Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2020 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z wniosku S. B. i B. B. (1)

z udziałem Gminy M.

o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości

I.  wniosek oddala,

II.  zasądza od wnioskodawców S. B. i B. B. (1) na rzecz uczestniczki postępowania Gminy M. kwotę
900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

ZARZĄDZENIE

1. odnotować,

2. za 7 dni lub z wnioskiem o uzasadnienie.

M., dnia 30.09.2020r.

Sygn. akt I Ns 75/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy S. B. i B. B. (1) wystąpili
z wnioskiem o stwierdzenie, że nabyli z dniem 1 sierpnia 2016 roku przez zasiedzenie własność części nieruchomości o powierzchni 33m ², stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...), położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie
IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...). Nadto wnieśli o zasądzenie od uczestniczki postępowania Gminy M. na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że są właścicielami nieruchomości stanowiących działki gruntu o numerach ewidencyjnych (...), położonych w M.. Podnieśli,
że wskutek umowy darowizny poczynionej na ich rzecz przez matkę wnioskodawcy – T. S. w dniu 23 października 1995 roku nabyli prawo użytkowania wieczystego działki
o numerze ewidencyjnym (...). Natomiast stosownie do treści umowy z dnia 25 sierpnia 1997 roku, zawartej z Gminą M. nabyli prawo użytkowania wieczystego działki numer (...). Podali, że decyzją z dnia 14 kwietnia 1998 roku Burmistrz Miasta i Gminy M. przekształcił prawo użytkowania wieczystego wyżej wymienionych działek w prawo własności, przy czym rzeczone przekształcenie nie zostało ujawnione w treści księgi wieczystej numer (...), prowadzonej dla nieruchomości o numerach ewidencyjnych (...). Nadto wskazali, że pierwotnie, tj. od dnia 1 czerwca 1981 roku działka o numerze ewidencyjnym (...) była przedmiotem użytkowania wieczystego matki wnioskodawcy – T. S. (z domu B.). Podali, że przez cały okres od dnia
1 czerwca 1981 roku do chwili obecnej korzystali z części spornej nieruchomości samoistnie
i nieprzerwanie, jak właściciele. Podkreślili, że już od chwili przejęcia działki
w użytkowanie wieczyste przez matkę wnioskodawcy na spornej części nieruchomości było posadowione ogrodzenie oraz budynki, w których aktualnie prowadzą działalność gospodarczą, przy czym o fakcie, iż znajdują się one na działce o numerze ewidencyjnym (...) dowiedzieli się dopiero w związku ze wszczęciem przez Starostę Powiatu (...) postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę nabrzeża nad Jeziorem M. w obrębie miasta M.. W odczuciu wnioskodawców posiadają oni część spornej nieruchomości przez okres blisko 37 lat, a tym samym ich wniosek jest
w pełni zasadny.

Uczestniczka postępowania Gmina M. wniosła o oddalenie wniosku w całości oraz zasądzenie od wnioskodawców na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zarzuciła, że wnioskodawcy jako użytkownicy wieczyści gruntu nie mogą wnosić
o nabycie prawa własności, albowiem do okresu posiadania samoistnego prowadzącego
do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia nie dolicza się okresu posiadania rzeczy jako użytkownik. Wskazała tym samym, że czas trwania ich prawa użytkowania wieczystego, jak również poprzedniczki prawnej wnioskodawców nie mógł prowadzić
do zasiedzenia prawa własności. Nadto podała, że w jej odczuciu wnioskodawcy znali granice posiadanej w użytkowaniu wieczystym nieruchomości, a przynajmniej przy zachowaniu należytej staranności mogli tę wiedzę uzyskać z operatu szacowania wartości działki gruntu numer (...) oraz załącznika graficznego z dnia 12 sierpnia 1997 roku, opracowanego
na potrzeby przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, które
to w sposób jednoznaczny określały granice ich nieruchomości. Gmina M. wskazała, że wnioskodawcy de facto nie udowodnili okresu wymaganego prawem do zasiedzenia własności nieruchomości.

