Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S. i P. Ł.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 15.645 (piętnaście tysięcy sześćset czterdzieści pięć) złotych i 60 (sześćdziesiąt) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lutego 2019 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zwraca solidarnie powodom od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 272 (dwieście siedemdziesiąt dwa) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki.

4.  zwraca pozwanemu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 272 (dwieście siedemdziesiąt dwa) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki.

5.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 5.171 (pięć tysięcy sto siedemdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1325/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lipca 2018 roku powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko (...) spółka akcyjna w W. o zapłatę kwoty 10.100 złotych wraz z odpowiednimi odsetkami oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. należący do poszkodowanej. Sprawca zdarzeni objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółka akcyjna w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne.

W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowaną z uszkodzonego pojazdu w trakcie likwidacji szkody, poszkodowany zwrócił się do powodów o wynajem pojazdu zastępczego. Pojazd został wynajęty. Najem trwał 77 dni przy dobowej stawce 180 złotych netto za dobę. Koszt najmu wyniósł 17.047,80 złotych brutto. Poszkodowany i powodowie zawarli umowę cesji wierzytelności. Z tytułu najmu powodowie otrzymali kwotę 350,55 złotych i 387,45 złotych.

Nakazem zapłaty orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (karta 38).

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości (karta 43).

W toku postępowania powód rozszerzył powództwo o kwotę 5.933,05 złotych (karta 155).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa rozszerzonego (karta 165).

Sąd ustalił następujący tan faktyczny:

W dniu 24 sierpnia 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...) należący do P. D.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółka akcyjna w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne, przyjmując na siebie odpowiedzialność co do zasady.

Niesporne

Poszkodowana oraz F. S. i P. Ł. zawarli umowę cesji wierzytelności.

Dowód:

- umowa, karta 30;.

Wobec niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu w okresie likwidacji szkody, poszkodowana zawarła z P. Ł. i F. S. umowę najmu pojazdu zastępczego, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 180 zł netto/doba. Wynajmujący wystawili fakturę VAT na kwotę 13.860 złotych netto (17.047,80 złotych brutto). Najem trwał 77 dni.

Dowód:

- umowa najmu, karta 10;

- oświadczenie karta 9v;

- potwierdzenie zwrotu, karta 10v;

- faktura, karta 11;

Ubezpieczyciel wypłacił wynajmującym kwotę 350,55 złotych oraz 387,45 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel przyjął krótszy, jako zasadny, jak i krótszą stawkę najmu.

Niesporne;

Pojazd zastępczy był potrzebny poszkodowanej. Drugim pojazdem jeździł codziennie mąż poszkodowanej. Ubezpieczyciel sprawcy powiadomił poszkodowaną, że może wynająć pojazd za jego pośrednictwem ( (...)). Po kilku minutach od zgłoszenia szkody zadzwonił do poszkodowanej przedsiębiorca z pojazdem zastępczym, poszkodowana jeździła tym pojazdem 2 dni, sądząc, że to pojazd od (...). Pojazd ten po dwóch dniach uszkodziła i wynajęła pojazd od powodów.

Dowód:
- zeznania świadka P. D., karta 100-100v

Wynajmujący pojazd wzywali ubezpieczyciela do zapłaty.

Niesporne.

Dobowa stawka najmu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi uszkodzonemu przedziale 1 do 4 dni wynosiła 234,14 złotych brutto, w przedziale 5-15 dni wynosiła 199,14 złotych brutto, w przedziale 16 – 31 dni wynosiła 184,86 złotych brutto.

Dobowa stawka najmu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi wynajętemu przedziale 1 do 4 dni wynosiła 240,71 złotych brutto, w przedziale 5-15 dni wynosiła 197,14 złotych brutto, w przedziale 16 – 31 dni wynosiła 181,43 złotych brutto.

Stawka 180 złotych netto za dobę była stawką rynkową.

Nie ma możliwości wynajęcia pojazdu za 75 złotych za dobę, odpowiadającego parametrom pojazdowi uszkodzonemu, Taki najem nie pozwala na opcje jak wyjazd za granicę, wielość kierowców, zniesienie udziału własnego w szkodzie.

Okres naprawy pojazdu po zdarzeniu powinien zamknąć się w 18 dniach. Kolizja miała miejsce w dniu 24 sierpnia 2018 roku, w tym dniu przyjęto również pojazd poszkodowanej do warsztatu, w tym samym dniu zgłoszono szkodę, ubezpieczyciel przeprowadził oględziny w dniu 30 sierpnia 2020 roku, w dniu 22 października przeprowadzono dodatkowe oględziny, w dniu 25 października 2018 roku warsztat otrzymał od pozwanego ocenę techniczną. W dniu 9 listopada ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i w tym dniu warsztat zamówił części do pojazdu. W dniu 13 listopada odebrano części zamienne i przystąpiono do naprawy, która zakończyła się w dniu 21 listopada 2018 roku. Okres najmu 77 dni był okresem zasadnym.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego, karta 71-75

- dokumenty w aktach szkodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie niespornym był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona. Z kolei legitymację do dochodzenia roszczeń na własną rzecz powodowie wywodzili z przedłożonej przez nich umowy cesji oraz art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Podstawą (causą) umowy wierzytelności było zwolnienie z długu.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony i przede wszystkim na opinii biegłego, podtrzymanej przez biegłego na rozprawie po zapoznaniu się z zarzutami.

