Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 lutego 2020 r. znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. , Wydział (...) Umów Międzynarodowych w O. , po ropatrzeniu wniosku z dnia 27 stycznia 2020 r., ustalił J. B. wysokość emerytury oraz podjął jej wypłatę od 1 stycznia 2020 r. tj. od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy. W treści decyzji wskazano, że do obliczenia emerytury przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 245 240,40 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 586 936,10 zł , średnie dalsze trwanie życia tj.215,70 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 3 858,03 zł [( 245 240,40 + 586 936,10) /215,70].

/decyzja k.51 - 52 akt ZUS/

W dniu 13 marca 2020 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wpłynęło odwołanie J. B. od ww. decyzji. W ocenie skarżącego ww. decyzja jest błędna , gdyż została wydana z pominięciem wniosku o emeryturę , jaki złożył w dniu 31 października 2019 r. J. B. podniósł ponadto , że, złożony przez niego, w dniu 31 października 2019 r., był pierwszym i zarazem, jedynym, wnioskiem, jaki złożył, w związku z ubieganiem się o emeryturę. J. B. podkreślił , że okoliczność świadczenia pracy w Niemczech, nie powinna pozbawić go możliwości otrzymania świadczenia emerytalnego zgodnie ze złożonym przez niego wnioskiem z dnia 31 października 2019 r.

/odwołanie k.3 - 4/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 15 kwietnia 2020r., pełnomocnik organu rentowego, wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.8 - 9 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 31 października 2019 r. J. B. złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek k.1 - 3 odwrót akt ZUS/

Decyzją z dnia 22 listopada 2019 r. , znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. , Wydział (...) Umów Międzynarodowych w O. , po rozpatrzeniu wniosku z dnia 31 października 2019 r., przyznał J. B. zaliczkę na poczet, przysługującej emerytury od dnia 28 października 2019 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. W treści decyzji wskazano, że do obliczenia emerytury przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 244 506,88 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 585 180,56 zł , średnie dalsze trwanie życia tj.217,10 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 3 821,68 zł [( 244 506,88 + 585 180,56) /217,10]. W treści decyzji organ rentowy wskazał ,że emerytura ma charakter zaliczkowy , a jej wypłata podlega zawieszeniu ze względu na brak prawidłowego dokumentu potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy.

/decyzja k.35 - 36 odwrót akt ZUS/

W dniu 31 grudnia 2019 r. J. B. złożył wniosek o wypłatę emerytury, wskazując ,że nie pozostaje w zatrudnieniu. W dniu 30 stycznia 2020 r. , J. B. załączył do przedmiotowego wniosku, świadectwo pracy, wystawione przez niemieckiego pracodawcę. Z treści świadectwa pracy z dnia 2 stycznia 2020 r. wynika , że J. B. zakończył świadczenie pracy w dniu 31 grudnia 2019 r.

/wniosek k. 42 akt ZUS , uzupełnienie wniosku k.46 akt ZUS , świadectwo pracy k.48 - 49 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 5 lutego 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił J. B. wysokość emerytury oraz podjął jej wypłatę od 1 stycznia 2020 r. tj. od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy.

/decyzja k.51 - 52 akt ZUS/

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów, znajdujących się w aktach organu rentowego oraz zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.100 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2020 r., poz.53) prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust.2

Natomiast stosownie do treści art.103 ust.1 i 2 ww. ustawy, prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w art.103a-106. Art.103a ww. ustawy stanowi, iż prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Przepis art.103a ww. ustawy zawsze rodzi skutek zawieszający prawo do emerytury (polegający na wstrzymaniu wypłaty świadczenia) w sytuacji kontynuowania przez ubezpieczonego zatrudnienia bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury ustalonym w decyzji organu rentowego, bez względu na to czy decyzja ta została wydana niezwłocznie po zgłoszeniu wniosku o prawo do emerytury, czy też w wykonaniu orzeczenia organu odwoławczego (sądu).

