Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Weronika Kwiatkowska

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.684 (trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt cztery) złote i 30 (trzydzieści) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2016 roku;

2.  Zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 236 (dwieście trzydzieści sześć) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki;

3.  Zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 236 (dwieście trzydzieści sześć) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki;

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.561 (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego na Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 105 (sto pięć) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów;

6.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 177 (sto siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania pojednawczego.

Sygnatura akt: XI GC 1708/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

Powódka A. M. złożyła pozew przeciwko (...) spółka akcyjna w W.. Powódka zażądał zapłaty od pozwanego kwotę 1.600 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu. Powódka zażądała również zasądzenia od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że uszkodzeniu uległ pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym (...), a za szkodę odpowiada (...) na zasadzie dobrowolnego ubezpieczenia autocasco (AC). Pojazd był przedmiotem leasingu, powódka jest użytkownikiem pojazdu, (...) (właściciel) zbył wierzytelność na rzecz powódki. Kwota wypłacona przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym nie była wystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 29).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu od powódki na jego rzecz. Pozwany zakwestionował zasadność żądania powódki co do wysokości wskazał, że wypłacona kwota 7.940,39 złotych rekompensowała szkodę w całości.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2020 roku (karta 113) powód rozszerzył powództwo o kwotę 2.084,30 złotych domagając się zapłaty kwoty 3.684,30 złotych. Wniósł również o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania w przedmiocie zawezwania do próby ugodowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 listopada 2016 roku doszło do zdarzenia, w którym uszkodzony został pojazd marki R. o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd posiadał dobrowolne ubezpieczenie AC w (...) spółka akcyjna w W.. Pojazd był przedmiotem leasingu, leasingobiorcą jest A. M., właścicielem pojazdu (...) spółka akcyjna w W.. Tytułem kosztów naprawy pojazdu ubezpieczyciel wypłacił kwotę 7.940,39 złotych.

Niesporne;

W dniu 17 czerwca 2019 roku (...) spółka akcyjna w W. (cedent) zawarł z A. M. (cesjonariusz) umowę przelewu wyżej opisanej wierzytelności z tytułu szkody z dnia 22 listopada 2016 roku

Dowód:

- umowa cesji, karta 13-13v;

A. M. wezwała ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne

Hipotetyczny koszt naprawy pojazdu R. po szkodzie z dnia 22 listopada 2016 roku wynosił 11.624,69 złotych (koszt z wyłączeniem kwestionowanych przez (...) uszkodzeń słupka tylnego). Koszt ten uwzględnia zapisy umowy AC.

Dowód

- opinia biegłego, karta 78-100;

W przedmiocie kosztów naprawy pojazdu toczyło się postępowanie w zakresie zawezwania do próby ugodowej przed Sądem Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie. Na posiedzeniu pojednawczym stawił się pełnomocnik powoda, nie stawił się pozwany.

Dowód:

- wniosek, karta 114;

- protokół, karta 118;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawą prawną powództwa jest art. 805 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Istota umowy ubezpieczenia majątkowego sprowadza się do przejęcia przez zakład ubezpieczeniowy określonego ryzyka zaistnienia, szkód w związku z wypadkiem przewidzianym w umowie, w zamian za uzyskanie składki od podmiotu ubezpieczającego. Ubezpieczający opłaca więc składkę w zamian za ochronę ubezpieczeniową, zaś zakład ubezpieczeń świadczy w celu zwolnienia się z zobowiązania. Świadczenia ubezpieczającego jest bezwarunkowe, natomiast świadczenie ubezpieczyciela jest uzależnione od zajścia przewidzianego w umowie wypadku, czyli zdarzenia losowego.

