Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 sierpnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Jarosław Pejta

Sędzia Renata Wanecka (spr.)

Sędzia Anna Ostrowska

Protokolant: Katarzyna Lewandowska

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2020r. na rozprawie w P.

sprawy z wniosku (...) S.A. z siedzibą w K.

z udziałem J. K. i A. K.

o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Żyrardowie z 26 września 2019 r.

sygn. akt I Ns 593/18

postanawia:

oddalić apelację.

Sygn. akt IV Ca 1068/19

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna w K. wniosła o stwierdzenie, że dniem 23 listopada 2008r. (...) S.A. w W. nabyły przez zasiedzenie służebności przesyłu w zakresie napowietrznej linii 400 kV relacji R. – M., przebiegającej przez nieruchomość:

- obejmującą działkę nr (...), położoną w K., obręb (...), gmina B., objętej księgą wieczystą (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie i stanowiącą własność J. K.;

- obejmującą działkę nr (...) położoną w K., obręb (...), gmina B., objętej księgą wieczystą (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie i stanowiącą współwłasność na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej J. K. i A. K.;

- obejmującą działkę nr (...), położoną w K., obręb (...), gmina B., objętej księgą wieczystą (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie i stanowiącą własność J. K.

po trasie oznaczonej przez biegłego geodetę wraz z możliwością dystrybucji przez w/w linię energii elektrycznej oraz prawem wejścia i wjazdu na w/w nieruchomości celem ich eksploatacji, modernizacji i konserwacji.

W odpowiedzi na wniosek uczestnicy wnieśli o jego oddalenie. Kwestionowali oni przydatność w niniejszym postępowaniu zgód poprzednich właścicielki działek nr (...) na budowę linii 400 kV, albowiem zgody te obejmowały jedynie „przeprowadzenie przez Zakład (...) w Ł. przy ul. (...) inwestycji elektroenergetycznej” i nie zostały sporządzone w formie aktów notarialnych. Nadto uczestnicy wskazali, że wybudowanie urządzeń przesyłowych na gruncie osoby trzeciej za jej zgodą, wyrażoną bez zachowania formy aktu notarialnego, świadczy o złej wierze posiadacza służebności. W konsekwencji należy przyjąć 30-letni okres zasiedzenia służebności.

Postanowieniem z 26 września 2019r. Sąd Rejonowy w Żyrardowie oddalił wniosek o ustanowienie służebności przesyłu (punkt 1) oraz zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestników 480 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania (punkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił:

J. K. jest właścicielem nieruchomości: 1) oznaczonej w ewidencji gruntów, jako działka ewidencyjna nr (...) z obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy w Żyrardowie prowadzi księgę wieczystą (...) – na podstawie umowy sprzedaży z 19 lutego 2007r., 2) oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr (...) z obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy w Żyrardowie prowadzi księgę wieczystą (...) – na podstawie umowy sprzedaży z 21 sierpnia 1995r.

J. i A. małżonkowie K. na zasadach ustawowej wspólności małżeńskiej są właścicielami nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr (...) z obrębu (...), dla której Sad Rejonowy w Żyrardowie prowadzi księgę wieczystą (...) – na podstawie umowy sprzedaży z 20 października 2008r.

Przez w/w nieruchomości przebiega fragment linii elektroenergetycznej o napięciu 400 kV, relacji R. - M., której właścicielem jest spółka (...) S.A. w K..

10 kwietnia 1979r. Urząd Miasta Stołecznego W. S. Komisja Planowania wydał opinię lokalizacyjno - koordynacyjną przedmiotowej linii. Decyzją z 17 grudnia 1984r. Główny Architekt Województwa zatwierdził Zakładowi (...) w Ł. miejsce i warunki realizacji inwestycji. 29 kwietnia 1985r. Komisja Planowania przy Radzie Ministrów podjęła decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji. Dyrektor Nadzoru Budowlanego decyzją z 28 lutego 1985r. udzielił Zakładowi (...) w Ł. pozwolenia na budowę linii. Decyzją z 9 września 1988r. przez Zakład (...) otrzymał zezwolenie na budowę kolejnego odcinka linii, której trasa przebiegała m.in. przez nieruchomości objęte wnioskiem o ustanowienie służebności przesyłu. 23 listopada 1988r. dokonano odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji tego odcinka. 23 kwietnia 1987r. J. S. (1) złożył oświadczenie o wyrażeniu zgody na przeprowadzenie przez Zakład (...) w Ł. linii elektroenergetycznej o napięciu 400 kV na działce nr (...), zgodnie z przedłożonym projektem o lokalizacji inwestycji z 29 kwietnia 1985r. Oświadczenie o analogicznej treści co do działki nr (...) złożył 23 kwietnia 1987r. F. B..

