Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

WYROKU W CAŁOŚCI

Decyzją z dnia 14 stycznia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 października 2018 r. odmówił T. M. prawa do dodatku pielęgnacyjnego, podając w uzasadnieniu, że w wyniku przeprowadzonego badania Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 9 stycznia 2019 r. nie stwierdziła niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego.

/decyzja – k. 16 akt ZUS/

T. M. uznał przedmiotową decyzję za krzywdzącą i złożył od niej odwołanie, wnosząc o jej zmianę i przyznanie dodatku pielęgnacyjnego, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Postanowieniem z dnia 26 września 2019 r. ustanowiono dla wnioskodawcy pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata.

/postanowienie k. 38/

W toku procesu pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonemu, jednocześnie oświadczając, że nie zostały uiszczone ani w całości, ani w części, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/pismo procesowe pełnomocnika wnioskodawcy k. 238, pismo procesowe pełnomocnika ZUS k. 264-265/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca - T. M. urodził się (...)

Ubezpieczony pracował jako ślusarz spawacz. Od 1998 r. po urazie kręgosłupa pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a obecnie przebywa na emeryturze.

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczony w dniu 26 października 2018 r. złożył wniosek o dodatek pielęgnacyjny. /wniosek – k. 8 akt ZUS/

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28 listopada 2018 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji. /orzeczenie – k. 11 akt ZUS/

Na skutek sprzeciwu wnioskodawcy orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 stycznia 2019 r. również nie uznała odwołującego za niezdolnego do samodzielnej egzystencji. /orzeczenie – k. 15 akt ZUS/

U T. M. występuje stan po przebytym urazie kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, przebyte złamanie kości promieniowej prawej i kości śródręcza lewego oraz podudzia prawego, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa LS, jednak nie występuje u niego niezdolność do samodzielnej egzystencji z przyczyn neurologicznych. Główny problem wnioskodawcy w poruszaniu się związany jest z przewlekłą niewydolnością żylną kończyn dolnych, owrzodzeniami troficznymi podudzi i obrzękami znacznymi kończyn dolnych. Odwołujący wymaga okresowej pomocy w czynnościach życia codziennego, ale nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy i opieki osoby drugiej ze względu na zdolność do samodzielnej egzystencji z przyczyn neurologicznych. /opinia biegłego neurologa – k. 20-22/

U wnioskodawcy występuje także nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami, a także choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, przewlekła niewydolność żylna kończyn dolnych z owrzodzeniami podudzi, masywna przepuklinę brzuszną w bliźnie pooperacyjnej, zespół bólowy kręgosłupa, niedosłuch, otyłość, stan po przebytym urazie kręgosłupa. Realnie oceniany stan kardiologiczno internistyczny wnioskodawcy jest średni (stabilny). Realnie i łącznie oceniając jest on osobą z umiarkowanymi schorzeniami kardiologicznymi (choroby przewlekłe). Ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze. Według dostępnych danych nadciśnienie tętnicze jest kontrolowane lekami (choć zdarzają się okresy jego gorszej kontroli). Całościowo jednak na chwilę obecną uzyskano dość optymalną jego kontrolę. Obecnie wnioskodawca nie pozostaje pod opieką kardiologa, brak danych o hospitalizacji z oddziale o profilu kardiologicznym, brak rozszerzonej diagnostyki kardiologicznej w ostatnim czasie (wskazane zapisanie się do poradni kardiologicznej). Ważne z perspektywy kardiologicznej jest to, że obecnie brak danych na znaczące uszkodzenie mięśnia sercowego czy rozpoznane zaawansowanej niewydolności serca. W badaniu USG serca ECHO (z 9.03.2013 r.) wskazana zachowana dobra globalna funkcja skurczowa mięśnia lewej. Z perspektywy kardiologicznej – nadciśnienie tętnicze schorzenie przewlekłe, z których raczej trudno się wyleczyć – ogólnie patrząc wymagają przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo – naczyniowego i opóźnienia momentu wystąpienia dalszych powikłań). Dodatkowo pacjenci z tego typu schorzeniami maja niewątpliwie większe ryzyko kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo – naczyniowych (nawet pomimo optymalnego leczenia). Jednak nie stanowi to niezdolności do samodzielnej egzystencji czy całkowitej niezdolności do pracy. Obecnie u wnioskodawcy dominują problemy związane z masywną przepukliną brzuszną i zaawansowanymi owrzodzeniami żylnymi kończyn dolnych. Z punktu widzenia kardiologicznego wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. / opinia lekarza biegłego z zakresu kardiologii – k. 24 –26/

