Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Powalska

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2020 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. A.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda R. A. 45.000 (czterdzieści pięć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda R. A. 19.021,69 (dziewiętnaście tysięcy dwadzieścia jeden 69/100) złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a.  od kwoty 12.737,18 ( dwanaście tysięcy siedemset trzydzieści siedem 18/100 ) złotych od dnia 20 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

b.  od kwoty 6.284,51 (sześć tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery 51/100) złote od dnia 23 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda R. A. rentę z tytułu utraconych zdolności zarobkowych w wysokości:

a.  po 1 179,88 ( jeden tysiąc sto siedemdziesiąt dziewięć 88/100 ) złotych miesięcznie za okres od 1 czerwca 2017 r. do 31 grudnia 2017 r., płatną do 10 – go dnia każdego kolejnego miesiąca w powyższym okresie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdej raty do dnia zapłaty ,

b.  po 1 224,65 ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia cztery 65/100 ) złote miesięcznie za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r., płatną do 10 – go dnia każdego kolejnego miesiąca w powyższym okresie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdej raty do dnia zapłaty ,

c.  po 1 736,35 ( jeden tysiąc siedemset trzydzieści sześć 35/100 ) złotych miesięcznie za okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., płatną do 10 – go dnia każdego kolejnego miesiąca w powyższym okresie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdej raty do dnia zapłaty ,

d.  po 2 236, 35 ( dwa tysiące dwieście trzydzieści sześć 35/100 ) złotych miesięcznie , płatną do 10 – go dnia każdego kolejnego miesiąca, poczynając od 1 stycznia 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie przy uchybieniu terminowi płatności którejkolwiek z rat;

4.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

5.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda R. A. 3 535 ( trzy tysiące pięćset trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Sieradzu 2 587 ( dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w toku procesu oraz 1 504 ( jeden tysiąc pięćset cztery ) złote z tytułu brakującej opłaty;

7.  nakazuje ściągnąć z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu 1 872,75 (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt dwa 75/100) złote z tytułu poniesionych wydatków oraz 1 088 ( jeden tysiąc osiemdziesiąt osiem ) złotych z tytułu brakującej opłaty od rozszerzonej części powództwa.

Sygn. akt I C 164/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 05 czerwca 2017 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda R. A. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. 92.015,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, w tym : 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę, 18.437,18 zł tytułem odszkodowania (koszty zabiegów rehabilitacyjnych, badań, usług medycznych, wizyt lekarskich w łącznej kwocie 1.190 zł, koszty zakupu leków w kwocie 1.392,04 zł, koszty pomocy osób trzecich w łącznej kwocie 8.500 zł, utracone zarobki za okres od dnia 15 października 2016 r. do 01 czerwca 2017 r. w łącznej kwocie 7.355,14 zł. Nadto pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1.131,56 zł tytułem renty z powodu utraty zdolności do pracy zarobkowej za okres od dnia 01 czerwca 2017 r. na przyszłość płatnej do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia którejkolwiek z rat, o ustalenie że pozwany ponosi odpowiedzialność za dalsze mogące wystąpić w przyszłości skutki wypadku oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego, nie negując zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia objętego pozwem, zakwestionował wysokość dochodzonych świadczeń , w tym zasadność żądanej renty na zwiększone potrzeby, utracone zarobki i odsetki. Wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą prawnym.

Pismem z dnia 13 grudnia 2019 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo poprzez podwyższenie żądania pozwu w aspekcie zadośćuczynienia o dalsze 40.000 złotych, odszkodowania o 6.284,51 złotych i renty : za rok 2017 o dalsze 48,32 zł, za rok 2018 – o 93,09 zł, za rok 2019 – o 604,79 zł i za rok 2020 o 1.104,76 zł. ( pismo k. 706 – 708 ).

Kolejnego rozszerzenia żądań pozwu powód dokonał poprzez swojego pełnomocnika w piśmie z dnia 5 marca 2020 r. w ten sposób, że obok dotychczasowych żądań kwot z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia i renty z tytułu niezdolności do pracy zarobkowej wniósł o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego (...) SA renty na zwiększone potrzeby w kwocie 1.300 zł miesięcznie płatnej do 10 dnia każdego miesiąca poczynając od dnia 01 stycznia 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek braku płatności w terminie od dnia doręczenia pozwu, (pismo k. 754-755).

