Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Rafał Rogiński

Protokolant: sekr. sądowy Monika Grodzka

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2020 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

KRS (...)

przeciwko

(...) Spółka Akcyjna w W.
KRS (...)

o zapłatę 2 645,64 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna
w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2 549,45 zł (dwa tysiące pięćset czterdzieści dziewięć złotych czterdzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

2 457,75 zł od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

91,70 zł od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalić powództwo co do kwoty 96,19 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

3.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 039,53 zł, w tym kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

4.  nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Ostrołęce kwotę 10,47 zł (dziesięć złotych czterdzieści siedem groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w poczet wynagrodzenia biegłego;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Ostrołęce kwotę 208,95 zł (dwieście osiem złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków budżetowych.

Sędzia

Rafał Rogiński

Sygn. akt V GC 613/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 2 645,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
18 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 2 553,94 zł, od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty od kwoty 91,70 zł oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał,
że w dniu 16 marca 2019 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego został uszkodzony pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością M. O. i J. O.. Sprawca zdarzenia miał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany tytułem szkody wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 1 307,93 zł.

W dniu 27 marca 2019 r. poszkodowani zbyli na rzecz powoda wierzytelność z tytułu poniesionej szkody.

W dniu 01 sierpnia 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz argumentował że, powód nie udowodnił faktu naprawy pojazdu jak również, iż składał poszkodowanemu propozycję skorzystania z jego sieci naprawczej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 16 marca 2019 r. doszło zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej. (...) będący własnością M. O. i J. O.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) Spółka Akcyjna w W.. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona przez poszkodowanych pozwanemu i zarejestrowano ją pod numerem (...). Poszkodowanym wypłacono odszkodowanie
w wysokości 1 307,93 zł.

Poszkodowani zlecili prywatnej firmie sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 91,70 zł.

Pozwani w dniu 27 marca 2019 r. zawarli z powodem umowę sprzedaży wierzytelności przysługujących im w stosunku do (...) S.A.

Pismem z dnia 04 lutego 2019 r. powód złożył odwołanie od decyzji zakładu ubezpieczeń oraz wezwał pozwanego do zapłaty.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 27.03.2019 r. wraz
z aneksem k 14-16, kalkulacja naprawy k 11-13, faktura k 20, odwołanie od decyzji wraz z wezwaniem do zapłaty k 18, pisma (...) k 10, k, 19, zeznań świadków J. O. i M. O. k 93, akt szkody na płycie CD k 47.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie sporna była kwota przysługująca powodowi
z tytułu naprawienia szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego oraz obowiązek poniesienia kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy.

Sąd nie podzielił podnoszonego przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu braku legitymacji czynnej.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Nie można mówić o sprzeczności umowy przelewu z naturą stosunku jaki powstał na skutek szkody czy o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu z treści umów przelewu wierzytelności wynika strony, że jej strony w prawidłowy sposób oznaczyły wierzytelności. Ponadto stwierdzić należy, że w przypadku odpowiedzialności in solidum chodzi o całkowicie odmienne zobowiązania, związane z jednym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Powyższe skutkuje tym, że w wyniku zdarzenia rodzącego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego powstają samodzielne zobowiązania tak po stronie sprawcy szkody, jak i ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, a odrębność tych tytułów prawnych powoduje,
iż losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych stosunków prawnych w czasie ich trwania. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 30 maja 2014 r. III CSK 224/13.

Dlatego zdaniem Sądu ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników ( ubezpieczyciela i ubezpieczonego ) jak również specyfikę odpowiedzialności in solidum uprawnione jest zbycie przez poszkodowanego przysługującej mu wierzytelności względem tylko jednego
z dłużników.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art. 34 ust.1 i art. 36 ust. 1 w/w ustawy wynika,
że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama odpowiedzialność pozwanego za sprawcę szkody. Pozwany podnosił jednak, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie, a powód nie udowodnił faktu naprawy pojazdu oraz wysokości koszty naprawy. Ponadto pozwany argumentował, że oferował poszkodowanym naprawę pojazdu w warsztatach
z nim współpracujących.

