Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

Protokolant: Joanna Czyżewska

po rozpoznaniu 4 sierpnia 2020 r. w G.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. G. kwotę (...)(piętnaście tysięcy pięćset czterdzieści trzy złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

1.  (...)(czternaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) od 21 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  (...)(sześćset piętnaście złotych) od 31 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  kosztami procesu obciąża w całości pozwanego Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 1359/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 11 września 2017 roku powódka A. G. domagała się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty (...)wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty (...) zł od dnia 21 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty (...) od dnia 31 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

a także kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 21 lipca 2017 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w którym uszkodzeniu uległ należący do A. G. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Poszkodowany zgłosił szkodę w pozwanym Towarzystwie (...). Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 37.871,89 zł, zgodnie z dokonaną przez siebie kalkulacją. Powód zwrócił się o sporządzenie kosztorysu naprawy do niezależnego rzeczoznawcy. Całkowity koszt naprawy, ustalony na podstawie kalkulacji naprawy sporządzonej przez niezależnego rzeczoznawcę wyniósł 52.736,85 zł. Zdaniem powódki pozwany niezasadnie uwzględnił do naprawy części nieoryginalne oraz zaniżył stawki prac naprawczych. Powódka domaga się również kwoty 615 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w postępowaniu likwidacyjnym, w tym na sporządzenie kalkulacji.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 8 maja 2018 r. w sprawie o sygn. akt I C 1359/17, Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany kwestionował roszczenie co do wysokości. Potwierdził dokonanie wypłaty odszkodowania na rzecz poszkodowanego w łącznej kwocie 37.871,89 zł. Podniósł, iż w toku postępowania likwidacyjnego oferował powódce możliwość nabycia nowych, oryginalnych części z 20% rabatem oraz materiałów lakierniczych z 40% rabatem. Powódka pomimo ciążącego na niej obowiązku minimalizacji szkody z oferty nie skorzystała. Tym samym pozwany uznał, iż wysokość kosztów ustalonych w postępowaniu likwidacyjnym pozwala w pełni na przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Podnosił, iż w przypadku gdyby poszkodowana dokonała zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym, wówczas odszkodowanie stanowić powinna różnica pomiędzy wartością rynkową pojazdu, a kwotą uzyskaną ze sprzedaży. Nadto wskazywał, iż powódka nie wykazała związku pomiędzy poniesieniem wydatku na sporządzenie kalkulacji naprawy, a szkodą.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 21 lipca 2017 r. w G., doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do A. G. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia, był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia (...)w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

bezsporne, nadto: akta szkody –k. 34

A. G. zgłosiła szkodę do Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. w dniu 21 lipca 2017 r.

bezsporne, nadto: potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody – akta szkody - k. 34.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. sporządziła kalkulację kosztów naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...), przy stawce za rbg za prace blacharsko – lakiernicze w wysokości 95 zł netto.

dowód: kalkulacja naprawy – akta szkody – k. 34.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznało poszkodowanej A. G. odszkodowanie za szkodę z dnia 21 lipca 2017 r. w łącznej kwocie 37.871,98 zł, w tym decyzją z dnia 8 sierpnia 2017 r. kwotę 28.900,90 zł, decyzją z dnia 23 sierpnia 2017 r. kwotę 7.612,60 zł - w odpowiedzi na wezwanie poszkodowanej z dnia 18 sierpnia 2017 r. do dopłaty kwoty 23.835,95 zł oraz decyzją z dnia 6 września 2017 r. kwotę 1.358,39 zł

dowód: decyzje - akta szkody -k. 34, wezwanie do zapłaty.

Powódka zwróciła się o sporządzenie kosztorysu naprawy do niezależnego rzeczoznawcy. Całkowity koszt naprawy, ustalony na podstawie kalkulacji naprawy sporządzonej przez niezależnego rzeczoznawcę w dniu 10 sierpnia 2017 r. wyniósł 52.736,85zł.

dowód: kalkulacja naprawy – k. 13-20

Z tytułu wykonania kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę I. F. poniósł koszty w wysokości 615 zł.

