Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2020r. w Strzelcach Opolskich

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W.

o odszkodowanie

1.  powództwo oddala;

2.  zasądza od powoda K. G. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem wydatków;

3.  nakazuje ściągnąć od powoda K. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Strzelcach Opolskich kwotę 185 zł (sto osiemdziesiąt pięć złotych) tytułem wydatków.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 października 2018 r. powód K. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A kwoty 6.184 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 02 marca 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego związanego z likwidacją szkody powstałej na samochodzie marki B. o numerach rejestracyjnych (...). Nadto powód wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód poniósł, że w związku z likwidacją szkody na swoim pojeździe był on zmuszony do wynajęcia auta zastępczego. W dniu 08 stycznia 2015 r. powód wynajął samochód B. (...) z określoną stawką za dobę najmu w wysokości 215 zł netto. Koszt najmu za okres od 08 stycznia do 07 lutego 2015 r. wyniósł 7.933,50. Naprawa pojazdu trwała od dnia 08 stycznia do 07 lutego 2015 r. , jednakże należy zdaniem powoda podkreślić, że strona pozwana dnia 12 stycznia 2015 r. zgłosiła konieczność dokonania dodatkowych oględzin pojazdu, które zostały przeprowadzone 15 stycznia 2015 r. Nowa kalkulacja po dodatkowych oględzinach wpłynęła do warsztatu dopiero 21 stycznia 2015 r., co spowodowało 10 dniowe opóźnienie w naprawie samochodu. Wskutek nieprawidłowej kalkulacji konieczne były kolejne oględziny, które miały miejsca dnia 26 stycznia 2015 r. następnie po 11 dniach warsztat otrzymał zweryfikowany kosztorys i mógł przystąpić do naprawy pojazdu. Powód zwrócił samochód zastępczy w dniu 07 lutego 2015 r. mimo tego, że powód odebrał naprawiony samochód dopiero w dniu 10 lutego 2015 r.

Powód za pomocą pełnomocnika wystąpił do (...) o zapłatę kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwany odmówił pokrycia kosztów najmu ponad kwotę 1750zł wskazując, iż zasadny jest jedynie okres najmu na 7 dni. Powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty, jednak pozwany nie zajął stanowiska w zakresie zwrotu kosztów.

Powód poniósł, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego, zobowiązany do naprawienia szkody ponosi wiec odpowiedzialność za wszelkie normalne następstwa zdarzenia. Niewątpliwie naturalnym następstwem jest niemożność korzystania z samochodu przez powoda w chwili jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli poszkodowany poniósł koszty, które były konieczne na wynajem samochodu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Ponadto odszkodowanie należy się za okres od dnia powstania szkody do dnia jej naprawienia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 grudnia 2018 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia ponieważ w związku ze zdarzeniem z dnia 08 października 2014 r. powód zgłosił roszczenie o wypłatę odszkodowania wraz z pokryciem kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w 2014r. Na skutek zgłoszenia pozwany wszczął i prowadził postępowanie likwidacyjne zarejestrowane pod numerem (...)-01. W wyniku przeprowadzonych czynności likwidacyjnych na podstawie decyzji z dnia 05 marca 2015 r. strona pozwana ustaliła i wypłaciła stosowne odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Tymczasem w myśl postanowień art. 819 § 1 k.c. w związku z 819 §4 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem 3 lat. W związku z powyższym, zdaniem strony powodowej, roszczenie powoda przedawniło się dnia 05 marca 2018 r. Powód złożył pozew w dniu 30 października 2018 r. czyli po upływie okresu przedawnienia roszczeń.

Nadto z ostrożności procesowej (...) S.A. podniosła również, że dochodzone w przedmiotowym postępowaniu roszczenia są całkowicie bezzasadne, ponieważ w toku prowadzonych czynności likwidacyjnych strona pozwana za zasadny czas najmu uznała okres 7 dni, weryfikując jednocześnie stawkę dobową najmu do kwoty 250 zł brutto. Wyliczona tą metodą kwota w pełni i realnie rekompensuje poniesioną z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego szkodę. Strona pozwana za zasadny uznała okres 7 dni, który jest wystarczający do pełnej naprawy samochodu. Pozostały czas najmu ubezpieczyciel uznał za wykraczający poza normalne następstwo szkody. Po zdarzeniu pojazd był jezdny ponieważ pomiędzy oględzinami, a zdarzeniem pojazd pokonał 4642 km, w takiej sytuacji powód winien był tak zorganizować naprawę pojazdu, aby oddać samochód wyłącznie na czas realnej naprawy. Strona pozwana zweryfikowała stawkę najmu pojazdu do kwoty rynkowej, obowiązującej na lokalnym rynku właściwym dla powoda, wskazać należy, iż w zakresie dobowej stawki wynajmu pozwany pismem z dnia 09 lutego 2015 r. poinformował powoda o możliwości skorzystania z pojazdu zastępczego w ramach współpracujących z ubezpieczycielem wypożyczalni pojazdów oraz możliwości weryfikacji tych stawek do stawek obowiązujących w tych wypożyczalniach. Działanie powoda stanowi zwiększanie rozmiarów szkody, szkoda powinna pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem je wywołującym. Ubezpieczyciel ma prawo dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, skoro daje poszkodowanemu możliwość skorzystania z samochodu zastępczego, a poszkodowany nie korzysta z tego narzędzia jednoznacznie dążąc do zwiększenia szkody.