U wnioskodawcy rozpoznano olbrzymią przepuklinę w bliźnie powłok brzusznych po cholecystektomii, żylną chorobę zakrzepowo – zatorową pod postacią zakrzepicy żył głębokich prawej kończyny dolnej w 2010 r., pozakrzepową niewydolność żył głębokich prawej kończyny dolnej w stopniu zaawansowania C6 w sześciostopniowej skali (...), otyłość, niedosłuch. Olbrzymia przepuklina brzuszna w istotny sposób upośledza mobilność, funkcje oddechowe i krążeniowe. Z kolei istniejące owrzodzenia żylakowe goleni, które nie poddają się nawet leczeniu szpitalnemu, wymagają stałych zabiegów higienicznych i leczenia opatrunkami, do czego wnioskodawca może być niezdolny we własnym zakresie. Według zmodyfikowanej skali B. z perspektywy chirurgii naczyniowej u wnioskodawcy wynik kwalifikacji wynosi 50 punktów. Wnioskodawca z perspektywy chirurgii naczyniowej jest tzw. przypadkiem granicznym w medycynie. Schorzenia naczyniowe same w sobie nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego. /opinia biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej – k. 28, pisemna opinia uzupełniająca – k. 145, druga uzupełniająca pisemna opinia - k. 219, trzecia uzupełniająca opinia - k. 255- 256/

U wnioskodawcy w sądowym badaniu ortopedycznym rozpoznano: wygojone złamanie trzonów kręgów C1 i C2 w 2011 r., wygojone złamanie nasady dalszej kości przedramienia prawego i I kości śródręcza lewego w 2011 r., wygojone złamanie kręgosłupa L/S w 1989 r., wadliwie wygojone złamanie obojczyka lewego z upośledzeniem funkcji stawu barkowego lewego. Z punktu widzenia ortopedii wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji – nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy i opieki osób trzecich. Z perspektywy ortopedii wnioskodawca jest samodzielny w czynnościach życia codziennego – wymaga okresowej pomocy osób trzecich. /opinia biegłego ortopedy – k. 30 – 33/

T. M. cierpi także na obustronne przytępienie słuchu na pograniczy głuchoty. Wnioskodawca przy znacznym uszkodzeniu słuchu ma ograniczoną społeczną funkcję słuchu w stopniu pozwalającym mu na słowną komunikację z otoczeniem. Od niedawna stosuje aparata korekcyjny lewego ucha. Z punktu widzenia ściśle laryngologicznego nie stwierdzono niezdolności do samodzielnej egzystencji. /opinia biegłego otolaryngologa – k. 35 – 37/