Pozwany konsekwentnie nie uznawał roszczeń pozwu, wnosząc o ich oddalenie w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 10 czerwca 2015 r. funkcjonariusz policji komisarz R. A., jako pasażer służbowego samochodu osobowego marki F. (...) nr rej.: (...) odbywał wraz z młodszym aspirantem M. O. - patrol zmotoryzowany na terenie objętym zasięgiem miejscowym Komisariatu Policji w W.. M. O., który prowadził samochód patrolowy, o godzinie 2:30 w miejscowości W. gm. G. z nieustalonych przyczyn zjechał na prawe pobocze drogi i uderzył w ogrodzenie posesji i doszło do dachowania pojazdu. Samochód F. (...), którym jechał poszkodowany R. A. ubezpieczony był w Towarzystwie (...) S.A. (nr polisy: (...)). Na skutek wypadku Pan R. A. doznał obrażeń ciała. W wyniku szoku powypadkowego nie odczuwał jednak od razu dolegliwości i dlatego na miejsce wypadku nie została wezwana karetka pogotowia, jednakże poszkodowany wraz z nasileniem objawów związanych z wypadkiem zgłosił się jeszcze tego samego dnia do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Przychodnia (...) w Z., gdzie otrzymał skierowania na badania, oraz skierowanie do szpitala, na oddział chirurgiczny. R. A. przebywał na oddział chirurgicznym w Z. w okresie od 11 czerwca 2015 do 19 czerwca 2015 r. W trakcie leczenia szpitalnego stwierdzono u niego: stłuczenie głowy z wstrząśnieniem mózgu, złamanie częściowe korony zęba 42, skręcenie kręgosłupa szyjnego, skręcenie kolana prawego, stłuczenie barku prawego. Ze względu na poniesione obrażenia zalecono powodowi w poradni ortopedycznej, noszenie kołnierza szyjnego, unieruchomienie barku w C., odciążenie kolana prawego i przyjmowanie leków. Po wyjściu ze szpitala poszkodowany kontynuował leczenie w poradni neurologicznej w S., a następnie w poradniach neurologicznej i ortopedycznej SP (...) w Ł. oraz w (...) (...) w Ł.. W dniu 5 lipca 2016 r. R. A. otrzymał kolejne skierowanie do szpitala z rozpoznaniem zespołu żebrowo - łopatkowego prawego. Z uwagi na nieobecność w służbie spowodowanej chorobą trwającą powyżej 30 dni R. A. pozostawał na ciągłych zwolnieniach lekarskich od dnia 11 czerwca 2015- 27 maja 2016 oraz od dnia 05 czerwca 2016 – 26 września 2016 r., oraz od 25 października 2016 – 10 stycznia 2016, nie mógł zostać dopuszczony do służby na dotychczas zajmowanym stanowisku bez wcześniejszego skierowania na kontrolne badania lekarskie w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na tym stanowisku. Badania te odbywały się w terminie 27 oraz 28 lipca 2016 r. Na podstawie wyników badań komisja lekarska podległa Ministrowi Właściwemu ds. Wewnętrznych w Ł. wydała orzeczenie nr (...) (...)- (...), w którym opisała schorzenia podstawowe: nerwicę lękową, zaburzenia adaptacyjne po przebytym urazie oraz schorzenia współistniejące, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, pourazowy zespół korzeniowy szyjny i lędźwiowy, uszkodzenie ML z naciągnięciem LCL stawu kolanowego prawego, zespół strzelającej łopatki z ograniczeniem ruchów barku prawego, zmiany zwyrodnieniowe w stawie obojczykowo-barkowym po przebytym urazie w 1996 r., obustronny łokieć golfisty, astmę oskrzelową stabilną, nadciśnienie tętnicze II st., miokardiopatię w okresie względnej wydolności krążenia, zaburzenia rytmu serca ExV, ExSV, zapalenie spojówek obu oczu. W konsekwencji orzeczono trwałą niezdolność R. A. do pracy w Policji. R. A. stale pozostaje pod opieką lekarzy specjalistów i korzysta z rehabilitacji medycznej i bolesnych zabiegów fizjoterapeutycznych. Jego proces leczenia i rehabilitacji nie został jeszcze zakończony, poszkodowany oczekuje dalszych konsultacji oraz rehabilitacji, rokowania co do dalszego stanu zdrowia są niepewne. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej Podległej Ministrowi Właściwemu do Spraw Wewnętrznych w Ł. z dnia 21 października 2016 r. powód R. A. został uznany za trwale niezdolnego do pełnienia służby funkcjonariusza Policji z dniem 15 października 2016 r. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, iż schorzenia opisane w punktach 2,4,5 są następstwem wypadku w służbie z 2015 r. Chodziło o zaburzenia adaptacyjne po przebytym urazie ( pkt 2), pourazowy zespół korzeniowy szyjny i lędźwiowy ( pkt 4) i uszkodzenie ML z naciągnięciem LCL stawu kolanowego prawego ( pkt 5). W dniu 11 sierpni 2017 r. Komisja Lekarska Podległa Ministrowi Właściwemu do Spraw Wewnętrznych w Ł. wydała kolejne orzeczenie lekarskie, które wskazuje na elektrofizjologiczne wykładniki uszkodzenia splotu barkowego prawego. Ustalenia zdaniem Komisji uzasadniają zaliczenie powoda do trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą w Policji i w związku z wypadkiem w służbie. W związku z aktualnym stanem zdrowia pomimo posiadanych uprawnień i kwalifikacji powód nie jest w stanie wykonywać zawodu egzaminatora prawa jazdy do czego się przygotowywał przed zdarzeniem szkodzącym. Decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 09 marca 2018 r. R. A. zostało przyznane świadczenie emerytalne. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 08 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 280/16 umorzono warunkowo postępowanie karne wobec sprawcy wypadku M. O.. Wyrok uprawomocnił się w dniu16 grudnia 2016 r. Orzeczeniem (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 28 lutego 2019 r. R. A. został zaliczono do osób z umiarkowaną niepełnosprawnością. Orzeczenie zostało wydane na okres dwóch lat. Decyzją Starosty Powiatowego z dnia 29 lipca 2019 r. skreślono R. A. z ewidencji instruktorów prawa jazdy. Decyzją Marszałka Województwa (...) z dnia 31 lipca 2019 r. powód został skreślony z ewidencji egzaminatorów na prawo jazdy. , (dowód: kserokopia protokołu powypadkowego k. 15-19, dokumentacja medyczna powoda k. 20-49, 60-118, 216-231, 257-261, 273-412, 456-463, 481-501, 513-516, orzeczenie Komisji Lekarskiej (...) k. 50-59, kserokopie faktur VAT k. 128-165, zaświadczenie z (...) Stowarzyszenia (...) k. 509, decyzja o przyznaniu świadczenia emerytalnego k. 530-531, wyrok w sprawie II K 280/16 k. 167 akt IIK 280/16, faktury i rachunki k. 621-629, 720- 746, 755-757, orzeczenie o niepełnosprawności k. 697, kserokopia decyzji Starosty k. 703, kserokopia decyzji Marszałka Województwa k. 702, informacje o wynagrodzeniu k. 715, 716, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 03 października 2017 r. 00:04:34-00:32:23 w zw. z k. 203-203v, zeznania świadka T. K.- protokół rozprawy z dnia 03 października 2017 r. 00:32:23-00:49:06 w zw. z k. 203v-204, zeznania świadka J. M.- protokół rozprawy z dnia 03 października 2017 r. 00:49:06-01:05:47 w zw. z k. 204, zeznania świadka M. O.- protokół rozprawy z dnia 03 października 2017 r. 01:05:47-01:12:32 w zw. z k.204-204v, zeznania świadka W. A.- protokół rozprawy z dnia 06 marca 2020 r. 00:11:25-01:05:23 w zw. z k. 758v-760, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2020 r. 00:03:12-00:49:49 w zw. z k. 764v-765).