Spółka (...) S.A. w K. jest następcą prawnym we własności linii Zakładu (...) w W. i Zakładu (...) w Ł..

Sąd Rejonowy oddalił wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka Z. W., ponieważ okoliczności, na które miałby zeznawać świadek, co do zasady nie były między stronami sporne i zostały w sposób dostatecznie precyzyjny wykazane dowodami z dokumentów. Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań zawnioskowanego przez wnioskodawcę świadka doprowadziłoby jedynie do bezzasadnego i bezcelowego przedłużenia postępowania. Sąd Rejonowy oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego ds. geodezji. Wobec stwierdzenia nieziszczenia się przesłanek wymaganych do stwierdzenia zasiedzenia służebności przesyłu, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z takiej opinii – w przekonaniu Sądu I instancji - doprowadziłoby jedynie do bezzasadnego i bezcelowego przedłużenia postępowania oraz do niepotrzebnego zwiększenia się wydatków postępowania. Nadto przebieg urządzeń elektroenergetycznych, których właścicielem jest wnioskodawca, nie jest sporny i został przedstawiony na mapie sporządzonej przez biegłego geodetę w sprawie I Ns 2/14.

Sąd I instancji dokonał następującej oceny prawnej:

Jedyną sporną okolicznością w niniejszej sprawie był charakter posiadania – wnioskodawca stał na stanowisku, że wobec dopełnienia wszystkich formalnych procedur związanych z procesem budowlanym linii oraz wobec złożonych mu pisemnie oświadczeń poprzedników prawnych obecnych właścicieli nieruchomości – należy mu przypisać dobrą wiarę w momencie objęcia nieruchomości do korzystania. Z kolei uczestnicy konsekwentnie twierdzili, że przedsiębiorstwu przesyłowemu można przypisać jedynie złą wiarę.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zakwalifikował posiadanie służebności, jako wykonywane w złej wierze, a zatem spółka winna wykazać okres 30 – letniego samoistnego posiadania. Początek biegu zasiedzenia miał miejsce 23 listopada 1988r. – kiedy dokonano odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji przedmiotowego odcinka linii 400 kV. W świetle orzecznictwa sądów w zakresie rozumowania dobrej i złej wiary, ugruntowany jest pogląd, że wybudowanie urządzeń przesyłowych na gruncie osoby trzeciej, za jej zgodą wyrażoną, bez zachowania formy aktu notarialnego świadczy o złej wierze posiadacza służebności. W konsekwencji 30 - letni termin do zasiedzenia służebności, zapadałby w sprawie niniejszej dopiero 23 listopada 2018r. – został jednakże przerwany czynnością podjętą 30 grudnia 2013r. przez właścicieli nieruchomości przed Sądem Rejonowym w Żyrardowie w sprawie I Ns 2/14 – na zasadzie art. 123 § 1 pkt 1 kc w zw. z art. 175 kc w zw. z art. 292 kc w zw. z art. 305 ⁴ kc.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 kpc obciążając nimi w całości wnioskodawcę, na które to koszty złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika uczestników, którego wysokość ustalono w oparciu o § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od postanowienia złożył wnioskodawca, zaskarżając je w całości i zarzucił:

1.  niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a.  art. 227 kpc w zw. z art. 258 kpc poprzez bezzasadne oddalenie dowodu z zeznań świadka Z. W., zawnioskowanego na okoliczności związane z procesem budowlanym linii 400 kV R. – M., braku sprzeciwu ówczesnych właścicieli nieruchomości przy obejmowaniu urządzeń energetycznych w posiadanie po zakończeniu ich budowy i braku czynienia przez nich przeszkód w wykonywaniu służebności przez wnioskodawcę i jego poprzedników prawnych od dnia posadowienia urządzeń oraz posiadania nieruchomości aktualnie stanowiącej własność uczestników w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu przez okres biegu zasiedzenia;

b.  art. 227 w zw. art. 278 § 1 kpc poprzez bezzasadne oddalenie dowodu z opinii biegłego sądowego ds. geodezji zgłoszonego na okoliczność treści i zakresu prawa służebności przesyłu wykonywanego na nieruchomościach uczestników oraz na okoliczność potwierdzenia realizowania przez wnioskodawcę w okresie biegu terminu zasiedzenia ograniczonego prawa rzeczowego w granicach ustalonych w opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii E. G. z 23 marca 2018r.;

