Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR (del.) Robert Masznicz

Protokolant: Stanisław Ławcewicz-Musialik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2020 r. w Warszawie

sprawy z powództwa

A. M. (1)

przeciwko pozwanej

M. G.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 90 000 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w sposób następujący:

a)  od kwoty 64 000 zł (sześćdziesiąt cztery tysiące złotych) od dnia 6 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 26 000 zł (dwadzieścia sześć tysięcy złotych) od dnia 20 lutego 2019 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 9 917 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym:

a)  kwotę 4 500 zł (cztery tysiące pięćset złotych) tytułem kosztów opłaty stosunkowej od pozwu;

b)  kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, stanowiących stawkę minimalną wynagrodzenia adwokata;

c)  kwotę 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa procesowego.

Sygn. akt IV C 565/18

UZASADNIENIE WYROKU

Pozwem z dnia 11 maja 2018 r. (data pieczęci biura podawczego – k. 3) A. M. (1) (powód) wniósł o zasądzenie od M. G. (pozwana) sumy 90 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi następująco:

- od kwoty 64 000 zł od dnia 6 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 26 000 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona suma stanowi należne od pozwanej wynagrodzenie za korzystanie bez tytułu prawnego w okresie od dnia 11 czerwca 2011 r. do dnia 13 maja 2017 r. z lokalu mieszkalnego, będącego własnością powoda (pozew – k. 3 i n.).

Dnia 20 lutego 2019 r. odpis pozwu został doręczony pozwanej (dowód doręczenia – k. 136a).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 4 800 zł (odpowiedź na pozew – k. 139 i n.). W kolejnym piśmie procesowym pozwana zmieniła stanowisko w ten sposób, że żądała oddalenia powództwa w całości (pismo przygotowawcze pozwanej – k. 151 i n.).

Obie strony żądały zasądzenia od przeciwnika zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Takie stanowiska procesowe strony podtrzymały do zamknięcia rozprawy (protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r. – k. 268 i n.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Lokal nr (...) przy ul. (...) w W. stanowi odrębną nieruchomość (bezsporne).

Od 1992 r. lokal stanowi własność powoda (bezsporne).

Powód (ur. w (...) r.) jest obywatelem austriackim i mieszka na stałe w W. (bezsporne).

W czasie bezpośrednio poprzedzającym dzień 9 czerwca 2011 r. lokal pozostawał od wielu lat niezamieszkany i był sporadycznie wykorzystywany w celu nocowania przez powoda lub jego bliskich (bezsporne).

Powód oraz pozwana nie znają się osobiście i nigdy utrzymywali żadnych relacji (bezsporne).

Powódka ma braci, tj. G. S. i W. S. (bezsporne).

W 2011 r. brat pozwanej G. S. utrzymywał znajomość z powodem oraz był w posiadaniu kluczy do lokalu. Znał również A. M. (2) (bezsporne). Drugi brat pozwanej, tj. W. S., również znał A. M. (2) (zeznania powódki – k. 268 i n.).

Wskutek pośrednictwa braci pozwana również poznała A. M. (2) (zeznania powódki – k. 268).

W nieustalonym miejscu i okolicznościach, w czasie poprzedzającym dzień 9 czerwca 2011 r. został przez nieustaloną osobę sporządzony dokument o treści odpowiadającej pełnomocnictwu udzielonemu przez powoda A. M. (2) (rzekomy pełnomocnik powoda) do dokonania czynności sprzedaży lokalu wraz z prawami związanymi (dokument oznaczony jako pełnomocnictwo – k. 54) wraz z podrobionymi klauzulami i pieczęciami co do zagranicznego poświadczenia notarialnego oraz co do urzędowego apostille, odpowiadającego przepisom prawa międzynarodowego (załącznik do pełnomocnictwa – k. 55).

Dnia 9 czerwca 2011 r. przed notariuszem w W. została w formie aktu notarialnego sporządzona umowa sprzedaży lokalu wraz z prawami związanymi za cenę 263 000 zł. Po stronie sprzedawcy działał rzekomy pełnomocnik powoda, a kupującym nabywcą była osobiście pozwana (akt notarialny – k. 34 i n.). Wskutek sporządzenia takiego aktu notarialnego właściwy sąd dokonał zmiany wpisu własności lokalu na rzecz powódki (bezsporne).

Pozwana nie dokonała bankowego lub pocztowego przelewu ceny na rzecz powoda lub na rzecz rzekomego pełnomocnika powoda (fakt przez pozwaną przyznany i potwierdzony w toku przesłuchania pozwanej – k. 269). W akcie notarialnym sprzedaży oświadczono, że cała cena została zapłacona przed zawarciem umowy (akt notarialny – k. 38).

