Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 3126/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 czerwca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 201 r. poz. 1270ze zm.) oraz na podstawie § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. nr 10 poz 49 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5.06.2019r. odmówił J. M. prawa do ponownego przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu wskazanego stanowiska podniesiono, iż do wniosku nie zostały załączone żadne nowe dowody oni ujawnione nowe okoliczności mające wpływ na zmianę wysokości świadczenia. Do wniosku przedłożono zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk RP – 7 z 24.05.2019 r. z tytułu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. za lata 1978-1980 oraz karty wynagrodzeń z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) za okres od 1.01.1983 do 30.04.1984 r. które już były uwzględnione w wysokości świadczenia. Wskazano iż brak możliwości uwzględnienia w wysokości świadczenia wynagrodzeń na podstawie angaży z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) ponieważ wynagrodzenia są określane stawka godzinową, wobec tego dokumenty nie dają podstaw do ustalenia faktycznego wynagrodzenia z lat 1980 -1984, bo brak danych dotyczących ilości godzin w jaką ubezpieczony faktycznie przepracował w danych latach na określonym stanowisku (dziennie, tygodniowo, miesięcznie)

/ decyzja k.207 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 19.06. 2019 r. wniósł J. M..

Skarżący podniósł iż domaga się zmiany decyzji i ustalenia zarobków z lat 1980-1984 r. na podstawie angaży. Skarżący wskazał iż ww okresie pracował w pełnym etacie. Ponadto podkreślił, iż ustalenie jego zarobków za okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w latach 1972-1974 z przerwą na odbycie służby wojskowej w latach 1974 -1976 oraz w MPK Ł. 1978-1980 w oparciu o wynagrodzenie minimalne jest wysoce krzywdzące z uwagi na powszechną wiedzę o tym iż zarobki w MPK były wyższe niż w innych zakładach.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11.07.2019 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentacje z zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4 -4 v. /.

Na rozprawie w dniu 27 lutego 2020 r. wnioskodawca wskazał, iż kwestionuje przyjęcie minimalnego wynagrodzenia za sporne okresy, domaga się przeliczenia wynagrodzenia według stawki godzinowej tak jak podano w świadectwach pracy, nie umie sprecyzować jak wyliczona winna być prowizja. Podniósł że organ urwał mu 10 lat pracy co innego ma bowiem na emeryturze a co innego na rencie.

/ stanowisko procesowe wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 27 lutego 2020 r. 00;01:15 -00:25:28/

Wnioskodawca zobowiązany do wskazania co jeszcze kwestionuje w treści zaskarżonej decyzji nie doprecyzował swojego stanowiska procesowego i nie stawił się na ostatnia rozprawę.

/ bezsporne/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. urodził się w dniu (...)

/okoliczność bezsporna/

W. był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy do 31.08.

/ bezsporne/

Decyzją z dnia 26 marca 2019 r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy na dzień 1.01.1999 r. podstawa wymiaru kapitału początkowego w wariancie najkorzystniejszym została ustalona z kolejnych 10 lat kalendarzowych 1978-1987 r.. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 61,59 %. Kapitał początkowy wyniósł 84.440,18 zł Do ustalenia kapitału początkowego organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenia z powodu nie udokumentowania zarobków za następujące okresy:

- 07.08.1972 -24.01.1974 r. okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...),

- 07.01.1976-30.04.1976 okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...),

-03.05.1976 -31.12.1977 r. okres zatrudnienia w MPK

-12.05.1980 -31.12.1982 okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...).

/ bezsporne, decyzja i obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 190- 191 akt ZUS /

Do obliczenia kapitału początkowego w ten sposób organ rentowy przyjął następujące dochody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne;

- w 1978 -68 943,00 zł,

- w 1979 r. 73 413,00 zł

- w 1980 r. 39 352,40 zł,

- w. 1981 r. 28 800,00 zł,

-w 1982 r. 48 000,00 zł

- w 1983 r. 130 056,00 zł,

- w 1984 r. 92 786,00 zł

- w 1985 r. 120 000,00 zł

- w 1986 r. 129 600,00 zł

-w 1987 r. 168 000,00 zł

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k.191 akt ZUS /

W dniu 23.04.2019 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy z urzędu na podstawie art. 24 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do emerytury w związku z ukończeniem 65 roku życia. Wyliczona kwota emerytur wyniosła 1775,90 zł.

