenia, jak również nie ma możliwości uiszczenia kwoty 30 zł tytułem opłaty od wniosku.

Pismem z dnia 31 lipca 2014 r. J. O. złożył zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 16 lipca 2014 r.

Pismem z dnia 8 września 2014 r. Okręgowa Rada Adwokacka w P. poinformowała powoda, że na skutek złożonej skargi przez powoda podjęła decyzję o udzieleniu adwokatowi J. C. ostrzeżenia dziekańskiego.

Pismem z dnia 18 września 2014 r. Okręgowa Rada Adwokacka w P. poinformowała powoda, że na skutek złożonej skargi przez powoda podjęła decyzję o udzieleniu adwokatowi A. R. ostrzeżenia dziekańskiego.

Pismem z dnia 22 września 2014 r. powód wezwał pozwanego J. C. do zapłaty kwoty 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia jako podstawę wskazując pismo Okręgowej Rady Adwokackiej w P. o udzieleniu ostrzeżenia dziekańskiego.

Pismem z dnia 26 września 2014 r. powód wezwał pozwaną A. R. do zapłaty kwoty 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia jako podstawę wskazując pismo Okręgowej Rady Adwokackiej w P. o udzieleniu ostrzeżenia dziekańskiego.

Postanowieniem z dnia 24 września 2014 r. Sąd Okręgowy w Płocku V Wydział Karny Odwoławczy utrzymał zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie w mocy. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy w Płocku wskazał, że sytuacja materialna skazanego nie jest na tyle trudna, by w okresie 2 lat od uprawomocnienia się wyroku nie miał uiszczenia grzywy w kwocie 1500 zł.

Pismem z dnia 7 października 2014 r. powód J. O. złożył kolejny wniosek o umorzenie bądź rozłożenie na raty orzeczonej grzywny. Postanowieniem z dnia 12 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Mławie odmówił pozwanemu J. O. umorzenia oraz rozłożenia na raty orzeczonej grzywny.

Zarządzeniem z dnia 12 listopada 2014 r. został wyznaczony jako obrońca pozwanej adwokat A. J. w miejsce adwokata A. R..

Pismem z dnia 26 listopada 2014 r. J. O. złożył zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 12 listopada 2014 r. W dniu 1 grudnia 2014 r. zażalenie złożył także adwokat A. J..

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Płocku V Wydział K. - Odwoławczy zaskarżone postanowienie uchylił i sprawę Sądowi Rejonowemu w Mławie przekazał do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Mławie umorzył J. O. grzywnę w kwocie 1350,00 zł.

Powód domagał się rozłożenia kary grzywny orzeczonej wobec niego wyrokiem karnym bądź jej umorzenia z uwagi na zły stan zdrowia oraz złą sytuację finansową. Powód w 2014 roku uzyskiwał dochody z zasiłków celowych przyznawanych przez Wójta Gminy R. z uwagi na jego trudną sytuację finansową. Z uwagi na nieuregulowanie kary grzywny do powoda przyjeżdżali kuratorzy sądowi, co było dla bardzo niego stresujące. Także korespondencja otrzymywana z sądu wzywająca go do uiszczenia kary grzywny powodowała u powoda stres, gdyż powód obawiał się, że w przypadku nieuiszczenia grzywny zostanie osadzony w zakładzie karnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o całokształt przeprowadzonego postępowania dowodowego. Sąd I instancji oddalił wniosek powoda złożony na rozprawie w dniu 22 maja 2019 r. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej albowiem wniosek ten należało uznać za spóźniony. Ponadto w ocenie sądu w świetle całokształtu okoliczności sprawy dowód ten byłyby także nieprzydatny do rozstrzygnięcia sprawy albowiem brak podstaw do uznania, że pomiędzy działaniami bądź zaniechaniami pozwanych a rzekomą utratą zdrowia przez pozwanego zachodził adekwatny związek przyczynowy.