c.  art. 233 kpc w zw. art. 245 kpc poprzez dokonanie oceny dowodu z dokumentów: oświadczeń J. S. (1) i F. B. z 23 kwietnia 1987r. w sposób niewszechstronny, albowiem z pominięciem ustalenia faktu, że zgody na przeprowadzenie linii 400 kV, zostały wyrażone przez uprawnionych właścicieli działek – 168 i 201 w ramach ustawy z 29 kwietnia 1985r. o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczeniu nieruchomości i w następstwie procedur w niej przewidzianych, co oznacza, że stanowią one – na wzór decyzji wywłaszczeniowej – podstawę do przypisania poprzednikowi prawnemu wnioskodawcy dobrej wiary;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a.  art. 7 kc, art. 341 kc i art. 172 kc w zw. z art. 6 kc poprzez nieuprawnione uznanie w ramach zgromadzonego materiału dowodowego, że miało miejsce obalenie prawnie wiążącego domniemania dobrej wiary, wynikającego z art. 234 kpc, podczas gdy przeciwdowód w tym zakresie w ogóle nie został zaproponowany przez uczestników i przeprowadzony przez Sąd, co oznacza, że do niego nie doszło,

b.  art. 305 ¹ kc w zw. z art. 305 ⁴kc w zw. z art. 285 § 1 kc oraz w zw. z art. 292 kc poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że wnioskodawca nie nabył przez zasiedzenie na gruntach uczestników służebności przesyłu;

c.  art. 172 § 2 kc poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że w niniejszej sprawie poprzednikowi prawnemu wnioskodawcy należy przypisać przymiot złej wiary w momencie przystępowania do realizacji budowy linii elektroenergetycznej, podczas gdy w niniejszym stanie faktycznym brak jest dowodu zaoferowanego w myśl art. 6 kc przez uczestników potwierdzającego to przyjęcie, w szczególności brak jest dowodu na to, że zgody F. B. i J. S. (1), nie zostały udzielone w formie aktu notarialnego, zaś wniosek, że oświadczenia w w/w przedmiocie na przeprowadzenie linii nie zostały złożone w akcie notarialnym, wywodzony jest z samego faktu, że to wnioskodawca ich nie przedłożył.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenie zgodnie z jego wnioskiem oraz o zasądzenie kosztów postępowania na jego rzecz według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Żyrardowie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu Rejonowego.

Kluczowe zagadnienie, wokół którego skupiają się zarzuty apelacyjne, to kwestia ustalenia, czy poprzednik prawny uczestniczki nabył posiadanie służebności w dobrej wierze. Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy, stoi na stanowisku, że w tym wypadku nie zachodzą okoliczności uzasadniające przyjęcie dobrej wiary.

Ubiegający się o nabycie służebności gruntowej przez zasiedzenie przekonany jest, że uzyskanie prawidłowych pozwoleń budowlanych i uzyskanie zgody ówczesnych właścicieli nieruchomości powoduje, że mógł być przekonany o tym, że posiada uregulowany w tym zakresie stan prawny. Jednakże należy oddzielić te dwie kwestie. Zgoda poprzedników prawnych uczestników obejmowała uprawnienie wnioskodawcy jedynie do tego, aby mógł on wejść na ich nieruchomości i wybudować linię napowietrzną. Nie oznaczało to, że wyrazili oni również zgodę na ustanowienie służebności obciążających ich nieruchomości. Takie stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21 listopada 2019 r. w sprawie III CSK 120/19 (LEX nr 2763399) wskazał, że pozwolenie na budowę i inne akty administracyjne, wydawane w toku administracyjnego procesu inwestycyjnego, nie tworzą per se tytułu prawnego do władania cudzą rzeczą, a w konsekwencji posiadacz, który dysponuje jedynie decyzją wydaną w procesie budowlanym, nie może być uznany za posiadacza służebności w dobrej wierze, czyli takiego, który w sposób usprawiedliwiony, choć błędny, jest przekonany, iż korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności jest legalne (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 20 listopada 2015 r., III CZP 76/15, OSNC 2016, Nr 12, poz. 138 i idące w tym samym kierunku postanowienia Sądu Najwyższego z 19 maja 2016 r., IV CSK 522/15, niepubl., z dnia 26 października 2017 r., II CSK 16/17, niepubl. z 6 lipca 2018 r., II CSK 518/17, niepubl.). W konsekwencji jeżeli poprzednik prawny wnioskodawcy uważał, że chciałby uregulować kwestię korzystania z nieruchomości uczestników na zasadzie służebności gruntowej, to powinien on zabiegać o to, aby ich zgoda w sposób nie budzący wątpliwości obejmowała również takie uprawnienie. W niniejszej sprawie apelujący nie wykazał, aby taki stan rzeczy miał miejsce, dlatego wnioskodawca został uznany za posiadacza służebności w złej wierze.

Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadomo, że uczestnicy niniejszego postępowania już w sprawie wcześniej zawisłej i obecnie zawieszonej przed Sądem Rejonowym w Żyrardowie (sygn. akt I Ns 2/14), złożyli wniosek o ustanowienie służebności przesyłu. Złożenie tego wniosku przerwało bieg zasiedzenia. Wobec tego nie upłynął jeszcze 30-letni termin uprawniający do zasiedzenia służebności przesyłu.

W świetle powyższych rozważań, chybione są zarzuty apelacyjne, co do naruszenia przepisów postępowania, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a także naruszenia przepisów prawa materialnego.

Słusznie Sąd I instancji wskazał, że wobec stwierdzenia nieziszczenia się przesłanek wymaganych do stwierdzenia zasiedzenia służebności przesyłu, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu opinii biegłego geodety oraz zeznań świadka Z. W. doprowadziłoby jedynie do bezzasadnego i bezcelowego przedłużenia postępowania oraz do niepotrzebnego zwiększenia wydatków postępowania. Tym samym brak podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 227 kpc w zw. z art. 258 kpc (w brzmieniu obowiązującym do 6 listopada 2019r.) oraz art. 227 kpc w zw. z art. 278 § 1 kpc.

Sąd nie uchybił również art. 233 kpc poprzez niewłaściwą ocenę oświadczeń J. S. (2) i F. B. z 23 kwietnia 1987r. Nie ma wątpliwości, że poprzednicy prawni właścicieli wyrazili zgodę na wejście na ich grunt oraz wybudowanie na nim urządzeń elektroenergetycznych. Nie należy jednak utożsamiać ich oświadczeń ze zgodą na ustanowienie służebności przesyłu, o czym była mowa już wcześniej. Dlatego, jakkolwiek wspomniane oświadczenia miały znaczenie dla prawidłowości procedury budowlanej, to nie można wywodzić z nich, że właściciele nieruchomości w takiej formie ustanowili na rzecz zakładu energetycznego prawo służebności gruntowej, odpowiadającej treścią służebności przesyłu.

Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, w tym art. 7 kc, art. 341 kc i art. 172 § 1 kc w zw. z art. 6 kc.

Domniemania prawne zmieniają rozkład ciężaru dowodu określony w art. 6 kc. Na stronie, która kwestionuje wniosek domniemania, spoczywa ciężar dowodu. Nie ma wątpliwości, że domniemanie przewidziane w art. 7 kc, jest wiążące dla sądu orzekającego aż do czasu, gdy strona związana ciężarem dowodu, udowodni złą wiarę (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 1994 r., I CRN 44/94, OSNC 1994, Nr 12, poz. 45).

Domniemanie dobrej wiary może być obalone, ponieważ art. 7 kc nie wyłącza takiej możliwości. Obalenie domniemania nastąpi tylko w przypadku udowodnienia przez przeciwnika (w tym wypadku uczestników) przeciwieństwa, tj. istnienia złej wiary. Właśnie bowiem ze względu na domniemanie sąd - bez dowodu - musi przyjmować istnienie dobrej wiary.

Wbrew przekonaniu apelującej spółki, doszło do obalenia domniemania dobrej wiary poprzez ustalenie faktów, wyraźnie wskazujących na to, że wnioskodawca nie dysponuje jakimkolwiek dokumentem, który uprawniałby go do przeświadczenia, iż z chwilą wybudowania urządzeń do przesyłu energii elektrycznej, służy mu prawo służebności gruntowej. W szczególności nie potwierdzają tej tezy oświadczenia złożone przez poprzednich właścicieli nieruchomości.

