Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o emeryturę

na skutek odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 23 lipca 2019 r.

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy W. W. prawo do emerytury z dniem 1 lipca 2019 roku;

Sygn. akt VU 1284/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 lipca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń społecznych Oddział w G. odmówił wnioskodawcy W. W. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu z dnia 14 sierpnia 2019 roku wnioskodawca wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury, po zaliczeniu do szczególnego stażu pracy okresu pracy w 1985 roku oraz od 15 lutego 1990 roku do 19 grudnia 1995 roku na stanowisku elektromontera.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

W piśmie procesowym z dnia 15 października 2019 roku wnioskodawca sprecyzował odwołanie w ten sposób, że wniósł o zaliczenie do szczególnego stażu pracy okresów:

- od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku ;

- od 1 stycznia 1989 roku do 31 listopada 1997 roku;

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. urodził się w dniu (...).

W dniu 11 lipca 2019 roku złożył wniosek o emeryturę oraz oświadczenie o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek, k.22-24 akt emerytalnych)

Ubezpieczony ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2017 roku do 30 kwietnia 2021 roku.

(okoliczność niesporna)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił okres składkowy
i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, 4 miesiące i 26 dni.

Organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu 9 lat, 10 miesięcy i 21 dni, tj. okresy prac wykonywanej w Zakładach (...):

- od 1 grudnia 1976 roku do 14 listopada 1977 roku na stanowisku elektromontera urządzeń stacyjnych;

- od 15 listopada 1977 roku do 23 października 1979 roku na stanowisku elektromontera obwodów wtórnych zabezpieczeń automatyki;

- od 3 listopada 1981 roku do 31 października 1985 roku na stanowisku elektromontera obwodów wtórnych zabezpieczeń automatyki;

- od 1 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1988 roku na stanowisku elektromontera;

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w Zakładach (...) od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku oraz od 1 stycznia 1989 roku do 19 grudnia 1995 roku na stanowisku elektromontera, ponieważ nie jest ono wymienione w Zarządzeniu nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w wykazie A, dziale II.

(dowód: notatka kolegialna – k. 47 akt emerytalnych, decyzja z 23 lipca 2019 roku, k. 49 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie, k.7-8 akt sprawy)

W. W. w okresie od dnia 3 września 1973 roku do dnia 30 listopada 1997 roku był zatrudniony w Zakładach (...) w T.

(dowód: świadectwo pracy z 30 listopada 1997 roku – k. 18 akt emerytalnych)

Zakłady (...) w T. zajmowały się produkcją włókien chemicznych (sztucznego jedwabiu, kordu i włókna teksturowego).

(dowód: zeznania wnioskodawcy W. W., protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2020 roku, nagranie od 10:33 do 22:01, zeznania świadka L. K., protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2020 roku, k.48-49 akt sprawy nagranie od 2:40 do 8:32,)

Przez pierwsze trzy lata skarżący był zatrudniony w charakterze ucznia na podstawie umowy o naukę zawodu elektromechanika.

(dowód: umowa o naukę zawodu – k. 29 akt)

Po ukończeniu nauki od 1 grudnia 1976 roku wnioskodawca rozpoczął pracę w Zakładach (...) w T. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy stanowisku elektromontera urządzeń stacyjnych w Oddziale (...), na którym pracował do dnia 14 listopada 1977 roku.

(dowód: umowa o pracę z dnia 1 grudnia 1976 roku – k. 30 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 sierpnia 1977 roku – k. 31 akt emerytalnych )

Od 15 listopada 1977 roku wnioskodawca został przeniesiony do Oddziału (...) i zajmował stanowisko elektromontera obwodów wtórnych zabezpieczeń i automatyki. Na Oddziale (...) wnioskodawca pracował do dnia 31 lipca 1986 roku.

(dowód: umowa o pracę z 15 listopada 1977 roku, umowa o pracę z 1 marca 1978 roku – k. 32 akt emerytalnych, umowa o pracę z 3 listopada 1981 roku – k. 33 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 lipca 1982 roku, umowa o pracę z 1 stycznia 1983 roku – k. 34 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 lipca 1983 roku oraz z 1 listopada 1985 roku – k. 35 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 stycznia 1986 roku – k. 36 akt emerytalnych)

Od dnia 1 sierpnia 1986 roku wnioskodawca został przeniesiony na Oddział (...), gdzie pracował na stanowisku elektromontera obwodów wtórnych i zabezpieczeń do dnia 31 grudnia 1988 roku.