U wnioskodawcy występuje także przewlekłe owrzodzenie kończyn dolnych na tle przewlekłej niewydolności żylnej z obecnością elefantiazyny (trwałego obrzęku podudzi), nie poddające się leczeniu w warunkach klinicznych jak i ambulatoryjnych, wyprysk zastoinowy, współistniejące schorzenia rozpoznane przez innych specjalistów, tj.: podagra (dna moczanowa), samoistne (pierwotne) nadciśnienie, zwyrodnienia wielostawowe, hiperlipidemia mieszana, przepuklina brzuszna, zespół po usunięciu pęcherzyka żółciowego, następstwa złamania kręgosłupa utrudniające poruszanie się, głuchota. Wnioskodawca wymaga stałego i systematycznego leczenia dermatologicznego, a w okresach zaostrzenia i pogłębienia zmian troficznych na obu podudziach także leczenia w warunkach szpitalnych. Schorzenia dermatologiczne same w sobie nie powodują jednak niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego. /opinia biegłego dermatologa – k. 84-101, pisemna opinia uzupełniająca – k. 150-159, pisemna opinia uzupełniająca k. 191-204/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz przede wszystkim na podstawie opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii, kardiologii, ortopedii, chirurgii naczyniowej, otolaryngologii i dermatologii. Opinie te zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawcy. Biegli określili schorzenia występujące u badanego i ocenili ich znaczenie z punktu widzenia swojej specjalizacji lekarskiej dla jej zdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego.

Sąd zważył, że z opinii biegłych neurologa, kardiologa, ortopedy i otolaryngologa wynika jednoznacznie, że ubezpieczony z perspektywy specjalistycznej wiedzy medycznej wskazanych biegłych nie jest całkowicie niezdolny do samodzielnej egzystencji. Dodać należy, że wnioskodawca był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu w niniejszym postępowaniu, który nie złożył żadnych zarzutów do opinii biegłych, a i Sąd nie znalazł z urzędu żadnych powodów do ich kwestionowania uznając, że biegli przedstawili rzetelną i miarodajną opinię noszącą cechy logiczności. spójności i konsekwentności. Opinie biegłych zostały sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzę zawodową, po przeanalizowaniu przez nich całej dostępnej dokumentacji medycznej wnioskodawcy oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowym ubezpieczonego. Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie z perspektywy własnej specjalizacji medycznej dla jego zdolności do samodzielnej egzystencji. Opinie tych biegłych nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby je mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji lekarskiej. Biegli lekarze neurolog, kardiolog, ortopeda i otolaryngolog, jako fachowcy w swojej dziedzinie dysponowali należytą wiedzą teoretyczną oraz posiadają duże doświadczenie praktyczne. Z tych przyczyn Sąd uczynił podstawą swoich ustaleń w sprawie opinie tych biegłych przyjmując, że stanowią one w całości pełnowartościowe źródło dowodowe.

Natomiast kwestia wartości dowodowej opinii biegłych chirurga naczyniowego i dermatologa słusznie została zakwestionowana w części w jakiej obaj wskazani biegli wykroczyli w sformułowanych wnioskach końcowych złożonych opinii podstawowych i uzupełniających poza zakres własnej specjalizacji medycznej.