Poszkodowany jako wierzyciel powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania z dłużnikiem, w przedmiotowej sprawie powód nie współdziałał z ubezpieczycielem czyli dłużnikiem. Dalsze roszczenie powoda w zakresie odszkodowania za uszkodzony samochód jak i zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego są bezpodstawne

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 08 października 2014 r. samochód powoda marki B. o numerze rejestracyjnym (...) uległ uszkodzeniu w wyniku szkody parkingowej. Powód spisał ze sprawcą zdarzenia oświadczenie i niezwłocznie szkodę ubezpieczycielowi (pozwanemu) zgłosił, który przyjął zgłoszenie i zarejestrował je pod numerem (...)-01. W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległy następujące elementy pojazdu powoda: ściana tylna prawa, tylna prawa lampa, zderzak z prawej strony. Początkowo powód uzyskał wycenę szkody na kwotę 1.200 zł, powód poprosił o wycenę na oryginalnych częściach. Z uwagi na fakt, że samochód był nowy i w kredycie, bank musiał wyrazić zgodę na naprawę, powód postanowił dokonać naprawy w autoryzowanym serwisie (...). We wskazanym przez ubezpieczyciela serwisie powód dowiedział się o możliwości wynajęcia samochodu zastępczego bezpośrednio w serwisie od firmy z nimi współpracującej.

Powód podpisał umowę najmu samochodu zastępczego w dniu 08 stycznia 2015 r. czyli w dniu oddania samochodu do naprawy w serwisie (...). Naprawa trwała do 07 lutego 2015 r. Tak długi czas naprawy wynikał z faktu, że pierwotna kalkulacja kosztów naprawy okazała się niewystarczająca, ponieważ po rozebraniu samochodu inne części okazały się uszkodzone. W dniu 12 stycznia 2015 r. zgłoszono do ubezpieczyciela konieczność dokonania dodatkowych oględzin pojazdu, oględziny te zostały przeprowadzone 15 stycznia 2015 r. Nowa kalkulacja, po dodatkowych oględzinach, wpłynęła do warsztatu dopiero 21 stycznia 2015 r., co spowodowało 10 dniowe opóźnienie w naprawie samochodu. Wskutek nieprawidłowej kalkulacji konieczne były kolejne oględziny, które odbyły się 26 stycznia 2015 r. Następnie po 11 dniach warsztat otrzymał zweryfikowany kosztorys i mógł przystąpić do końcowej naprawy pojazdu. W dniu 07 lutego 2015 r. na prośbę firmy wynajmującej samochód zastępczy powód dokonał jego zwrotu. Firma wynajmująca uzasadniała swoją decyzję faktem, iż ubezpieczyciel nie chce zapłacić za wynajęty samochód, ale jednocześnie firma wynajmująca zapewniła powoda, że wyjaśni sprawę z ubezpieczycielem.

Powód udzielił pełnomocnictwa firmie wynajmującej w zakresie rozliczenia kosztów najmu samochodu zastępczego i wglądu do dokumentacji szkodowej. W pełnomocnictwie znajdował się zapis, że w przypadku odmowy zapłaty odszkodowania z tytułu najmu samochodu, powód jest zobowiązany do uregulowania należności za okres użytkowania samochodu zastępczego.

K. G. nie miał świadomości, że strona pozwana nie rozliczyła się z firmą wynajmującą, aż do momentu otrzymania nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie, wydanego pod sygn. akt I Nc 1017/18 z dnia 05 marca 2018 r., którym to nakazem zasądzono od powoda na rzecz wynajmującego pojazd zastępczy (...) Sp. z o.o. kwotę 6.137,50 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz koszty procesu.