Sąd ustalił, co następuje:

Gmina M. wpisana jest w księdze wieczystej numer (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych jako właściciel nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) położonej
w M..

(bezsporne, a nadto dowód: dokumenty w aktach księgi wieczystej numer (...), wydruk księgi wieczystej (...) – k. 27-43).

Z wyżej wymienioną działką sąsiadują nieruchomości oznaczone jako działki
o numerach ewidencyjnych (...) o łącznej powierzchni 0,0276 ha, położone
na ul. (...) w M., dla których Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...).

(bezsporne, a nadto dowód: opinia biegłego z zakresu geodezji i kartografii M. S. (1) –
k. 188-192).

Zgodnie z treścią księgi wieczystej numer (...) właścicielem działek numer (...) jest Gmina M., a prawo ich użytkowania wieczystego na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej przysługuje S. B. oraz B. B. (1). Wskutek umowy darowizny poczynionej
na ich rzecz przez matkę S. T. S. w dniu 23 października 1995 roku nabyli oni prawo użytkowania wieczystego działki o numerze ewidencyjnym (...). Z kolei dnia 25 sierpnia 1997 roku w drodze umowy zawartej z Gminą M. nabyli prawo użytkowania wieczystego działki numer (...). Decyzją z dnia 14 kwietnia
1998 roku Burmistrz Miasta i Gminy M. przekształcił prawo użytkowania wieczystego wyżej wymienionych działek w prawo własności. Przekształcenie to nie zostało ujawnione
w treści księgi wieczystej (...) prowadzonej Sąd Rejonowy w Mrągowie
IV Wydział Ksiąg Wieczystych. W związku z przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w dniu 12 sierpnia 1997 roku został sporządzony operat szacunkowy wartości działki gruntu numer (...), który zawierał załącznik graficzny określający granice tej nieruchomości. Z protokołu okazania granic z dnia 2 października 1995 roku wynika, iż nowo wyznaczone granice działek zostały okazane S. B. jeszcze przed decyzją o przekształceniu Burmistrza Miasta i Gminy M., a ten nie zakwestionował ich przebiegu.

(dowód: dokumenty w aktach księgi wieczystej numer (...), umowa darowizny – k. 15-17, umowa oddania terenu w użytkowanie wieczyste – k. 18-18v, decyzja Burmistrza Miasta i Gminy M. – k. 19-19v, operat szacunkowy z załącznikami – k. 80-90, protokół okazania granic – k. 148).

W okresie od dnia 1 czerwca 1981 roku do dnia 23 października 1995 roku użytkownikiem wieczystym działki o numerze ewidencyjnym (...) była T. S., matka S. B.. Wówczas część działki o numerze (...) o powierzchni
33 m ² była wykorzystywana przez nią dla celów własnych (ogródek i uprawa warzyw), następnie zaś przez samych S. B. i jego żonę B. B. (1).
Na przełomie lat 1978/1979 działki o numerach ewidencyjnych (...) oraz sporna część nieruchomości zostały ogrodzone płotem postawionym przez pracowników Urzędu Miasta i Gminy M.. S. B. i B. B. (1) dokonywali koniecznych prac renowacyjnych ogrodzenia. Dwa słupki ogrodzenia obłożyli kamieniami. Nadto S. B. położył kostkę, by móc wjeżdżać na posesję od strony jeziora. Pomiędzy 1997 a 1998 rokiem S. B. i B. B. (1) postawili na spornej części nieruchomości budkę z lodami, która usytuowana jest tam
do chwili obecnej. Sporny fragment nieruchomości został przez nich zagospodarowany
na cele ogródka, w ramach którego prowadzą działalność gospodarczą.