(dowód: umowa o pracę z 1 sierpnia 1986 roku – k. 36 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 marca 1987 roku – k. 37 akt emerytalnych)

W okresie dnia 1 stycznia 1989 roku do 14 marca 1991 roku wnioskodawca pracował na Oddziale (...) (...) jako elektromonter.

(dowód: umowa o pracę z 1 stycznia 1989 roku – k. 37 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 lutego 1989 roku – k. 38 akt emerytalnych, umowa o pracę z 15 lutego 1990 roku i z 29 października 1990 roku – k. 39 akt emerytalnych, umowa o pracę z 1 lipca 1990 roku – k. 41 akt emerytalnych)

Od 15 marca 1991 roku do końca zatrudnienia w Zakładach (...) tj. do 30 listopada 1997 roku wnioskodawca pracował jako elektromonter w Oddziale (...).

( dowód: umowa o pracę z dnia 15 marca 1991 roku – k.40 akt emerytalnych, angaż – k. 41 akt emerytalnych)

W Oddziale (...) wnioskodawca pracował od 15 listopada 1977 roku do 31 lipca 1986 roku, z przerwą od 24 października 1979 roku do 20 października 1981 roku, w której odbywał zasadniczą służbę wojskową, a zatem także w spornym okresie od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku. Wnioskodawca pracował w 5-7 osobowej brygadzie elektromonterów.

Do stałych podstawowych obowiązków wnioskodawcy należała bieżąca konserwacja obwodów wtórnych podstacji elektrycznych( na terenie zakładu znajdowały się 23 podstacje), które zasilały w energię elektryczną maszyny i urządzenia na terenie całego zakładu oraz cały zakład. Podstacje były wyposażone w obwody wtórne, zabezpieczenia i automatykę. Wnioskodawca zajmował się sprawdzaniem przekaźników zabezpieczających oraz konserwacją obwodów wtórnych. W obwodach wtórnych było napięcie 220 kw. Podstacje znajdowały się w wydzielonych w zakładzie specjalnych, oddzielnych pomieszczeniach.

(dowód: zeznania świadka W. B. i świadka Z. K., nagranie od 5:45 do 28:33, protokół rozprawy z dnia 12 marca 2020 roku, k.34-35 akt sprawy, książeczka wojskowa, k. 5 akt rentowych)

W drugim spornym okresie od 1 stycznia 1989 roku do 30 listopada 1997 roku wnioskodawca pracował na Oddziale (...) (...) jako elektromonter w brygadzie utrzymania ruchu. Do jego stałych obowiązków należało utrzymanie w ruchu pod względem elektrycznym maszyn i urządzeń, które znajdowały się na oddziałach produkujących włókna chemiczne. Wnioskodawca zajmował się usuwaniem bieżących awarii maszyn produkcyjnych oraz bieżącą konserwacją urządzeń elektrycznych. Naprawy były wykonywane na halach produkcyjnych w trakcie pracy innych maszyn, gdzie panowało duże zapylenie, hałas oraz unosiła się woń niebezpiecznego dla zdrowia tzw. siarczku CS2.

(dowód: zeznania świadka L. K., nagranie od 2:40 do 8:32, zeznanie wnioskodawcy W. W., nagranie od 10:33 do 22:01, protokół rozprawy z dnia 9 czerwca 2020 roku, k.48-49 akt sprawy)

Pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy w dniu 30 stycznia 1997 roku i wskazał, że ubezpieczony w okresie:

- od dnia 2 września 1976 roku do 14 listopada 1977 roku wykonywał pracę elektromontera urządzeń stacyjnych wymienioną w wykazie A dziale II poz. 1 pkt 8 Zarządzenia nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego;

- od dnia 15 listopada 1977 roku do 23 października 1979 roku i od 3 listopada 1981 roku do 30 czerwca 1990 roku wykonywał pracę elektromontera obwodów wtórnych, zabezpieczeń i automatyki wymienioną w wykazie A dziale II poz. 1 pkt 7 Zarządzenia nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego;

- od 1 lipca 1990 roku do 30 listopada 1997 roku wykonywał prace elektromontera instalacji elektrycznych wymienioną w wykazie A dziale II poz. 1 pkt 9 Zarządzenia nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego.