/ decyzja k. 192-193 v. akt ZUS/

W dniu 05.06.2019 ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury załączając:

- druk RP -7 z wynagrodzeniami za okres 03.05.1976 r. -30-04.1980 r. z MPK,

- dokumentację z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), tj karty wynagrodzeń z lat 1983-1984 oraz angaże płacowe z lat 1980-1982 r

/ wniosek k. 194 akt ZUS. druk RP-7 k. 195 akt ZUS, angaże k. 197-204 karty wynagrodzeń k.205-206 /

Po rozpatrzeniu wskazanego wniosku wydano zaskarżoną decyzję z dnia 12.06.2019. r

/ decyzja k.207 akt ZUS/

W okresie od 07.08.1972 - 30.04.1976 wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...), na stanowisku murarza w pełnym wymiarze czasu pracy

/ świadectwo pracy k. 25-26 akt ZUS nadto w dokumentacji osobowej kopert k. 38/

W okresie od 25.01.1974 do 16.12.1976 wnioskodawca odbywał służbę wojskową powrócił do pracy 7.01.1976 r.

/ bezsporne, świadectwo pracy k. 25-26 akt ZUS nadto dokumentacja w aktach osobowych k. 38/

W światle angażu z dnia 7 września 1972 r. od dnia 5 sierpnia 1972 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 7 zł na godzinę plus premia do 40% wysokości uposażenia zasadniczego.

/ angaż z dnia 7.09.1972 r. w aktach osobowych k. 38/

W świetle angażu z dnia 6.01.1976 r. z dniem 7.01.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie w stawce 13 zł za godzinę plus premia do 15%.

/ angaż z dnia 6.01.1976 r. w aktach osobowych k. 38/

Zgodnie z kartą obiegową zmiany z 5.01.1976 po powrocie z czynnej służby wojskowej z dniem 7.01.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie w stawce 13 zł za godzinę plus premia do 15%.

/ Karta obiegowa zmiany z 5.01.1976 r. w aktach osobowych k. 38/

W okresie 03.05.1976 -30.04.1980 r. oraz wnioskodawca pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku początkowo na stanowisku ucznia kierowcy autobusu a następnie kierowcy autobusu

/ świadectwo pracy k. 27/28 akt ZUS, dokumentacja osobowa koperta k. 23 i płacowa k. 19-22/

We wskazanym okresie zatrudnienia wnioskodawcy przysługiwało następujące wynagrodzenie za pracę:

- zgodnie z umową o pracę z dnia 17.09.1976 r. w stawce płacy zasadniczej 9,50 za godzinę plus premie i dodatki na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych w tym układu zbiorowego pracy,

/ umowa z dnia 17.09.1976 r. w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

-zgodnie z kartami zmian stosunku pracy pracownika od maja 1976 r. 9,50 zł za godzinę, od 1 sierpnia 1977 10,50 za godzinę , od 1.01.1979 r. 11 zł za godzinę

/ karty zmiany w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

- zgodnie z angażem z dnia 27.10.1977 r. od 1.08.1977 r. 10,50 za godzinę plus premia regulaminowa.

/ angaż z dnia 27.10.1977 r. w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

- zgodnie z angażem z dnia 25.01.1979 r. od 1.01.1979 r. 11,00 zł za godzinę plus premia regulaminowa.

/ angaż z dnia 25.01.1979 r. w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

- zgodnie z angażem z dnia 21.06.1979 r.

od dnia 1.05.1979 wynagrodzenie zasadnicze w stawce 11,50 zł za godzinę,

od dnia 1.06.1979 r. wynagrodzenie w stawce 12,00 zł za godzinę,

pozostałe warunki wynagradzania bez zmian.

/ angaż z dnia 21.06.1979 r. w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

Zgodnie z świadectwem pracy z dnia 2.5.1980 r. wynagrodzenie wnioskodawcy na ostatnio zajmowanym stanowisku kierowcy autobusu wynosiło 13,20 zł za godzinę plus premia regulaminowa.