Z punktu widzenia neurologicznego w wypadku z dnia 10 czerwca 2015 r. powód doznał nieznacznych obrażeń, które obejmowały uraz głowy i kręgosłupa szyjnego. Według dostępnej dokumentacji po wypadku objawy kliniczne pod postacią zespołów bólowych o charakterze korzeniowym nie nasiliły się w sposób istotny, nie są opisywane nowe objawy kliniczne, bowiem przed wypadkiem powód miał dolegliwości, które kwalifikowały się do oceny pod względem uszczerbku na podstawie pktu 94a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r. Dolegliwości bólowe głowy i kręgosłupa szyjnego, piersiowego, lędźwiowego według dokumentacji trwają od kilku lat sprzed rozpatrywanego wypadku. Obecnie dolegliwości te mają charakter intermitujący według opisów klinicznych. Na żadnym etapie leczenia powód nie wymagał opieki osób trzecich. Koszty leczenia nie były związane z wypadkiem. Objawy korzeniowe z czasem będą narastać ale nie w sposób nagły tylko wraz z postępującymi zmianami zwyrodnieniowymi, (dowód: opinia biegłego do spraw neurologii k. 451-454, opinia uzupełniająca k. 680-681).

Oceniając skutki zdarzenia szkodzącego w aspekcie stanu zdrowia powoda przez pryzmat psychiatrii przyjąć należy, że stwierdzone u R. A. zaburzenia adaptacyjne i depresyjno-lękowe spowodowały przekroczenie możliwości adaptacyjnych powoda. Nastąpiła dezorganizacja dotychczasowego funkcjonowania społecznego i zawodowego. Pomimo leczenia zaburzenia depresyjno-lekowe utrzymują się nadal, mają charakter długotrwały. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu z punktu widzenia psychiatrii ocenić należy na 5 %. Ze stanowiska psychiatry powód nie wymagał pomocy osób trzecich w codziennej egzystencji. W obecnym stanie zdrowia psychicznego nie jest zdolny do podjęcia pracy zawodowej. By nie utrwaliły się niewłaściwe mechanizmy koniecznym jest podjęcie psychoterapii, co daje szansę na korzystne rokowanie. Stosowana farmakoterapia była zasadna, (dowód: opinia biegłego psychiatry k. 474-479, opinia uzupełniająca k. 641).

Z punktu widzenia ortopedycznego uszczerbek na zdrowiu jakiego poszkodowany doznał w wyniku obrażeń narządu ruchu na skutek wypadku w dniu 10 czerwca 2015 r. wynosi 10 % i ma charakter stały. Nie sposób jednak w oparciu o istniejącą dokumentację medyczną ustalić trwałości i stopnia udziału w nasileniu się bólu czynnika urazowego związanego z wypadkiem w dniu 10 czerwca 2015 roku. Teoretycznie można przyjąć, że to był udział znaczny i zjawisko bólu wymagało stosowania środków przeciwbólowych po urazie przez kilka tygodni. Powód wymagał opieki przez 4 tygodnie po zdarzeniu w wymiarze po 4 godziny dziennie. Leczenie poszkodowanego odbywało się optymalnie do rozległości jego obrażeń narządów ruchów zgodnie z obowiązującymi w tym czasie zasadami dotyczącymi leczenia obrażeń pourazowych narządów ruchów. Powód wymagał odpowiedniego leczenia fizykalnego i kinezyterapii, zażywania leków Koszt takiej terapii jest bardzo zróżnicowany i bardzo trudny do oszacowania, (dowód: opinia biegłego ortopedy k. 542-548, opinia uzupełniająca k. 654).