(dowód: świadectwo pracy, k. 4 akt ZUS)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm), dalej ustawa, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało więc rozpoznać na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w Zakładzie (...) w okresie od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku oraz od 1 stycznia 1989 roku do 30 listopada 1997 roku, czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że organ rentowy zakwestionował świadectwem pracy w szczególnych warunkach, którym dysponował wnioskodawca.

Wobec powyższego na wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 6 k.c, spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: W. B., Z. K. , L. K., które korespondują z dokumentami zgromadzonymi w sprawie oraz zeznaniami wnioskodawcy.

W pierwszym spornym okresie wnioskodawca pracował na Oddziale (...). Przy czym wnioskodawca pracował na tym Oddziale nie tylko w spornym okresie od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku, ale już od 15 listopada 1977 roku do 31 lipca 1986 roku, z przerwą od 24 października 1979 roku do 20 października 1981 roku, w której odbywał zasadniczą służbę wojskową. Co znamienne ZUS zaliczył wnioskodawcy do szczególnego stażu pracy okres zatrudnienia wnioskodawcy na Oddziale (...) przed wojskiem od 15 listopada 1977 roku do 23 października 1979 roku oraz po odbyciu służby wojskowej od 3 listopada 1981 roku do 31 października 1985 roku oraz od 1 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1988 roku. Brak było podstaw do odmowy zaliczenia przez ZUS do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy okresu od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku, gdyż w tym okresie wnioskodawca pracował na tym samym Oddziale (...) i wykonywał taką samą pracę, jak w okresie zaliczonym przez ZUS do szczególnego stażu pracy. Powyższe wynika z podzielonych przez Sąd zeznań świadków: W. B., który był brygadzistą wnioskodawcy, a więc jego bezpośrednim przełożonym w okresie od 1977 roku do 1987 roku oraz Z. K., który pracował z ubezpieczonym w tej samej brygadzie od 1978 roku do 1987 roku. W. B. i Z. K. zeznali, że w całym okresie zatrudnienia wnioskodawcy na Oddziale (...) wykonywał on taką samą pracę. Do stałych podstawowych obowiązków wnioskodawcy należała bieżąca konserwacja obwodów wtórnych podstacji elektrycznych, które zasilały w energię elektryczną maszyny i urządzenia na terenie całego zakładu oraz cały zakład. Wnioskodawca zajmował się sprawdzaniem przekaźników zabezpieczających oraz konserwacją obwodów wtórnych, które były pod napięciem 220 kw. Taka praca mieści się w pojęciu prac przy remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych wymienionej w wykazie A dziale II załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Organ rentowy odmówił zaliczenia okresu od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku do szczególnego stażu pracy odwołując się do angażu z 1 listopada 1985 roku (k. 30 akt emerytalnych), z którego wynika, że od tego momentu wnioskodawca pracował na stanowisku elektromontera, a nie jak w okresie od 15 listopada 1977 roku do 31 października 1984 roku oraz od 1 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1988 roku na stanowisku elektromontera obwodów wtórnych zabezpieczeń i automatyki. Należy przypomnieć organowi rentowemu, że o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska pracy, ale faktycznie wykonywane obowiązki. Skoro w spornym okresie od 1 listopada 1985 roku do 31 grudnia 1985 roku, pomimo zatrudnienia na stanowisku elektromontera wnioskodawca – jak wynika z zeznań świadków - pracując na tym samym Oddziale (...) – wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy te same obowiązki co w okresie piastowania stanowiska elektromontera obwodów wtórnych zabezpieczeń i automatyki tj. prace przy remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych, to również ten okres podlega zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych wymienionej w wykazie A dziale II załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku.

Dodatkowo należy podnieść, że zaliczeniu do szczególnego stażu pracy wnioskodawcy podlega także okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 24 października 1979 roku do 20 października 1981 roku na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220,). W judykaturze przeważa pogląd, że do oceny określonego stanu faktycznego, w tym zrealizowanego przed wejściem w życie ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, należy stosować przepisy obowiązujące w czasie realizacji tego stanu faktycznego (por. wyrok SN z 20.03.2013 r. I UK 544/12).