/ świadectwo pracy k. 27/28 akt ZUS oraz w dokumentacji osobowej koperta k. 23/

Wnioskodawca legitymuje się uwierzytelnionymi kserokopiami rocznych kart wynagrodzeń i karty zasiłkowej za okres 1978 – 1980 r.

/ karty wynagrodzeń i karta zasiłkowa k. 19-22v/

W okresie 12.05.1980 -30.04.1984 J. M. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) jako mechanik napraw pojazdów samochodowych a następnie jako kierowca taksówki osobowej w pełnym wymiarze czasu pracy.

/ świadectwo pracy k. 29-30 akt ZUS, akta osobowe k. 27/

W świetle umowy o pracę z dnia 10.05. 1980 r. J. M. został zatrudniony na 14 dniowy okres próbny do 26.05.1980 r. za wynagrodzeniem w kwocie 13,00 zł za godzinę + premia na zasadach i warunkach określonych w przepisach i wynagrodzeniu układzie zbiorowym pracy pracowników (...).

/ umowa o pracę z dnia 10.05.1980 k. 28/

W świetle umowy o pracę z dnia 26.05.1980 wnioskodawca został zatrudniony od dnia 27.05.1980 r. na czas nieokreślony za wynagrodzeniem13zł za godzinę + premia.

/ umowa o pracę z dnia 26.05.1980 k. 29/

Angażem z dnia 18.08.1980 r. wnioskodawcy przyznano od 1.08.1980 r. wynagrodzenie w kwocie 14,50 zł / godzinę.

/ angaż z dnia 18.08.1980 r. k. 30/

Angażem z dnia 13.10.1980 r. przyznano ubezpieczonemu z dniem 1.10.1980 r. wynagrodzenie w stawce 16,20 zł za godzinę +premia.

/ angaż z dnia 13.10.1980 r. k. 31/

Angażem z dnia 15.11.1980 r. z dniem 14.11.1980 r. powierzono wnioskodawcy obowiązki kierowcy taxi osobowej Wydział Eksploatacji za wynagrodzeniem 13,00 zł za godzinę+ wynagrodzenie prowizyjne wg. regulaminu pracy i płacy dla kierowców taxi osob. +OC +premia

/angaż z dnia 15.11.1980 r. k. 31/

Angażem z dnia 30.09.1982 r. przyznano wnioskodawcy z dniem 1.07.1982 r. wynagrodzenie w kwocie 21,20 zł za godzinę +prowizja według regulaminu.

/Angaż z dnia 30.09.1982 r. k. 31/

Angażem z dnia 4.08.1983 r. przyznano wnioskodawcy od dnia 1.06.1983 r. wynagrodzenie w kwocie 25,50 zł za godzinę + prowizja

/ angażem z dnia 4.08.1983 k. 32/

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 30.04.1984 r. wnioskodawca na ostatnio zajmowanym stanowisku taksówki osobowej otrzymywał wynagrodzenie w stawce 25,50 zł za godzinę plus prowizja.

/ świadectwo pracy k. 29-30 akt ZUS, akta osobowe k. 27/

Wnioskodawca legitymuje się kartą wynagrodzeń za wskazany okres, która potwierdza wypłatę wynagrodzenia w podanych okresach we wskazanych wyżej stawkach.

/ karta wynagrodzeń k. 33-33v/

Wnioskodawca dysponuje rocznymi kartami zarobkowymi pracownika za 1983 i 1984 r. które ilustrują wysokość wypłacanego mu w tym okresie uposażenia.

/ karty zarobkowe k. 34-35/

Ustalając wynagrodzenie ubezpieczonego w oparciu o stawki godzinowe wynikające z angaży oraz dane z kart zasiłkowych za okresy zatrudnienia od 07-08-1972 r. do 24-01-1974 r., od 07-01-1976 r. do 30-04-1976 r., od 03- 05-1976 r. do 31-03-1977 r., od 01-05-1977 r. do 16-05-1977 r., od 01-09-1977 r. do 31-12-1977 r. i od 12-05-1980 r. do 31-12-1982 r. zarobki wnioskodawcy kształtują się następująco:

w 1972r.- 6594,00 zł

w 1973r. - 16408,00 zł

w 1974r. - 1078,00 zł

w 1976r.- 24729,00 zł

w 1977r. - 31723,00 zł ( w tym kwoty zasiłków chorobowych 4876,00 zł)

w 1980r.- 21064,20 zł

w 1981r. - 30498,00 zł

w 1982r. - (...),00 z1.

