Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Maria Sałacińska

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2019 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania I. S.

od orzeczenia (...)r. nr (...). (...).1. (...).2017

przeciwko W. (...) w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

- oddala odwołanie.

Zarządzenie: odpis wyroku doręczyć:

- odwołującej z pouczeniem o środku zaskarżenia i sposobie jego wniesienia,

- pełnomocnikowi (...).

Sygn. akt VI U 429/17

UZASADNIENIE

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 28 września 2017 r. W. (...) w W. (dalej jako: (...)) utrzymał w nocy zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. (dalej jako: (...)) z dnia 8 sierpnia 2017 r nr (...).

Orzeczeniem (...) z dnia 8 sierpnia 2017 roku zaliczono I. S. do lekkiego stopnia niepełnosprawności o symbolu przyczyny 03-L i 10-N na stałe. W zakresie wskazań (...) podał, że jest zdolna do podjęcia zatrudnienia na otwartym rynku pracy, nie wymaga: szkolenia, zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej, korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Dodatkowo wskazał, że nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znaczenie ograniczoną możliwością samodzielniej egzystencji, nie spełnia przesłanek do przyznania „karty parkingowej”.

(orzeczenie (...) z 28 września 2017 r oraz orzeczenie (...) z dnia 8 sierpnia 2017 roku. – akta (...))

I. S. odwołała się od orzeczenia (...) i tym samym od poprzedzającego je orzeczenia (...). Wskazała, że utraciła węch w wyniku pracy wobec czego nie jest w stanie wykonywać zawodu analityka w Laboratorium (...). Ponadto podała, że ze względu na utratę węchu narusza jej sprawność, ogranicza bytowanie, uzasadnia pomoc innych osób w wykonywaniu codziennych czynności. Schorzenie utraty węchu jest trwałe i nie da się zrekompensować przy pomocy żadnego wyposażenia ortopedycznego. Podniosła również, że brak węchu i smaku ogranicza możliwości zawodowe i zarobkowe.

(odwołanie – k. 1-1verte)

W. (...) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Uzasadniając swoje stanowisko zawarte w odpowiedzi na odwołanie (...) podniósł, iż nie znalazł podstaw do zmiany wydanego orzeczenia i uznał za zasadne przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3-3verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca I. S. z wykształcenia jest analitykiem medycznym. Pracowała w zawodzie do 2012 roku w Laboratorium (...). Aktualnie zatrudniona jako ekspedytor poczty przy przesyłkach. Zmiana pracy nastąpiła w następstwie wypadku drogowego w 2009 roku w wyniku którego utraciła węch, częściowo smak. Od tego czasu odczuwa bóle i zawroty głowy.

W zakresie stanu zdrowia neurologicznego i otolaryngologicznego odwołująca cierpi na zaburzenia węchu i smaku bez cech uszkodzenia nerwów czaszkowych, bez cech niedowładu i ataksji w kończynach górnych i dolnych, bez objawów piramidowych. Ma zachowaną prawidłową ruchomość kręgosłupa we wszystkich kończynach, bez objawów korzeniowych w kończynach górnych i dolnych. Nie ma pourazowych zmian w obrębie struktur mózgowia. Cierpi na osłabienie pobudliwości błędnika lewego w okresie zaawansowanej kompensacji ośrodkowej z zadowalającym stanem układu równowagi. Stan układu równowagi nie powoduje kłopotów w życiu codziennym oraz w przypadku podjęcia pracy w zawodzie niewymagającym w pełni sprawnego układu równowagi.

Z przyczyn neurologicznych ma obniżoną zdolność do wykonywania pracy w porównaniu ze zdolności, którą wykazuje się osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością, nie powoduje to ograniczenia zdolności do zatrudnienia na ogólnym rynku pracy, nie wymaga przystosowania stanowiskowego dla osoby niepełnosprawnej. Brak jest podstaw od uznania odwołującej za niepełnosprawną w stopniu wyższym niż lekki z powodu przyczyny o symbolu 10-N i 03-L. Nie istnieje konieczność stałej lub długotrwałej opieki innej osoby lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie wymaga korzystania z systemu wsparcia środowiskowego przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Z przyczyn otolaryngologicznych może być zatrudniona na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych możliwości odwołującej (z ograniczeniem do zawodów niewymagających sprawnego układu równowagi).