Oceniając stan zdrowia R. A. przez pryzmat rehabilitacji i fizjoterapii uznać należy, że w wyniku wypadku powód doznał następujących urazów: stłuczenie głowy ze wstrząśnieniem mózgu, złamanie częściowe korony zęba, skręcenie kręgosłupa szyjnego, skręcenie kolana prawego, stłuczenie barku prawego. Uszczerbek na zdrowiu jaki powód doznał w wyniku obrażeń narządów ruchu w dniu 10 czerwca 2015 roku wynosi 10% i ma charakter stały. Urazy powstałe w wyniku wypadku komunikacyjnego powodują traumatyczne przeżycie i nie jest możliwe, aby zmierzyć cierpienie jakie temu towarzyszy. Liczne obrażenia, hospitalizacja oraz rehabilitacja w pierwszym etapie leczenia niesie często ze sobą cierpienie. Zaznaczyć należy, że w wyniku wypadku powód mógł stracić życie. W następnym etapie należy pamiętać o długiej i często bolesnej rehabilitacji. Uszkodzenia w trakcie wypadku spowodowały, że powód nadal ma problemy ze strony układu ruchu. Po wypadku powód ze względu na doznane uszkodzenia i zabiegi operacyjne nie mógł wykonywać wielu czynności. Potrzebna była pomoc w zakresie toalety, niektórych czynności ubierania, przemieszczania się itp. Jest bardzo prawdopodobne, że powód wymagał pomocy ok 1-6 godzin dziennie (uśrednienie biorąc pod uwagę stan powoda na początku urazu a stan fizyczny w październiku 2018). Korzystanie z pomocy „osób trzecich" należy rozumieć, jako prowadzenie czynności pielęgnacyjnych związanych z opieką nad chorym leżącym lub chorym który kwalifikuje się do zasiłku pielęgnacyjnego. Analiza dokumentacji akt sprawy oraz ocena fizyczna powoda wyklucza podjęcie pracy zarobkowej wymagającej podnoszenia ciężarów. Koszty ponoszone w związku z urazami z dnia 10 czerwca 12015 roku dotyczące wizyt w poradniach i zabiegów rehabilitacyjnych są zasadne. Wydatki związane z leczeniem, rehabilitacją powoda wynikające z załączonych do akt faktur mieszczą się w zakresie cen rynkowych oraz są realnie ponoszonymi kosztami. Obecny stan funkcjonalny powoda może powodować kolejne w przyszłości dolegliwości ze strony układu ruchu. Brak prawidłowego funkcjonowania może powodować w przyszłości wtórne zmiany zwyrodnieniowe w narządzie ruchu dlatego wskazana jest kontynuacja rehabilitacji. Nie ma gwarancji, że rehabilitacja bardziej usprawni obecną funkcję narządu ruchu ale jest szansa, że w pewnym stopniu złagodzi istniejące lub pojawiające się kolejne ograniczenia ruchowe, (dowód: opinia biegłego z dziedziny rehabilitacji i fizjoterapii k. 557-561, opinia uzupełniająca k. 666-667).

Oceniając stan zdrowia powoda z uwzględnieniem wiedzy z dziedziny stomatologii w wyniku zdarzenia z dnia 10 czerwca 2015 r. doszło do złamania korony zęba 42 przebiegającego płaszczyznowo od brzegu siecznego. Odłamanie twardych tkanek zęba w obrębie szkliwa i zębiny na dużej przestrzeni korony zęba 42 spowodowało u pacjenta wystąpienie dolegliwości bólowych w trakcie spożywania pokarmów o dużych różnicach temperatur, a także w trakcie nagryzania twardych treści pokarmowych. Występujący obecnie brak zabezpieczenia odłamanego fragmentu zęba (powód podaje, że odbudowa ta dwukrotnie mu odpadała) powoduje, że dolegliwości te w dalszym ciągu się utrzymują. Z powodów stomatologicznych powód nie wymagał pomocy osób trzecich. W związku z powyższym powód w okresach, w których nie była zabezpieczona linia złamania (także wypadnięcie materiału odbudowującego) wymagał stosowania diety papkowatej przygotowanej w temperaturze pokojowej. Powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 1 %. Odnośnie możliwości podjęcia pracy zarobkowej przez powoda biegły wskazuje, że nie ma takich przeciwwskazań ze względów stomatologicznych. W kwestii rokowań na przyszłość biegły stwierdzić trzeba, że tego rodzaju złamania płaszczyznowe koron zębów stanowią trudności w założeniu i utrzymaniu materiału kompozycyjnego. Materiał ten często bardzo krótko utrzymuje się na powierzchni rekonstruowanej i dlatego z czasem korona takiego zęba powinna być pokryta porcelanową koroną protetyczną. Poniesiony koszt w postaci odbudowy złamanej korony zęba wskazane w fakturze z wykonanej usługi stomatologicznej były zasadne w kontekście doznanych urazów i odpowiada cenom usług stomatologicznych na terenie województwa (...), (dowód: opinia biegłego z zakresu stomatologii k. 588-591).