/ pismo procesowe ZUS k. 46 wyliczenie hipotetyczne kapitału początkowego k. 47-54 k. 208-215 akt ZUS/

Przyjmując hipotetycznie do obliczenia wysokości kapitału początkowego wnioskodawcy tak ustalone zarobki za sporny okres zatrudnienia wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. 1976 - 1985.

wyniósł 62,60 % podstawa wymiaru 764,28 zł a wartość kapitału na dzień 1.01.1999 r. wyniosła - 85 127,79 zł.

/wyliczenie hipotetyczne kapitału początkowego k. 47-54 , oraz k. 208-215 akt ZUS/

Do obliczenia kapitału początkowego w ten sposób organ rentowy przyjął następujące najkorzystniejsze dochody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne co za tym idzie wskaźniki, w kolejnych latach:

w 1976 r.- 24 729,00 zł wskaźnik 48,14 %

w 1977 r. – 31 723,00 zł wskaźnik 57,52 %

w 1978 r. - 68 943,00 zł, wskaźnik 117,56 %

w 1979 r. – 73 413,00 zł wskaźnik 114,84 %

w 1980 r. – 45 083,20 zł wskaźnik 62,20 %

w 1981 r. – 30 498,00 zł wskaźnik 33,05 %

w 1982 r. – 30 524,00 zł wskaźnik 21,87 %

w 1983 r. -130 056,00 zł wskaźnik 74,87 %

w 1984 r. - 92 786,00 zł wskaźnik 45,92 %

w 1985 r. -120 000,00 zł wskaźnik 49,99 %

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 54, k. 215 akt ZUS/

Hipotetyczna wysokość emerytury wynosi:

od 21.04.2019 r. -1788,63 zł.

od 01.03.2020 r. - 1858,63 zł.

/pismo procesowe ZUS k. 46/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS

Sąd oparł się w szczególności na zachowanej w aktach osobowych wnioskodawcy - dokumentacji za okres zatrudnienia w tym angażach w (...) Przedsiębiorstwie (...), w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w Przedsiębiorstwie (...), z której bezspornie wynika w jakiej wysokości było wypłacane wynagrodzenie zasadnicze ustalone w stawce za godzinę w spornym okresie w jakim ZUS przyjął tylko i wyłącznie stawki minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wbrew żądaniom ubezpieczonego Sąd uznał za niedopuszczalne poczynienie ustaleń w tym przedmiocie tylko i wyłącznie w oparciu o stawiki wynagrodzenia ze świadectw pracy. Po pierwsze wskazać należy iż tylko świadectwa pracy z Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. i z Przedsiębiorstwa (...) wskazywały stawki wynagrodzenia wnioskodawcy, po drugie nie dokumentowały one zarobków za cały sporny okres a tylko na moment rozwiązania stosunku pracy.