(dowód: umowa darowizny – k. 15-17, opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji
i kartografii M. S. (1) – k. 188-192, protokół oględzin – k. 127-130, zeznania świadka T. S. – k. 111, zeznania świadka M. S. (2) – k. 110-111, zeznania świadka W. S. – k. 112, zeznania świadka E. A. – k. 108-109, zeznania świadka B. K. – k. 109, zeznania świadka A. K. – k. 110, zeznania świadka H. P. – k. 110, przesłuchanie S. B.– k. 235v-236v, przesłuchanie B. B. (1) – k. 235v-236v)

Pismem z dnia 17 stycznia 2018 roku Starosta Powiatu (...) zawiadomił S. B. i B. B. (1), że na wniosek Gminy M. zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie o wydanie pozwalania na budowę nabrzeżna nad Jeziorem M. w obrębie M., w ramach którego zaplanowano na działce o numerze ewidencyjnym (...) między innymi budowę wiaty W4. S. B. zgłosił wątpliwości i zastrzeżenia odnoście treści zawartych w projekcie budowlanym, które dotyczyły prawa wykonywania robót budowalnych na działce o numerze ewidencyjnym (...). Starosta Powiatu (...) poinformował, iż działka o tym numerze nie istnieje oraz że z jego pisma wynika, iż najprawdopodobniej jego zastrzeżenia dotyczą części działki o numerze ewidencyjnym (...), która to sąsiaduje z działką numer (...).

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu postępowania – k. 46, zawiadomienie – k. 50)

S. B. i B. B. (1) od momentu, gdy zaczęli posiadać status użytkowników wieczystych nieruchomości numer 407/3 i 408/8, obowiązani byli uiszczać na rzecz (...) stosowne opłaty roczne
w kwocie 8,94 złotych oraz w kwocie 2 złotych.

(dowód: umowa darowizny – k. 15-17, umowa oddania ternu w użytkowanie wieczyste –
k. 18-18v, przesłuchanie S. B. – k. 236).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, a także
w oparciu o dowody z zeznań świadków: M. S. (2), W. S., E. A., B. K., A. K., H. P., dowodu przesłuchania stron oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii M. S. (1). Dowodom z dokumentów dano wiarę, nie znajdując podstaw do odmówienia im wiarygodności i autentyczności. Zeznania wyżej wymienionych świadków na okoliczność w pełni zasługują na wiarę, są spójne, korelują ze sobą, a drobne różnice w szczegółach są w pełni zrozumiałe z uwagi na upływ czasu. Opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii M. S. (1) została sporządzona w sposób jasny, rzeczowy i przejrzysty. Uczestnicy postępowania nie zgłosili zastrzeżeń do opinii biegłego. Sąd nie miał wątpliwości, że biegły posiada kompetencje i doświadczenie potrzebne
do wydania opinii w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Instytucję zasiedzenia wprowadzono do systemu prawnego w celu zapewnienia pewnego usankcjonowania długotrwałych stosunków faktycznych. Nabycie prawa w drodze zasiedzenia jest nabyciem prawa pierwotnym, translatywnym i polegającym na przejęciu konkretnego, istniejącego już wcześniej prawa przez podmiot, który prawo to faktycznie wykonuje. Instytucja ta uregulowana jest w art. 172 § 1 kc, który stanowi, iż posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie
w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (art. 172 § 2 kc). Stosowanie do treści
art. 172 kc w celu nabycia w drodze zasiedzenia prawa własności nieruchomości konieczne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: nieprzerwanego samoistnego posiadania oraz upływu czasu – 20 lub 30 lat, w zależności od istnienia dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania. Zasiedzieć można tylko prawo rzeczowe, co do którego przepis prawa przewiduje taką możliwość. Prawem podlegającym zasiedzeniu jest przede wszystkim prawo własności rzeczy – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości.