Sąd zważył, że biegły chirurg naczyniowy sam stwierdził w uzupełniającej opinii, że wnioskodawca jest przypadkiem tzw. granicznym i przyznał, że jego ocena obejmowała nie tylko schorzenia o charakterze naczyniowym, ale również inne schorzenia spoza jego specjalizacji medycznej i stanowiła ocenę wypadkową współistniejących schorzeń, co do których biegły nie jest lekarzem specjalistą. Sąd zważył, że podnoszone przez biegłego chirurga naczyniowego argumenty dotyczące innych schorzeń wnioskodawcy poza naczyniowymi były niezgodne z opiniami biegłych właściwych do oceny tych schorzeń tj. ortopedy, kardiologa, laryngologa, a nadto stały w sprzeczności z opinią biegłego neurologa, który opisał precyzyjnie i wyczerpująco poszczególne funkcje organizmu ubezpieczonego w tym zakresie. Ponadto biegły chirurg naczyniowy w swojej opinii oceniał też możliwość samodzielnego wykonywania czynności leczniczych przez wnioskodawcę, co znajduje się poza oceną niezbędną do ustalenia istnienia zdolności do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb przez ubezpieczonego. Sąd zważył, że słusznie organ rentowy zarzucił, że opatrunki i leczenie owrzodzeń nie jest czynnością zaliczaną do podstawowych samoobsługowych potrzeb, gdyż jest to czynność medyczna, której wykonywania niektórzy pacjenci są w stanie się nauczyć, ale jeżeli tak się nie stanie to wówczas czynności te powinny być wykonane przez fachowych pracowników medycznych np. pielęgniarki środowiskowe lub opieki długoterminowej. Natomiast brak możliwości wykonywania czynności typowo leczniczych nie może być uznany za kryterium ustalenia niezdolności do samodzielnej egzystencji. Oznacza to, że biegły chirurg naczyniowy przeprowadził ocenę sprawności wnioskodawcy w zakresie jego zdolności do samodzielnego zaspokajania podstawowych życiowych niezgodnie z obowiązującymi kryteriami m.in. w skali B. oraz wykroczył poza swoją specjalizację oceniając odmiennie niezdolność odwołującego z uwagi na inne niż naczyniowe współistniejące schorzenia, które ocenili biegli kardiolog, ortopeda, laryngolog i neurolog. W istocie analiza argumentacji biegłego chirurga naczyniowego zawarta w jego opinii podstawowej i opiniach uzupełniających wskazuje, że samodzielnie oceniane schorzenia naczyniowe wnioskodawcy nie powodują u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji i dlatego jedynie w tym zakresie opinia ta mogła stanowić podstawę ustaleń Sądu w n/n sprawie.

Podobnie należy ocenić wartość dowodową opinii biegłego dermatologa, który także wprost w uzupełniających opiniach przyznał, że wnioski końcowe oparł na ocenie wszystkich współistniejących schorzeń wnioskodawcy i wprost wskazał, że jego zdaniem nie można schorzeń wnioskodawcy oceniać indywidualnie, lecz łącznie. Powyższe oznacza, że biegły dermatolog również w sposób nieuprawniony wykroczył formułując wnioski końcowe w złożonych przez siebie opiniach poza zakres własnej specjalizacji medycznej i wypowiedział się w sposób sprzeczny do opinii sporządzonej przez biegłego otolaryngologa i przez biegłego ortopedę. Empatia, którą kierował się biegły dermatolog podkreślając w swoich opiniach współczucie dla wnioskodawcy, skutkowała niestety tym, że biegły ten wydając swoje opinie podstawową i uzupełniające wykroczył w sposób nieuprawniony poza zakres wiedzy z własnej specjalizacji medycznej, wkraczając w ten sposób na grunt innej dziedziny medycyny, w której nie posiada wiadomości specjalnych. Lektura i analiza argumentacji przytoczonej na poparcie wniosków końcowych biegłego dermatologa wskazuje, że opinia tego biegłego została oparta na wyrwanych z kontekstu zdaniach z opinii innych biegłych oraz odmiennej ocenie schorzeń nie należących do chorób dermatologicznych. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów kardiologa, neurologa, ortopedy i laryngologa, na które powołuje się biegły dermatolog, wykazuje jednoznacznie, że organ rentowy zasadnie odmówił wnioskodawcy prawa do dodatku pielęgnacyjnego z powodu braku całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Słusznie organ rentowy zarzucał, że biegły dermatolog wydając opinię w n/n sprawie powinien wyrazić stanowisko ograniczone kompetencjami wynikającymi z posiadanej przez siebie specjalizacji. Jednakże oceniając wartość dowodową opinii biegłego dermatologa nie może być, zdaniem Sądu, żadnych wątpliwości, że biegły dermatolog nie stwierdził z przyczyn ściśle dermatologicznych istnienia u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Stąd wyłącznie w takim zakresie możliwe było na podstawie tej opinii czynienie stanowczych ustaleń w sprawie.