W ocenie Sądu przedłożona w procesie dokumentacja pracownicza nie mogła jednak posłużyć do ustalenia wysokości wypłacanej wnioskodawcy za poszczególne okresy premii czy wynagrodzenia prowizyjnego należnego za czas wykonywania obowiązków kierowcy taksówki w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...). Wskazane dokumenty w żaden sposób bowiem nie precyzowały ich wysokości. Co prawda dokumenty osobowe za poszczególne okresy zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...), wskazywały iż wynosiła ona do 40% lub do 15%, jednakże nie sposób przyjąć iż zawsze była wypłacana w pełnej wysokości. Natomiast w okresie zatrudnienia w MPK w świetle przedłożonych dokumentów wnioskodawcy przysługiwała premia regulaminowa zaś w okresie zatrudnienia Przedsiębiorstwie (...) premia na zasadach i warunkach określonych w przepisach i układzie zbiorowym pracy pracowników (...). Niemniej jednak w procesie nie przedstawiono żadnych regulaminów aktów wewnątrzzakładowych czy układu zbiorowego pracy, pozwalających na doprecyzowanie należnych wnioskodawcy kwot. Powyższe należy odnieść również do prowizji należnej ubezpieczonemu za czas wykonywania obowiązków kierowcy taksówki w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...). Brak jest konkretnych dokumentów precyzujących jej wysokość. Zatem przy braku konkretnych danych ostatecznie brak jest podstaw do ustalenia rzeczywistych kwoty otrzymywanych premii i prowizji.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na hipotetycznym wyliczeniu emerytury wykonanym przez ZUS, które nie było kwestionowane przez wnioskodawcę. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na jego zdyskredytowanie. Wyliczeń dokonano w najkorzystniejszym wariancie przy przyjęciu danych ze wszystkich dostępnych dokumentów za sporne okresy zatrudnienia, zaś w przypadku stawki godzinowej z przyjęciem iloczynu liczby godzin według norm obowiązujących w danym okresie oraz stawki godzinowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 114 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z

Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 53) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, wyrównania świadczeń, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawca przedłożył nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji z dnia 23.04.2019 r. w przedmiocie wysokości świadczenia, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury w wyższej wysokości.

W ocenie Sądu na gruncie rozpoznawanego przypadku powyższa przesłanka została spełniona. W toku procesu wnioskodawca przedłożył dokumenty za okres zatrudnienia i które z uwagi na brak uwzględnienia stawki godzinowej nie były uprzednio przedmiotem analizy organu rentowego a w konsekwencji ich wpływ na prawo do świadczeń nie może być kwestionowany.

W myśl art.26 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383 z późn. zm.) emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Zgodnie z treścią przepisu art. 173 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz.53), dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Stosownie do art. 174 ust. 1 tejże ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Zgodnie z ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Zgodnie z ust. 3 przywołanego artykułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Według ust. 3b jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru.

W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku w sprawie o sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy wnioskodawca domagał się uwzględnienia przy wyliczeniu należnej mu emerytury wynagrodzenia za okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...), w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w Przedsiębiorstwie (...) - za które organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie - ustalonego według danych wynikających ze świadectw pracy i przedłożonej dokumentacji w tym stawki godzinowej.

Żądanie to jest częściowo uprawnione.

Zgodnie z treścią §21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. nr 237, poz.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja § 21 ust.1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń
(Dz.U. nr 10, poz.49) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru.

Należy podkreślić, że Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej ze spornym okresem zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie (...), w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. i w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., co dało podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji w świetle zarzutów ubezpieczonego. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokumentacja z okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie (...), w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w Przedsiębiorstwie (...) w postaci angaży skonfrontowana z dostępną dokumentacja płacową w spornym okresie od 07-08-1972 do 24-01-1974, od 07-01-1976 do 30-04-1976 , od 03- 05-1976 do 31-03-1977, od 01-05-1977 do 16-05-1977, od 01-09-1977 do 31-12-1977 r. i od 12-05-1980 do 31-12-1982 wskazują wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy w sposób niewątpliwy.

Organ rentowy przy ustaleniu wysokości emerytury wnioskodawcy za wskazane okresy zatrudnienia przyjął minimalne wynagrodzenie.

Sąd Okręgowy stoi jednak na stanowisku, że dla potrzeb obliczenia wysokości podstawy wysokości emerytury, w przypadku nieudowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub w określonych latach - należy przyjmować pod warunkiem znajomości stawki godzinowej – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym czasie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii.

Należy zauważyć, że w objętych sporem okresach zatrudnienia, wnioskodawca pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy (co jest okolicznością bezsporną), zaś normy czasu pracy określały przepisy prawa pracy.

Na mocy art. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 roku „o czasie pracy w przemyśle i handlu” ( tj. Dz.U.33.94.734 ) czas pracy wszystkich pracowników, zatrudnionych na mocy umowy w przemyśle, handlu, górnictwie, komunikacji i przewozie oraz innych zakładach pracy, choćby na zysk nie obliczonych, a prowadzonych w sposób przemysłowy, niezależnie od tego, czy te zakłady pracy są własnością prywatną, czy państwową, czy też organów samorządowych wynosi bez wliczenia przerw odpoczynkowych najwyżej 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie może przekraczać 46 godzin na tydzień.