Koszt wynajmu samochodu zastępczego wyniósł 7.933,50 zł za okres od 08 stycznia do 07 lutego 2015 r. Powód w grudniu 2018 r. zapłacił kwotę 10.000 zł , bowiem wierzyciel wystąpił do komornika z wnioskiem egzekucyjnym celem wyegzekwowania należności wynikających z ww. nakazu zapłaty.

Powód zażądał od pozwanego zwrotu kwoty zapłaconej za wynajem samochodu zastępczego. Strona pozwana uznała, że zwrotowi podlega należność jedynie za 7 dni wynajmu samochodu zastępczego, tj. kwota 1.750 zł, która została obliczona w oparciu o zweryfikowaną stawkę dobową w wysokości 250 zł za każdy dzień wynajmu. Powód odwołał się od powyższej decyzji ubezpieczyciela argumentując, że zgodnie z arkuszem naprawy samochód został przyjęty do naprawy 08 stycznia 2015 r., następnie 12 stycznia 2015 r. zgłoszono konieczność kolejnej wyceny, którą serwis otrzymał dopiero 21 stycznia 2015 r. Takie działanie pozwanego doprowadziło do 10-dniowego opóźnienia w naprawie uszkodzonego samochodu. Pozwany odwołania nie uwzględnił decyzją z dnia 05 marca 2015 r.

Dowody:

- dokumentacja szkody zapisana na płycie CD, k.104;

- zeznania powoda, protokół z rozprawy z dnia 13.08.2019 r., k. 97-98;

- umowa najmu samochodu zastępczego wraz z protokołem odbioru z dnia 8.01.2015 r,. k.9-10;

- pełnomocnictwo udzielone firmie wynajmującej przez powoda, k.93;

- faktura VAT nr (...), k.11;

- dowód rejestracyjny pojazdu, k.8;

- pismo ubezpieczyciela z dnia 05.03.2015 r., k.13;

- pismo powoda z dnia 5.03.2018 r., k.14;

- arkusz naprawy, k.12;

- pismo serwisu z dnia 8.02.2018 r., k.17;

- kserokopia nakazu zapłaty SR dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 05.03.2018 r., sygn.. akt I Nc 1017/18;

W celu ustalenia ekonomicznego uzasadnienia związku przyczynowego ze szkodą okresu wynajmu samochodu zastępczego oraz zweryfikowania stawki dobowej za wynajem samochodu zastępczego Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej.

W opinii z dnia 02 października 2019 r. biegły stwierdził, że przedmiotowy samochód uległ uszkodzeniu w wyniku szkody parkingowej. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że uszkodzeniu uległa ściana prawa tylna, lampa tylna prawa, listwa drzwi tylnych prawych. W opinii biegłego samochód po zdarzeniu był jezdny i mógł być użytkowany na drogach publicznych, ponieważ samochód po uszkodzeniu spełniał wymogi ustawy o ruchu drogowym. Dokonując analizy dokumentacji szkody biegły wskazał, że samochód został oddany do serwisu dnia 08 stycznia 2015r. następnie 20 stycznia 2015 r. nastąpiły kolejne oględziny samochodu w celu uzyskania akceptacji pozwanego wymiany ściany tylnej prawej w przedmiotowym samochodzie. Dnia 20 stycznia 2015 r. w serwisie został zdemontowany zderzak tylny i tym samym samochód w tym dniu utracił mobilność.

W opinii biegłego dopiero od dnia 20 stycznia 2015 r. uzasadnione było korzystanie z samochodu zastępczego. Z wyliczeń biegłego wynika, że naprawa przedmiotowego samochodu nie powinna trwać dłużej niż 9 dni roboczych przy założeniu, że wszystkie części i materiały były dostępne w momencie rozpoczęcia naprawy. W przedmiotowej sprawie, uwzględniając wszelkie okoliczności i dni wolne od pracy, niezbędny i uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu powoda wynosi 17 dni kalendarzowych. Oznacza to, że uzasadniony czas korzystania z samochodu zastępczego wynosi 17 dni kalendarzowych.

W kwestii ustalenia rzeczywistych kosztów wynajmu samochodu zastępczego biegły dokonał analizy cenników dostępnych na stronach internetowych, informacji uzyskanych drogą telefoniczną oraz materiałów własnych pozyskanych w wyniku opiniowania innych spraw przez biegłego ustalił on, iż w pierwszym półroczu 2015 roku cena najmu samochodu segmentu D mieściła się w przedziale od 164,20 zł do 327,18 zł brutto. Średnia cena wynajmu samochodu zastępczego segmentu D wynosiła 264,45 zł brutto za jedną dobę wynajmu.

