Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Małgorzata Porzezińska

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna w W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.560 (sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt) złotych i 19 (dziewiętnaście) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2019 roku;

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.900 (jeden tysiąc dziewięćset) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt: XI GC 133/20

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2019 r. (...) spółka akcyjna w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego przeciwko M. J. o zapłatę kwoty 6560,19 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż zawarła z pozwanym umowę kredytu w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym i podała, że na skutek nie wywiązywania się z warunków umowy wypowiedziała umowę, na skutek czego pozwany zobowiązany był do spłaty zadłużenia, czego, pomimo wezwania do zapłaty nie uczynił.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 października 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podał, że powództwo jest bezzasadne i zaprzeczył jakoby był zobowiązany w stosunku do powódki z jakiegokolwiek tytułu. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia całości dochodzonej pozwem kwoty.

Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do tutejszego sądu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2009 roku powódka zawarła z pozwanym umowy o prowadzenie bankowych rachunków bieżących (...) nr (...) dotyczącą rachunków o numerze (...) i (...). Na mocy niniejszej umowy powódka w dniu 24 maja 2010 roku udzieliła w rachunku bankowym (...) limitu kredytowego w wysokości zawnioskowanej przez pozwanego w kwocie 6400 zł. Spłata kredytu następowała z każdego wpływu środków na rachunek, powodując, iż kredyt odnawiał się o spłaconą kwotę i mógł być wykorzystywany wielokrotnie. Oprocentowanie nominalne przewidziane w umowie wynosiło 9,99 % za korzystanie z sumy pieniężnej. Powódka była uprawniona również do naliczania odsetek umownych za opóźnienia w spłacie należności w wysokości 9,99 %. Na podstawie przedmiotowej umowy pozwany dokonywał regularnych transakcji gotówkowych i bezgotówkowych, powodując powstanie zadłużenia na rachunku, do wysokości udzielonego kredytu. W okresie tym pozwany dokonywał również spłaty zobowiązania.

Dowód:

- umowa o prowadzenie bankowych rachunków bieżących k.19-20, 23-24,

- regulamin otwierania i prowadzenia rachunków bankowych k.101-109,

- potwierdzenie otwarcia rachunku bieżącego k.20 verte-21, 24 verte-25,

- formularz weryfikacji danych k.21 verte-22, 25 verte-26,

- elektroniczne zestawienia operacji na rachunku (...) k.29-55,

Wezwaniem do zapłaty z dnia 3 lipca 2018 roku powódka wezwała pozwanego do spłaty zadłużenia, które na dzień 3 lipca 2018 roku wynosiła 356,64 zł w terminie 14 dni.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 1 sierpnia 2018 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 412,96 zł tytułem spłaty zadłużenia na rachunku o numerze (...).

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 3.07.2018 r. k.56, 110,

- wydruk śledzenie przesyłek k.57-58, 111-112,

- wezwanie do zapłaty z dnia 1.08.2018 r. k.113,

- wydruk śledzenie przesyłek k.114-115,

Wnioskiem z dnia 23 maja 2019 r. o nr (...) pozwany wypowiedział powódce umowę rachunku (...) (...). Wniosek został złożony za pośrednictwem systemu transakcyjnego tj. portalu, za pośrednictwem którego klient posiadał indywidulany dostęp do bankowości internetowej (...) S.A. W związku z wypowiedzeniem umowy rachunku powódka poinformowała pozwanego o konieczności spłaty zadłużenia, które na dzień 22 czerwca 2019 r. wynosiło 6490,03 zł.

Dowód:

- zaświadczenie dotyczące wypowiedzenia k.27,

W dniu 28 sierpnia 2019 roku powódka wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) na kwotę 6560,19 zł wskazując, że na kwotę te składają się: kwota 6402,56 zł z tytułu należności głównej, kwota 49,21 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od kapitału w wysokości 6402,56 zł za okres od 02.05.2019 do 24.06.2019 roku wg stopy procentowej w wysokości 9,99 %, kwota 1071 zł z tytułu odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 25.06.2019 do 28.08.2019 roku od zadłużenia przeterminowanego w wysokości 6402,56 zł wg. stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku oraz kwota 1,42 zł z tytułu kosztów, opłat i prowizji.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych k.28,

- pełnomocnictwo k.60,

- odpis z KRS powódki k.61-70,

- tabela stóp procentowych na płycie CD k.116

- tabela taryf i opłat bankowych na płycie CD k.116;

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się w całości zasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 720 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tej normy przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do normy art. 721 k.c. dający pożyczkę może odstąpić od umowy i odmówić wydania przedmiotu pożyczki, jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy z powodu złego stanu majątkowego drugiej strony. Zgodnie z normą art. 723 k.c. jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Zgodnie z art. 78 ustawy Prawo bankowe do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Stosownie do treści art. 69 ust. 1 tej ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do ust. 2 pkt 10 cytowanego przepisu – umowa powinna w szczególności określać warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

W tym miejscu relację stron procesu przeanalizować należy przez pryzmat zarzutów podniesionych przez pozwanego.