Przed zdarzeniem szkodzącym powód pracował w policji i uzyskiwał uposażenie w siódmej grupie zaszeregowania. Wynosiło ono łącznie netto w październiku 2016 r.- 4 011,35 zł, w październiku 2017 r. – 4 186,73 zł, w październiku 2018 r. – 4 231,50 zł i w październiku 2019 r. – 4 743,20 zł. W tym względzie prognozowana była podwyżka w roku 2020 na poziomie około 500 zł dla wszystkich policjantów , niezależnie od grupy zaszeregowania. Powód otrzymywał jednak wynagrodzenie do dnia 15 października 2016 r. w wysokości łącznej 5.291,30 złotych brutto. Od 1 grudnia 2016 r. decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSW powód uzyskał prawo do emerytury na poziomie miesięcznym 3 666,87 zł. Z uwagi na przywrócenie powoda do służby w policji na mocy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 12 kwietnia 2017 r. orzeczono o ustaniu z dniem 12 czerwca 2017 r. prawa do emerytury policyjnej, przy jednoczesnym orzeczeniu obowiązku świadczeń nienależnie pobranych za okres od 13.06.2017 r. do 30.09.2017 r. w wysokości 13 258,80 zł. Następnie decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSW z dnia 9 marca 2018 r. powód uzyskał prawo do emerytury od 1 października 2018 r. na poziomie miesięcznym 3 687,48 zł. Był też instruktorem nauki jazdy, w ramach działalności prowadzonej w tym przedmiocie przez jego matkę, miał uprawnienia egzaminatora. Decyzją Marszałka Województwa (...) z dnia 31 lipca 2019 r. nr (...) R. A. został skreślony z ewidencji egzaminatorów, zaś Starosta (...) decyzją z dnia 29 lipca 2019 r. skreślił powoda z ewidencji instruktorów. Od roku 1999 czerpał także dochody z pracy w 30 – hektarowym gospodarstwie rolnym. Prowadził szkolenia m.in. w straży pożarnej. Niedługo przed wypadkiem został skierowany na szkolenie w kierunku uzyskania uprawnień instruktora do prowadzenia kursów techniki jazdy samochodowej, do czego po wypadku już nie doszło. Do czasu zdarzenia szkodzącego R. A. zajmował się swoją posiadłością, gdzie mieszka o powierzchni 1,8 ha, jeździł na nartach, uprawiał rekreacyjnie kulturystykę. Obecnie mieszka sam, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, w tym pełnoletnią studiującą córkę. ( dowód: dokumenty k. 421, 445-446, 530, 631- 635, 702 – 703, 715- 716, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2020 r. 00:03:12-00:49:49 w zw. z k. 764v-765).

Pełnomocnik powoda pismem z dnia 23 lutego 2017 r. zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeniowemu, wzywając jednocześnie pozwanego do zapłaty łącznie kwoty 96.928,87 zł. W odpowiedzi decyzją z dnia 20 kwietnia 2017r. , pozwany przyznał, że „wypadek spowodował nieodwracalne następstwa w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia" oraz uznał roszczenie R. A. do wysokości łącznej kwoty 5.890,27 zł (w kwocie tej mieści się 2.690,27 zł kwota odszkodowania; w tym 407,15 zł zwrotu za koszty leczenia i 2.283 zł zwrotu za koszty dojazdu, nadto 3.200 zł tytułem zadośćuczynienia). Pozwany przedstawił propozycję ugodowego zakończenia procesu likwidacji przedmiotowej szkody w drodze dopłaty kwoty 500,00 zł ponad uznaną kwotę roszczenia, czyli łącznie 6.390,27 zł. Niniejsza propozycja nie została zaakceptowana przez powoda, (dowód: zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty k. 119-125, pismo pozwanego k. 126).

Sąd ustalił powyższe fakty w oparciu o przywołane przy nich dowody, dając wiarę zarówno złożonym do materiału dowodowego dokumentom, których nie kwestionowały obie strony, ale także uznając za pełnowartościowy materiał dowodowy przeprowadzone opinie biegłych lekarzy, do których ostatecznie również nie było zastrzeżeń. W tym kontekście należało także uznać za wiarygodne zeznania świadków i samego powoda, poza okolicznościami dotyczącymi zakresu niezbędnej pomocy świadczonej mu w związku z wypadkiem, które pozostawały w opozycji z wnioskami wiarygodnych opinii biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z unormowaniem art. 822 § 1 k.c. umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nakłada na ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie odszkodowania w razie szkody wyrządzonej osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Jednocześnie § 4 tego przepisu daje podstawę prawną wystąpienia przez uprawnionego do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej o naprawienie szkody bezpośrednio do ubezpieczyciela.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152) każdy posiadacz pojazdu mechanicznego w Polsce obowiązany jest do zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Ubezpieczenie to chroni posiadacza lub kierującego pojazdem przed finansowymi konsekwencjami szkód wyrządzonych osobom trzecim. Zakład ubezpieczeń wypłaca za posiadacza pojazdu odszkodowanie na rzecz poszkodowanego. Ubezpieczenie chroni więc z jednej strony majątek sprawcy szkody, z drugiej natomiast gwarantuje poszkodowanemu zaspokojenie jego roszczeń. Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje przy tym każdą osobę, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie objętym ubezpieczeniem wyrządziła szkodę ruchem pojazdu, nawet jeśli nie jest to posiadacz samoistny tego pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. cytowanego na wstępie, przesłanką odpowiedzialności za tę szkodę ubezpieczyciela jest więc przejęcie odpowiedzialności ubezpieczonego, w tym przypadku kierującego pojazdem marki F. (...). Zważywszy zaś na charakter zdarzenia powodującego szkodę ubezpieczony ponosi za nią odpowiedzialność przy zaistnieniu przesłanek z art. 436 § 1 k.c., który przyjmuje zasadę odpowiedzialności na zasadzie ryzyka posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody wyrządzone osobom trzecim ruchem tego pojazdu. Odpowiedzialność sprawcy za skutki przedmiotowego zdarzenia jest oczywista, co wpływa bezpośrednio na ocenę podstaw odpowiedzialności pozwanego (...) SA. Zresztą oczywiste jest, że pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności wobec powoda, skoro wypłacił część świadczeń jeszcze przed wytoczeniem powództwa w tej sprawie. Sporem został więc objęty jedynie zakres doznanego przez R. A. uszczerbku wskutek wypadku w szerokim rozumieniu tego pojęcia i zakres oraz wysokość świadczeń koniecznych do naprawienia tak powstałej szkody.

Zasady odpowiedzialności i obowiązki stron wyznaczają w tym aspekcie normy art. 361§1k.c. i art. 363 § 2 k.c., statuując zasadę pełnej odpowiedzialności sprawcy za szkodę pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z jego zachowaniem.

