Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 października 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił R. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż komisja lekarska orzeczeniem z dnia 27 sierpnia 2018 r. ustaliła ,że R. Z. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 sierpnia 2020 r, a niezdolność do pracy powstała 10 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył także ,iż w 10-leciu przed datą złożenia wniosku tj. od 24 maja 2008 r. do 23 maja 2018 r. R. Z. nie udokumentował wymaganych 5 lat okresów składkowych. Z dokumentów znajdujących się w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wynika ,że R. Z. udowodnił łącznie 2 lata 3 miesiące i 22 dni , w tym 1 rok 8 miesięcy i 24 dni okresów składkowych oraz 2 lata 1 miesiąc i 4 dni okresów nieskładkowych, które zgodnie z ustawą ograniczono do 1/3 udokumentowanych okresów składkowych i przyjęto w wymiarze 6 miesięcy i 28 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył ,że w 10-leciu poprzedzającym datę powstania niezdolności tj. od 10 października 2007 r. do 9 października 2017 r. R. Z. udowodnił łącznie 2 lata 5 miesięcy i 24 dni okresów ubezpieczenia , w tym 1 rok 10 miesięcy i 10 dni okresów składkowych oraz 2 lata i 10 dni okresów nieskładkowych, które zgodnie z ustawą ograniczono do 1/3 udokumentowanych okresów składkowych i przyjęto w wymiarze 7 miesięcy i 14 dni. Ponadto niezdolność do pracy powstała w okresie późniejszym niż 18 miesięcy od ustania ostatniego ubezpieczenia ( 9 października 2014 r.). Niniejszą decyzją uchylono decyzję z dnia 4 lipca 2018 roku.

/decyzja k.44 - 45 plik I akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył R. Z. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Skarżący wskazał ,że nie zgadza się z ustaleniami komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 sierpnia 2018 r. , gdyż jego zdaniem jest on całkowicie niezdolny do pracy , a początek tej niezdolności datuje się na 2012 r.

/odwołanie 3 – 5/

W odpowiedzi na odwołanie , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.8 - 8 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. Z. urodził się (...), legitymuje się wykształceniem podstawowym. W swojej karierze zawodowej pracował jako: górnik, sanitariusz, pomoc stolarza, pomocnik w cegielni, pracownik transportu, pracownik prosektorium, portier, pomocnik budowlany.

Ostatnie ubezpieczenie ustało w dniu 09.10.2014 roku.

/okoliczności bezsporne/

R. Z. legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności orzeczonym na stałe.

/orzeczenie k.143 – 143 odwrót/

W dniu 24 maja 2018 r. R. Z. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Lekarz orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u wnioskodawcy: przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z częstymi obostrzeniami, włóknienie płuc, niewydolność krążenia, głuchotę ucha lewego i niedosłuch prawego. Orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2018 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30 czerwca 2019 r., a jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazał okres pobierania zasiłku chorobowego.

/opinia lekarska z dnia 18 czerwca 2018 r. k.74 - 75 plik II akt ZUS , orzeczenie k.18 - 18 odwrót plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 4 lipca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił R. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja k.19 plik I akt ZUS/

W związku ze zgłoszonym sprzeciwem od orzeczenia lekarza orzecznika, sprawa R. Z. została skierowana do komisji lekarskiej ZUS.

/okoliczność bezsporna/

Komisja lekarska ZUS, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego : przewleką obturacyjną chorobę płuc w okresie częściowej niewydolności oddechowej, rozedmę płuc, stabilne zmiany drobnoguzkowe obu płuc, nadciśnienie tętnicze, niedosłuch z zachowaną społeczną funkcją słuchu, cukrzycę typu II. Orzeczeniem z dnia 27 sierpnia 2018 r. komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, a jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazano datę 10 października 2017 r.

/opinia lekarska z dnia 27 sierpnia 2018 r. k.111 – 112 plik II akt ZUS, orzeczenie k.35 – 36 plik II akt ZUS/

Powyższe orzeczenie komisji lekarskiej legło u podstaw wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżonej decyzji.