(opinia biegłego neurologa J. S. z dnia 23 marca 2018 roku – k. 13-13verte; opinia biegłego otolaryngologa Z. K. z dnia 3 sierpnia 2018 roku – k. 24-26; uzupełniająca opinia biegłego otolaryngologa Z. K. z dnia 4 listopada 2019 roku –k. 58-60)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wnioski z opinii biegłych z zakresu neurologii oraz otolaryngologii. Sąd podziela wnioski biegłych. Opinie biegłych zostały wykonane w sposób fachowy, ich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Strony nie zgłaszały zastrzeżeń, ani zarzutów do opinii biegłych, wobec czego Sąd uznał, że opinie jako sporządzone w sposób kompletny mogą stanowić podstawę do dokonania ustaleń odnośnie stanu zdrowia odwołującej.

Odnośnie wskazań biegłego otolaryngologa Z. K., że w zakresie ewentualnego powrotu do zawodu konieczna jest opinia specjalisty z zakresu medycyny pracy Sąd uchylił swoje pierwotne postanowienie dowodowe które dopuszczało dowód z opinii biegłego z tej specjalności. W tym zakresie Sąd miał na względzie wskazanie biegłego neurologa J. S. która wskazała, że odwołująca może być zatrudniona na otwartym rynku pracy, podobnie wskazał również biegły Z. K.. Ocena powrotu powódki do poprzednio wykonywanego zawodu pozostawała kwestią wtórną ponieważ podstawą do oceny konieczności specjalnego zatrudnienia jest to czy osoba niepełnosprawna może być zatrudniona na otwartym rynku pracy ze względu na niepełnosprawność, czy też jako osoba niepełnosprawna może być zatrudniona na określonych stanowiskach przystosowanych. Sąd uznał, że wyjaśnienie obojga biegłych w zakresie oceny zdolności do zatrudnienia na otwartym rynku pracy są w pełni wystarczające i uchylił wydane przez siebie postanowienie i zaniechał zasięgania opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była zasadność odwołania I. S. od orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez (...) w W. z dnia 28 września 2017 r., na mocy którego (...) utrzymał w całości zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 8 sierpnia 2017 r. I. S. odwołała się od orzeczenia (...) i jednocześnie zaskarżonego orzeczenia (...) wnosząc o ustalenie zmianę orzeczenia zgodnie ze stanem jej zdrowia. Wobec powyższego Sąd uznał, że odwołanie I. S. jest kierowane o zmianę jej stopnia niepełnosprawności oraz poszczególnych wskazań w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 511, ze zm.) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1) znaczny;

2) umiarkowany;

3) lekki.

Z art. 4 ust. 2 tej ustawy wynika z kolei, że do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Zaś do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3 tej ustawy).