Sąd Rejonowy powołując się na art. 23 k.c., 24 § 1 i 2 k.c. oraz 448 k.c. a także w oparciu o orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktrynę stanął na stanowisku, że ocena, czy działanie naruszyło dobro osobiste, dokonywana jest na podstawie obiektywnego kryterium; nie jest dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości osoby zainteresowanej. Odpowiedzialność niemajątkowa za naruszenie (lub zagrożenie) dóbr osobistych oparta jest na zasadzie bezprawności. Oparcie ochrony na zasadzie bezprawności jest cechą wspólną ochrony praw podmiotowych bezwzględnych, np. praw rzeczowych. Bezprawne jest zachowanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z ogólnymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.), osoba żądająca udzielenia ochrony udowodnić musi, że naruszone zostały jej dobra osobiste. Ze względu na domniemanie bezprawności naruszenia pokrzywdzony nie musi udowadniać, że naruszenie było bezprawne; to do pozwanego należy wzruszenie domniemania bezprawności. Na podstawie art. 24 § 1 k.c. należy wskazać następujące przesłanki ochrony istnienie dobra osobistego, zagrożenie naruszeniem lub naruszenie dobra osobistego, bezprawność działania, które zagraża dobru osobistemu lub je narusza. Powód zatem powinien wskazać, jakie jego dobro osobiste zostało naruszone, a ocenie sądu podlega, czy dobro to jest dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. oraz czy rzeczywiście zostało naruszone przez określone działanie lub zaniechanie pozwanego. Dopiero w razie pozytywnego przesądzenia tych kwestii, konieczne jest podjęcie dalszych badań, w tym bezprawności działania, objętej domniemaniem prawnym, które powinien obalić pozwany.

W uznaniu Sądu Rejonowego powód nie wykazał, że na skutek zaniechań pozwanych związanych z odstąpieniem od złożenia środka zaskarżenia od postanowień Sądu Rejonowego w Mławie odmawiających umorzenia bądź rozłożenia na raty kary grzywny i kosztów sądowych w sprawie II K 774/12 zostało naruszone jakiekolwiek dobro osobiste powoda. Powód wskazywał, że na skutek zaniechań pozwanych pogorszył się stan jego zdrowia, nie przedstawił jednakże na powyższą okoliczność żadnego dowodu, a jego zeznania są w tym zakresie niespójne. Co więcej powód odmawiał udzielenia informacji na jakie schorzenia się leczył w związku z pogorszeniem się jego stanu zdrowia. Kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego, wskazać także należy, że nie sposób uznać, że na skutek otrzymania postanowienia odmawiającego umorzenia grzywny bądź jej rozłożenia na raty bądź też wezwania do zapłaty kary grzywny może zostać naruszone jakiekolwiek dobro osobiste osoby skazanej prawomocnym wyrokiem. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego powód wielokrotnie domagał się umorzenia nałożonej na niego kary grzywny bądź rozłożenia jej na raty. Pomimo uwzględnienia pierwszego wniosku, powód nie wykonał nałożonego na niego zobowiązania i w konsekwencji powód ponownie został wezwany do uiszczenia całości grzywny. Co istotne powód samodzielnie składał środki zaskarżenia i sąd odwoławczy utrzymywał w mocy niekorzystne dla powoda postanowienia Sądu Rejonowego w Mławie. O powyższym mieli wiedzę pozwani, którzy byli wyznaczonymi obrońcami z urzędu powoda. Pozwany J. C. odstąpił od złożenia środka zaskarżenia z uwagi na jego niecelowość zaś pozwana A. R. nie miała możliwości złożenia zażalenia, gdyż przebywała na urlopie. Pouczyła powoda o sposobie i terminie złożenia zażalenia. Powód złożył zażalenie i po raz kolejny zaskarżone postanowienie zostało utrzymane w mocy, a więc niezależnie czy zażalenie zostałoby wniesione czy też nie powód i tak był zobowiązany do uiszczenia całości grzywny. Sąd nie zamienił orzeczonej kary grzywny na karę pozbawienia wolności, więc powód nie mógł mieć realnej obawy osadzenia go w zakładzie karnym. Sąd Rejonowy podkreślił, że to powód został skazany prawomocnym wyrokiem na karę grzywny i również powód pomimo rozłożenia grzywny na raty, nie wykonał w tym zakresie postanowienia sądu. Sąd Odwoławczy wskazał, że powód swoimi działaniami świadome uchyla się od wykonywania nałożonego przez Sąd Rejonowy obowiązku uiszczania rozłożonych na raty należności sądowych. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że kara grzywny została orzeczona wobec powoda w 2012 roku i powód przez dwa lata nie zgromadził środków na uiszczenie grzywny, co zostało podkreślone w kolejnym orzeczeniu Sądu Okręgowego w Płocku.