Biegły stwierdził, że stawka za dzień wynajmu samochodu zastępczego lokowała się w zakresie stawek stosowanych na lokalnym rynku właściwym do miejsca wypożyczenia samochodu zastępczego przez powoda.

Dowody:

- opinia biegłego z zakresu motoryzacji z dnia 2.02.2019 r. k. 112-140;

- uzupełniająca opinia biegłego z dnia 25.11.2019 r. k. 152-156.

Sąd zważył, co następuje:

Niniejsze powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowym postępowaniu poza sporem pozostawało, iż w dniu 08 października 2014 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego nastąpiło uszkodzenie pojazdu należącego do K. G.. Strona pozwana w trakcie postępowania likwidacyjnego uznała również co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę spowodowaną koniecznością najmu samochodu zastępczego na czas przeprowadzenia naprawy, jednak nie zaakceptowała okresu, w jakim samochód zastępczy był użytkowany przez powoda. W związku z tym strona pozwana częściowo uznała roszczenie powoda, tj. do kwoty 1.750 zł i kwotę tą wypłaciła.

Spornym w niniejszej sprawie była jedynie kwestia wysokości roszczenia z tytułu najmu samochodu zastępczego, w szczególności zasadność trwania naprawy ponad uznany przez pozwanego okres.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony. Z obowiązkiem tym skorelowane jest wyrażone w art. 822 § 4 k.c. uprawnienie poszkodowanego dochodzenia roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Stosownie natomiast do § 2 wskazanego wyżej artykułu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo–skutkowy pomiędzy szkodą a wskazanym wyżej zdarzeniem.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje w sposób szczegółowy ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zm. ). Stosownie do treści art. 4 tej ustawy, ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, a zgodnie z art. 23 ust. l, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez siebie pojazdu. Odszkodowanie z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m.in. zniszczenie lub uszkodzenie mienia ( art. 34 ust. 1 ww. ustawy ).

Wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczonego. Zgodnie bowiem z art. 36 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W art. 361 § 2 k.c. wskazano, iż w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie natomiast art. 363 § 1 zd. 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Art. 361 k.c. wprowadza zasadę pełnego odszkodowania, jednocześnie należy z niego wyprowadzać zakaz przyznawania odszkodowania przewyższającego wysokość faktycznie poniesionej szkody ( tak m. in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00; uchwała z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01). Podstawową funkcją odszkodowania jest zatem pełna kompensacja poniesionej przez poszkodowanego szkody, co znaczy że podmiot zobowiązany musi przywrócić uszkodzone mienie do takiego stanu, jakby zdarzenie nie nastąpiło. Wysokość odszkodowania powinna zatem ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody – nie może być ono wyższe ani niższe od szkody faktycznie poniesionej przez poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00).

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, na szkodę majątkową, do której naprawienia zobowiązany jest ubezpieczyciel, nie składa się jedynie koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, ale również koszt wynajmu pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim pozostaje on w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1916/00, uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Należy powtórzyć za Sądem Najwyższym ( wyrok z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03), iż „normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu”. Wynika z tego, iż poszkodowanemu przysługuje roszczenie, jeżeli w związku z uzyskaniem pojazdu zastępczego w jego majątku powstał uszczerbek. Nie ulega wątpliwości, iż utrata możliwości korzystania z pojazdu wskutek jego uszkodzenia implikuje konieczność najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy, co prowadzi do powstania uszczerbku w majątku poszkodowanego. W sytuacji gdyby do kolizji nie doszło, poszkodowany mógłby w dotychczasowy sposób korzystać z własnego pojazdu i nie byłby zmuszony ponosić dodatkowych kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego.

Za szkodę podlegającą naprawieniu przez ubezpieczyciela można uznać jednak tylko koszty niezbędne, ekonomicznie uzasadnione i rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego. Okres najmu pojazdu winien zatem obejmować jedynie czas konieczny i niezbędny do naprawy samochodu uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym albo – przy szkodzie całkowitej – czas niezbędny do nabycia nowego pojazdu. W judykaturze podnosi się, iż w każdym przypadku ocenić należy, czy wydatek był niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka transportowego, gdyby mu szkody nie wyrządzono (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2015 r., I ACa 185/15). Świadczenie ubezpieczyciela ma bowiem charakter odszkodowawczy i nie powinno przewyższać wysokości poniesionej szkody. Należy zatem stwierdzić, że pełne odszkodowanie w niniejszej sprawie obejmować powinno rzeczywiście poniesione i uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego.