W chwili sporządzenia aktu notarialnego sprzedaży na odpowiednim koncie lokalu we wspólnocie mieszkaniowej istniała nadpłata w sumie 1 099 zł 88 gr (niesporne wyliczenie powoda w załączniku do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r., potwierdzone dokumentacją administratora wspólnoty mieszkaniowej – k. 192 i n.).

Po sporządzeniu aktu notarialnego, pozwana nie zamieszkała w lokalu (bezsporne). Brat pozwanej, tj. G. S., pozostawał w kontakcie z powodem i jego rodziną, nie ujawniając przed tymi osobami faktu sporządzenia aktu notarialnego sprzedaży lokalu, a utrzymując te osoby w błędnym przekonaniu o niezajściu żadnych zdarzeń prawnych dotyczących lokalu (zeznania świadków M. K. – k. 213 odwrót i n. oraz A. K. – k. 215 i n.).

W październiku 2011 r. syn i znajomi powoda odkryli, że w lokalu zamieszkuje wiele osób postronnych, twierdzących, że najęły lokal od aktualnego właściciela. Sprawdzenie treści księgi wieczystej przez syna powoda ujawniło fakt sporządzenia odpowiedniego aktu notarialnego (zeznania świadków M. K. – k. 213 odwrót i n. oraz A. K. – k. 215 i n.).

Dnia 5 stycznia 2012 r. pozwana otrzymała od powoda pismo wyjaśniające, że poświadczenie notarialne na odpowiednim pełnomocnictwie zostało podrobione. Pismo powoda zawierało w szczególności wezwanie do czynności zmierzających do przywrócenia stanu zgodnego z prawem (pismo powoda – k. 42 i n., dowód doręczenia – k. 46).

Dnia 13 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie wydał postanowienie o udzieleniu powodowi zabezpieczenia powództwa o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym poprzez wpisanie ostrzeżenia co do takiej niezgodności (k. 46 i n. załączonych akt o sygn. XVI Co 31/12).

Dnia 20 stycznia 2012 r. pozwana odebrała odpis odpowiedniego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia (k. 50 załączonych akt o sygn. XVI Co 31/12).

Dnia 25 kwietnia 2012 r. pozwana odebrała odpis pozwu w sprawie, której dotyczyło udzielone zabezpieczenie (k. 46 załączonych akt o sygn. XVI C 600/12).

Pozwana odmówiła spełnienia żądań powoda i wdała się w spór, w szczególności składając w tamtej sprawie odpowiedź na pozew, a później apelację od wyroku uwzględniającego powództwo (załączone akta o sygn. XVI C 600/12).

W dniu 4 kwietnia 2017 r. tamto postępowanie zostało co do istoty prawomocnie zakończone wskutek oddalenia apelacji pozwanej. Ustaloną w tamtym postępowaniu podstawą faktyczną uwzględnienia powództwa były udowodnione twierdzenia powoda o nieudzielaniu pełnomocnictwa rzekomemu pełnomocnikowi oraz o podrobieniu dokumentu stanowiącego odpowiednie poświadczenia takiego pełnomocnictwa (załączone akta o sygn. XVI C 600/12).

Dnia 25 kwietnia 2017 r. pozwana otrzymała od powoda wezwanie do wydania lokalu (pismo powoda – k. 98, dowód doręczenia – k. 98 odwrót).

Dnia 13 maja 2017 r. pozwana wydała lokal powodowi (protokół zdawczo-odbiorczy – k. 105 i n.).

Zadłużenie lokalu względem odpowiedniej wspólnoty mieszkaniowej na dzień zwrócenia lokalu powodowi wynosiło 6671 zł 52 gr (prawidłowe wyliczenie powoda w załączniku do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r., potwierdzone dokumentacją administratora wspólnoty mieszkaniowej – k. 192 i n.).

Z tytułu wynajęcia lokalu za okres od dnia 11 czerwca 2011 r. do dnia 12 maja 2017 r. pozwana mogłaby uzyskać czynsz netto w sumie 110 196 zł (opinia biegłego – k. 172 i n., po skorygowaniu omyłki przez opinię uzupełniającą – k. 254 i n.).