Przepis art. 120 ustawy z 21 listopada 1967 roku w brzmieniu obowiązującym od 6 lipca 1979 roku stanowił, że pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wliczał się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych.

W sprawie bezspornym jest, że W. W. zarówno przed powołaniem do służby wojskowej jak i po jej odbyciu i powrocie do tego samego zakładu pracy Zakładu (...) w T. w ciągu 30 dni od zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej na Oddział (...) wykonywał pracę wymienioną w wykazie A dziale II zał. do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. ZUS zaliczył okres tej pracy wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych. Skoro wnioskodawca po odbyciu służby wojskowej wrócił do pracy w ciągu 30 dni od zakończenia służby wojskowej do dotychczasowego pracodawcy i po odbyciu służby wojskowej wykonywał pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale II, którą wykonywał także przed powołaniem do wojska, to okres służby wojskowej od 24 października 1979 roku do 20 października 1981 również podlega zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Charakter pracy wnioskodawcy w drugim spornym okresie od 1 stycznia 1989 roku do 30 listopada 1997 roku Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka L. K., które korespondują z zeznaniami wnioskodawcy. L. K. w spornym okresie pracował w tej samej brygadzie remontowej ( brygadzie utrzymania ruchu) co wnioskodawcy i wykonywał te same prace, a zatem dysponowała bezpośrednią i szczegółową widzą co do stałych, podstawowych obowiązków wnioskodawcy. W tym okresie W. W. pracował w Zakładach (...) w T. na Oddziale (...) (...). Wnioskodawca cały czas w spornym okresie zajmował się bieżącą konserwacją oraz naprawą (usuwaniem awarii) wszystkich instalacji i urządzeń elektrycznych znajdujących się na oddziałach produkcyjnych, zasilających maszyny produkcyjne w energię. Utrzymanie w należytym stanie tych instalacji i urządzeń zapewniało ciągły ruch maszyn służących do produkcji włókien chemicznych. Wnioskodawca dbał o to, aby wszystkie urządzenia znajdujące się na oddziałach produkcyjnych w W. były w sposób stały zasilane prądem, czyli aby znajdowały się w ruchu (zajmował się usuwaniem awarii elektrycznych tych maszyn). Wnioskodawca dokonywał przeglądu wszystkich instalacji oraz urządzeń znajdujących się na oddziale, aby zabezpieczyć produkcję w energię elektryczną. Prace te wykonywał na halach produkcyjnych, gdzie pracowały maszyny, co wiązało się z dużym zapyleniem, hałasem. Wszędzie unosiła się też szkodliwa dla zdrowia woń tzw. siarczku CS2. Zeznania świadka ani wnioskodawcy nie były kwestionowane przez organ rentowy. Wnioskodawca swoją pracę wykonywał na oddziałach produkujących włókno chemiczne. Oddziały te były niewątpliwie oddziałami będącymi w ruchu. Na tych oddziałach jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie A w dziale IV (w chemii) , pkt 22, prace przy produkcji włókien chemicznych i półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych w tej samej bazie co włókna chemiczne.

Skoro wnioskodawca w spornym okresie – jak wykazało postępowanie dowodowe – sprawował bieżącą konserwację agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu (oddziałach produkujących włókno chemiczne), w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie tj. prace przy produkcji włókien chemicznych wymienione w dziale IV poz. 22 to i jego pracę należy uznać za prace wykonywaną w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział XIV poz. 25 praca przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, gdzie jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A dziale IV pkt 22.. Wnioskodawca cały czas w spornym okresie był bowiem narażony tak jak i pracownicy pracujący bezpośrednio przy produkcji włókien chemicznych na szkodliwe warunki pracy.

Wnioskodawca wykazał zatem, że zarówno ze względu na rodzaj wykonywanej pracy jak i warunki, w których praca była wykonywana, w spornych okresach wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace w szczególnych warunkach. Po doliczeniu spornych okresów wnioskodawca legitymuje się stażem szczególnym przekraczającym znacznie wymagany okres 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sad Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2019 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym wnioskodawca złożył wniosek emerytalny). Z tym bowiem dniem została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało prawo skarżącego do emerytury.