Odnosząc powyższe zapatrywania do realiów niniejszej sprawy wskazać należy,
że wnioskodawcy domagali się stwierdzenia zasiedzenia części nieruchomości o powierzchni 33m ², stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...), położonej
w M., dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) z uwagi na fakt nieprzerwanego samoistnego posiadania tej części nieruchomości oraz upływ wymaganego terminu, na poczet którego zaliczyli czas trwania przysługującego im (a pierwotnie ich rodzinie – matce wnioskodawcy) prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

Konstrukcja użytkowania wieczystego jako prawa do cudzej nieruchomości gruntowej uregulowana jest w art. 232-243 kc i ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 1997r. nr 115, poz. 741). Niewątpliwie, użytkowanie wieczyste jest rodzajem prawa rzeczowego o statusie pośrednim między własnością a ograniczonymi prawami rzeczowymi. Prawo użytkowania wieczystego jest jednak – mimo wielu podobieństw – prawem odmiennym niż prawo własności, zatem także posiadanie nieruchomości w zakresie każdego z tych praw ma odmienny charakter (tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2008 roku sygn. akt III CZP 68/08). Użytkownik wieczysty
ma prawa zbliżone do właściciela, z tym że nie może uszczuplać prawa własności. Mając
na uwadze celowy charakter użytkowania wieczystego stwierdzić należy, że korzystanie najdobitniej przejawia się wznoszeniem budynków i innych urządzeń na gruncie stanowiącym przedmiot użytkowania wieczystego. Użytkownik może korzystać z gruntu oddanego
mu w wyniku użytkowania wieczystego w graniach określonych przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę, jak stanowi przepis art. 233 kc.

Stosownie do treści art. 336 kc, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Użyte w art. 336 kc określenie posiadania nie jest zupełnie identyczne z pojęciem posiadania używanym w języku potocznym. Przepis ten odróżnia posiadanie rzeczy (possessio rei) od tzw. posiadania praw (possessio iuris, quasi possessio). W myśl tego przepisu posiadaczem rzeczy jest wyłącznie ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), i tylko takie posiadanie prowadzi do zasiedzenia, ten zaś, kto rzeczą faktycznie włada w zakresie odpowiadającym treści innego prawa, z którym łączy się władza nad rzeczą, jest posiadaczem tego prawa (posiadacz zależny). Kryterium, które odróżnia posiadanie rzeczy od posiadania praw oraz posiadanie poszczególnych praw między sobą, jest czynnik woli (animus), w tym znaczeniu, że gdy określona osoba włada rzeczą cum animo domini, jest posiadaczem prawa własności, gdy zaś przy władaniu wyraża wolę korzystania z rzeczy w takim zakresie, jaki odpowiada innemu prawu, jest posiadaczem innego prawa (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
28 marca 2000 roku sygn. akt II CKN 879/98).

Samoistne posiadanie nieruchomości w zakresie użytkowania wieczystego
w orzecznictwie, jak i doktrynie utożsamia się z faktycznym wykonywaniem władztwa nad nieruchomością, z wolą posiadania jej dla siebie, jednak w granicach tego prawa. Na zewnątrz różnica sposobu posiadania może być trudna do dostrzeżenia, jednak zaznacza się wyraźnie
w strefie woli posiadacza ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2000 roku sygn. akt IV CKN 103/00, publ. LEX nr 52513, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca
1973 roku sygn. akt II CRN 154/73, publ. OSNCP 1974/6/111, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2004 roku sygn. akt II CK 105/03, publ. LEX nr 794952).

Natomiast za przyjęciem, że posiadanie wykonywane przez użytkownika wieczystego nie jest posiadaniem zależnym w rozumieniu art. 336 kc przemawia zakres przysługujących użytkownikowi wieczystemu uprawnień względem rzeczy. Formalnie bowiem rzecz nadal stanowi własność państwową, niemniej niemalże wszystkie uprawnienia właścicielskie przechodzą na użytkownika wieczystego ( vide: postanowienie Sadu Najwyższego z dnia
13 października 2010 roku sygn. akt I CSK 582/09).