Zgodnie zaś z art. 129 § 1 kp w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1975 roku czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 46 godzin na tydzień.

W ocenie Sądu Okręgowego zachowane dokumenty w szczególności angaże za sporne okresy zawierające informację o przyznanym wynagrodzeniu m.in. w oparciu o stawkę godzinową zgodną z kategorią zaszeregowania, dają podstawę do ustalenia wysokości stałych składników wynagrodzenia wnioskodawcy w tym okresie.

Nie ma wątpliwości, że wnioskodawca był zatrudniony zarówno w (...) Przedsiębiorstwie (...), w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w Przedsiębiorstwie (...) w spornym w pełnym wymiarze czasu pracy – średnio 46 godzin tygodniowo, a zatem dysponując ww. dokumentacją osobową wnioskodawcy, należy uwzględnić ustalone stawki wynagrodzenia

Przeprowadzone postępowanie dowodowe miało na celu ustalić taką wysokość wynagrodzenia, jakie wnioskodawca niewątpliwie otrzymywał. Sąd ma przy tym na względzie powszechnie znane trudności w dokumentowaniu nie tylko wysokości wynagrodzenia, ale nawet samego zatrudnienia w latach odległych od daty wniosku, związane z brakiem dokumentów (te podlegały bowiem niszczeniu po upływie określonego czasu), czy wręcz likwidacją zakładów pracy. Z tych też względów, zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód by zaliczyć ubezpieczonemu do stażu pracy wynagrodzeń ze spornych okresów na podstawie angaży załączonych do akt sprawy.

Jednocześnie brak podstaw do uwzględnienia żądań przeliczenia należnej emerytury z uwzględnieniem tylko i wyłącznie stawek wynagrodzenia wynikających z przedstawionych świadectw pracy. Z cała stanowczością podnieść należy, iż dokumenty te nie ilustrują wynagrodzenia za cały okres zatrudnienia który poświadczają a tylko wskazują na wysokość zarobków w chwili rozwiązania stosunku pracy. Z tych też względów jako niemiarodajne nie mogły stanowić wyłącznej podstawy ustaleń w sprawie za całe sporne okresy zatrudnienia. Wynagrodzenie wnioskodawcy zmieniało się z upływem lat pracy w poszczególnych zakładach co ilustrują załączone w sprawie dokumenty w tym angaże. Tym samym żądanie wnioskodawcy w tym przedmiocie nie może zostać zaakceptowane.

Dostępny materiał dowodowy nie pozwala również w ocenie Sądu na ustalenie, jaka była faktyczna wysokość premii wnioskodawcy za ww okresy zatrudnienia, oraz wynagrodzenia prowizyjnego za okres wykonywania pracy na stanowisku kierowcy taksówki w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...).

Jak już wcześniej wyjaśnił Sąd, albo nie zachowała się dokumentacja w tym zakresie albo ta przedłożona w sprawie nie była wystarczająca dla poczynienia ustaleń w sprawie.

Wnioskodawca, na którym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy, nie udowodnił swojego roszczenia w tym zakresie. Stosownie bowiem do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury/ kapitału początkowego wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku
z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

Jak już podniesiono powyżej wnioskodawca nie przedłożył żadnych miarodajnych dowodów potwierdzających wysokość premii, wynagrodzenia prowizyjnego uzyskiwanych w spornym okresie zatrudnienia. Załączona do akt sprawy dokumentacja zakładowa dowodzi, że faktycznie te składniki wynagrodzenia takie jak premia i prowizja w poszczególnych okresach były ubezpieczonemu wypacane. W przypadku premii w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...), stanowiła ona procentowy udział jego wynagrodzenia zasadniczego, ale jednocześnie nie niemożliwym jest ustalenie, w jakiej wysokości konkretnie była wypłacana skoro jej wysokość określono do określonego procentowego wymiaru a nie stricte w tym wymiarze. Z kolei w zakresie premii należnej w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w Przedsiębiorstwie (...) a także prowizji za cześć okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w nie wiadomo dodatkowo jakie były zasady ich przyznawania, skoro brak dokumentacji źródłowej opisującej te zasady.