Części tego czynszu, przypadające za okresy liczone od dnia 20 stycznia 2012 r. (dzień doręczenia odpisu postanowienia o zabezpieczeniu powództwa o usunięcie odpowiedniej niezgodności) albo od dnia 25 kwietnia 2012 r. (dzień doręczenia odpisu pozwu w tamtej sprawie), stanowiły odpowiednio:

- kwotę 99 586 zł 61 gr, oraz

- kwotę 94 724 zł 51 gr (prawidłowe wyliczenie powoda w załączniku do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r., na podstawie opinii biegłego – k. 172 i n., po skorygowaniu omyłki przez opinię uzupełniającą – k. 254 i n.).

Dnia 29 marca 2018 r. pozwana otrzymała od powoda wezwanie do zapłaty sumy 64 000 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu (pismo powoda – k. 109 i n., dowód doręczenia – k. 112).

Do chwili zamknięcia rozprawy powódka nie spełniła świadczenia dochodzonego pozwem ani w całości, ani w części (bezsporne).

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych składających się na załączone akta sprawy o udzielenie zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania (załączone akta o sygn. XVI C 600/12) oraz załączone akta sprawy o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym (załączone akta o sygn. XVI C 600/12), jak również na podstawie innych dokumentów złożonych dopiero w niniejszej sprawie (protokół rozprawy z dnia 17 października 2019 r. – k. 213 odwrót oraz protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r. – k. 268 i n.). Istotne znaczenie miały w szczególności dokumenty zawierające rozstrzygnięcia sądów właściwych w odpowiednich postępowaniach oraz dokumenty potwierdzające fakt i datę doręczenia odpowiednich pism w tamtych postępowaniach. Poza uwzględnieniem przebiegu i wyniku tamtych postępowań oraz uwzględnieniem dokumentów złożonych w sprawie niniejszej, Sąd Okręgowy oparł się także na dowodach z przesłuchania świadków (protokół rozprawy dnia 17 października 2020 r. – k. 213 odwrót i n.) i uwzględnił w odpowiednim zakresie zeznania samej pozwanej (protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r. – k. 268 odwrót i n.). Wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za korzystanie z lokalu została ustalona w oparciu o opinię biegłego, która po odpowiednim skorygowaniu dokonanym przez samego biegłego została przez Sąd Okręgowy uznania za rzetelną i miarodajną dla ustaleń faktycznych.

Ocena całokształtu wszystkich przeprowadzonych dowodów stanowiła podstawę odpowiednich ustaleń zgodnie z art. 244, 245, 258, 278 i 278 ¹ oraz art. 299 w związku z art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.), z uwzględnieniem okoliczności bezspornych i przyznanych między stronami, zgodnie z art. 229 i 230 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo podlega uwzględnieniu w całości, gdyż należne powodowi od pozwanej wynagrodzenie za korzystanie z lokalu nie jest niższe od sumy dochodzonej pozwem, nawet w razie uznania, że podlegający wynagrodzeniu okres liczy się dopiero od dnia 25 kwietnia 2012 r. , tj. od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu w sprawie o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym.

Takie rozstrzygnięcie uzasadnia obciążenie pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu w całości.

Podstawę uwzględnienia powództwa stanowi art. 224 § 2 zdanie pierwsze w związku z art. 7 Kodeku cywilnego (k.c.).

Zasadniczy spór między stronami był sporem co do faktu, czy pozwana nabyła lokal w złej wierze (twierdzenie powoda), czy w dobrej wierze (twierdzenie pozwanej), jak również sporem co do tego, czy pozwana była obowiązana wynagrodzić powodowi korzystanie z lokalu w razie uznania, że nabyła lokal jednak w dobrej wierze.

Zgodnie z art. 7 k.c., jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. W ocenie Sądu Okręgowego, powód nie udowodnił złej wiary pozwanej. W szczególności nie udowodnił, aby w chwili sporządzania aktu notarialnego pozwana miała świadomość tego, że powód nie udzielał odpowiedniego pełnomocnictwa rzekomemu pełnomocnikowi oraz że przedstawiony przez rzekomego pełnomocnika odpowiedni dokument jest dokumentem podrobionym. Żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie przedstawił żadnych informacji co do wiedzy pozwanej w tym zakresie według stanu na dzień sporządzenia aktu notarialnego (zeznania świadków M. K. – k. 213 odwrót i n. oraz A. K. – k. 215 i n.), zaś sama pozwana zaprzeczyła, aby wiedziała wówczas o podrobieniu odpowiedniego dokumentu lub aby przypuszczała wówczas o możliwości takiego podrobienia (zeznania pozwanej – k. 268 odwrót i n.). Fałszerstwo było zresztą na tyle umiejętne, że nie zostało wykryte również przez notariusza, sporządzającego na tej podstawie odpowiedni akt sprzedaży (bezsporne).