Sąd Rejonowy stwierdził, że to powód był osobą zobowiązaną do uiszczenia kary grzywny i swoim niesumiennym postępowaniem doprowadził do przedłużenia postępowania wykonawczego albowiem nawet po rozłożeniu grzywny na raty nie spełnił swojego obowiązku. Kuratorzy sądowi odwiedzali powoda w miejscu jego zamieszkania celem przeprowadzenia wywiadu na skutek wielokrotnych wniosków powoda o umorzenie grzywny a nie w wyniku działań bądź zaniechań pozwanych. Nie można zatem zgodzić się z powodem, że przyjazd kuratorów sądowych naruszał jego dobre imię. Postępowanie wykonawcze w sprawie II K 774/12 trwało trzy lata i Sąd oceniał możliwość umorzenia orzeczonej grzywny na chwilę rozpoznawania konkretnego wniosku, stąd okoliczność, że w 2015 r. nałożona na powoda grzywna została umorzona nie ma żadnego znaczenia w niniejszej sprawie. Pozwani na skutek skargi powoda otrzymali upomnienie dziekańskie za niewłaściwy sposób komunikowania się z powodem, a nie za naruszenie jego dóbr osobistych. Tym samym w niniejszej sprawie nie ma żadnych podstaw do uznania, że konsekwencją zaniechań pozwanych w postaci niezłożenia środków odwoławczych od orzeczeń Sądu Rejonowego w Mławie odmawiających umorzenia grzywny bądź rozłożenia jej na raty było naruszenie jakichkolwiek dóbr osobistych powoda. Powód nie poniósł również żadnej szkody na skutek działań bądź zaniechań pozwanych. Jak już wyżej wskazano, Sąd Okręgowy wielokrotnie wskazywał na prawidłowość rozstrzygnięć Sądu Rejonowego w Mławie w zakresie odmowy umorzenia grzywny bądź rozłożenia jej na raty i okoliczność czy zażalenie zostałoby wniesione przez powoda czy przez jego obrońców nie miała znaczenia.

W uznaniu Sądu Rejonowego nie można także zarzucić pozwanym bezprawności działania, gdyż niezłożenie środka zaskarżenia na prawidłowe i słuszne rozstrzygnięcie sądu przez obrońcę z urzędu skazanego nie może zostać uznane za działanie bezprawne.

Dodatkowo Sąd I instancji zaznaczył, że brak szkody po stronie powoda oznacza także brak podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanych na innej podstawie tj. czynu niedozwolonego art. 415 k.c. czy też niewłaściwego wykonania kontraktu art. 471 k.c., zaś powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wyraźnie domagał się przyznania zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych.

Sąd Rejonowy przyjął, iż brak naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego powoda w okolicznościach sprawy, brak podstaw do uznania bezprawności działania pozwanych oraz brak szkody czyni bezpodstawnym rozważania o związku przyczynowym pomiędzy działaniem bądź zaniechaniem pozwanych a naruszeniem dobra osobistego powoda.

Z uwagi na fakt, że w niniejszej sprawie powód był reprezentowany przez wyznaczonego z urzędu pełnomocnika adw. D. K. i przegrał powództwo w całości wynagrodzenie pełnomocnika należy przyznać ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Mławie. Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił w oparciu o art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. tj. z dnia 30 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy uznał, iż w niniejszej sprawie w ocenie Sądu zachodził szczególny przypadek z art. 102 k.p.c. nieobciążania kosztami strony przegrywającej tj. powoda na rzecz pozwanej (...) S.A. w W.. Pozwana A. R. nie poniosła żadnych kosztów procesu, zaś (...) S.A. ograniczyło się do złożenia jednego pisma procesowego. Powód był reprezentowany przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, był zwolniony z kosztów sądowych. Z uwagi na trudną sytuację materialną powód otrzymuje zasiłki celowe. Postawa powoda w toku sprawy wskazuje, że nie ma świadomości prawnej, nie zna podstaw przyznania zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Ponadto nawet w przypadku przyznania kosztów procesu, pozwany i tak miałby znikome szanse ich wyegzekwowania z uwagi na bezskuteczność egzekucji, co wygenerowałoby kolejne koszty po stronie wierzyciela. Te wszystkie okoliczności wskazują, że ze względów słuszności niecelowe byłoby obciążanie powoda kosztami procesu na rzecz pozwanych.