dowód: faktura VAT – k. 21

Technicznie i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu A. G. marki V. (...) o nr rej. (...) po kolizji z 24 maja 2016 r., przy zastosowaniu nowych, oryginalnych części i z uwzględnieniem stawek w wysokości mieszczącej się w granicach stawek obowiązujących na rynku lokalnym za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych 130 zł/rbg netto, wynosi 52.800,81 brutto. W dokumentacji szkody i po przeprowadzonych oględzinach przez ubezpieczyciela brak wskazań, że części objęte kwalifikacją uszkodzeń wskazane w protokole po oględzinach były wcześniej naprawiane lub z innym logiem niż producenta na pierwszy montaż, co wskazuje na prawidłowy stan techniczny elementów kwalifikowanych do wymiany. Odtworzenie stanu pojazdu sprzed kolizji przy użyciu fabrycznie nowych części nie spowoduje wzrostu jego wartości.

dowód: pisemna opinia biegłego sądowego – k. 59-81, ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego –k. 101-102, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego -k. 145-151

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów w postaci korespondencji stron, kalkulacji, faktury, a przede wszystkim, opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej.

Przystępując do dalszych rozważań należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był częściowo niesporny. Pozwany nie kwestionował w szczególności faktu wystąpienia kolizji drogowej, jak i samej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Towarzystwa (...), na podstawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie była ocena technicznie i ekonomiczne uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu dotyczących stawek za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych oraz zasadność zasądzenia od ubezpieczyciela na rzecz powoda kosztów poniesionych w toku postępowania likwidacyjnego, w tym kosztów sporządzonej prywatnej opinii.

Sąd za wiarygodne dowody uznał złożone do akt przez obie strony dokumenty prywatne – korespondencji stron. Ich autentyczność nie była w toku procesu kwestionowana, nie budziła również wątpliwości Sądu. Sąd uznał więc je za wiarygodne dowody na to, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia objęte ich treścią.

Odnośnie złożonej przez powoda prywatnej kalkulacji naprawy, Sąd uwzględnił ją wyłącznie jako dowód tego, że została ona, w toku postępowania sporządzona. Nie stanowiła ona natomiast dowodu na wysokość uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Wiarygodnym dowodem na tą okoliczność była opinia biegłego z zakresu (...) L. A. (1). Opinia została sporządzona przez biegłego posiadającego odpowiednią wiedzę i doświadczenie, odpowiada w pełni na pytania postawione przez Sąd w tezie dowodowej, zaś jej wnioski zostały należycie umotywowane w części opisowej opinii. Strona pozwana kwestionowała opinię wskazując na niezasadne pominięcie przy sporządzaniu opinii rabatów oferowanych przez pozwanego oraz części o jakości Q wnosząc o ustalenie kosztów naprawy pojazdu z użyciem części Q. W związku z powyższym biegły L. A. (2) na rozprawie w dniu 14 stycznia 2020r. w sposób szczegółowy odniósł się do zgłoszonych wniosków, podtrzymując opinię w całości. Wyjaśnił m.in., iż nie przeprowadził oględzin, ponieważ zakres uszkodzeń jest bezsporny między stronami. Same oględziny nie wniosłyby nic do przednaprawczych kwestii. Wskazał również, że przy sporządzaniu opinii brane są pod uwagę wszystkie czynniki, które wpływają na zasadność części oryginalnych, zamiennych oraz części o jakości Q. Tym niemniej z uwagi na brak adnotacji o zainstalowaniu innych części niż nowe, nie było podstaw do sporządzenia opinii w oparciu o części Q, mając również na uwadze wiek pojazdu, który w chwili zdarzenia miał 3 lata. Nadto nie można się opierać na zamiennikach , które nie są wskazane w dopuszczeniu do eksploatacji. Na rozprawie w dniu 30 czerwca 2020 r. pozwany podniósł, iż biegły sporządził opinię bez dołączonych akt szkody (...) o numerze (...), dotyczących szkody z dnia 28 października 2015 r. W odpowiedzi na powyższe biegły w pisemnej uzupełniającej opinii wskazał, iż w opiniach sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania uwzględnił akta szkody zarówno szkody z dnia z dnia 28 października 2015 r. , jak i z dnia 21 lipca 2017r. W związku tym nie zachodzi konieczność uzupełnienia, bądź zmiany opinii pisemnej, jak i ustnej.