Dowody zebrane w sprawie ujawniły wiele faktów, według których nie można wykluczyć, że pozwana wiedziała o podrobieniu dokumentu. W szczególności, rzekomego pełnomocnika powoda znali wcześniej obaj bracia pozwanej, przy czym jeden z nich znał również powoda (bezsporne). Wątpliwości co do dobrej wiary pozwanej może budzić i to, że po sporządzeniu aktu notarialnego kontakty z powodem i jego rodziną nadal utrzymywał brat pozwanej, a opłaty względem wspólnoty były dokonywane bez ujawniania danych pozwanej (bezsporne). Wątpliwości co do dobrej wiary pozwanej wywołuje wreszcie i to, że pozwana, twierdząca o uiszczeniu całej ceny w gotówce na rzecz rzekomego pełnomocnika powoda (zeznanie pozwanej – k. 269), przyznała przecież, że po ujawnieniu oszustwa nie złożyła żadnemu organowi zawiadomienia o popełnieniu oszustwa na jej szkodę, jak również nie wystąpiła z jakimikolwiek roszczeniami przeciwko rzekomemu pełnomocnikowi powoda lub własnym braciom lub jakimkolwiek innym osobom (zeznania pozwanej – k. 270). Żaden z tych faktów nie stanowi jednak sam w sobie faktu takiego, który uzasadniałby wyprowadzenie niezbitego dowodu poszlakowego co do złej wiary pozwanej, na zasadzie domniemania faktycznego w rozumieniu art. 231 k.p.c. Tego rodzaju domniemania faktycznego nie uzasadnia również całokształt opisanych okoliczności. Pozwana mogła przecież zostać wprowadzona w błąd nie tylko przez domniemanego pełnomocnika powoda, ale i przez własnych braci. Poza tym, z jakichś przyczyn, których pozwana być może nie chciała ujawniać, pozwana mogła nie chcieć dochodzić roszczeń od rzekomego pełnomocnika powoda lub od własnych braci, a w takim wypadku nie miała też interesu w doprowadzeniu do wszczęcia odpowiedniego postępowania karnego. W każdym razie, w ocenie Sądu Okręgowego, całokształt materiału dowodowego uzasadnia ocenę, że zarzuty co do złej wiary pozwanej pozostają tylko przypuszczeniem, nie obalającym jednak domniemania na podstawie art. 7 k.c., że pozwana działała w dobrej wierze.

Niemożność przypisania pozwanej złej wiary w chwili sporządzenia odpowiedniego aktu notarialnego prowadzi do niemożności zastosowania art. 225 w związku z art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c. k.c., zgodnie z którym posiadacz samoistny w złej wierze jest w szczególności obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

Wyjaśniona niemożność przypisania pozwanej złej wiary w chwili sporządzenia odpowiedniego aktu notarialnego nie wyklucza możliwości zastosowania względem pozwanej przepisów, przewidujących obowiązek wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wskutek późniejszego powzięcia odpowiednich wiadomości przez posiadacza w dobrej wierze.

Zgodnie z art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c., od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

Powód nigdy nie wytoczył przeciwko pozwanej powództwa o wydanie rzeczy. Wytoczył jedynie powództwo o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym (bezsporne).

Wykładnia art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c. budziła w praktyce orzeczniczej wątpliwości. Zgodnie z wykładnią językową, zakres stosowania przepisu ogranicza się do powództwa o wydanie rzeczy. W nauce prawa oraz orzecznictwie słusznie zauważono, że taka wykładnia prowadzi do rażącego pokrzywdzenia właścicieli, którzy doprowadzają do faktycznego wydobycia rzeczy przez powództwa podobne do windykacyjnego, w szczególności powództwa o ustalenie własności (art. 189 k.p.c.) lub o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym (art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). W ocenie Sądu Okręgowego, taka rozszerzająca wykładnia, przedstawiona w szczególności w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2004 r., III CSK 68/03) jest uzasadniona i niesprzeczna z systemem prawa cywilnego. Ścisła wykładnia językowa przepisu prowadziłaby do nieusprawiedliwionego zawężenia jego stosowania ze skutkiem oczywistego pokrzywdzenia właściciela, który wytoczył powództwo oparte na jednakowych podstawach faktycznych w powództwem o wydanie rzeczy, w szczególności twierdząc o przysługującym mu prawie własności oraz o pozostawaniu strony pozwanej w nieuprawnionym władaniu rzeczą.