W toku niniejszej sprawy Sąd ustalił, że odwołująca nie spełnia przesłanek do zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Sąd oparł się w tej materii na opiniach biegłych z zakresu neurologii i otolaryngologii. Biegli mają wiedzę specjalistyczną, pozwalającą im ocenić stan zdrowia odwołującej pod kątem ustawowych przesłanek zaliczenia do określonego stopnia niepełnosprawności. Wymienieni biegli zgodnie orzekli, że stan zdrowia odwołującej nie uzasadnia zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, lecz uznania, że jest ona osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim. W zakresie czynności dnia codziennego jest osobą wydaloną i samodzielną. Z ustaleń Sądu wynika, że nie jest ona niezdolna do pracy, zdolna do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej. Nie wymaga także pomoczy innej osoby w pełnieniu ról społecznych. Sąd oczywiście dostrzega, że odwołująca cierpi na zaburzenia węchu, smaku oraz ma naruszoną sprawność układu równowagi co powoduje zawroty i bóle głowy. Jednakże wbrew temu co twierdzi nie powoduje to niemożności wykonywania codziennych czynność, tylko ewentualne utrudnienie w ich wykonywaniu. Mogą one ewentualnie zajmować więcej czasu i wymagać większej uwagi ze strony odwołującej, jednak nie jest potrzebna osoba trzecia do pomocy w czynnościach dnia codziennego. Ponadto nie jest spornym, że odwołująca jest zdolna do pracy – aktualnie pracuje w charakterze ekspedytora na poczcie. Kwestionowała to, że nie wykonuje pracy zgodnie z wykształceniem i kwalifikacjami ze względu na utratę węchu. Jest to prawda, ale nie powoduje to, że odwołująca musi być zatrudniona w zakładzie pracy chronionej, tj. przedsiębiorstwa przystosowanego do zatrudniania osób z wyższymi stopniami niepełnosprawności. Do głównych celów jego funkcjonowania należy aktywizacja zawodowa osób, które nie poradziłyby sobie na otwartym rynku pracy. Jak Sąd wskaże niżej brak jest podstaw do uznania, że odwołująca nie może być zatrudniona na otwartym rynku pracy.

Odnosząc się do faktu kwestionowania przez odwołującą orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w zakresie kolejnych wskazań Sąd zważył jak niżej. Odwołująca wskazywała, że nie zgadza się z tym, że może zostać zatrudniona na otwartym rynku pracy ze względu na zaburzenia węchu oraz smaku. Zgodnie z § 4 ust. 1 – 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności Dz.U.2018.2027 j.t.; dalej jako: rozporządzenie) przy ocenie zdolności do wykonywania zatrudnienia osoby zainteresowanej, która nie była dotychczas zatrudniona, bierze się pod uwagę, czy i jakie zatrudnienie mogłaby podjąć przy uwzględnieniu jej wykształcenia, zawodu i posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie zdolności osoby zainteresowanej do zatrudnienia na stanowisku pracy, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, bierze się pod uwagę, czy osoba ta może być zatrudniona tylko w tych warunkach. Przy ocenie zdolności do kontynuowania zatrudnienia osoby zainteresowanej, która utraciła zdolność do zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku, bierze się pod uwagę zachowane przez tę osobę, mimo naruszonej sprawności organizmu, możliwości do zatrudnienia po przekwalifikowaniu lub przeszkoleniu zawodowym. Z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, że odwołująca może podejmować pracę ogólnie dostępną dla innych osób, z tym że powinno to być z ograniczeniem prac wykonywanych ze względu na zaburzenia równowagi i węchu. Na otwartym rynku pracy w ocenie Sądu istnieje możliwość podjęcia pracy bez konieczności zatrudniania odwołującej na stanowisku pracy przystosowanym do niepełnosprawności takiej jak ma odwołująca, tj. z odpowiednim oprzyrządowaniem lub wyposażeniem. Odwołująca jest w stanie podjąć pracę na stanowiskach, które nie wymagają sprawności węchu oraz układu równowagi. Oczywiście może to nie być zgodne z kwalifikacjami odwołującej jako analityka, gdzie pracowała przez 15 lat , jednak jej stan zdrowia nie kwalifikuje jej do zatrudniania na stanowiskach tylko przystosowanych poprzez oprzyrządowanie lub zakładzie pracy chronionej. Naruszenie sprawności organizmu nie jest tak zaawanasowane, aby uniemożliwiało wykonywanie pracy dostępnej na otwartym rynku pracy.

Odnosząc się do wskazania, że odwołująca nie wymaga szkolenia (w tym szkolenia specjalistycznego) należy wskazać, że brak jest podstaw do zmiany orzeczenia w tym zakresie. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy Kierownik powiatowego urzędu pracy inicjuje i organizuje szkolenie dla bezrobotnych osób niepełnosprawnych lub innych osób niepełnosprawnych poszukujących pracy i niepozostających w zatrudnieniu, a zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy, w celu zwiększenia ich szans na uzyskanie zatrudnienia, podwyższenia dotychczasowych kwalifikacji zawodowych lub zwiększenia aktywności zawodowej, a w szczególności w razie:

1) braku kwalifikacji zawodowych;

2) konieczności zmiany kwalifikacji w związku z brakiem propozycji odpowiedniego zatrudnienia;

3) utraty zdolności do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie.