Powód dochodził niniejszym pozwem przede wszystkim zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i cierpienie ostatecznie w wysokości 100.000 złotych, ponad uzyskane już z tego tytułu świadczenie na etapie poprzedzającym proces. Wobec przyjęcia w przedmiotowej sprawie za fakt doznania przez niego uszkodzenia ciała, opisanego szczegółowo w ustaleniach faktycznych wyżej, należało uznać słuszność roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu szkody niemajątkowej. W tym stanie faktycznym przepis art. 445 § 1 k.c. daje podstawę do zasądzenia na rzecz poszkodowanej zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i cierpienie. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia z art. 445 k.c. jest rozstrój zdrowia i uszkodzenia ciała i wynikająca z tego faktu szkoda niemajątkowa (krzywda) w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi poszkodowanego. Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w zakresie doznanego przez powoda uszkodzenia ciała opisanego wyżej, które zdaniem biegłych lekarzy ortopedy, rehabilitanta medycznego – fizjoterapeuty i stomatologa powoduje trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie około 11 %, a także uszczerbek długotrwały w kontekście psychiatrycznym w wymiarze 5%, które jest następstwem działania podmiotu, za którego odpowiedzialność ponosi pozwany. Przy czym w tej mierze należy zauważyć, że biegli specjalności ortopedycznej i rehabilitacji medycznej określając ten poziom powielali jego podstawę, tak więc z danej podstawy należało uwzględnić wskazany zakres jednorazowo.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają przy tym żadnych kryteriów, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Wynikają one jedynie z orzecznictwa. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, w tym rozmiar doznanych cierpień, charakter następstw naruszenia, nieodwracalność doznanego uszczerbku. Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, iż kwota zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”, co oznacza, że z jednej strony nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, a z drugiej musi odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok S.N. z dn. 28.09.2001r., III CKN 427/00, Lex nr 52766).

Rację ma przy tym powód podnosząc, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę i cierpienie spełnia rolę kompensacyjną. Poszkodowany powinien zatem otrzymać od zobowiązanego sumę pieniężną odpowiednią w okolicznościach danego rodzaju, tak ażeby mógł za jej pomocą co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną. Przy tym zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie zbyt niskich kwot zadośćuczynienia przy ciężkich uszkodzeniach ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra ( por. S.N. w wyroku z dnia 16.07.1997 r. , II CKN 273/97, niepubl.)

Istotny jest przy ocenie zakresu szkody niemajątkowej doznanej przez R. A. zakres uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia doznany wskutek zdarzenia, kwalifikowany głównie przez biegłego lekarza ortopedę i psychiatrę. Ich poziom nie jest obiektywnie zbyt wysoki, ale należy go oceniać w kontekście uwarunkowań zawodowego i społecznego funkcjonowania powoda. R. A. był bowiem w czynnej służbie policji, a także wykonywał czynności instruktora i egzaminatora nauki jazdy. Ograniczenia sprawności ruchowej i zaburzenia adaptacyjne oraz depresyjno – lękowe, będące następstwem przedmiotowego zdarzenia o długotrwałym charakterze są decydujące o eliminacji powoda z dotychczas wykonywanych zajęć zawodowych. Z tym wiąże się określony poziom cierpienia. Niezależnie od tego samo zdarzenie wywołało u niego traumatyczne przeżycia, głównie w sferze obawy przed jazdą samochodem. Sama konieczność poddania się różnym zabiegom medycznym, długi czas leczenia i rehabilitacji, rezygnacji z wykonywanych dotąd zajęć zawodowych, eliminacja perspektyw dalszego rozwoju ( powód był kierowany na szkolenie w kierunku zdobycia dalszych uprawnień), przy stosunkowo młodym wieku powoda, jego szerokiej aktywności zawodowej, stanowią o stopniu dolegliwości i cierpienia. To wszystko upoważnia do stwierdzenia , że cierpienia powoda były na wyważonym, średnim poziomie.

Skoro zatem zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość . Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 listopada 2005 roku I ACa 329/05 LEX nr 186505, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 r. , I ACa 84/12, LEX nr 1124827). Ponadto winna być dostosowana do poziomu i stylu życia utraconego wskutek zdarzenia szkodzącego. Nie budzi wątpliwości, że powód doznał cierpień i bólu, jednak żądana kwota 100.000 złotych ( czyli wraz z wypłaconą 3 200 stanowiłaby 103.200 zł) byłaby nadmierna zważywszy nawet na styl życia, jaki powód wiódł przed zdarzeniem i jego aspekty, w jakich przejawiał swoją aktywność.

Mając zatem na względzie obecny średni poziom życia społeczeństwa i poziom dotychczasowego życia powoda, w ocenie Sądu odpowiednią kwotą będzie kwota łączna 48.200 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości rekompensuje zakres doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych, a także odczucie krzywdy spowodowane trwałymi następstwami zdarzenia, za którego skutki odpowiada pozwany. Skoro zatem na poczet zadośćuczynienia pozwany zapłacił dotąd kwotę 3 200 złotych, należało zasądzić jeszcze z tego tytułu 45.000 złotych.