/decyzja k.44 - 45 plik I akt ZUS/

Na wymagane 5 lat w 10-leciu przed datą złożenia wniosku tj. od 24 maja 2008 r. do 23 maja 2018 r. R. Z. udowodnił łącznie 2 lata , 3 miesiące i 22 dni , w tym 1 rok , 8 miesięcy i 24 dni okresów składkowych oraz 2 lata ,1 miesiąc i 4 dni okresów nieskładkowych, które zgodnie z ustawą ograniczono do 1/3 udokumentowanych okresów składkowych i przyjęto w wymiarze 6 miesięcy i 28 dni.

Na wymagane 5 lat w 10-leciu poprzedzającym datę powstania niezdolności tj. od 10 października 2007 r. do 9 października 2017 r. R. Z. udowodnił łącznie 2 lata , 5 miesięcy i 24 dni okresów ubezpieczenia , w tym 1 rok , 10 miesięcy i 10 dni okresów składkowych oraz 2 lata i 10 dni okresów nieskładkowych , które zgodnie z ustawą ograniczono do 1/3 udokumentowanych okresów składkowych i przyjęto w wymiarze 7 miesięcy i 14 dni.

/dokumentacja k.17 – 18 plik I akt ZUS/

U wnioskodawcy rozpoznano: głuchotę całkowitą ucha lewego (stan po operacji), przytępienie słuchu po stronie prawej (korekta aparatem), zawroty głowy (w wywiadzie). Stwierdzone uszkodzenie narządu słuchu po zastosowaniu aparatu korekcyjnego do ucha prawego pozwala na komunikację słowną z otoczeniem (zachowana społeczna funkcja słuchu przy całkowitym wyłączeniu jednego ucha). Stan narządu słuchu w wysokim stopniu ogranicza możliwość pracy na wielu stanowiskach – wyklucza pracę przy maszynach w ruchu, ogranicza pracę na stanowiskach wymagających ciągłej komunikacji słownej z otoczeniem. Ogranicza możliwość pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku na budowie. Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, a jako początek powstania niezdolności do pracy należy przyjąć datę zaprzestania ostatniego zatrudnienia tj. styczeń 2018 r. Częściowa niezdolność z powodów laryngologicznych ma charakter trwały, a poprawa stanu słuchu i stanu równowagi jest pesymistyczna.

/opinia k. 39 – 40 odwrót oraz opinia uzupełniająca k.102 biegłego laryngologa A. L./

U wnioskodawcy rozpoznano epizod depresyjny z reaktywnym początkiem. Pacjent z licznymi schorzeniami somatycznymi deklaruje leczenie psychiatryczne (zachowana dokumentacja leczenia psychiatrycznego pochodzi z 2014 r.).W chwili obecnej pacjent prezentuje wtórnie obniżony nastrój w stosunku do obiektywnie trudnej sytuacji życiowej. Z przyczyn psychiatrycznych wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia biegłego psychiatry K. K. k. 45 – 49/