W przypadku ubezpieczenia majątkowego świadczenie zakładu ubezpieczeń polega na wypłacie odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.). Kodeks cywilny nie wprowadza materialnej definicji wypadku ubezpieczeniowego, pozostawiając tą kwestię do regulacji przez strony w umowie ubezpieczenia, które mają w tym zakresie pełną swobodę, ograniczoną tylko art. 353 ¹ i 58 k.c. Będzie ona zawsze skorelowana z przedmiotem ubezpieczenia (dobrem chronionym) oraz ryzykiem objętym ubezpieczeniem. Zatem ubezpieczyciel w zamian za zapłatę składki zobowiązuje się do zapłaty odszkodowania, w przypadku zaistnienia określonego w umowie wypadku ubezpieczeniowego. Jednakże postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia, będące elementem treści łączącego strony stosunku obligacyjnego, mogą przewidywać wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela, bądź jej ograniczenie.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd uszkodzony posiadał ubezpieczenie AC u pozwanej. Spór natomiast dotyczy wysokości należnego odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe.

W spornym zakresie Sąd oparł się na dokumentach złożonych przez strony, oraz na opinii biegłego sądowego. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność kosztów naprawy pojazdu, z uwzględnieniem warunków umowy ubezpieczenia.

Powódka jest wyposażona w legitymację czynną zgodnie z art. 509 k.c., który stanowi, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Powódka przedłożyła ważną umowę cesji. Legitymacja jej wynika z przedłożonej umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności, ale kwestionował wysokość odszkodowania, które zostało wyliczone przez powódkę na podstawie kalkulacji naprawy.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel wypłacił łącznie kwotę 7.940,39 złotych. Biegły wysokość szkody wyliczył na kwotę 12.445,74 złotych, w tym na kwotę 11.624,69 złotych z wyłączeniem kwestionowanych przez pozwaną uszkodzeń słupka tylnego lewego. Biegły wskazał, że ubezpieczyciel w swojej kalkulacji przyjął stawki za roboczogodzinę prac blacharskich lakierniczych i mechanicznych w wysokości 51 złotych. Koszty te zostały znacznie zaniżone albowiem w myśl OWU stawki powinny odzwierciedlać średnie ceny usług stosowanych przez warsztaty działające na terenie siedziby ubezpieczającego lub ubezpieczonego a które w chwili zaistnienia szkody wynosił 124,60 złotych a prace mechaniczne zaś 132,30 złotych za lakiernicze i blacharskie. Ceny części zostały pomniejszone o 30% zgodnie z OWU. Ceny materiałów oraz normaliów zawarte były w A., zaś biegły przyjął a za biegłym sąd, zakręć prac niespornych a zatem z wyłączeniem naprawy słupka lewego tylnego.

Szkodą podlegającą naprawieniu jest uszczerbek w majątku poszkodowanego, co prawda konkretyzujący się zwykle w konieczności poniesienia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, jednak nie będący od niej uzależnionym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988r., sygn. akt I CR 151/88, LEX Nr 8894, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 68/01, OSNC z 2002r., Nr 6, poz. 74; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003r., sygn. akt IV CKN 387/01, LEX Nr 141410). W takim przypadku, wysokość szkody należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002r., sygn. akt V CKN 908/00, LEX Nr 54365; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC z 2004r., Nr 4, poz. 51). Przez koszty uzasadnione należy rozumieć takie, które odpowiadają realiom rynkowym, a przy tym zapewniają dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi i w sposób zapewniający jego późniejszą eksploatację.

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.684,30 złotych, ustalając koszt naprawy pojazdu na kwotę 11.624,69 złotych, który pomniejszyć należało o kwotę wypłaconą 7.940,39 złotych.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

W punkcie 2 i 3 wyroku zwrócono stronom nadpłacone zaliczki na zasadzie art. 82 i 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, strony uiściły zaliczki po 800 złotych, koszt opinii wyniósł 1128 złotych a koszt ten zaspokojono z obu zaliczek, po połowie.

Koszty poniesione przez powoda to opłata od pozwu 80 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 900 złotych, koszt pełnomocnictwa 17 złotych, pokryty przez powoda koszt opinii biegłego 564 złotych. Daje to sumę 1.561 złotych. Do kosztów postępowania pojednawczego zaliczyć należy opłatę od pełnomocnictwa 17 złotych, opłatę od wniosku 40 złotych (karta 115, 116) oraz wynagrodzenie pełnomocnika 120 złotych.

Dodatkowo nakazano pobrać od pozwanego, [przegrywającego sprawę w całości, na zasadzie art. 98 k.p.c. kwotę 105 złotych tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)