Reasumując, wszystkie zarzuty do opinii zgłoszone przez stronę pozwaną zostały należycie wyjaśnione przez biegłego w uzupełniających opiniach.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1, 2 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zasada ta doszczegółowiona została w art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) odnośnie szkód powstałych w wyniku zdarzeń komunikacyjnych, zgodnie z którym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Odpowiedzialność sprawcy zdarzenia, który był ubezpieczony w pozwanym zakładzie ubezpieczeń nie była kwestionowana.

Na mocy art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Dlatego istotne znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, ma zatem również odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego ubezpieczyciela w świetle przepisu art. 361 § 2 k.c., statuującego zasadę pełnej kompensacji szkody a także przepisu art. 363 § 1 k.c. stanowiącego, że poszkodowanemu przysługuje uprawnienie do wyboru czy naprawienie szkody nastąpić ma przez przywrócenie do stanu poprzedniego, czy przez zapłatę określonej sumy pieniężnej. Dlatego bez znaczenia dla wysokości dochodzonego żądania z tytułu naprawienia szkody w pojeździe mechanicznym ma to, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu oraz zakresu tych napraw, oraz wykorzystania do tego części używanych lub nieoryginalnych. Zgodnie z argumentacją wyrażoną w tezie i uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. (III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51), którą Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela i przyjmuje za własną – odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Przy czym jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 sierpnia 2003 r., sygn. akt IV CKN 387/01 obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103).

Celem ustalenia kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki motoryzacyjnej.

Biegły w sporządzonej opinii, po dokonaniu zestawienia stwierdził, że celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu wyliczony w oparciu o stawki obowiązujące na rynku lokalnym, wynoszące 130 zł netto za rbg wyniósł 52.800,81 zł. Biegły przede wszystkim wskazał, że naprawa pojazdu wymaga zastosowania części nowych, sygnowanych przez producenta, wyczerpująco ten pogląd uzasadniając. W ocenie Sądu wnioski zawarte w opinii biegłego są jasne, a przeprowadzony wywód stanowiący ich uzasadnienie jest logiczny. W tym stanie rzeczy Sąd uznał opinię biegłego za rzetelną, mając na względzie także to, że osoba ją sporządzająca posiada odpowiednie kwalifikacje w dziedzinie, w zakres której wchodził przedmiot opiniowania.

