Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 września 2020 roku

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pelewicz

Protokolant: Monika Biało

przy udziale prokuratora Zygmunt Łuczak

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 22 września 2020 roku,

sprawy Z. P. skazanego za przestępstwo z art. 207 § 1 kk, w przedmiocie zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 7 lipca 2020r. w sprawie sygn. akt II Ko 369/20 o zarządzeniu wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności w sprawie sygn. akt II K 672/17 Sądu Rejonowego w Mielcu,

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art.1 § 2 kkw,

p o s t a n o w i ł :

I.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

II.  zwolnić skazanego Z. P. od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami w tym zakresie obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 22 grudnia 2017r. sygn. II k 672/17 Z. P. został skazany za czyn z art. 207 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat. Dodatkowo Sąd oddał skazanego w okresie próby pod dozór kuratora oraz zobowiązał skazanego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby i do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Wyrok uprawomocnił się w dniu 30 grudnia 2017r.

W okresie próby w dniu 6 lipca 2018r. kurator zawodowy wniósł o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec skazanego Z. P..

Postanowieniem z dnia 19 września 2018 r. sygn. akt II Ko 1032/18 Sąd nie zarządził wykonania wobec skazanego kary pozbawienia wolności, ponieważ skazany wskazał, że podejmie leczenie odwykowe od 2 października 2018r. w Ośrodku (...) w M., co miało stworzyć szansę na poprawę jego zachowania.

W dniu 4 marca 2020r. kurator zawodowy ponownie złożył wniosek o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności, wskazując w uzasadnieniu, że Z. P. nie wywiązuje się z nałożonego obowiązku powstrzymania od nadużywania alkoholu, co jest dla domowników uciążliwe, w okresie ciągów alkoholowych nie trzeźwieje, upija się po kilka razy dziennie.

Na ww. wniosek kuratora, postanowieniem z dnia 7 lipca 2020 r. sygn. II Ko 369/20 Sąd Rejonowy w Mielcu na podstawie art. 75 §2 kk zarządził skazanemu Z. P. wykonanie kary 1 roku pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 22 grudnia 2017 r. sygn. akt II K 672/17.

Powyższe postanowienie zaskarżył osobistym zażaleniem skazany Z. P., wskazując, że znajduje się on pod stałą kontrolą lekarza rodzinnego z uwagi na stan jego zdrowia. Skazany oświadczył, że ma 69 lat i jest na diecie pokarmowej. Ponadto skazany oświadczył, że zaprzestanie uczęszczania przez niego na terapię uzależnień spowodowane było wstrzymaniem takiej terapii w P. z uwagi na stan pandemii.

-

Do swojego wniosku skazany załączył kartę informacyjną z leczenia szpitalnego z dnia 2 września 2019r. (rozpoznanie: m.in. zawał serca, nadciśnienie tętnicze) oraz historię horoby z (...) w P..

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:

Zażalenie skazanego Z. P. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji zebrał wyczerpujący materiał dowodowy istotny dla rozstrzygnięcia sprawy, a z poczynionych ustaleń wyciągnął wnioski, które Sąd odwoławczy w pełni aprobuje.

Stwierdzenie uchylania się od wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych świadczeń karnych wymaga nie tylko ustalenia obiektywnych faktów, że skazany nie wykonuje obowiązków wynikających z oddania pod dozór lub że nie wykonał nałożonych obowiązków lub orzeczonych świadczeń karnych, ale konieczne jest też stwierdzenie, że w konkretnej sytuacji można było od sprawcy wymagać wykonania tych zobowiązań. W wyrażeniu "uchyla się" mieści się bowiem negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do nałożonego na nią obowiązku ("zła wola"), sprawiający, że mimo obiektywnej możliwości sprawca obowiązku tego nie wypełnia, gdyż go wypełnić nie chce i to ze złej woli (zob. postanowienie SN 04.04.2018., V KK 66/18, Legalis 1770799, postanowienie SA w Krakowie z 27.10.2005., II AKzw 641/05, KZS 2005/11/34).

W powyższym kontekście Sąd I instancji słusznie przyjął, że skazany Z. P. po wydaniu w dniu 22 grudnia 2017r. wyroku skazującego (w sprawie II K 672/17), nie realizował nałożonego na niego obowiązku powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Nierealizowanie zaś przedmiotowego obowiązku prowadziło do licznych rażących naruszeń porządku prawnego, których to skazany dopuszczał się pod wpływem alkoholu i które zostały szczegółowo opisane przez Sąd I instancji, a więc w jego zachowaniu mieści się negatywne nastawienie do wykonania obowiązku, którego pomimo obiektywnej możliwości, skazany nie chce ze złej woli wykonać. Tym bardziej, że materiał dowodowy ewidentnie pokazuje, że uchybienia w zachowaniu skazanego w tym zakresie nie są marginalne i nie zostały następnie przez skazanego w spójny sposób usprawiedliwione.

Skazany w zasadzie nie kwestionuje wyżej wskazanych okoliczności, ograniczając się zaledwie do:

- usprawiedliwiania swojego zachowania poprzez wskazywanie na brak możliwości kontynuowania terapii,

- wskazywania na ograniczenia związane z wiekiem i stanem zdrowia, które w jego odczuciu powinny być przez Sąd potraktowane jako okoliczności przemawiające za odstąpieniem od wykonania wobec skazanego kary bezwzględnej.

Ustosunkowując się do argumentów zażalenia zauważyć jednak wypada, że stan zdrowia skazanego nie odbiega w jakiś szczególny sposób od stanu zdrowia jego rówieśników. Skazany cierpi na typowe w jego wieku choroby, które najczęściej są efektem długoletnich zaniedbań w sferze zdrowotnej. Nie są to jednak schorzenia, które uzasadniałyby odstąpienie od zastosowania kary bezwzględnej. Jest wręcz przeciwnie – można bowiem przyjąć, uwzględniając aspekt zdrowotny, że osadzenia skazanego w zakładzie karnym przyniesie dla jego zdrowia zbawienne efekty. Skazany będzie miał bowiem możliwość przestrzegania diety, zaleceń lekarskich i przede wszystkim zyska szansę na uporanie się z własnym problemem alkoholowym.

Podkreślenia wymaga również to, że skazany Z. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Mielcu sygn. II K 672/17 został zobowiązany do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Wyrok ten nie zobowiązywał go do uczęszczania na terapię. Tym samym zgłoszony przez skazanego fakt niemożności uczęszczania na terapię co do zasady ocenić należy jako nieistotny. Istotne natomiast jest to, że skazany w okresie próby nadal nadużywał alkohol, zakłócając spokój członków swojej najbliższej rodziny.

Utrzymując w mocy zaskarżone postanowienie Sąd odwoławczy działał w oparciu o art. 437 § 1 kpk, który to przepis z mocy art. 1 § 2 kkw znajduje swoje posiłkowe zastosowanie także w postępowaniu wykonawczym. Niezależnie od powyższych rozważań należy wskazać na możliwość wykonania kary pozbawienia wolności zarządzonej doi wykonania wobec skazanego Z. P. w ramach systemu dozoru elektronicznego, a to na mocy wyraźnego brzemienia art. 43 1a kkw.

Zwolnienie skazanego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze znajduje uzasadnienie w treści art.636 § 1 kpk i art.624 § 1 kpk w zw. z art.1 § 2 kkw – ze względu na trudną sytuację finansową skazanego, który utrzymuje się wyłącznie z niewielkiej emerytury.