Wykonywanie przez użytkownika wieczystego posiadania w zakresie tego prawa jest więc konsekwencją ustanowienia tego prawa i dotyczy zarówno sfery określonej jako corpus possesionis, jak również zakresu animus. O rodzaju posiadania decyduje zatem to, w jaki sposób oraz z jaką świadomością dana osoba wykonuje posiadanie konkretnej nieruchomości. Przejawy tego władania oraz uzewnętrzniony stosunek posiadacza do rzeczy stanowią podstawę ustalenia, czy władanie rzeczą przez posiadacza ma charakter samoistny, czy też jest to posiadaniem w zakresie użytkowania wieczystego.

Charakterystyczne dla prawa użytkowania wieczystego posiadanie nieruchomości gruntowej i posadowienie na niej ogrodzenia oraz budynków (jak w niniejsze sprawie) jest bliskie posiadaniu właścicielskiemu. Różni się jednak od niego w tych aspektach, które
są konsekwencją powstawania i wykonywania tego prawa na rzeczy cudzej, z czym wiąże się konieczność świadczenia opłat rocznych na rzecz właściciela oraz korzystania z gruntu
w sposób określony w umowie z właścicielem, z zagrożeniem jej rozwiązania. Z akt niniejszej sprawy wynika, że wnioskodawcy od momentu, gdy zaczęli posiadać status użytkowników wieczystych nieruchomości numer 407/3 i 408/8, obowiązani byli uiszczać
na rzecz (...) stosowne opłaty roczne. Wnioskodawcy, jak również ich poprzednik prawny byli świadomi posiadania prawa użytkowania wieczystego działek o numerach ewidencyjnych (...) oraz faktu, iż ich właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego – Gmina M.. Analogicznie należy przyjąć, że zakładali, iż posiadane prawo użytkowania wieczystego rozciąga się
na teren spornej części nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postepowania. W ich przekonaniu więc, wszystkie czynności urzędowe dotyczące nieruchomości, które podejmowali jako użytkownicy wieczyści, w tym opłaty roczne odnosiły się również
do części nieruchomości o powierzchni 33m ². Ich posiadanie w okresie użytkowania wieczystego nie było zatem posiadaniem właścicielskim w rozumieniu art. 336 kc, lecz posiadaniem w zakresie użytkowania wieczystego, bowiem do nabycia własności przez zasiedzenie prowadzi tylko posiadanie właścicielskie wykonywane przez odpowiednio długi okres czasu. Posiadanie w zakresie użytkowania wieczystego gruntu państwowego może prowadzić do zasiedzenia tylko prawa użytkowania wieczystego tego gruntu, nie daje natomiast możliwości nabycia prawa jego własności przez zasiedzenie.

Podkreślić należy, że u podstaw nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie leży założenie, że na skutek upływu czasu, przewidzianego w art. 172 kc, zależnie od dobrej lub złej wiary posiadacza, następuje zmiana w sferze własności. Każdy rodzaj posiadania
ma swój indywidualny, specyficzny charakter i może doprowadzić do nabycia konkretnego prawa. Jednak cech posiadania właścicielskiego, które mogą doprowadzić do nabycia prawa własności nieruchomości nie można przypisać osobom, które władają gruntem, jak użytkownicy wieczyści, albowiem de facto posiadają oni rzecz cudzą. Ich posiadanie nie ma cechy samoistności, koniecznej do nabycia prawa własności w drodze zasiedzenia. Różnica między posiadaniem samoistnym, a zależnym sprowadza się do woli posiadacza
w postępowaniu z nieruchomością „jak jej właściciel”, a nie „jak wykonujący inne prawo”, zależne od prawa własności, a taki charakter ma użytkowanie wieczyste ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 roku sygn. akt III CZP 8/14).