Koncepcje oceny dobrej wiary posiadacza samoistnego zostały przez Sąd Najwyższy przeanalizowane w uchwale składu siedmiu sędziów z 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91 (OSNC 1992, Nr 4, poz. 98), wraz z przedstawieniem będących ich wyrazem linii orzeczniczych. Według poglądu tradycyjnego, dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu, że danej osobie przysługuje wykonywane przez nią prawo (uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 11 grudnia 1975 r. - zasada prawna - III CZP 63/75, OSNCP 1976, Nr 12, poz. 259, oraz uchwała Sądu Najwyższego z 24 marca 1980 r., III CZP 14/80, OSNCP 1980, Nr 9, poz. 161). Inne stanowisko zakłada, że dobra wiara posiadacza jest równoznaczna z jego przekonaniem, opartym na obiektywnych przesłankach, wywodzących się ze stosunku będącego podstawą i przyczyną konkretnego stanu faktycznego, iż wykonując w swoim imieniu prawo, niczyjego prawa nie narusza (uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1955r. - zasada prawna - I CO 14/55, OSN 1956, Nr 4, poz. 92).

Od początku lat 90. XX wieku, Sąd Najwyższy konsekwentnie i w zasadzie bez wyjątków, odwołuje się do tradycyjnej koncepcji dobrej wiary i według niej ocenia posiadanie wykonywane z zamiarem nabycia prawa przez zasiedzenie. Zgodnie z tą koncepcją, nie jest w dobrej wierze ten, kto wykonuje prawo, o którym wie, że mu nie przysługuje, ale także ten, kto wykonuje nieprzysługujące mu prawo bez tej świadomości, jeżeli przy dołożeniu należytej staranności mógłby się dowiedzieć o rzeczywistym stanie prawnym danej sytuacji. W odniesieniu do służebności gruntowej należy przyjąć, że jej posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto przystępuje do wykonywania posiadania cudzej nieruchomości w zakresie treści konkretnej służebności w błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu, że przysługuje mu służebność. (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 16 maja 2019 r., III CZP 110/18, (...) Biul.SN 2019/5/12)

Przyjęte w orzecznictwie rozumienie dobrej wiary w związku z wykonywaniem posiadania prowadzącego do zasiedzenia, w tym służebności o treści służebności przesyłu, oznacza, że za osobę zasiadującą tę służebność w dobrej wierze można uznać jedynie tego, kto korzysta z cudzej nieruchomości nie w zakresie treści dowolnego prawa, ale wyłącznie w zakresie treści służebności o treści służebności przesyłu, a w danych okolicznościach jego błędne przekonanie o przysługiwaniu mu uprawnień mieszczących się w zakresie tej służebności, jest usprawiedliwione. (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 16 maja 2019 r., III CZP 110/18, (...) Biul.SN 2019/5/12)

Wytworzenie się błędnego, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionego przekonania o powstaniu na rzecz przedsiębiorcy korzystającego z urządzeń przesyłowych posadowionych na cudzym gruncie służebności o treści służebności przesyłu, musiałoby mieć oparcie w zdarzeniach, których zaistnienie mogło wywołać takie przekonanie. (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 16 maja 2019 r., III CZP 110/18, (...) Biul.SN 2019/5/12)

Analiza treści oświadczeń J. S. (2) i F. B. nie pozostawia wątpliwości, że ich wolą było udzielenie zgody jedynie na „przeprowadzenie przez Zakład (...) w Ł. (…) na wyżej wymienionej działce (nieruchomości), zgodnie z przedłożonym projektem decyzją o lokalizacji inwestycji (…) linii elektroenergetycznej o napięciu 400 kV”. Żaden zwrot w tych dokumentach nie sugeruje chociażby uprawnienia do dalszego korzystania z nieruchomości w sposób odpowiadający służebności gruntowej przesyłu. Dlatego też wywody apelującej spółki o zignorowaniu znaczenia tych dokumentów dla uznania, iż wnioskodawca miałby nabyć służebność w dobrej wierze, jest nieuzasadniona.

Ponieważ poprzednik prawny (...) S.A. w K. posiada samoistnie służebność przesyłu dopiero od 23 listopada 1988r. (data odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji tego odcinka sieci), nabycie tej służebności mogłoby nastąpić dopiero po upływie 30 lat, czyli 23 listopada 2018r. Z uwagi na złożenie przez właścicieli nieruchomości wniosku o ustanowienie służebności w 2013r. w sprawie I Ns 2/14, nastąpiła przerwa w biegu zasiedzenia (art. 123 § 1 pkt. 1 kc w zw. z art. 175 kc w zw. z art. 292 kc w zw. z art. 305 ⁴ kc).

Z tych przyczyn Sąd Rejonowy nie miał podstaw do zastosowania art. art. 305 ⁴ kc w zw. z art. 285 § 1 kc w zw. z art. 292 kc, zgodnie z oczekiwaniami wnioskodawcy i nie naruszył przywołanych w apelacji przepisów.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc.

R. W. J. A. (...)