Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XI GC 618/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 19 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2020 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. P. i M. P.

przeciwko pozwanej B. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 60.067 zł (sześćdziesiąt tysięcy sześćdziesiąt siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 8.421 zł (osiem tysięcy czterysta dwadzieścia jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 618/19

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

W. P. oraz M. P. złożyli pozew przeciwko B. C. o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz solidarnie kwoty 60 067 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania.

W uzasadnieniu pozwu, powodowie wskazali, iż dysponując tytułem prawnym do nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), stanowiącej działkę gruntu 5/2 oraz 7/2 o łącznej powierzchni 1,3960 ha stanowiącej własność Gminy M. S., w dniu 26 czerwca 2014 r. zawarli z pozwaną umowę najmu ww. nieruchomości, celem prowadzenia przez pozwaną działalności gospodarczej. Pozwana zobowiązała się do zapłaty czynszu w wysokości 2,40 zł/m 2 płatnego z góry do 15-ego dnia każdego miesiąca na podstawie wystawionej faktury VAT. Pozwana uiściła w terminie czynsz jedynie za miesiąc lipiec 2014 r., pozostając w zwłoce z płatnościami pozostałych należności, wobec czego powodowie skorzystali z prawa zastawu na ruchomościach pozwanej wniesionych do przedmiotu najmu. Dnia 19 grudnia 2014 r. pozwana oświadczyła o wypowiedzeniu umowy najmu za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Mimo upływu okresu wypowiedzenia, pozwana nie zabrała składowanych rzeczy i nie uporządkowała zajmowanego gruntu wbrew postanowieniom umownym.

Wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. tutejszy Sąd nakazał pozwanej aby usunęła z części nieruchomości położonej przy ul. (...) w S. oznaczonej jako działki gruntu o nr 5/4 i 7/2 obręb (...), wszelkie urządzenia, materiały budowlane, maszyny i kontenery, a nadto by usunęła z części nieruchomości dwa kontenery budowlane. Nadto zasądzono od pozwanej na rzecz powodów kwotę 12 000 zł tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy najmu.

W styczniu 2017 r. powodowie uporządkowali teren zajmowany przez pozwaną, tak aby ruchomości pozwanej zajmowały jak najmniejszą powierzchnię- 580 m 2, wobec czego wysokość odszkodowania od stycznia 2017 r. określono na kwotę 1393 zł (2,4 zł x 580,55 m 2) w stosunku miesięcznym. Mimo uiszczenia przez pozwaną kwoty zasądzonej wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. pozwana nie uprzątnęła zajmowanej części nieruchomości, zaś rozmowy stron nie przyniosły rezultatu.

Pismem z dnia 1 czerwca 2018 r. wezwano pozwaną do wykonania wyroku, poprzez usunięcie ruchomości znajdujących się na gruncie użytkowanym przez powodów oraz do zapłaty kwoty 52 800 zł tytułem odszkodowania za okres do maja 2018 r. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

W związku z niemożnością dysponowania przez powodów całą powierzchnią gruntu, działanie pozwanej doprowadziło do powstania szkody w majątku powodów, który nie mogą wynająć nieruchomości innemu najemcy w kwocie 60 067 zł za okres od listopada 2015 r. do lipca 2018 r.

Nakazem zapłaty z dnia 15 października 2018 r. (k. 105), uzupełnionym postanowieniem z dnia 5 listopada 2018 r. (k. 113) Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu, pozwana podniosła, iż powodowie uniemożliwili pozwanej swobodne dysponowanie z pozostawionych na wynajmowanym gruncie ruchomości, wskazując na dokonane prawo zastawu, wobec czego pozwana nie była wstanie wydać nieruchomości w stanie wolnym od rzeczy.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie M. P. i W. P. prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) S.C. W. P., M. P. z siedzibą przy ul. (...) w S., dysponują tytułem prawny do nieruchomości gruntowej położonej w S. przy ul (...) stanowiącej działki gruntu 5/2 oraz 7/2 o łącznej powierzchni 1,3960 ha stanowiącej własność Gminy M. S., wynikający z umowy najmu z dnia 13 sierpnia 2009 r, zawartej z wieczystym użytkownikiem nieruchomości.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 13 sierpnia 2009 r. k. 13-19;