Jednocześnie Sąd uznał, że nie ma potrzeby dopuszczania kolejnych uzupełniających opinii biegłych chirurga naczyniowego i dermatologa, ani także opinii innych biegłych tych specjalizacji, albowiem poza omówionymi wyżej mankamentami opinii złożonych do akt sprawy, pozwalały one mimo wszystko poczynić jednoznaczne, kategoryczne ustalenia, że ani z powodu schorzeń naczyniowych, ani z powodu schorzeń dermatologicznych odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do samodzielnej egzystencji. Opinie tych biegłych w sposób wystarczający obrazują zatem stan zdrowia wnioskodawcy z punktu widzenia ich specjalizacji.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 53, ze zm.), dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Z analizy przepisu wynika, iż przesłanki w postaci całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji muszą wystąpić łącznie.

Zgodnie z art. 12 powyższej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sam termin „niezdolność do samodzielnej egzystencji” zdefiniowany został w art. 13 ust. 5 cytowanej ustawy, jako spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Pojęcie to ma zatem szeroki zakres przedmiotowy. Obejmuje bowiem opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp. oraz pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. Wszystkie zaś powyższe elementy łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji” (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 lutego 2002 r.,III AUa 1333/2001, LexPolonica nr 364215).

Dodać należy, że niezdolność do samodzielnej egzystencji występuje nawet wtedy, gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy może wypełniać niektóre z elementarnych czynności życiowych we własnym zakresie np. zje posiłek przygotowany przez inną osobę, o ile w pozostałym zakresie jest pozbawiona praktycznej możliwości egzystowania w humanitarnych warunkach bez koniecznej stałej lub długotrwałej pomocy ze strony osoby drugiej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 września 2013 r., III A Ua 16 42/12, Lex nr 1372288).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było, czy ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i czy spełniła w związku z tym wszystkie przesłanki do nabycia prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Wszyscy biegli, na podstawie opinii których Sąd się oparł, zgodnie podali, że schorzenia występujące u wnioskodawcy nie powodują z perspektywy specjalizacji medycznej tych biegłych niezdolności do samodzielnej egzystencji. W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych. Sam fakt istnienia u wnioskodawcy schorzeń, potwierdzony przez biegłych, ani ilość tych schorzeń, nie może być utożsamiany z niezdolnością do samodzielnej egzystencji odwołującego. Biegli sądowi kardiolog, neurolog, ortopeda i laryngolog kategorycznie nie uznali wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do samodzielnej egzystencji. Natomiast z opinii biegłego chirurga naczyniowego i biegłego dermatologa wynika, że odpowiednio ani z powodu schorzeń ściśle naczyniowych, ani z powodu schorzeń ściśle dermatologicznych, ocenianych obiektywnie z ograniczeniem kompetencji wynikających ze specjalizacji medycznej tych biegłych, odwołujący również nie jest całkowicie niezdolny do samodzielnej egzystencji. Powyższa ocena sporządzonych w n/n postępowaniu opinii biegłych sądowych skutkowała uznaniem przez Sąd Okręgowy, że wszyscy biegli sądowi w zakresie ograniczonym do kompetencji posiadanych specjalizacji medycznych, wypowiedzieli się w sposób niebudzący wątpliwości i wyjaśnili wszelkie okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego. W ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych pozwalają na kategoryczne ustalenie, że stan zdrowia ubezpieczonego, nie pozwalał na przyjęcie, że jest on osobą całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawca jako osoba urodzona w dniu (...) nie spełnia także warunku ukończonych 75 lat.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, iż wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy przez pełnomocnika z urzędu Sąd uwzględniając nakład pracy pełnomocnika z urzędu orzekł na podstawie §15 ust. 2 w zw. z §4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) podwyższając należne koszty o podatek VAT.

Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym na zasadzie art. 1481 § 1 k.p.c., albowiem Sąd na podstawie pism wniesionych przez strony i zaoferowanych dowodów z dokumentów, a także wydanych przez biegłych sądowych opinii, doszedł do przekonania, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, tym bardziej, że strony w sposób jednoznaczny wyraziły już swoje stanowiska.

A.P.