U wnioskodawcy rozpoznano: przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, rozedmę płuc, rozsiane zmiany drobnoguzkowe w płucach - obraz stabilny do 2012 r., układ oddechowy wydolny, przewlekły nikotynizm (w wywiadzie). W aktualnym stanie zdrowia R. Z. jest częściowo niezdolny do pracy - okresowo do 31 sierpnia 2020 r. Początkową datą niezdolności do pracy jest 10 października 2017r. tj. dzień przyjęcia wnioskodawcy do szpitala z uwagi na kolejne zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, kiedy wykonane u niego badanie gazometrii krwi wykazało hipoksemię odpowiadającą częściowej niewydolności oddechowej. Wnioskodawca od 2012r. pozostaje pod opieką pulmonologiczną z powodu przypadkowo stwierdzonych zmian drobnoguzkowych w obu płucach, których obraz jest od tego czasu stabilny. Na podstawie badania histopatologicznego materiału uzyskanego torakotomią z pobraniem wycinka z płuca prawego wykluczono proces nowotworowy oraz swoisty. Od ok.2014r. u wnioskodawcy rozpoznawana jest ponadto przewlekła obturacyjna choroba płuca, która - z wysokim prawdopodobieństwem - jest konsekwencją wieloletniego palenia papierosów. Badania obrazowe klatki piersiowej, zwłaszcza tomografia komputerowa, wykazały ponadto zmiany rozedmowe oraz włókniste w obrębie płuc, przy czym dostępny w aktach sprawy wynik ostatniego badania spirometrycznego z dnia 09.11.2018r. nie potwierdził u w/w zmian o typie restrykcji, a jedynie umiarkowaną obturację: (...) 56%, (...) 89%N, (...)% 56%. Proces włóknienia płuc niesie ze sobą ryzyko upośledzenia wentylacji płuc typu restrykcyjnego. U wnioskodawcy nie obserwowano duszności wysiłkowej i spoczynkowej oraz przedmiotowych wykładników skurczu oskrzeli, natomiast prawidłowy poziom wysycenia hemoglobiny tlenem - mierzony kilkukrotnie - dał wynik prawidłowy: sat. O2 94%, co dowodzi zachowanej u niego wydolności oddechowej.

R. Z. spełnia kryterium częściowej niezdolności do pracy, którą ma prawidłowo orzeczoną do sierpnia 2020 r.

Z analizy dostępnej dokumentacji medycznej wynika, że do wyraźnego pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawcy, zwłaszcza w zakresie układu oddechowego, doszło w dniu 10 października 2017 r.

/opinia k.67 – 71 oraz opinia uzupełniająca k.93 - 96 biegłego pulmonologa J. G./

U wnioskodawcy rozpoznano: nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami, przewlekłą niewydolność serca z zachowaną funkcją skurczową mięśnia lewej komory serca. Stan kardiologiczny wnioskodawcy obecnie jest dobry (stabilny); dominują problemy pulmonologiczne i związane z nimi liczne hospitalizacje. Nadciśnienie tętnicze, łagodna niewydolność serca z zachowaną funkcją lewej komory to schorzenia przewlekłe, z których raczej trudno się wyleczyć - wymagają przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo- naczyniowego i opóźnienia momentu wystąpienia dalszych powikłań). Z przyczyn kardiologicznych nie stwierdza się u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

/opinia k. 105 – 107 biegłego kardiologa R. G./

Biorąc pod uwagę posiadane schorzenie narządu słuchu oraz stopień niedosłuchu w uchu lewym oraz niedosłuchu w uchu prawym częściowo skompensowanym poprzez zastosowanie aparatu słuchowego, wnioskodawca z przyczyn laryngologicznych (na obecnym etapie postępowania diagnostyczno-orzeczniczego) nie jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej. Stwierdzone uszkodzenie słuchu powoduje częściowe ograniczenie funkcji organizmu w zakresie swobodnego komunikowania się. Ze względów profilaktycznych występujący niedosłuch oraz subiektywnie odczuwane zawroty głowy (bez potwierdzonego badaniem (...) uszkodzeniem narządu przedsionkowego) stanowią przeciwwskazanie do pracy w hałasie powyżej 85 dBA ( ze względu na ryzyko dalszej progresji), na wysokości i przy maszynach w ruchu. Nie oznacza to, że wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Biorąc pod uwagę wiek powoda, posiadane wykształcenie podstawowe wnioskodawca może wykonywać lekkie prace usługowe, w tym pracę wcześniej wykonywaną jako portier. Z uwagi na stwierdzone schorzenia natury laryngologicznej, wnioskodawca został prawidłowo zakwalifikowany do grona osób częściowo niezdolnych do pracy. Za datę powstania częściowej niezdolności do pracy należy przyjąć datę 10 października 2017r. (co uzasadnia stwierdzone pogorszenie się ogólnego stanu zdrowia i pogłębienia się niedosłuchu). Zgodnie z wiedzą medyczną posiadane schorzenie narządu słuchu nie rokuje całkowitego wyleczenia, a z biegiem czasu prawdopodobne jest dalsze pogłębienie się niedosłuchu dlatego , co oznacza ,że częściowa niezdolność do pracy z powodu schorzenia oznaczonego symbolem 03-L powinna być orzeczona na stałe, a nie na czas określony.