Wobec powyższego przesłanką do ustalenia prawa od szkoleń jest uznanie, że odwołująca utraciła zdolność do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie i nie ma perspektywy do podjęcia pracy w zawodach wymagających innych kwalifikacji. Jak wynika z ustaleń Sądu odwołująca pracowała jako analityk, a ostatnio w okresie kiedy pojawiły się zaburzenia węchu jako pracownik ekspedytor na poczcie przy obsłudze przesyłek. Brak jest jakichkolwiek przeciwwskazań ze strony stanu zdrowia fizycznego do podjęcia pracy w podobnym charakterze jako ekspedytor. Ponadto nie wyklucza to ewentualnego podjęcia przez odwołującą pracy w innym charakterze niewymagającym sprawnego układu równowagi oraz węchu i smaku.

Brak również podstaw do uznania, że odwołująca wymaga zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej. Zakład aktywności zawodowej jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo jednostką tworzoną w celu zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności i osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono autyzm, upośledzenie umysłowe lub chorobę psychiczną (art. 28 i 29 ustawy). Jak wynika z ustaleń Sądu odwołująca jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim. Wobec tego nie ma uprawnienia do zatrudniania jej w zakładzie aktynowości zawodowej. Nie istnieje wobec tego konieczność zatrudnienia w miejscu pracy, w którym istnieją potrzeby osób niepełnosprawnych w zakresie przystosowania stanowisk pracy, pomieszczeń higienicznosanitarnych i ciągów komunikacyjnych oraz spełniają wymagania dostępności do nich oraz nie jest wymagane zapewnienie doraźnej i specjalistycznej opieki medyczne, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych.

Brak również podstaw do uznania, że odwołująca wymaga konieczności uczestnictwa w terapii zajęciowej. Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia przy ocenie konieczności korzystania przez osobę zainteresowaną z uczestnictwa w terapii zajęciowej, przez co rozumie się rehabilitację w warsztacie terapii zajęciowej - bierze się pod uwagę, czy upośledzenie organizmu uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, z tym że w przypadku osób upośledzonych umysłowo i psychicznie chorych przyjmuje się, że taki stan odpowiada orzeczeniu o co najmniej umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Odwołująca nie jest osoba niepełnosprawną z przyczyn intelektualnych lub psychiatrycznych w stopniu umiarkowanym. Odwołująca nie jest osobą upośledzoną neurologicznie. Nie wymaga w tym zakresie rehabilitacji. Ze względu na schorzenia otolaryngologiczne (zaburzenia węchu) również nie wymaga rehabilitacji.

Brak jest podstaw do ustalenia, że odwołująca wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji. Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia przy ocenie konieczności korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji bierze się pod uwagę, czy występuje ograniczenie lub brak zdolności do wykonywania czynności stosownie do wieku, płci i środowiska, które uniemożliwia osiąganie niezależności ekonomicznej lub fizycznej. Ocena niezależności ekonomicznej nie występuje jako przesłanka wskazania konieczności korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji ( § 5 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.). Wsparcie to wiąże się z możliwością korzystania z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki. Ustawa o pomocy społecznej przewiduje w szczególności następujące formy wsparcia dla osób niepełnosprawnych: zasiłek stały (art. 37 ustawy o pomocy społecznej – dalej jako u.p.s.), zasiłek okresowy (art. 38 u.p.s.), pomoc w formie rzeczowej w celu ekonomicznego usamodzielnienia (art. 43 u.p.s.), poradnictwo specjalistyczne, w szczególności prawne, psychologiczne i rodzinne (art. 46 u.p.s.), specjalistyczne usługi opiekuńcze (art. 50 u.p.s.), usługi opiekuńcze i bytowe w formie rodzinnego domu pomocy (art. 52 u.p.s.), pobyt w mieszkaniu chronionym (art. 53 u.p.s.), prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej (art. 54 u.p.s.). Brak jest w aktach sprawy informacji na temat tego, że w związku ze stanem zdrowia psychicznego lub fizycznego odwołująca nie ma możliwości osiągania jakichkolwiek dochodów w stopniu zapewniającym utrzymanie. Wręcz przeciwnie odwołująca pracuje zawodowo na poczcie. Odwołująca jest również w stanie wykonywać czynności dnia codziennego, obowiązki zawodowe. Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 1 kryterium ustania, że osoba wymaga wsparcia nie jest czas,w jakim wykonuje czynności ale to, czy jest zdolna do wykonywania ich sama jako osoba niezależna fizycznie. W ocenie Sądu odwołująca jest osobą dostatecznie niezależną fizycznie, aby sama w odpowiednim dla siebie czasie wykonywała wszelkie czynności związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego. Biegli nie wskazali na jakiekolwiek okoliczności dotyczące braku możliwości samodzielnego dbania o higienę osobistą, wyżywienie czy utrzymanie ekonomiczne.