Od powyższego wyroku powód wniósł apelację i zaskarżając go w części oddalającej powództwo zarzucił mu naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. polegające na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez uznanie, że pomimo jednoznacznego stanowiska powoda w zakresie naruszenia jego dobra osobistego jakim jest jego zdrowie (poprzez pogorszenie jego stanu) w związku z działaniem pozwanych tj. niewniesieniem środka zaskarżenia, nie zachodzi związek przyczynowy, na co z całą stanowczością powód wskazywał w toku prowadzonego postępowania,

2.  art. 278 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd, że stan zdrowia powoda nie uległ pogorszeniu pomimo, iż okoliczność ta winna być ustalona w oparciu o wiadomości specjalne.

W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mławie oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika ustanowionego w sprawie z urzędu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej według norm przepisanych, które to koszty nie zostały opłacone w całości jat też w części.

W odpowiedzi na apelację (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasadzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd II instancji stoi na stanowisku, iż zastosowanie art. 24 k.c. wymaga jednoznacznego stwierdzenia, czy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych, a dopiero następnie dokonanie oceny, czy naruszenie było spowodowane działaniem bezprawnym i w razie stwierdzenia bezprawności działania dokonanie oceny, czy zachodzą okoliczności uzasadniające uchylenie bezprawności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2017 r. I CSK 245/16). Z kolei artykuł 6 k.c. stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Wbrew twierdzeniom skarżącego należy podzielić stanowisko prezentowane przez Sąd I instancji, iż powód nie wykazał, że wskutek działań pozwanych doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, do czego był zobligowany na podstawie art. 6 k.c. W uznaniu Sądu Okręgowego Sąd I instancji oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów. Przeanalizował zebrany materiał dowodowy zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w związku z czym nie można mówić o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. Przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że wskutek działań pozwanych doszło do naruszenia jego dobór osobistych w postaci zdrowia czy dobrego imienia i w konsekwencji przyznanie mu odpowiedniego zadośćuczynienia w oparciu o art. 448 k.c. Należy stwierdzić, że mimo wskazywania przez powoda na powyższe okoliczności, to jednak na ich potwierdzenie nie przedstawił żadnego dowodu, trudno mówić w związku z tym mówić o błędach przy ocenie materiału dowodowego, skoro powód oprócz swoich zeznań nie przedstawił innych środków dowodowych. W szczególności odmówił on odpowiedzi na pytania kierowane przez Sąd a dotyczące dręczących go (jego zdaniem) schorzeń i zakresu sprawowanej nad nim pieczy medycznej (k. 119 akt sprawy). Nie przedstawił także żadnej dokumentacji, która poświadczałaby, iż zachodzą podstawy do przyjęcia, że jego zdrowie wskutek działań pozwanych w czasie, gdy był on przez nich reprezentowany uległo pogorszeniu. W ocenie Sądu II instancji dopiero takie działania powoda, a także wniosek wniesiony w odpowiednim czasie mógłby uzasadnić dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, w celu oceny, czy rzeczywiście doszło do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia. Jednakże zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił choćby na ustalenie ogólnej sytuacji zdrowotnej powoda. W związku z czym nie było konieczności powoływania biegłego w oparciu o art. 278 § 1 k.p.c., niezależnie od tego, że dowód ten był spóźniony i spowodowałby tylko nieuzasadnioną zwłokę w rozpoznaniu sprawy.

J. O. na potwierdzenie podnoszonych przez niego kwestii odnośnie naruszenia jego dobrego imienia, wskutek wizyt kuratorów, także nie przedstawił żadnego dowodu. Słuszna jest konstatacja Sądu I instancji, że powyższe zdarzenia nie były spowodowane działaniami pozwanych a jedynie stanowiły konsekwencję niewykonywania obowiązków nałożonych przez Sąd na J. O.. W związku z czym nie można także mówić o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji uznał apelację za niezasadną, dlatego oddalił ją na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - stosownie do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. koszt zastępstwa prawnego, ustalonego w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Powód był reprezentowany w postępowaniu apelacyjnym przez pełnomocnika z urzędu, apelacja okazała się nieskuteczna, w związku z czym Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mławie na rzecz adw. D. K. kwotę 600 zł powiększoną o podatek VAT w oparciu o § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.