/opinia k. 158 – 164, opinia uzupełniająca k.196 - 205 biegłego laryngologa S. K./

Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, nie jest natomiast niezdolny do każdego rodzaju pracy, co zaistniałoby w przypadku orzeczenia u niego całkowitej niezdolności do pracy. R. Z., posiadający wykształcenie podstawowe, a zatem niski poziom formalnych kwalifikacji, może nadal wykonywać dowolnego rodzaju lekkie prace fizyczne o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym - po przyuczeniu stanowiskowym, z profilaktycznymi przeciwwskazaniami, wymienionymi w opiniach wcześniejszych. Ważne jest również zaprzestanie przez wnioskodawcę palenia papierosów, co niewątpliwie pogarsza przebieg choroby układu oddechowego. Wnioskodawca może pracować jako monter na produkcji, kontroler jakości, portier, bileter itp. Brak jest danych na okoliczność, że przed dniem 10 października 2017 r. R. Z. był niewydolny oddechowo, a tym samym można przyjąć, że począwszy od wskazanej daty doszło do takiego pogorszenia stanu jego zdrowia, że stał się on częściowo niezdolny do pracy. Poziomy wysycenia hemoglobiny rzędu: sat. 02 92-94% wskazują na zachowaną u chorego wydolność oddechową. Powyższe wynika z patofizjologii układu oddechowego.

/opinia k.170 - 177 biegłego specjalisty medycyny pracy J. G./

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS oraz wniosku o przyznanie renty.

Celem weryfikacji stanowiska ubezpieczonego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: laryngologa , psychiatry , pulmonologa , kardiologa oraz specjalisty medycyny pracy.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawcy. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy. Określili schorzenia występujące u wnioskodawcy oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Co również istotne, biegli odnieśli się do zgłoszonych zarzutów i w złożonych opinii uzupełniających szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko w niniejszej sprawie. Nie ulega także wątpliwości - z uwagi na stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia, że jako moment powstania u niego niezdolności do pracy należy przyjąć datę 10 października 2017 roku.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczeniu dowodu z zeznań A. Z. uznając, iż wszystkie istotne okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zostały ustalone w drodze opinii. Ponadto, jak wynika z opinii biegłych, zostały one wydane po przeprowadzeniu wywiadu, analizie dostępnej dokumentacji medycznej, znajdującej się zarówno w aktach organu rentowego, jak i niniejszej sprawy, a także badania wnioskodawcy, zatem dowód ten w sposób nieuzasadniony przedłużyłby postępowanie i nie wniósłby nic istotnego do sprawy. Podkreślić także należy, iż w sprawach w których rozstrzygana jest kwestia niezdolności do pracy, Sąd ocenia to zagadnienie w oparciu o wiadomości specjalne, zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną, co do występujących u ubezpieczonego schorzeń i ich wpływu na zdolność do wykonywanie pracy zarobkowej. Subiektywne zatem przekonanie wnioskodawcy o stanie swego zdrowia i ewentualne złożone na tę okoliczność zeznania nie mogłyby zatem stanowić wiarygodnego źródła dowodowego.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii zespołu biegłych lekarzy, dowodu z opinii biegłego endokrynologa oraz uzupełniających pisemnych oraz ustnych opinii biegłych, którzy wydawali opinie w niniejszej sprawie. Wskazać bowiem należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.).

Ponadto Sąd zauważa, że żaden z biegłych nie widział potrzeby oceny stanu zdrowia wnioskodawcy przez biegłych innych, niż wskazane przez Sąd, specjalności. Dodatkowo, wnioskodawca oświadczył, że nigdy nie leczył się endokrynologicznie, a zatem nie posiada dokumentacji lekarskiej, czy wyników badań, które biegły endokrynolog mógłby ocenić.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 53) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Natomiast warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat w 10-leciu poprzedzającym powstanie niezdolności do pracy lub przed zgłoszeniem wniosku o rentę - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. (art. 58 ust. 1 pkt 5 w zw. z ust.2).