W dniu 26 czerwca 2014 r. powodowie zawarli z B. C., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), umowę najmu nieruchomości położonej w (...) przy ul. (...) w S. stanowiącej działki gruntu 5/4, 7/2 oraz 7/4 o powierzchni 1000 m 2 wraz z bramą wjazdową, celem prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwaną w zakresie m. in. zagospodarowaniem terenów zieleni, robotami drogowymi oraz sprzedażą drewna.

Strony ustaliły czynsz najmu w wysokości 2,40 zł/m 2 płatny z góry do 15-go dnia każdego miesiąca na podstawie wystawionej faktury VAT. Umowa została zawarta na czas nieokreślony z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Nadto pozwana zobowiązała się do używania przedmiotu najmu zgodnie z jego przeznaczeniem, utrzymania go w należytym stanie i wymaganiami prawidłowej gospodarki, jak również z utrzymaniem porządku, ładu estetycznego oraz zachowaniem wszelkich norm i standardów obowiązujących przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

Po zakończeniu najmu pozwana zobowiązania się do niezwłocznego zwrócenia nieruchomości w stanie niepogorszonym.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 26 czerwca 2014 r. k. 20-21;

- wydruk (...) k. 96-100;

- zeznania M. P. k. 135;

- zeznania W. P. k. 135;

- zeznania świadka T. C. k. 220;

Pismem z dnia 25 listopada 2014 r. powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 7 446,40 zł tytułem zaległego czynszu dzierżawnego. W piśmie poinformowano pozwaną, że zgodnie z art. 670 k.c. powodom służy na ruchomościach pozwanej ustawowe prawo zastawu.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 25 listopada 2014 r. k. 23-24

Pismem z dnia 19 grudnia 2014 r. B. C. oświadczyła o wypowiedzeniu umowy najmu za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Dowód:

- pismo z dnia 19 grudnia 2014 r. k. 22;

Pismem z dnia 23 lipca 2015 r. powodowie wezwali pozwaną do dobrowolnego wydania w stanie wolnym od rzeczy nieruchomości w terminie do dnia 31 lipca 2015 r. o raz do uregulowania wszelkich zaległości z tytułu korzystania z nieruchomości w terminie do dnia 31 lipca 2015 r.

Dowód:

­ - pismo z dnia 23 lipca 2015 r. k. 25;

- dokumentacja fotograficzna k. 46-87;

Wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. tutejszy Sąd w pkt I nakazał pozwanej aby usunęła z części nieruchomości, położonej w S. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki gruntu o numerach 5/4 i 7/2, obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o nr (...), wszelkie urządzenia, materiały budowlane, maszyny i kontenery, a nadto by usunęła z części nieruchomości, położonej w S. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka gruntu o numerze 7/5, obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o nr (...) dwa kontenery budowlane, przy czym miejsce położenia wyżej wymienionych ruchomości oznaczone zostało kolorem czerwonym na mapie, stanowiącej integralną część orzeczenia. Nadto w pkt III zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 12 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot cząstkowych, zasądzając również w pkt VI wyroku na rzecz powodów koszty procesu.

Dowód:

- wyrok z dnia 11 października 2016 r. k. 26-27;

Powodowie wydzierżawili pozostałą część przysługującej im nieruchomości o powierzchni 1188 m 2, 1000 m 2 za czynsz dzierżawny w wysokości 2500 zł netto + VAT miesięcznie oraz 2032,52 zł netto + VAT miesięcznie. Nadto powodowie wynajmowali części nieruchomości o powierzchni 1000 m 2 za kwotę 2500 zł netto + VAT miesięcznie, 10 000 m 2 za cenę 2,50 zł/m 2 netto + VAT miesięcznie oraz za kwotę 813 zł netto miesięcznie.