W pierwotnym sprzeciwie pozwany zakwestionował powództwo ogólnie, w całości, nie podnosząc konkretnych zarzutów (karta 7).

Nie jest wystarczające zakwestionowanie pozwu co do zasady czy tez co do wysokości. Z uwagi na złożony charakter niniejszej sprawy taki zarzut pozostaje bez znaczenia jako nieskonkretyzowany. Zgodnie z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Ponadto każda ze stron zobowiązana jest do złożenia zgodny z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 k.p.c. i art. 210 § 2 k.p.c.). Ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie czyni zadość temu obowiązkowi (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 listopada 2014 roku w sprawie V CSK 78/14).

Dalej pozwany złożył kolejne pismo (karta 91). Wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w zakresie ustalenia kiedy powstało zadłużenie oraz czy powód właściwie wyliczył wysokość zadłużenia. Wskazał, że wadliwie wyliczono należność. Podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazał, że nie doszło do rozwiązania umowy a w taki układzie żądanie pozwu jest przedwczesne.

Sąd oddalił wniosek o opinię biegłego, pozwany ani jego pełnomocnik na rozprawie (karta 124 płyta CD) nie potrafili wskazać ile wynosi zadłużenie. Niniejszy proces nie dotyczy ustalenia okoliczności faktycznych i zapłaty. Twierdzenia w tym zakresie podniósł powód, złożył dowody na ich poparcie, pozwany kwestionował (między innymi) wysokość zadłużenia ale nie wskazał jakie miałoby być to zadłużenie stąd dowód ten nie był przydatny, pozwany nie wskazał, że dług miałby być niższy bądź wyższy aniżeli objęty żądaniem pozwu. Jeśli pozwany chciał ustalić dla siebie tę okoliczność, powinien był skorzystać z prywatnej opinii przed procesem. Jego zaprzeczenie nie miało charakteru konstruktywnego w tym zakresie.

Pozwany wnosił również aby przesłuchać świadka na okoliczność daty zaciągnięcia zobowiązania, spłaty i jej dat.

Wobec powyższego, zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2020 roku wezwano pozwanego do złożenia dokumentów na okoliczność daty zaciągnięcia zobowiązania, spłaty dokonanej przez pozwanego, jej wysokości i daty pod rygorem skutków z art. 233 § 2 k.p.c. oraz uznania, że wniosek o przesłuchanie świadka zmierza wyłącznie do wydłużenia postępowania.

Wniosek dowodowy oddalono albowiem danych tych pozwany nie złożył. Sąd kierując się doświadczeniem życiowym oraz zgromadzonym materiałem dowodowym ustalił, że okoliczności objęte tezą dowodową wynikają z dokumentów złożonych przez powoda. Złożono dowody daty zaciągnięcia zobowiązania, pozwany nie twierdził zaś, że zobowiązanie zaciągnięto w innej dacie. W zakresie spłaty, sąd zauważa, że wszelkie operacje z bankiem są rejestrowane księgowo, dowód z zeznań świadka na okoliczność spłaty był zatem nieprzydatny a mimo zobowiązania pozwany nie wyjaśnił jego przydatności. Jeśli pozwany nie dysponował dokumentami, należało zwrócić się do banku o ich udostępnienie.

Mimo wezwania pozwany nie stawił się na termin stąd wniosek o jego przesłuchanie pominięto.

Co do wypowiedzenia umowy, umowy nie wypowiedział powód (bank) lecz pozwany (karta 27). Do akt załączono dokument - dowód na okoliczność prawdziwości tego twierdzenia. Pozwany nie kwestionował tego dokumentu a zdawał się go bagatelizować. Nie odniósł się do jego treści, formy. Sąd przyjął zatem, że to pozwany umowę wypowiedział w dniu 23 maja 2019 roku. Forma „zakończenia umowy” odpowiadał zasadom przewidzianym w regulaminie (karta 101 i następne).

W zakresie przedawnienia roszczenia, roszczenie a wiec całość zadłużenia stało się wymagalne w dniu 24 czerwca 2019 roku i od tej daty rozpoczął bieg trzyletniego (art. 118 k.c.) przedawnienia, pozew złożono zaś 29 sierpnia 2019 roku.

Powód udostępnił pozwanemu limit debetowy. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku terminowej spłaty kredytu, uchybił obowiązkowi spłaty kredytu w terminie, zaprzestał ich spłacania. Fakt częściowej spłaty został przyznany przez powoda, pozwany nie wskazał zaś, że spłaty tych było więcej, były w innych terminach, wadliwie je zaliczono.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 i art. 482 k.c.

Pozwany przegrał sprawę w całości, w myśl art. 98 k.p.c. powinien zwrócić powodowi koszty procesu a na które to koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda 1.800 złotych oraz opłata od pozwu 100 złotych, o czym orzeczono w punkcie 2 orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)