W tym stanie rzeczy ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego należało ustalić na kwotę 52.800,81 zł, co po odjęciu wypłaconego dotychczas przez pozwanego odszkodowania (37.871,89 zł) daje kwotę 14.928,92 zł. Z uwagi na powyższe, Sąd tytułem odszkodowania za szkodę z dnia 21 lipca 2017 r. przyznał kwotę 14.928,92 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, iż zasadne było również żądanie zwrotu kosztu podniesionego na etapie postępowania likwidacyjnego w wysokości 615 zł z tytułu wykonania czynności związanych z dochodzeniem roszczeń, w tym za sporządzenie prywatnej opinii. Podjęte czynności w toku postępowania likwidacyjnego przez (...) Centrum Pomocy po wypadkach i kolizjach drogowych na zlecenie powoda był zasadny, albowiem przy ustalaniu wysokości odszkodowania wymagane są wiadomości specjalne, nadto towarzystwa ubezpieczeń posługują się specjalistycznym oprogramowaniem dotyczącym sporządzania kalkulacji kosztów naprawy pojazdu np. (...), jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu, skorzystanie przez powódkę z pomocy rzeczoznawcy zajmującego się rozliczaniem takich kosztów pomogło precyzyjnie określić wartość przedmiotu sporu i wystąpić z pozwem o zwrot należnego, dalszego odszkodowania. Poniesienie wskazanych kosztów pozostaje w związku ze zdarzeniem powodującym szkodę. Zlecenie takiej kalkulacji było niezbędne celem wstępnego ustalenia wysokości dochodzonych roszczeń, pozwalającego podjąć decyzję o zasadności wniesienia powództwa, biorąc pod uwagę, iż powód nie ma wiadomości specjalnych w tym zakresie. Tym bardziej, że przepis art 187 § 1 pkt 1 k.p.c. nakłada na powoda obowiązek dokładnego określenia żądania już w pozwie. Tymczasem dowód z opinii biegłego ma inną funkcję – dopiero w przypadku kwestionowania kalkulacji przez stronę przeciwną służy potwierdzeniu (bądź zaprzeczeniu) prawidłowości wykonanych w niej wyliczeń. Należy też podkreślić, że jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 13 marca 2012 r., III CZP 75/11, uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Odnosząc się do zarzutu pozwanego dotyczącego naruszenia przez poszkodowanego obowiązku minimalizacji szkody poprzez odrzucenie przez niego w toku postępowania likwidacyjnego oferty naprawy pojazdu w zakładzie naprawczym współpracującym z ubezpieczycielem za określoną stawkę oraz z zastosowaniem rabatu na zakup części zamiennych. W ocenie Sądu powyższy zarzut należało uznać za bezzasadny. Zgodnie bowiem z utrwalonym na gruncie spraw o zapłatę odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy orzecznictwem Sądu Najwyższego, poszkodowany po pierwsze może domagać się zwrotu hipotetycznych kosztów naprawy samochodu nawet jeżeli go faktycznie nie naprawił, po drugie odszkodowanie to powinno uwzględniać ceny nowych i oryginalnych części zamiennych oraz stawki stosowane w warsztacie wybranym przez poszkodowanego, o ile są to stawki stosowane i występując na lokalnym rynku. Pogląd taki wyrażono m. in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r. w sprawie III CZP 32/03, opubl. M.Prawn. 2004/2/81 (podobnie wyrok SN z dnia 16 maja 2002r., (...), L.; wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003r., IV CKN 387/01, L.), gdzie stwierdzono, że „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. W uzasadnieniu powyższej uchwały w sprawie III CZP 32/03 Sąd Najwyższy podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy). Podzielając przytoczone stanowisko Sądu Najwyższego należy stwierdzić, że ubezpieczyciel nie ma prawa do narzucania poszkodowanemu sposobu naprawienia szkody, bowiem z mocy art. 363 § 1 k.c., to do poszkodowanego należy wybór między odszkodowaniem pieniężnym a restytucją, a w tym drugim przypadku, warsztatu, w którym ma zostać dokonana naprawa pojazdu, a także stawek za prace naprawcze czy rodzaju części zamiennych. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zlecenie naprawy za pośrednictwem wskazanego przez pozwanego warsztatu byłoby właśnie pozbawieniem poszkodowanego możliwości dokonania wyboru warsztatu, w którym chce naprawić swój samochód.

W związku z tym Sąd orzekł jak w pkt I wyroku zasądzając na podstawie art. 805 k.c. zasądzając na rzecz powódki kwotę 15.543,92 zł, w tym 615 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w postępowaniu likwidacyjnym.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c., zgodnie z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istotne jest więc ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia.

Termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oznaczony jest przez przepis 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 nr 124, poz. 1152), według którego, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jedynie w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (ust. 2).

W przedmiotowej sprawie szkoda z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu – co było bezsporne – została zgłoszona w dniu 21 lipca 2017 r., w związku z tym ubezpieczyciel winien zlikwidować szkodę i wypłacić należne odszkodowanie w terminie 30 dni, albowiem nie zachodziły w przedmiotowej sprawie okoliczności uniemożliwiające ustalenie w tym terminie odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę. Zasadnym było zatem żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 14.928,92 zł od dnia 21 sierpnia 2017 r. Natomiast przyznanie odsetek za opóźnienie od kwoty 615 zł zasadne było od dnia 31 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty tj. od dnia upływu siedmiodniowego terminu do otrzymania przez pozwanego wniosku z dnia 18 sierpnia 2017 r. do zapłaty tej części odszkodowania, mając na uwadze, iż wezwane zostało doręczone pozwanemu w dniu 23 sierpnia 2017 r. W niniejszej sprawie brak jest podstaw przyznania odsetek dopiero od dnia wyrokowania. Zasądzona kwota należna była bowiem powodowi już w momencie wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, odpowiadając rozmiarowi szkody majątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, co usprawiedliwia zasądzenie odsetek od chwili jej wymagalności.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, mając na uwadze, iż powódka uległa tylko nieznacznie w swym żądaniu. W konsekwencji Są uznał pozwanego za stronę przegrywającą spór w całości, a w konsekwencji jest zobowiązany do zwrotu powodowi, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu na mocy art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c.

Sygn. akt I C 1359/17

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)