Odnosząc się do konieczności stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczona możliwością samodzielnej egzystencji Sąd uznał, że również brak jest podstaw do uznania, że jest to wskazane u odwołującej. Zgodnie z treścią art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy, w orzeczeniu powiatowego zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności, m.in. konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Zdefiniowanie kryteriów, które decydują o tym, czy ktoś jest osobą ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji nie może być dowolne. Nie jest też pozostawione arbitralności ocen osób wykonujących obowiązki orzecznicze. Ocena ta musi nastąpić przez pryzmat przepisu art. 4 ust. 4 ustawy, który stanowi wyraźnie, że niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 4 ustawy osoba, która wymaga zapewnienia całkowitej opieki w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych to osoba charakteryzująca się niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Sąd ustalił, że odwołująca jest osoba na tyle zaradną życiowo, że nie jest konieczne aby ktokolwiek stale lub długotrwale opiekował się nią lub jej pomagał. Odwołująca nie jest osobą o znacznie ograniczonej percepcji czy schorzeniach neurologicznych uniemożliwiających postrzeganie otoczenia. Brak jest okoliczności świadczących, że jest osobą, dla której niemożliwe jest zrobienie zakupów, porusza się samodzielnie, samodzielnie wykonuje czynności związane z opieką nad prowadzonym gospodarstwem domowym. Uprawnienie, o które wnioskowała odwołująca jest szczególnym przewidzianym dla osób których stan zdrowia wymaga asysty innej osoby lub odpowiedniego wsparcia materialnego ze względu na niemożność lub ograniczenie samodzielnej egzystencji. W przypadku odwołującej brak jest spełnienia przesłanki braku możliwości samodzielnej egzystencji. Jak wskazano wyżej, jest ona osobą która sama prowadzi gospodarstwo domowe i wykonuje czynności dnia codziennego.

Przesłanki przyznania osobie niepełnosprawnej karty parkingowej określają przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 3a pkt 1 ww. ustawy, kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 4 ww. ustawy kartę parkingową osobie, o której mowa w ust. 3a pkt 1 i 2, wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, przewodniczący powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), na podstawie wydanego przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności:

1) orzeczenia o niepełnosprawności,

2) orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,

3) orzeczenia o wskazaniach do ulg i uprawnień

- wraz ze wskazaniem, o którym mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Wskazanie dotyczy osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna). Odwołująca mimo, że jest osobą niepełnosprawną o symbolu przyczyny niepełnosprawności 10-N, to jest niepełnosprawną w stopniu lekkim. Biegli, którzy wydawali w tej sprawie opinie, a których wnioski Sąd podziela nie wskazywali, że odwołująca ze względu na swoją niepełnosprawność jest osobą uprawnioną do uzyskania karty parkingowej.

Reasumując wszelkie powyższe rozważania, odwołanie I. S. jest niezasadne, bowiem decyzja (...) i poprzedzającą ją decyzja (...) są zgodne z prawem w całości. Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, oddalając odwołanie.