Stosownie do art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 k.c.). W niniejszej sprawie roszczenie powoda stało się wymagalne w chwili wystąpienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem, a więc w dniu 08 października 2014 r., kiedy to samochód powoda został uszkodzony. Od tej daty rozpoczął się bieg przedawnienia roszczenia przeciwko pozwanemu o zapłatę świadczenia należnego z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji.

Zgodnie z art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do zakładu ubezpieczeń przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W rozpatrywanej sprawie zgłoszenie przez powoda pozwanemu zakładowi ubezpieczeń roszczenia przerwało bieg przedawnienia i bieg ten rozpoczął się na nowo od dnia otrzymania przez powoda pisma strony pozwanej z dnia 05 marca 2015 r., w którym to piśmie ubezpieczyciel ostatecznie określił wysokość odszkodowania z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Biorąc pod uwagę datę pisma, powód musiał je otrzymać nie później niż z końcem marca 2015 r. Trzyletni termin przedawnienia z art. 819 § 1 k.c. upłynął więc najpóźniej z końcem marca 2018 r. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony dopiero 30 października 2018 r., a więc po upływie trzyletniego terminu przedawnienia. Roszczenie powoda o wypłacenie mu odszkodowania z tytułu wynajmu samochodu zastępczego w dacie wniesienia pozwu do sądu było już przedawnione. W związku z powyższym, zdaniem Sądu niniejsze powództwo z tego względu nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zdaniem powoda przerwał on ponownie bieg terminu przedawnienia roszczenia składając pozwanemu pismo z dnia 5 lutego 2018r. Sąd poglądu tego nie podzielił. Sąd przyjął, że instytucja przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia w okolicznościach niniejszej sprawy nie przewiduje ponownego przerwania okresu przedawnienia poprzez ponownie zgłoszenie ubezpieczycielowi tego samego roszczenia. Godziłoby to w pewność obrotu prawnego, albowiem prowadziłoby to w nieskończoność do odsuwania upływu okresu przedawnienia roszczenia. Gdyby ustawodawca dopuszczał taką możliwość z pewnością określiłby to stosownym przepisem. Podobnie orzekł Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 23 lutego 2018r. w sprawie o sygn. I ACa 871/17 (Lex nr 2516261). Warto też podkreślić, że gdyby pełnomocnik powoda zamiast skierować ponowne wezwanie do zapłaty spornego roszczenia do pozwanego, złożyłby pozew (a o takiej drodze pozwany pouczył powoda pismem z dnia 5 marca 2015r.) , lub wniosek o zawezwanie do próby ugodowej bieg terminu przedawnienia skutecznie zostałby przerwany .

Na marginesie Sąd zauważa, że gdyby roszczenie nie było przedawnione wydając wyrok Sąd oparłby się na opinii biegłego i zasądziłby kwotę należnego powodowi odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za najem pojazdu zastępczego za 17 dni przy stawce dobowej ustalonej w opinii biegłego, pomniejszając tą kwotę o już wypłacone przez pozwanego odszkodowanie. Zdaniem Sądu opinia ta sporządzona niewątpliwie przy uwzględnieniu wiedzy fachowej oraz zgodnie z zasadami logiki, w sposób możliwie najbardziej dokładny wyjaśniła wszelkie wątpliwości związane z oceną zasadności czasu trwania naprawy samochodu powoda oraz oceną adekwatności ceny wynajmu pojazdu zastępczego do cen rynkowych. Warto też zaznaczyć, że strony ostatecznie opinii biegłego nie zakwestionowały. A zatem Sąd podzieliłby w całości wnioski sformułowane w opinii.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd oparł o dyspozycję art. 98 k.p.c., stanowiącego, że strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne koszty do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. na skutek wydanego w sprawie orzeczenia wygrała proces w całości, stąd na jej rzecz zasądzono od powoda koszty postępowania w całości, na które składały się kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 1.000,00 zł tytułem wydatków poniesionych w toku postępowania związana z opinią biegłego oraz kwota 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, która została ustalona w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sąd nakazał również ściągnąć od powoda K. G. kwotę 185 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować uzasadnienie (projekt sporządzony przez asystenta);

2. Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć

a) pełn. strony pozwanej;

3. K.. 14 dni;

4. Po prawomocności akta przedłożyć celem decyzji o publikacji;

S., dnia 04 marca 2020 r.