Zgodnie z art. 176 § 1 kc., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Artykuł 176 kc nie jest jednak podstawą do doliczania posiadaczowi okresów władania rzeczą w zakresie treści różnych praw mogących powstać przez zasiedzenie na tej rzeczy lub
w stosunku do niej. Przepis ten nie pozwala zatem na doliczenie do czasu posiadania samoistnego nieruchomości w zakresie treści prawa własności czasu, przez który ta sama czy inna osoba posiadała nieruchomość jako posiadacz zależny, czy jako posiadacz w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego albo ograniczonego prawa rzeczowego ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2014 roku sygn. akt III CZP 8/14). Jakkolwiek
w judykaturze dopuszcza się możliwość nabycia użytkowania wieczystego przez zasiedzenie biegnące przeciwko poprzedniemu wieczystemu użytkownikowi ( vide: uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1975 roku sygn. akt III CZP 63/75), to jednak nie można wyprowadzać z tego wniosku, że możliwe jest doliczenie do okresu posiadania właścicielskiego okresu posiadania nieruchomości jak użytkownik wieczysty. Realizacja funkcji zasiedzenia nie może uzasadniać „zaskakiwania" podmiotów, przeciwko którym biegnie termin zasiedzenia.

Nie sposób uznać, że władanie przez pierwotnego użytkownika wieczystego
i wnioskodawców sporną częścią nieruchomości przez cały czas miało charakter władania właścicielskiego. Bez wątpienia, było to działanie tych samych osób, dotyczyło tego samego przedmiotu, jednakże było to działanie w zakresie różnych możliwych do nabycia przez zasiedzenie praw do niego. Za taką wykładnią przepisów o zasiedzeniu przemawia również stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z 28 października 2003 roku
o sygn. akt P 3/03 ( vide: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 października
2003 roku, publ. OTK 2003, nr A, poz. 82), zgodnie z którym wszelkie wątpliwości
co do zasad stosowania tej instytucji powinny być tłumaczone na korzyść ochrony własności.

W rezultacie w okolicznościach niniejszej sprawy okres posiadania części spornej nieruchomości o powierzchni 33 m ² przez T. S. i następnie wnioskodawców
w czasie, gdy byli jedynie użytkownikami wieczystymi sąsiedniej nieruchomości, nie podlega zaliczeniu na czas wymagany dla zasiedzenia, co spowodowało, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 172 kc wymagane do nabycia prawa własności przez zasiedzenie.

Marginalnie zaznaczyć należy, iż w ocenie Sądu wnioskodawcy mieli możliwość,
by pozyskać wiedzę dotyczącą stanu granic posiadanych na prawie użytkowania wieczystego nieruchomości oraz po przekształceniu – prawa własności nieruchomości o numerach ewidencyjnych (...). Implikuje to wniosek o istnieniu po ich stronie złej wiary oraz w konsekwencji przyjęciem trzydziestoletniego terminu zasiedzenia.

Co więcej, nawet przy przyjęciu odmiennego założenia, tj. dobrej wiary wnioskodawców, nie doszłoby do spełnienia przesłanki potrzebnej do stwierdzenia zasiedzenia w postaci upływu dwudziestoletniego termin warunkującego stwierdzenie zasiedzenia. Przed upływem tego terminu wnioskodawcy wystąpili bowiem
z przedmiotowym wnioskiem, a uczestniczka postępowania od początku stanowczo
i konsekwentnie oponowała zgłoszonemu roszczeniu.

Mając zatem na uwadze powyższe względy – na podstawie art. 172 § 1 i 2
a contrario kc – Sąd orzekł jak w punkcie I postanowienia.

O kosztach postępowania (pkt II postanowienia) orzeczono w oparciu
o art. 520 § 2 kpc w zw. z § 5 pkt 1 i § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm.), zasądzając od wnioskodawców S. B.
i B. B. (1) na rzecz uczestniczki postępowania Gminy M. kwotę
900 złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Przyjęta reguła orzeczenia o kosztach postępowania wynika z faktu, iż interesy stron w tym postępowaniu pozostawały
w niewątpliwej sprzeczności.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawców,

3.  za 14 dni lub z apelacją.

M-wo, dnia 15.10.2020r.