Uznawszy, że powzięcie przez pozwaną wiadomości co do powództwa o usunięcie niezgodności między stanem prawnym lokalu ujawnionym w odpowiedniej księdze wieczystej a stanem rzeczywistym jest równoznaczne w skutkach z powzięciem wiadomości przewidzianej w art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c., Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo o wynagrodzenie w całości, gdyż z opinii biegłego wynika, że dochodzona pozwem suma 90 000 zł jest w każdym razie niższa od sumy czynszu netto możliwego do uzyskania z tytułu wynajmu lokalu w odpowiednim, niezależnie od tego, czy za początek tego okresu uznać datę doręczenia postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia powództwa o usunięcie odpowiedniej niezgodności (dzień 20 stycznia 2012 r.), czy późniejszą datę doręczenia odpowiedniego pozwu w tamtej sprawie (dzień 25 kwietnia 2012 r.). Zgodnie z przedstawioną wykładnią art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c., właściwszą w tym wypadku jest druga z tych dat, tj. data doręczenia pozwu. Z wcześniejszego doręczenia odpisu odpowiedniego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania pozwana dowiedziała się jedynie, że powód zamierza wytoczyć powództwo, co nie jest jeszcze równoznaczne z wiedzą, czy odpowiedni pozew został rzeczywiście złożony.

Ustalenie wysokości wynagrodzenia, należnego zgodnie z art. 224 § 2 zdanie pierwsze k.c., na zasadzie stawek rynkowych możliwego czynszu najmu netto jest w takim wypadku rozsądne i usprawiedliwione oraz znajduje uzasadnienie w praktyce orzeczniczej, na co zasadnie powoływał się powód (załącznik do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r.).

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej sumy Sąd Okręgowy rozstrzygnął zgodnie żądaniem powoda na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. W odniesieniu do kwoty 64 000 zł, odpowiednie odsetki należą się od dnia 6 kwietnia 2018 r., tj. od upływu terminu wyznaczonego pozwanej przez odpowiednie wezwanie przedprocesowe, obejmującego taką właśnie kwotę. Od pozostałej części roszczenia odpowiednie odsetki należą się od dnia 20 lutego 2019 r., tj. od doręczenia pozwanej odpisu pozwu, złożonego w niniejszej sprawie.

W chwili wytoczenia powództwa roszczenie nie było przedawnione. Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym w chwili złożenia pozwu, roszczenie powoda podlegało 10-letniemu terminowi przedawnienia, nie będąc roszczeniem okresowym, na co słusznie zwrócił uwagę powód (załącznik do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r.). Jako że zasądzone roszczenie obejmuje wynagrodzenie za okres od dnia 25 kwietnia 2012 r., roszczenia w tym zakresie nie można uznać za przedawnione nawet w takim wypadku, gdyby – wbrew odpowiednim przepisom przejściowym – zastosować obecny, tj. 6-letni termin przedawnienia. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 118 k.c., koniec 6-letniego terminu przypadałby przecież dopiero na koniec roku kalendarzowego 2018 r., czyli wiele miesięcy po dacie złożenia pozwu w niniejszej sprawie.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. Na zasądzoną od pozwanej na rzecz powoda sumę 9 917 zł złożyły się:

- kwota 4 500 zł tytułem zwrotu kosztów z tytułu opłaty stosunkowej od pozwu (dowód zaksięgowania – k. 128);

- kwota 5 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, stanowiących stawkę minimalną wynagrodzenia adwokata;

- kwota 17 złotych tytułem zwrotu kosztów z tytułu opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa procesowego (dowód opłaty – k. 19).

Z tych wszystkich przyczyn i na podstawie przytoczonych przepisów prawa, Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenia:

1.  Wszyć do akt – w odpowiednim miejscu – załączniki do protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2020 r., złożone przez pełnomocnika powoda i przez pełnomocnika pozwanego

2.  Doręczyć pełnomocnikowi powoda:

a)  odpis wyroku z uzasadnieniem – zgodnie z wnioskiem

b)  zawiadomienie, że termin sporządzenia uzasadnienia był przedłużony zgodnie z art. 329 § 4 k.p.c.

3.  Po wykonaniu powyższego

przedstawić akta sprawy sędziemu referentowi w celu rozstrzygnięcia co do skargi na orzeczenie referendarza sądowego (skarga – k. 244) oraz w celu innych czynności związanych z kosztami sądowymi

SSR del. R. Masznicz