Dowód:

- umowy dzierżawy k. 28-31;

- umowy najmu k. 32-39;

- oferty wynajmu k. 40-46;

Powodowie dokonali uprzątnięcia zajmowanego przez pozwaną gruntu, tak aby ruchomości pozwanej zajmowały jak najmniejszą powierzchnię, pozostawiając ruchomości pozwanej na gruncie o łącznej powierzchni 580,39 m 2.

Pismem z dnia 22 maja 2018 r. powodowie wezwali pozwaną do wykonania pkt. I wyroku z dnia 11 października 2016 r. a także zapłaty na rzecz powodów kwoty 52 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot cząstkowych począwszy od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia 2 maja 2018 r. w terminie do dnia 10 czerwca 2018 r. tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy najmu.

Dowód:

- pismo z dnia 22 maj 2018 r. k. 98-91;

- dowód nadania wraz z potwierdzeniem odbioru k. 92-93;

- mapa k. 94v.-95;

- zeznania M. P. k. 135;

- zeznania W. P. k. 135;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powodowie wywodzili podstawę swojego roszczenia z art. 659 k.c. oraz 471 k.c. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. § 2. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Natomiast zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w toku postępowania dokumentów, zeznań powodów oraz świadka. Wiarygodność dowodów nie była przez strony kwestionowana. W sprawie nie było sporu co do umowy łączącej strony, jej treści, zaległych zobowiązań pozwanej. Spór zaś dotyczył interpretacji dowodów, swobodnego dostępu pozwanej do ruchomości pozostawionych na gruncie powodów oraz sposobu naliczania przez powodów dalszych należności tytułem czynszu najmu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów pozwanej w zakresie ograniczenia pozwanej dostępu do jej ruchomości, w ocenie Sądu zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie. Owszem jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, w związku z powstaniem zaległości, powodowie dokonali zastawu rzeczy pozwanej do czasu uregulowania należności, co nastąpiło w maju 2015 r. jednakże mimo wypowiedzenia umowy najmu przez pozwaną i wyłączenia ruchomości pozwanej z prawa zastawu, pozwana do dnia rozpoznania niniejszej sprawy nie usunęła ruchomości, mimo wydania w dniu 11 października 2016 r. prawomocnego wyroku, nakazującego pozwanej usunięcie jej ruchomości. Nadto jak wynika z przedłożonej dokumentacji fotograficznej oraz zeznań powodów, dostęp do gruntu na którym znajdowały się rzeczy pozwanej nie był ograniczony, zaś to pozwana nie wykazała woli wykonania orzeczenia ani postanowień umowy, na mocy której pozwana zobowiązała się do wydania przedmiotu najmu- gruntu w stanie wolnym od rzeczy w przypadku wypowiedzenia umowy najmu.

Nadto nie zasługiwały na uwzględnienie również zarzuty pozwanej dotyczące niewykazania przez powodów faktycznie zajmowanej przez rzeczy pozwanej powierzchni jak również zarzut dotyczący naliczania czynszu najmu za powierzchnię wskazaną w umowie, mimo jej modyfikacji przez powodów. Na wykazanie powyższych zarzutów, pozwana wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sadowych, jednakże wobec nieuiszczenia przez pozwaną zaliczki w efekcie oddalenia wniosku pozwanej o zwolnienie od kosztów sądowych w tym zakresie, wnioski te podlegały oddaleniu.

Jak wynika z przedłożonych dokumentów, po uprzątnięciu ruchomości pozwanej, powierzchnia zajmowana zmniejszyła się do 580,39 m 2, na co wskazują zeznania powodów oraz przedłożone wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia z dnia 22 maja 2018 r. (k. 88-91), w którym wskazano, iż od lutego 2017 r. powodowie obciążali pozwaną połową kwoty 2400 zł tj. kwotą 1200 zł.