W ocenie Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu a jedynym kryterium ustalenia wysokości odszkodowania jest koszt należycie wykonanej naprawy niezależny od tego czy pojazd został czy nie został faktycznie naprawiony, a jeżeli został to za jaką kwotę. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie czemu wyraz dał Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 91/18 ) oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. ( Sygn akt II CNP 41/17 ). Ponadto tylko do poszkodowanego, należy wybór czy skorzysta
z przedstawionej mu przez ubezpieczyciela oferty naprawy pojazdu, czy też naprawi pojazd we własnym zakresie. Nieskorzystanie z oferty naprawy pojazdu nie może powodować dla poszkodowanego żadnych negatywnych konsekwencji o ile koszty przeprowadzonej naprawy nie przekraczają normalnych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia powodującego szkodę

Ze złożonych przez poszkodowanego M. O. na rozprawie zeznań, wynika, że wypłacona przez pozwanego kwota nie była wystarczająca na pokrycie szkody. Dowodem określającym precyzyjnie wysokość kwoty niezbędnej do naprawy uszkodzonego pojazdu jest opinia biegłego. W ocenie Sądu sporządzona opinia jest rzetelna i wyczerpująca i nie ma jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania. Na uwagę zasługuje również fakt, że strony nie złożyły żadnych zastrzeżeń do tej opinii.

Biegły odpowiadając na postawione pytania wskazał, że naprawa samochodu za ustaloną przez pozwanego kwotę ( 1 307,93 zł ) nie przywróciłaby prawdopodobnie pojazdu do stanu sprzed szkody. Biegły ustalił również, że koszt naprawy samochodu marki (...) nr rej. (...)
na miesiąc i rok powstania szkody ( 16.03.2019 r. ) z zastosowaniem części oryginalnych z logiem producenta pojazdu i stawki za roboczogodzinę
w wysokości 100,00 netto wynosił 3 061,53 zł netto a z podatkiem VAT
3 765,68 zł. Zaznaczyć należy, że wysokość kosztów naprawy wskazanych przez biegłego tylko w niewielkim stopniu odbiega od wysokości kosztów podanych w dołączonej do pozwu kalkulacji naprawy ( różnica to kwota
96,19 zł ).

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanego, kwestionującego zasadność wydatków poniesionych przez powoda na opinię rzeczoznawcy.
W uchwale z dnia 02 września 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 99/18 ) Sąd Najwyższy stwierdził że ,,poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii ( ekspertyzy ) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.

Zgodnie z zacytowaną uchwałą zwrot kosztów prywatnej opinii przysługuje również cesjonariuszowi. Zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie kalkulacja naprawy została sporządzona na zlecenie poszkodowanych jeszcze przed podpisaniem w dniu 27 marca 2019 umowy sprzedaży wierzytelności tj. w dniu 22 marca 2019 r.

Dlatego Sąd uznał, zasadność domagania się przez powoda od pozwanego kwoty 91,70 zł z tytułu wydatków poniesionych na sporządzenie prywatnej ekspertyzy.

Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu pozwany tytułem wszystkich kosztów związanych z uszkodzeniem pojazdu powinien zapłacić na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem.

Powództwo zostało oddalone w nieznacznej części tylko co do kwoty stanowiącej różnicę kosztów naprawy wskazanych w opinii biegłego a kosztów określonych w prywatnej ekspertyzie dołączonej do pozwu ( kwota 96,19 zł )

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 i 100 kpc. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądanie to zasądzono obowiązek zwrotu wszystkich kosztów od pozwanego.

Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową składają się opłata od pozwu w wysokości 133,00 zł, opłata skarbowa
od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika
w wysokości 900,00 zł oraz uiszczona zaliczka w poczet wynagrodzenia biegłego, z której wypłacono biegłemu kwotę 989,53 zł. Sąd nakazał również zwrócić powodowi kwotę 10,47 zł uiszczoną tytułem zaliczki w poczet wynagrodzenia biegłego, która nie została wykorzystana, oraz pobrać od pozwanego kwotę 208,95 zł wypłaconą tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrołęce świadkom tytułem zwrotu kosztów podróży.

Sędzia Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

14.07.2020 Sędzia Rafał Rogiński