Nie budzi wątpliwości sądu fakt, że rozstrzygnięcie zaistniałego sporu co do ustalenia zasadnego czasu najmu wymagało wiedzy specjalnej. W takiej sytuacji, jeżeli istotnie zachodzi potrzeba wyjaśnienia okoliczności sprawy z punktu widzenia wymagającego wiadomości specjalnych, Sąd powinien według zasad unormowanych w kodeksie postępowania cywilnego dopuścić dowód z opinii biegłego (Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 11 czerwca 1974 r., II CR 260/74, nie publ.). Sąd uznał, iż teza dowodowa dla biegłego powinna uwzględniać pełny zakres ubezpieczenia OC/AC/NW, brak limitu kilometrów oraz wykupienie udziału własnego w szkodach, ponieważ pozwany, na podstawie przedmiotowej faktury, przyznał powodom odszkodowanie w niepełnym zakresie.

Co do uzasadnionego okresu najmu biegły wskazał, że naprawa powinna zostać zakończona w czasie 18 dni.

Kolizja miała miejsce w dniu 24 sierpnia 2018 roku, w tym dniu przyjęto również pojazd poszkodowanej do warsztatu, w tym samym dniu zgłoszono szkodę, ubezpieczyciel przeprowadził oględziny w dniu 30 sierpnia 2020 roku, w dniu 22 października przeprowadzono dodatkowe oględziny, w dniu 25 października 2018 roku warsztat otrzymał od pozwanego ocenę techniczną. W dniu 9 listopada ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i w tym dniu warsztat zamówił części do pojazdu. W dniu 13 listopada odebrano części zamienne i przystąpiono do naprawy, która zakończyła się w dniu 21 listopada 2018 roku. Okres najmu 74 dni był okresem zasadnym.

Jasnym i zrozumiałym dla sądu był fakt zamówienia części zamiennych dopiero po przyjęciu odpowiedzialności przez (...). Cały okres najmu był zatem okresem zasadnym. Ostatecznie faktyczny czas naprawy był krótszy aniżeli wskazywany przez biegłego, czas najmu nie został wydłużony prze warsztat, przez zachowanie poszkodowanej ani powodów, zdeterminował go fakt późnego przyjęcia odpowiedzialności przez pozwany zakład ubezpieczeń.

Sąd ustalił , ze stawka najmu stosowana przez powodów była stawką rynkową.

Stąd 74 dni x 180 złotych netto + VAT (221,40 złotych) = 17.047,80 złotych. Skoro zatem ubezpieczyciel wypłacił już powodom kwotę 350,55 złotych i 387,45 złotych, powodowie mogli domagać się zapłaty kwoty 15.645,60 złotych a skoro domagali się zapłaty kwoty 16.033,05 złotych, powództwo podlegało oddaleniu w zakresie kwoty 387,45 złotych.

Co do możliwości najmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego, sąd ustalił na podstawie zeznań poszkodowanej, niekwestionowanych przez pozwaną, że w przypadku pierwszego najmu poszkodowana sądziła, że otrzymała pojazd z (...). Pozwany dał wiarę pozwanej, że miała problem aby ustalić sposób najmu z (...), sąd przyjął również za biegłym, że najem oferowany przez pozwanego nie byłby darmowym. W przypadku takiego najmu nie ma możliwości korzystania z pojazdu przez wielu kierowców, nie można wyjeżdżać nim za granicę, nie ma zniesionego udziału własnego w szkodzie. Takie najem nie odpowiadałby korzystaniu z własnego pojazdu przez poszkodowaną, którym to przecież pojazdem może wyjeżdżać za granicę, użyczać go osobom trzecim, czy wreszcie nie naprawić w przypadku uszkodzenia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

W wyroku orzeczono również o rozliczeniu zaliczek uiszczonych przez strony. Koszt sporządzenia opinii przez biegłego wyniósł 960 złotych i 96 zł, powodowie i pozwany uiścili zaliczki po 800 złotych sąd na podstawie art. 80 art. 82 w związku z art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono powodom i pozwanemu nadpłaconą zaliczkę w kwotach po 272 złotych.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c. i art. 100. Powodowie wygrali sprawę niemalże w całości. Na koszty poniesione przez powodów składa się opłata od pozwu 505 złotych, od pełnomocnictw 34 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 3.600 złotych oraz koszt sporządzenie opinii w kwocie 528 złotych, opłata od powództwa rozszerzonego 495 złotych.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

4. (...)