Na podstawie sporządzonej dnia 21 maja 2018 r. mapy geodezyjnej (k. 94v-95), powodowie dokonali przeliczenia zajmowanej powierzchni przez stawkę najmu w kwocie 2,4 zł/m 2 obciążając pozwaną kwotą 1393 zł miesięcznie.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Dochodząc roszczenia wywodzonego z art. 471 k.c. powód winien wykazać, że dłużnik nienależycie wykonał swoje zobowiązanie, że powód poniósł szkodę i że między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą zachodzi adekwatny (normalny) związek przyczynowy.

Granice obowiązku odszkodowawczego wyznacza treść art. 361 § 2 k.c. Zgodnie z tą regulacją w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Majątek zaś jest ogółem aktywów i pasywów. Rodzaj szkody majątkowej w postaci straty (damnum emergens) polega na zmniejszeniu majątku poszkodowanego wskutek zdarzenia, z którym związana jest czyjaś odpowiedzialność, natomiast utracony zysk (lucrum cessans) to wartość, która weszłaby do majątku, gdyby nie zdarzenie powodujące szkodę. Dla ustalenia istnienia oraz wysokości szkody w postaci straty stosuje się metodę dyferencjacyjną, polegającą na porównaniu rzeczywistego stanu majątku poszkodowanego przed zdarzeniem sprawczym ze stanem istniejącym po tym zdarzeniu. Gdy majątek jest niższy od stanu sprzed zdarzenia sprawczego, wówczas poszkodowany poniósł stratę. W przypadku utraconego zysku porównywane wartości to majątek obecny i majątek w takiej wysokości, jaka istniałaby, gdyby nie okoliczność powodująca szkodę. Ponieważ utracone zyski ze swej istoty mają wyłącznie charakter hipotetyczny, przyjmuje się, że powinny być wykazane z dużym prawdopodobieństwem, tak dużym, że uzasadnia ono przyjęcie wniosku, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła.

Podstawą skutecznego domagania się odszkodowania jest wykazanie przez wierzyciela istnienia pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę a szkodą normalnego związku przyczynowego, określonego w art. 361 § 1 k.c. Tak rozumiany związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem określonego rodzaju zdarzeń (tak w wyroku z 29 listopada 2006 r., II CSK 259/06).

W niniejszej sprawie niewykonanie przez pozwaną jej obowiązku zwrotu rzeczy w stanie niepogorszonym nie budzi wątpliwości. Powodowie wskazali, że teren, zajmowany przez rzeczy pozwanej, mogliby wynająć za kwotę 2,4 zł za m 2. Twierdzenie to zostało poparte dowodami – przedłożono umowy najmu, z których wynika, że po takich właśnie stawkach powodowie wynajmowali inne części tej samej nieruchomości. Nadto z zeznań powodów wynika, że mieli oni chętnych na wynajem także tej części działki, która zajmowana jest przez rzeczy pozwanej.

Pozwana nie przedstawiła dowodów przeciwnych, zatem zeznania powodów w tym zakresie uznano za w pełni wiarygodne. Oznacza to, iż powodowie wykazali z dużym prawdopodobieństwem, że mogliby osiągnąć dochód w kwotach 2400 zł miesięcznie, gdyby nie fakt, że pozwana nie opróżniła ze swoich rzeczy wynajmowanego wcześniej placu.

Mając powyższe na uwadze żądanie zapłaty uwzględniono w całości co do kwot po 2400 zł miesięcznie za okres od grudnia 2015 do stycznia 2017 r. (14 x 2400 zł= 33 600 zł) oraz kwot po 1393 zł od lutego 2017 r. do lipca 2018 r. (19 x 1393 zł= 26 467 zł) co daje łączną kwotę 60 067 zł.

Na marginesie sąd wskazuje, że dowód w postaci zeznań świadka P. T. nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ponieważ zeznanie dotyczyłoby okresu nieobjętego sporem.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu – co nie było w istocie kwestionowane przez pozwaną.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powodów koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 5400 – zł, zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłata od pozwu w kwocie 3004 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)