W przypadku wynagrodzenia zasadniczego lub innych obligatoryjnych składników wynagrodzenia, wynikających z obowiązujących przepisów, można przyjąć najniższe wynagrodzenie obowiązujące w czasie, którego dotyczy żądanie uwzględnienia tego okresu do przeliczenia świadczenia. W sytuacji takiego składnika wynagrodzenia, jakim jest premia czy inne składniki wynagrodzenia należne fakultatywnie , konieczne jest jednak istnienie dowodów potwierdzających bez wątpliwości fakt ich wypłaty oraz ich wysokość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, LEX nr 390123).

Z całą mocą podkreślenia wymaga, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia świadczeniobiorcy. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Z powyższych względów nie jest możliwe ustalenie nowej wysokości kapitału początkowego a co za tym idzie emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem tych składników wynagrodzenia.

Reasumując, co do żądania skarżącego o uwzględnienie w wyliczeniu podstawy wymiaru w spornym okresie faktycznych kwot otrzymywanego wynagrodzenia, brak jest podstaw do przyjęcia innych składników wynagrodzenia niż wynagrodzenie zasadnicze określone w angażach i dostępnej dokumentacji płacowej Wnioskodawca nie udowodnił bowiem konkretnych kwot pozostałych składników wynagrodzenia.

Organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia należnego wnioskodawcy świadczenia. Przyjmując do obliczenia wysokości kapitału początkowego wnioskodawcy tak ustalone zarobki za sporny okres zatrudnienia od 07-08-1972 r. do 24-01-1974 r., od 07-01-1976 r. do 30-04-1976 r., od 03- 05-1976 r. do 31-03-1977 r., od 01-05-1977 r. do 16-05-1977 r., od 01-09-1977 r. do 31-12-1977 r. i od 12-05-1980 r. do 31-12-1982 r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. 1976 - 1985. wyniósł 62,60 % podstawa wymiaru 764,28 zł a wartość kapitału na dzień 1.01.1999 r. wyniosła - 85 127,79 zł. Powyższe okazało się korzystniejsze niż wyliczony w decyzją z dnia 26 marca 2019 r. kapitał początkowy wnioskodawcy w kwocie 84.440,18 zł zł., przy wskaźniku podstawy wymiaru kapitału początkowego 61,59 %. wyliczonym z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj 1978-1987 r. Hipotetyczna wysokość emerytury wynosi: od 21.04.2019 r. -1788,63 zł. od 01.03.2020 r. - 1858,63 zł. i jest wyższa od dotychczas przyznanej.

Z tych też względów, zdaniem Sądu, nie ma żadnych przeszkód by ponownie przeliczyć wnioskodawcy kapitał początkowy a w konsekwencji sporne świadczenie emerytalne przy uwzględnieniu wynagrodzeń ustalonych za sporny okres w oparciu o stawkę godzinową wynikającą z przedłożonej dokumentacji.

Sąd uznał wskazane wyliczenie za miarodajne dla rozstrzygnięcia w pełni bowiem odpowiadało zasadom określonym w art. 26 ustawy emerytalnej. Wnioskodawca wskazanego wyliczenia nie kwestionował. Co prawda uprzednio podnosił, iż przy wyliczeniu spornego świadczenia ZUS uwzględnił mu w stażu okres 20 a nie 30 letni jednak wskazanego zarzutu pomimo wezwania sądu w tym przedmiocie wcale nie doprecyzował. Na marginesie Sąd zauważa zatem ponownie, iż do przeliczenia kapitału początkowego w stażu uwzględnia się tylko długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Z uwagi na tę okoliczność wskazane przeliczenie nie może być kwestionowane.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył emeryturę J. M. w ten sposób iż do jej obliczenia przyjął wysokość kapitału początkowego obliczonego przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 62,60 % ustalonego z lat 1976 -1985 w kwocie 85 127,79 zł.

W pozostałej zaś części na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. odwołanie jako bezzasadne oddalił.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

24 IX 2020 roku.

J.L.