Stosownie zaś do ust.4 art. 57 przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione kumulatywnie, by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że wnioskodawca jest osobą niezdolną do pracy, a istota postępowania, wobec braku legitymowania się wymaganym stażem pracy w wymiarze określonym w art.58 ww. ustawy (co do 5 lat w dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę, bądź przed dniem powstania niezdolności do pracy), sprowadziła się do ustalenia, czy niezdolność wnioskodawcy do pracy powstała wcześniej niż w okresie wskazanym przez komisję lekarską ZUS. Określenie bowiem innego momentu powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy otwierało mu drogę do ustalania ,czy spełnia on pozostałe przesłanki określone w art.57 ust.1 ww. ustawy , a to z kolei mogło skutkować przyznaniem mu prawa do renty.

Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż niezdolność wnioskodawcy do pracy powstała w dniu 10 października 2017 r. , kiedy to doszło u niego do wyraźnego pogorszenia stanu zdrowia, zwłaszcza w zakresie układu oddechowego.

Nie sposób zgodzić się z wnioskodawcą, że stał się on niezdolny do pracy w 2012 roku. Prawdą jest, że w tym roku wykryto u niego – zupełnie przypadkowo – zmiany rozsiane w płucach o charakterze pojedynczych drobnych cieni plamistych, które następnie poddano dogłębnej diagnostyce. Był on jednak wydolny oddechowo, zaś stwierdzone zmiany nie stanowiły podstawy do uznania wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy.

Okoliczność ta została szczegółowo poddana analizie przez biegłego pulmonologa w opinii uzupełniającej (k 93-96).

Należy podkreślić, że wnioskodawca nie kwestionował ilości okresów podlegania ubezpieczeniom społecznym, jak też daty ustania ostatniego tytułu do ubezpieczenia społecznego.

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zatem zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wprawdzie wnioskodawca jest osobą legitymującą się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, to należy wskazać, że zgodnie z treścią art.2 punkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz.426) niepełnosprawnościć oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy.

Pojęcie niepełnosprawności jest pojęciem szerszym niż pojęcie niezdolności do pracy w rozumieniu ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obejmuje swym zakresem niezdolność do wykonywania zatrudnienia, co znajduje wyraz w określeniu osoby niepełnosprawnej jako tej, która uzyskała orzeczenie o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, na podstawie odrębnych przepisów. W konsekwencji więc, każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, choć nie każda osoba niepełnosprawna jest osobą niezdolną do pracy. Na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do utożsamiania niepełnosprawności i niezdolności do pracy i negowania istniejących między nimi różnic. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej, jak i w zakresie orzekania o niepełnosprawności i niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 roku, II UK 386/02, Lex 107174). W uzasadnieniu cytowanego wyroku Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż że nie w każdym przypadku niepełnosprawność w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej pokrywa się z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych. Po pierwsze ustawa o rehabilitacji zawodowej (…) wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienia, a nie z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych. Po drugie niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożliwość wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym. Gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność, to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji istnienia dwóch trybów, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art.5 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i dotyczy wyłącznie orzeczeń lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS ustalających niezdolność do pracy.

W konsekwencji brak jest podstaw do przyznania wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i Sąd na postawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd przyznał ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz pełnomocnika ustanowionego z urzędu adwokata M. K. kwotę 110,70 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy. Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku o adwokaturze (tj. Dz. U. z 2019 r. , poz.1513 ) koszty pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ponosi Skarb Państwa. Stosownie zaś do treści § 15 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 z późn. zm.) stawki minimalne w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wynoszą 90 zł. Zgodnie zaś § 4 ust.3 ww. rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1 i 2, Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Z tych względów Sąd zwiększył należną kwotę o kwotę podatku VAT tj. o kwotę 20,70 zł.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawcy, zaś do ZUS wypożyczyć akta rentowe, zgodnie z wnioskiem k 232

S.B.