W judykaturze niejednokrotnie potwierdzano, że kontynuacja zatrudnienia - bez rozwiązania stosunku pracy - po dniu nabycia prawa do emerytury, przesądza o zawieszeniu prawa do emerytury (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19.02.2004 r., II UK 274/03, Lex nr 125741; z dnia 12.02.2004 r., II UK 237/03 Lex nr 1615682). Podobnie w tej sprawie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7.02.2006 r., SK 45/04 (OTK-A 2006, nr 2, poz. 15), podkreślając, że umożliwienie pobierania świadczeń emerytalnych bez przerwania działalności zawodowej u dotychczasowego pracodawcy wykracza poza konstytucyjny zakres prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego (art.67 ust. 1 Konstytucji RP); jest to przywilej, który może podlegać ograniczeniom ze względu na prowadzenie przez państwo określonej polityki społecznej (np. w zakresie zapewnienia pełnego, produktywnego zatrudnienia).

W wyroku z 22.11.2006 r. (III UK 95/06, Legalis nr 177963) Sąd Najwyższy wskazał na konieczność odróżnienia - nabycia prawa do świadczeń, od uzyskania świadczeń, wynikających z tego prawa. Podkreślił samodzielny charakter tych instytucji, jako regulowanych odrębnymi przepisami, mającymi różne znaczenie w obrocie prawnym. I tak, o nabyciu prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego stanowi art.100 ww. ustawy, przewidujący powstanie prawa do świadczeń z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, natomiast o wypłacie - art.129 ust.1 ww. ustawy, nakazujący wypłacanie świadczenia od dnia powstania prawa, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wynika stąd, że istnienia prawa do świadczeń, wiążące się ze spełnieniem warunków jego nabycia, nie można utożsamiać z przyznaniem świadczenia.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony J. B. wniósł o zmianę decyzji organu rentowego z dnia 5 lutego 2020 r. poprzez ustalenie daty wypłaty należnej mu emerytury zgodnie z wnioskiem z dnia 31 października 2019 r. , czyli od daty osiągnięcia wieku emerytalnego tj. od dnia 28 października 2019 r.

Z ustaleń Sądu wynika, że ubezpieczony, z wnioskiem o emeryturę, wystąpił, wprawdzie, w dniu 31 października 2019 r. , to jednak ,w dacie tej, z całą pewnością pozostawał w zatrudnieniu , które ostatecznie zakończył w dniu 31 grudnia 2019 r. Dopiero po rozwiązaniu stosunku pracy i, złożeniu przez ubezpieczonego, stosownego wniosku wraz z dokumentem, potwierdzającym faktycznie zakończenie pracy ( J. B. wniosek z dnia 31 grudnia 2019 r. uzupełnił ostatecznie w dniu 27 stycznia 2020) , wypłata emerytury mogła zostać podjęta stosownie do treści art.129 w zw. z art. 135 ust.1 ustawy emerytalnej tj. od 1 stycznia 2020 r. czyli następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy.

Na marginesie podkreślić należy, że ubezpieczony ubiegając się o emeryturę i pozostając w zatrudnieniu musiał liczyć się z tym, że z dniem spełnienia wszystkich ustawowych warunków niezbędnych do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia wprawdzie prawo to uzyska, jednakże realizacja tego prawa na jego rzecz (wypłata świadczenia) nastąpi dopiero wówczas, gdy rozwiąże on stosunek pracy łączący go z pracodawcą, na rzecz którego świadczył pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W przeciwnym razie prawo do emerytury ulegnie zawieszeniu, skutkując wstrzymaniem jego realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy. Zgodne z prawem zawieszenie wypłaty świadczenia nie daje bowiem ubezpieczonemu podstaw do ubiegania się o wyrównanie świadczenia. Okoliczność, zaś, że do dnia 31 grudnia 2019 r., wnioskodawca świadczył pracę na terytorium Niemiec, nie ma , w świetle treści art. 103 a ww. ustawy , jakiegokolwiek znaczenia. Art. 103a ww. ustawy o emeryturach i rentach wymaga, bowiem, dla realizacji prawa do emerytury, rozwiązania stosunku pracy z ostatnim pracodawcą. Do wypłaty emerytury w Polsce, konieczny jest, zatem, brak kontynuacji zatrudnienia, bez względu , czy zatrudnienie to jest kontynuowane w Polsce , czy też za granicą.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art.477 14§1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. zasądzając od J. B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił zgodnie z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. , poz.265).

S.B.

ZARZĄDZENIE

odpis uzasadnienia wyroku doręczyć wnioskodawcy