Zgodnie zaś z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje więc w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją ( lekarstwa, konsultacje medyczne) , jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem ( koszty przejazdów, wyżywienia). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku. Jednocześnie zakres poniesionych kosztów powód miał obowiązek udowodnić , zgodnie z art. 6 k.c., wywodząc z tego skutki prawne. W zakresie odszkodowania R. A. dochodził ostatecznie kwoty 24.721,69 złotych. W tej wielkości mieściły się: koszty opieki – 8 500 złotych, koszty leków i usług medycznych – 8 866,55 złotych, 7.355,14 złotych z racji utraconych zarobków. Okoliczność poniesienia wydatków na leczenie ( 8 866,55 złotych) wykazano załączonymi do pozwu rachunkami i fakturami, których konieczność poniesienia częściowo potwierdzali biegli. Ponadto wydatki nimi objęte pozostają zarówno rzeczowo jak i czasowo w korelacji z zaistniałym zdarzeniem szkodzącym, a dokumenty te obejmują koszty poza tymi, których refundację powód otrzymał od ubezpieczyciela przed procesem.

W zakresie kosztów koniecznej opieki ze strony osób trzecich powód nie zdołał wykazać konieczności ponoszenia jej kosztów na poziomie określonym w pozwie. Z opinii biegłego ortopedy wynika bowiem wniosek o zasadności tych kosztów przez pierwsze 4 tygodnie po zdarzeniu w wymiarze po 4 godziny dziennie, co mieści się w granicach określonych przez biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej ( 1-6 godzin). Zatem 4 tygodnie czyli 28 dni x 4 godziny = 112 godzin x 25 złotych = 2 800 złotych.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że zgodnie z utrwaloną od dawna linią orzecznictwa korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Jednocześnie jako wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, są objęte odszkodowaniem o ile są konieczne i celowe ( por. wyrok S.N. z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 474/06, LEX nr 274155, orzecz. S.N. z dnia 16 stycznia 1981r., I CR 455/80, OSPiKA 1981, poz. 223). Zatem w zakresie odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego związanych z opieką osób trzecich nie mieszczą się koszty, które przekraczają potrzeby poszkodowanego mierzone wedle kryteriów obiektywnych. W okolicznościach przedmiotowej sprawy powód wykazywał poprzez dowody z zeznań świadków, że pomocy udzielał mu T. K. przez okres od 20 czerwca 2015 do końca stycznia 2017 r. , a koszt tej pomocy wynosił po 100 złotych za jedną godzinę. Takiego zakresu czasowego udzielanej pomocy w kontekście obiektywnie ujmowanych potrzeb poszkodowanego, pozostających w związku z doznaną szkodą , nie zdołał on jednak wykazać w niniejszym stanie faktycznym, zważywszy na wnioski opinii biegłych lekarzy. Za stanowczo wygórowaną należało uznać dochodzoną stawkę za jedną godzinę świadczonej pomocy na poziomie 100 złotych, zwłaszcza, że doświadczenie i wiedza notoryjna sądu stanowi o konieczności ograniczenia tej stawki do poziomu kosztów usług profesjonalnego opiekuna sprowadzającego się do średniego poziomu na terenie miejsca zamieszkania powoda wynoszącego po około 25 złotych za jedną godzinę.

R. A. w związku z wypadkiem od czasu jego zaistnienia nie mógł wykonywać pracy zarobkowej, został bowiem uznany za trwale niezdolnego do służby z uwagi na uszczerbki, które wynikały ze skutków przedmiotowego zdarzenia. Z racji stażu pracy uzyskał więc prawo do emerytury policyjnej, choć gdyby nie skutki wypadku, mógłby dalej pracować. Od 1 grudnia 2016 r. decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSW powód uzyskał prawo do emerytury na poziomie miesięcznym 3 666,87 zł. brutto czyli 2. 621,37 złotych netto. Zważywszy na uzyskiwane do czasu zdarzenia uposażenie z tytułu pracy w policji w wysokości miesięcznej 5.291,30 zł brutto czyli 3. 752,93 złote netto, różnica w osiąganych dochodach z tytułu pracy w policji w okresie od 15 października 2016 r. do 1 czerwca 2017 r. wynosiła miesięcznie po 1.131,56 złotych, co daje łącznie 7.355,14 złotych.

Tak więc łączna wysokość odszkodowania należnego powodowi wyniosła 19.021,69 złotych ( 1.190 + 1.392,04 + 2.800 + 7.355,14 + 6.284,51 ). W pozostałym zakresie roszczenie o odszkodowanie podlegało oddaleniu.

Powód dochodził także niniejszym pozwem renty z tytułu utraconych możliwości zarobkowych. Zgodnie z treścią art. 444§ 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość , może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Co do roszczenia renty z racji utraconych możliwości zarobkowych żądanie było w pełni uzasadnione. Wysokość uszczerbku majątkowego w tym względzie stanowi bowiem różnicę pomiędzy wysokością dochodu, jaki poszkodowany mógłby uzyskiwać gdyby nadal pracował , a wielkością świadczenia jakie otrzymuje wskutek utraty możliwości takiego zarobkowania, ocenianą w wysokości netto, skoro taki był zakres żądania powoda. Tak więc jeśli z informacji Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. wynika, że wynagrodzenie powoda wynosiło łącznie netto w październiku 2016 r.- 4 011,35 zł, w październiku 2017 r. – 4 186,73 zł, w październiku 2018 r. – 4 231,50 zł i w październiku 2019 r. – 4 743,20 zł., a prognozowana była podwyżka w roku 2020 na poziomie około 500 zł dla wszystkich policjantów , niezależnie od grupy zaszeregowania, to przy wysokości otrzymywanego świadczenia emerytalnego na poziomie po 3.006,85 złotych miesięcznie, różnica w poszczególnych latach stanowi szkodę, podlegającą wyrównaniu. Są to zatem wielkości : po 1.179,88 złotych miesięcznie za okres od 1 czerwca 2017 r. do 31 grudnia 2017 r., po 1.224,65 złote miesięcznie w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r., po 1.736,35 złotych miesięcznie w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. i po 2.236,35 złotych miesięcznie poczynając od 1 stycznia 2020 r.

W pozostałym zakresie powództwo jako pozbawione podstaw podlegało oddaleniu, w tym w aspekcie renty na zwiększone potrzeby, której powód dochodził w wysokości po 1300 złotych miesięcznie, a które identyfikował z koniecznością ponoszenia stałych wydatków na zakup leków w wysokości po 200 złotych, rehabilitację po 500 złotych i po 600 złotych na wynagrodzenie dla osób mających świadczyć mu pomoc w czynnościach dnia codziennego, w szczególności przy prowadzeniu dużego domu, w którym sam zamieszkuje. Jeśli poszkodowany zgłasza żądanie zasądzenia renty to każdorazowo na nim spoczywa stosownie do normy art. 187 § 1 k.p.c. obowiązek dokładnego określenia żądania, jak też wskazania okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Tylko bowiem w takim przypadku możliwe jest z jednej strony określenie, czy powód dochodzi roszczenia z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej, czy zwiększenia się jego potrzeb, czy też zmniejszenia się widoków na przyszłość, jak też ustalenie czy dochodzona z tych tytułów renta jest uzasadniona w żądanej wysokości ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 marca 2019 r. , I CSK 120/18, Lex nr 2638592 ). Jeśli zatem w przedmiotowej sprawie pełnomocnik powoda wyraźnie określił przy kolejnym rozszerzeniu żądań pozwu, że chodzi o rentę z tytułu zwiększenia potrzeb wynikających z przedmiotowego zdarzenia , za którego skutki odpowiedzialność ponosi pozwany, to konsekwencją jest spoczywający na powodzie ciężar dowodzenia w tej mierze. Konieczne jest zatem wykazanie, że w związku ze zdarzeniem doszło do zwiększenia potrzeb poszkodowanego, a konieczność ich zaspokajania oznacza stałe ponoszenie wydatków na określonym poziomie, przy czym istotne jest i wymaga podkreślenia, iż w przypadku renty na zwiększone potrzeby nie chodzi o jednorazowo czy sporadycznie poniesiony koszt, bądź w pewnym okresie czasu ale taki który ma wymiar stałości bez perspektywy jego wyczerpania w przyszłości. Z reguły więc konieczna jest w aspekcie dowodowym obiektywna weryfikacja takiej przesłanki na poziomie wiedzy specjalnej. W przedmiotowej sprawie zaś powód przytoczył jako uzasadnienie renty w tej mierze konieczność ponoszenia wydatków na leki, rehabilitację i pomoc osób trzecich. Z zaoferowanego materiału dowodowego nie wynika jednak w jakiejkolwiek mierze podstawa przyjęcia wniosku o przytaczanym zakresie zwiększenia potrzeb o charakterze stałym, zwłaszcza, że powód miał zdiagnozowane pewne zbieżne schorzenia , na które nałożyły się skutki zdarzenia szkodzącego jeszcze przed jego zaistnieniem. Tym bardziej więc istotne było wykazanie stałego charakteru zwiększonych potrzeb wynikających ze skutków zdarzenia objętego odpowiedzialnością pozwanego. Temu ciężarowi strona powodowa jednak nie podołała , żaden z biegłych opiniujących w sprawie nie stwierdził obiektywnej konieczności ponoszenia stałych kosztów, w tym co do zakupu leków, rehabilitacji, a tym bardziej pomocy osób trzecich, a zatem roszczenie jako nieudowodnione w tej mierze podlegało oddaleniu w całości.

Sąd nie ustalał odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, wobec brzmienia art. 442 ¹ § 1 k.c. , wskazującego na to, że w razie ujawnienia dalszych szkód wynikających z przedmiotowego zdarzenia u powoda będzie on mógł dochodzić ich naprawienia na drodze dalszego procesu.

Odsetki od zasądzonych roszczeń w oparciu o treść art. 481 § 1 k.c. zasądzono w zakresie roszczeń zgłoszonych przed procesem ( zadośćuczynienie, odszkodowanie) od upływu terminu na ich zaspokojenie. Zgłoszenie szkody nastąpiło pismem z dnia 23 lutego 2017 r. , zaś w pozostałej części od doręczenia odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa, co nastąpiło w dniu 23 stycznia 2020 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. przy zastosowaniu zasady ich stosunkowego rozdzielenia. Łączne koszty procesu wyniosły 26.634 złote, z czego powódka poniosła 15.435 złotych wraz z zastępstwem procesowym na poziomie stawki minimalnej po 5400 złotych po obu stronach. Roszczenia powoda zostały uwzględnione w 58% i w takiej proporcji koszty procesu winien ponieść pozwany tj. 8952 złote, a poniósł 5417 zł, co przy zróżnicowaniu tych wartości daje konieczność zasądzenia na rzecz powoda kwoty 3 535 złotych. Stosownie do proporcji uwzględnionego i oddalonego powództwa obciążono pozwanego kosztami należnymi Skarbowi Państwa z tytułu poniesionych wydatków – 2 587 złotych, przy łącznych wydatkach 4 459,75 złotych, a także częścią opłaty sądowej w wymiarze 1504 złote na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2018 poz. 300), zaś na gruncie ust. 2 pkt 1 cytowanego unormowania nakazano ściągnąć z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia 1 872,75 zł z tytułu wydatków i 1 088 zł z tytułu brakującej opłaty.